4lomza.pl/

W polskich towarzystwach wioślarskich wyróżniano trzy klasy wioślarza i stopień sternika. Wioślarz I klasy powinien posiadać dobrą umiejętność pływania i bardzą dobrą umiejętność wiosłowania na wszystkich typach łodzi z wyjątkiem łodzi wyścigowych i większych żaglówek. Zobowiązany był do znajomości terminologii i komend wioślarskich, typów łodzi i ich budowy. Wioślarz I klasy miał prawo sterować łodziami wszystkich typów z wyjątkiem łodzi wyścigowych, a także większych łodzi żaglowych. Wioślarze I klasy mieli przywilej używania złotej gwiazdki nad wstążką czapki. Wioślarze II klasy powinni umieć pływać i dobrze wiosłować na łodziach spacerowych, balastowych i półbąkach. Wioślarze ci posiadali prawo samodzielnego pływania na kajakach, łodziach półwyścigowych /sculingach/ i dwójkach. Wioślarze ci mogli pełnić funkcję sterników na dwójkach spacerowych. Oznaką wioślarza II klasy była srebrna gwiazdka na czapce powyżej wstążki. Wioślarzami III klasy nazywano pozostałych uczestników pływania na łodziach nie posiadających stopnia sternika. Sternik wioślarski powinien posiadać kilka lat stażu jako wioślarz oraz bardzą dobrą umiejętność sterowania i wiosłowania oraz pływania na łodzi żaglowej. Zobowiązany był do znajomości rodzajów łodzi i ich budowy oraz do znajomości terminologii wioślarskiej i jej komend. Musiał być również dobrym pływakiem. Godności sternika mogła dostąpić osoba, która pomyślnie zdała egzaminy i startowała w regatach.


Studia Łomżyńskie nr VII.................................cdn. .......................................

Wydawnictwo Łomżyńskiego Towarzystwa Naukowego

czesław