Łomża pożegnała śp. prof. Antoniego Jakubczaka...
Mszy św. koncelebrowanej w intencji prof. Antoniego Jakubczaka (+ 58), zmarłego w Łomży 22. marca prorektora Państwowej Wyższej Szkoły Informatyki i Przedsiębiorczości, przewodniczył biskup łomżyński ks. Janusz Stepnowski. W kościele Krzyża Św. i na cmentarzu przy ul. Przykoszarowej za pokój duszy Profesora modliło się z Jego żoną, dziećmi i rodziną około tysiąca osób: przyjaciół, współpracowników i studentów.
Podczas mszy pogrzebowej homilię wygłosił ks. Radosław Kubeł, duszpasterz akademicki Wyższej Szkoły Ochrony Zdrowia Towarzystwa Wiedzy Powszechnej w Łomży. Kaznodzieja osnuł homilię wokół głównej myśli, że Profesor całe życie poświęcił służbie życiu. Pracę naukową i dorobek pedagogiczny budował w oparciu o zawierzenie Bogu, czego wielokrotne dowody dawał tak na niwie osobistej, jak i zawodowej. Jako mikrobiolog przyglądał się problematyce życia w jego najdrobniejszych przejawach, a w ostatnich dniach przez tydzień nauka walczyła o jego życie po zawale serca. I chociaż – paradoksalnie – przegrał z niemocą ciała, to w sensie duchowym wygrał, gdyż przetrwa jako człowiek uczciwej postawy światopoglądowej, stając się przykładem nie tylko dla bliskich, ale i dla licznych grup zawodowych naszego społeczeństwa.
„Dni człowieka są jak trawa...”
Pierwszym przemawiającym w imieniu środowisk, w których działał prof. Antoni Jakubczak, był JM Rektor PWSIiP w Łomży prof. Robert Charmas.
- Niedawno radowaliśmy się ukoronowaniem Pana naukowej drogi, czym było nadanie Panu przez Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego tytułu profesora – mówił rektor Charmas. - To była wielka duma uczelni i całego miasta. Jakim był Pan Profesor naukowcem, najdobitniej świadczy Pana dorobek – prace naukowe, publikacje, wypromowani przez Pana doktorzy nauk, magistrowie i rzesze licencjatów i inżynierów.
Zawsze ujmował Pan Profesor każdego z nas naturalnością i pogodą ducha. Nie przeszedł Pan nigdy obok bez uprzejmego, a nierzadko dowcipnego zwrócenia się do mijanej osoby. Mając wielkie doświadczenie naukowe i życiowe, nigdy nie starał się Pan Profesor wynosić nad innych. W Pana postawie odczytać można było szacunek dla każdego człowieka i pokorę z wiary w Boga.
„Dni człowieka są jak trawa...” - czytamy w Psalmie 103. Ile razy, będąc mikrobiologiem i zgłębiając tajniki życia w jego ukrytej i niepojętej postaci, powtarzał Pan Profesor te słowa, dotykając jednocześnie kosmicznej wielkości i niezwykłości życia. Ile pytań stawiał sobie Pan Profesor, godzinami wpatrując się w cud mikrokosmosu pod mikroskopem. Dziś zna Pan Profesor wszystkie odpowiedzi...
Pozostanie w sercach i wspomnieniach
We wspomnieniu pośmiertnym mówili także o Profesorze: Witold Wincenciak z Towarzystwa Wiedzy Powszechnej, podlaski wojewódzki lekarz weterynarii Krzysztof Pilawa z Białegostoku, wiceprezydent Łomży Mirosława Kluczek w imieniu prezydenta Mieczysława Czerniawskiego, dziekan wydziału medycyny weterynaryjnej Sławomir Zduńczyk z Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie i kolega Zmarłego lekarz weterynarii Janusz Karpiński z Łomży.
Mirosław R. Derewońko
