„Zapiski na powiekach” Henryka Gały
„Zapiski na powiekach” – taki tytuł nosi najnowszy tom wierszy, mieszkającego w Drozdowie poety, Henryka Gały. - „Zapiski na powiekach” to tytuł, który zarezerwowałem w testamencie dla tomu pośmiertnego, mówi Henryk Gała. Ale kiedy zaproponowałem wydawcy inny tytuł dla tego tomu wierszy, w telefonie usłyszałem milczenie. Następny tytuł – również. Podałem więc ten i usłyszałem – o, ten jest świetny, doskonały!- opowiada Henryk Gała. Książka, wydana nakładem Wydawnictwa PATI już niebawem pojawi się w sprzedaży.
- Tytuł wziął się z wiersza, który napisałem kilka lat temu. Jest on oczywiście w tym tomie, podobnie jak kilkadziesiąt innych wierszy, napisanych w ciągu ostatnich prawie dziesięciu lat. Bo tak się składało, że różne okoliczności sprawiały, że ukazywały się wybory moich wierszy. Drukowałem w nich kilka nowych utworów, zawsze na końcu, ale to wstyd, żeby wydawać wybór wierszy, aby opublikować pięć nowych. Wziąłem się więc na ambit i złożyłem ten tom, na który składają się właściwie wiersze wypełniające mój poetycki warsztat. Jest tu oczywiście liryka, tak zwana refleksyjna. Wśród tych wierszy jest kilka bliskich moim „Definicjom”, które ukazywały się w każdym kolejnym tomie. Ale ponieważ tym razem są to dwa lub trzy wiersze, nie mogłem dać oddzielnego tytułu „Definicje” i są razem w tych „Zapiskach”. Są także „Wiersze prozy”. Są to wiersze prozatorskie, to, co kiedyś nazywano prozą poetycką, od czego zresztą zaczynałem jako poeta przed ponad 50 laty. Z tym, że są jeszcze bardziej sprozaizowane, a w warstwie poetyckiej bardziej zsyntetyzowane. Są też „Wiersze okoliczne i nienapisane”. Okoliczne, czyli na pewne okoliczności – końca roku, zaobserwowania wiosny, czyli okoliczności absolutnie banalne, które staram się jakoś zapisać po swojemu. I wiersze nienapisane… To jest to, co pokutuje w człowieku, we mnie – poecie. Odciśnięte nieusuwalnie, niezmywalnie, w wyobraźni, pamięci, ale nigdy nie znalazło poetyckiego wyrazu. Jest tam taki „Nienapisany wiersz o A.”, czyli Auschwitz, czy „Nienapisany wiersz o spóźnieniu na Studium Wojskowe we wrocławskim uniwersytecie, jesiennego poranka 57. roku” przed wieloma dziesiątkami lat. Cały tom kończy cykl, poemat – tekst kantaty „Gdzie rzeka zawiła” – poświęcony Łomży. Został napisany na zamówienie Łomżyńskiej Orkiestry Kameralnej, obecnie Filharmonii Kameralnej imienia Witolda Lutosławskiego. Wiersz jest taki, jaki moim zdaniem powinien być na rocznicę powstania miasta. Nie spotkałem wielu tekstów współczesnych poetów, w taki sposób poświęconych różnym miejscom czy miejscowościom. Postanowiłem wydrukować ten tekst, żeby co pilniejsi bakalarze łomżyńscy mogli zastanowić się z młodzieżą nad takim opisem ich miasta. Może nawet niektórzy Łomżyniacy czytający poezję mogliby mieć ten tekst w domu. Ale głównie dlatego, bo ten poemat kończy się wiwatem! Więc jak na tom wierszy o tytule tomu pośmiertnego – wiwat na koniec jest czymś w moim stylu” – kończy wypowiedź z charakterystycznym dla siebie poczuciem humoru poeta.
spisał Wojciech Chamryk
