ŚWIĘCI NA 30 MARCA:
-Błogosławiony Joachim z Fiore (+1202)
=
-Święty Klinius z Pontecorvo
=
Święty Zozym z Syrakuz (+ ok. 662)
patrz poniżej
====
Błogosławiony Joachim z Fiore (+1202)
Pochodził z kalabryjskiego Celico (pod Cosenzą). Urodził się około r. 1135 jako syn miejscowego notariusza, który był z pochodzenia Żydem. Wykształcenie otrzymał solidne. Przez jakiś czas zajmował stanowisko po ojcu. Był następnie notariuszem na dworze w Palermo. Dlaczego je porzucił i udał się w daleką podróż, nie wiemy. Zwiedziwszy Jerozolimę i inne święte miejsca w Palestynie, zapoznał się tam z niektórymi ośrodkami życia mniszego. Wróciwszy na Sycylię, osiadł jako eremita w pobliżu Etny. Potem przeniósł się do Kalabrii i podobny tryb życia wiódł w dolinie Crati. Trudno określić, kiedy wstąpił do cystersów w Sambucinie i kiedy otrzymał święcenia. Nie wiemy też, kiedy przeniósł się do Santa Maria di Corazzo. W r. 1177 był tam opatem. W Casamari spotkał się potem z papieżem Lucjuszem III, a w r. 1188 Klemens III uwolnił go od obowiązków przełożeńskich. Mógł odtąd swobodnie oddawać się pracy formacyjnej i realizować własny plan reformy. W rok później przystąpił do zakładania opactwa we Fiore. Nie od razu zerwał z cystersami. Bulla Celestyna III z r. 1196 aprobowała jego fundację i konstytucje zredagowane dla niej i jej filii. Gdy 30 marca 1202 r. założyciel kończył swe pracowite życie u Św. Marcina w Giove, kongregacja joachimitów liczyła już sześć opactw. Nadaremnie lokalny nieprzerwany kult Joachima usiłowano w r. 1346 ukoronować kanonizacją. Mimo to nigdy nie kwestionowano jego wysokich zalet osobistych i prawości jego charakteru. Na ogół nie odmawiano mu też tytułu błogosławionego. Kontrowersyjną okazała się natomiast jego spuścizna literacka. Kwestionowano więc zawarte w jego pismach poglądy egzegetyczne, jego historiozofię, eklezjologię, wykład perspektyw eschatologicznych, reformizm. Podkreślano, że do sformułowań Joachima nawiązywali rozmaici: angielscy lolardzi, czescy husyci, reformatorzy niemieccy XVI stulecia, przedstawiciele romantyzmu, a wśród nich towiańczycy, Mickiewicz, Krasiński, Cieszkowscy, później także mariawici... Powoływali się nań pisarze i działacze mało ortodoksyjni, mimo to samemu Joachimowi nie można wytknąć jakiejkolwiek świadomej heterodoksji lub niesubordynacji. W swej reformatorskiej działalności był zawsze wiernym sługą Kościoła, szczerze przywiązanym do Stolicy Apostolskiej. W ostatnim piśmie,Epistola prologalis, wyznał to bardzo wyraźnie.
====
Święty Klinius z Pontecorvo
Był z pochodzenia Grekiem i optem w benedyktyńskim opactwie w Monte Cassino. Wybrano go również na przełożonego klasztoru św. Piotra w pobliżu Pontecorvo. Jego relikwie były tam otoczone czcią.
====
Święty Zozym z Syrakuz (+ ok. 662)
Nie zachował się grecki pierwowzór jego żywota, posiadamy natomiast przeróbkę łacińską. Wcześnie wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego pod wezwaniem św. Łucji w Syrakuzach. Po śmierci opata Fausta został jego następcą. Po długich rządach w klasztorze powołano go na miejscową stolicę biskupią. Zmarł może w 662 roku, gdy miał dziewięćdziesiąt lat. Zostawił po sobie pamięć wielkiego jałmużnika. W Martyrologium Rzymskim widnieje pod 30 marca, natomiast w synaksariach bizantyńskich wspominano go w dniu 21 stycznia.
