ŚWIĘCI NA MARZEC:
1 MARZEC:
-Błogosławiona Joanna Maria Bonomo (+ 1670)
Włoszka wykształcona przez klaryski w Trydencie. W 1622 roku wstąpiła do zakonu benedyktynek św. Hieronima w Bassano. Pełniła funkcję mistrzyni nowicjatu, przeoryszy i przez trzy kadencję była ksienią. Służyła radą każdemu, kto zwrócił się do niej o pomoc, bez względu na pochodzenie społeczne. Całe życie Joanny Marii było cierpieniem zarówno fizycznym, jak i duchowym. Była wielką mistyczką obdarzoną darem stygmatów. Swoje przeżycia przeniosła na papier- była autorką licznych pism. Zmarła w 1670 roku. Została beatyfikowana w 1783 roku. Wspomnienie obchodzi się 1 marca. Błogosławiony Kolumba Marmion cenił ją i cytował jej nauki.
=
-Święty Rudezynd (+977)
Nazywany był również Rosendo. Urodził się w Galicji, w Hiszpanii w 907 roku w szlacheckiej rodzinie. Został biskupem Mondonedo (Dumium) w wieku 18 lat wbrew własnej woli. Objął też biskupstwo w Composteli, po rozwiązłym biskupie Sisnandzie, który był jego kuzynem. Wyróżnił się wojskową zręcznością przy dowodzeniu armią przeciw z Normanom i Maurom. Kiedy Sisnad uciekł z więzienia opuścił biskupstwo w Composteli, po grożbie zamordowania go. Wstąpił do opactwa św. Jana Caveiro, które wybudował i ufundował w Celanova, w Villar. Wstąpił też do tego opactwa.
Wybudował kilka innych klasztorów monastycznych, gdzie wprowadził Regułę św. Benedykta. Został wybrany opatem w Celanova, po pierwszym opacie Franquili. Rudezynd stał się przodującą postacią swoich czasów, przyjmował liderów Kościoła z całej Portugalii, którzy szukali u niego porady. Z relacjo św. Senoriny Rudezynd zasłużył na dobre imię z powodu uczynionych cudów. Zmarł w Celanova i został kanonizowany w 1195 roku.
====
Święty Switbert Starszy (+713)
Jak wielu innych misjonarzy tej epoki, był z pochodzenia Anglosasem. Prace ewangelizacyjne rozpoczął ze św. Willibrordem około 690 roku. Działał najpierw na terenie południowej Fryzji, którą odzyskał dopiero co Pepin II z Heristalu. Około 692 roku, gdy Willibrord wyprawił się do Rzymu, wybrano go na biskupa. Sakrę przyjął w Anglii z rąk Wilfryda. Potem działał nie tyle na terenie Fryzji, co raczej wśród Brukterów w południowej Westfalii. Nie był to jeszcze czas dla chrystianizowania kraju sposobny, zwłaszcza że zawisła nad nim groźba ekspansji Sasów. Pepin i jego małżonka Plektruda podarowali mu wysepkę na dolnym Renie, gdzie mógł założyć klasztor benedyktyński. Nazwano ją później Kaiserswerth (Werda). Tam też święty w marcu 713 roku zmarł. Wspomnienie obchodzi się 1 marca.
====
Święty Sywiard (+729)
Wstąpił do klasztoru w Saint-Calais, przy rzece Anisole, a potem został opatem po swoim ojcu. Przypisuje mu się autorstwo historii klasztoru w St. Calais.
========
2 MARCA:
Święty Ceda (Ceada, Chad) z Mercji (+ 672)
Był bratem świętego Ced(d)y i, jak on, pochodził z Nortumbrii. Podobna była też jego formacja. W opactwie benedyktyńskim Lastingham objął po swym bracie rządy. Potem z powodu nalegań króla Oswy został biskupem Yorku. Nie zasiadał na tej stolicy długo. Gdy wysunięto wątpliwości co do ważności sakry, udzielonej w obrządku iroszkockim, usunął się do Lastingham. Arcybiskup Teodor wezwał go później do objęcia biskupstwa Mercji, ale zażądał, by powtórnie przyjął święcenia per omnes gradus. Stolicę swą ulokował w Lichfield. Tam też wybudował katedrę, a dla kleru ustanowił życie wspólne. Zmarł w 672 roku na skutek epidemii, która grasowała w okolicy. Jego kult rozprzestrzenił się bezzwłocznie, natomiast jego portret uwiecznił w swej Historii Beda. Wspomnienie obchodzono
2 marca. Przypisywanie mu Księgi św. Chada nie jest uzasadnione. Ewangeliarz pochodzi bowiem z VIII lub IX wieku.
====
Święty Willeic (+726)
Mnich benedyktyński, uczeń św. Switberta. Willeic był przeorem
w benedyktyńskim opactwem w Kaiserswerth. Miasto Kaiserswerth rozrosło się wokół tego opactwa znajdującego się w pobliżu Düsseldorfu, w Niemczech, które stało się wspaniałym duchowym centrum.
========
3 MARCA:
Święty Anzelm z Nonatola (+803)
Urodził się w Forum Julii, obecnie Friuli, we Włoszech. Nosił tytuł księcia i był szwagrem króla Aistulfa, władcy Lombardii, który poślubił jego siostrę, Gisaltrudę. Zakładał szpitale w Fananano i Nonnantuli. Anzelm zrzekł się tytułu i władzy i w 750 roku ufundował klasztor w Tanano, we Włoszech. Dwa lata później wybudował klasztor w Nonantola, koło Modeny, we Włoszech. Udał się do Rzymu, gdzie otrzymał od papieża Stefan II habit benedyktyński. Anzelm ufundował wiele dobroczynnych instytucji, które jednak straciły jego opiekę po śmierci Aistulfa. Dezyderiusz, nowy władca Lombardii wygnał Anzelma ze swego królestwa w 756 roku. Udał się wtedy na Monte Cassino i przebywał tam siedem lat do śmierci Dezyderiusza, który poległ ze swoją armią w walce z Karolem Młotem. Anzelm wrócił do Nonantola i przebywał tam ąz do swojej śmierci. Jest patronem tego regionu.
====
Święty Gerwin z Saint-Riquier (+1075)
Pochodził z Laon, a urodził się w pierwszych latach XI stulecia. Uczęszczał do szkoły kapitulnej w Reims, która wówczas była kwitnącą. Zajmował już kanonię, gdy śmierć rodziców uczyniła zeń zarządcę pokaźnego majątku i opiekuna nieletnich sióstr. Kiedy jedna z nich przyjęła welon zakonny, a druga wyszła za mąż, poczuł się wolny. Zrezygnował wtedy z kościelnego beneficium i w 1025 roku przylgnął do głośnego reformatora życia zakonnego, do opata Ryszarda z Saint-Vanne. Wcześnie został jego najbliższym współpracownikiem. W 1027 roku towarzyszył mu w drodze do Jerozolimy i Antiochii. W 1045 roku objął urządopata benedyktyńskiego w Saint-Riquier. Sprawował go przez lat bez mała trzydzieści. Odnowił w tym czasie dyscyplinę, uporządkował sprawy majątkowe, wyremontował budynki klasztorne i kościół, przyozdobił go gobelinami i wzbogacił nową kryptą. Złożył też w świątyni sporo relikwii, które przywiózł ze Wschodu. Zarazem poparł studia, dał skopiować wiele rękopisów, a bibliotekę wzbogacił kolekcją trzydziestu sześciu tomów, które skatalogował Hariulf. Swe urzędowanie przerywał pobytami w pustelni. Udzielał się też na zewnątrz. Uczestniczył więc w Remis w poświęceniu kościoła św. Remigiusza, w synodzie metropolii, a Leonowi IX towarzyszył w drodze powrotnej do Rzymu. Kilka razy jeździł do Anglii, a w 1068 roku otrzymał od Wilhelma Zdobywcy gwarancję dla dóbr, które opactwo posiadało po drugiej stronie Kanału. Gdy zachorował na trąd, zdał rządy swemu siostrzeńcowi - Gerwinowi II. Przez cztery lata walczył z chorobą. Zmarł 3 marca 1075 roku. U benedyktynów uchodził zawsze za świętego.
====
Święta Kunegunda z Kaufungen
(ok. 978 - 1033)
Urodziła się około 978 roku jako córka Zygfryda, hrabiego na Lützelburgu (Luksemburg). O jej młodości wiemy niewiele. To wszakże pewne, że otrzymała staranne wychowanie i bardzo dobre jak na owe czasy wykształcenie. Między 998 a 1000 rokiem poślubiła księcia Bawarii, który wkrótce jako Henryk II miał zasiąść na tronie niemieckim po smierci Ottona III, a później otrzymać i objąć w posiadanie koronę cesarską Niemiec. Razem z nim została też i ona ukoronowana, najpierw (1002) w Paderborn przez arcybiskupa Willigisa z Moguncji, potem (1014) w Rzymie przez papieża Benedykta VIII. W rządach miała niemały udział, zwłaszcza wtedy, gdy pod nieobecność małżonka sprawowała regencję. Towarzyszyła mu także w urządzaniu jego słynnych fundacji. Jej samej (1017) zawdzięcza swe powstanie klasztor benedyktynek w Kaufungen , do którego po śmierci męża (1025) wstąpiła. Podczas uroczystości poświęcenia tego klasztoru, po liturgii Słowa, cesarzowa zdjęła cesarskie szaty, ostrzygła włosy i odziała się w zgrzebny habit. Zrobiło to wielkie wrażenie na uczestnikach ceremonii. Opisuje to wydarzenie ks. Piotr Skarga w „Żywotach Świętych". Jako zakonnica służyła z oddaniem ludziom, zwłaszcza ubogim. Zmarła tam 3 marca 1033 roku, ale pochowana została obok męża w katedrze bamberskiej. Kanonizował ją w 1200 roku Innocenty III. Nieco wcześniej anonimowy pisarz skomponował jej Vita i ubarwił mocno wątkami legendarnymi. Ten to właśnie utwór sprawił, iż długo czczono Kunegundę jako dziewicę albo jej małżeństwo z Henrykiem uważano za dziewicze. Zdaniem historyków XIX i XX w. (qua de re inter historicos multum disceptatum est, notują bollandyści) mniemania tego utrzymać się nie da: małżeństwo było bezdzietne, legenda powstała prawdopodobnie dlatego, że z czasem Henryk i Kunegunda wyrzekli się pożycia. Wielkość Henryka II tkwiłaby raczej w tym, iż nie poszedł za wskazaniami prawa niemieckiego i z małżonką się nie rozstał, ale dochowując wierności praktykował pełną wstrzemięźliwość. W ikonografii świeta Kunegunda wystepuje w stroju cesarskim, najczęściej z mężem św. Henrykiem. Przedstawia się ją także w habicie zakonnym trzymającą w ręku kościół.
========
4 MARCA:
Święty Piotr Pappacarbone albo
(Passacarbone) z Cava (1038–1123)
Urodził się w 1038 roku w możnej, szlacheckiej rodzinie, spokrewnionej z longobardzkimi książętami na Salerno. Był bliskim krewnym św. Alferiusza z Salerno, założyciela opactwa benedyktyńskiego w Cava. Do tego też opactwa wcześnie wstąpił. Czynił tam szybkie postępy w życiu duchowym i zakonnym, do czego przyczyniło się m.in. kierownictwo opata Leona, bezpośredniego następcy św. Alferiusza. Tęskniąc za życiem w odosobnieniu, przebywał potem w pustelni na sąsiedniej Górze Św. Eliasza, a następnie udał się do opactwa benedyktyńskiego w Cluny, gdzie był tam uczniem św. Hugona. Gdy po pięciu latach wrócił na południe, Gizulf II, książę na Salerno, zaproponował go na biskupstwo w Policastro, którego do dziś jest patronem. Na stolicy tej długo nie zasiadał. Po dwóch latach powrócił do Cava, gdzie został koadiutorem opata.
W ośrodku atmosfera była napięta. Mnisi sprzeciwiali się zwyczajom kluniackim, które zaprowadzano w opactwie. Piotr opuścił wtedy swój posterunek i przez jakiś czas przebywał w klasztorze Św. Archanioła w Cilento. Gdy w 1079 roku zmarł opat Leon, jednogłośnie obrano go jegonastępcą. Rządził mądrze i stanowczo. Wprowadził reformę kluniacką, zreorganizował życie monastyczne i przyczynił się do rozwoju kongregacji mnichów. W czasie tych rządów opactwo wzrosło w liczbę (Piotr wyświęcił ponad trzy tysiące zakonników) i znaczenie, stało się też znane w szerokich kręgach kościelnych. Zdobyło sobie zarazem niezależność od ingerencji biskupich i książęcych. Miało również swój cenny udział
w szerzeniu reform gregoriańskich. W 1012 roku przyjmowało w swych murach Urbana II oraz liczny zastęp kardynałów, biskupów i panów świeckich. Papież konsekrował wówczas kościół opacki i obdarzył go cennymi przywilejami. Piotr zmarł w podeszłym wieku, 4 marca 1123 roku. W pamięci mnichów zapisał się przede wszystkim jako constructor et instituto- prawdziwy budowniczy. Kult zaaprobowano w 1893 roku.
====
Święty Appian (+800)
Appian urodził się Ligurii, we Włoszech. Wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru w Pavii, gdzie przygotowywał się do życia pustelniczego. Appian żył jako rekluz na wybrzeżu Morza Adriatyckiego i służył tam wielu nawracając na tym obszarze.
====
Święty Bazyn (+705)
Był opatem w benedyktyńskim opactwie św. Maksymina w Trier, w Niemczech, zanim został wybrany biskupem w miejsce św. Numeriana. Bazyn jest patronem angielskich misjonarzy razem ze św. Willibrordem. Bazyn odszedł do swojego dawnego opactwa, gdzie zmarł ok. 705 roku.
====
Święty Feliks z Fleury (Rhuys) (+1038)
Urodził się w Bretanii, we Francji. Żył jako pustelnik na wyspie Quessant a potem wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru w Flèury, Saint-Benoit-sur-Loire. Odbudował opactwo w Rhuys.
====
Święty Owen (+680)
Jeden ze służących w domowym gospodarstwie św. Etelredy. Wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego w Lastingham, w Anglii, którym kierował św. Chad. Później udał się do Lichfield za św. Chadem.
========
5 MARCA:
Święty Klement (+800)
Opat w benedyktyńskim opactwie św. Łucji w Syrakuzach, na Sycylii.
========
6 MARCA:
Święty Balter z Lindisfarne (+756)
Irlandczyk, mnich benedyktyński w Lindisfarne. Potem udał się do Tynningham, w Szkocji i został pustelnikiem. Osiadł na górze Bass
w Nortumbrii. Żył w wielkiej ascezie i zmarł w Aldham. Jego relikwie zostały umieszczone u św. Biltryda w Durham, w Anglii.
====
Święty Bilfryd
Złotnik, mnich benedyktyński. Potem został pustelnikiem
w Lindisfarne, w Irlandii, na wybrzeżu Nortumbrii, w Północnej Anglii. Tam pomagał biskupowi Eaddfridowi oprawić arcydzieło, słynny egzemplarz Bibliii św. Kutberta. Użył w tym celu złota, srebra i klejnotów. Relikwie Bilfryda znajują się w Durham, w Anglii.
====
Święty Cadroe (+976)
Szkocki książe. Studiował w Armagh w Irlandii. Później przybył do Anglii. Według tradycji ocalił Londyn przed pożarem. W opactwie benedyktyńskim we Fleury, we Francji został mnichem. Wkrótce także został wybrany opatem klasztoru benedyktyńskiego przy rzece Meusa, w Belgii. Udał się do Metz, we Francji i został opatem u św. Klemensa.
====
Święty Fridolin (+540)
Irlandczyk, czczony jako „Apostoł Górnego Renu”. Podróżował do Francji i zamieszkał w Poitiers, gdzie odbudował klasztor zniszczony porzez Wandalów. Został pustelnikiem w Rhine. Tam wybudował inny klasztor. Jest nazywany jednak „wędrowcem”, ponieważ odbył wiele ewangelicznych wypraw w tym regionie.
====
Święta Kyneburga Castor (+ok.680)
Córka króla Mercji Pendy i siostra św. Kyneswidy. Wstąpiła do klasztoru benedyktyńskiego w Northamptonshire. Później została tam wybrana ksienią. Jej relikwie znajdują się w opactwie świętego Petrburga w Anglii.
====
Święta Kyneswida Castor (+ok.680)
Córka króla Mercji Pendy i siostra św. Kyneburgi. Wstąpiła do klasztoru benedyktyńskiego w Northamptonshire. Później została tam wybrana ksienią. Jej relikwie znajdują się w opactwie świętego Petrburga w Anglii.
====
Święta Tibba Castor (+ok.680)
Wstąpiła do klasztoru benedyktyńskiego w Northamptonshire. Później została tam wybrana ksienią. Jej relikwie znajdują się w opactwie świętego Petrburga w Anglii.
========
7 MARCA:
Błogosławiony Ardo z Aniane (+843)
Był następcą św. Benedykta z Anianu jako opat benedyktyński
w Aniane. Napisal żywot swego świętego porzednika. Zmarł w 843 roku. Jego wspomnienie obchodzi się 7 marca.
====
Święty Esterwin z Wearmouth (+668)
Pochodził ze szlacheckiej rodziny w Nortumbrii, w Anglii.
Był krewnym św. Benedykta Biscopa. Zrezygnował ze spadku i wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru w Wearmouth, gdzie został wybrany opatem do powrotu wcześniejszego opata, który musiał go opuścić.
========
8 MARCA:
Stefan z Obazine (+1159)
Pochodził z okręgu Limousin, a urodził się pod koniec XI stulecia. Był jeszcze bardzo młody, gdy stracił ojca i musiał się zaopiekować matką oraz braćmi. Nie przeszkodziło mu to w kontynuowaniu studiów i przygotowaniu się do kapłaństwa. Po zrealizowaniu tego ostatniego zamierzenia rozdał dobra ubogim i razem z przyjacielem Piotrem usunął się do pustelni niejakiego Bertranda, któremu się też podporządkował. Po dziesięciu miesiącach razem z Piotrem udał się na niemal niedostępne miejsce w borze nazywanym Obazine (na terenie diecezji Limoges)
i wiódł tam nadal życie pustelnicze. Z czasem zgłosili się uczniowie i wówczas postanowił wybudować dla nich klasztor. Chciał w nim kierować się jakąś gotową regułą i dlatego udał się zasięgnąć rady do Wielkiej Kartuzji. Potem szukał jeszcze oparcia w opactwie w Dalon. W 1142 r. razem z towarzyszami przyjął habit zakonny, złożył profesję i został opatem nowo utworzonej społeczności. W pięć lat później afiliowała się ona do kongregacji cysterskiej. Nadal intensywnie się rozrastała i dlatego dała początek fundacjom w Garde-Dieu (1150) oraz we Frenade (1151). W samym zaś Obazine rozbudowano pomieszczenia klasztorne. Gdy w 1159 r. Stefan przebywał w Bonnaigue, aby tam przewodniczyć wyborowi opata, nagle zaniemógł. Zmarł tam w dniu 8 marca. Ciało przeniesiono do Obazine i tam pochowano. Klemens XI zaaprobował w 1701 r. jego kult liturgiczny.
====
Święty Umfryd z Prüm (+ 870)
Był benedyktyńskim opatem w Prüm w Niemczech, a od 850 roku biskupem Thèrouanne we Francji, gdzie zmarł w 870 roku. Otrzymał od Karola Łysego opactwo Saint-Bertn, jednakże wrócił do swojej diecezji na skutek interwencji Mikołaja I.
====
Święty Weremund z Hirache (ok. 1020-1092)
Urodził się w Arelbano ok. 1020 roku. W 1056 roku był już opatem benedyktyńskim w Hirache w Nawarze w Hiszpanii, ale legenda opowiada, że przed objęciem tego urzędu zajmował się w klasztorze rozdawaniem jałmużn. Okazywał wtedy niezwykłą hojność. Mimo tej nieograniczonej hojności środków do rozdawania biednym nigdy mu nie brakowało. Wielbiony był za swe miłosierdzie i dar czynienia cudów. Jako opat był doradcą Sancha Ramireza, króla Navarry, od którego też otrzymał dla klasztoru -willę- Estella. Zmarł w 1092 roku w Hirache.
U benedyktynów wspomnienie tego świętego opata przypada w dniu
8 marca (tak również w nowym Martyrologium Rzymskim).
========
9 MARCA:
Święta Franciszka Rzymianka (1384-1440)
Urodziła się na początku 1384 roku w Wiecznym Mieście, w patrycjuszowskiej rodzinie Bussa de Leoni. Mając lat piętnaście, wydana została za Wawrzyńca di Ponziani, gwelfa czynnego pośród niepokojów i walk tego czasu. W 1409 roku jego pałac zrujnowały oddziały Władysława, króla Neapolu, natomiast w 1413 roku musiał uchodzić z miasta, pozostawiając majątek i interesy swej młodej żonie. Pełna energii i zaradności, od najmłodszych lat przejawiała skłonność do umartwień i gorliwej troski o biednych i chorych. Zasłynęła z tej dobroczynności zwłaszcza w czasie epidemii, która niszczyła Rzym w latach 1413-1414. Wtedy z narażeniem własnego życia usługiwała zarażonym. Jej przykład pociągnął do charytatywnej pracy, modlitwy i pokuty inne rzymskie matrony. Porozumiawszy się ze sobą, utworzyły w 1425 roku stowarzyszenie o zupełnie innym charakterze niż dotychczasowe zakony żeńskie. Nie żyły w klauzurze, trudniły się natomiast gorliwą działalnością charytatywną na zewnątrz. Ale nie odstępując zbytnio od dotychczasowych norm prawnych, afiliowały się jako oblatki do benedyktyńskiej kongregacji oliwetanów, ze względu zaś na swoją pierwszą siedzibę zwane były oblatkami z Tor de' Specchi. Zaaprobował je w 1433 roku Marcin V. Franciszka dołączyła do nich, gdy straciwszy wprzód dzieci, w 1436 roku ponadto owdowiała. Nie przerwała teraz bynajmniej swej charytatywnej działalności. Równocześnie starała się wpłynąć uspokajająco na konflikty rozdzierające Kościół. Dlatego zaliczono ją do grupy niewiast, do której należą także dwie inne święte tych czasów: Katarzyna ze Sieny oraz Brygida Szwedzka. Była zresztą, jak one, ubogacona darami mistycznymi. Niestety, nie pozostawiła żadnych pism i dlatego pod tym względem znana jest jedynie z biografii J. Mattiottiego, ta zaś z punktu widzenia teologicznego nastręcza poważne trudności (zstąpienie do piekła, odraza do małżeństwa itd.). Nie umniejsza to świętości Franciszki, o której świadczą przede wszystkim czyny jej niestrudzonej miłości, ascezy i wyrzeczenia się siebie. Zmarła w dniu 9 marca 1440 roku, mając 56 lat. Była obdarzona niezwykłymi łaskami mistycznymi. Pochowano ją
w kościele S. Maria Nova blisko Forum Romanum. Kanonizował ją Paweł V w 1609 roku. W ikonografii św. Franciszka przedstawiana jest
w czarnej sukni i białym welonie, towarzyszy jej anioł, cieszyła się bowiem przywilejem częstego oglądania swego anioła Stróża.
Na niektórych obrazach jej atrybutem jest osioł – symbol pracowitości, wytrwałości, cierpliwości, zdrowego rozsądku, oraz otwarta księga.
====
Święty Antoni (Antoniusz) z Froidemont (X w)
Mnich benedyktyński a potem pustelnik, znany ze swej świętości.
====
Święty Boza z Yorku (+686)
Był mnichem benedyktyńskim w Whitby. Po wypędzeniu św. Wilfryda, biskupa Yorku, objął rządy południowej części jego diecezji. Świety Będą oddaje mu wiele pochwał jako pasterzowi niezwykłej świątobliwości. Zmarł w 686 roku. Jego wspomnienie obchodzi się 9 marca.
========
10 MARCA:
Święty Andrzej ze Strumi (+1106)
Jest zwany „liguryczykiem”. Razem z Arialdem walczył w mediolańskiej Patarii o reformy. Był głową zwolenników reformy kościelnej w pólnocnych Włoszech w drugiej połowie XI wieku. Po śmierci przyjaciela usunął się do opactwa Vallombrosa i z rąk św. Jana Gwalberta przyjął habit mnisi. Zredagował życiorysy jednego i drugiego (BHL 673 i 4397). Był pośrednikiem w sporze pomiędzy Florencją a Arezzo. Zmarł 10 marca 1106 r. Relikwie spoczywają w Poppi.
====
Święty Droktoweusz z Paryża (+ ok. 580)
Był uczniem św. Germana, zapewne w Autun, gdzie ten mąż, zanim został biskupem Paryża, był benedyktyńskim opatem. Nie wiemy dobrze, na przełożeństwo którego klasztoru German go powołał. W IX stuleciu przyjmowano, że był opatem benedyktyńskim w Saint-Germain-des-Pr-s. Wtedy też, po spaleniu opactwa przez Normanów, odtwarzano zniszczoną Vita Droktoweusza, ale autentycznych dokumentów już brakowało. Święty zmarł zapewne około 580 roku.
Pewny jest dzień jego śmierci: 10 marca.
====
Święty Emilian z Lagny (+ 675)
Nazywany był również Eminian lub Imelin. Urodził się w Irlandii. Wyruszył do Francji, gdzie wstąpił do klasztoru w Lagny. Później został wybrany tam opatem.
====
Święty Jan z Vallombrosy (+ok.1380)
Zajmował się potajemnie nekromancją, a gdy to się wydało został uwięziony. W samotności nawrócił się i został później pustelnikiem. Cieszył się przyjaźnią św. Katarzyny ze Sieny. Zmarł około 1380 roku. Jego wspomnienie obchodzi się 10 marca.
====
Święty Sedna z Ossory (+ok. 570)
Sedna był opatem w benedyktyńskim opactwie Seir-Kieran, które założył razem ze św. Kieranem (gdzie umięścił cudowny dzwonek św. Patryka?). Został wybrany także biskupem Ossory. Opactwo śłużyło jako siedziba opatów- biskupów Ossoru do 1184 roku.
========
11 MARCA:
Święta Aurea z San Millán (+1069)
Żyła w czasach Maurów. Nazywanao ją również Oria. Urodziła się
w Villevelayo. Żyła w pustelni przy benedyktyńskim opactwie
św. Emiliana (San Millán de la Cogolia w Navarre, Upper Ebro,
w Hiszpaniii. Święty Dominik z Silos był jej przewodnikiem duchowym do jej śmierci. Zmarła w wieku 27 lat w 1069 roku. Znana jest ze swoich wizji i cudów.
====
Święty Firman z San Sabino Piceno koło Fermo
(ok. 951- ok.1020)
Urodził się około 951 roku w Fermo. W wieku lat dwudziestu otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa, którego Piotr Damiani osądzał jako uprawiającego symonię. Około 985 roku przywdział habit mnisi, a potem, zdobywszy uczniów, założył benedyktyńskie opactwo San Sabino Piceno koło Fermo. Zmarł około 1020 roku. W dziesięć lat później zredagowano jego żywot. O wczesnym kulcie świadczy m.in. wspomniany Piotr Damiani. Potem zaczęto go mylić
z dwoma biskupami z Amiens o tym lub podobnym imieniu. Jako biskup widnieje też pod dniem 11 marca w Martyrologium Rzymskim, utożsamiany mylnie z dwoma innymi.
====
Święty Wincenty z Leónu (+630)
Wincenty był opatem klasztoru pod wezwaniem św. Klaudiusza. Wedle późnej opowieści stał się jedną z ostatnich ofiar prześladowania, które w wizygockiej Hiszpanii rozpętali arianie. Natomiast wedle epitafium, zmarł 11 marca 630 r., a tylko bliskość jego grobu i relikwii św. Wincentego z Saragossy sprawiła, że zaczęto go uważać za męczennika. Ciało jego przeniesiono później do Oviedo. Wspomnienie Wincentego obchodzono 11 marca.
========
12 MARCA:
Święta Justyna Francucci Bezzoli (+1319)
Złożywszy profesję zakonną u benedyktynek z klasztoru
S. Maria del Ponte w Arezzo (Włochy), wiele lat przeżyła
w pustelni koło Civitella. Gdy straciła wzrok, wróciła do klasztoru
i przeżyła tam jeszcze 20 lat, budując wszystkich swą głęboką pokorą
, wielką cierpliwością oraz duchem pokory. Zmarła 12 marca 1319 roku. Jej kult zaaprobował w 1890 roku Leon XIII.
====
Święty Piotr Diakon (+605)
Do benedyktynów na Monte Celio wstąpił, gdy klasztorem zarządzał przyszły papież Grzegorz Wielki. Był jeszcze subdiakonem, gdy ten mianował go -obrońcą- Kościoła rzymskiego w Rawennie, zarządcą patrimonium św. Piotra i papieskim wikariuszem na Sycylii i w Kampanii. W lecie 593 roku Grzegorz wezwał go do Rzymu. Był teraz sekretarzem papieża i jako taki stał się głównym rozmówcą w jego Dialogach. Po zgonie Grzegorza, kiedy na skutek głodu powstały w mieście niepokoje, bronił pamięci wielkiego papieża. Sam zmarł wkrótce potem, 30 kwietnia 605 roku. Nie wiemy, kiedy jego szczątki przeniesiono najpierw do Castello Cesariano, a potem do Salassola, gdzie mu dedykowano kościół, który stał się ośrodkiem jego kultu. U benedyktynów wspominano go w dniu 12 marca.
====
Święty Vindician z Cambrai (+712)
Urodził się w Bullecourt we Francji w 632 roku. Został uczniem
św. Eligiusza. Został wybrany biskupem w Cambrai około 669 roku.
Jako biskup ustanowił prałatów i wizytował parafie oraz promował monastycyzm. Odważnie również przeciwstawiał się poczynaniom króla Franków Thierr’ego III. Burmistrz pałacu, Ebroin skazał na śmierć biskupa Autun, św. Leodegarda. Vindician naprawił grzechy popełnione przez władcę. W ostatnich latach swego życia wstąpił do klasztoru św. Vaasta w Arras, który utrzymywał król Thierry. Vindician zmarł podczas wizyty w Brukseli, w Belgii.
========
13 MARCA:
Święty Eldrad z Novalesy (+ok. 840)
W jego wpływowej wpływowej prowansalslciej rodzinie powołanie wojskowe przechodziło z ojca na syna, ale on zerwał z tradycją: nie interesowały go ani broń, ani turnieje, ani wyjazdy na kampanie wojenne. Pielgrzymował jedynie do Santiago de Compostela w Hiszpanii. To wszystko, co wiemy o jego młodości. Napisana krótko po śmierci Eldrada łacińska biografia zaginęła, a my znamy świętego jedynie z dokumentów i aktów publicznych z jego lat dojrzałych. Nie wiadomo zatem do końca, kiedy nasz Prowansalczyk wyruszył ku przełęczy Moncenisio i stawił się w opactwie Novalesa, w Dolinie Suzy, na drodze łączącej Włochy i Francję. Tamtejszy klasztor został założony w 726 roku przez Abbona, znaczącą postać królestwa Franków Pepina Małego (ojca Karola Wielkiego). Początkowo było to skromne przedsięwzięcie. Monasteriolum virorum z Regułą św. Benedykta; mały męski klasztor poświęcony braciom apostołom. Piotrowi
i Andrzejowi. Sam Abbone pilotował rozwój zgromadzenia, powięszając zabudowania, aby mogły przyjąć więcej mnichów, tworząc Studium
i udzielając gościny pielgrzymom i ubogim. W końcu, umierając, zostawił opactwu większą część swojego potężnego majątku ziemskiego w centralnej i południowej Francji. To tu przybył Eldrad. Ale nie jako pątnik. Dla niego klasztor w Novalesa stanowił miejsce docelowe. Tu chciał spędzić życie. Złożył zatem śluby, przywdział habit, pracował i modlił się jak mnisi. Ale musiał się wśród nich cieszyć wielkim autorytetem, skoro przez jakiś nieokreślony czas, między 820 a 840 rokiem, sprawował tam funkcję opata. Po nim jako opacie wspomina się zwłaszcza pewną inicjatywę liturgiczną i kulturalną, która miała znaczące konsekwencje także poza terenem opactwa. Eldrada niepokoiły niedokładności i błędy, od których roiło się w Księdze Psalmów (używanej w liturgii) z winy niedouczonych kopistów, którzy szerzyli dalszą ignorancję. Postanowił więc ofiarować koncelebrującym i wiernym teksty biblijne w ich czystej wersji łacińskiej. Zwrócił się z tym zadaniem do Flora, uczonego diakona pochodzenia hiszpańskiego, który mieszkał
i nauczał w Lyonie. Zaangażował się on w długą pracę kontrolną
i korektorską polegającą m.in. na porównaniu z tekstem hebrajskim:
tak oto Eldrad i Novalesa ofiarowali chrześcijanom Europy psałterz sprawdzony „zgodnie z zasadą prawdy". Znaczącymi nośnikami tej wiedzy byli pielgrzymi, którzy co roku zatrzymali się w opactwie i uczestniczyli w jego życiu liturgicznym, a potem, po powrocie w swoje rodzinne storny podawali prawidłową wersję psalmów. Jeśli chodzi o Eldrada, niepewna jest również data jego śmierci, ok. 840 roku, tak się uważa. Kilkadziesiąt lat później kwitnące opactwo benedyktyńskie zostało zdewastowana i splądrowane przez bandy Saracenów. Mnisi uciekli do Turynu, ratując księgi i najcenniejsze przedmioty. Wrócili do Novalesa około roku tysięcznego, ustanawiając siedzibę przeora zależnego od opactwa w Bremę, niedaleko Pawii. W XIII w. wrócił tu także Eldrad. Za głosem ludu został ogłoszony świetym i uhonorowany poprzez poświęcenie mu kaplicy. Jej ściany pokrywają wspaniałe freski, które opowiadają współczesnym historię zasłużonego opata: widać go w najważniejszych momentach życia, przy różnych zajęciach, z jedną z jego ulubionych ksiąg. W dawnym opactwie mieszka dzisiaj, po wielowiekowych przeciwnościach zgromadzenie benedyktynów, które oddaje się modlitwie oraz pracy, m.in. przy odrestaurowywaniu cennych woluminów. dopuścił się krwawego pogromu na wyznawcacli Clirystusa. Zginął 13 marca 559 roku. Przedstawiana w szacie matrony, z palmą męczeńską w ręku. Święty Ansowin doradca Ludwika II Germańskiego, od 843 roku do 861 roku był biskupem Camerino, którego jest patronem. Spoczywa w miejscowej katedrze.
====
Błogosławiony Bonifacy Sabaudzki z Canterbury (+1270)
Wywodził się z rodu książąt sabaudzkich. Wstąpił do kartuzów
a później został biskupem Valence. W 1241 roku został arcybiskupem Canterbury. Jako krewny żony Henryka III był dobrze widziany
na dworze, ale był w niezgodzie z episkopatem i opatami, dlatego został odwołany do Rzymu. Powrócił do Sabaudii, gdzie słynął jako opiekun
i świątobliwy mąż. Zmarł w 1270 roku w Haute-Combe. Kult jego został dozwolony w 1838 roku.
====
Święty Gerald z Mayo (+732)
Urodził się w Nortumbrii, w Anglii. Wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego w Lindisfarne. Wyruszył do Irlandii, do Innisbofin i zbudował tam klasztor dla angielskich mnichów jako sprzeciw wobec celtyckiej tradycji w liturgii. Gerald został następcą św. Kolmana jako opat w opactwie benedyktyńskim Mayo. Gerald ufundował także dwa inne klasztory.
====
Święty Ramir z Leónu (+600)
Ramir, był przeorem klasztoru benedyktyńskiego pod wezwaniem św. Klaudiusza. Razem z jedenastoma mnichami zginąć miał w dwa dni po Wincentym wspominanym 11 marca, jako ofiara prześladowania, które w wizygockiej Hiszpanii rozpętali arianie. Ramirowi w 1596 roku urządzono na miejscu uroczystą elewację. Wspomnienie obchodzono Ramira 13 marca.
====
Święta Sanczia Portugalska (ok. 1180-1229)
Urodziła się około 1180 roku jako córka Sancheza I, króla Portugalii. Po śmierci ojca (1212) stała się właścicielką miasta Alenquer. Tam to gościli pierwsi franciszkanie portugalscy (1216) i stamtąd wyruszyli na apostołowanie do Maroka (1219). Wspomagając hojnie synów św. Franciszka, Sanczia założyła w Celas koło Coimbry także klasztor dla cysterek. W nim też spędziła ku zbudowaniu wszystkich ostatnie lata swego życia. Zmarła 13 marca 1229 roku. Kult Sanczii skojarzył się mocno ze czcią oddawaną jej siostrom: Teresie
i Mafaldzie.
========
14 MARCA:
Święty Arnald Cataneo (ok. 1185 - 1255)
Był synem hrabiowskiej rodziny z Limeny pod Padwą. Urodził się około 1185 roku. Wstąpiwszy w Padwie do benedyktynów, został u nich opatem. Odnowił wówczas klasztorne budynki i powiększył dobra opactwa, ale potem, wciągnięty w
walki gibelinów z gwelfami, uciekać musiał do Ferrary. Następnie w Weronie pogodził się z Fryderykiem II. Ekskomunika, jaką cesarza obłożono w Lyonie (1245), zmieniła sytuację na jego niekorzyść. Uwięziony przez Ezzelina, długo przetrzymywany był w rozmaitych kazamatach. Zmarł niedaleko Wenecji w klasztorze franciszkanów w dniu 10 lutego 1255 roku. Szczątki przeniesiono do opactwa, którego był głową. Tam też powstał ośrodek jego czci, która jednak nie przekroczyła granic kultu lokalnego.
====
Święta Matylda z Kwedlinburga (ok. 895–968)
Urodziła się około 895 roku jako córka księcia saskiego, Teodoryka,
i jego żony Reinhildy, wywodzącej się z rodu królewskiego duńsko-fryzyjskiego. Wychowywała ją jednak babcia, Matylda, która już wówczas była ksienią w Herford. W 909 roku, mając 14 lat, Matylda poślubiła księcia Henryka Ptasznika. Urodziła mu pięcioro dzieci, w tym trzech synów: Ottona, który przeszedł do historii jako Otton I Wielki; Henryka I, późniejszego księcia Bawarii; oraz Brunona, arcybiskupa Kolonii. Z mężem przeżyła Matylda ćwierć wieku i była świadkiem jego niemałych osiągnięć politycznych jako księcia saskiego (912) i króla Niemiec (919). W 936 roku owdowiała i wówczas poparła kandydaturę Henryka, nie Ottona. W dwa lata później jeszcze raz stanęła po stronie Giselberta, buntującego się przeciw Ottonowi. Gdy jednak ten ostatni nadał bratu Bawarię (937), doszło do zbliżenia i odtąd już popierała politykę najstarszego. Po śmierci męża oddała się modlitwie i czynom miłosierdzia. Codziennie gościła przy stole ubogich, widząc w nich samego Chrystusa. Ze swego dużego wdowiego uposażenia łożyła bardzo hojnie na dzieła dobroczynne oraz fundacje kościelne i klasztory, zwłaszcza w Kwedlinburgu, gdzie spoczywał jej mąż, w Pöhlde, Enger
i Nordhausen. Życie zakończyła w opactwie benedyktyńskim
w Kwedlinburgu w dniu 14 marca 968 roku. Tam też w kościele
Św. Serwacego została obok męża pochowana. W 1539 roku kościół ten dostał się w ręce protestantów, co wpłynęło na osłabienie czci oddawanej Matyldzie od chwili śmierci. Dopiero w 1858 roku katolicy wybudowali kościół pod jej wezwaniem. Pamięć przechowywały poprzez wieki przede wszystkim wczesne życiorysy (z końca X w. oraz drugi, pisany na polecenie Henryka II), a ponadto tacy pisarze, jak Widukind z Korbei, Thietmar Merseburski, Hrotswitha i inni.
========
15 MARCA:
Święty Placyd Riccardi (1844- 1915)
Urodził się 14 czerwca 1844 roku w Trevi, małym umbryjskim miasteczku, gdzie jego ojciec uchodził za człowieka zamożnego: posiadał tłocznię oliwy i prowadził handel korzenny. Dzięki temu młody Tomasz, bo tak się zwał przed wstąpieniem do zakonu - mógł uczęszczać do miejscowego Collegium Nobilium, a potem u dominikanów w Rzymie studiować filozofię. Początkowo nie odznaczał się niczym szczególnym. W czasie pobytu u dominikanów powziął myśl wstąpienia do zakonu. Wybrał benedyktynów u Św. Pawła za Murami. Po nowicjacie kontynuował tam studia filozoficzne, potem spokojnie wgłębiał się
w zagadnienia teologii. Ponieważ nie zatroszczył się na czas
o uregulowanie swego stosunku do służby wojskowej, potraktowano
go jako dezertera i osadzono w więzieniu we Florencji. Wypuszczono go po kilku tygodniach, potem odesłano do garnizonu w Livorno. Przebywał następnie w Pizie, gdzie też w styczniu 1871 roku został zwolniony. W marcu tegoż roku otrzymał święcenia kapłańskie. Po nich skierowano go najpierw do alumnatu opactwa, potem został pomocnikiem mistrza nowicjuszy i spowiednikiem sióstr u Św. Cecylii. W 1884 roku wysłano go do Amelii, gdzie w sposób rozważny, a zarazem stanowczy reformował klasztor benedyktynek. Równie delikatną funkcję spełniał następnie jako mistrz nowicjuszy, zastępując poprzednika, który przez naiwność tolerował rzekomego mistyka, zwodzącego swymi wizjami innych. Potem znów przebywał w Amelii. Zajmował się następnie posługami duszpasterskimi i sprawami związanymi z odnową opactwa w Farfie. Najpierw czynił to z pobliskiego Safiano, potem w samym prastarym opactwie. Natrudził się tam niemało. Zasłynął także jako opiekun pielgrzymów.Gdy w listopadzie 1912 roku wstępował po schodach kościoła, tknął go paraliż. Silny atak przeżył, ale odtąd był już unieruchomiony, z niedowładem całej prawej strony zniekształconego przez chorobę ciała. Przeniesiono go do Św. Pawła za Murami, gdzie bez przerwy trwał na modlitwie, zatroskany o to, aby swym stanem nie przymnażać innym dodatkowych zajęć. Wówczas to często odwiedzał go Ildefons Schuster, wierny uczeń i przyjaciel, który w przyszłości będzie kardynałem arcybiskupem Mediolanu i który także stanie się jego biografem. Dom Ildefons był przy nim także w dniu 15 marca 1915 roku, kiedy umierał. Uświęconego cierpieniami benedyktyna Pius XII beatyfikował w 1954 roku.
====
Święty Specjozus z Terraciny (+ok. 545)
Wiemy o nim z Dialogów Grzegorza Wielkiego. Żył w VI wieku pod Kapuą. Specjozus ze swym bratem Grzegorzem przystał do
św. Benedykta, rozdawszy wszystkie swe dobra ubogim. Patriarcha skierował go do klasztoru benedyktyńskiego w Terracinie.
Po pewnym czasie wysłano go stamtąd dla załatwienia jakichś spraw
w pobliże Kapui. Zmarł ok. 545 roku. Grzegorz któregoś dnia miał wizję
i ujrzał duszę Specjoza opuszczającą ciało. Udał się zaraz w kierunku Kapui i stwierdził, że rzeczywiście zmarł. Do wczesnych martyrologiów Specjoza nie wpisano. Odnotował go dopiero Piotr de Natalibus, a potem Baroniusz, jak tylu innych z Dialogów, wprowadził do Martyrologium Rzymskiego pod dniem 15 marca. Wspomnienie zostało zresztą błędnie zlokalizowane (w Rzymie).
====
Święty Syzebut (+1087)
Był opatem w benedyktyńskim klasztorze w Cardena, koło Burgos, w Hiszpanii. Jego najbardziej znanym dokonaniem było sprowadzenie do sanktuarium klasztoru ciała hiszpańskiego bohatera i rycerza El Cid, Rodrigo Diaz de Vivar.
========
16 MARCA:
Święta Euzebia z Hamaye (+680 lub 689)
Była córką św. Adalbalda i św. Ryktrudy. W ślad za swą matką wstąpiła do klasztoru w Marchiennes, następnie zaś została ksienią w Hamaye, gdzie zmarła 16 marca 680 (lub 689) r. Pamiątkę jej tegoż dnia obchodzi po dziś dzień diecezja Beauvais.
====
Święty Jan Sordi (+1183)
Znany więcej pod nazwiskiem swego ojczyma Cacciafronte.
Był opatem benedyktynów w klasztorze św. Wawrzyńca
w Cremonie i biskupem Mantuy. Zrezygnował jednak z biskupstwa
na rzecz swego poprzednika, który przez pewien czas przystał
do antypapieża Wiktora. Jan został wtedy biskupem Vincenzy. Zamordowany w 1183 roku. Lud jego diecezji od razu począł go czcić jako męczennika. Wspomnienie jego obchodzi się 16 marca.
====
Święty Megingaud z Würzburga (+794)
Znany też jako Mengold lub Megingoz. Urodził się we Frankonii. Został benedyktyńskim mnichem w Fritzlar (Niemcy) w roku 738.
Poóźniej został wybrany tam opatem. W lutym 754 wybrany na biskupa
w Würzburgu (Niemcy) po świętym Bu
========
17 MARCA:
Święta Gertruda z Nijvel (Nivelles)
(626 – 653 lub 659)
Urodziła się w 626 rokuw Nivelles jako córka Pipina z Landen i św. Idubergi,założycielki żeńskiego benedyktyńskiego klasztoru w Nijvel (pod Brukselą). Po śmierci męża Iduberga usunęła się tam wraz z córką. Gdy Gertruda podrosła, matka powierzyła jej rządy nad klasztorem. Sprawowała je niezwykle szczęśliwie.z wiedzy, gorliwości i miłosierdzia, z klasztoru zaś uczyniła ośrodek promieniujący wiedzą i kulturą, sprowadzając doń światłych mnichów oraz wyposażając w księgi. Zmarła 17 marca 653 lub 659 roku. Jest patronką miasta Nivelles; pielgrzymów, podróżujących, ogrodników, szpitali. Klasztor, który tyle zawdzięczał swej ksieni, słynął jeszcze długo ze swego znaczenia i promieniował daleko, szerząc kult świętej. Stamtąd bezpośrednio dotarł także do Polski i - jak to wykazano - żywy był pośród Piastówien. Mamy także wczesne wezwania kościołów związanych z tą czcią (Kraków, Wrocław). Zresztą w średniowieczu kult Gertrudy był szeroko rozpowszechniony. Wzywano tę świętą m.in. przeciw plagom szczurów i myszy oraz jako opiekunkę... kotów.
=======
18 MARCA:
Święty Anzelm z Lukki (+1086)
Nazywany był również Anzelm Młodszy przez ludzi, żyjących w jego czasach. Został wybrany biskupem w Lucca w 1071 roku. Był mylony ze swoim wujkiem, Anzelmem z Lukki (Starszym), który w 1061 roku został wybrany papieżem i przyjął imię Aleksandra II Anzelm niechętnie popierał inwestyturę cesarza Henryka IV. Wkrótce jednak pożałował tego czynu i zrezygnował z urzędu. Wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego w Polirone w pobliżu Mantui, który był objęty reformą kluniacką. Pomimo tego, papież Grzegorz VII nakazał mu powrócić na biskupstwo. Żył jak prosty mnich i starał się energicznie narzucić reformę gregoriańską zaczynając od kleru. (To stało się powodem, że cesarz Henryk narzucił antypapieża Guiberta około 1080 roku i wygnał Anzelma. Anzelm uciekł do świętyni św. Matyldy z Tuskanii, gdzie został kierownikiem duchowym. Później został papieskim legatem w Lombardii. Anzelm był autorem rozprawy przeciwko inwestyturze Contra Guibertum et Sequaces ejus, i zebrał kolekcję kanonów, którą później przyłączono do Dekretum Gracjana. Anzelm dołączył również kilka wersetów do Biblii i napisał również ważne rozprawy naukowe. Zmarł w Mantui 18 marca 1086 roku.
====
Święty Egbert z Ripon (+720)
Mnich benedyktyński w Ripon, w Anglii. Jego relikwie były otoczone czcią do początku 1000 roku.
====
Święty Humprey z Thérouanne (+874)
Zwany był również Hunfrid. Był mnichem w benedyktyńskim opactwie w Prüm. Później został biskupem w Therouanne, we Francji w 856 roku. Podczas inwazji Normanów ratował się ucieczką; odnowił miasto i został opatem w benedyktyńskim klasztorze w St. Bertin we Francji.
====
Błogosławiony Krystian z Mellifont (+1186)
Opat pierwszego klasztoru cystersów w Irlandii, w Mellifont
w Mellifont, przysłany przez św. Bernarda z Clairvaux na żadanie św. Malachiasza z Armagh. Miał podobno zostać biskupem Lismore. Zmarł w 1186 roku.
=======
19 MARCA:
Święty Gemus
Mnich benedyktyński. Jego relikwie znajdują się w Hurbach.
=======
20 MARCA:
Święty Kutbert z Lindisfarne (ok. 634-687)
Urodził się około r. 634 w Northumbrii. Później dorobiono mu genealogię, która wywodziła go od królów Irlandii, ale bardziej prawdopodobne jest to, że pochodził z rodziny bardzo skromnej. Przez jakiś czas był żołnierzem w odziałach króla Oswina. Wrócił następnie w rodzinne strony i tam wypasał trzodę. Wizja św. Aidana, pierwszego biskupa Lindisfarne, skłoniła go do obrania życia zakonnego. Wstąpił wtedy do opactwa w Melrose. W r. 661 został razem z innymi wysłany na zakładanie nowego ośrodka w Ripon. Po synodzie w Whitby Eata, opat z Melrose, zabrał go ze sobą do Lindisfarne i tam mianował przeorem. Około r. 675 usunął się, aby wieść życie pustelnicze. W eremie, położonym w pobliżu klasztoru w Farne, spędził dziewięć lat. W r. 684 obrano go nieoczekiwanie biskupem Lindisfarne. W ciągu dwuletnich rządów okazał się pasterzem w stylu dawnych misjonarzy celtyckich. W maju 685 spotkał się jeszcze ze swym przyjacielem Herbertem, który wiódł życie pustelnicze w Derwentwater. Przepowiedział wtedy, że się już nie zobaczą i umrą tego samego dnia. Czując zbliżający się koniec, usunął się do swego dawnego eremu. Zakończył tam życie 20 marca 687 r. Dokonano później kilku translacji jego ciała, do którego pielgrzymowało wielu. W r. 1537 emisariusze Henryka VIII mieli je zniszczyć lub ukryć jako przedmiot kultu. Jeszcze za naszych czasów ich późniejszy los bywał przedmiotem dyskusji toczonych przez katolików angielskich z anglikanami.
====
Święty William z Peňacorada (+1042)
Mnich w klasztorze Sahagún, w León, w Hiszpanii. Musiał ratować się ucieczką w 988 roku z towarzyszami gdy najechali Maurowie.
Udał się do Peňacorada i założył tam klasztor Santa Maria de los Valles, który później zmienił nazwę na San Guillermo de Penacorada.
====
Święty Wolfram (Wulfram) z Sens (+ok. 703)
Żył w czasach Merowingów. Urodził się około 647 roku. Jego ojciec był oficerem na dworze francuskiego króla Dagoberta. On sam spędził jako duchowny kilka lat na dworze króla Klotara III, który mimo światowych pokus gorliwie praktykował cnoty. W 682 roku został konsekrowany na arcybiskupa Sens we Francji; zarządzał diecezją przez dwa i pół roku. Przykład misjonarzy angielskich nawracających pogańskich Fryzów skłonił św. Wolframa do rezygnacji z biskupstwa. Po krótkim pobycie w benedyktyńskim klasztorze Fontenellewyjechał do Fryzji jako misjonarz. Udało mu się ochrzcić dużą liczbę pogan. Późniejsze legendy w związku z tym opowiadają o wielu cudownościach oraz o nawróceniu króla Radboda. Zakończywszy po sześciu latach pracę we Fryzji, ponownie udał się do klasztoru w Fontenelle i żył tam jako mnich. Tam przygotowywał się na śmierć. Umarł około 703 roku .Jego wspomnienie obchodzi się 20 marca.
=======
21 MARCA:
Święta Benedykta Cambiagio Frassinelli
(1791-1858)
Urodziła się 2 października 1791 roku w Langasco, niedaleko Genui. Gdy dorosła, pragnęła wstąpić do zakonu, ale rodzice przynaglili ją do poślubienia Jana Chrzciciela Frassinelli. Po dwóch latach małżeństwa razem zrezygnowali z pożycia i oddali się opiece nad sierotami oraz innymi opuszczonymi dziećmi. W r. 1825 spróbowała życia u urszulanek, ale stan zdrowia zmusił ją do opuszczenia tego zgromadzenia. Zajmowała się więc nadal dziećmi pozbawionymi opieki. Z czasem jednak z osobami, które pociągnęła do tego zajęcia, założyła zgromadzenie Benedyktynek od Opatrzności. Zmarła 12 marca 1858 roku. Beatyfikował ją w r. 1987 Jan Paweł II. W homilii, wygłoszonej przy tej okazji, podkreślił, że sekretem wewnętrznej siły, którą Benedykta odznaczała się pośród największych przeciwności, i tego, że zdołała pokonać je wszystkie, było przekonanie, że -jeśli Bóg czegoś chce, nie omieszka dostarczyć odpowiednich środków-.
====
Błogosławiony Jan z Valence (+1146)
Cysters, a później opat w cysterskim klasztorze w Boneval. W 1141 roku został mianowany biskupem Valence. Zmarł w 1146 roku. Jego kult został dozwolony w 1901 roku. Jego wspomnienie obchodzi się 21 marca
====
Błogosławiona Rycheza (+1063)
Była córką Erenfrieda Ezzo i Matyldy, najmłodszej córki Ottona II. Urodziła się wkrótce po 991 r., a imię otrzymała po prababce. Staranne wykształcenie zapewniono jej prawdopodobnie w klasztorze kanoniczek w Gandersheim. Może już w czasie zjazdu gnieźnieńskiego (1000) została przyobiecana Mieszkowi II, synowi Bolesława Chrobrego. Sądzą inni, że do porozumienia w sprawie tego małżeństwa doszło dopiero w 1013 r. w Magdeburgu. Wkrótce potem nastąpił ślub, może w Merseburgu. Małżonkowie zamieszkali zapewne w Krakowie. Tam też w 1016 r. urodził się im syn Kazimierz Karol. Drugie imię było nawiązaniem do tradycji karolińskich, podczas gdy krakowskie dedykacje św. Gereona oraz Feliksa i Adaukta przypominały fundacje kolońskie. W 1025 r. odbyła się koronacja Mieszka II i Rychezy. W niespełna rok później pierworodny syn oddany został jako oblat do klasztoru benedyktyńskiego. Również matka musiała niebawem opuścić Polskę i to albo na skutek intryg nałożnicy Mieszka, albo - co bardziej prawdopodobne - w związku z buntem przeciw Mieszkowi i jego niepowodzeniem. Miała wtedy wywieźć insygnia królewskie i przekazać je cesarzowi Konradowi II. W 1032 r. prawdopodobnie powróciła do Polski. Gdy w dwa lata później owdowiała, sprawowała może regencję w imieniu nieletniego syna. Wygnano ją pod koniec 1034 r. lub dopiero w 1036 r. Otrzymała wtedy lenna i posiadłości alodialne po swym ojcu. Gdy zmarł brat Otto, klejnoty i bogate szaty ofiarowała klasztorowi w Brauweiler, a sama przyjęła welon z rąk Brunona z Toul. Z powiększającego się majątku finansowała teraz budowę nowego kościoła w Brauweiler i wiele łożyła na budowy sakralne w Polsce. Na przełomie r. 1057 i 1058 przeniosła się do Saalfeldu. Potem poczyniła jeszcze inne drobne nadania. Zmarła w Saalfeldzie 21 marca 1063 r. Pochowano ją w kościele Najśw. Marii Panny w Kolonii, skąd po zburzeniu kościoła w latach 1815- -1817 przeniesiona została do katedry. Niedawno na kracie kaplicy św. Jana, gdzie znajduje się jej sarkofag, umieszczono napisy w językach niemieckim i polskim. W Brauweiler i w Kolonii czczono ją jako błogosławioną. Ten lokalny kult próbowano uintensywnić około 1400 r., kiedy to zbudowano dla niej marmurowy sarkofag. W historiografii polskiej aż po koniec XIX w. żywą była natomiast -czarna legenda- o Rychezie. Potem stała się także bohaterką kilku utworów powieściowych.
====
Błogosławiona Santuccia Terrebotti (+ 1305)
Santuccia Terrebotti z Gubio została za zgodą męża mniszka benedyktynką. Założyła później zreformowany konwent w Rzymie. Zmarła w 1305 roku.
=======
22 MARCA:
Święty Baldwin z Boucle (+ 1205)
Najpierw był mnichem w benedyktyńskim klasztorze
w Mont-Blandin (Flandria), potem w klasztorze w Lewisham
w Anglii, próbował nawet życia pustelniczego. Ściągnięty
z powrotem do Flandrii, osiadł niedaleko Gandawy (około 30 km na płn. Wschód), aby tam wieść dalej życie eremickie. Gdy jednak przybyli doń uczniowie, przekształciło się ono z wolna w życie cenobityczne, a potem - dzięki dotacjom hrabiego w Flandrii Baldwina IX – w nowe opactwo. Baldwin zmarł w 1205 roku. W dziewieć lat później założone przezeń opactwo, które zaczęto nazywać Baudeloa (= Balduini laus), przeszło w ręce cystersów. Stad też imię Baldwina jako błogosławionego dostało się do menelogiów cysterskich, w których wspomniany jest 25 września lub 16 października. Są to jednak terminy niczym nie uzasadnione. Z braku lepszych świadectw należałoby przyjąć datę 22 marca,
która zawierała księga zmarłych opactwa.
====
Święty Zachariasz, papież (+752)
Był Grekiem pochodzącym z Italii. Nie znamy szczegółów jego życia przed wyborem na papieża. Był może tym diakonem, którego obecność zanotowano na synodzie rzymskim w roku 732. Był także mnichem benedyktyńskim. W grudniu 741 roku wstąpił na tron Piotrowy. Według Liber Pontificalis był bardzo łagodny i życzliwy i dlatego lubiany przez lud, kler rzymski, cesarza i sąsiadów. Poważał go też chrześcijański Wschód, z którym Zachariasz od początku pontyfikatu utrzymywał pełne kurtuazji stosunki. Mimo to on właśnie utorował drogę do zacieśnienia więzów między papiestwem a królestwem Franków, co w końcu powiększyło rozdźwięk między Rzymem a Konstantynopolem. Domagała się tego jednak sytuacja polityczna Italii. Napór Longobardów, którzy panowali na północy, był coraz silniejszy. Zachariasz starał się zrazu utrzymywać z nimi pokój i zgodę. Po osobistym spotkaniu w Terni z królem Luitprandem odzyskał od niego zajęte przez Longobardów posiadłości, doprowadził do wymiany jeńców i zawarł pokój na lat dwadzieścia. W czasie drugiego spotkania, w Pawii (743), papież uzyskał wycofanie się Longobardów z egzarchatu raweńskiego. Był potem także
w przyjaznych stosunkach z królem Ratchisem (744-749). Tę ugodową politykę Ratchis przypłacił jednak utratą tronu. Zachariasz przyjął wówczas wygnańca do siebie, ale wkrótce potem stanął oko w oko z nowym kursem polityki longobardzkiej. Gdy w 751 roku Ajstulf zajął Rawennę, było rzeczą jasną, że droga do Rzymu stoi dla Longobardów otworem. Zachariasz zaczął wtedy starania o sojusz z Frankami. Żywy kontakt z nimi, utrzymywany już przedtem, ilustruje dobrze korespondencja papieża ze św. Bonifacym, który przez wiele lat był głównym łącznikiem między papieżem a Karolingami i episkopatem podległym ich władzy. O autorytecie, jakim cieszył się papież wśród tamtejszych biskupów, świadczy słynne Concilium Germanicum (743). Powaga u Karolingów wzrosła zaś wyraźnie wówczas, gdy Zachariasz poparł Pepina Krótkiego, a abdykującego Karlomana przyjął jako mnicha u siebie. Dalsze wypadki potoczyły się już po śmierci Zachariasza. Nastąpiła ona 15 marca 752 roku. Mimo popularności i miłości, jakimi darzył go Rzym, nie posiadamy wczesnych dowodów czci oddawanej Zachariaszowi jako świętemu. Do martyrologiów wpisał go dopiero Adon. Natomiast do historii literatury starochrześcijańskiej Zachariasz wszedł jako tłumacz (na język grecki) Dialogów św. Grzegorza Wielkiego.
=======
23 MARCA:
Święty Benedykt i towarzysze z Kampanii(+550)
Żył w czasach św. Benedykta z Nursji. Kiedy Totila, Got go pojmał
w cudowny sposób uratował się z ognia, w którym miał być spalony.
Był nazywany również Benedyktem pustelnikiem. Wspominał go w swych „Dialogach” św. Grzegorz.
====
Święty Etelwald z Farne (+699)
Nazywany jest również Oidiwald. Najpierw był mnichem w benedyktyńskim klasztorze w Ripon pod rządami św. Kutberta, z którym później wyjechał na wyspę Farnę. Był tam pustelnikiem przez jakiś czas i spędzał czas na modlitwie. Etelwald został pochowany w Lindisfarne.
=======
24 MARCA:
Święty Aldemar z Monte Cassino (+ok. 1080)
Benedyktyn w Monte Cassino, założyciel kilku klasztorów
w Abruzzach. Zmarł ok. 1080 roku. Wspomnienie jego obchodzi się
24 marca.
====
Błogosławiona Berta de Alberti (+1163)
W klasztorze wallombrozjanek gdzie była ksienią przeprowadziła reformę karności zakonnej. Zmarła w 1163 roku. Jej wspomnienie obchodzi się 24 marca.
====
Święta Hildelita z Barking (ok. 650- 717)
Urodziła się około 650 roku w możnej rodzinie anglosaskiej.
Chcąc wieść życie zakonne, udała się na kontynent. Przez dłuższy czas przebywała w Chelles lub też w Farmoutiers. Gdy ufundowano benedyktyńskie opactwo w Barking (Essex), św. Erkonwald wezwał ją do pomocy. Po śmierci św. Etelburgi została ksienią tego klasztoru. To jej Aldhelm dedykował swój wierszowany utwór De laudibus virginitatis. Zmarła 24 marca 717 roku.
=======
25 MARCA:
Święty Alfwold z Sherborne (+1058)
Alfwold był mnichem w benedyktyńskim klasztorze
w Winchesterze, w Anglii. Był uczniem św. Swithuna i wielbicielem?
św. Kutberta. Później został konsekrowany na biskupa Sherborne w 1045 roku. Jego surowy styl życia dał przykład chrześcijanom żyjącym
w lokalnej królewskiej rodzinie. Święty Swithin opiekował się Alfwoldem w Winchesterze. Alfwold udał się w pielgrzymkę do św. Kutberta
do Durham.
====
Święty Baroncjusz z Pistoii (+ok. 725)
Baroncjusz był szlachcicem, który sprzedał większość swoich posiadłości i wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru w Lonray, Berry, we Francji razem ze swoim synem. Tam otrzymał wizję, po której natychmiast zapadł na zdrowiu i dołączył do Dezyderiusza jako pustelnik. Obaj podjęli pielgrzymkę do Rzymu zanim zamieszkał w pustelni w pobliżu Pistoii.
====
Święty Dezyderiusz z Pistoii (+ok. 725)
Razem z Baroncjuszem udał się w pielgrzymkę do Rzymu zanim zamieszkał w pustelni w pobliżu Pistoii.
====
Święty Hermeland z Indre (+ ok. 710)
Wywodził się z możnego rodu. Na dworze Klotariusza II (662-672) był podczaszym. Potem wstąpił do opactwa benedyktyńskiego
w Fontenelle. Około 679 roku wysłano go na czele dwunastu mnichów do nowo założonego opactwa na wyspie rzeki Loary, nazwanego Aindre (Antrum, dziś Indre). Wystarał się o rozmaite przywileje i pozakładał kilka filii. W starości złożył urząd, ale mnisi, nie radząc się ustępującego opata, obrali na jego miejsce człowieka niegodnego. Gdy ten umarł, prosili świętego, by wskazał im następcę. Hermeland zmarł około 710 roku. Jego wspomnienie obchodzono 25 marca.
====
Święty Humbert z Marolles (+680)
Opat benedyktyński i uczeń św. Amandusa. Pomógł ufundować
i był opatem w klasztorze benedyktyńskim w Flanders, w Belgii.
====
Święty Prokop z Sazawy (+1053)
Charakter źródeł, czas ich powstania i powikłania kościelno-polityczne epoki, w której żył, nie pozwalają nam na skreślenie takiego curriculum vitae świętego, które by nie podlegało dyskusjom i wątpliwościom. Urodził się zapewne w pierwszych latach XI stulecia, podobno w Chotounie niedaleko grodu Kouřim (Czechy). Niektóre przekazy mówią, że z językiem i liturgią starocerkiewną zapoznał się w szkole wyszehradzkiej w Pradze. Kwestionują to inni. Wydaje się rzeczą pewną, że zrazu był kapłanem diecezjalnym, i to zgodnie
z obyczajem panującym wówczas w Czechach kapłanem żonatym.
Jeden z jego synów, Emmeram, był później, jak on, opatem klasztoru benedyktynów w Sazawie. Według niektórych, przywiązania
do obrządku słowiańskiego nabrał przebywając w jakimś klasztorze
na Rusi. Gdy stamtąd wrócił do Czech, przywożąc ze sobą pisane cyrylicą księgi liturgiczne, osiadł wpierw jako pustelnik w dolinie Sazawy. Później, będąc w kontakcie z książętami Oldrzychem i Brzetysławem I, założył tamże klasztor benedyktyński , który miał pielęgnować liturgię słowiańską. Prokop, pełen cnót i uznania, zmarł 25 marca 1053 roku. Dzieło jego długo nie przetrwało. Zwyciężyła tendencja zachodnia, na co decydujący wpływ wywarły stosunki polityczne, zwłaszcza zależność od sąsiada. Tendencja ta przejawiła się także w fakcie podporządkowania klasztoru w Sazawie potężnemu opactwu benedyktyńskiemu w Brzewnowie. Ta łacińska dominacja nie była zapewne bez wpływu na rozwój kultu Prokopa i sposób ujmowania jego dziejów. Ponoć w 1204 roku Prokopa ogłoszono świętym (zatwierdzono jego kult w 1804 roku). Wiadomości o nim przekazywały tzw. Legendy prokopskie oraz Kronika Mnicha sazawskiego. Śmiertelne szczątki świętego przeniesiono w 1588 roku do Pragi i umieszczono w tamtejszym kościele Wszystkich Świętych. Gdy w późnym średniowieczu rozwinęły się w dolinie Sazawy kopalnie kruszcu, Prokop zaczął także uchodzić za patrona górników.
----
Święty Tomasz z Costacciaro (Gubbio) (+1337)
Urodził się około połowy XIII stulecia na zamku San Savino,
w diecezji Gubbio. Kiedy w 1270 r. zwiedzał erem kamedulski, zapałał takim zamiłowaniem do życia pustelniczego, że wróciwszy do domu czym prędzej zapukał do bram Santa Maria di Sitria, klasztoru kamedulskiego założonego w 1021 r. przez św. Romualda. Potem za pozwoleniem przełożonych przez sześćdziesiąt lat żył w pustelni na Monte Cucco. Zmarł 25 marca 1337 r. Jego kult szerzyli zwłaszcza franciszkanie konwentualni z Gubbio, którzy zostali stróżami jego relikwii. Aprobowali ten kult Pius VI (1778) i Grzegorz XVI (1833).
=======
26 MARCA:
Święty Bertylo z Dijon (+ ok. 878)
Był benedyktyńskim opatem u Św. Benigna w Dijon, a także współbiskupem(chor-episcopus) w tym mieście. Dla opactwa odzyskał wiele dóbr, a w swej społeczności odnowił podupadłą dyscyplinę. Zmarł około 878 roku. Wedle Kronikiopactwa jego grób wsławiony został cudami. Później powstała legenda, że umęczony miał być w czasie najazdu Normanów. Wspomnienie obchodzono 26 marca.
====
Święty Ludger z Utrechtu (+809)
Znany jest jako apostoł Fryzji i Westfalli. Urodził sie we Fryzji około r. 742, a więc w czasie, gdy sięgała tam władza Franków. Początki wykształcenia zawdzięczał św. Grzegorzowi z Utrechtu, który przyjął go do otwartej przez siebie szkoły przyklasztornej. Dalsze wykształcenie zdobywał w Yorku, dokąd wysłał go ten sam Grzegorz. Nauczycielem, a potem także przyjacielem jego był sławny Alkuin. W 773 r. wrócił do Utrechtu i przez pewien czas sam uczył w szkole Grzegorza. Z inicjatywy Alberyka, nowo mianowanego biskupa Kolonii, udał się tamże i przyjął święcenia kapłańskie. Z kolei oddał się gorliwej pracy misyjnej wśród Fryzów. Niepokoje spowodowane powstaniem Sasów zmusiły go po pewnym czasie do opuszczenia kraju. Udał się wówczas pielgrzymim szlakiem do Rzymu, a stamtąd na Monte Cassino. W opactwie tym przebywał mniej więcej trzy lata. W 787 r. Karol Wielki wezwał go do powrotu na dawny teren misyjny. Znając język ludności miejscowej, przeorał słowem Ewangelii przede wszystkim Fryzję, ale pracował także wśród Sasów i docierał aż po Helgoland i Danię. Liczne kościoły i inne ośrodki cywilizacji chrześcijańskiej, przede wszystkim zaś klasztory
w Werden i Minigardeford zawdzięczają mu swe powstanie. Minigardeford, nazywane później Monasterem, stało się zalążkiem miasta Münster. Ludger, który dziesięć lat wcześniej uchylił się od przyjęcia rządów biskupich w Trewirze, w 804 r. uległ naleganiom cesarza i został pierwszym biskupem Monasteru. Nowa diecezja zawdzięczała mu wiele, zwłaszcza w zakresie formacji kleru i rozbudowy sieci parafialnej. Gorliwy ten biskup zmarł 26 marca 809 r. w Billerbeck (Westfalia). Pochowano go w Werden. Pozostawił po sobie życiorys Grzegorza z Utrechtu. W ikonografii przedstawiano Ludgera w stroju biskupim z modelem kościoła lub dwiema gęsiami.
=======
27 MARCA:
Święty Ernest z Zwiefalten (+ 1148)
Pochodził z szlacheckiej rodziny von Steussling. Od 1141 roku był opatem w benedyktyńskim klasztorze w Zwiefalten. W sześć lat później złożył urząd, aby wziąć udział w II wyprawie krzyżowej do Ziemi Świętej. Uczestniczył w niej u boku biskupa Ottona z Freising. Ale Turcy zmusili oddział do ucieczki, Ernest zaś dostał się do niewoli. Zginął pod Doryleą we Frygii w 1147 roku podczas bitwy z wojskami otomańskimi. Według innej wersji głosił Ewangelię Persom i Arabom. Zginął w 1148 roku śmiercią męczeńską z rąk muzułmanów w Mekce. Wcześnie czczono go w Zwiefalten, gdzie też 7 listopada obchodzono jego wspomnienie. Kult nigdy nie został zaaprobowany. Obecnie jego wspomnienie obchodzi się 27 marca.
====
Błogosławiony Frowin z Engelbergu (+1178)
Do benedyktynów wstąpił w Sankt Blasien, w Czarnym Lesie. Przez jakiś czas przebywał zapewne w opactwie benedyktyńskim Einsiedeln. W 1143 roku osiadł w opactwie benedyktyńskim Engelbergu. Tam też w 1147 roku został opatem. Pozyskany dla reform zapoczątkowanych w Cluny oraz w Hirsau, przykładał się do tego, aby opactwo uwolnić od ingerencji władzy świeckiej. W klasztorze zreformował liturgię oraz dyscyplinę wspólnoty. Otwarł także szkołę,
a dom pobożnych niewiast, położony niedaleko opactwa, przekształcił
w prawdziwy klasztor. Ponadto założył szkołę kopistów i miniaturzystów. Zainicjowane przez niego skryptorium stanie się z czasem sławne i wielce zasłużone. Frowin był ponadto autorem kilku traktatów. Znane, choć potąd nie wydane są Explanatio dominicae orationis i De laude liberi arbitrii libri septem.Zmarł w 1178 roku. Mnisi z Engelbergu wspominali go zawsze jako błogosławionego w dniu 27 marca.
====
Święty Romulus z Saint-Baudille (pod Nîmes) (+730)
To tylko o nim wiemy, że był opatem i że w czasie między 725 a 730 r., dla schronienia się przed napadami Saracenów, zabrał relikwie
i mnichów do Burgundii. Osiedlono się wówczas w Cessy-les-Bois i tam odtworzono opactwo. W kalendarzach benedyktyńskich opata wspominano w dniu 27 marca.
====
Święty Rupert z Salzburga (+ok. 720)
Był nie tylko założycielem salzburskiej stolicy metropolitalnej i bawarskiej prowincji kościelnej, ale także fundatorem dwóch klasztorów, które należą do najstarszych ośrodków zakonnych w Niemczech. Pochodził z Nadrenii, z możnego rodu Robertynów, spokrewnionego z Karolingami, osiadłego w okolicach Wormacji. Tam też prawdopodobnie został biskupem misyjnym. Początki jego działalności przypadają na czas panowania Childeberta III (693). Późniejsze życiorysy Ruperta opowiadają, że przebywając w Ratyzbonie i Lorch, nawrócił tam księcia Teodona (696-718); historycy są jednak skłonni uznać to za legendę powstałą dla umocnienia prestiżu metropolii salzburskiej. Przybywszy nad Salz, na ruinach dawnego rzymskiego miasta Juvanum założył Rupert klasztor Św. Piotra, który jest najstarszym klasztorem Austrii, był tam opatem ; następnie również żeński klasztor na wzgórzu zwanym po dziś dzień Nonnenberg, w którym jako ksienię osadził swą siostrzenicę Erentrudę. Podstawą materialną stała się darowizna księcia Teodona. Dyskutują uczeni, czy własną stolicę założył u Św. Piotra, czy też osiadł na zamku (in castro superiore). Był raczej biskupem wędrownym, jak u zarania naszych dziejów Bruno z Kwerfurtu; nie oddzielano wówczas także rządów biskupich od funkcji opackich. Dalsza działalność Ruperta znana jest tylko częściowo. Wiemy, że założył Seekirchen am Wallersee oraz Maximilianszelle; natomiast inne fundacje, przypisane mu później, oraz wyprawy misyjne do Panonii są raczej tworem legendy. Rupert zmarł około 720 roku. Cześć zaczęto mu oddawać z chwilą, gdy jego iroszkocki następca, biskup Wirgiliusz, przeniósł jego szczątki do wybudowanej przez siebie katedry salzburskiej (24 września 774 roku). Według martyrologium kapituły salzburskiej dies natalis Ruperta przypada 27 marca.
=======
28 MARCA:
Święta Gundelinda (+750)
Nazywana również była córką księcia Alsace, we Francji
i siostrzenicą św. Otylii. Przez wiele lat była ksienią w benedyktyńskim opactwie w Niedermünster.
====
Święty Stefan Harding (+1134)
Urodził się w Anglii przed 1066 roku. Wcześnie wstąpił w Sherborne do benedyktynów, ale po jakimś czasie - cum adolescentem saeculi urtica sollicitaret- opuścił wspólnotę i na dalsze studia udał się do Szkocji, potem do Francji. Przedsięwziął stamtąd pielgrzymkę do Rzymu, może dla wynagrodzenia za swą niewierność. Gdy z towarzyszem przemierzał Burgundię, odkrył w Molesmes wspólnotę mnichów, którzy wiedli życie w pierwotnej surowości. Pozostał wśród nich do czasu, kiedy początkowa dyscyplina uległa rozluźnieniu,
a wspólnota podzieliła się na dwie orientacje. Przyłączył się wówczas do opata Roberta, który na czele grupy złożonej z 20 mnichów udał się do Cîteaux (łac.Cistertium), w okolicach Dijon. Założyli tam nowe opactwo. 21 marca 1098 roku, dzień jego kanonicznego erygowania, uważa się za datę powstania cystersów. Na żądanie papieża, u którego interweniowali mnisi z Molesmes, Robert wrócił do tego klasztoru i był znów w nim opatem aż do swej śmierci (1111). Zaś w Cîteaux jego następcą został Alberyk, a po nim, w 1109 roku, Stefan. Od razu ujawniły się jego niepospolite talenty i hart ducha. Nie zrażał się wówczas niczym: ani brakiem środków materialnych, ani stratami, jakie w społeczności poczyniła epidemia (1111), ani trudnościami wynikłymi z pretensji okolicznych właścicieli i dobroczyńców. Mając na uwadze reformę ksiąg liturgicznych, zajął się też ustaleniem autentycznego tekstu Pisma św. Świadectwem tej troski są rękopisy zachowane po dziś dzień w Dijon. Podobnie zatroszczył się o melodie i hymny kościelne. W 1112 roku przyjął do wspólnoty Bernarda i jego trzydziestu towarzyszy. Gdy po nich przybyli kolejni kandydaci do życia zakonnego, zaczął myśleć o nowej fundacji. W 1113 roku powstało dzięki temu opactwo w Ferté, potem następne w Pontigny. W 1115 roku wysłał Bernarda na zakładanie opactwa w Clairvaux, a Arnolda na fundację w Morimond.
Wielu dalszych wyliczać już tu nie będziemy, dodajmy jednak, że w 1125 roku w Jully-les-Nonnains Stefan przewodniczył inauguracji opactwa mniszek cysterskich. Przy tym wszystkim nosił się z myślą o zgrupowaniu opactw w jednym centralnym organizmie. Powstała dzięki tym refleksjom redakcja statutów, które nazwał Carta Caritatis.Centralizacja miała być wedle niej czymś względnym, umiarkowanym, a ponadto zaaprobowanym przez papieża. Z myślą o tej aprobacie Stefan zredagował jeszcze Exordium cisterciensis coenobii, które później nazwanoExordium parvum; odróżniono je w ten sposób odExordium magnum, sporządzonego na przełomie XII i XIII stulecia. Kalikst II zaaprobował projekty Stefana w 1119 roku. W 1128 roku Stefan z trzema innymi opatami uczestniczył w synodzie w Troyes. Potem na żądanie Innocentego II pośredniczył w sporach między opactwami w Dijon i Saint-Seine. Od tego samego papieża otrzymał bullę chroniącą dobra klasztorne i egzempcję od dziesięcin. W 1133 roku, zmęczony trudami i słabościami wieku, ustąpił z urzędu. Zmarł 28 marca 1134 roku.
W zakonie nazywano go odtąd świętym, a Baroniusz w 1586 roku wpisał go jako takiego do martyrologium. Przyznał mu jednak miejsce nie w dniu śmierci, ale 17 kwietnia. Nowe Martyrologium Rzymskie wspomina go w dniu właściwym, czyli 28 marca.
====
Święty Tutilo z St. Gallen (+ok. 915)
Urodził się około 850 r. na terenie Alemanii. Razem z Rutpertem
i Notkerem Jąkałą był w opactwie benedyktyńskim w Sankt Gallen uczeniem Isona. W latach 895-912 pojawia się w dokumentach jako kapłan oraz cellerarius, sacratarius, hospitarius czyli piwniczny, zajmujący się gośćmi oraz prefekt kościoła. Klasztorne nekrologi, epitafium oraz Ekkehard IV nazywają go nauczycielem, malarzem, architektem, mistrzem w metalu i kości słoniowej, poetą i muzykiem. W rzeczy samej skomponował krótkie utwory liturgiczne, ułożył przede wszystkim kilka tropów, nauczał gry, a w Konstancji, Moguncji i Metzu zachowały się rękopisy zaopatrzone w tablice, sporządzone w Sankt-Gallen z kości słoniowej. Był miłośnikiem samotnośći. Zasłużony mistrz zmarł w swym opactwie 27 kwietnia około 913 r. W stuleciach XIII-XVII czczono go w Sankt Gallen w liturgii opactwa.
=======
29 MARCA:
Święty Stefan IX, papież (+1058)
Stefan był synem diuka Lotaryngii, wnukiem ostatniego króla Italii. Leon IX zabrał go ze sobą do Rzymu. Po śmierci papieża udał się na Monte Cassino. Tam został opatem benedyktyńskim, a wkrótce kardynałem. W 1057 roku wybrano go na stolicę Piotrową. Podjął wewnętrzną reformę Kościoła. Jego pontyfikat trwał niecały rok. Zmarł w 1058 roku.
=======
30 MARCA:
Błogosławiony Joachim z Fiore (+1202)
Pochodził z kalabryjskiego Celico (pod Cosenzą). Urodził się około r. 1135 jako syn miejscowego notariusza, który był z pochodzenia Żydem. Wykształcenie otrzymał solidne. Przez jakiś czas zajmował stanowisko po ojcu. Był następnie notariuszem na dworze w Palermo. Dlaczego je porzucił i udał się w daleką podróż, nie wiemy. Zwiedziwszy Jerozolimę i inne święte miejsca w Palestynie, zapoznał się tam z niektórymi ośrodkami życia mniszego. Wróciwszy na Sycylię, osiadł jako eremita w pobliżu Etny. Potem przeniósł się do Kalabrii i podobny tryb życia wiódł w dolinie Crati. Trudno określić, kiedy wstąpił do cystersów w Sambucinie i kiedy otrzymał święcenia. Nie wiemy też, kiedy przeniósł się do Santa Maria di Corazzo. W r. 1177 był tam opatem. W Casamari spotkał się potem z papieżem Lucjuszem III, a w r. 1188 Klemens III uwolnił go od obowiązków przełożeńskich. Mógł odtąd swobodnie oddawać się pracy formacyjnej i realizować własny plan reformy. W rok później przystąpił do zakładania opactwa we Fiore. Nie od razu zerwał z cystersami. Bulla Celestyna III z r. 1196 aprobowała jego fundację i konstytucje zredagowane dla niej i jej filii. Gdy 30 marca 1202 r. założyciel kończył swe pracowite życie u Św. Marcina w Giove, kongregacja joachimitów liczyła już sześć opactw. Nadaremnie lokalny nieprzerwany kult Joachima usiłowano w r. 1346 ukoronować kanonizacją. Mimo to nigdy nie kwestionowano jego wysokich zalet osobistych i prawości jego charakteru. Na ogół nie odmawiano mu też tytułu błogosławionego. Kontrowersyjną okazała się natomiast jego spuścizna literacka. Kwestionowano więc zawarte w jego pismach poglądy egzegetyczne, jego historiozofię, eklezjologię, wykład perspektyw eschatologicznych, reformizm. Podkreślano, że do sformułowań Joachima nawiązywali rozmaici: angielscy lolardzi, czescy husyci, reformatorzy niemieccy XVI stulecia, przedstawiciele romantyzmu, a wśród nich towiańczycy, Mickiewicz, Krasiński, Cieszkowscy, później także mariawici... Powoływali się nań pisarze i działacze mało ortodoksyjni, mimo to samemu Joachimowi nie można wytknąć jakiejkolwiek świadomej heterodoksji lub niesubordynacji. W swej reformatorskiej działalności był zawsze wiernym sługą Kościoła, szczerze przywiązanym do Stolicy Apostolskiej. W ostatnim piśmie,Epistola prologalis, wyznał to bardzo wyraźnie.
====
Święty Klinius z Pontecorvo
Był z pochodzenia Grekiem i optem w benedyktyńskim opactwie
w Monte Cassino. Wybrano go również na przełożonego klasztoru
św. Piotra w pobliżu Pontecorvo. Jego relikwie były tam otoczone czcią.
====
Święty Zozym z Syrakuz (+ ok. 662)
Nie zachował się grecki pierwowzór jego żywota, posiadamy natomiast przeróbkę łacińską. Wcześnie wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego pod wezwaniem św. Łucji w Syrakuzach. Po śmierci opata Fausta został jego następcą. Po długich rządach w klasztorze powołano go na miejscową stolicę biskupią. Zmarł może w 662 roku, gdy miał dziewięćdziesiąt lat. Zostawił po sobie pamięć wielkiego jałmużnika. W Martyrologium Rzymskim widnieje pod 30 marca, natomiast w synaksariach bizantyńskich wspominano go w dniu 21 stycznia.
=======
31 MARCA:
Święty Daniel z Murano (+1411)
Był kupcem. Gdy podróżował w interesach zatrzymał się
w Murano, we Włoszech, gdzie przeżył całkowite nawrócenie. Został kamedułą i wybrał pustelnicze życie. Daniel został zamordowany przez rozbójników.
====
Święty Gwido z Pomposy (+1046)
Urodził się w Casamari koło Rawenny w drugiej połowie X w. Tknięty łaską, rozdał majątek ubogim i pielgrzymim szlakiem podążył najpierw do Rzymu, a potem do Ziemi Świętej. Wróciwszy w strony rodzinne, rozpoczął życie eremickie, ale poddał się kierownictwu opata z Pomposy. Potem przeniósł się do klasztoru Św. Sewera w Rawennie. W 998 roku obrano go w benedyktyńskim klasztorze w Pomposie opatem. Jako taki kładł nacisk na modlitwę i to wszystko, co sprzyja kontemplacji. Bez trudności się nie obeszło. Stawiali je zarówno biskup jak i mnisi, niezadowoleni z reformatorskich poczynań. W tej dziedzinie współpracował ze św. Piotrem Damiani. Henryk III wezwał go potem do Piacenzy. Jadąc tam, osłabł i w dniu 31 marca 1046 roku zmarł w Borgo San Donnino. W rok później cesarz zabrał jego ciało do Spiry. Do dziś dnia spoczywa tam w kościele Św. Magdaleny.
====
Święty Renovat z Merida (+633)
Nawrócił się z arianizmu. Wstąpił do klasztoru i został wybrany tam opatem benedyktyńskim klasztorze w Lusitanie (Hiszpania zagarnięta przez Imerium Rzymskie). Później został wybrany biskupem Méridy. Był biskupem przez więcej niż 20 lat.
Błogosławiony Joachim z Fiore (+1202)
Pochodził z kalabryjskiego Celico (pod Cosenzą). Urodził się około r. 1135 jako syn miejscowego notariusza, który był z pochodzenia Żydem. Wykształcenie otrzymał solidne. Przez jakiś czas zajmował stanowisko po ojcu. Był następnie notariuszem na dworze w Palermo. Dlaczego je porzucił i udał się w daleką podróż, nie wiemy. Zwiedziwszy Jerozolimę i inne święte miejsca w Palestynie, zapoznał się tam z niektórymi ośrodkami życia mniszego. Wróciwszy na Sycylię, osiadł jako eremita w pobliżu Etny. Potem przeniósł się do Kalabrii i podobny tryb życia wiódł w dolinie Crati. Trudno określić, kiedy wstąpił do cystersów w Sambucinie i kiedy otrzymał święcenia. Nie wiemy też, kiedy przeniósł się do Santa Maria di Corazzo. W r. 1177 był tam opatem. W Casamari spotkał się potem z papieżem Lucjuszem III, a w r. 1188 Klemens III uwolnił go od obowiązków przełożeńskich. Mógł odtąd swobodnie oddawać się pracy formacyjnej i realizować własny plan reformy. W rok później przystąpił do zakładania opactwa we Fiore. Nie od razu zerwał z cystersami. Bulla Celestyna III z r. 1196 aprobowała jego fundację i konstytucje zredagowane dla niej i jej filii. Gdy 30 marca 1202 r. założyciel kończył swe pracowite życie u Św. Marcina w Giove, kongregacja joachimitów liczyła już sześć opactw. Nadaremnie lokalny nieprzerwany kult Joachima usiłowano w r. 1346 ukoronować kanonizacją. Mimo to nigdy nie kwestionowano jego wysokich zalet osobistych i prawości jego charakteru. Na ogół nie odmawiano mu też tytułu błogosławionego. Kontrowersyjną okazała się natomiast jego spuścizna literacka. Kwestionowano więc zawarte w jego pismach poglądy egzegetyczne, jego historiozofię, eklezjologię, wykład perspektyw eschatologicznych, reformizm. Podkreślano, że do sformułowań Joachima nawiązywali rozmaici: angielscy lolardzi, czescy husyci, reformatorzy niemieccy XVI stulecia, przedstawiciele romantyzmu, a wśród nich towiańczycy, Mickiewicz, Krasiński, Cieszkowscy, później także mariawici... Powoływali się nań pisarze i działacze mało ortodoksyjni, mimo to samemu Joachimowi nie można wytknąć jakiejkolwiek świadomej heterodoksji lub niesubordynacji. W swej reformatorskiej działalności był zawsze wiernym sługą Kościoła, szczerze przywiązanym do Stolicy Apostolskiej. W ostatnim piśmie,Epistola prologalis, wyznał to bardzo wyraźnie.
====
Święty Klinius z Pontecorvo
Był z pochodzenia Grekiem i optem w benedyktyńskim opactwie
w Monte Cassino. Wybrano go również na przełożonego klasztoru
św. Piotra w pobliżu Pontecorvo. Jego relikwie były tam otoczone czcią.
====
Święty Zozym z Syrakuz (+ ok. 662)
Nie zachował się grecki pierwowzór jego żywota, posiadamy natomiast przeróbkę łacińską. Wcześnie wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego pod wezwaniem św. Łucji w Syrakuzach. Po śmierci opata Fausta został jego następcą. Po długich rządach w klasztorze powołano go na miejscową stolicę biskupią. Zmarł może w 662 roku, gdy miał dziewięćdziesiąt lat. Zostawił po sobie pamięć wielkiego jałmużnika. W Martyrologium Rzymskim widnieje pod 30 marca, natomiast w synaksariach bizantyńskich wspominano go w dniu 21 stycznia.
=======
31 MARCA:
Święty Daniel z Murano (+1411)
Był kupcem. Gdy podróżował w interesach zatrzymał się
w Murano, we Włoszech, gdzie przeżył całkowite nawrócenie. Został kamedułą i wybrał pustelnicze życie. Daniel został zamordowany przez rozbójników.
====
Święty Gwido z Pomposy (+1046)
Urodził się w Casamari koło Rawenny w drugiej połowie X w. Tknięty łaską, rozdał majątek ubogim i pielgrzymim szlakiem podążył najpierw do Rzymu, a potem do Ziemi Świętej. Wróciwszy w strony rodzinne, rozpoczął życie eremickie, ale poddał się kierownictwu opata z Pomposy. Potem przeniósł się do klasztoru Św. Sewera w Rawennie. W 998 roku obrano go w benedyktyńskim klasztorze w Pomposie opatem. Jako taki kładł nacisk na modlitwę i to wszystko, co sprzyja kontemplacji. Bez trudności się nie obeszło. Stawiali je zarówno biskup jak i mnisi, niezadowoleni z reformatorskich poczynań. W tej dziedzinie współpracował ze św. Piotrem Damiani. Henryk III wezwał go potem do Piacenzy. Jadąc tam, osłabł i w dniu 31 marca 1046 roku zmarł w Borgo San Donnino. W rok później cesarz zabrał jego ciało do Spiry. Do dziś dnia spoczywa tam w kościele Św. Magdaleny.
====
Święty Renovat z Merida (+633)
Nawrócił się z arianizmu. Wstąpił do klasztoru i został wybrany tam opatem benedyktyńskim klasztorze w Lusitanie (Hiszpania zagarnięta przez Imerium Rzymskie). Później został wybrany biskupem Méridy.
Był biskupem przez więcej niż 20 lat.
Błogosławiony Joachim z Fiore (+1202)
Pochodził z kalabryjskiego Celico (pod Cosenzą). Urodził się około r. 1135 jako syn miejscowego notariusza, który był z pochodzenia Żydem. Wykształcenie otrzymał solidne. Przez jakiś czas zajmował stanowisko po ojcu. Był następnie notariuszem na dworze w Palermo. Dlaczego je porzucił i udał się w daleką podróż, nie wiemy. Zwiedziwszy Jerozolimę i inne święte miejsca w Palestynie, zapoznał się tam z niektórymi ośrodkami życia mniszego. Wróciwszy na Sycylię, osiadł jako eremita w pobliżu Etny. Potem przeniósł się do Kalabrii i podobny tryb życia wiódł w dolinie Crati. Trudno określić, kiedy wstąpił do cystersów w Sambucinie i kiedy otrzymał święcenia. Nie wiemy też, kiedy przeniósł się do Santa Maria di Corazzo. W r. 1177 był tam opatem. W Casamari spotkał się potem z papieżem Lucjuszem III, a w r. 1188 Klemens III uwolnił go od obowiązków przełożeńskich. Mógł odtąd swobodnie oddawać się pracy formacyjnej i realizować własny plan reformy. W rok później przystąpił do zakładania opactwa we Fiore. Nie od razu zerwał z cystersami. Bulla Celestyna III z r. 1196 aprobowała jego fundację i konstytucje zredagowane dla niej i jej filii. Gdy 30 marca 1202 r. założyciel kończył swe pracowite życie u Św. Marcina w Giove, kongregacja joachimitów liczyła już sześć opactw. Nadaremnie lokalny nieprzerwany kult Joachima usiłowano w r. 1346 ukoronować kanonizacją. Mimo to nigdy nie kwestionowano jego wysokich zalet osobistych i prawości jego charakteru. Na ogół nie odmawiano mu też tytułu błogosławionego. Kontrowersyjną okazała się natomiast jego spuścizna literacka. Kwestionowano więc zawarte w jego pismach poglądy egzegetyczne, jego historiozofię, eklezjologię, wykład perspektyw eschatologicznych, reformizm. Podkreślano, że do sformułowań Joachima nawiązywali rozmaici: angielscy lolardzi, czescy husyci, reformatorzy niemieccy XVI stulecia, przedstawiciele romantyzmu, a wśród nich towiańczycy, Mickiewicz, Krasiński, Cieszkowscy, później także mariawici... Powoływali się nań pisarze i działacze mało ortodoksyjni, mimo to samemu Joachimowi nie można wytknąć jakiejkolwiek świadomej heterodoksji lub niesubordynacji. W swej reformatorskiej działalności był zawsze wiernym sługą Kościoła, szczerze przywiązanym do Stolicy Apostolskiej. W ostatnim piśmie,Epistola prologalis, wyznał to bardzo wyraźnie.
====
Święty Klinius z Pontecorvo
Był z pochodzenia Grekiem i optem w benedyktyńskim opactwie
w Monte Cassino. Wybrano go również na przełożonego klasztoru
św. Piotra w pobliżu Pontecorvo. Jego relikwie były tam otoczone czcią.
====
Święty Zozym z Syrakuz (+ ok. 662)
Nie zachował się grecki pierwowzór jego żywota, posiadamy natomiast przeróbkę łacińską. Wcześnie wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego pod wezwaniem św. Łucji w Syrakuzach. Po śmierci opata Fausta został jego następcą. Po długich rządach w klasztorze powołano go na miejscową stolicę biskupią. Zmarł może w 662 roku, gdy miał dziewięćdziesiąt lat. Zostawił po sobie pamięć wielkiego jałmużnika. W Martyrologium Rzymskim widnieje pod 30 marca, natomiast w synaksariach bizantyńskich wspominano go w dniu 21 stycznia.
=======
31 MARCA:
Święty Daniel z Murano (+1411)
Był kupcem. Gdy podróżował w interesach zatrzymał się
w Murano, we Włoszech, gdzie przeżył całkowite nawrócenie. Został kamedułą i wybrał pustelnicze życie. Daniel został zamordowany przez rozbójników.
====
Święty Gwido z Pomposy (+1046)
Urodził się w Casamari koło Rawenny w drugiej połowie X w. Tknięty łaską, rozdał majątek ubogim i pielgrzymim szlakiem podążył najpierw do Rzymu, a potem do Ziemi Świętej. Wróciwszy w strony rodzinne, rozpoczął życie eremickie, ale poddał się kierownictwu opata z Pomposy. Potem przeniósł się do klasztoru Św. Sewera w Rawennie. W 998 roku obrano go w benedyktyńskim klasztorze w Pomposie opatem. Jako taki kładł nacisk na modlitwę i to wszystko, co sprzyja kontemplacji. Bez trudności się nie obeszło. Stawiali je zarówno biskup jak i mnisi, niezadowoleni z reformatorskich poczynań. W tej dziedzinie współpracował ze św. Piotrem Damiani. Henryk III wezwał go potem do Piacenzy. Jadąc tam, osłabł i w dniu 31 marca 1046 roku zmarł w Borgo San Donnino. W rok później cesarz zabrał jego ciało do Spiry. Do dziś dnia spoczywa tam w kościele Św. Magdaleny.
====
Święty Renovat z Merida (+633)
Nawrócił się z arianizmu. Wstąpił do klasztoru i został wybrany tam opatem benedyktyńskim klasztorze w Lusitanie (Hiszpania zagarnięta przez Imerium Rzymskie). Później został wybrany biskupem Méridy.
Był biskupem przez więcej niż 20 lat.
Błogosławiony Joachim z Fiore (+1202)
Pochodził z kalabryjskiego Celico (pod Cosenzą). Urodził się około r. 1135 jako syn miejscowego notariusza, który był z pochodzenia Żydem. Wykształcenie otrzymał solidne. Przez jakiś czas zajmował stanowisko po ojcu. Był następnie notariuszem na dworze w Palermo. Dlaczego je porzucił i udał się w daleką podróż, nie wiemy. Zwiedziwszy Jerozolimę i inne święte miejsca w Palestynie, zapoznał się tam z niektórymi ośrodkami życia mniszego. Wróciwszy na Sycylię, osiadł jako eremita w pobliżu Etny. Potem przeniósł się do Kalabrii i podobny tryb życia wiódł w dolinie Crati. Trudno określić, kiedy wstąpił do cystersów w Sambucinie i kiedy otrzymał święcenia. Nie wiemy też, kiedy przeniósł się do Santa Maria di Corazzo. W r. 1177 był tam opatem. W Casamari spotkał się potem z papieżem Lucjuszem III, a w r. 1188 Klemens III uwolnił go od obowiązków przełożeńskich. Mógł odtąd swobodnie oddawać się pracy formacyjnej i realizować własny plan reformy. W rok później przystąpił do zakładania opactwa we Fiore. Nie od razu zerwał z cystersami. Bulla Celestyna III z r. 1196 aprobowała jego fundację i konstytucje zredagowane dla niej i jej filii. Gdy 30 marca 1202 r. założyciel kończył swe pracowite życie u Św. Marcina w Giove, kongregacja joachimitów liczyła już sześć opactw. Nadaremnie lokalny nieprzerwany kult Joachima usiłowano w r. 1346 ukoronować kanonizacją. Mimo to nigdy nie kwestionowano jego wysokich zalet osobistych i prawości jego charakteru. Na ogół nie odmawiano mu też tytułu błogosławionego. Kontrowersyjną okazała się natomiast jego spuścizna literacka. Kwestionowano więc zawarte w jego pismach poglądy egzegetyczne, jego historiozofię, eklezjologię, wykład perspektyw eschatologicznych, reformizm. Podkreślano, że do sformułowań Joachima nawiązywali rozmaici: angielscy lolardzi, czescy husyci, reformatorzy niemieccy XVI stulecia, przedstawiciele romantyzmu, a wśród nich towiańczycy, Mickiewicz, Krasiński, Cieszkowscy, później także mariawici... Powoływali się nań pisarze i działacze mało ortodoksyjni, mimo to samemu Joachimowi nie można wytknąć jakiejkolwiek świadomej heterodoksji lub niesubordynacji. W swej reformatorskiej działalności był zawsze wiernym sługą Kościoła, szczerze przywiązanym do Stolicy Apostolskiej. W ostatnim piśmie,Epistola prologalis, wyznał to bardzo wyraźnie.
====
Święty Klinius z Pontecorvo
Był z pochodzenia Grekiem i optem w benedyktyńskim opactwie
w Monte Cassino. Wybrano go również na przełożonego klasztoru
św. Piotra w pobliżu Pontecorvo. Jego relikwie były tam otoczone czcią.
====
Święty Zozym z Syrakuz (+ ok. 662)
Nie zachował się grecki pierwowzór jego żywota, posiadamy natomiast przeróbkę łacińską. Wcześnie wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego pod wezwaniem św. Łucji w Syrakuzach. Po śmierci opata Fausta został jego następcą. Po długich rządach w klasztorze powołano go na miejscową stolicę biskupią. Zmarł może w 662 roku, gdy miał dziewięćdziesiąt lat. Zostawił po sobie pamięć wielkiego jałmużnika. W Martyrologium Rzymskim widnieje pod 30 marca, natomiast w synaksariach bizantyńskich wspominano go w dniu 21 stycznia.
=======
31 MARCA:
Święty Daniel z Murano (+1411)
Był kupcem. Gdy podróżował w interesach zatrzymał się
w Murano, we Włoszech, gdzie przeżył całkowite nawrócenie. Został kamedułą i wybrał pustelnicze życie. Daniel został zamordowany przez rozbójników.
====
Święty Gwido z Pomposy (+1046)
Urodził się w Casamari koło Rawenny w drugiej połowie X w. Tknięty łaską, rozdał majątek ubogim i pielgrzymim szlakiem podążył najpierw do Rzymu, a potem do Ziemi Świętej. Wróciwszy w strony rodzinne, rozpoczął życie eremickie, ale poddał się kierownictwu opata z Pomposy. Potem przeniósł się do klasztoru Św. Sewera w Rawennie. W 998 roku obrano go w benedyktyńskim klasztorze w Pomposie opatem. Jako taki kładł nacisk na modlitwę i to wszystko, co sprzyja kontemplacji. Bez trudności się nie obeszło. Stawiali je zarówno biskup jak i mnisi, niezadowoleni z reformatorskich poczynań. W tej dziedzinie współpracował ze św. Piotrem Damiani. Henryk III wezwał go potem do Piacenzy. Jadąc tam, osłabł i w dniu 31 marca 1046 roku zmarł w Borgo San Donnino. W rok później cesarz zabrał jego ciało do Spiry. Do dziś dnia spoczywa tam w kościele Św. Magdaleny.
====
Święty Renovat z Merida (+633)
Nawrócił się z arianizmu. Wstąpił do klasztoru i został wybrany tam opatem benedyktyńskim klasztorze w Lusitanie (Hiszpania zagarnięta przez Imerium Rzymskie). Później został wybrany biskupem Méridy.
Był biskupem przez więcej niż 20 lat.
Błogosławiony Joachim z Fiore (+1202)
Pochodził z kalabryjskiego Celico (pod Cosenzą). Urodził się około r. 1135 jako syn miejscowego notariusza, który był z pochodzenia Żydem. Wykształcenie otrzymał solidne. Przez jakiś czas zajmował stanowisko po ojcu. Był następnie notariuszem na dworze w Palermo. Dlaczego je porzucił i udał się w daleką podróż, nie wiemy. Zwiedziwszy Jerozolimę i inne święte miejsca w Palestynie, zapoznał się tam z niektórymi ośrodkami życia mniszego. Wróciwszy na Sycylię, osiadł jako eremita w pobliżu Etny. Potem przeniósł się do Kalabrii i podobny tryb życia wiódł w dolinie Crati. Trudno określić, kiedy wstąpił do cystersów w Sambucinie i kiedy otrzymał święcenia. Nie wiemy też, kiedy przeniósł się do Santa Maria di Corazzo. W r. 1177 był tam opatem. W Casamari spotkał się potem z papieżem Lucjuszem III, a w r. 1188 Klemens III uwolnił go od obowiązków przełożeńskich. Mógł odtąd swobodnie oddawać się pracy formacyjnej i realizować własny plan reformy. W rok później przystąpił do zakładania opactwa we Fiore. Nie od razu zerwał z cystersami. Bulla Celestyna III z r. 1196 aprobowała jego fundację i konstytucje zredagowane dla niej i jej filii. Gdy 30 marca 1202 r. założyciel kończył swe pracowite życie u Św. Marcina w Giove, kongregacja joachimitów liczyła już sześć opactw. Nadaremnie lokalny nieprzerwany kult Joachima usiłowano w r. 1346 ukoronować kanonizacją. Mimo to nigdy nie kwestionowano jego wysokich zalet osobistych i prawości jego charakteru. Na ogół nie odmawiano mu też tytułu błogosławionego. Kontrowersyjną okazała się natomiast jego spuścizna literacka. Kwestionowano więc zawarte w jego pismach poglądy egzegetyczne, jego historiozofię, eklezjologię, wykład perspektyw eschatologicznych, reformizm. Podkreślano, że do sformułowań Joachima nawiązywali rozmaici: angielscy lolardzi, czescy husyci, reformatorzy niemieccy XVI stulecia, przedstawiciele romantyzmu, a wśród nich towiańczycy, Mickiewicz, Krasiński, Cieszkowscy, później także mariawici... Powoływali się nań pisarze i działacze mało ortodoksyjni, mimo to samemu Joachimowi nie można wytknąć jakiejkolwiek świadomej heterodoksji lub niesubordynacji. W swej reformatorskiej działalności był zawsze wiernym sługą Kościoła, szczerze przywiązanym do Stolicy Apostolskiej. W ostatnim piśmie,Epistola prologalis, wyznał to bardzo wyraźnie.
====
Święty Klinius z Pontecorvo
Był z pochodzenia Grekiem i optem w benedyktyńskim opactwie
w Monte Cassino. Wybrano go również na przełożonego klasztoru
św. Piotra w pobliżu Pontecorvo. Jego relikwie były tam otoczone czcią.
====
Święty Zozym z Syrakuz (+ ok. 662)
Nie zachował się grecki pierwowzór jego żywota, posiadamy natomiast przeróbkę łacińską. Wcześnie wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego pod wezwaniem św. Łucji w Syrakuzach. Po śmierci opata Fausta został jego następcą. Po długich rządach w klasztorze powołano go na miejscową stolicę biskupią. Zmarł może w 662 roku, gdy miał dziewięćdziesiąt lat. Zostawił po sobie pamięć wielkiego jałmużnika. W Martyrologium Rzymskim widnieje pod 30 marca, natomiast w synaksariach bizantyńskich wspominano go w dniu 21 stycznia.
=======
31 MARCA:
Święty Daniel z Murano (+1411)
Był kupcem. Gdy podróżował w interesach zatrzymał się
w Murano, we Włoszech, gdzie przeżył całkowite nawrócenie. Został kamedułą i wybrał pustelnicze życie. Daniel został zamordowany przez rozbójników.
====
Święty Gwido z Pomposy (+1046)
Urodził się w Casamari koło Rawenny w drugiej połowie X w. Tknięty łaską, rozdał majątek ubogim i pielgrzymim szlakiem podążył najpierw do Rzymu, a potem do Ziemi Świętej. Wróciwszy w strony rodzinne, rozpoczął życie eremickie, ale poddał się kierownictwu opata z Pomposy. Potem przeniósł się do klasztoru Św. Sewera w Rawennie. W 998 roku obrano go w benedyktyńskim klasztorze w Pomposie opatem. Jako taki kładł nacisk na modlitwę i to wszystko, co sprzyja kontemplacji. Bez trudności się nie obeszło. Stawiali je zarówno biskup jak i mnisi, niezadowoleni z reformatorskich poczynań. W tej dziedzinie współpracował ze św. Piotrem Damiani. Henryk III wezwał go potem do Piacenzy. Jadąc tam, osłabł i w dniu 31 marca 1046 roku zmarł w Borgo San Donnino. W rok później cesarz zabrał jego ciało do Spiry. Do dziś dnia spoczywa tam w kościele Św. Magdaleny.
====
Święty Renovat z Merida (+633)
Nawrócił się z arianizmu. Wstąpił do klasztoru i został wybrany tam opatem benedyktyńskim klasztorze w Lusitanie (Hiszpania zagarnięta przez Imerium Rzymskie). Później został wybrany biskupem Méridy.
Był biskupem przez więcej niż 20 lat.
Błogosławiony Joachim z Fiore (+1202)
Pochodził z kalabryjskiego Celico (pod Cosenzą). Urodził się około r. 1135 jako syn miejscowego notariusza, który był z pochodzenia Żydem. Wykształcenie otrzymał solidne. Przez jakiś czas zajmował stanowisko po ojcu. Był następnie notariuszem na dworze w Palermo. Dlaczego je porzucił i udał się w daleką podróż, nie wiemy. Zwiedziwszy Jerozolimę i inne święte miejsca w Palestynie, zapoznał się tam z niektórymi ośrodkami życia mniszego. Wróciwszy na Sycylię, osiadł jako eremita w pobliżu Etny. Potem przeniósł się do Kalabrii i podobny tryb życia wiódł w dolinie Crati. Trudno określić, kiedy wstąpił do cystersów w Sambucinie i kiedy otrzymał święcenia. Nie wiemy też, kiedy przeniósł się do Santa Maria di Corazzo. W r. 1177 był tam opatem. W Casamari spotkał się potem z papieżem Lucjuszem III, a w r. 1188 Klemens III uwolnił go od obowiązków przełożeńskich. Mógł odtąd swobodnie oddawać się pracy formacyjnej i realizować własny plan reformy. W rok później przystąpił do zakładania opactwa we Fiore. Nie od razu zerwał z cystersami. Bulla Celestyna III z r. 1196 aprobowała jego fundację i konstytucje zredagowane dla niej i jej filii. Gdy 30 marca 1202 r. założyciel kończył swe pracowite życie u Św. Marcina w Giove, kongregacja joachimitów liczyła już sześć opactw. Nadaremnie lokalny nieprzerwany kult Joachima usiłowano w r. 1346 ukoronować kanonizacją. Mimo to nigdy nie kwestionowano jego wysokich zalet osobistych i prawości jego charakteru. Na ogół nie odmawiano mu też tytułu błogosławionego. Kontrowersyjną okazała się natomiast jego spuścizna literacka. Kwestionowano więc zawarte w jego pismach poglądy egzegetyczne, jego historiozofię, eklezjologię, wykład perspektyw eschatologicznych, reformizm. Podkreślano, że do sformułowań Joachima nawiązywali rozmaici: angielscy lolardzi, czescy husyci, reformatorzy niemieccy XVI stulecia, przedstawiciele romantyzmu, a wśród nich towiańczycy, Mickiewicz, Krasiński, Cieszkowscy, później także mariawici... Powoływali się nań pisarze i działacze mało ortodoksyjni, mimo to samemu Joachimowi nie można wytknąć jakiejkolwiek świadomej heterodoksji lub niesubordynacji. W swej reformatorskiej działalności był zawsze wiernym sługą Kościoła, szczerze przywiązanym do Stolicy Apostolskiej. W ostatnim piśmie,Epistola prologalis, wyznał to bardzo wyraźnie.
====
Święty Klinius z Pontecorvo
Był z pochodzenia Grekiem i optem w benedyktyńskim opactwie
w Monte Cassino. Wybrano go również na przełożonego klasztoru
św. Piotra w pobliżu Pontecorvo. Jego relikwie były tam otoczone czcią.
====
Święty Zozym z Syrakuz (+ ok. 662)
Nie zachował się grecki pierwowzór jego żywota, posiadamy natomiast przeróbkę łacińską. Wcześnie wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego pod wezwaniem św. Łucji w Syrakuzach. Po śmierci opata Fausta został jego następcą. Po długich rządach w klasztorze powołano go na miejscową stolicę biskupią. Zmarł może w 662 roku, gdy miał dziewięćdziesiąt lat. Zostawił po sobie pamięć wielkiego jałmużnika. W Martyrologium Rzymskim widnieje pod 30 marca, natomiast w synaksariach bizantyńskich wspominano go w dniu 21 stycznia.
=======
31 MARCA:
Święty Daniel z Murano (+1411)
Był kupcem. Gdy podróżował w interesach zatrzymał się
w Murano, we Włoszech, gdzie przeżył całkowite nawrócenie. Został kamedułą i wybrał pustelnicze życie. Daniel został zamordowany przez rozbójników.
====
Święty Gwido z Pomposy (+1046)
Urodził się w Casamari koło Rawenny w drugiej połowie X w. Tknięty łaską, rozdał majątek ubogim i pielgrzymim szlakiem podążył najpierw do Rzymu, a potem do Ziemi Świętej. Wróciwszy w strony rodzinne, rozpoczął życie eremickie, ale poddał się kierownictwu opata z Pomposy. Potem przeniósł się do klasztoru Św. Sewera w Rawennie. W 998 roku obrano go w benedyktyńskim klasztorze w Pomposie opatem. Jako taki kładł nacisk na modlitwę i to wszystko, co sprzyja kontemplacji. Bez trudności się nie obeszło. Stawiali je zarówno biskup jak i mnisi, niezadowoleni z reformatorskich poczynań. W tej dziedzinie współpracował ze św. Piotrem Damiani. Henryk III wezwał go potem do Piacenzy. Jadąc tam, osłabł i w dniu 31 marca 1046 roku zmarł w Borgo San Donnino. W rok później cesarz zabrał jego ciało do Spiry. Do dziś dnia spoczywa tam w kościele Św. Magdaleny.
====
Święty Renovat z Merida (+633)
Nawrócił się z arianizmu. Wstąpił do klasztoru i został wybrany tam opatem benedyktyńskim klasztorze w Lusitanie (Hiszpania zagarnięta przez Imerium Rzymskie). Później został wybrany biskupem Méridy.
Był biskupem przez więcej niż 20 lat.
