Pierwszy koncert Finów w Łomży i w Polsce
Strider z Finlandii rozpoczął w Łomży polską część trasy „Tour Of The Baltic Sea”, obejmującej również Łotwę, Litwę i Estonię. W pubie „Pod ratuszem” grupa promowała debiutancki album „Dominion Of Steel” zagrała też covery Manowar oraz Running Wild i została świetnie przyjęta przez fanów oldschoolowego hard 'n' heavy lat 80. – You're fuckin' amazing! – komplementował publiczność wokalista Niko Mattila, dodając, że tak entuzjastycznego przyjęcia jeszcze nie doświadczyli, więc na pewno jeszcze do Łomży wrócą.
Koncerty rockowe odbywają się w pubie „Pod ratuszem” często i jest to obecnie jedyne miejsce w Łomży, w którym można regularnie słuchać na żywo najróżniejszej muzyki, od ekstremalnej do poszukującej, nie tylko rockowej/metalowej. Wśród licznych zespołów chcących zagrać w lokalu na Starym Rynku nie brakuje też zagranicznych. Jak dotąd najoryginalniejsza oferta wpłynęła od zespołu z Nepalu, grały tam już grupy z Białorusi czy Szwajcarii, a w piątą sobotę lutego A.D. 2020 niewielką scenę opanował metalowy kwintet z Helsinek. Strider nie ma wielkiego stażu, powstał w roku 2015 i ma na koncie zaledwie jeden album. Tworzą go jednak doświadczeni muzycy, z których jeden miał przed trasą pecha: rozchorował się i zespół musiał szukać koncertowego zastępstwa.
– Ville Kajava zachorował i musiał zostać w domu, ale udało nam się zwerbować na drugą gitarę doświadczonego Esę Orjatsalo, znanego choćby z Dreamtale! – mówi Niko Mattila, wokalista o dużej skali głosu, świetny zarówno w wyższych, jak i niższych, mroczniej brzmiących partiach.
Brzmienie zespołu, oparte na melodyjnych unisonach i wyrazistym podziale na gitarę rytmiczną i solową, faktycznie byłoby bardzo zubożone bez udziału Esy, nie bez powodu przedstawionego przez wokalistę jako Chewbacca z „Gwiezdnych wojen”. Dodatkowy muzyk imponował jednak nie tylko image, ale też umiejętnościami. Zresztą wszyscy członkowie Strider to pod tym względem zawodowcy, nie tylko gitarzysta solowy Eemeli Ojanen, ale też sekcja: leworęczny, grający wyłącznie palcami basista Marde Heritty i perkusista Tuska E. to wirtuozi. Zabrzmieli też w niewielkim pubie bardzo klarownie, co też potwierdza ich muzyczną klasę, a grali niczym w latach 80., kiedy tradycyjny metal nie tylko powstawał, ale był też niezwykle popularny.
Autorskie kompozycje grupy okazały się więc nie tylko archetypowe kompozytorsko-aranżacyjnie, ale też bardzo nośne i do tego zróżnicowane. Dynamiczny opener „Strike Of The Strider”, już w trakcie którego wokalista znalazł się wśród publiczności pod sceną, co później uskuteczniał jeszcze nader często, surowy, ale z rozpędzoną końcówką „Throne Of Metal”, hołdujący nurtowi NWOBHM „Break The Chains”, przebojowy „Stride, Stride, Stride” czy opatrzony teledyskiem „The Elite Of Steel” potwierdziły, że zespół w żadnym razie nie jest tylko imitatorem dokonań Dio, Judas Priest, Accept czy Iron Maiden. „Dominion Of Steel” zabrzmiała niemal w całości, poza finałowym „Prevail And Conquer”. Strider porywająco zagrał też „Riding The Storm” Running Wild oraz dwa utwory tak lubianego przez muzyków Manowar: „Metal Warriors” już z lat 90. i na drugi bis „Battle Hymn” z wydanego w 1982 roku długogrającego debiutu Amerykanów.
– Manowar to nasz ulubiony zespół i podstawa! – podkreślał Niko Mattila, znający sporo polskich słów, z „dzięki!” i „na zdrowie!” na czele, zaskoczony i ucieszony tym, że publiczność domagała się aż siedmiu bisów, a fani chętnie kupowali nie tylko koszulki, ale też płyty winylowe, kompakty i nawet kasety magnetofonowe Strider. – Wrócimy tu na pewno, inaczej być nie może!
Wojciech Chamryk
Zdjęcia: Elżbieta Piasecka-Chamryk
