Żyć najpiękniej jak można
Prawie 400 osób wzięło udział w ogólnopolskim XIII Przeglądzie Piosenki Religijnej Domów Pomocy Społecznej Łomża 2014. Było to prawdziwe święto integracji osób sprawnych i niepełnosprawnych – pełne przyjaźni, w duchu wiary, tolerancji i wzajemnego szacunku. – My naprawdę jesteśmy tacy sami jak inni – mówi pan Stanisław. – Czasem tylko jeździmy na wózku, zmagamy się z różnymi chorobami, tak jak ja, bo mam problemy z chodzeniem. Ale nie przeszkadza to nam śpiewać, bawić się i występować dla innych! – Nasza mieszkanka powiedziała mi kiedyś: Ja u was zaczęłam realizować swoje marzenia! – dodaje Anna Nos, opiekunka zespołu z DPS w Jałówce. – Wcześniej nie miała szansy wystąpić na scenie przed publicznością, a chce i potrzebuje tego!
Zainteresowanie tegoroczną edycją przeglądu było rekordowe. Dawno minęły już czasy, kiedy przyjeżdżało nań kilka czy kilkanaście zespołów, dlatego też progi gościnnego Teatru Lalki i Aktora w Łomży nie mogły już w tym roku pomieścić wszystkich chętnych. W Centrum Kultury przy Szkołach Katolickich miejsca było jednak aż nadto, dlatego każda z 25 grup, reprezentujących różne miasta i miejscowości głównie centralnej, północnej i wschodniej Polski, pomieściły się bez trudu, wliczając wychowawców czy nawet kibiców.
– Z zewnątrz przyjechało 250 osób, do tego dochodzi 109 naszych reprezentantów plus obsługa i inne osoby zaangażowane w organizację przeglądu – mówi organizator imprezy Franciszek Chrzanowski, dyrektor łomżyńskiego DPS i jednocześnie prezes Stowarzyszenia Przyjaciół Dzieci i Młodzieży Niepełnosprawnej Intelektualnie „Pomocna Dłoń”.
Dlatego też było czego posłuchać i sala przy ul. Sadowej przez cały czwartek aż do wieczora rozbrzmiewała pieśniami i piosenkami religijnymi. Czasem tradycyjnymi, tak jak śpiewa się je w kościołach od setek lat, ale częściej w nowoczesnych opracowaniach na różne instrumenty, nie tylko klawiszowe, tak jak wpływy soul i gospel słyszalne w utworach zespołu „Perełki” z DPS z Nowej Wsi Ełckiej.
– Taka forma jest autentyczna, prosta, nie jest przerysowana – mówi opiekun zespołu Paweł Kalinowski. – Najbardziej podoba mi się prosty przekaz, kiedy ludzie nie starają się sztywno trzymać ram występu, tylko mają szczerą potrzebę by wychwalać Boga, a do tego podzielić się tą relacją z Bogiem z innymi.
„Perełki” zaprezentowały też pantomimę w formie psychodramy – opowieść o samotności, wewnętrznych zmaganiach i walce duchowej.
– Chodziło o to, żeby wyrazić stan, który ciężko jest opisać samą piosenką – wyjaśnia Paweł Kalinowski. – Bo można śpiewać o samotności, ale chcieliśmy, żeby to była taka opowieść – praktyczna recepta dla każdej osoby, która oglądała tę psychodramę.
Wielokrotnie w czasie występów słowa pieśni płynące ze sceny podchwytywała spontanicznie widownia, zacierały się granice pomiędzy występującymi a publicznością.
– Uważam, że takich spotkań powinno być jak najwięcej – podkreśla Anna Nos. – To nie tylko socjoterapia i muzykoterpia, ale też doskonała forma aktywizowania i uspołeczniania naszych podopiecznych, co na pewno pozwala im w jakiś sposób wracać do społeczeństwa.
– Muzyka bardzo korzystnie wpływa na nasze podopieczne – zauważa Stanisława Chyl, muzykoterapeutka z DPS w Łomży. – Wyzwala aktywność, powoduje że dziewczyny robią się bardziej radosne. Nie da się tego opowiedzieć słowami, trzeba popatrzeć na zajęcia, jaki pozytywny wpływ ma muzyka na poszczególne osoby. Takie które są smutne, przygnębione – odżywają przy muzyce, a osoby nadpobudliwe muzyka wycisza, uspokaja – dlatego ma ona magiczne znaczenie!
Podopieczni domów pomocy społecznej zaprezentowali w czasie przeglądu efekty swej często wielomiesięcznej pracy, była to też okazja do spotkania z przyjaciółmi z innych placówek, integracji i dobrej zabawy, również na wieczorku tanecznym.
– Organizujemy ten przegląd po to, by osoby niepełnosprawne również mogły pokazać, że w nich też drzemią różne talenty – podkreśla dyrektor Franciszek Chrzanowski. – Wiele z tych dzisiejszych występów można by pokazywać szerszej publiczności, mogłyby być przykładem do naśladowania. Bo nieraz my zdrowi mamy do siebie różne podejście czy tajemnice przed sobą, a wśród osób niepełnosprawnych tego nie ma. One mówią zawsze prawdę, są szczere, bardziej otwarte, więc ten przegląd jeszcze bardziej nas skupia i uczymy się od siebie wzajemnie tolerancji i odpowiedniego podejścia do drugiego człowieka.
Wojciech Chamryk
