ŚWIĘCI NA 1 STYCZNIA - ::4lomza.pl:: Regionalny Portal

======

Święty Henryk z Marcy (+1189)

                    Urodził się na zamku w Marcy (w okręgu Villefranche, Rhône). Wstąpiwszy do cystersów w Clairvaux, został bardzo wcześnie opatem w Hautecomb. W 1176 roku obrano go z kolei opatem w Clairvaux. W rok później legat papieski wezwał go do pomocy w głoszeniu kazań na terenach zamieszkanych przez albigensów. Niebawem zaproponowano mu arcybiskupstwo w Tuluzie oraz urząd opata w Cîteaux, ale od godności się uchylił.W  1179 roku Aleksander III mianował go kardynałem. Wkrótce znów wyruszył na tereny opanowane przez albigensów, tym razem z tytułem legata papieskiego i na czele licznych oddziałów. Odbył wtedy kilka synodów, a arcybiskupa Narbonne usunął z urzędu. Po śmierci Aleksandra III chciano go obrać papieżem, ale się nie zgodził. Potem po raz trzeci jako legat Grzegorza VIII ruszył do albigensów. Na stanowisku legata zatwierdził go Klemens III. Wystosował wówczas do prałatów list Publicani et peccatores, wzywając ich na krucjatę i do poprawy obyczajów. W r. 1188 zdołał pogodzić Filipa, króla Francji, z Henrykiem II angielskim. W tym samym roku przewodniczył synodowi w Li-ge, zwołanemu przeciw symonii. Skłonił wówczas do udziału w krucjacie Baldwina z Hainaut. Potem udał się do Moguncji i Kolonii, gdzie 13 tysięcy wiernych z Fryderykiem Barbarossą na czele przyjęło znak krzyżowców. Pogodził jeszcze hrabiego Flandrii z duchownymi w Arras. Zmarł 1 stycznia 1189 roku w katedrze tego miasta. Pozostawił po sobie Liber de peregrinante civitate Dei i kilkanaście listów.

======

Święty Klarus z Vienne (+660)

             Urodził się niedaleko Vienne we Francji i wstąpił do  benedyktyńskiego opactwa świętego Marcela. Później został wybrany tam opatem. Był również kierownikiem duchowym w klasztorze św. Blandyny.  Jego siostra i matka były tam mniszkami. Zmarł 1 stycznia 660 roku. Jest czczony zwłaszcza w regionach Marsylii i Fréjus, gdzie jest patronem krawców. Kult Klarusa został zatwierdzony w 1903 roku.

======

Święty  Odylon z Cluny (962 –1049)

                      Urodził się w 962 roku w Mercoeur (Francji), w rodzinie, która w Owernii cieszyła się dużym znaczeniem. Zrazu był kanonikiem  w Brioude, ale około 990 roku opat Majol pociągnął go do obserwy benedyktyńskiej. Miał wtedy 30 lat. Był w Cluny jego koadiutorem, a od 994 roku następcą- piątym arcyopatem związku zreformowanych klasztorów. Cluny  w tym czasie było jednym z prężnych ośrodków życia religijnego na Zachodzie. Odylon okazał się surowym dla siebie samego, ale pełnym dobroci dla drugich. Przezwyciężył najpierw trudności, jakich doznawały klasztory zależne od Cluny. Stale podróżował po Europie. W 997 roku wyprawił się do Paryża i Rzymu. Zetknął się wtedy z panującymi i papieżami. W czasie ponad jego 50-letnich rządów podwoiła się liczba klasztorów powiązanych z Cluny (z ok. 37 do 70). W 998 roku Odylon otrzymał od papieża egzempcję dla Cluny. W 999 roku spotkał się z cesarzową Adelajdą, która niebawem usunie się do opactwa Seltz. Potem zaopatrzył ją na śmierć i zredagował jej żywot. W czasie wielkiego głodu w 1006 roku nie wahał się przetopić świętych naczyń oraz złotej korony ofiarowanej opactwu przez św. Henryka, aby zaradzić potrzebom ludu. Nastały potem czasy spokojniejsze.W 1041 roku wobec fali przestępczości wywołanej wojanmi lokalnymi między feudałami, przyczynił się też razem z Ryszardem z Saint-Vanne do ustanowienia treuga Dei – „rozejmów Bożych”, czyli zawieszenia broni i ustania wszelkiej wrogości od wieczora w środę do rana w poniedziałek a także w porze żniw i handlu. Cluny przeżywało okres świetności i cieszyło się poparciem Henryka II, Roberta Pobożnego, Benedykta VIII i Jana XIX. Należał do czołowych osobistości Europy XI. Wieku. Z jego radą liczyli się możni tego świata. Zadbał wówczas o odbudowę i w modyfikację klasztornych obiektów, do mnichów wygłaszał liczne konferencje, ułożył żywot swego poprzednika i hymny ku jego czci, zredagował zbiór zwyczajów, które zostaną skopiowane w Farfie i znane będą jakoConsuetudines Farfenses. Popierał działalność literacką mnichów. Za dusze zmarłych kazał modlić się zwłaszcza w dniu 2 listopada; zwyczaj ten, jako Dzień Zaduszny, z czasem przyjął się  w całym Kościele zachodnim. W czasach kleru zbuntowanegoi próżniaczego przyjmuje surową postawę. Wśród swoich mnichów przywraca benedyktyński rygor: modlitwa, dużo pracy ręcznej, ciężkie pokuty, gościnność oraz opieka nad ubogimi i chorymi. W 1047 roku jeszcze raz wizytował podległe mu klasztory i udał się do Rzymu. Kazimierz Odnowiciel ponoć na jego ręce złożył profesję zakonną. Zmarł 1 stycznia 1049 roku w przeoracie w Souvigny. W 1063 roku Piotr Damiani jako legat papieski konsekrował tam kościół, dokonał podniesienia relikwii Odylona i przygotował nową redakcję jego żywota. Jego relikwie spalono podczas rewolucji francuskiej w 1793 roku. Jego wspomnienie obchodzi się 1 stycznia.

======

Święty Wilhelm z Dijon (962- 1031)

                 Urodził się w 962 roku pod Novarą. Przez swą matkę spowinowacony był z żoną Ottona I, Adelajdą. W 969 roku został oblatem w Locedio i tam też złożył potem profesję zakonną. W 985 roku podążył za św. Majolem do Prowansji, a następnie do Cluny. Przylgnąwszy do idei reformy, zabrał się potem do jej przeprowadzania. Kronikarz odnotował, że objął nią aż czterdzieści opactw leżących w Burgundii, Lotaryngii i Włoszech. Najznamienitszymi z nich były opactwa w Dijon i w Fécamp. Gdy w 990 roku został opatem benedyktyńskim w Dijon, odbudował tam kościół. Jego wpływ na inne klasztory był ogromny i sięgał ponoć aż po ziemie polskie. Zaznaczył się ten wpływ także w budownictwie romańskim oraz w organizowaniu szkół klasztornych. Wilhelm zmarł 1 stycznia 1031 roku w Fécamp. Cieszył się zupełnym uznaniem Stolicy św., cesarza Henryka II i króla Francji Roberta. Kult nie doczekał się oficjalnej aprobaty, ale jego imię widniało w wielu martyrologiach benedyktyńskich. Wilhelm pozostawił też po sobie nieco pism, przy czym najbardziej charakterystycznym dla jego duchowości pozostało dzieło De vero bono et contemplatione divina. Interesował się ponadto muzyką religijną i zmodyfikował melodie do antyfon, responsoriów i hymnów; zresztą wkład ten nie został jeszcze dostatecznie przebadany. Nowe Martyrologium sławi go jako roztropnego rządcę klasztorów.