ŚWIĘCI NA 4 LIPCA: - ::4lomza.pl:: Regionalny Portal

Święta Berta z Blangy (+725) Wyszła za mąż za szlachciva w wieku 20 lat i urodziła pięć córek. Gdy umarł jej mąż wstąpiła do klasztoru w Blangy w Artois we Francji, który ufundowała. Dwie jej córki dołączyły do niej. Berta została wybrana ksienią. Była nią przez jakiś czas a potem żyła jak pustelnica.

Święty Odo z Canterbury (Dobry) (ok. 880-959) Urodził się około r. 880 jako syn pogańskiego rodu, przybyłego z Danii. Chrześcijańskie wychowanie otrzymał na dworze króla Alfreda. Około r. 925 został biskupem w Ramesbury. Na to, by potem objął stolicę metropolitalną w Canterbury, nie chciała się zgodzić tamtejsza kapituła. Przystała jednak, kiedy Odo złożył we Fleury profesję benedyktyńską (942). Jako biskup troszczył się o reformy. Okazywał też wiele dobroci serca i wrażliwość na potrzeby innych. Zmarł 2 czerwca 959 r.

Święty Ulryk z Augsburga (+973) Urodził się w 890 r. jako syn rycerza (grafa-) Hupalda i jego małżonki Ditpirchy, którą także otoczy cześć należna świętym. Do stanu duchownego sposobił się w Sankt Gallen w latach 907-909. Przebywał potem na dworze augsburskiego biskupa Adalberona, który zarządzał dobrami jego owdowiałej matki. W czasie od 919-921 zetknął się ze św. Wiboradą, która odradziła mu przyjmowanie godności opata w Sankt-Gallen. W 923 r. za radą krewnych, zwłaszcza księcia Burcharda I, kapituła augsburska obrała go biskupem. Henryk I potwierdził ten wybór, a Ulryk, przyjmując go, udał się zapewne po sakrę do Moguncji. Wzorowo spełniał odtąd wszelkie powinności względem Rzeszy i panujących. Otto I darzył go przyjaźnią. Gdy książę Liutolf podniósł żagiew buntu, wystąpił przeciw niemu orężnie, potem jednak stał się pośrednikiem w doprowadzeniu do ugody. Swe biskupie miasto,kilkakrotnie niszczone (913, 926), odbudował i umocnił murami obronnymi.

Święty Ulryk z Augsburga (+973) c.d. Gdy 8 i 9 sierpnia 955 r. Madziarzy jeszcze raz napadli na Augsburg, osobiście dowodził jego obroną, a potem wyekspediował oddziały do bitwy pod Lechfeld, stawiając na ich czele swego brata Dietpolda. Może właśnie w związku z tym Otto I użyczył mu prawa do bicia własnej monety (Ulrichdenare). Po 962 r. uprosił cesarza o zwolnienie go i zastąpienie w służbie dworskiej przez siostrzeńca Adalberona; sam chciał się odtąd bez podziału oddać zadaniom biskupim. W dziele reform przeprowadzanych w X stuleciu był niewątpliwie postacią wiodącą. Sam wygłaszał kazania; z godnością i dostojeństwem przewodniczył liturgii; do późnej nocy udzielał nieraz sakramentu bierzmowania; co cztery lata w głównych parafiach diecezji sprawował sądy. Z myślą o kształceniu kleru użyczał swego poparcia szkole katedralnej. Regularnie wizytował diecezję, a dwa razy do roku przewodniczył w Augsburgu synodom diecezjalnym.

Święty Ulryk z Augsburga (+973) c.d. Popierał też rozwój życia zakonnego i wspomagał klasztory, które na skutek najazdów i zabiegów sekularyzacyjnych wiele ucierpiały. Ze wszech miar przykładnym było także jego osobiste życie. Wypełniał je modlitwą, wspólnym recytowaniem psalmów, wykonywaniem swych rozlicznych obowiązków. Do Augsburga sprowadził relikwie męczenników z Legii Tebańskiej. Kilkakrotnie pielgrzymował do Rzymu. W czasie podróży i u siebie dbał o chorych i potrzebujących, a w Augsburgu wybudował hospicjum dla biednych. W 971 r. zwrócił się do cesarza o pozwolenie na to, aby doczesnymi dobrami biskupstwa zajmował się odtąd jego siostrzeniec. Zmarł 4 lipca 973 r. Pogrzebowi przewodniczył jego przyjaciel, Wolfgang z Ratyzbony.