Człowiek, który czuł epokę
Zenon Piechociński
Rajmund Rembieliński, którego życiorys mógłby być tematem niejednego filmu sensacyjnego, odkrył znaczenie miast w życiu gospodarczym kraju. Rozumiał funkcję transportu, organizacji pracy. Intuicyjnie stosował prawa ekonomii politycznej jeszcze przed ich sformułowaniem. Jego propozycje rozwiązań w rolnictwie sięgają jeszcze dalej – u podstaw majątków gminnych, których projekt przedłożył rządowi leżą treści bliskie socjalizmowi agrarnemu.
Rembieliński urodził się w Warszawie w 1775 r. W dziesiątym roku życia stracił ojca. Oddany do Korpusu Kadetów wyróżniał się niezwykłą zdolnością – za postępy w nauce odznaczono go złotym medalem. W stopniu oficera wraca do Jedwabnego.
Kiedy w roku 1794 wybuchło Powstanie Kościuszkowskie, Rembieliński zorganizował pospolite ruszenie na ziemiach wiskiej i łomżyńskiej. Z zebranym wojskiem zameldował się u Naczelnika, który mianował go pułkownikiem. Po klęsce pod Maciejowicami wraca znów do Jedwabnego. Przestawia swoje majątki na system przemysłowo – rolny, widząc w tym jedyną drogę do polepszenia bytu materialnego ludności polskiej i trudnej sytuacji chłopów. Uruchamia fabryki sukna. Rozwija handel. Wydaje drukiem wiele prac o charakterze społecznym i prawnym. Studiuje historię, politykę, ekonomię. Napisał dramat „Hrabina Salisbury”, który był wystawiany w Warszawie w roku 1804.
Po utworzeniu Księstwa Warszawskiego Stanisław Małachowski – prezes Komisji Rządowej powołuje Rajmunda Rembielińskiego na prezesa „Komissyi łomżyńskiey” w 1807 r.
Na naradzie wojennej książę Józef Poniatowski i generał Henryk Dąbrowski postanowili mianować Rembielińskiego intendentem jeneralnym wojsk polskich. Jednocześnie dano mu rozkaz udania się do Galicji, aby zastąpić drogę Austriakom. Akcję tę Rajmund Rembieliński przeprowadził wzorowo. Intendentura w Galicji jest jedną z najpiękniejszych kart jego działalności. Po złożeniu intendenta Rajmund Rembieliński wraca do Płocka na stanowisko prefekta.
Po Traktacie Wiedeńskim i utworzeniu Królestwa Polskiego, które miało otrzymać liberalną konstytucję – nowy rząd powołał Rembielińskiego na prezesa Komisji Województwa Mazowieckiego w 1815 r. Funkcję tę pełnił przez szesnaście lat.
Organizuje administrację państwową, urzędy, rzemiosło, prowadzi sprawy włościan. A przede wszystkim stara się o podnoszenie z upadku miasta. Wytycza plany ulic, zatwierdza projekty domów i budynków użyteczności społecznej. Powstają nowe miasta fabryczne. Do największych, które zawdzięczają mu swe istnienie należą: Łódź, Zgierz, Ozorków.
Rembieliński zwrócił m.in. uwagę rządu aby przy sprzedaży majątków państwowych dawać pierwszeństwo kupna włościanom. W tamtych czasach był to projekt rewolucyjny.
W latach trzydziestych opracował dwa cenne dla kraju projekty: o zapobieganiu upadku fabryk i o polepszeniu stanu włościan w Królestwie Polskim. Opracował także bardzo ciekawe plany organizowania majątków gminnych na potrzeby włościan. Musiał to być projekt bardzo polski. Ściągnął bowiem na autora niechęć rządu Paszkiewicza.
(„Gazeta Współczesna”)
Rembieliński urodził się w Warszawie w 1775 r. W dziesiątym roku życia stracił ojca. Oddany do Korpusu Kadetów wyróżniał się niezwykłą zdolnością – za postępy w nauce odznaczono go złotym medalem. W stopniu oficera wraca do Jedwabnego.
Kiedy w roku 1794 wybuchło Powstanie Kościuszkowskie, Rembieliński zorganizował pospolite ruszenie na ziemiach wiskiej i łomżyńskiej. Z zebranym wojskiem zameldował się u Naczelnika, który mianował go pułkownikiem. Po klęsce pod Maciejowicami wraca znów do Jedwabnego. Przestawia swoje majątki na system przemysłowo – rolny, widząc w tym jedyną drogę do polepszenia bytu materialnego ludności polskiej i trudnej sytuacji chłopów. Uruchamia fabryki sukna. Rozwija handel. Wydaje drukiem wiele prac o charakterze społecznym i prawnym. Studiuje historię, politykę, ekonomię. Napisał dramat „Hrabina Salisbury”, który był wystawiany w Warszawie w roku 1804.
Po utworzeniu Księstwa Warszawskiego Stanisław Małachowski – prezes Komisji Rządowej powołuje Rajmunda Rembielińskiego na prezesa „Komissyi łomżyńskiey” w 1807 r.
Na naradzie wojennej książę Józef Poniatowski i generał Henryk Dąbrowski postanowili mianować Rembielińskiego intendentem jeneralnym wojsk polskich. Jednocześnie dano mu rozkaz udania się do Galicji, aby zastąpić drogę Austriakom. Akcję tę Rajmund Rembieliński przeprowadził wzorowo. Intendentura w Galicji jest jedną z najpiękniejszych kart jego działalności. Po złożeniu intendenta Rajmund Rembieliński wraca do Płocka na stanowisko prefekta.
Po Traktacie Wiedeńskim i utworzeniu Królestwa Polskiego, które miało otrzymać liberalną konstytucję – nowy rząd powołał Rembielińskiego na prezesa Komisji Województwa Mazowieckiego w 1815 r. Funkcję tę pełnił przez szesnaście lat.
Organizuje administrację państwową, urzędy, rzemiosło, prowadzi sprawy włościan. A przede wszystkim stara się o podnoszenie z upadku miasta. Wytycza plany ulic, zatwierdza projekty domów i budynków użyteczności społecznej. Powstają nowe miasta fabryczne. Do największych, które zawdzięczają mu swe istnienie należą: Łódź, Zgierz, Ozorków.
Rembieliński zwrócił m.in. uwagę rządu aby przy sprzedaży majątków państwowych dawać pierwszeństwo kupna włościanom. W tamtych czasach był to projekt rewolucyjny.
W latach trzydziestych opracował dwa cenne dla kraju projekty: o zapobieganiu upadku fabryk i o polepszeniu stanu włościan w Królestwie Polskim. Opracował także bardzo ciekawe plany organizowania majątków gminnych na potrzeby włościan. Musiał to być projekt bardzo polski. Ściągnął bowiem na autora niechęć rządu Paszkiewicza.
(„Gazeta Współczesna”)
