„Umarli... Znajomi... Kochani idą ku mnie...”
„Trzeba tak żyć, aby nie żałować żadnego dnia” – takim mottem posługiwała się przez całe życie 104-letnia Marianna Korzeb, zmarła 18. października najstarsza mieszkanka Łomży. W długim korowodzie zmarłych w tym roku łomżyniaków podążają za nią, m.in., farmaceutka z apteki przy Giełczyńskiej Zofia Kempisty (+86 l.), założyciel Łomżyńskiej Orkiestry Kameralnej Henryk Szwedo (+79), ekonom Diecezji Łomżyńskiej ks. Ryszard Napiórkowski (+54) i zamordowany wiceprezydent Łomży Krzysztof Choiński (+53).
Marianna Korzeb (z domu Dąbrowska) spoczęła na cmentarzu parafialnym przy ul. M. Kopernika (d. św. Mikołaja) w Łomży, choć urodziła się 2. kwietnia 1907 r. jako najmłodsza córka w 11-osobowej rodzinie w Kuleszach Kościelnych. W 1935 r. poślubiła Józefa Korzeba i przeprowadziła się do Komorowa. Wychowała pięcioro dzieci, doczekała się sześciorga wnuków i tyluż prawnuków. Po śmierci męża 42 lata temu zamieszkała w Łomży. Podczas wojny była łączniczką porucznikiem Armii Krajowej. Po 1945 r. pomagała w zakładaniu szkoły, przedszkola i banku w Komorowie oraz organizowała spotkania Ochotniczej Straży Pożarnej. Była niezłomną patriotką, kobietą bogobojną, pogodną, życzliwą i oddaną rodzinie. Na pytanie o sekret długowieczności przy okazji swych 104. urodzin zdradziła Ewie Przestrzelskiej, że:
- Trzeba zdrowo się odżywiać, jeść dużo ziół i postnych dań. Ale przede wszystkim trzeba jednak kochać życie, Boga i ludzi.
Zofia Kempisty mogłaby dodać, że nie należy przesadzać również z lekami, skoro mając z nimi codziennie kontakt przeżyła aż 86 lat. Z wykształcenia była magistrem farmacji i przez lata kierowała apteką przy ul. Giełczyńskiej w Łomży. Pracowała też na rzecz miasta, była radną miasta Łomża. Doczekała się trojga dzieci, siedmiorga wnucząt i siedmiorga prawnucząt. Była sumienna, obowiązkowa, wszyscy ją lubili i kochali – wspominają członkowie rodziny. Za swoją działalność została odznaczona, m.in., Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz odznaką „Za Zasługi dla Województwa Łomżyńskiego". I ona spoczęła na starym cmentarzu w Łomży...
Dyrygent Henryk Szwedo pochodzi z Warszawy, ale największą rolę odegrał w kształtowaniu kultury i wrażliwości muzycznej w Łomży. Ukończył w 1979 r. studia dyrygenckie w Akademii Muzycznej w Warszawie u prof. Bohdana Wodiczki. Przez dwa lata był dyrygentem w Teatrze Muzycznym w Lublinie, kolejne siedem - w Centralnym Zespole Artystycznym Wojska Polskiego.
Od 1979 do 1993 roku kierował jako dyrektor Łomżyńską Orkiestrą Kameralną, dla której kompletował zespół muzyków, tworzył administrację, opracowywał dokumenty do rozpoczęcia działalności od 1979 r. już jako instytucji państwowej. W dużej mierze to dzięki niemu orkiestrze udało się przetrwać krytyczny początek lat 80., tak że zespół z powodzeniem koncertuje do dziś.
Ekonom Diecezji Łomżyńskiej ks. Ryszard Napiórkowski urodził się 8. listopada 1957 r. w Suwałkach, zaś zmarł 15. września 2011 r. w szpitalu w Warszawie. Na kapłana w łomżyńskiej Katedrze wyświęcił go 26. maja 1984 r. biskup łomżyński ks. Juliusz Paetz. Od 1997 r. pełnił funkcję Ekonoma Diecezji Łomżyńskiej. 30 kwietnia 2009 r. otrzymał tytuł prałata honorowego Jego Świętobliwości. Msze św. pogrzebowe miał dwie: w Łomży i Suwałkach. Obie odprawił aktualny biskup ks. Stanisław Stefanek TChr. Z jego wspomnienia wyłania się obraz cichego, pokornego kapłana, który swoją osobą, cierpieniem i chorobą nie chciał obciążać ani matki, ani rodziny, ani najbliższego otoczenia. Był wdzięczny za każdy gest dobroci i troski, „uśmiechnięty i dziękujący, a jednocześnie wyciszony w swoim posługiwaniu”. I odpowiedzialny, gdy trzeba było poszerzyć wykształcenie, studiując prawo cywilne, finanse, zarządzanie i administrację. Nie skarżył się, nie przechwalał ani nie szukał pochwał. Tak cicho jak żył, równie cicho odszedł.
Wstrząsem dla kojarzonej ze spokojem i bezpieczeństwem Łomży było bestialskie morderstwo w nocy z 18. na 19. października. Byłego wiceprezydenta miasta w latach 2002-2010 Krzysztofa Choińskiego kilku mężczyzn zmasakrowało w pobliżu jego domu i porzuciło nad Narwią. Uroczystość pogrzebowa stała się w sobotę tego tygodnia manifestacją protestu przeciw zbrodni. Kilka tysięcy łomżyniaków modliło się najpierw w Katedrze, a potem przeszło przez Stary Rynek w cichym kondukcie za karawanem z trumną pedagoga, nauczyciela fizyki i techniki oraz w ostatnim okresie wicedyrektora Publicznego Gimnazjum nr 2 i działacza Towarzystwa Wiedzy Powszechnej. Osierocił pięcioro dzieci...
Kiedy zbieram okruchy wspomnień i relacji z życia tych, którzy odeszli na zawsze w 2011 r., przypomina się mądra ballada „Puste miejsce nie zapełni się...”, w której oprócz tekstu i głosu Dariusza Gałczyka (+44 l.) na Youtube usłyszymy Jego niezapomnianą harmonijkę... Wrażliwy poeta, dowcipny konferansjer, znakomity harmonijkarz, a do tego urodzony gawędziarz, bystry kawalarz i dziennikarz zmarł tragicznie 29. września A.D. 2010 r. w Łomży. Na pogrzebie zjawili się Jego koledzy z zespołów, z którymi fantastycznie grał na dziesiątkach harmonijek, m.in.: Polityka, Holy Water (w latach 2006 - 2009), Studio Band i Po Godzinach.
Po roku – cytując słowa ballady – ciągle puste miejsce nie zapełniło się. W sercu jednak ukłucie na myśl z wiersza Kazimiery Iłłakowiczówny o „Umarłych... Znajomych... Kochanych...”, ku którym na co dzień i na Wszystkich Świętych wszyscy razem z nimi zmierzamy...
Mirosław R. Derewońko
