ŚWIĘCI NA 21 LUTEGO: - ::4lomza.pl:: Regionalny Portal

====

Święty Piotr Damiani (1007-1072)

               Urodził się w 1007 roku w Rawennie, w licznej i niezamożnej rodzinie. Wykształcenie, a poniekąd także wychowanie zawdzięczał swemu starszemu bratu. Studiował w rodzinnym mieście, a także w Faenzie i Parmie. Potem sam przez jakiś czas nauczał w Rawennie, gdzie też otrzymał święcenia kapłańskie. Zniechęciwszy się do świata, którego zepsucie dostrzegał w bliskim otoczeniu, wstąpił w 1035 roku do klasztoru benedyktynów-eremitów w Fonte Avellana. Uznanie dla jego wyrobienia duchowego i niepospolitych zdolności sprawiło, że stosunkowo rychło wybrano go tam przeorem (1043 r.). Wcześnie też został doradcą wielu klasztorów i duchowym kierownikiem wielu mnichów. Wtedy też w jego działalności uwidoczniły się starania o zreformowanie podupadającego życia zakonnego. Z początku zajął się tylko eremitami i dążył do stworzenia dostatecznie silnej więzi organizacyjnej i podania norm dla ich surowego życia. Równocześnie przejmował go smutny stan ówczesnego Kościoła. Ale zdawał sobie sprawę z tego, że w dziele ogólnej reformy nie wskóra wiele, jeśli nie znajdzie sprzymierzeńców u dwóch potęg ówczesnego świata. Toteż niebawem nawiązał kontakt z kurią rzymską i z dworem cesarskim. Początki współpracy przypadają na pontyfikat Grzegorza VI, ale do bliższych kontaktów z kurią dochodzi dopiero za pontyfikatu Klemensa II. Cesarz Henryk III, który w czasie pobytu w Rzymie (1046 r.) poznał i nauczył się cenić Piotra, prosił go, aby wspierał słabego papieża. Święty wielokrotnie to czynił. Tak więc w 1047 roku uczestniczył w synodzie laterańskim, który uchwalił kilka dekretów przeciw symonii. Kiedy zaś dostrzegł słabość papieża, zdecydował się napisać do niego bardzo surowy list. Papież zmarł w październiku tego samego roku i po krótkim pontyfikacie Damazego II na tron wstąpił Leon IX, który natychmiast mianował kardynałem Hildebranda. Był to dla Piotra znak, że nadszedł czas energicznego działania. Żeby je przyśpieszyć i podtrzymać, Piotr napisał wówczas dwa najbardziej bezkompromisowe ze swych pism: Liber Gratissimusoraz Liber Gomorrhianus, zaś w nich odmalował najciemniejszymi barwami stan kleru pogrążonego w symonii i nieobyczajności. Papież uznał widocznie ten obraz za przesadny i zaczął też okazywać Piotrowi chłód. Autor odczuł to do tego stopnia, że począł się obawiać potępienia papieskiego. Odtąd też nie wywierał już wpływu na poczynania kurii, a tym samym nie uczestniczył w kontrowersjach między Kościołem wschodnim i zachodnim. Sytuacja ulega zmianie już za krótkich rządów Wiktora II (1055-1057). Jego następca, Stefan IX, chcąc mieć w Piotrze współpracownika, mianował go kardynałem i biskupem Ostii (1057 r.). Święty bronił się przed tą godnością i przyjął ją dopiero wówczas, gdy papież zagroził mu ekskomuniką. Ale i tym razem pontyfikat trwał niezmiernie krótko. W marcu 1058 roku umarł Stefan IX i Piotr stanął wobec niesłychanych trudności: powstał zamęt, nielegalnie wybrano papieżem Benedykta X, kardynałowie uciekli. Po powrocie Hildebranda z Niemiec opowiedział się zdecydowanie za Mikołajem II, który niebawem powierzy mu trudne legacje. Tak więc w maju 1059 roku widzimy Piotra w Mediolanie, gdzie starał się do właściwych proporcji sprowadzić prerogatywy Kościoła miejscowego oraz przywrócić pokój, zburzony nadużyciami i reakcją reformistycznego ruchu zwanego patarią. Niebawem wybuchły nowe niepokoje w samym Rzymie. Na tron papieski wstąpił Aleksander II, ale równocześnie doszło do wyboru kontrkandydata, którym był biskup Parmy, Kadulus, występujący odtąd pod imieniem Honoriusza II. Piotr napisał wówczas do niego surowy list, potem ułożył memoriał na sejm w Augsburgu (1062 r.). By uprawomocnić wybór Aleksandra II, napisał też Disceptatio synodalis, dialog między mężem Kościoła a przedstawicielem króla. Gdy zaś na synodzie rzymskim z 1063 roku Hugo z Cluny przedstawił swój spór z biskupem z Mâcon, Piotr podjął się nowej legacji i wyruszył do Francji. Zażegnawszy z powodzeniem zatarg, wrócił do Italii, gdzie nie ustał jeszcze spór o obsadzenie tronu papieskiego. Znużony pracami, Piotr usunął się teraz do Fonte Avellana i oddał się tam życiu kontemplacyjnemu oraz tak charakterystycznym dla jego duchowości surowym umartwieniom. Aleksandra II wspierał teraz drogą korespondencji. Ale w marcu 1066 roku, wezwany przez opata, pojechał jednak na Monte Cassino. Potem udał się do Florencji, by uśmierzyć spór między biskupem a mnichami z Vallombrosy. Wreszcie, zawsze wierny swej bezkompromisowości oraz konsekwencji, udał się do Frankfurtu,
by rozpatrzyć sprawę rozwodową Henryka IV. Wróciwszy do Italii, wziął jeszcze udział w poświęceniu odnowionej bazyliki na Monte Cassino (1071 r.), potem odbył swą ostatnią legację, która poniekąd ukoronowała trudy poniesione przezeń w służbie papiestwa: pojechał godzić z nim swe rodzinne miasto, które do niedawna uparcie opowiadało się za antypapieżem. Wracając, zapadł w Faenzy na gorączkę i zmarł w nocy z 22 na 23 lutego 1072 roku. Jego pamięć bez zwłoki otoczono czcią należną świętym. Kilkakrotnie dokonywano także translacji, nigdy go jednak formalnie nie kanonizowano. Kult usankcjonował dopiero Leon XII, który w 1821 roku ogłosił go Doktorem Kościoła. Ten ostatni tytuł Piotr wysłużył sobie m.in. swą bogatą spuścizną literacką. Składa się na nią 170 listów, 2 traktaty, 53 kazania, 7 życiorysów świętych oraz około 240 utworów poetyckich. Piotr był wielkim znawcą Biblii i Ojców Kościoła oraz znakomitym prawnikiem, kanonistą i latynistą. Długo jeszcze oddziaływał na ruchy reformatorskie w Kościele, czego dowodem jest m. in. poczesne miejsce, jakie Dante zapewnił mu w Boskiej Komedii(Raj, Pieśń 21). Wspomnienie świętego obchodzono dawniej 23 lutego, obecnie (od 1969 roku) 21 lutego. W ikonografii św. Piotr Damiani przedstawiany jest jako biskup w mitrze, jako kardynał w cappa magna lub jako mnich w habicie. Atrybuty: anioł trzymający kapelusz kardynalski, cappa magna, czaszka, krucyfiks.

MODLITWA
Wszechmogący Boże, daj nam iść za nauką i przykładem świętego Piotra, biskupa, + abyśmy niczego nie stawiając ponad Chrystusa i wiernie służąc Twojemu Kościołowi, * doszli do wiecznej radości. Przez Jezusa Chrystusa, Twojego Syna.

====

Święta Eleonora Angielska (1222-1291)

                     Urodziła się w 1222 roku jako córka hrabiego Prowansji (Francja). Na życzenie rodziców poślubiła w 1236 roku króla Henryka III Angielskiego, w 1261 roku po przegranej bitwie pod Lewes, z pomocą wojska uwolniła swego męża z niewoli. Po jego śmierci w 1273 roku sprawowała władzę do czasu powrotu syna Edwarda I z wyprawy krzyżowej. Po zdaniu regencji wstąpiła do benedyktynek w Amresbury w Anglii. Tam zmarła 25 czerwca 1291 roku.

====

Święty German z Granfel (+677)

                Urodził się w Trier, w Niemczech. Zdobył wykształcenie u biskupa Medarda i został pustelnikiem wraz ze świętym Arnulfem. Wstąpił do benedyktynów wraz ze swoim bratem Numerianem, apotem został wybrany opatem kilku opactw, m.in. w Granfel, w Szwajcarii, ufundowanym przez księcia Gondo. On i jego przeor św. Rondoald został zabity przez księcia tego regionu gdy próbował pomagać innym.

====

Święty Gundebert z Sens (+676)

                Mnich benedyktyński. Był biskupem w Sens, we Francji. Założyciel opactwa w Sens, na obszarach miasta.

====

Święty Randoald z Granfield (+677)

              Przeor w benedyktyńskim opactwie w Granfield. Razem z Germanusem został zabity przez księcia tego regionu.

====

Święty Waleriusz z San Pedro de Montes (+695)

                 Urodził się w Astorgii, w Hiszpanii. Wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru w San Pedro des Montes, gdzie został później prawdopodobnie wybrany opatem. Jest autorem kilku ascetycznych prac i jest jednym  z ostatnich mistrzów, którzy propagowali ideał św. Izydora z Sewilli.