Biskup Zawistowski: „Modlę się, aby ludzie poskramiali swój egoizm”
- Tytuł Honorowego Obywatela Łomży, choć nadany po śmierci, jest równie ważny jak za życia, ponieważ człowiek przemija, a czyny pozostają – podziękował w imieniu rodziny Ś.P. Biskupa Tadeusza Zawistowskiego (1930 – 2015) brat stryjeczny Józef Zawistowski, odbierając po mszy św. rocznicowej w Katedrze akt nadania tytułu z rąk przewodniczącego Rady Miasta Łomża Wiesława Grzymały i prezydenta Mariusza Chrzanowskiego. W eucharystycznej uroczystości wspomnienia, poprowadzonej przez biskupa łomżyńskiego Janusza Stepnowskiego, mszę koncelebrowało ok. 40 kapłanów. Miasto Łomża i Szkoły Katolickie wystawiły poczty sztandarowe w hołdzie Biskupowi.
Biskup Janusz Stepnowski na początku nabożeństwa wspomniał charakterystyczną postać Biskupa Tadeusza Zawistowskiego, jak udawał się do Katedry, do kaplic: Najświętszego Sakramentu i Matki Bożej Pięknej Miłości, i jak spacerował wokół Katedry w Łomży, w której – stwierdził ordynariusz diecezji - „zostawił serce i siły. Spoczywa wśród swoich, w białym, złocistym piasku obok matki i ojca” na cmentarzu w rodzinnym Sztabinie k. Augustowa. Przypomniał też, jak rok temu z małego kościółka trumna z ciałem została przeniesiona do Katedry, a stamtąd przewieziona na mszę św. do kościoła w rodzinnej miejscowości. - Wracał tam, w pamięci i pamiętnikach, jako kapłan i biskup – kontynuował opowieść o biskupie pomocniczym w Diecezji Łomżyńskiej w latach 1973 – 2006 podczas homilii, w której czynił naturalne nawiązania do czytań biblijnych i losu Zmarłego. - Miał w sobie wielką miłość do naszej ojczyzny, zainteresowanie losami Polski i Łomży. Notował swoje refleksje od 1980 roku do kwietnia 2015 w pamiętniku. 1. czerwca 1990 notował, że „dziś upływa 40 lat od zdania matury w Grajewie. Ulatuję myślą do tych chwil...”.
Apostolos kai didascalos
1. czerwca 1950 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Łomży, aby stać się kapłanem 3. lipca 1955 roku przez ręce biskupa Czesława Falkowskiego. W 2000 powraca do tych myśli, jak z Przemkiem Rogowskim i Kazikiem Kaczorowskim przybywał do seminarium, ale notuje również sentencję: „Fiat voluntas Tua” - Bądź wola Twoja. „Boże, daj dobrą wolę i rozum Polakom...”. Od 1956 do '60 studiuje filologię klasyczną w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie zdobył tytuł magistra; dwa lata był prefektem w WSD, zaś od 1970 do '73 rektorem. Święcenia biskupie przyjął w Rzymie z rąk papieża Pawła VI, m.in., w obecności kardynała Agostino Casarolli, którego Jan Paweł II mianował sekretarzem stanu Stolicy Apostolskiej. - Wielu z nas pomagał w seminarium i gdy spotykał się z nami w parafiach – przemawiał bp Janusz Stepnowski. - W dzisiejszych dniach brakuje Biskupa Tadeusza przed domem kapitulnym i gdy udaje się do seminarium czy księgarni...
Ordynariusz erudyta nazwał Zmarłego ładnymi określeniami po grecku „apostolos kai didascalos” - apostoł i nauczyciel, człowiek z uporządkowanym życiem wewnętrznym i zewnętrznym,, jak jego mieszkanie. - Zostawił pozytywny ślad w naszym mieście – podkreślił. - 1. czerwca 2015 roku, 55 lat po maturze Biskup Tadeusz zanotował: „Cichy, słoneczny dzień... Pamiętam sale z portretami Bieruta i Rokossowskiego... Za kilkanaście dni miała wybuchnąć wojna w Korei. Wiedzieliśmy o tym z prasy partyjnej, radio było w powijakach... Życie związałem z misją Kościoła...”. Ostatnie zdanie z pamiętnika wpisał 26. kwietnia 2016. „Codziennie modlę się, aby ludzie poskramiali swój egoizm i egocentryzm, aby światło przenikało także sumienia polityków, którzy decydują o losach milionów ludzi...”. To była Jego modlitwa za każdego z nas i każdy z nas jest Mu wdzięczny za tę modlitwę. Amen – zakończył biskup Janusz Stepnowski homilię podróż do dziejów Polski i świata.
Przewodniczący Rady Miasta Wiesław Grzymała przed błogosławieństwem odczytał z aktu nadania Honorowego Obywatelstwa Ś.P. Biskupowi Tadeuszowi Zawistowskiemu, że otrzymał to miano „za trud życia dla Kościoła i Narodu, za codzienne świadectwo życia”. Katedra dziękowała oklaskami...
Mirosław R. Derewońko
