====

Święty Prokop z Sazawy (+1053)

                Charakter źródeł, czas ich powstania i powikłania kościelno-polityczne epoki, w której żył, nie pozwalają nam na skreślenie takiego curriculum vitae świętego, które by nie podlegało dyskusjom  i wątpliwościom. Urodził się zapewne w pierwszych latach XI stulecia, podobno w Chotounie niedaleko grodu Kouřim (Czechy). Niektóre przekazy mówią, że z językiem i liturgią starocerkiewną zapoznał się w szkole wyszehradzkiej w Pradze. Kwestionują to inni. Wydaje się rzeczą pewną, że zrazu był kapłanem diecezjalnym, i to zgodnie  z obyczajem panującym wówczas w Czechach kapłanem żonatym. Jeden z jego synów, Emmeram, był później, jak on, opatem klasztoru benedyktynów w Sazawie. Według niektórych, przywiązania  do obrządku słowiańskiego nabrał przebywając w jakimś klasztorze  na Rusi. Gdy stamtąd wrócił do Czech, przywożąc ze sobą pisane cyrylicą księgi liturgiczne, osiadł wpierw jako pustelnik w dolinie Sazawy. Później, będąc w kontakcie z książętami Oldrzychem i Brzetysławem I,założył tamże klasztor benedyktyński , który miał pielęgnować liturgię słowiańską. Prokop, pełen cnót i uznania, zmarł 25 marca 1053 roku. Dzieło jego długo nie przetrwało. Zwyciężyła tendencja zachodnia, na co decydujący wpływ wywarły stosunki polityczne, zwłaszcza zależność od sąsiada. Tendencja ta przejawiła się także w fakcie podporządkowania klasztoru w Sazawie potężnemu opactwu benedyktyńskiemu w Brzewnowie. Ta łacińska dominacja nie była zapewne bez wpływu na rozwój kultu Prokopa i sposób ujmowania jego dziejów. Ponoć w 1204 roku Prokopa ogłoszono świętym (zatwierdzono jego kult w 1804 roku). Wiadomości o nim przekazywały tzw. Legendy prokopskie oraz Kronika Mnicha sazawskiego.Śmiertelne szczątki świętego przeniesiono w 1588 roku do Pragi i umieszczono w tamtejszym kościele Wszystkich Świętych. Gdy w późnym średniowieczu rozwinęły się w dolinie Sazawy kopalnie kruszcu, Prokop zaczął także uchodzić za patrona górników.

====

Święty Alfwold z Sherborne (+1058)

              Alfwold był mnichem w benedyktyńskim klasztorzew Winchesterze, w Anglii. Był uczniem św. Swithuna i wielbicielem? św. Kutberta. Później został konsekrowany na biskupa Sherborne w 1045 roku. Jego surowy styl życia dał przykład chrześcijanom żyjącym w lokalnej królewskiej rodzinie. Święty Swithin opiekował się Alfwoldem w Winchesterze. Alfwold udał się w pielgrzymkę do św. Kutberta do Durham.

====

Święty Baroncjusz z Pistoii (+ok. 725)

                Baroncjusz był szlachcicem, który sprzedał większość swoich posiadłości i wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru w Lonray,  Berry, we Francji razem ze swoim synem. Tam otrzymał wizję, po której  natychmiast zapadł na zdrowiu i dołączył do Dezyderiusza jako pustelnik. Obaj podjęli pielgrzymkę do Rzymu zanim zamieszkał w pustelni w pobliżu Pistoii.

====

Święty Dezyderiusz z Pistoii (+ok. 725)

              Razem z Baroncjuszem udał się w pielgrzymkę do Rzymu zanim zamieszkał w pustelni w pobliżu Pistoii.

====

Święty Hermeland z Indre (+ ok. 710)

            Wywodził się z możnego rodu. Na dworze Klotariusza II (662-672) był podczaszym. Potem wstąpił doopactwa benedyktyńskiego  w Fontenelle. Około 679 roku wysłano go na czele dwunastu mnichów do nowo założonego opactwa na wyspie rzeki Loary, nazwanego Aindre (Antrum, dziś Indre). Wystarał się o rozmaite przywileje i pozakładał kilka filii. W starości złożył urząd, ale mnisi, nie radząc się ustępującego opata, obrali na jego miejsce człowieka niegodnego. Gdy ten umarł, prosili świętego, by wskazał im następcę. Hermeland zmarł około 710 roku. Jego wspomnienie obchodzono 25 marca.

====

Święty Humbert z Marolles (+680)

            Opat benedyktyński i uczeń św. Amandusa. Pomógł ufundować i był opatem w klasztorze benedyktyńskim w Flanders, w Belgii.

----

Święty Tomasz z Costacciaro (Gubbio) (+1337)

                 Urodził się około połowy XIII stulecia na zamku San Savino,
w diecezji Gubbio. Kiedy w 1270 r. zwiedzał erem kamedulski, zapałał takim zamiłowaniem do życia pustelniczego, że wróciwszy do domu czym prędzej zapukał do bram Santa Maria di Sitria, klasztoru kamedulskiego założonego w 1021 r. przez św. Romualda. Potem za pozwoleniem przełożonych przez sześćdziesiąt lat żył w pustelni na Monte Cucco. Zmarł 25 marca 1337 r. Jego kult szerzyli zwłaszcza franciszkanie konwentualni z Gubbio, którzy zostali stróżami jego relikwii. Aprobowali ten kult Pius VI (1778) i Grzegorz XVI (1833).

MODLITWA