ŚWIĘCI NA 3 MARCA: - ::4lomza.pl:: Regionalny Portal

====

Święty Anzelm z Nonatola (+803)

                 Urodził się w Forum Julii, obecnie Friuli, we Włoszech. Nosił tytuł księcia i był szwagrem króla Aistulfa, władcy Lombardii, który poślubił jego siostrę, Gisaltrudę. Zakładał szpitale w Fananano i Nonnantuli. Anzelm zrzekł się tytułu i władzy i w 750 roku ufundował klasztor w Tanano, we Włoszech. Dwa lata później wybudował klasztor w Nonantola, koło Modeny, we Włoszech. Udał się do Rzymu, gdzie otrzymał od papieża Stefan II habit benedyktyński. Anzelm ufundował wiele dobroczynnych instytucji, które jednak straciły jego opiekę po śmierci Aistulfa. Dezyderiusz, nowy władca Lombardii wygnał Anzelma ze swego królestwa w 756 roku. Udał się wtedy na Monte Cassino i przebywał tam siedem lat do śmierci Dezyderiusza, który poległ ze swoją armią w walce z Karolem Młotem. Anzelm wrócił do Nonantola i przebywał tam ąz do swojej śmierci. Jest patronem tego regionu.

====

Święty Gerwin z Saint-Riquier (+1075)

                  Pochodził z Laon, a urodził się w pierwszych latach XI stulecia. Uczęszczał do szkoły kapitulnej w Reims, która wówczas była kwitnącą. Zajmował już kanonię, gdy śmierć rodziców uczyniła zeń zarządcę pokaźnego majątku i opiekuna nieletnich sióstr. Kiedy jedna z nich przyjęła welon zakonny, a druga wyszła za mąż, poczuł się wolny. Zrezygnował wtedy z kościelnego beneficium i w 1025 roku przylgnął do głośnego reformatora życia zakonnego, do opata Ryszarda z Saint-Vanne. Wcześnie został jego najbliższym współpracownikiem. W 1027 roku towarzyszył mu w drodze do Jerozolimy i Antiochii. W 1045 roku objął urządopata benedyktyńskiego w Saint-Riquier. Sprawował go przez lat bez mała trzydzieści. Odnowił w tym czasie dyscyplinę, uporządkował sprawy majątkowe, wyremontował budynki klasztorne i kościół, przyozdobił go gobelinami i wzbogacił nową kryptą. Złożył też  w świątyni sporo relikwii, które przywiózł ze Wschodu. Zarazem poparł studia, dał skopiować wiele rękopisów, a bibliotekę wzbogacił kolekcją trzydziestu sześciu tomów, które skatalogował Hariulf. Swe urzędowanie przerywał pobytami w pustelni. Udzielał się też na zewnątrz. Uczestniczył więc w Remis w poświęceniu kościoła św. Remigiusza, w synodzie metropolii, a Leonowi IX towarzyszył w drodze powrotnej do Rzymu. Kilka razy jeździł do Anglii, a w 1068 roku otrzymał od Wilhelma Zdobywcy gwarancję dla dóbr, które opactwo posiadało po drugiej stronie Kanału. Gdy zachorował na trąd, zdał rządy swemu siostrzeńcowi - Gerwinowi II. Przez cztery lata walczył z chorobą. Zmarł 3 marca 1075 roku. U benedyktynów uchodził zawsze za świętego.

====

Święta Kunegunda z Kaufungen  (ok. 978 - 1033)

               Urodziła się około 978 roku jako córka Zygfryda, hrabiego na Lützelburgu (Luksemburg). O jej młodości wiemy niewiele. To wszakże pewne, że otrzymała staranne wychowanie i bardzo dobre jak na owe czasy wykształcenie. Między 998 a 1000 rokiem poślubiła księcia Bawarii, który wkrótce jako Henryk II miał zasiąść na tronie niemieckim po smierci Ottona III, a później otrzymać i objąć w posiadanie koronę cesarską Niemiec. Razem z nim została też i ona ukoronowana, najpierw (1002) w Paderborn przez arcybiskupa Willigisa z Moguncji, potem (1014) w Rzymie przez papieża Benedykta VIII. W rządach miała niemały udział, zwłaszcza wtedy, gdy pod nieobecność małżonka sprawowała regencję. Towarzyszyła mu także w urządzaniu jego słynnych fundacji. Jej samej (1017) zawdzięcza swe powstanie klasztor benedyktynek w Kaufungen , do którego po śmierci męża (1025) wstąpiła. Podczas uroczystości poświęcenia  tego klasztoru, po liturgii Słowa, cesarzowa zdjęła cesarskie szaty, ostrzygła włosy i odziała się w zgrzebny habit. Zrobiło to wielkie wrażenie na uczestnikach ceremonii. Opisuje to wydarzenie ks. Piotr Skarga w „Żywotach Świętych". Jako zakonnica służyła z oddaniem ludziom, zwłaszcza ubogim. Zmarła tam 3 marca 1033 roku, ale pochowana została obok męża  w katedrze bamberskiej. Kanonizował ją w 1200 roku Innocenty III. Nieco wcześniej anonimowy pisarz skomponował jej Vita i ubarwił mocno wątkami legendarnymi. Ten to właśnie utwór sprawił, iż długo czczono Kunegundę jako dziewicę albo jej małżeństwo z Henrykiem uważano za dziewicze. Zdaniem historyków XIX i XX w. (qua de re inter historicos multum disceptatum est, notują bollandyści) mniemania tego utrzymać się nie da: małżeństwo było bezdzietne, legenda powstała prawdopodobnie dlatego, że z czasem Henryk i Kunegunda wyrzekli się pożycia. Wielkość Henryka II tkwiłaby raczej w tym, iż nie poszedł za wskazaniami prawa niemieckiego i z małżonką się nie rozstał, ale dochowując wierności praktykował pełną wstrzemięźliwość. W ikonografii świeta Kunegunda wystepuje w stroju cesarskim, najczęściej z mężem św. Henrykiem. Przedstawia się ją także w habicie zakonnym trzymającą w ręku kościół.