ŚWIĘCI NA 17 SIERPNIA: - ::4lomza.pl:: Regionalny Portal

======

Święty Donat z Ripacandida (+1198)

Urodził się w Ripacandida we Włoszech. Wstąpił w 1194 roku do benedyktyńskiego klasztoru w Petina. Został patronem Ripacandida.

======

Święty Amor z Amorsbach (ok. 694- 747)

Pochodził z Akwitanii, a urodził się około 694 roku. Był najpierw benedyktyńskim mnichem w Saint-Maur-des Fossés. Potem razem ze św. Pirminem wyprawił się na przepowiadanie Ewangelii do Frankonii. Pirmin założyć tam miał opactwo, które w ewangelizowaniu i rozkrzewianiu życia zakonnego odegrało rolę niepoślednią. W 734 roku św. Bonifacy konsekrował w nim ponoć kościół. Opactwo nazwą później Amorsbach, a pobliskie źródło Amorsbrunn. Święty miał tam jako opat przebywać przez czterdzieści trzy lata. Zmarł w  747 roku. Wspomina się go w dniu 17 sierpnia.

======

Święte Benedykta z Lorraine i Cecylia z Rzymu
(+X w.)

Były córkami króla i wstąpiły do benedyktyńskiego opactwa
w Susteren w Rhineland i zostały ksieniami.

======

Święty Drythelm (+700)

Był bogatym człowiekiem  pochodzącym z Nortumbrii w Anglii. Zrezygnował jednak z majątku, który podzielił między żonę, dzieci i obdarował biednych. Drythelm wstąpił do benedyktyńskiego opactwa w Melrose. Ostatnie lata swojego życia spędził jako pustelnik prowadząc surowe życie. Zmarł przypuszczalnie przeżywszy przerażającą wizję o niebie, piekle i czyścu i życiu pozagrobowym. Święty Będą pisał o jego życiu.

======

Święty Jakub Diakon (+VIIw.)

Włoski mnich benedyktyński. Towarzysz św. Paulina na misjach
w Nortumbrii w Anglii. Poświęcił się ewangelizacji mimo niebezpieczeństwa i wbrew zaciętości pogan.

======

Święty Jan z Monte Marano (+1094)

Mnich benedyktyński. Został mianowany biskupem przez papieża św. Grzegorza VII w 1074 roku. Jest patronem Monte Marano we Włoszech.

======

Święty Karloman (+755)

Urodził się około r. 715. Gdy w r. 741 ojciec zmarł, otrzymał przy podziale dziedzictwa Austrazję, Alemanię i Turyngię. Z bratem Pepinem pozostawał zrazu w zgodzie. Z nim też razem walczył z Akwitańczykami, którzy podnieśli głowy. Razem też rządzili państwem, uznając, że czynią to w imieniu Childeryka III, ostatniego z królów merowińskich. Przy tym wszystkim Karloman współpracował harmonijnie z mężami Kościoła. Bonifacemu podarował tereny, na których wyrosło sławne opactwo we Fuldzie. W r. 742 wezwał wielkiego apostoła, aby podjął reformę Kościoła Franków. Wraz z Bonifacym zwołał w r. 742 lub 743 tzw. Concilium Germanicum. W pięć lat później zrezygnował z władania. Kraj i dzieci powierzył Pepinowi, sam zaś udał się do Rzymu, gdzie z rąk papieża Zachariasza przyjął tonsurę. Założył następnie opactwo na górze Soracte i powierzył je opiece św. Sylwestra. Gdy odwiedzało go tam zbyt wielu i gdy mnisi uskarżali się na te nieustanne wizyty świeckich, przeniósł się na Monte Cassino. Gdy nieco później pojawiły się trudności w stosunkach między papiestwem a władcami longobardzkimi, a Stefan II udał się do Francji, aby u Pepina szukać wsparcia, Karloman udał się tam także, wedle niektórych dobrowolnie, wedle innych wbrew swym chęciom. Pepin za zgodą papieża osadził go wówczas w Vienne. Tam zmarł 17 sierpnia 755 r. Gdzieniegdzie uważano go za świętego