Pomóżcie Nam zachować pamięć o tych, które odeszły na zawsze.
Droga Heniu!
Informacja o Twojej śmierci dopadła mnie, kiedy przebywałam poza Łomżą. Wiedziałam, że jest źle, bo przed samym odjazdem do Centrum Onkologii do Warszawy, rozmawiałyśmy przez telefon, mówiłam, żebyś wzięła na naszym oddziale kroplówki wzmacniające i nie poddawała się i walczyła nadal… do końca. Życzyłyśmy sobie zdrowia i troski najbliższych. Miałyśmy się wkrótce spotkać…i…
Przyszłaś do naszego klubu po cichutku, od razu wpadłaś razem z Irenką w rytm poniedziałkowych dyżurów. Wspierałaś radą zagubione koleżanki, chociaż sama dopiero na nowo nabierałaś sił po zabiegu operacyjnym i chemioterapii. Zawsze elegancka o każdej porze roku, nie wyobrażałaś sobie wyjścia na ulicę, do ludzi bez makijażu. Nawet złe samopoczucie nie odstraszało cię od umalowania ust i poprawienia oka. Z troską prowadziłaś dom, przygotowywałaś domowe wypieki na przyjazd dzieci i wnucząt. Święta miały być rodzinne i były, chociaż padałaś z nóg i nie miałaś siły. Roześmiana, pogodna, wesoła, lubiłaś tańczyć i przekomarzać się z innymi. Byłaś dokładna we wszystkim, zaangażowana w raz objęty cel, musiałaś doprowadzić go do końca. Nigdy nie upominałaś się o nic dla siebie, dla innych tak. Spokojnie i z wielkim opanowaniem przedstawiałaś problem, a potem szukałaś najlepszych rozwiązań. Podziwiałam Cię za ten Twój spokój i takie oddanie dla rodziny. Z ogromnym zaangażowaniem uczestniczyłaś w loterii fantowej przy okazji organizacji czerwcowych dni. Cieszył cię każdy zdobyty wtedy dodatkowy, społeczny grosz i wrażliwość innych na podobny los.
Żegnam Cię Heniu w swoim imieniu. Przyszłaś do nas cichutko, odeszłaś jeszcze ciszej, tylko gdzieś tam w oddali wiatr zaszemrał i zapłonęły znicze ku czci i pamięci.
Anka Dąbrowska.
Henia Łada
zmarła 9 września
2005 roku.
Miała 59 lat.
Mario, Marysiu, Marylko…
Nazywałyśmy Cię różnie, ale od początku istnienia Stowarzyszenia Amazonek, byłaś naszym Aniołem. Wprawdzie nie miałaś żadnych skrzydeł, ale Twoje serce przepełnione było bezgraniczną miłością do ludzi potrzebujących pomocy.
Miałaś serce ze złota, a w Twoich oczach zawsze odbijała się serdeczność i życzliwość dla bliźnich. Do każdego potrafiłaś wyciągnąć pomocną dłoń, oferowałaś przyjaźń, niczego w zamian nie żądając. Troszczyłaś się o innych. Nigdy o siebie. Żyłaś w zbyt dużym tempie. Zamknięta ze swoimi problemami, chorobą za grubym murem prywatnego terenu. Nigdy nie okazywałaś nikomu, że jest ci źle, że cierpisz, że twoje serce wypełnia rozpacz i troska o ukochaną rodzinę, a przede wszystkim o syna Pawła.
Najpierw sama musiałaś uporać się ze swoim problemem, dopiero potem coś mówiłaś. Twój pogodny uśmiech i dobre słowo, podtrzymywały na duchu niejedną zrozpaczoną osobę. Przychodziłyśmy do Twojej „hali”, jak do domu wypełnionego różnymi sprawami. Zawsze w tym miejscu tętniło życie pełne dobrych uczynków, wymiennych informacji i było naszym okienkiem na świat.
Zawsze mówiłyśmy sobie, że kwiaty nie zakwitną bez ciepła słońca, a ludzie nie mogą stać się ludźmi bez ciepła przyjaźni. Ostatnio oswajałyśmy się ze śmiercią. Czytałam Ci wiersz niedawno poznanego w Centrum Onkologii w Warszawie lekarza, który wkrótce zmarł na raka. Podobał Ci ten utwór o oswojeniu ze śmiercią. Zapadł Nam głęboko w sercu i jakże wkrótce okazał się prawdziwy.
Dzisiaj to właśnie nim żegnam Cię Mario, Marysiu, Marylko, nasz Aniołeczku.
„Spotkanie ze śmiercią”.
Sama przyjdziesz, a w dodatku, ja nigdy nie będę gotowa.
Wiem – przyjdziesz w samotności…
Choćby mi towarzyszył tłum gapiów z miłości,
dziwisz się – ja się Ciebie nie lękam,
ja się ciebie nie boję,
jak kiedyś miłości.
Do zobaczenia. Anka Dąbrowska.
Maria Staniurska zmarła 18 września 2005 roku.
Miała 48 lat.
Kochana Teresko!
Żyłaś zwyczajnie. Nigdy nie chciałaś mieć wszystkiego na własność. Nigdy nikomu niczego nie zazdrościłaś. Nigdy nie narzekałaś, nie uskarżałaś się na swój los. Życzliwie traktowałaś ludzi. Byłaś zawsze tam, gdzie potrzebowano pomocy.
Znałam Cię tylko dziewięć lat, ale zawsze podziwiałam za niepowtarzalne cechy charakteru, urodę, wspaniałą figurę laleczki, spokój, dobroć i ciepło, które emanowało z Twojej twarzy. Przez wiele lat rak dawał Ci się we znaki kolejnymi wznosami choroby. Ty jednak dźwigałaś swój krzyż pokornie i cierpiałaś w ukryciu. Dziękowałaś Bogu za kolejny dzień, tydzień, miesiąc, rok życia i cieszyłaś się tym, że możesz jeszcze być razem z bliskimi, ukochanymi osobami. Miałaś do wykonania plan: troskę o męża, matury, studia, magisterki dzieci, śluby i wesela synów, pogrzeby w rodzinie, pracę dorosłych już dzieci, wychowywanie wnucząt, udział w życiu klubowym Amazonek, zwycięstwa drużyny na spartakiadach amazonek pod hasłem „Dąż do sprawności”, rolę modelki na pokazie mody z okazji „Czerwcowych Dni Walki z Rakiem”, a przede wszystkim rolę prawdziwą: cichej, skromnej, spokojnej, bezkonfliktowej, wrażliwej kobiety, troskliwej, kochanej żony, matki, teściowej, babci, Naszej laleczki.
Dzisiaj w imieniu koleżanek ze Stowarzyszenia Kobiet z Problemem Onkologicznym żegnam Cię Teresko!
Zrobiłaś Nam i sobie niezły prezent imieninowy. Jesteśmy tu i teraz wszystkie, a Ty odeszłaś, aby powiększać niebiański klub Ewy 3 października. Zabrałaś ze sobą pogodę ducha, bogactwo swego serca i miłość, którą kochałaś ludzi. Do zobaczenia.
Żegnaj Teresko!
Anka Dąbrowska
Tereska Skarżyńska zmarła 3 października 2005 roku.
Miała 54 lata.
Informacja o Twojej śmierci dopadła mnie, kiedy przebywałam poza Łomżą. Wiedziałam, że jest źle, bo przed samym odjazdem do Centrum Onkologii do Warszawy, rozmawiałyśmy przez telefon, mówiłam, żebyś wzięła na naszym oddziale kroplówki wzmacniające i nie poddawała się i walczyła nadal… do końca. Życzyłyśmy sobie zdrowia i troski najbliższych. Miałyśmy się wkrótce spotkać…i…
Przyszłaś do naszego klubu po cichutku, od razu wpadłaś razem z Irenką w rytm poniedziałkowych dyżurów. Wspierałaś radą zagubione koleżanki, chociaż sama dopiero na nowo nabierałaś sił po zabiegu operacyjnym i chemioterapii. Zawsze elegancka o każdej porze roku, nie wyobrażałaś sobie wyjścia na ulicę, do ludzi bez makijażu. Nawet złe samopoczucie nie odstraszało cię od umalowania ust i poprawienia oka. Z troską prowadziłaś dom, przygotowywałaś domowe wypieki na przyjazd dzieci i wnucząt. Święta miały być rodzinne i były, chociaż padałaś z nóg i nie miałaś siły. Roześmiana, pogodna, wesoła, lubiłaś tańczyć i przekomarzać się z innymi. Byłaś dokładna we wszystkim, zaangażowana w raz objęty cel, musiałaś doprowadzić go do końca. Nigdy nie upominałaś się o nic dla siebie, dla innych tak. Spokojnie i z wielkim opanowaniem przedstawiałaś problem, a potem szukałaś najlepszych rozwiązań. Podziwiałam Cię za ten Twój spokój i takie oddanie dla rodziny. Z ogromnym zaangażowaniem uczestniczyłaś w loterii fantowej przy okazji organizacji czerwcowych dni. Cieszył cię każdy zdobyty wtedy dodatkowy, społeczny grosz i wrażliwość innych na podobny los.
Żegnam Cię Heniu w swoim imieniu. Przyszłaś do nas cichutko, odeszłaś jeszcze ciszej, tylko gdzieś tam w oddali wiatr zaszemrał i zapłonęły znicze ku czci i pamięci.
Anka Dąbrowska.
Henia Łada
zmarła 9 września
2005 roku.
Miała 59 lat.
Mario, Marysiu, Marylko…
Nazywałyśmy Cię różnie, ale od początku istnienia Stowarzyszenia Amazonek, byłaś naszym Aniołem. Wprawdzie nie miałaś żadnych skrzydeł, ale Twoje serce przepełnione było bezgraniczną miłością do ludzi potrzebujących pomocy.
Miałaś serce ze złota, a w Twoich oczach zawsze odbijała się serdeczność i życzliwość dla bliźnich. Do każdego potrafiłaś wyciągnąć pomocną dłoń, oferowałaś przyjaźń, niczego w zamian nie żądając. Troszczyłaś się o innych. Nigdy o siebie. Żyłaś w zbyt dużym tempie. Zamknięta ze swoimi problemami, chorobą za grubym murem prywatnego terenu. Nigdy nie okazywałaś nikomu, że jest ci źle, że cierpisz, że twoje serce wypełnia rozpacz i troska o ukochaną rodzinę, a przede wszystkim o syna Pawła.
Najpierw sama musiałaś uporać się ze swoim problemem, dopiero potem coś mówiłaś. Twój pogodny uśmiech i dobre słowo, podtrzymywały na duchu niejedną zrozpaczoną osobę. Przychodziłyśmy do Twojej „hali”, jak do domu wypełnionego różnymi sprawami. Zawsze w tym miejscu tętniło życie pełne dobrych uczynków, wymiennych informacji i było naszym okienkiem na świat.
Zawsze mówiłyśmy sobie, że kwiaty nie zakwitną bez ciepła słońca, a ludzie nie mogą stać się ludźmi bez ciepła przyjaźni. Ostatnio oswajałyśmy się ze śmiercią. Czytałam Ci wiersz niedawno poznanego w Centrum Onkologii w Warszawie lekarza, który wkrótce zmarł na raka. Podobał Ci ten utwór o oswojeniu ze śmiercią. Zapadł Nam głęboko w sercu i jakże wkrótce okazał się prawdziwy.
Dzisiaj to właśnie nim żegnam Cię Mario, Marysiu, Marylko, nasz Aniołeczku.
„Spotkanie ze śmiercią”.
Sama przyjdziesz, a w dodatku, ja nigdy nie będę gotowa.
Wiem – przyjdziesz w samotności…
Choćby mi towarzyszył tłum gapiów z miłości,
dziwisz się – ja się Ciebie nie lękam,
ja się ciebie nie boję,
jak kiedyś miłości.
Do zobaczenia. Anka Dąbrowska.
Maria Staniurska zmarła 18 września 2005 roku.
Miała 48 lat.
Kochana Teresko!
Żyłaś zwyczajnie. Nigdy nie chciałaś mieć wszystkiego na własność. Nigdy nikomu niczego nie zazdrościłaś. Nigdy nie narzekałaś, nie uskarżałaś się na swój los. Życzliwie traktowałaś ludzi. Byłaś zawsze tam, gdzie potrzebowano pomocy.
Znałam Cię tylko dziewięć lat, ale zawsze podziwiałam za niepowtarzalne cechy charakteru, urodę, wspaniałą figurę laleczki, spokój, dobroć i ciepło, które emanowało z Twojej twarzy. Przez wiele lat rak dawał Ci się we znaki kolejnymi wznosami choroby. Ty jednak dźwigałaś swój krzyż pokornie i cierpiałaś w ukryciu. Dziękowałaś Bogu za kolejny dzień, tydzień, miesiąc, rok życia i cieszyłaś się tym, że możesz jeszcze być razem z bliskimi, ukochanymi osobami. Miałaś do wykonania plan: troskę o męża, matury, studia, magisterki dzieci, śluby i wesela synów, pogrzeby w rodzinie, pracę dorosłych już dzieci, wychowywanie wnucząt, udział w życiu klubowym Amazonek, zwycięstwa drużyny na spartakiadach amazonek pod hasłem „Dąż do sprawności”, rolę modelki na pokazie mody z okazji „Czerwcowych Dni Walki z Rakiem”, a przede wszystkim rolę prawdziwą: cichej, skromnej, spokojnej, bezkonfliktowej, wrażliwej kobiety, troskliwej, kochanej żony, matki, teściowej, babci, Naszej laleczki.
Dzisiaj w imieniu koleżanek ze Stowarzyszenia Kobiet z Problemem Onkologicznym żegnam Cię Teresko!
Zrobiłaś Nam i sobie niezły prezent imieninowy. Jesteśmy tu i teraz wszystkie, a Ty odeszłaś, aby powiększać niebiański klub Ewy 3 października. Zabrałaś ze sobą pogodę ducha, bogactwo swego serca i miłość, którą kochałaś ludzi. Do zobaczenia.
Żegnaj Teresko!
Anka Dąbrowska
Tereska Skarżyńska zmarła 3 października 2005 roku.
Miała 54 lata.
