Czepkowanie studentek i studentów pielęgniarstwa w PWSIiP
- Decyzja przyszła do mnie w jednym momencie, przed wyjazdem ze Światowych Dni Młodzieży z papieżem Franciszkiem w Krakowie, kiedy na chwilę usiadłam wyciszyć się i przemyśleć przebieg tej wyprawy... - opowiada Weronika Listowska z Łomży, 20-letnia studentka II roku pielęgniarstwa, która w słoneczny czwartek odebrała biały czepek z wąskim czarnym paskiem i złożyła przysięgę z 48 koleżankami i 5 kolegami, że będzie służyć życiu i zdrowiu ludzi oraz przeciwdziałać cierpieniu chorych. - Będę pierwszą pielęgniarką w rodzinie. Rodzice mnie tak wychowali, żeby nieść pomoc innym, dlatego działałam 10 lat w drużynie ZHP Exodus i dwa lata w Grupie Ratowniczej Nadzieja.
Aulę w głównym gmachu uczelni przy ul. Akademickiej wypełnili studenci, rodzice i wykładowcy. Łomżynianka przed obrzędem czepkowania wysłuchała trzech przemów na temat swego zawodu w niedalekiej przyszłości i powołania - Weronika uważa powołanie za proces duchowego dojrzewania do służby chorym i w czasie teoretycznych zajęć specjalistycznych, i na praktyce w szpitalu. Rektor PWSIiP Dariusz Surowik położył akcent na godność człowieka, tę piękną i fundamentalną wartość, jaką należy umieć dostrzec w dziecku, dorosłym czy starcu. Przywołał heroiczne kobiety z frontów wojennych, barykad powstańczych i organizacji humanitarnych, poświęcające majątki, ryzykujące ofiarnie siebie i nieżałujące spraw osobistych i rodzinnych dla niesienia bliźnim ulgi w cierpieniu i nadziei w beznadziei: Zofia Szlenkier, Elżbieta Rabowska, Helena Nagórska, Teresa Kulczyńska...
Diecezjalny duszpasterz służby zdrowia ks. Sławomir Gawryś monotonią wykładu i jednostajnym tonem głosu z pewnością wzmocnił odporność czepkowanych na przeszkody w drodze do tytułów licencjata. Opisywał krok po kroku ścieżki kształcenia od przedszkola po ewentualne magisterium, posiłkując się słownikiem języka polskiego i nauczaniem Jana Pawła II, nazywającego powołanie „wielką przygodą Bożej miłości”. Pielęgniarki i pielęgniarze, oprócz wykształconego i sprawnego umysłu, powinni mieć dobre i czułe serce oraz ciepłą i pomocną dłoń. Chorzy i cierpiący potrzebują leków i kroplówek oraz łyżki strawy, ale równie ważne są obecność, spotkanie, zaufanie i rozmowa.
Dynamicznie wygłosiła pogadankę do młodzieży prodziekan Wydziału Nauk o Zdrowiu w PWSIiP Joanna Chilińska. Najpierw przywołała symbole pielęgniarskie, zauważając, że nie tylko są tworem człowieka, lecz i kształtują ludzi: czepek, lampa oliwna, tekst ślubowania, kodeks etyki zawodowej i hymn pielęgniarski. Symbole uprzytamniają wartości środowiska, umacniają zaufanie społeczne, służą identyfikacji, nawiązują do historii, wzmacniają charakter humanistyczny profesji. Przysięga w ślubowaniu stanowi streszczenie zadań, z jakimi w życiu zawodowym zmierzy się 53 młodych, gdy będą służyć wiedzą medyczną, umiejętnościami pielęgniarskimi i opiekuńczymi. Zachęcała ich do zadania pytań: czego oczekuję od zawodu, jakim chcę być człowiekiem. - Bądźcie wrażliwi na ludzkie cierpienie – radziła sentencjonalną formułą studentom. Prodziekan Chilińska po ślubowaniu czepkowała – upinała czepki na głowach – z dr Agatą Gołębiewską, opiekunką koła naukowego. W imieniu 2. roku podziękowała wykładowcom Natalia Sobótka. Anna Cwalina z 1. roku gratulowała starszym, a Izabela Metelska, przewodnicząca Okręgowej Izby Pielęgniarek i Położnych w Łomży, miała dobre słowa, kodeksy etyki zawodowej i informację WHO, że 2020 r. to Rok Pielęgniarstwa.
Milena Borawska, 22-latka z Białej Piskiej, ma najwyższą średnią z nauczania: aż 4,93, bowiem nie ma not 1 ani 6. Interesowała się biologią i anatomią człowieka, z zainteresowaniem słuchała mamy Jolanty, zajmującej się opieką medyczną, także osób starszych. Decyzję podjęła szybko, gdy mogła utrzymać się na studiach. Ma swoje idolki: Florence Nightingale, Angielkę z XIX w., twórczynię nowoczesnego pielęgniarstwa, oraz Hannę Chrzanowską, wybitną polską działaczką pielęgniarską z XX w. Do tej pory czepek widziała na zdjęciach i filmach, teraz może go nosić w okresie licencjatu i z przekonaniem, że będzie w PWSIiP na studiach magisterskich. - Jestem szczęśliwa i dumna, że mogę służyć drugiemu człowiekowi – mówi z uśmiechem Milena. Jej koleżanka Weronika z Łomży uważa, że najwyższa średnia Milenie należy się na 100 %: za wiedzę i pracowitość, za pomoc i takt.
Ze wzruszeniem słuchała ślubowania 34-letnia Aneta Kraszewska z Łomży, studentka sprzed 15 lat pierwszego rocznika pielęgniarstwa w PWSIiP. - Byłam wtedy pełna nadziei, że w moim zawodzie będę mieć czas dla pacjenta – wspomina czasy sprzed ponad dekady. - Ale jest nas zdecydowanie za mało, za duże są braki kadrowe, z roku na rok jest coraz więcej biurokracji. Nie liczy się człowiek i problemy chorego, tylko to, co udokumentowane. Nie to, co faktycznie robimy, tylko co napisane... Przyszłam na ślubowanie rówieśniczki, która po latach od matury idzie w moje ślady. Nie mogłam znaleźć dogodnej pracy w Łomży, to przeniosłam się do Ostrołęki i wreszcie poprawiły się zarobki.
Mirosław R. Derewońko
