ŚWIĘCI NA 29 KWIETNIA - ::4lomza.pl:: Regionalny Portal

Urodził się w 1024 roku jako syn hrabiego na Semur w Burgundii. Ojciec sposobił go do zawodu rycerskiego, on jednak czując wstręt do wszelkiego gwałtu, udał się zrazu pod opiekę swego wuja, który zasiadał na stolicy biskupiej w Chalon-sur-Saône, potem - gdy ojciec ponownie chciał go zaprawić w rzemiośle rycerskim - schronił się w benedyktyńskim opactwie w Cluny. Uczyniwszy postępy na drodze życia duchownego, został w 1044 roku wyświęcony na kapłana,  a wkrótce potem dla swych nieprzeciętnych uzdolnień w obcowaniu  z ludźmi mianowany przeorem. Pięć lat później zmarł jego mistrz - opat Odylon. Hugo, który w tym czasie przebywał na sejmie w Wormacji, objął po nim rządy w Cluny, które sprawować miał przez sześćdziesiąt lat. W tym czasie odegrał wraz z Hildebrandem doniosłą rolę w usunięciu grożącego sporu przy wyborze Leona IX.  Odtąd dziewięciu kolejnym papieżom służył cennymi radami i szeroko zakrojoną współpracą. Na Węgrzech wiódł negocjacje pokojowe między królem Andrzejem I a cesarzem Henrykiem IV; u boku legatów papieskich brał czynny udział w licznych synodach; towarzyszył samym papieżom w ich podróżach po Francji i rozmaitych poczynaniach; stał się świadkiem i współaktorem słynnej sceny w Canossie itd. Jeśli jednak dzięki Hugonowi Cluny było w XI stuleciu jakby sercem chrześcijaństwa - zawdzięczamy to nie tyle działalności na szerokiej arenie, do której Hugona predestynowały jego psychologiczna intuicja i dar jednania, ile raczej dzięki reformatorskim poczynaniom w łonie samego zakonu. Wydźwignąwszy Cluny na wysokość własnego zakonnego ideału, Hugo skłonił Bernarda, opata w St. Victor, do spisania zwyczajów (Consuetudines) kluniackich, a następnie zależne od Cluny fundacje benedyktyńskie zorganizował w jedną kongregację i ustanowił dla niej kapitułę generalną. W tym celu odbył wiele podróży do Niemiec, Hiszpanii, Węgier, Italii itd. Zabiegi około dzieła reformy sięgnęły także do Anglii, w Niemczech zaś wpłynęły na przeprowadzenie reformy w Hirsau, skąd rozpowszechniła się ona niemal na całe południowe Niemcy, aż pod Austrię. Te rozliczne starania i akcje wywodzące się z Cluny znalazły tam również swój architektoniczny wyraz, jakby widome ukoronowanie. Za jego czasów dokonano kolejnych redakcji zwyczajników kluniackich. Hugon wybudował w Cluny olbrzymią pięcionawową bazylikę: w 1095  roku Urban II poświęcił w niej główny ołtarz. Hugon I -bo tak go w Cluny nazywano - zmarł 28 lub 29 kwietnia 1109 roku. W jedenaście lat później Kalikst II przejeżdżając przez Cluny zezwolił na uroczyste obchodzenie jego dies natalis (29 kwietnia).

 

======

 

Była niewidoma do czasu gdy św. Rainfreda uzdrowiła ją. Na dowód wdzięczności wstąpiła do klasztorzu benedyktynek w Dinart, Hainault w Belgii. Później została wybrana tam ksienią.

 

======

 

Urodził się pod koniec XI stulecia. Wykształcenie, jak się zdaje, otrzymał w Laon. Ze św. Bernardem zetknął się, gdy ten odbywał podróż po północnej Francji. Z wielu innymi młodymi wstąpił wtedy do wspólnoty w Clairvaux. W 1139 roku Bernard powierzył mu rządy w opactwie w Ter Duinen (Dunes); postanowiło ono przyłączyć się do kongregacji z Cîteaux i stać się filią opactwa w Clairvaux. W 1140 roku założył nowy ośrodek zakonny w Clairmarais, koło Saint-Omer. Pod jego to kierownictwem mnisi z Ter Duinen przedsięwzięli wielkie inwestycje, aby ziemie zalewane przez fale morskie uczynić terenami nadającymi się do uprawy. Uczniem Roberta był św. Idesbald, który zostanie jego następcą. Gdy w 1153 roku zmarł św. Bernard, Robert zgodził się kierować opactwem w Clairvaux. Został więc drugim opatem. Tam też zmarł 29 kwietnia 1157 roku.

 

======

 

Kształcił się u św. Manegolda w Lautenbach. Potem sam nauczał u Św. Cyriaka w Neuhausen pod Wormacją. W Hirsau został mnichem benedyktyńskim. Był następnie przeorem w Reichenbach (Murgtal), a w 1088 roku opat Wilhelm powierzył mu kierownictwo w niedawno założonym opactwie Sankt Georgen w Czarnym Lesie. Stworzył tam ośrodek reformatorski, który rozwijał się świetnie i promieniował na inne klasztory. Teoger należał do rodziny lotaryńskich hrabiów, nic więc dziwnego, że w 1118 roku wyznaczono go na stolicę biskupią w Metzu. Miał na niej zastąpić usuniętego Adalberona IV. Sakrę przyjął w Nowej Korbei (Korvey), ale do swej biskupiej stolicy dotrzeć już nie zdołał. Usunął się do Cluny i tam jako zwykły mnich w dniu 29 kwietnia 1120 roku zmarł. Opisał je opat Erbo z Prüfening, jego wierny uczeń.

 

======

 

Był mnichem benedyktyńskim i uczniem św. Jana z Beverly. Naukę zdobywał w opactwie benedyktyńskim w Whitby i otrzymał święcenia kapłańskie. Był kapelanem św. Jana z Beverly kiedy został on biskupem Yorku i został wybrany opatem wspólnoty w tym mieście. Później został koadiutorem św. Jana i otrzymał po jego śmierci biskupstwo w Yorku w 721 roku. Ostatecznie wycofał się się do klasztoru benedyktyńskiego w Ripon, gdzie też zmarł.