Bolesne „Żarty” w piosence Marcina Wincenciaka
Ta historia na zielonej łące w środku słonecznego lata zapowiada się źle. Krajobraz niby sielski, ale na tle strzępiastych linii gęstwiny drzew, które nerwowo muska wiatr, stoi samotny stół. Podmuchy drgają na białym obrusie do ziemi i kołyszą łagodnie trawy w rytm pulsującej melodii, która wpada w ucho, jakby to był walczyk na weselu z orkiestrą. Ale przy stole nie ma krzeseł ani biesiadników.
I nagle w tym pejzażu pojawia się szczupły brunet z kamienną twarzą. W ręce trzyma dwa baloniki i pęk srebrnych anielskich włosów, zapowiadających dekorację bawialną. Marcin Wincenciak idzie niedbałym krokiem samotny w dal słonecznego krajobrazu z obłokami na niebie. Dopiero po chwili rozumiemy, dokąd zmierza. Siada przy stole, sięga po kieliszek czerwonego wina. Zaczyna w myśli śpiewać opowieść, którą słyszymy i – być może – jako piosenkę do tańca na innej zabawie usłyszeli również goście. Sceneria łąki jest naturalna, ale nastrojowa i filmowa, bo stół na trawie przypomina obrazy z owocami. Martwe natury: dorodne winogrona i jabłka, przekrojone pomarańcze i cytryny odsłaniają soczysty miąższ w najnowszym utworze „Żarty” Vincenta z Łomży. Są zdrowe, świeże i kolorowe jak na płótnach malarskich z dawnych epok. W milczącej powadze owoców skrywają się tajemnice, zagadki, domysły, ponieważ kontemplujemy spokojne i uspokajające widoki, słuchając monologu wewnętrznego Vincenta: „Niepewnie i żarliwie tak, przed sobą mam listy dwie z fantazją i rozsądkiem też, dziś rozpisałaś tak mnie...”. Na biały obrus spada kilka czerwonych kropel, a my z Vincentem przenosimy się płynnie do sali tanecznej: „Myślałem, że to żart, a Ty rozkładasz ręce...
Znowu tracę twarz... Tak było dobrze nam, Ja ciągle chciałem więcej. Nie mogłaś tyle dać...” Słowa szansonisty rozbrzmiewają w mroku, gdzie bawi się tłum starszych pań i panów. Czujemy bliskość ciał, rozmarzenie w tańcu, oddanie się nastrojowi melodii i subtelnego głosu Vincenta: „To chyba jakiś żar wypala się doszczętnie i tak porusza mnie... To chyba jakiś żart. Serwujesz mi w podzięce ten niepewny szlak...”. Reżyser i autor zdjęć Maciej Milewski ciekawie opowiedział historię, gdyż nie wiemy, który z obrazów jest realny, który wizyjny, a może oba są kalejdoskopem z powidoków. A scena z długim stołem w sali milczących gości i światłem jak w tunelu jest jak z życia po życiu.
W życiu beznadzieja przeplata się z nadzieją
Utwór „Żarty” wcale nie jest zabawny ani żartobliwy. Od początku nas intryguje tekstem, jakie to „listy dwie” i co zawierające widział bohater. Drugi singiel, zapowiadający nowy album Vincenta, zawiera niespodzianki w labiryncie domniemania. Podobnie tajemniczo, chociaż w zupełnie innej stylistyce, świetle i dużo bardziej mrocznej, nasyconej erotyzmem fabule, było w piosence „Tabu”. W „Żartach” widać efekty solidnej pracy przy scenografii, którą przygotowały Monika Szumińska i Natalia Wiśniewska. Marcin Wincenciak skomponował „Żarty” znów do tekstu Karoli Arczewskiej. Jak tłumaczy 28-letni Artysta, tematem „Żartów” jest gorycz miłosnej porażki, która przeplata się z naiwną bez-nadzieją bohatera. Stan uczuciowej rozterki oddaje rozlegle ciągnąca się melodia, która przywodzi na myśl rzewne ballady sprzed wielu dekad... Spod niezwykle melodycznej powierzchni utworu wyłania się bogata warstwa rytmiczna, zdająca się popychać Vincenta do dalszych, tęsknych i trudnych wyznań. Tę odległą od współczesności / teraźniejszości atmosferę utworu odzwierciedla teledysk z ambicjami jak film, nakręcony kamerą 16 mm przez Macieja Milewskiego, wywołany w WFDiF. Specjalne podziękowania otrzymali wspaniali Seniorzy z Koła Emerytów „Bursztynek” z Wyspy Sobieszewskiej i personel Ośrodka Wypoczynkowego „Relaks” z Wyspy Sobieszewskiej.
Mirosław R. Derewońko
tel. red. 696 145 146
