ŚWIĘCI NA 20 LISTOPADA:
-Błogosławiona Maria Fortunata Viti (1827–1922)
=
Święty Bernward (+1022)
=
Święty Eudo z Carméry (+760)
=
Święty Leon z Nonantula (+1000)
=
patrz poniżej
======
Błogosławiona Maria Fortunata Viti (1827–1922)
Urodziła się 10 lutego 1827 r. w Yeroli (na południe od Rzymu). Na chrzcie otrzymała imiona Anna Feliksa. Miała czterech braci i cztery siostry. W r. 1841 straciła matkę, która umierając miała zaledwie trzydzieści pięć lat. Odtąd Anna wiele się natrudziła, by wychować sześcioro młodszego rodzeństwa, zwłaszcza że ojciec lubił zaglądać do szklanicy. Gdy rodzeństwo nieco dorosło, poszła do pracy jako służąca, by zapobiec zaglądającej do domu nędzy. W r. 1851 wstąpiła do benedyktynek w Yeroli i u nich to jako Maria Fortunata przyjęła welon zakonny. Była konwerską i przez całe niemal dalsze życie spełniała najcięższe i najskromniejsze posługi. Podejmowała je z pogodą, kierując się przekonaniem, że uświęcił je sam Zbawiciel. Często klękała przed tabernakulum i stamtąd czerpała siły. Dużo modliła się o uświęcenie stanu kapłańskiego. Doczekawszy się pięknego wieku, zmarła 20 listopada 1922 r. wypowiadając liturgiczny zwrot: na wieki wieków. Beatyfikował ją w r. 1967 Paweł VI.
======
Święty Bernward (+1022)
Urodził się około 960 roku w rodzinie zamożnego Sasa. Wychowywał go jego wujek Volkmar, biskup Utrechtu, w Holandii, gdyż został sierotą będąc chłopcem. Solidne wykształcenie otrzymał w szkole katedralnej w Heidelberg i Mainz w Niemczech, gdzie jego nauczycielem był ok. Thangmar, jego przyszły biograf. Arcybiskup Willigis udzielił mu święceń kapłańskich, a w r. 987 wprowadził na dwór. On też zaproponował Bernwarda na stanowisko wychowawcy przyszłego Ottona III. W r. 993 udał się do Hildesheim, gdzie został wybrany biskupem. W diecezji rozwinął działalność, która wydała wielorakie owoce. Owocowała zwłaszcza w duszpasterstwie oraz w dziedzinie sztuk pięknych. Jako gorliwy pasterz mnożył więc dzieła chrześcijańskiego miłosierdzia, zwoływał często synody, dbał o wykształcenie kleru, krzewił życie zakonne, a w samym mieście ufundował opactwo, dla którego wybudował wspaniały kościół, dedykowany św. Michałowi (uległ on zniszczeniu w czasie ostatniej wojny, ale odbudowano go w latach 1947-1960). Było to dzieło budownictwa sakralnego, które długo wywierało wpływ na architekturę romańską Europy Środkowej. Ten właśnie wpływ miał się także odzwierciedlić w najstarszych budowlach wawelskich. Sława Bernwarda jako mecenasa i współtwórcy nie przejawiła się jednak w samych tylko dziełach architektury. Z jego inicjatywy, a może nawet przy jego współudziale powstały tam wspaniałe iluminowane rękopisy, słynne spiżowe wrota, artystyczne świeczniki ołtarzowe, kolumna używana jako świecznik na paschał i wiele innych arcydzieł rzemiosła. Mniej szczęśliwe były natomiast jego poczynania w sporach, które wtedy rozgorzały, w długotrwałej kontrowersji o jurysdykcję nad klasztorem w Gandersheim z arcybiskupem Willigisem z Maiz, a także w sprawie sukcesji po śmierci Ottona III. Chwilowo opowiadał się wtedy za Ekkehardem, margrabią Miśni. Wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru przed swoją śmiercią. Zmarł 20 października 1022 roku. Jego ciało złożono w krypcie, którą sam przygotował sobie w kościele Św. Michała. Kanonizowano go w r. 1192. Długo uchodził za patrona złotników. Żywot, zredagowany częściowo przez Thangmara (BHL 1253), oraz inne źródła do jego dziejów (BHL 1254-1262) poddawano ostatnio krytycznej analizie, mimo to pozostają one cennym źródłem do poznania stosunków społecznych i obyczajowości ery ottońskiej.
======
Święty Eudo z Carméry (+760)
Nazywany jest również Eudon, Eudes lub Odo. Był benedyktyńskim opatem. Przypisuje mu się fundację klasztoru, który później nazwano Saint-Chaffre we Francji.
======
Święty Leon z Nonantula (+1000)
Leon wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru na Nonantula w Modenese, we Francji. Ze wszystkich cnót, szczególnie świecił przykładem w pokorze. Po tym jak został wybrany wbrew swojej woli do opata, po dwóch latach zrezygnował i udał się do Rzymu, gdzie przygotowywał się do śmierci. Na jego grobie ślepiec otrzymał wzrok. Zmarł w 1000 rokuw dniu 20 listopada (Buc).
