40 lat Logosu i tytanicznej pracy Witolda Długozimy - ::4lomza.pl:: Regionalny Portal

Teatrzyk Żywego Słowa Logos powstał 15 lutego 1980 roku przy łomżyńskim Ognisku Pracy Pozaszkolnej Wydziału Oświaty i Wychowania, po rozmowie Witolda Długozimy z Mikołajem Jednaczem, który od razu zdecydował się pomóc pasjonatowi poezji. – Świętej już pamięci pani Zofia Napiórkowska, dyrektor Szkoły Podstawowej nr 4, była bardzo otwarta na wszelkie nowości w dziedzinie oświaty/kultury – wspomina Mikołaj Jednacz. – I tam właśnie pan Witold został skierowany, żeby założyć kółko teatralne, koło żywego słowa. I tak to się zaczęło!
– Z tego co pamiętam, to byłem w pierwszym naborze do Logosu, a cała ta przygoda zaczęła się w „Czwórce” – wspomina Adam Arnista. – Były to zajęcia pozalekcyjne, dodatkowe i bardzo chętnie w nich uczestniczyliśmy. Często wyjeżdżaliśmy na różne konkursy, poznawaliśmy poezję – według mnie pod okiem wybitnej osoby, dlatego dzisiaj nie mogło mnie tu zabraknąć.
Teatrzyk działał przy SP 4 przez 17 lat, a od 1997 roku funkcjonuje w Klubie Wojskowym. Tu odbywają się próby, imprezy poetyckie i konkursy, naturalnym wyborem było też zorganizowanie w tym miejscu jubileuszu Logosu. – Mijają lata, zmieniają się dzieci i młodzież, a opoka tego teatrzyku wciąż działa i jest! – podkreśla kierownik Klubu Wojskowego Ryszard Matuszewski, dodając, że Witold Długozima nie ma żadnego etatu, od początku pracuje jako wolontariusz.
Jubileuszowe spotkanie wypełniła oczywiście poezja i muzyka. Julia Wierzbowska, Zuzanna Podbielska, Julia Wróblewska i Aleksandra Milewska recytowały wiersze łomżyńskiego poety, scenarzysty i reżysera Marka Lechowicza, wybrane z nowego wydania tomu „Waniliowy sen”. 
– To Witek wybrał moją poezję na ten jubileusz 40-lecia, co sprawiło, że jest mi bardzo miło na sercu – mówi Marek Lechowicz. – Stworzył tu przez tak długi czas coś niebywałego, kiedy poezja jest nadal sprawą niszową, a ludzie wciąż się jej boją – nawet kiedy zapraszałem kogoś na to spotkanie, słyszałem: „Wiersze? A tam, wiersze...”. A w poezji jest zawarte wszystko, to kwintesencja życia, tyle, że nie podana na talerzu – podobnie jak w malarstwie, gdzie każdy może interpretować obraz po swojemu. Dlatego wielki szacunek dla Witolda, bo wykonuje ogromną, bardzo ciężką pracę!

Przyjaciel młodzieży i propagator poezji
Ciepłych słów jubilatowi nie szczędzili też inni przyjaciele oraz przedstawiciele władz, ze starostą Lechem Markiem Szabłowskim na czele. – Podziwiam Witka Długozimę! – mówi Barbara Kulka. – On często podkreśla, że kocha poezję Jana Kulki i póki mu sił starczy, będzie ją promował. 
I faktycznie tak jest, a co ważne jego dzieci też ją czują, lubią ją recytować. Podziwiam go też za wytrwałość, bo ciężko mu zdobywać fundusze, pozyskiwać sponsorów, jednak co roku organizuje kolejne spotkania i konkursy – dlatego życzę mu jak najlepiej i liczę, że tak szybko nie zrezygnuje!
– To ogromny pasjonat, nie mogliśmy mu odmówić udziału w takim jubileuszu! – dodaje Jan Zugaj, który wraz z Janem Zającem przygotował uczniów Społecznego Ogniska Muzycznego: Dominikę Kuczyńską, Łucję Orchowską, Karolinę Dąbkowską, Maję Pańczyszyn, Adriana Szczubełka i Szymona Sobczyńskiego, zapewniających oprawę muzyczną imprezy. Nie mogło też zabraknąć występu utalentowanego wychowanka Logosu Damiana Śliwińskiego, który tym razem niczego nie recytował, ale śpiewał – na finał nieśmiertelne „My Way” w polskiej wersji „Idź swoją drogą”. – Uznałem, że „My Way” z repertuaru Franka Sinatry będzie świetnym zakończeniem tej jubileuszowej imprezy – mówi Damian Śliwiński. – Ten tekst bardzo do pana Witolda pasuje,  bo często opowiadał mi co sprawia, że jest trochę poddenerwowany, wiem z jakimi problemami musi się borykać. Wiem też, ile przez te lata włożył w nas pracy, ile miłości dał temu teatrzykowi, żeby nadal mógł funkcjonować.  
– Dla nas pan Witold jest bardzo ciepłym człowiekiem – dodaje Zuzanna Podbielska. – Bywa tak, że jak spotykamy się w klubie, to nie zawsze ćwiczymy teksty; możemy też porozmawiać, poplotkować, czasami po prostu jemy pączki i gadamy o życu czy filozofii. Pan Witold często opowiada nam też o swojej żonie czy dzieciach, o nas też mówi jak o swoich dzieciach, atmosfera na naszych zajęciach jest bardzo rodzinna – innego nauczyciela nie przytuliłabym tak, jak pana Witolda, bo to cudowny człowiek! 
– Recytatorzy to moje perełki, które błądzą w tym świecie poezji razem ze mną – podsumowuje Witold Długozima. – I chociaż czasem mam momenty zwątpienia czy jest sens ciągnąć to dalej, to ich energia i entuzjazm sprawiają, że znowu zaczynam działać. Cieszę się, że wśród młodych ludzi wciąż są osoby chcące uciec od tej prostoty, głupoty, nie myślące tylko o internecie czy smartfonach, chcące zanurzyć się w świat kultury, sztuki i poezji – przychodzą tu, ćwiczymy, rozmawiamy o poezji, ale nie tylko, bo czasem też plotkujemy.  No i moim motorem i podporą wszystkich działań jest żona Helenka – to ona przymyka oko na to, że jestem w domu praktycznie gościem, że ciągle gdzieś pędzę, szukam sponsorów, coś załatwiam – bardzo jej za to wszystko dziękuję!

Wojciech Chamryk
Zdjęcia: Elżbieta Piasecka-Chamryk