ŚWIĘCI NA 5 CZERWCA:
- Święty Bonifacy Winfryd (ok. 675 - 754)
===
-Święty Eoban (+754)
Towarzysz świętych Willibrorda i Bonifacego w ewangelizacji Niemiec. Eoban dołączył do Bonifacego w jego gwałtownej śmierci w Dokkum w dzisiejszej Holandii. Eoban nie jest jednak tak sławnym misjonarzem jak inni towarzysze.
===
-Święty Feliks z Fritzlar (+790)
Był mnichem w Niemczech. Był zabity prawdopodobnie przez pogan Saxonów.
===
-Święty Franko z Assergi (ok. 1150 –ok. 1275)
Był synem wieśniaka, a urodził się około r. 1150. Benedyktynem został w San Giorgio di Lucoli. Święceń kapłańskich nie otrzymał.
Po dwudziestu latach opuścił opactwo, aby żyć w eremie. Osiadł najpierw w lasach okalających opactwo, potem przeniósł się na apenińskie wysokości i swój erem założył niedaleko Gran Sasso. Przez pięć lat przebywał na górze Vasto, na wysokości 1800 m. nad poziomem morza. Ostatnie lata życia spędził w Górach Sabińskich, w miejscu trudno dostępnym, ale położonym dość blisko Assergi, dokąd przybywał, by przyjmować Komunię św. Gdy zmarł, pochowano go w krypcie klasztoru Santa Maria in Silice. Od XIV w. wspomnienie obchodzono w dniu 5 czerwca.
===
- Święty Wakar (+755)
Towarzysz św. Bonifacego, Ellehera, Hathawulfa, Hadulfa i Gundekara. Został męczennikiem ze św. Bonifacym jako jeden z czterech spośród 52 mnichów, którzy zginęli będąc na misji z rąk pogan. Jego wspomnienie obchodzi się razem z innymi męczennikami benedyktyńskimi.
Święty Bonifacy Winfryd (ok. 675 - 754)
Urodził się między rokiem 672 a 675 w królestwie Wessex (część płd. Anglii). Wychował się w klasztorach benedyktyńskich w Exeter i w Nursling, gdzie też otrzymał staranne wykształcenie. Wstąpiwszy do Nursling, około trzydziestego roku życia otrzymał święcenia kapłańskie, a następnie został kierownikiem szkoły klasztornej w Nursling. Wcześnie zasłynął wymową i wiedzą. Zwierzchność świecka i duchowna posługiwała się chętnie jego zręcznością w załatwianiu rozmaitych spraw. Bonifacy uległ nierzadkiej wówczas u jego ziomków chęci podróży misyjnych dla Chrystusa. Mając około lat czterdziestu wyprawił się za aprobatą swego opata do Fryzji (716), ale z mieszkańcami kontaktu nawiązać nie zdołał. Wrócił tedy do macierzystego opactwa.
Święty Bonifacy Winfryd (ok. 675 - 754)
c.d. Gdy wkrótce zmarł dotychczasowy opat, na jego następcę wybrano Bonifacego; on jednakże, marząc o nowej wyprawie misyjnej, godności nie przyjął. W r. 718 po raz drugi udał się na kontynent, ale najpierw wraz z pielgrzymami anglosaskimi skierował się do Rzymu. Przyjęty przez Grzegorza II, otrzymał odeń imię męczennika gorąco czczonego wówczas w Rzymie i z błogosławieństwem papieskim ruszył poza Alpy. Przebywał najpierw w Turyngii (719), potem udał się do Fryzji, gdzie wspomagał św. Wilibrorda. Ale gdy ten chciał go uczynić swym następcą, Bonifacy odmówił. Udał się wówczas do Hesji i tam działał samodzielnie i skutecznie (721). Tam też założył klasztor w Amöneburgu (722). Następnie pojechał po raz wtóry do Rzymu, gdzie z rąk Grzegorza II otrzymał sakrę biskupią i listy polecające.
Święty Bonifacy Winfryd (ok. 675 - 754)
c.d. Uzyskał także list protekcyjny Karola Młota. Wyposażony w te środki poparcia rozpoczął drugą akcję misyjną w Hesji. Na ten właśnie czas przypada jego rozgłośny czyn: ścięcie -świętego dębu- w Geismarze, gdzie był ośrodek pogańskiego kultu. Równocześnie pojawiły się pierwsze trudności ze strony frankońskiego kleru; będą mu one odtąd towarzyszyć i narastać. Wspomagali go natomiast jego ziomkowie, m.in. mnisi Lull, Wigbert, Wilibald oraz mniszki Lioba, Walburga, Tekla i inne. Wzmocnili oni ekipę misyjną, przede wszystkim zaś rozkrzewiali życie monastyczne i przez to zaczęli z wolna promieniować na kraj cywilizacją i kulturą chrześcijańską. Ich ośrodkami stały się nowo założone klasztory w Fritzlarze, Tauberbischofsheimie, Kitzingen, Ochsenfurcie itd.
Święty Bonifacy Winfryd (ok. 675 - 754)
c.d. W r. 732 Grzegorz III mianował Bonifacego arcybiskupem, posyłając zaś paliusz żądał, by ustanowił w Niemczech biskupstwa. W r. 737 Bonifacy udał się po raz trzeci do Rzymu, gdzie zatrzymał się na czas dłuższy. Wracając do Niemiec jakolegatus Germanicus, przywiózł ze sobą polecenie zorganizowania administracji kościelnej na prawym brzegu Renu: w Bawarii, Alamanii, Hesji i Turyngii. Zaczął od Bawarii, gdzie rychło ustanowił biskupstwa w Pasawie, Salzburgu, Freisingu
i Ratyzbonie, później jeszcze w Eichstätcie. Potem przychodzi kolej na środkowe Niemcy, gdzie utworzył trzy biskupstwa: w Würzburgu, Buraburgu i Erfurcie. W r. 744 założył ponadto opactwo we Fuldzie, do którego lubił wracać na odpoczynek i które stało się z wolna centrum jego misji, a później urosło do rangi ośrodka życia religijnego i kulturalnego całych Niemiec. Biskupi frankońscy patrzyli na to wszystko okiem niechętnym.
Święty Bonifacy Winfryd (ok. 675 - 754)
c.d. Na szczęście Karloman i Pepin Mały udzielali mu poparcia i wzywali do zreformowania Kościoła frankońskiego. Bonifacy dokonał tego na synodach z r. 743 (miejsce nieznane, tzw. Concilium Germanicum) i z r. 744, w Les Estiennes, oraz na odbytym tego samego roku synodzie w Soissons. Ale mimo silnego poparcia panujących wszystkich projektów dotyczących organizacji kościelnej przeprowadzić nie zdołał. Tak m.in. miast Kolonii, przewidzianej na metropolię, jemu samemu jako siedziba przypadła w końcu Moguncja. Niemniej było to apogeum jego znaczenia kościelnego. Stanął rzeczywiście, wedle własnego wyrażenia, in medio nationum praedicationis suae. Ponadto zaś wywarł silny wpływ na przebieg wypadków politycznych. Niewątpliwie on też przyczynił się do wyniesienia Pepina, który obalił dynastię merowińską i dał początek nowej; osobisty udział Bonifacego w namaszczeniu na króla (751) nie jest jednak rzeczą pewną.
Święty Bonifacy Winfryd (ok. 675 - 754)
c.d. W tym samym czasie Bonifacy otrzymał dla Fuldy prawo egzempcji. Następnie raz jeszcze podjął próbę chrystianizacji Fryzów. Ewangelizacja udała się na prawym brzegu Zuidersee. Zimę z 753 na 754 r. spędził w Utrechcie. W dzień Zesłania Ducha Świętego, 5 czerwca 754 r., został wraz z pięćdziesięcioma dwoma towarzyszami zamordowany przez fanatycznych Fryzów niedaleko Dokkum. Ciało poprzez Utrecht i Moguncję sprowadzono uroczyście do Fuldy, gdzie po dzień dzisiejszy spoczywa w krypcie katedry. Kult świętego upowszechnił się w Niemczech już w IX stuleciu. Od w. XVI nazywano go coraz częściej Apostołem Niemiec. W rzeczywistości ten anglosaski mnich nie tylko był apostołem wielu szczepów germańskich i nie tylko zorganizował Kościół w Niemczech. Łącząc świat anglosaski, papiestwo i kraje frankońskie w swej niespożytej działalności, która nie tyle zdradzała jego genialność, co raczej siłę jego bezinteresownej służby,
Święty Bonifacy Winfryd (ok. 675 - 754)
c.d. Bonifacy przyczynił się walnie do położenia podwalin pod jedność chrześcijańskiej Europy. Epoka karolińska bez Bonifacego byłaby nie do pomyślenia.
Święty Bonifacy jest patronem Niemiec, diecezji w Fuldzie, Erfurcie, Moguncji oraz diecezji łomżyńskiej i archidiecezji warmińskiej, a także kasjerów, krawców, księgarzy i piwowarów.
W ikonografii św. Bonifacy jest przedstawiany w biskupim stroju -
w ornacie, paliuszu, mitrze lub jako benedyktyński mnich. Jego atrybutami są: kruk, lis, krzyż z podwójnym ramieniem - symbolizujący legata papieskiego, księga Ewangelii przebita mieczem (taką bowiem znaleziono przy nim po męczeńskiej śmierci).
Od prawdy można się uchylać, ale nie sposób jej zwalczyć bądź ukryć. (św. Bonifacy)
Święty Bonifacy Winfryd (ok. 675 - 754)
Modlitwa
Wszechmogący Boże, święty Bonifacy, męczennik, głosił prawdziwą wiarę i własną krwią ją przypieczętował, † spraw za jego wstawiennictwem, * abyśmy tę wiarę wiernie zachowywali i wyznawali całym życiem. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.
Święty Franko z Assergi (ok. 1150 –ok. 1275)
