Rzymskie łuki i jodełki na ulicy Dwornej
Trzy tygodnie i trzy dni zajęło 4-osobowej, ale niestrudzonej brygadzie ze Strzegomia położenie na powrót kostki granitowej od alei Legionów do bramy naprzeciwko Sądu Okręgowego. Dzięki temu, remontowana od czerwca 2020 r. ulica Dworna wyładnieje jeszcze bardziej. Mierzy ponad kilometr długości: 615 metrów od ulicy Generała Władysława Sikorskiego do ulicy Giełczyńskiej przykryto nawierzchnią asfaltową, zaś chodniki wyłożono kostkami i płytami. Całość miała być skończona do końca listopada, ale zostało do wybrukowania prawie 430 m od alei Legionów do ul. Giełczyńskiej.
Gruntowną przebudowę ulicy Dworskiej, kosztem blisko 7 milionów zł, wzięło na siebie łomżyńskie Przedsiębiorstwo Budownictwa Komunikacyjnego. Według projektów, po wymianie infrastruktury pod ziemią budowlańcy utwardzili grunt i wzmocnili podbudowę jezdni, żeby ponownie ułożyć ją z kostki kamiennej. Ale to nie robotnicy PBK w Łomży klęczeli od świtu do nocy w mrozie i zimnie na wilgotnej, mokrej lub zmarzniętej ziemi, a właściwie na nowo nawiezionym piasku. W czwartek, 17. grudnia, nie padał deszcz ani śnieg, nie było zbyt zimno, choć i tak szary śmiertelnik nie miałby ochoty klęczeć z młotkiem od godz. 7. rano do godz. 20. lub nawet 21. Dlaczego Śmiałkowie na to się jednak decydują...? Dla zarobku, bo robotnicy ze Strzegomia pracują na akord. Wzruszająca jest ich pokorna i wytrwała, i nieustępliwa postawa, jak klęczą pochyleni, między szarymi kamieniami w pryzmach, ciągnących się czterema wstęgami od Krótkiej do zabytkowego gmachu Sądu. Budzą podziw swą wytrzymałością na trudy mozolnej pracy w niewygodnej pozycji przez cały boży dzień.
"Wstąp na chwilę modlitwy"
Przechodnie czasami zatrzymują się, żeby przypatrzeć się wysiłkowi twardych mężczyzn. Ogorzałe twarze, silne ramiona, rytmiczny stukot żelaza o kamień... Brygada z Firmy Granit Dariusza Pylaka uzgodniła między sobą, że pracują w systemie dwa i pół tygodnia, po czym tydzień mają wolnego. Tym razem w Łomży w połowie grudnia przedłużyli "zmianę" o tydzień, by przed świętami Bożego Narodzenia zdążyć z ułożeniem nawierzchni do bramy wjazdowej pod budynkiem, prowadzącym na podwórko z siedzibą Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej. To ważny węzeł komunikacyjny dla mieszkańców i interesantów w części starówki, gdzie znajdują się Sąd, kancelarie adwokackie, banki, księgarnia, kwiaciarnia, Wyższe Seminarium Duchowne, bursa szkolna, sklep Portugalczyka.
"Przechodzisz tędy codziennie. Wstąp na chwilę modlitwy" - zachęcają zdania baneru z ogrodzenia po lewej stronie bramy wejściowej na dziedziniec Katedry... Pani Mecenas pokonała błotnistą ulicę koloru oliwkowo-żółtego, idzie uklęknąć przed Chrystusem w monstrancji, acz nie jest zadowolona z powrotu bruków na jezdnię ani z chodnika wzdłuż odcinka ul. Dwornej od alei Legionów do ulicy Farnej. Czemu? Właśnie od Krótkiej po stronie wyremontowanej pięknie Stacji Sanepidu robotnicy PBK kładą pieczołowicie parami, jakby kostki domina, płyty o wymiarach 50 cm na 50 cm, między którymi znajduje się pasek z jednego rządka kostki brukowej. Po obu stronach wstęgi płytowej leżą węższe wstęgi brukowe. Mecenaska obawia się, że różny poziom płyt i kostek będzie powodować, jak na równoległej Długiej, że ludzie zaczną nosem buta i obcasem zaczepiać o kanty. - Dokładamy starań, żeby wyrównać poziomy płyt i kostek, by nie powodowały potknięć - mówi inżynier z PBK.
"Jak zbawienia czekam na koniec remontu Dwornej"
Na ulicy Dwornej rzymskie łuki kamienne widać podczas wędrówki do góry, do Katedry, a jodełki po drodze w dół z modlitw, pracy, zakupów, spaceru. Aby powstał system zazębiania się sąsiednich kamieni i ułożonych z nich promieni, robotnicy wytyczyli na 7-metrowej jezdni pięć pasów białymi sznurkami. Przypomina to bieżnię sprinterów na stadionie, tyle że wytrwali robotnicy nie biegną, a przesuwają się na kolanach z podłożonymi osłonami od gruntu i w kucki. Każdy z nich układa łuk promieniście, pojedynczo, z mniejszymi kostkami z zewnątrz i większymi do środka, dzięki czemu - kiedy spojrzymy odwrotnie - wyłania się masywny pień jodełkowy z delikatnymi gałązkami jak w choince.
Brygadzista Łukasz Zaczkiewicz przewiduje, że brygada ze Strzegomia wróci na Dworną po święcie Trzech Króli. Jeśli pogoda nie zamarznie i nie zasypie śniegiem traktu, w lutym dotrą do Farnej i Giełczyńskiej, pracując również w soboty od rana do godz. 18.
- Jak zbawienia czekam na koniec remontu Dwornej - trzyma kciuki za strzegomian i łomżan Jadwiga Serafin, prowadząca z mężem od 10 lat renomowaną Restaurację Na Farnej, gdzie obiady można zamawiać na wynos. Jej zdaniem, Dworna powinna być jak kiedyś 2-kierunkowa, co ułatwi jazdę mieszkańcom, gościom z innych części miasta i z Warszawy, mogącym wjechać na starówkę od alei Legionów.
Po remoncie restauratorka liczy na wygodny parking przed Salonem Mody Massimo z wjazdami od zaplecza, a czy wąziutkie pasy zieleńców pomiędzy jezdnią a chodnikiem od Krótkiej do Farnej się sprawdzą - czas pokaże. Najważniejsze, że wreszcie zniknie błoto z książęcego i królewskiego traktu do dworu.
Mirosław R. Derewońko
