ŚWIĘCI NA 3 LISTOPADA: - ::4lomza.pl:: Regionalny Portal

=====

Święty Pirmin (+753)

           Pochodzić miał z kraju opanowanego przez Wizygotów, może z okolic Narbonne. Uszedł stamtąd przed r. 715. Został wtedy wędrującym misjonarzem. Apostołował najpierw ze św. Wilibrordem w Ardenach. Potem dotarł do Szwajcarii i w latach 713-714 założył w Pfäfers opactwo. Ewangelizował następnie w Alemanii. Około 724 r. założył opactwo w Reichenau. Ponieważ cieszył się zaufaniem Karola Młota, władca Alemanów wydalił go ze swego terytorium. Przybył wówczas do Alzacji i założył opactwo w Murbach (727). Przyczynił się też do ufundowania następnego, w Neuwiller. Był już wtedy biskupem o uprawnieniach misyjnych i regionalnych. Jako taki przyczynił się do powstania jeszcze innych opactw na terenie Bawarii, Palatynatu i Badenii. Ostatnim z założonych przezeń ośrodków było opactwo Hornbach, położone w odległości 5 km od Zweibrücken. Tam zmarł około 755 r. Od IX w. figurował w martyrologiach pod dniem 3 listopada. Czczono go zwłaszcza w Luksemburgu, w Reichenau i w Hornbach. Uchodził za orędownika przeciw ukąszeniom oraz przy upraszaniu deszczu. Pozostawił po sobie podręcznik na użytek misjonarzy, znany pod tytułem Dicta Pirminii de singulis libris canonicis scarapsus, lub krótko Scarapsus.

=====

Błogosławiony Berard z Marsi (1079-1130)

                        Był synem hrabiego Marsi, a urodził się w r. 1079 na zamku w Colli, w pobliżu Akwilei. Wychowywał się u kanoników regularnych, osiadłych przy katedrze Św. Sabiny. Potem wysłano go do benedyktyńskiego klasztorze na Monte Cassino. Przez sześć lat kształcił się tam pod kierunkiem Pawła Ślepca. Wrócił następnie do swego kraju, ale Paschalis II wezwał go niebawem do Rzymu i powierzył mu w zarząd Kampanię. Zabrał się wówczas energicznie do wytępienia rozboju i samowoli feudałów. Kosztowało go to wiele. Piotr Colonna uwięził go i po obiciu wrzucił do głębokiej cysterny, z której jeden z przyjaciół ledwo go zdołał wydobyć. Wkrótce potem papież mianował go kardynałem i zabrał ze sobą do Francji. W r. 1109 mianował go biskupem rodzinnej diecezji, którą wówczas zajmował intruz Sigenulf. Przez dwadzieścia lat duszpasterzował tam, zwalczając symonię i konkubinat księży, rozdając jałmużny i troszcząc się gorliwie o chorych. Walczył też nadal z nadużyciami feudałów, którzy mszcząc się próbowali go ukamienować, a potem, pobiwszy, zmusili do opuszczenia diecezji. Schronił się wówczas w Rzymie, na Lateranie, ale nadal zajmował się swoimi. Przepowiedziawszy swój koniec, kazał się przenieść do Św. Sabiny.
Zmarł 3 listopada 1130 r. Jego wczesny i trwały kult zaaprobował w r. 1808 Pius VII.

=====

Święty Guénhaël (+550)

                         Jego imię znaczy: „biały anioł”. Nazywany jest również Gwenhael. Wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru w Brytanii, we Francji, w młodym wieku. Później został wybrany opatem.

=====

Święty Malachiasz O’More (+1148)

                          Pierwotnie zwał się Mael Maedoc Ua Morgair, ale to staroirlandzkie imię w języku angielskim przybrało formę Malachy O’More, a stąd już był tylko krok do Malachiasza. Urodził się w starożytnym Armagh około r. 1094 jako syn lektora tamtejszej szkoły klasztornej. Młodość jego przypadała na czasy przedsięwziętej przez Cellacha (Celsusa) reformy Kościoła w Irlandii. Dość wspomnieć, iż w 1111 r. odbył się w Rath Breasail pierwszy irlandzki synod zwołany w tym celu. Sam Malachiasz kształcił się pod kierunkiem mnicha Imara (Eimara), który ok. wszczepił mu przywiązanie do Stolicy Rzymskiej. W 1119 r. został kapłanem. Wkrótce jego gorliwa działalność na rzecz zaniedbanej ludności zwróciła uwagę biskupów dążących do reformy. Malchus (Mael Jose), biskup z Lismore, ściągnął go tedy do siebie. Niebawem Malachiasz objął współrządy w sławnym opactwie Bangor. W 1123 r. powołano go na biskupstwo w Connor. Nieco później założył klasztor w Kerry. Wreszcie w 1129 r. zgodnie z życzeniem zmarłego Cellacha zaczęto czynić starania, aby osiadł w prymasowskim Armagh. Jakkolwiek zwolennicy reformy przyznali mu tytuł prymasa, do objęcia stolicy nie doszło. Przez jakiś czas Malachiasz kierował życiem kościelnym w Bangor, wreszcie w 1137 r. zrezygnował na rzecz Gelazjusza (Gille Mac Liag) z Armagh i objął biskupstwo w Down. W dwa lata później na życzenie episkopatu Irlandii udał się do Rzymu z prośbą o paliusze. W tym stadium reformy Innocenty II paliuszy odmówił, ale mianował Malachiasza swoim legatem i zachęcił go do kontynuowania dzieła reformy. Chyba owocniejszy był jego pobyt w Clairvaux. Zaprzyjaźnił się wówczas ze św. Bernardem, a następnie przekazał mu do uformowania kilku zdolnych młodzieńców. Oni to, wróciwszy do kraju, wespół z innymi zapoczątkowali (1142) wspaniały rozkwit życia cysterskiego. Malachiasz odwiedził też kanoników regularnych św. Augustyna w Arrouaise (Aroasia, w diec. Arras) i zabrał od nich regułę, wedle której założył później w ojczyźnie wiele klasztorów. W 1148 r. na życzenie synodu w Inispatrick przedsięwziął drugą podróż na kontynent. Nie zastawszy papieża Eugeniusza III we Francji, zatrzymał się w Clairvaux i wówczas śmiertelnie zaniemógł. Zmarł 1, a może 2 listopada tegoż roku. Kanonizował go w 1190 r. Klemens III. Pamiątkę ze względu na Dzień Zaduszny obchodzono przez długi czas w dniu 3 listopada. Nowe Martyrologium Rzymskie przywraca tej pamiątce termin właściwy (2 XI). Dodajmy jeszcze, że Malachiaszowi przypisano proroctwa dotyczące przyszłych papieży, a także przepowiednie na temat Hiszpanii i Irlandii. Pierwsze były zręcznym fałszerstwem z r. 1590, spreparowanym dla zalecenia pożądanej kandydatury na tron papieski. Następne były naśladownictwem pierwszych, powstały zaś znacznie później.