Prawdziwe Jasełka w Domu Pomocy Społecznej w Łomży
- Niech Nowonarodzony Chrystus prowadzi Was na drogach Waszego życia i natchnie miłością... – mówiła do podopiecznych, pracowników i przyjaciół Domu Pomocy Społecznej w Łomży Bożena Szypulska w imieniu zmożonego zimową chorobą dyrektora Krzysztofa Jankowskiego. Mieszkanki wystawiły jasełka w Domu przy ulicy Polowej, pomagającym pokrzywdzonym przez los od 140 lat.
Nad głowami uczestników jasełek w auli widowiskowo-koncertowej Domu unosiły się duże, białe, przestrzenne gwiazdki śniegu. Pośrodku był stół z potrawami wigilijnymi, dookoła którego stanęli przybyli wędrowcy. Tylko pasterze przy kostce siana spali, czekając znaku Gwiazdy Betlejemskiej. Przez wysokie okna zaglądał jasny wtorek. Na ulicach i podwórkach leżały białe płachty śnieżne po dwóch tygodniach mrozów, lecz z temperaturą lekko powyżej zera. W auli było ciepło, uroczyście, ale i rodzinnie zarazem. Z przyjemnością słuchało się życzeń, jakie składali mieszkańcom Domu, pracownikom i gościom zaprzyjaźnieni dyrektorzy.
- Niech Nowonarodzony Jezus i trzy siostry: Wiara, Nadzieja i Miłość towarzyszą Państwu przez całe święta – powiedziała Elżbieta Olejniczak z Powiatowego Urzędu Pracy w Łomży.
Jacek Nowakowski z PCPR stwierdził, że „Boże Narodzenie jest wtedy, gdy pomagamy innym, więc tutaj, w Domu codziennie jest Boże Narodzenie. Z każdym dobrym uczynkiem Państwa zbliżamy się do Nieba”.
W imieniu prezydenta Łomży złożył życzenia zdrowych i wesołych świąt Bożego Narodzenia Zbigniew Cybula, naczelnik wydziału społecznego.
„Boże Dziecię, błogosław Ojczyznę miłą”
- Dziękujemy Bogu, że dał nam swojego Syna i pozwolił doczekać tych świąt – powiedział ks. Jan Sołowianiuk. Przypomniał, że w tym okresie kultywujemy tradycję. - Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli. Święta to czas wolny od pracy i nauki, okazja do spotkania z rodziną przy stole. Opłatek to symbol jedności rodziny. Choinka to drzewo życia. Kolędy i życzenia to zewnętrzna strona Bożego Narodzenia... Kapłan nauczał, że uroczystości tego okresu mają głębię znaczenia, bo Bóg tak umiłował świat, że Syna swego jedynego dał. Jezus zabłyśnie jako światłość świata. Łaska Boga niesie ludziom zbawienie i pomaga pobożnie żyć. Za naszą wschodnią granicą od ponad 300 dni toczą się bratobójcze walki, przelewana jest krew. Ludzie w Ukrainie są skrzywdzeni i uwięzieni. W te święta, gdy po sąsiedzku trwa wojna, szczególnie brzmią przy żłóbku Chrystusa słowa „Podnieś rękę, Boże Dziecię, błogosław Ojczyznę miłą. W trudnych radach, w trudnym bycie wspierają jej siłę swą siłą. Dom nasz i majętność całą, i wszystkie wioski z miastami...” Bezbożnym te święta przypominają, że jest Bóg. Skłóconym – że jest zgoda. Pysznym – że pokora to prawda o sobie samym, ażeby widzieć w drugim człowieku dobre rzeczy i umieć przebaczać. XVIII-wieczny polski zwyczaj dzielenia się opłatkiem jest nawiązaniem do dzielenia się chlebem przez chrześcijan.
„Przekażcie sobie znak pokoju”
Ksiądz Jan Sołowianiuk pobłogosławił śnieżnobiałe opłatki, którymi dzielono się po jasełkach. Od października robiono dekoracje i prowadzono próby z mieszkankami Domu. Jasełka przygotowali terapeuci Domu: Monika Uściłowska, Magdalena Sawicka, Edytaa Kosobucka, Stanisława Chyl i Przemysław Kamiński. Na scenie z granatową kurtyną jak w teatrze zjawili się: Archanioł, stajenka z Maryją i Józefem, żłóbek z Dzieciątkiem, chór Anielic, Pasterze i Trzej Królowie z darami. Przez moment kurtyna się zasunęła, aby po chwili widzowie mogli ujrzeć sytuację, jaką będą radować się w domach: dookoła choinki rodzina, ubierająca drzewko życia, łamiąca się opłatkiem i składająca sobie życzenia. W powadze i radości nastrojowej chwili rozbrzmiała pieśń: „Choć tyle żalu w nas i gniew uśpiony trwa, przekażcie sobie znak pokoju. Przekażcie sobie znak...”. Pani Renia mieszka w Domu Pomocy Społecznej od 18. roku życia, a wcześniej w innym Ośrodku. Niedługo skończy 40 lat. Dzisiaj nie ma żalu do rodziców. Nie gniewa się na nich, bo ich nie pamięta, nigdy nie widziała. W roli Maryi szła obok Józefa, kołysała Jezusa. Nadal tęskni do trzech starszych sióstr w Poznaniu.
140 lat dobroczynności przy Polowej
- Co roku rodzi się wiele dzieci z różnego rodzaju dysfunkcjami organizmu i intelektu. Często rodziny tych osób, z rozmaitych powodów, nie mogą zapewnić właściwych warunków egzystencji swoim bliskim – pisze Stanisława Chyl w „Historii Domu Pomocy Społecznej w Łomży”. Dworek DPS przy ul. Polowej 39, naprzeciw wylotu Sienkiewicza, pamięta koniec XIX w., gdy kilkanaście lat wcześniej powstało 19. lutego 1882 r. zasłużone i godne po 140 latach szacunku Towarzystwo Dobroczynności w Łomży, które zainicjował adwokat społecznik Marian Śmiarowski (1842-1907).
W maju DPS w Łomży świętował 140-lecie. Mieszka w nim 108-oro pensjonariuszy w wieku od 10 do 72 lat. Pozostają pod całodobową opieką, mają kilkuosobowe pokoje, poczucie bezpieczeństwa i różnorodne zajęcia z terapeutami. Dom ma około 90 pracowników i dużo przyjaciół. Oprócz części oficjalnej jubileuszu w Hali Kultury na Starym Rynku była też część rozrywkowa w stylu Akademii Pana Kleksa w ogrodzie DPS przy Polowej 39. We współpracy z Urzędem Miejskim powstał film o współczesności w Domu (scenariusz Przemysława Kamińskiego, zdjęcia Kamila Brzostowskiego).
Mirosław R. Derewońko
tel. red. 696 145 146
https://www.youtube.com/watch?v=DsVrk3RhMsc
„Nasz Dom” - Dom Pomocy Społecznej w Łomży ma 130 lat
