ŚWIĘCI NA WRZESIEŃ:
1 WRZESIEŃ :
-
- Święty Idzi z Saint-Gilles (+VIII w.)
Był jednym z najbardziej popularnych świętych w średniowieczu. Nazywany był również Egidiusz. Zaliczany jest do grona 14 świętych wspomożycieli. Według jednej z tradycji był Grekiem. Inna tradycja wyjaśnia, że jego symbolem jest łania. Urodził się prawdopodobnie w Provence, we Francji. Po spędzeniu dwóch lat w Arles został pustelnikiem przy ujściu rzeki Rhône. Trzymał przy sobie łanię, która szukała schronienia przed schwytaniem przez króla Gotów, który na nią polował. Król odnalazł Idziego i przeszył go strzałą, kiedy trzymał w ramionach łanię. Król ufundował tam klasztor benedykyński, który obecnie nazywany jest Saint- Gilles. Idzi był tam opatem. Karol Wielki posłał po niego aby był jego spowiednikiem. Jego kult ograniczał się do lokalnego kalendarza do 1969 roku. ? Jest patronem kalek, żebraków i kowali.
======
Święty Arkanus (+1050)
Arkanus był Włochem a Idzi Hiszpanem. Zbudowali benedyktyńskie opactwo w Borgo San Sepolcro we Włoszech, do którego sprowadzili relikwie z Ziemi Świętej.
======
Święty Idzi z San Sepolcro (+1050)
Arkanus był Włochem a Idzi Hiszpanem. Zbudowali benedyktyńskie opactwo w Borgo San Sepolcro we Włoszech, do którego sprowadzili relikwie z Ziemi Świętej.
========
2 WRZESIEŃ:
Święty Albert z Pontidy (+1095)
Albert urodził się w historycznej osadzie Pontida w pobliżu Bergamo. Ze względu na arystokratyczne pochodzenie jego przeznaczeniem miała być kariera wojskowa, musiał ją jednak porzucić z powodu ran, jakie odniósł w walce. Udał się wtedy na pielgrzymkę do Santiago de Compostela w Hiszpanii. Po powrocie wraz ze swoim towarzyszem Witem (Gwidonem) założył w drugiej połowie XI w. klasztor oparty na regule benedyktynów z Cluny, wśród których Albert spędził okres nowicjatu. Pierwszym opatem klasztoru został Gwidon. Później zastąpił go Albert, który zmarł w 1095 lub 1099 r. Nie jest natomiast znana data śmierci Gwidona. Ich doczesne szczątki, spoczywające w Pontida do 1373 r., zostały przeniesione do kościoła Santa Maria Maggiore w Bergamo z powodu pożaru, a następnie powróciły do rodzinnego miasta w 1911 r.
======
Święta Adelina z Poulangy (+1170)Ksieni cystersek w Poulangy, była bratanicą św. Bernarda. Wychowywała się w Jouilly. Zmarła prawdopodobnie w r. 1170. Jako błogosławioną czczą ją 2 września.
======
Święty Ambroży August Chevreux
(1728-1792)
Męczennik, benedyktyn, ostatni przełożony kongregacji św. Maura. Jego wspomnienie obchodzi się 2 września.
======
Święty Nonnozus (+575)
Mnich w benedyktyńskim klasztorze w Mount Soracte, w pobliżu Rzymu. Święty Grzegorz Wielki, papieża pisał o jego wielkim staraniu
w rozszerzaniu wiary.
======
Święty Wit (Gwidon) z Pontidy
Wraz ze swoim towarzyszem Albertem założył w drugiej połowie XI w. klasztor oparty na regule benedyktynów z Cluny.Pierwszym opatem klasztoru został Gwidon. Później zastąpił go Albert. Nie jest znana data śmierci Gwidona. Ich doczesne szczątki, spoczywające w Pontida do 1373 r., zostały przeniesione do kościoła Santa Maria Maggiore w Bergamo z powodu pożaru, a następnie powróciły do rodzinnego miasta w 1911 r.
========
3 WRZESIEŃ:
Święty Grzegorz I, papież, zwany Wielkim (+604)
Urodził się w Rzymie około r. 540 w rodzinie patrycjuszowskiej. Był już prefektem miasta, kiedy porzucił karierę światową i we własnym domu założył klasztor, w którym żył według reguły benedyktyńskiej. Także
w swoich dobrach na Sycylii ufundował sześć klasztorów. Wówczas to zapewne dopełnił swego wykształcenia teologicznego. W r. 579 Pelagiusz II udzielił mu święceń diakonatu i wysłał go jako swego nuncjusza do Konstantynopola. Po powrocie do Rzymu podjął znów życie zakonne. Ale po śmierci Pelagiusza II wybrano go jednomyślnie na papieża. Daremnie starał się przed tą godnością obronić, próbując nawet ucieczki. Przynaglono go i ostatecznie przyjął sakrę. Stało się to 3 września 590 r. Rządy sprawował odtąd mężnie i wytrwale, starając się o podniesienie znaczenia Kościoła i jego reorganizację. Mądrze gospodarzył tzw. dziedzictwem św. Piotra i kierował zawisłymi odeń bezpośrednio diecezjami. Od Longobardów wyniszczających Italię zdołał uzyskać zawieszenie broni (592, 598 i 603). Strzegł pilnie niezawisłości Kościoła od władzy świeckiej. Wiele razy interweniował w sprawach związanych z patriarchami antiocheńskim i aleksandryjskim, a patriarsze konstantynopolitańskiemu stanowczo odmawiał tytułu -ekumenicznego-. Od r. 596 wykupywał w Galii jeńców anglosaskich, a wreszcie wysłał na Wyspę ekipę misjonarską pod wodzą św. Augustyna (zob. Augustyn z Canterbury). Zdrowie miał zawsze słabe. Pod koniec życia z trudem już tylko wstawał z łoża. Zmarł 12 marca 604 roku. Pozostawił bogatą spuściznę literacką, która wywarła olbrzymi wpływ na kształtowanie się myśli chrześcijańskiej Zachodu, zwłaszcza jego duchowości i prawodawstwa kościelnego. Poza sporą liczbą listów (ponad 800) na uwagę zasługują nade wszystko: Księga reguły pasterskiej, Moralia in Job, Homilie oraz cztery księgiDialogów. Autorstwo tych ostatnich znów staje się przedmiotem dyskusji. Przez swój anegdotyczny charakter i swoistą naiwność odbiegają one od stylu innych pism Grzegorza. W średniowieczu były niezwykle popularne. Papież Zachariasz przetłumaczył je na grecki, po czym posypały się inne tłumaczenia. Ale w w. XVI z ironią potraktował je wybitny teolog Melchior Cano, a inni zakwestionowali autorstwo Grzegorza. Obecnie w sposób sugestywny zagadnienie odświeżył amerykański badacz F. Clark. Grzegorz dokonał też kilku reform liturgicznych. Nie jest jednak uzasadnione przypisywać mu początki śpiewu i muzyki zwanych gregoriańskimi. Tym mniej uzasadnione są legendy, które w średniowieczu spowiły jego postać. O jednej z nich mówić będziemy z osobna.
Modlitwa:
Boże, Ty opiekujesz się swoim ludem i z miłością nim kierujesz, za wstawiennictwem świętego Grzegorza, papieża, udziel ducha mądrości powołanym do rządzenia Kościołem, niech postępy wiernych w świętości przyczyniają się do wiecznego szczęścia ich pasterzy. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen
======
Święty Ajulf (Ajgulf) z Lérins (ok. 630–676)
Urodził się około 630 roku. Mając dwadzieścia lat wstąpił do benedyktynów we Fleury (Saint-Benoît-sur-Loire).
Na polecenie opata udał się później na Monte Cassino, dopiero co złupione przez Longobardów. Mnisi z Fleury mieli wtedy zabrać ze sobą relikwie zakonodawcy - opisuje to Historia translationis S. Benedicti, BHL 1116 n. - podczas gdy pielgrzymi z Mans unieśli śmiertelne szczątki jego siostry Scholastyki. Było to wydarzenie, o którym później dyskutowano bez końca. W 671 roku Ajulf został opatem na Wyspach Leryneńskich. Zgromadził wówczas rozproszonych mnichów i rozpoczął dzieło reformy. Zamordowany przez piratów, Maurów w 676 roku. Ajulf wspominany jest jako męczennik 3 września.
======
Święty Frugencjusz (+675)
Był mnichem w benedyktyńskim opactwie we Fleury we Francji. Został zamordowany razem ze św. Ajgulfem, opatem w Lérins znajdującym się na wybrzeżu Cannes. Stało się to na wyspie Capri, niedaleko Korsyki po okrutnych torturach zadanych prawdopodobnie przez Maurów, którzy patrolowali wody na hiszpańskim wybrzeżu.
======
Święta Hereswita (+690)
Księżniczka Nortumbrii, w Anglii. Była siostrą św. Hildy i matką świętych: Seksburgi, Witburgi i Etelburgi. Gdy owdowiała została mniszką benedyktynką do końca życia.
======
Święty Regulus z Reims (+698)
Nazywany był również Reol. Mnich benedyktyński. Około 670 roku został wybrany arcybiskupem w Remis, we Francji. Był jednym
z fundatorów sławnego opactwa w Orbais.
======
Święty Remakl (+663)
Prawdopodobnie urodził się pod koniec VI lub na początku VII w. w Akwitanii. Formację zawdzięczał pobytowi w Luxeuil. W 632 r. biskup Eligiusz wezwał go do Solignac, aby zarządzał tamtejszym klasztorem. W dziesięć lat później wraz z kilkoma mnichami udał się na północny kraniec Austrazji, aby założyć nowe ośrodki życia mniszego. Dzięki ich wysiłkom powstały opactwa w Stavelot i Malmédy. Zgodnie z tradycją irlandzką, przeniesioną do Luxeuil, Remakl przyjął sakrę biskupią; chroniło to zarządzane przezeń opactwa od ingerencji sąsiednich biskupów i książąt. W samych opactwach kierowano się zapewne przepisami, które były czymś pośrednim między regułami świętych Kolumbana i Benedykta. W 670 r. starannie wytyczył granice opackich włości. Chciał je widocznie zabezpieczyć przed zachłannością innych. Zmarł 3 września między r. 671 a 676. W 685 r. Godwin, jego następca, przystąpił do elewacji jego szczątków. Kult wzrastał przede wszystkim w Stavelot, ale docierał także do Solignac, Caen, Nadrenii, Luksemburga itd. W IX i X w. powstały żywoty tego świętego, współzależne od siebie. Krytyka historyczna potraktowała je bardzo surowo.
========
4 WRZESIEŃ:
Święty Gerbert (+1089)
30-sty opat benedyktynski w Fontenelle. Nazywany przez innych braci również Girbertem.
Został on opatem w Fontenelle w 1062r. Za jego rządów nastąpił rozwój dóbr materialnych, wprowadził hodowlę zwierząt - dla lepszego bytu, wprowadził również śpiew kościelny itd. Odznaczał się ogromną erudycją ( uczonością). Pochodził prawdopodobnie z rodu szlacheckiego z Mainz. Jego śmierć datuje się na 04 września 1089r. Pochodził z Niemczech i opuścił swój kraj z mnichem Mauriliu-sem z Fecamp, który później został arcybiskupem w Rouen , itd. Wg Bucelina (08. lutego ) był on początkowo pustelnikiem, następnie został mnichem w Fontenelle i był w stałym kontakcie ze świętym arcybiskupem Mauriliusem z Rouen. Wg Lechnera nazywał się Gerbert i został nazwany świętym.
========
5 WRZESIEŃ:
Święty Albert z Butrio (+1073)
Opat w benedyktyńskim opactwie w Nutrio w Tortonie, które ufundował.
======
Święty Alvit z León (+1063)
Wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru w Sahagún, w Hiszpanii.
W 1057 roku król Ferdynand I wyznaczył go na biskupa w Léon. Alvit sprowadził relikwie św. Izydora z Sewilli do Léon. Pisał o Rudezyncie jako o wielkim duchownym? tamtych czasów.
========
6 WRZESIEŃ:
Święty Magnus z Fussen (+772)
Urodził się pod koniec VII w., prawdopodobnie w rodzinie retoromańskiej. Mniemanie, jakoby był mnichem irlandzkim, towarzyszem świętych Kolumbana i Gawła, badacze współcześni odrzucają. Wpływy iroszkockie, jakie łatwo odkryć w jego życiorysie i działalności, pochodzą zapewne stąd, że urabiał go ośrodek w St.-Gallen. Potem apostołował gorliwie w okręgu Allgäu, mając za towarzysza jakiegoś Teodora. WFüssen wybudował sobie celkę, która stała się zaczątkiem klasztoru benedyktyńskiego . Uważany jest tedy za jego pierwszego opata. Zmarł 6 września, prawdopodobnie w r. 772. W IX i XI stuleciu powstały jego życiorysy, które nastręczały badaczom niejeden trudny do rozwiązania problem. Obecnie są one na nowo przedmiotem uczonych dociekań. Zdaje się, iż niezależnie od tej hagiograficznej literatury rozwinął się żywy kult Magnusa, przede wszystkim w Szwabii, Szwajcarii, Tyrolu i Bawarii. Często zaliczano go tam do grona wspomożycieli (zob. Czternastu W.) i wzywano przeciw insektom niszczącym uprawy. W tym celu posługiwano się ongiś laską (cambutta), której święty miał używać.
======
Święty Eleuteriusz (+590)
Był opatem w benedyktyńskim opactwie św. Marka w Spoleto,
we Włoszech. Nazywany jest „czyniący cuda”. Wyruszył do opactwa św. Grzegorza w Rzymie, gdzie też zmarł. Papież, święty Grzegorz Wielki wspomina o nim kilka razy w swoich Dialogach.
======
Święty Faust z Syrakuz (+607)
Opat w benedyktyńskim klasztorze św. Łucji w Syrakuzach we Włoszech. Jego uczniami byli święci: Makariusz i Zozym.
========
7 WRZESIEŃ:
Święta Madelberta z Maubeuge (+705)
Była córką świętych Wincentego ze Soignies i Waldetrudy. W 696 roku została jakoksieni następczynią swej siostry, św. Aldetrudy,
w klasztorze benedyktyńskim ufundowanym przez ciotkę,
św. Aldegondę z Maubege. Zmarła w 705 roku, po dziewięciu latach sprawowania przełożeństwa. Życiorys sporządzono w dwa wieki później. Wspomnienie obchodzi się 7 września. Obecnie czczona jest jeszcze
w Li-ge, dokąd w VIII wieku sprowadzono jej szczątki.
======
Święty Eustachy z Flay (+1211)
Był zrazu sekretarzem biskupa z Beauvais. Wyjeżdżał na głoszenie krucjaty do Anglii. W r. 1201 wybrano go opatem benedyktyńskim klasztoru St.-Germer-de-Fly. W dwa lata później Innocenty III wysłał go znowu jako legata do Anglii. Zaprzątnięty sprawami reformy życia chrześcijańskiego, Eustachy kładł wówczas nacisk na przestrzeganie spoczynku niedzielnego oraz uszanowanie Najśw. Sakramentu. Zmarł 8 września 1211 r.
======
Święty Faciolus z Poitiers (+950)
Mnich benedyktyński w Poitiers we Francji. Uważa się go za wielkiego odnowiciela monastycyzmu w epoce w której żył i mówi się o jego świątobliwym życiu.
======
Święty Hilduard (+750)
Nazywany jest również Garibaldi lub Hilward. Był misjonarzem we Flandrii, w Belgii i ufundował tam benedyktyńskie opactwo w Ghent, do którego wstąpił. Został wybrany także biskupem.
======
Święty Jan z Lodi (+1106)
Urodził się w Lodi Vecchio we Włoszech. Żył jakiś czas jako pustelnik a potem jako mnich benedyktyński zanim został wybrany biskupem w Gubbio, we Włoszech. Jest autorem życiorysu św. Piotra Damiani.
======
Święty Stefan z Châtillon (+1208)
Urodził się w możnej rodzinie około 1150 r. Od najmłodszych lat zdradzał oznaki wyjątkowej pobożności. Opowiadano później, że już wówczas jego życiu towarzyszyły cuda. Mając 26 lat, wstąpił do kartuzji w Portes. W 1196 r. został tam przeorem. Po 1207 r. powołano go na stolicę biskupią w Die. Godności przyjąć nie chciał, ale przynaglili go do tego Innocenty III oraz generał kartuzów. Długo już jednak nie pożył. Umierającego kartuza prosił o wstawiennictwo w niebie: aby dobry Bóg zabrał go ze świata, bo na stolicy biskupiej uświęcić się jest trudno. Zmarł w dwanaście dni później, 7 września 1208 r. Podobno kilkakrotnie aprobowano jego kult, ale dokumenty się nie zachowały. Ostatecznie cześć tę zatwierdził w 1852 r. Pius IX.
========
8 WRZESIEŃ:
Święta Adela z Messines (+1071)
Adela była żoną Baldwina IV, hrabiego Flandrii (Francja i Belgia). Kiedy zmarł jej mąż wstąpiła do klasztoru benedyktyńskiego. Habit otrzymała z rąk samego papieża Aleksandra II. Później udała się do benedyktyńskiego klasztoru w pobliżu Ypres, w Belgii. Była tam skromną mniszką, aż do swojej śmierci.
======
Święty Ine (+727)
Był królem Wessex w latach 688-726 i jednym z najbardziej uzdolnionych Anglo-saskich monarchów. Ustanowił biskupstwo
w Sherbone, wspierał chrześcijaństwo i (rozwiązał przepisy prawnicze dla sławnego prawa króla Alfreda Wielkiego?. Odbudował opactwo benedyktyńskie w Glastonbury, które stało się centrum religijnym w tym kraju. Regularnie też dużo sam z niego korzystał. W 726 roku zrezygnował z tronu i został w tym opactwie mnichem. Później wyruszył wraz z żoną- św. Etelburgą (jej wspomnienie obchodzi się tego samego dnia) do Rzymu. Tam też spędził swoje ostatnie dni życia jako mnich.
Jest uważany za założyciela angielskiej szkoły w Rzymie.
======
Święty Wilhelm z Saint-Thierry (+1148)
Urodził się w Liége około 1080 r. W tym mieście rozpoczął też studia, które kontynuował w Reims. Zetknął się tam przelotnie z Abelardem, którego potem zwalczał, ale do Paryża nie pojechał. W Reims został benedyktynem. W 1113 r. obrano go w Saint-Thierry (w diecezji Reims) opatem. Wkrótce potem zaczął działalność pisarską, dzięki której pozostawił po sobie sporo dziełek z zakresu teologii, życia duchownego i zakonności. Przywiązany do reguły benedyktyńskiej i obserwy kluniackiej, a równocześnie pociągnięty ku ideałom propagowanym przez Bernarda z Clairvaux, uczestniczył też w sporach, które przez jakiś czas dzieliły dwa zakonne organizmy. Zajął się zrazu reformami we własnym, ale wbrew radom Bernarda w 1135 r. przyjął habit cysterski i osiadł w nowym opactwie w Signy. Kontynuował tam intensywną działalność pisarską. Interweniował jeszcze na rzecz kartuzji w Mont-Dieu, potem zabierał materiały do żywota św. Bernarda. Zredagował pierwszą księgę, ale śmierć, która nastąpiła 8 września 1148 r., nie pozwoliła mu na doprowadzenie dzieła do końca. W zakonie i w diecezji Reims czczono go zawsze jako błogosławionego.
========
9 WRZESIEŃ:
Święty Audomar z Thérouanne (+ok. 667)
Pochodził z Coutances. Mnichem benedyktyńskim został
w Luxeuil. Na życzenie Dagoberta, a więc przed śmiercią króla (639), został biskupem Morynów, tzn. okolic, które po najazdach Sasów późno przyjęły katolicyzm. Do pomocy otrzymał trzech misjonarzy, pochodzących z Normandii. Powierzył im założenie opactwa w Sithiu, nazwanego później od jednego z nich Saint-Bertin. W późnej starości oślepł. Nie wiemy, w którym roku zmarł, ale musiało to być po r. 667. Wspomnienie obchodzi się 9 września.
======
Święty Omer (+670)
Nazywany był również Audomar. Urodził się w okolicy Constance, we Francji. Po śmierci swoich rodziców, wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego w Luxeuil, gdzie opatem był wtedy św. Eustachy. W 637 roku po 20 latach życia w klasztorze został mianowany biskupem w Thérouanne (ten region znajduje się obecnie naprzeciw Pas-de-Calais i Flandrii). W swojej diecezji wprowadził wiele reform. Dbał zwłaszcza o chorych i ubogich. Pomagali mu w tym mnisi
z Luxeuil. Ufundował klasztor benedyktyński w Sithiu, który zyskał sławę jednego z religijnych centrów we Francji. Dookoła klasztoru w Sihiu powstało miasto nazwane od jego imienia Saint-Omer.
======
Święta Osmanna z Saint Brieuc (+650)
Nazywana jest również Argariarga. Pochodziła z Irlandii, ale wyruszyła do Brytanii, gdzie został mniszką benedyktynką, a później żyła jako pustelnica.
======
Święta Wulftruda (Wilfryda, Wolfryda) (+988)
Żywot, napisany późno, przypomina nieco ten, który poświęcono wspomnianej powyżej Wulfhildzie. Miał ją poślubić mimo jej woli król Edgar (959-975), który już przedtem był żonaty. Biskup Dunstan energicznie wówczas zaprotestował, a następnie nałożył królowi siedmioletnią pokutę. W 961 r. Wulftruda powiła królowi córkę Edytę, która później wstąpiła do klasztoru benedyktyńskiego
w Wilton. Zmarła w nim w wieku 23 lat, a potem czczona była jako święta. Matka nieco później poszła śladami córki. Welon miał jej wręczyć św. Etelwold, biskup Winchesteru. Życie zakończyła około r. 1000.
W Wilton wspominano ją w dniu 9 września.
======
Święta Wulfhilda (ok. 940 – 1003)
Urodziła się około 940 r. jako córka Wulfhelma, księcia Sasów Zachodnich. Wychowywała się u mniszek. Król Wesseksu Edgar
(959-975) powierzył jej potem klasztor benedyktyński w Barking pod Londynem. Zmarła w 1003 r. Wspominano ją w dniu 9 września. Goscelin, mnich z Canterbury, zmarły około 1099 r., ułożył jej żywot, który w gruncie rzeczy jest pobożnym romansem. Dziada Wulfhildy, gdy był jeszcze niemowlęciem, miano odnaleźć w orlim gnieździe. Gdy ona sama przebywała u mniszek w Wilton, zakochał się w niej król Edgar, który też zabrał ją do siebie. Zdołała ujść, a potem cudownie uniknąć nowego porwania. Nawrócony król podarował jej wówczas opactwo w Barking. Wkrótce potem została przełożoną pięciu klasztorów. Królowa Elfryda, zazdrosna o dawną rywalkę, miała ją wypędzić z Barking, ale święta osiągnęła to, co przepowiedziała: wróciła szczęśliwie z wygnania.
========
10 WRZESIEŃ:
Błogosławiony Ambroży Barlow (+1641)
Mnich benedyktyńskiego klasztoru w Douai . Działał przez
24 lata na misji w Anglii w rodzinnym Lancashire. Uwięziony, gdy nie chciał wyrzec się kapłaństwa, został powieszony i ćwiartowany
w Lancaster w 1641 roku. Beatyfikowany w 1929 roku. Jego wspomnienie obchodzi się 10 września.
======
Święty Frithestan (+933)
Mnich benedyktyński i uczeń świętych: Grimbalda i Plegmunda. Został wybrany biskupem w Winchesterze, w Anglii na prawie 15 lat.
======
Święty Piotr Martinez z Mozonzo (+1000)
Nazywany jest również Piotr z Mozonzo. Urodził się w Galicji,
w Hiszpanii. Wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru św. Marii
w Mozonzno. Około 950 roku został wybrany opatem u św. Marcina
w Antealares w Compostelii. Później mianowano go tam arcybiskupem około 986 roku. Stał się jednym z najbardziej znanych i wybitnych obrońców „Reconquisty” (krucjaty przeciw Maurom w Hiszpanii)
i tradycyjnej wiary. Był jednym z twórców „Salve Regina”.
======
Błogosławiony Serlo z Savigny (+1158)
Razem z Gaufrydem wstąpił w Cérisy do benedyktynów. Potem zaś razem z nim przeszedł do opactwa w Savigny. W 1140 r. został tam jako opat następcą swego towarzysza. Pod rządami Serlona opactwo, któremu podlegało 36 klasztorów, przeszło pod obediencję cysterską. W 1153 r. Serlo zrezygnował ze stanowiska i usunął się do Clairvaux. Tam zmarł 10 września 1158 r. Pozostawił po sobie kilka kazań (Sermones). W zakonie czczono go jako błogosławionego.
======
Święty Teodard z Maastricht (+670)
Wedle Sigeberta z Gembloux, późnego żywotopisarza, urodził się między 613 a 622 r. Był uczniem św. Remakla. Najpierw przebywał może w Stavelot. Kiedy został biskupem, nie wiemy. W 660 r. miał święcić kościół w St. Truiden (St.-Trond). W 669 lub 670 r. wybrał się do króla Austrazji Childeryka, aby znaleźć obronę przed właścicielami ziemskimi, uzurpującymi sobie prawa do dóbr kościelnych, oraz przed poborcami podatków. W drodze zamordowali go nieznani sprawcy. Stało się to w Biewald pod Spirą. Następca Teodarda, Lambert, złożył jego ciało w Leodium (Liége). Pierwszy żywot sporządzono dopiero pod koniec X w. Jest sprawą dyskusyjną, czy jego autorem był Heriger z Lobbes. Wspomnienie umieszczono w martyrologium pod dniem 10 września.
========
11 WRZESIEŃ:
Święty Adelfiusz z Remiremont (+670)
Był tam benedyktyńskim opatem. Zmarł po 2 maja 670 roku.
Jego Vita (BHL 73) nie dostarcza nam, niestety, wielu konkretnych wiadomości o jego życiu. W martyrologiach występuje pod dniem 29 sierpnia.
======
Święty Bodo (Leudyn) z Toul (+670)
Urodził się w Toul , we Francji. Tam się też ożenił. Jego siostrą jest św. Salaberga. Kiedy jego żona wraz z Salabergą zostały mniszkami on wstąpił do benedyktynów w Laon. Został wybrany biskupem w Toul
i ufundował kilka opactw.
======
Święty Boemund
Był za czasów św. Bernarda mnichem w Clairvaux. Wielki odnowiciel wysłał go do Portugalii, ażeby tam zaszczepił życie cysterskie. Tak to w r. 1138 przybył do San Cristoforo di Alafoes, gdzie przebywało już kilku pustelników. W r. 1140 przeniósł się do San Giovanni di Tarouca. Założył tam opactwo, którego też był pierwszym przełożonym. Przypisywano mu wiele cudów, a pisarze zakonni zwali go zawsze błogosławionym. O aprobatę tego kultu nigdy się jednak nie wystarano. Wspominano go 11 września.
======
Święta Sperandia (ok. 1216 - 1276)
Zachował się żywot świętej, nie jest jednak kompletny i nie zawiera elementów biografii, obfituje jedynie w opisy wizji i cudów. Urodziła się w Gubbio około 1216 roku. Żyła w samotności, ale przemierzała także Umbrię i Marchię Ankońską, głosząc pokutę. Zamieszkała potem w grocie na Monte Cuto; zostanie ona później zamieniona na kościół. Święta przyjęła w końcu habit benedyktynek w klasztorze Św. Michała w Cingoli, a następnie była jego ksienią. Zmarła około 1276 r. Jej spontaniczny kult zaaprobowano w 1635 r. Wspomnienie obchodzi się 11 sierpnia.
======
Święty Wincenty z Leon (+554)
Hiszpan. Został opatem w benedyktyńskim klasztorze św. Klaudiusza w Lėon, w Hiszpanii. Został zamordowany przez ariańskich Wizygotów. Jest pewien nieład co do daty jego śmierci ale pewne źródła piszą , że zmarł on około 630 roku.
========
12 WRZESIEŃ:
Święta Enswida z Folkestone (+640)
Była jedyną córką Edbalda, króla Kentu, i jego żony Emmy z królewskiego rodu Franków. Urodziła się około r. 614. Gdy sprzeciwiła się planom matrymonialnym, które jej przedłożył ojciec, zgodził się on w końcu ufundować dla niej klasztor. Wybudowano go w pobliżu ufortyfikowanego Folkestone. Tam to razem z kilkoma towarzyszkami rozpoczęłażycie zakonne wg. reguły św. Benedykta. Dokładnej daty śmierci także nie znamy, ale wspominano ją zawsze w dniu 12 września.
======
Święty Dagenhard
Urodził się około 1300 roku w Bawarii, Niemczech. Degenhard był początkowo bratem zakonnym w benedyktyńskim klasztorze w Niederaltaich. Potem udał się w odludne tereny lasów bawarskich i w okolicach Bischofsmais założył kaplicę, gdzie osiadł jako pustelnik. Zmarł 13 września1374 roku. Miejsce jego pochówku było swego czasu celem pielgrzymek.
========
13 WRZESIEŃ:
Święty Amatus (Ame) z Luxeuil (+630)
Mnich w Luxeuil. Nawrócił późniejszego św. Romaryka, który ufundował klasztor benedyktyński w Remiremont, gdzie Amatus był pierwszym opatem.
======
Święty Barsenoriusz (+VII w.)
Był opatem w benedyktyńskim klasztorze w Evreux, we Francji jako następca św. Leutfryda. Był czczony z powodu swojej wiedzy.
======
Święty Kolumbinus z Lure (+680)
Był opatem w benedyktyńskim klasztorze w Lure w górach Vosges, we Francji, jako następca św. Deikoli.
======
Święty Venerius z Tino (+VII w.)
Był pustelnikiem na wyspie Tino, w Gulf, w Genui, we Włoszech. Później został opatem w benedyktyńskim klasztorze znajdującym się na tej wyspie.
========
14 WRZESIEŃ:
Święty Piotr II z Tarentaise (1102-1174)
Urodził się w 1102 r. w Saint-Maurice-de-l'Exil, w Delfinacie. Już jako młodzieniec wyróżniał się pobożnością i pilnością w nauce. Habit cysterski przyjął w Bonnevaux, w opactwie, które dopiero co założono na prośbę Wita z Burgundii, arcybiskupa Vienne, późniejszego papieża Kaliksta II. W opactwie Piotr spotkał jako przełożonego Jana, przyszłego biskupa w Valence, a także Amadeusza z Clermont, jego syna Amadeusza, który zostanie opatem w Hautecombe i biskupem Lozanny, oraz innych. Wkrótce po nim do klasztornej furty zapukali też jego ojciec i brat, podczas gdy matka i siostra przyjęły welon u cysterek w opactwie Św. Pawła. W 1132 r. on sam został opatem nowej fundacji w Tamié. Gdy zmarł Piotr I, biskup Tarentaise, a jego następca Izdrael okazał się niedołężny, obrano go na tę stolicę. Rychło wprowadził do katedry kanoników regularnych i razem z nimi recytował codzienne oficjum. Kiedy jednak zaczęto go czcić jak świętego, uszedł i schronił się w opactwie w Lucelle. Żył tam jak najskromniejszy mnich. Odnaleziony, ustanowił u siebie tzw. jałmużnę majowego chleba, która przetrwa do rewolucji francuskiej: ktokolwiek by zapukał w maju do biskupiego domu, otrzymywał chleb i talerz zupy. Wiele utrudził się przy godzeniu zwaśnionych: biskupa Sion z hrabią Sabaudii, biskupa Maurienne z seniorami z La Chambre, kanoników z Saint- -Maurice z cystersami z Haucr-t, biskupa Genewy z hrabią Sabaudii itd. Mniej powodzenia miał w zażegnywaniu schizmy po śmierci papieża Hadriana IV. Obrano wtedy Aleksandra III, ale Fryderyk Barbarossa narzucił kardynała Oktawiana jako Wiktora IV. Piotr nadaremnie przekonywał wtedy cesarza, przy czym w tych zabiegach był niemal osamotniony. Potem Fryderyk Barbarossa kazał obrać Paschalisa III i dopiero w 1177 r. zgodził się uznać Aleksandra III. Potem jeszcze Piotr jednał hrabiego Sabaudii z hrabią Tuluzy, kanoników z Lyonu z hrabią Forez, kanoników z Saint-Maurice z hrabią Sabaudii, nawet Henryka II, króla Anglii, z Ludwikiem VII francuskim. W 1174 r. papież wysłał go do cystersów w Bellevaux. Tam zmarł 14 września tegoż roku. Kanonizowano go w r. 1191. Jest jednym z trzech świętych cystersów, o których kanonizację wystarano się.
========
15 WRZESIEŃ:
Święty Ritbert z Varennes (+690)
Był uczniem św. Ouena. Potem został wybrany opatem w klasztorze benedyktyńskim w Varrenes przed swoją śmiercią.
======
Święty Ribert
Był mnichem a potem został wybrany opatem w benedyktyńskim klasztorze. Potem ustanowiono go biskupem w Normandii i Pikardii. Czczony jest w okolicy Rożen, we Francji.
======
Święty Vitus z Bergamo (+1095)
Mnich w benedyktyńskim klasztorze w pobliżu Bergamo, we Włoszech. Był uczniem św. Alberta .
========
16 WRZESIEŃ:
Święta Edyta z Wilton (+985)
Była córką króla Edgara (959-975) oraz Wulfrydy. Już jako dziewczynka została poświęcona Bogu i przeznaczona do życia klasztornego. Oddna do opactwa benedyktyńskiego w Wilton, żyła tam jako prosta mniszka, a następnie została jego ksienią. Tam też Edyta spędziła niemal całe swe życie. Jej preceptorami z woli króla byli Radbod i Benno, uczeni duchowni. Gdy ojciec proponował jej potem objęcie innych opactw, odmówiła. Później uczestniczyła
w translacji szczątków swego brata Edwarda. Ufundowała też kaplicę ku czci św. Dionizego. W czasie konsekracji tej kaplicy, w r. 984,
św. Dunstan miał przepowiedzieć jej rychłą śmierć. Nastąpiła ona
16 września 985 r. Wcześnie otoczyła ją cześć wiernych. Świadczyli ją m.in. król Kanut (1016-1035), Emma, matka Edwarda Wyznawcy, oraz jego żona Edyta, która także wychowywała się w Wilton.
======
Święta Eugenia z Hohenburga (+735)
Była krewną, a na stanowisku ksieni następczynią św. Odylii, założycielkibenedyktyńskiego klasztoru nazwanego później Mont-Ste-Odile. Żyła w VIII w. Pamiątkę obchodzi się 16 września.
======
Święty Kunibert z Maroilles (+ 680)
Opat benedyktyński i następca św. Huberta w klasztorze
w Maroilles, w diecezji Cambrai, we Francji.
======
Święty Rogeliusz z Kordoby (+852)
Mnich w benedyktyńskim klasztorze w Hiszpanii. Został umęczony razem ze swoim młodym uczniem Servus Dei w Cȯrdobie przez Maurów podczas publicznego ataku muzułmanów.
======
Święty Stefan z Perugii (+1026)
Był trzecim opatem w benedyktyńskim klasztorze św. Piotra
w Perugii. Zarządzał duchowym centrum i rozpoczął odrodzenie monastycyzmu w Europie.
======
Błogosławiony Wiktor III, papież
(ok. 1027- 1087)
Nosił w swym życiu trzy imiona: najpierw Dauferiusz;
po wstąpieniu do benedyktynów otrzymał imię Dezydery; wreszcie jako następca Grzegorza VII zasiadł na tronie papieskim jako Wiktor III. Urodził się około 1027 r. w longobardzkiej rodzinie książąt Benewentu. Wcześnie odczuł pociąg do życia eremickiego i prowadził je nawet przez pewien czas, ale w r. 1048 lub 1049 wstąpił w Benewencie do benedyktynów. Potem jeszcze kilkakrotnie podejmował życie w eremie i dopiero na wyraźne polecenie Leona IX wrócił do klasztoru. W 1053 Wiktor II pozwolił mu na przeniesienie się do opactwa benedyktyńskiego na Monte Cassino. Przez jakiś czas był przeorem zależnego od opactwa klasztoru w Capui. W 1058 obrano go na Monte Cassino opatem. Dokonał wówczas potrzebnej przebudowy, powiększył posiadłości opactwa i sprawił, że zasłynęło ono z działalności literackiej. Biblioteka powiększyła się o siedemdziesiąt woluminów, a ponadto zgromadzono w niej rejestry papieskie. Sam opat zebrał w jedno opisy cudów dokonanych za przyczyną
św. Benedykta: Dialogi de miraculis s. Benedicti. Jemu to papieska polityka wobec Normanów zawdzięczała swój decydujący zwrot. Za to, że przewodniczył w zawieraniu przymierza, w 1059 r. mianowany został kardynałem oraz wikariuszem dla klasztorów położonych poza terytorium papieskim. W 1082 r., gdy Henryk IV dokonywał powtórnego najazdu na Rzym, przyłączył się do cesarza i, jak się zdaje, został przez Grzegorza VII skazany na banicję. W późnych miesiącach 1084 r. doszło do pojednania, a Grzegorz VII, uchodząc przed Henrykiem IV, znalazł schronienie na Monte Cassino. Za pontyfikatu Grzegorza VII nie był brany pod uwagę jako ewentualny kandydat na tron papieski; mimo to
24 maja 1086 r. przystano na niego. Na skutek niesnasek z Normanami zgodził się na wybór dopiero na synodzie, który sam jako papieski wikariusz zwołał do Capui, a ostatecznie przyjął wybór 7 marca 1087 r. Wkrótce potem powrócił na Monte Cassino i stamtąd zwołał synod do Benewentu. Surowo potępił na nim świecką inwestyturę i symonię, a antypapieża Klemensa III (Wiberta z Rawenny) po raz wtóry obłożył ekskomuniką. Nie odnowił natomiast deklaracji o depozycji Henryka IV, bo zmierzał ku ugodzie. Książętom i miastom Italii posłał Vexillum
S. Petri oraz obietnicę odpustów: chciał je pobudzić do walki
z Saracenami Afryki Północnej. Zmarł na Monte Cassino 16 września 1087 r. Jego kult w osiem stuleci później potwierdził Leon XIII.
W 1922 do Martyrologium Rzymskiego wpisano go mylnie pod dniem
16 października. Obecnie wymienia się go już pod dniem właściwym: 16 września.
========
17 WRZESIEŃ:
Święta Hildegarda z Bingen (1098–1179)
Urodziła się w r. 1098 jako córka hrabiego Hildeberta z Bermersheim (Hesja). W ósmym roku życia powierzono ją benedyktynkom na Disibodenbergu, gdzie wpływ na jej duchowe i umysłowe urobienie wywierała przede wszystkim bł. Juta ze Sponheim. Gdy ta w r. 1136 zmarła, Hildegardę wybrano na ksienię zgromadzenia. W r. 1147 założyła nowy dom zakonny na Rupertsbergu, niedaleko Bingen, i tam przeniosła się z całą społecznością sióstr. Później (1165) założyła ponadto bliźniaczy klasztor w Eibingen, niedaleko Rüdesheim. Gdy dodamy do tego, że mniszka odbyła wiele podróży - do Lotaryngii, Kolonii, Szwabii, w dół Renu itd. - zrozumiemy, jak wielka była jej aktywność i niespożyta energia. Nie to jednak stanowi cechę charakterystyczną tej zakonnicy, która zawsze była słabego zdrowia i ciągle chorowała. W zakresie darów naturalnych znamionowała ją przede wszystkim wyjątkowa wrażliwość w odczuwaniu sił fizycznych i biologicznych. Stąd też jej wyjątkowe uzdolnienia lecznicze. Najbardziej jednak znamiennym dla jej osobowości był nadprzyrodzony dar wizji, który posiadała od wczesnej młodości i który sprawił, że stała się prawdziwą prorokinią wieku pełnego rozmaitych napięć. Owocem tych proroczych wizji stała się duchowa trylogia pozostawiona przez Hildegardę na piśmie: Sci vias (skrót od Scito vias Domini = Poznaj drogi Pańskie),Liber vitae meritorum oraz Liber divinorum operum. Dochodzą do tego listy oraz kilka mniejszych pism, że wymienimy jeszcze Objaśnienie Reguły św. Benedykta. Osobną grupę stanowią dzieła, które nie miały tego wizjonerskiego charakteru. Najsławniejszym pośród nich stał się Liber subtilitatum naturarum creatarum, dziełko z dziedziny medycyny ludowej (farmakopia i terapeutyka), które przyniosło Hildegardzie zaszczytną nazwę pierwszej niewiasty pośród lekarzy i przyrodników Niemiec. Wizjonerka-lekarka zmarła 17 września 1179 r. Jej życiorys, napisany przez Guiberta z Gembloux, zachował się jedynie we fragmentach. Proces kanonizacyjny, rozpoczęty w r. 1227, dokończony nie został. Mimo to wpisano ją do martyrologium jako świętą i w diecezjach niemieckich obchodzono jej liturgiczną pamiątkę. W ostatnim czasie zainteresowali się nią uczeni, zwłaszcza historycy nauk medycznych i przyrodniczych. Podejmuje się też nowe wydania jej pism.
W duszy istnieje głębia, która w sposób przerastający wszelkie zrozumienie woła i przyzywa głębię Bożą, a dostrzegłszy ją jakby w mgnieniu oka naraz jest przez nią porwana w uchwycie szybszym od łowcy, tak, że nie może za nią nadążyć.
(św. Hildegarda, O życiu mistycznym)
MODLITWA
Boże, Ty wzbudziłeś w świętej Hildegardzie gorące pragnienie oglądania Twojej chwały, † spraw za jej wstawiennictwem, * abyśmy robili postępy w znajomości życia duchowego i w wierności naszemu powołaniu. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.
======
Święty Lambert z Maastricht (+ok. 709)
Urodził się w szlacheckiej rodzinie w Maastricht we Flandrii,
w Belgii. Naukę pobierał u św. Teodarda. Był jego następcą na urzędzie biskupim w Tongres- Maastricht w 688 roku. Był opiekunem misji
św. Willibrorda. Został wypędzony z biskupstwa przez burmistrza Ebroina, tyrana. Wstapił do benedyktyńskiego opactwa w Stavelot w 681 roku. Kiedy Lambert zdemaskował cudzołóstwo burmistrza, Pepina
z Heristal, został zamordowany w Liéw Belgii.
======
Święty Roding z Beaulieu (+VII w.)
Był mnichem benedyktyńskim. Prawdopodobnie w VII w. założył klasztor benedyktyński w Beaulieu, w aragońskich lasach nad rzeką Mozą, w Niemczech, i był tam opatem.
======
Święty Uni z Bremen (+936)
Nazywany jest również Huno i Unno. Najpierw był mnichem
w benedyktyńskim klasztorze Nowej Korbei w Saksonii, w Niemczech.
W 917 roku został wybrany biskupem Bremen- Hamburg. Jako biskup starał się ewangelizować Danię i Szwecję i cieszył się ze znacznych sukcesów.
========
18 WRZESIEŃ:
Święta Ryszarda z Andlou (+895)
Była córka hrabiego z Alsace. Poślubiła przyszłego cesarza Karola Otyłego?. i służyła z nim oddanie przez 19 lat zanim została oskarżona o niewierność mężowi z biskupem Liutwordem z Vercelli. Udowodniono jej niewinność, gdy pomyślnie przeszła próbę ognia. Opuściła jednak męża i została mniszką benedyktyńską, najpierw w Hohenbergu, w Niemczech a potem w opactwie w Andlau, które ufundowała
i pozostała nim aż do swojej śmierci.
======
Święty Hygbald (+690)
Nazywany jest również Higbald, Hugbald lub Hbald. Opat w benedyktyńskim klasztorze w Lincolnshire w Anglii. Kilka kościołów w tym regionie nosiło jego imię.
========
19 WRZESIEŃ:
Święty Arnulf z Gap (+1070)
Pochodził z Vendôme. Wcześnie został benedyktynem.
Opat Oderyk zabrał go potem do Rzymu i tam przez jakiś czas przebywał wklasztorze Św. Pryski na Awentynie. Gdy w r. 1064 papież zmuszony był usunąć biskupa Gap (Francja), oskarżonego
o symonię, sam wyświęcił na tę stolicę Arnulfa. Nowy rządca diecezji miał teraz do pokonania wiele trudności. Pośród nich okazał się energicznym krzewicielem reformy. Zmarł w 1070 roku. Wspominano go zawsze w dniu 19 września, a w diecezji uważano za jej patrona.
======
Święta Pompoza (+853)
Była mniszką benedyktynką w klasztorze Najśw. Zbawiciela. Kiedy w 853 r. rozpoczęło się prześladowanie muzułmańskie i kiedy doszła ją wieść o męczeństwie jej przyjaciółki, św. Kolumby, sama zatęskniła za męczeństwem. W kilka dni później stawiła się dobrowolnie przed sędzią muzułmańskim i zaczęła urągać Mahometowi. Od razu ścięto jej głowę, a martwe ciało wrzucono do rzeki. Zostało później odnalezione i złożone w kościele Św. Eulalii, tuż obok wspomnianej przyjaciółki. Gdy w 1574 r. opublikowano Memoriale sanctorum Eulogiusza, uznano za stosowne, aby wpisać ją do martyrologium. Widnieje tam pod 19 września.
======
Święty Teodor z Canterbury (+690)
Urodził się w r. 602 w Tarsie (Cylicja, Azja Mniejsza). Kształcił się w Atenach. Potem przybył do Italii i tam został mnichem. Gdy po słynnym kolokwium w WhitbyAnglosasi zdecydowali się przyjąć rzymską dyscyplinę kościelną, a ich kandydat na arcybiskupa Canterbury zmarł w Rzymie, dokąd wyjechał po sakrę biskupią, papież Witalian zwrócił swą uwagę na wykształconego i pobożnego Teodora. Wyświęciwszy go w marcu 668 r. na biskupa, wysłał go wraz z Benedyktem Biscopem oraz opatemHadrianem na wyspę. Rządy w kościele anglosaskim Teodor rozpoczął od wizytacji obsadzenia wakujących biskupstw. W 673 roku zwołał do Hertfordu synod.Zorganizował na nim anglosaską prowincję kościelną, rozgraniczył diecezje i wdrożył dyscyplinę zachodnią w zakresie administracji, obrzędów, kalendarza oraz studiów kościelnych. Do świetnego stanu doprowadził też katedralną szkolę w swoim biskupim mieście. Przy rozgraniczaniu diecezji naraził się na długotrwały spór z Wilfrydem z Yorku, na ogół jednak jego energiczna i rozważna działalność przynosiła dobre wyniku. W tym czasie przewodniczył też następnym synodom w Hatfield (680) i Twyford ( 684). W ten sposób nie tylko świetnie zorganizował Kościół anglosaski i włączył go w orbitę cywilizacyjnej wspólnoty europejskiej – szanując jednak pewne iroszkockie odrębności tamtejszych mnichów – ale także przygotował go do spełnienia przyszłych zadań, jakie miała mu niebawem wyznaczyć historia. Pod imieniem Teodora zachowało się Poenitentiale, zredagowane prawdopodobnie już po jego śmierci. Życie zakończył 19 września 690 r. , zapewne w swym arcybiskupim Canterbury. Potomni wystawili mu jak najlepsze świadectwo. Hołd oddał mu zwłaszcza Będą Wielebny. On i inni uważali go za świętego. Mimo to wspomnienie Teodora późno włączono do martyrologiów.
========
20 WRZESIEŃ:
Święty Wincenty Madelgariusz (+677)
Pochodził ze Strépy (Belgia). Poślubił św. Waldetrudę. Wychowawszy czwórkę dzieci, małżonkowie postanowili resztę życia spędzić w klasztorach. Wincenty ufundował klasztor benedyktyński w Hautmont i został w nim zakonnikiem. Potem przeniósł się do Soignies i tam także założył opactwo. Krótko przed śmiercią zrezygnował z przełożeństwa na rzecz swego syna Landryka. Zmarł około 677 r. Żywot sporządzono dość późno.
======
Święta Euzebia z Marsylii (+731)
Ksieni w opactwie benedyktyńskim w Saint-Cyr we Francji. Została zamordowana razem z 40 mniszkami przez Saracenów podczas islamskiego najazdu na zachodnią Europę .
======
Błogosławiony Waryn z Nowej Korbei
(+856)
Był synem hrabiego Ekberta i św. Idy. Wychowywał się na dworze Karola Wielkiego. Był też uczniem Paschazjusza Radberta. Gdy w 826 r. zmarł Adelhard, z Waląwspółrządził opactwem benedyktyńskim w Nowej Korbei. Drogi dwóch opatów rychło się jednak rozeszły. Wala, utraciwszy zaufanie cesarza, usunąć się musiał do Noirmoutier, gdy tymczasem Waryn pozyskał sobie względy Ludwika Pobożnego, stał się niemal jego zaufanym. On to miał w swym opactwie strzec Hilduina z Saint-Denis, jednego z wodzów rewolty wywołanej w 830 r.
W rok później Waryn objął także urząd opata w Rebais. W 836 r. dokonał translacji relikwii św. Wita z Saint-Denis do Korvey. Wiemy, że kult tego męczennika rychło zdobył tam sobie wielką popularność. Rozgłosu nabrało także samo zarządzane przez Waryna opactwo. Przyjęto do niego 58 kandydatów. Opat zmarł w 856 r. Zachowała się jego korespondencja z Radbertem.
========
21 WRZESIEŃ:
-Błogosławiony Franciszek (Wincenty) Pastor Garrido (1905-1935)
Trapista. Męczennik hiszpańskiej wojny domowej. Urodził się 16 lutego 1905 roku w Valencii, w Hiszpanii. Zmarł 21 września 1935 roku w Cuesta de las Anguilas, Santander, Cantabria, w Hiszpanii. Został beatyfikowany 3 października 2015 roku przez papieża Franciszka.
========
Błogosławiony Herminio (Eugenio) Garcia Pampliega (1902-1935)
Trapista. Męczennik hiszpańskiej wojny domowej. Urodził się 23 listopada 1902 roku w Villagonzalo Pedernales, Burgos w Hiszpanii. Zmarł 21 września 1935 roku w Cuesta de las Anguilas, Santander, Cantabria, w Hiszpanii. Został beatyfikowany 3 października 2015 roku przez papieża Franciszka.
========
22 WRZESIEŃ:
Święty Emmeram z Regensburg (+690)
Urodził się w Poitiers, we Francji. Udał się do Bawarii, do Niemiec na prośbę lokalnego władcy, księcia Theodo. Został opatem
w benedyktyńskim klasztorze w Regensburgu a później biskupem w tym mieście. Jego relacje z księciem uległy znacznemu pogorszeniu, gdy
w czasie pielgrzymki do Rzymu został zaatakowany przez najętych zamachowców w pobliżu Monachium w Niemczech. Emmeramus zmarł od odniesionych ran. Książe Theodo wskazał, kto stał za tym zamachem. Emmeramus jest czczony w Regensburgu jako męczennik, gdzie umieszczono jej relikwie.
======
Święta Salaberga (+665)
Jako dziecko została uzdrowiona ze ślepoty przez św. Eustachego
z Lisieux. Była dwa razy zamężna. Pierwszy jej mąż zmarł po dwóch miesiącach. Drugi św. Blandin był szlachcicem. Miała z nim pięcioro dzieci.; dwoje z nich zostało świętymi. Po jakimś czasie za wzajemną zgodą małżonkowie rozstali się i wybrali życie kontemplacyjne. Blandin został pustelnikiem a Salaberga została mniszką w klasztorze w Poulangey. Salaberga założyła później klasztor św. Jana Chrzciciela
w Laon, gdzie też zmarła.
========
23 WRZESIEŃ:
Święty Adamnan of Iona (+704)
Był piątym z kolei opatem klasztoru w Iona na Hebrydach. Napisał najlepszy żywot św. Kolumby. Przeprowadził w Irlandii święcenie Wielkanocy we właściwym dniu, przełamując zaciekłą opozycję.
Modlitwa:
Boże nasz, za wstawiennictwem swego sługi, świętego Adamnana z Iony, spraw, aby ludzie dawali posłuch wezwaniom do pokoju i mieli serca otwarte dla bliźnich. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
======
Święty Cissa z Nortumbrii (+VII w.)
Mnich benedyktyński w Nortumbrii, w Anglii. Potem osiadł jako pustelnik w pobliżu Lindisfarne.
========
24 WRZESIEŃ:
Święty Gerard Sagredo (ok. 975–1046)
Urodził się w Wenecji około r. 980. W młodym wieku wstąpił do opactwa Św. Jerzego- s. Giorgio Maggiore. Studiował potem
w Bolonii, po powrocie zaś wybrany został na opata. Ale stanowisko to nie zadowalało go. Wsiadł tedy na statek, by udać się do Ziemi Świętej
i wieść tam życie pustelnicze. Na skutek burzy wylądował jednak na wybrzeżu dalmatyńskim i podróżując dalej lądem dotarł na Węgry, gdzie namówiono go do pozostania na miejscu i współpracy w dziele ewangelizacji kraju. Między r. 1015 a 1023 zajmował się z polecenia
św. Stefana wychowywaniem jego syna, św. Emeryka. Wedle niektórych zredagował wówczas upomnienia ojca dla syna, znane później
pt. Institutiones morum. Następnie przez siedem lat wiódł życie pustelnicze w puszczy około Bakonybél. Stamtąd król Stefan wezwał go
w r. 1030 do objęcia nowo utworzonego biskupstwa w Csanád (Marosvár, dziś diecezja segedyńska). Zasiadając na stolicy biskupiej, okazał się równie odważnym jak pokornym, co zaznaczało się przede wszystkim
w czasie walk o tron węgierski. Zginął jako męczennik, stawszy się ofiarą zbuntowanych pogan madziarskich, którzy napadli go, gdy 24 września 1046 r. jechał z Csanád do Székesfehérvár (Alba Regalis) na spotkanie
z królem Andrzejem. Najpierw go męczyli, a następnie strącili ze stromej góry do Dunaju. Miejsce to zwano później Gellerthégy (Górą Św. Gerarda). Grzegorz VII usankcjonował w r. 1083 jego elewację,
co podówczas równoznaczne było z kanonizacją. Gerard pozostawił po sobie dziełkoDemonstratio supra hymnum trium puerorum, które świadczy zarówno o jego dużym oczytaniu, jak i o reakcji na nadużycia dialektyki.
======
Święty Berkthun (+733)
Uczeń św. Jana z Beverly. Został wybrany pierwszym opatem
w klasztorze benedyktyńskim w Beverly, we Francji i pracował nieustannie nad zakładaniem życia monastycznego i kultury w tym regionie, gdzie też zmarł.
====
Święty Geremarus (+658)
Czasem nazywany był Gerber. Był arystokratem z Beauvais,
we Francji i dworzanin króla Dagoberta I. ożenił się Domaną; urodziło mu się troje dzieci, ale tylko jedno z nich przeżyło- syn Amalbert. Małżonkowie rozstali się wybierając życie zakonne. Został wybrany opatem w benedyktyktyńskim klasztorze w Pentale a potem został pustelnikiem. . kiedy zmarł Amalbert w 655 roku, Geremar założył opactwo w Flay, w pobliżu Beauvais, który nazwany został jego imieniem.
======
Święty Herman Kaleka (1013 –1054)
Urodził się 18 lipca 1013 r. jako syn Wolfrada II, hrabiego Altshausen. Był od urodzenia ułomny, z trudnością poruszać mógł palcami i ustami. Stąd to właśnie jego przydomek -Kaleka- (Contractus, der Lehme), pod którym znany jest w historiografi. Kiedy jednak w r. 1020 rodzice oddali go na wychowanie do kwitnącego podówczas opactwa benedyktyńskiego w Reichenau, okazało się, iż fizyczne ułomności są zrównoważone przez uzdolnienia umysłowe. Zasmakowawszy w życiu zakonnym, Herman złożył w r. 1043 profesję zakonną. Pełen pobożności, był również bardzo uzdolnionym i płodnym pisarzem, jednym z najbardziej wykształconych umysłów średniowiecza. Świadczą o tym same tytuły jego licznych (częściowo zaginionych) dzieł. Najsłynniejszym jest Chronicon, przegląd wydarzeń historycznych od początku ery chrześcijańskiej do r. 1054. Herman okazał się tu troskliwym o obiektywność, dokładnym w chronologii i jasnym w wykładzie. Kronikę kontynuował uczeń i biograf Hermana, Bertold z Reichenau. Nie mniej aktywny okazał się Herman w naukach matematyczno-przyrodniczych. Wymieńmy przykładowo kilka traktatów z tej dziedziny: De computo, De eclipsibus, De divisione, De mense lunarioraz pierwsze łacińskie prace o astrolabium De mensura astrolabia
i De utilitate astrolabii, które otwierają perspektywy na dzieje stosunków intelektualnych z nauką arabską. Oryginalną była też jego teoretyczna praca De musica. Trzecią dziedziną, w której Herman okazał się najbardziej aktywny, była twórczość liturgiczna. Ułożył mianowicie wiele antyfon, hymnów i sekwencji, np. znane powszechnie hymny Salve Regina, Alma Redemptoris i Veni, Sancte Spiritus.Jeśli dodać do tego pisma ascetyczne, kompilowane martyrologium oraz inwencję w sporządzaniu przyrządów naukowych - widać zupełnie jasno, jaka była rozległość wiedzy i zainteresowań oraz intelektualna prężność tego kaleki. Zmarł 24 września 1054 r. Wspaniały przykład, jaki pozostawił, sprawił, iż od początku czczono go jako błogosławionego w wielu klasztorach Szwajcarii i Szwabii. Kult ten zaaprobowano w r. 1863. Wspomnienie Hermana obchodzono ongiś 25 września.
======
Błogosławiona Kolumba Gabriel (1858 - 1926)
Urodziła się w 1858 roku w Stanisławowie, szkołę średnią i studium nauczycielskie ukończyła u benedyktynek we Lwowie. Pracowała jako nauczycielka. W 1873 rokuwstąpiła do benedyktynek”łacińskich” we Lwowie, gdzie była nauczycielką, a później przeoryszą.
W roku 1897 obrano ją ksienią. Na skutek intrygi nieuczciwego pracownika klasztoru została w 1900 roku oskarżona o niemoralne życie; władze diecezjalne bez sądu i dochodzenia kazały jej opuścić Lwów, usiłując prze to na ówczesny sposób zatuszować skandal. W kilka lat później wyjechała do Rzymu. Tam przeprowadzono proces, który wykazał brak jakichkolwiek poszlak winy, ale diecezja nie zgodziła się na jej powrót. Po nieudanej próbie przyłączenia się do benedyktynek w Subiaco, gdzie nie znalazła swojego miejsca, wróciła do Rzymu. Wrażliwa, inteligentna, o dużym zmyśle organizacyjnym, odnalazła swoje powołanie. Na prośbę pewnego księdza zajęła się opieką nad młodymi robotnicami ze wsi, które miały w mieście pracę, ale nie miały domu. Zmyślą o nich założyła kontemplacyjno- czynne zgromadzenie Benedyktynek Miłosierdzia w 1908 roku. Wszczepiła czynne apostolstwo w kontemplacyjny rys reguły benedyktyńskiej. Pełniła także funkcje: przeoryszy, mistrzyni nowicjatu oraz ksieni. Błogosławiona Kolumba zasłużyła się szczególnie przez swoją akcję charytatywną po trzęsieniu ziemi w 1915 roku i pod koniec pierwszej wojny światowej, kiedy to front wszedł dość głęboko na ziemie włoskie. w Rzymie. Matka Kolumba Gabriel zmarła w opinii świętości 24 września 1926 roku. Beatyfikował ją Jan Paweł II w 1993 roku. Liturgiczne wspomnienie błogosławionej przypada na 24 września – dzień jej narodzin dla nieba.
======
Święty Ysarn (+1048)
Urodził się w Toulouse, we Francji. Wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru a następnie został wybrany opatem w klasztorze św. Wiktora
w Marsylii.
========
25 WRZESIEŃ:
Święty Ermenfryd z Luxeuil (+670)
Wstąpił do benedyktyńskiego opactwa w Luxeuil., gdzie później został wybrany opatem. Był nauczycielem św. Waldeberta . Opactwo te cieszył się wspaniałą monastyczną tradycją na tym obszarze.
======
Święty Austindus z Auch (+1068)
Urodził się w Bordeaux, we Francji. Wstąpił do benedyktyńskiego opactwa św. Orensa w Auch.. Kiedy został wybrany opatem wprowadził do swojego klasztoru reformę kluniacką. Austind został później arcybiskupem w Auch., we Francji w 1041 roku.
======
Święty Ceodfryd (642-716)
Urodził się w r. 642. Początkowo kształcił się w opactwie Gilling. Potem, zachęcony przez biskupa Wilfryda, przeszedł do Ripon, gdzie
w r. 669 otrzymał święcenia kapłańskie. Pięć lat później Benedykt Biscop wezwał go do Wearmouth, aby wspomógł go w zakładaniu i zarządzaniu tym opactwem, z czasem jakże sławnym. Jeszcze później objął ponadto rządy w benedyktyńskim opactwie w Jarrow. Tam to miał za ucznia Bedę Wielebnego, który stanie się jego biografem. Na jego też rozkaz Beda przyjął święcenia kapłańskie. Był gorliwym zwolennikiem ujednolicenia praktyk ascetycznych i obrzędów liturgicznych. Udało mu się nakłonić do tego wielu wybitnych, a m.in. Adamnana, opata z Iona (Hy). Na jego nalegania Nektan, król szkockich Piktów, przeprowadził w swym państwie reformę obrzędów. Pod koniec życia zrezygnował z godności opackiej i wyruszył do Rzymu.
Zmarł w drodze, w Langres, 25 września 716 r. Ciało przeniesiono do Anglii.
======
Święty Egelred z Crowland (+870)
Mnich w benedyktyńskim opactwie w Crowland, w Wielkiej Brytanii. Zginął razem ze swoim opatem wielu innymi mnichami z rąk najeźdźców z Danii.
========
26 WRZESIEŃ:
Święty Jan z Medy (+1159)
Najpierw by księdzem w Como, we Woszech. Później wstąpił do humiliatów, pokutnego zgromadzenia dla świeckich. Został wybrany tam opatem i wprowadził Małe Oficjum o Matce Bożej i regułę św. Benedykta. Zmarł w 1159 roku. Został kanonizowany przez papieża Aleksandra III .
========
27 WRZESIEŃ:
Święty Bonfiliusz z Foligno (+1125)
Urodził się w Osimo i stał się benedyktyńskim mnichem. Później został opatem Storace. W 1078 roku został wybrany biskupem Foligno i udał się na pielgrzymkę do Ziemi Świętej w 1096 roku. Wkrótce potem, wrócił do opactwa. Jego święto jest
27 września.
======
Święta Hiltruda z Liessies (+790)
Była mniszką w benedyktyńskim opactwie we Francji, a następnie pustelnicą. Jej brat Gundrad był opatem.
=====
Święty Marcell z Saint Gall (+869)
Z pochodzenia był Irlandczykiem lub Szkotem. Marcell został mnichem w benedyktyńskim opactwie szwajcarskim. St. Gall. Wychował bł. Notkera Jąkałę.
========
28 WRZESIEŃ:
Święta Lioba (Leoba, Leobgytha)
z Bischofsheim (+ok.782)
Była jedynym dzieckiem Dynna i Ebby, krewnych św. Bonifacego. Wychowywała się w klasztorze w Thanet, potem sama w Wimborne przywdziała habit mniszki benedyktynki . Utrzymywała kontakt ze swym krewnym i jemu przedkładała swe próbki literackie. Wielkodusznie odpowiedziała na jego wezwanie i udała się na kontynent. W Tauberbischofsheim (w dzisiejszej Badenii) założyła klasztor benedyktyński, a następnie nim zarządzała; stamtąd wspomagała też następne fundacje. Nadal utrzymywała kontakt z wielkim apostołem i wyczekiwała jego wskazówek. Gdy we Fryzji poniósł śmierć męczeńską, pozwolono jej opuścić klauzurę i udać się do Fuldy. Zmarła 28 września około 782 r. w Schorsheim koło Moguncji, ale pochowano ją w Fuldzie obok ukochanego mistrza i przyjaciela. W r. 838 ciało przeniesiono do krypty kościoła w Petersbergu. Jej życie na zlecenie Rabana Maura opisał mnich z Fuldy, Rudolf.
======
Święty Marcin z Moyenmoutier (+690)
Wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego w Remont, we Francji, który ufundował. Razem z Willigodem byli opatami następując po sobie. Obaj poświęcili się monastycznym ideałom poprzez wiedzę i duchową doskonałość.
======
Święta Tetta z Wimborne (+772)
Była ksienią w benedyktyńskim klasztorze w Wimborne,
w Dorsetshire, w Anglii. . wspierała misję św. Bonifacego w Niemczech, wysyłając swoje mniszki do pomocy w ewangelizacji.
======
Święty Thiemo z Salzburga (+1102)
Wywodził się zapewne z bawarskiego rycerstwa z Megling, a światło dzienne ujrzał około 1040 r. Miał się odznaczać talentami artystycznymi, ale przypisywane mu Madonny pochodzą z XV stulecia. Gebhard, arcybiskup Salzburga, powołał go w 1077 r. na stanowisko opata u św. Piotra, ale już w 1081 r. musiał stamtąd uchodzić. Jako zwykły mnich przebywał wówczas w Hirsau. Do swego opactwa powrócił w cztery lata później. W 1090 r. powołano go na miejscową stolicę arcybiskupią. Okazał się wówczas zdecydowanym zwolennikiem reform gregoriańskich. W 1095 r. wziął udział w synodzie w Piacenzy. Gdy bawarski Welf przeszedł do obozu cesarskiego, przegrał w walce z anty-biskupem Bertoldem z Moosburga i pod Saaldorf dostał się do niewoli. Po swej ucieczce do Szwabii przyłączył się do pierwszej wyprawy krzyżowej. Zmarł prawdopodobnie 29 września 1101 lub 1102 r. Wkrótce potem pojawiła się legenda o jego męczeństwie. Nie mając precyzyjnych danych o jego śmierci, nie przeprowadzono procesu kanonizacyjnego, mimo to w wielu klasztorach wspominano go w martyrologiach, a w Salzburgu wprowadzono także do liturgii.
======
Święty Willigod z Moyenmoutier (+690)
Wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego w Remont, we Francji, który ufundował. Razem z Marcinem byli opatami następując po sobie. Obaj poświęcili się monastycznym ideałom poprzez wiedzę i duchową doskonałość.
========
29 WRZESIEŃ:
Święty Liutwin z Trier (+713)
Założyciel i mnich w benedyktyńskim opactwie w Mettlach,
w Niemczech. Później został wybrany biskupem w Trier, w Niemczech.
======
Święty Garcia z Artanza (+1073)
Urodził się w Quintanilli. Został wybrany opatem w benedyktyńskim klasztorze w 1039 roku. Później zostal konsultantem i doradcą króla Kastylii Ferdynanda I podczas kampanii rozpoczętej przeciwko Reconquiście (staraniom wprowadzenia w Hiszpanii najwięcej przeciwników armii islamskiej).
======
Błogosławiony Maurycy z Carnöet (+1191)
Urodził się około r. 1115 w Croixanvec (w późniejszym departamencie Morbihan). Wcześnie wstąpił do cystersów w Langonnet. Gdy w r. 1145 zmarł opat, obrano go na wakujące stanowisko. Po trzydziestu latach sprawowania rządów opackich złożył rezygnację. W r. 1177 zakładano jednak filię opactwa w Carnoët, wobec czego powołano go znów do kierowania nowym ośrodkiem. Zmarł w r. 1191. Rychło sporządzono jego Vita, a w r. 1221 Honoriusz III polecił rozpocząć procedurę przedkanonizacyjną. Do uroczystej kanonizacji nie doszło, niemniej papieże Klemens XI i Benedykt XIV aprobowali kult. Cystersi wspominają Maurycego w dniu 13 października. Począwszy od XIII stulecia opactwo w Carnoët zwie się Saint-Maurice.
========
30 WRZESIEŃ:
Święty Szymon z Crépy
(ok. 1048 - 1080 lub 1082)
Urodził się ok. 1048 r. na zamku w Crépy-en-Valois i dlatego nazywano go też Szymonem Walezjuszem. Wychowany na dworze Wilhelma Zdobywcy w Normandii, odrzucił dwukrotnie sposobność poślubienia panien z rodu królewskiego. Bronił niezawisłości swego hrabstwa przeciw zakusom króla Filipa I. Gdy w 1077 r. zobaczył rozkładające się zwłoki ojca, wstąpił do benedyktynów Condat (Jura). Habit przyjął w opactwie Saint-Claude. W 1080 r. wezwany do Rzymu na członka rady papieskiej, pośredniczył w sporze między Grzegorzem VII a Robertem Guiscardem. Zmarł w Rzymie 30 września 1080 lub 1082 r.
======
Święty Honoriusz z Canterbury (ok. 570 –653)
Był rzymianinem, benedyktynem, uczniem Grzegorza Wielkiego. Papież wysłał go z innymi do Anglii. Około r. 628 Paulin, biskup Yorku, udzielił mu sakry biskupiej. Zasiadając na stolicy metropolitalnej w Canterbury , udzielił potem Paulinowi i jego ekipie pomocy i schronienia. W r. 634 papież Honoriusz I przysłał mu paliusz.
Mniej znane są jego kontakty z klasztorami i aktywność w samej diecezji. Konsekrował pierwszego Anglika, św, Tamara, na biskupa Rochester. Zmarł 30 września 653 r. Jak czterech jego poprzedników na stolicy biskupiej, pochowany został w opactwie benedyktyńskim Św. Augustyna.
Święty Szymon z Crépy
(ok. 1048 - 1080 lub 1082)
Urodził się ok. 1048 r. na zamku w Crépy-en-Valois i dlatego nazywano go też Szymonem Walezjuszem. Wychowany na dworze Wilhelma Zdobywcy w Normandii, odrzucił dwukrotnie sposobność poślubienia panien z rodu królewskiego. Bronił niezawisłości swego hrabstwa przeciw zakusom króla Filipa I. Gdy w 1077 r. zobaczył rozkładające się zwłoki ojca, wstąpił do benedyktynów Condat (Jura). Habit przyjął w opactwie Saint-Claude. W 1080 r. wezwany do Rzymu na członka rady papieskiej, pośredniczył w sporze między Grzegorzem VII a Robertem Guiscardem. Zmarł w Rzymie 30 września 1080 lub 1082 r.
======
Święty Honoriusz z Canterbury (ok. 570 –653)
Był rzymianinem, benedyktynem, uczniem Grzegorza Wielkiego. Papież wysłał go z innymi do Anglii. Około r. 628 Paulin, biskup Yorku, udzielił mu sakry biskupiej. Zasiadając na stolicy metropolitalnej w Canterbury , udzielił potem Paulinowi i jego ekipie pomocy i schronienia. W r. 634 papież Honoriusz I przysłał mu paliusz.
Mniej znane są jego kontakty z klasztorami i aktywność w samej diecezji. Konsekrował pierwszego Anglika, św, Tamara, na biskupa Rochester. Zmarł 30 września 653 r. Jak czterech jego poprzedników na stolicy biskupiej, pochowany został w opactwie benedyktyńskim Św. Augustyna.
Święty Szymon z Crépy
(ok. 1048 - 1080 lub 1082)
Urodził się ok. 1048 r. na zamku w Crépy-en-Valois i dlatego nazywano go też Szymonem Walezjuszem. Wychowany na dworze Wilhelma Zdobywcy w Normandii, odrzucił dwukrotnie sposobność poślubienia panien z rodu królewskiego. Bronił niezawisłości swego hrabstwa przeciw zakusom króla Filipa I. Gdy w 1077 r. zobaczył rozkładające się zwłoki ojca, wstąpił do benedyktynów Condat (Jura). Habit przyjął w opactwie Saint-Claude. W 1080 r. wezwany do Rzymu na członka rady papieskiej, pośredniczył w sporze między Grzegorzem VII a Robertem Guiscardem. Zmarł w Rzymie 30 września 1080 lub 1082 r.
======
Święty Honoriusz z Canterbury (ok. 570 –653)
Był rzymianinem, benedyktynem, uczniem Grzegorza Wielkiego. Papież wysłał go z innymi do Anglii. Około r. 628 Paulin, biskup Yorku, udzielił mu sakry biskupiej. Zasiadając na stolicy metropolitalnej w Canterbury , udzielił potem Paulinowi i jego ekipie pomocy i schronienia. W r. 634 papież Honoriusz I przysłał mu paliusz.
Mniej znane są jego kontakty z klasztorami i aktywność w samej diecezji. Konsekrował pierwszego Anglika, św, Tamara, na biskupa Rochester. Zmarł 30 września 653 r. Jak czterech jego poprzedników na stolicy biskupiej, pochowany został w opactwie benedyktyńskim Św. Augustyna.
Święty Szymon z Crépy
(ok. 1048 - 1080 lub 1082)
Urodził się ok. 1048 r. na zamku w Crépy-en-Valois i dlatego nazywano go też Szymonem Walezjuszem. Wychowany na dworze Wilhelma Zdobywcy w Normandii, odrzucił dwukrotnie sposobność poślubienia panien z rodu królewskiego. Bronił niezawisłości swego hrabstwa przeciw zakusom króla Filipa I. Gdy w 1077 r. zobaczył rozkładające się zwłoki ojca, wstąpił do benedyktynów Condat (Jura). Habit przyjął w opactwie Saint-Claude. W 1080 r. wezwany do Rzymu na członka rady papieskiej, pośredniczył w sporze między Grzegorzem VII a Robertem Guiscardem. Zmarł w Rzymie 30 września 1080 lub 1082 r.
======
Święty Honoriusz z Canterbury (ok. 570 –653)
Był rzymianinem, benedyktynem, uczniem Grzegorza Wielkiego. Papież wysłał go z innymi do Anglii. Około r. 628 Paulin, biskup Yorku, udzielił mu sakry biskupiej. Zasiadając na stolicy metropolitalnej w Canterbury , udzielił potem Paulinowi i jego ekipie pomocy i schronienia. W r. 634 papież Honoriusz I przysłał mu paliusz.
Mniej znane są jego kontakty z klasztorami i aktywność w samej diecezji. Konsekrował pierwszego Anglika, św, Tamara, na biskupa Rochester. Zmarł 30 września 653 r. Jak czterech jego poprzedników na stolicy biskupiej, pochowany został w opactwie benedyktyńskim Św. Augustyna.
Święty Szymon z Crépy
(ok. 1048 - 1080 lub 1082)
Urodził się ok. 1048 r. na zamku w Crépy-en-Valois i dlatego nazywano go też Szymonem Walezjuszem. Wychowany na dworze Wilhelma Zdobywcy w Normandii, odrzucił dwukrotnie sposobność poślubienia panien z rodu królewskiego. Bronił niezawisłości swego hrabstwa przeciw zakusom króla Filipa I. Gdy w 1077 r. zobaczył rozkładające się zwłoki ojca, wstąpił do benedyktynów Condat (Jura). Habit przyjął w opactwie Saint-Claude. W 1080 r. wezwany do Rzymu na członka rady papieskiej, pośredniczył w sporze między Grzegorzem VII a Robertem Guiscardem. Zmarł w Rzymie 30 września 1080 lub 1082 r.
======
Święty Honoriusz z Canterbury (ok. 570 –653)
Był rzymianinem, benedyktynem, uczniem Grzegorza Wielkiego. Papież wysłał go z innymi do Anglii. Około r. 628 Paulin, biskup Yorku, udzielił mu sakry biskupiej. Zasiadając na stolicy metropolitalnej w Canterbury , udzielił potem Paulinowi i jego ekipie pomocy i schronienia. W r. 634 papież Honoriusz I przysłał mu paliusz.
Mniej znane są jego kontakty z klasztorami i aktywność w samej diecezji. Konsekrował pierwszego Anglika, św, Tamara, na biskupa Rochester. Zmarł 30 września 653 r. Jak czterech jego poprzedników na stolicy biskupiej, pochowany został w opactwie benedyktyńskim Św. Augustyna.
