Murek „wypełniony dokładnie kamiennym sensem”
Na placu Tadeusza Kościuszki stoi sobie murek z dużych kamieni, długi jak blok mieszkalny. Stoi za przystankiem autobusowym MPK między ulicą Piękną a wjazdem na podwórko od strony Domu Partii, gdzie obecnie mieści się Centrum Edukacji Nauczycieli. Być może, stoi tam spokojnie nawet od początku lat 70. albo i wcześniej. Patrzyliśmy sobie spokojnie, jak z miesiąca na miesiąc, z roku na rok stabilna konstrukcja kamienna, na której przysiadali uczniowie i zakochani, poczęła kruszeć.
A niech się kruszy, niech się rozwala, co nas ten murek obchodzi?! Przecież to nie nasze podwórko. Jednakże... W szarym człowieku czasami budzi się obywatel i patriota polski, zatroskany o wspólne dobro, o majątek społeczny, o naszą ziemię ojczystą - „ukochany kraj, umiłowany kraj”, jak niegdyś w popularnej piosence z 1953 r. do wiersza K.I. Gałczyńskego z muzyką T. Sygietyńskiego. Mimo że w sprawie kruszejącego konsekwentnie murku z epoki socjalizmu w PRL nikt Redakcji Portalu Regionalnego 4lomza.pl nie monitował, to zadzwoniliśmy do MPGKiM, ażeby dowiedzieć się, do kogo kamienna nitka budowli za przystankiem MPK należy.
Żywioły albo autodestrukcja
Murek ma funkcję: zabezpieczać dwie oddzielne części chodnika, leżące na różnych wysokościach - wyższa jest bliżej jezdni na rondzie, a niższa bliżej bloku z wejściami do lokali handlowych i usługowych. Na zakończeniach budowli są wypustki murku pod kątem prostym, stabilizujące konstrukcję, żeby się nie przewróciła. Patrząc od ronda z głazem pamięci na cześć Kościuszki widać, że „kamienny wysięgnik” po lewej stronie murka został zniszczony, prawdopodobnie z powodu: wjeżdżającego na podwórko samochodu, zawracającego, cofającego, parkującego...? A może zestarzała się, zwietrzała, wymyła zaprawa i ciężkie kamienie wysunęły spod dolnej części, obluzowując położone wyżej...? Betonową opaskę, jak daszek z wierzchu, też poszarpały wichury.
Na razie los funduszy ze Szwajcarii na ratunek wieży ciśnień przy ulicy Sikorskiego czy hotelowi przy Wesołej jest nieznany. Władze Miasta Łomży za pomocą marnych kilkudziesięciu milionów złotych zamierzają wdrożyć tam ponoć jakieś nowoczesne technologie, które na razie owiane są niedosiężną tajemnicą fantazji miejscowych prezydentów, żeby sprytny Elon Musk nie ogłosił naszej łomżyńskiej rewolucji technicznej jako amerykańskiej, i to great again, na miarę co najmniej Nikola Tesli. Imaginacje wręcz na miarę „Like a rolling stone”, co wyśpiewał w 1965 r. Bob Dylan.
Murek a sprawa konserwatorska
W oczekiwaniu na powrót nielegalnych emigrantów do Łomży, których prezydent Donald Trump zapewne deleguje do naprawy murka na placu Bohatera Naszych Dwóch Narodów, rozmawialiśmy ze starszym mistrzem Kamilem Jemielitym w MPGKiM w Łomży. Zapewnił nas, że skontaktował się z wydziałem gospodarki komunalnej Urzędu Miejskiego. W najbliższym tygodniu przy murku - więc nie przy biurku – planowane jest spotkanie z urzędnikami, tzw. wizja lokalna, żeby ustalić, jak zniszczone fragmenty można zabezpieczyć i naprawić, aby zachować dekoracyjny wygląd znanego łomżyniakom obiektu sprzed ponad półwiecza. Trzeba także pamiętać, że murek został zbudowany i uszkodzony czy odkruszony w obrębie strefy konserwatorskiej, podlegającej Delegaturze WUOZ.
Dziura w murze i kostki z promenady
Skoro o murkach z kamienia mowa, to mają one charakter międzywyznaniowy. Kamienie z roku na rok wysuwają się spod kamiennego ogrodzenia przy małym kościółku katolików Polaków, który do 1915 r. służył jako cerkiew prawosławnym Rosjanom. Ciekawe, czy zanim runie Unia Europejska, z której fundusze na projekty unijne ratują budowle świeckie i sakralne, ktoś solidny mur narożny przy wjeździe na plac Jana Pawła II jednak podmuruje...? Niegdyś słynęliśmy w Europie i Ameryce z solidnych fachowców, hydraulików i budowlańców. Jeżeli potrafili zbudować dobrobyt Zachodu, to może i z niskim murkiem niedaleko Wyższego Seminarium Duchownego potrafiliby się uporać, zanim runie – jak w piosence – ostatni? Najgorzej będzie z pozbieraniem kostek granitowych, jakie co i rusz wypadają z nawierzchni promenady turystycznej.
Walają się od Starego Rynku do Krótkiej szare kostki wielkości Rubika to tu, to tam, bezładnie, bo nikomu nie chce się ich zbierać z deptaka, trawników, gazonów na klony, otoczonych powginanymi krawężnikami. Leżą i milczą. Legendarny kosz na śmieci z Długiej między Krótką a rondem ani leży, ani milczy. Zniknął, ale zostawił słupek. Bez gratisowego miliona zetów z Unii kosz długo nie wróci na Długą. Podobno Szwajcarzy mają z milion dorzucić również na rewitalizację Muszli czy coś w tym duchu. Najwyraźniej zapowiada się zmiana klimatu, dlatego można by trawę podbetonować i utworzyć nowoczesny tor saneczkowy i skocznię narciarską. Wówczas Szwajcarzy z Alp i Norwegowie z bulwaru mieliby góry za darmo.
Mirosław R. Derewońko
tel. red. 696 145 146
Ps. Cytat w tytule pochodzi z wiersza „Kamyk” Zbigniewa Herberta (1924 – 1998), autora zbioru „Pan Cogito” (1974).
