========

13 KWIETNIA:

Święta Ida z Boulogne (1040-1112)

Urodziła się w r. 1040 jako córka Godfryda, księcia Dolnej Lotaryngii. Mając lat siedemnaście, poślubiła Eustachego II, hrabiego Boulogne. Miała z nim trzech synów: Eustachego III, który został dziedzicem rodowego hrabstwa; Godfryda, który przybrał tytuł od swego zamku w Bouillon, uczestniczył w pierwszej wyprawie krzyżowej i został -Obrońcą Świętego Grobu-; oraz Baldwina, jego następcę, który przybrał sobie tytuł króla Jerozolimy. Pozostawała w kontakcie ze św. Anzelmem, arcybiskupem Canterbury; zachowało się kilka listów, adresowanych przez świętego doktora do niej. Wiemy ponadto, że oznaczała się chrześcijańską miłością, wspierała ubogich, odbudowała kościół w Boulogne i ufundowała kilka opactw. Zmarła 13 kwietnia 1112 r. Pochowano ją w opactwie w Wast (Vasconvilliers). Wkrótce mnich z tego opactwa napisał jej życiorys. Dziś czczą ją w diecezjach Arras i Bayeux oraz w samym Boulogne.

====

Święta Ida z Leuven (+ok. 1290)

Była córką handlarza winem. Do dwudziestego drugiego roku życia przebywała wśród rodziny, oddana pobożności, pokucie i uczynkom miłosierdzia. Obdarowana wcześnie niezwykłymi łaskami, także darem stygmatów, zdecydowała się w końcu schronić u cysterek w Roosendael, niedaleko Mechelen, by uniknąć jakiegokolwiek rozgłosu. Jeszcze bardziej wzrosła tam jej cześć do Najświętszego Sakramentu. Biograf mówi o niej, iż była Christi passionis aemulatrix et socia et socia - współuczestniczką i gorliwą naśladowczynią Chrystusowej męki. Zmarła około r. 1290. Kult błogosławionej ucierpiał na skutek zniesienia klasztoru przez kalwinistów (1576), ale odnowiony u cystersów i benedyktynów, zatwierdzony został w r. 1719. Pamiątkę obchodzi się 13 kwietnia (tego samego dnia, co wspomnienie błogosławionej Idy z Boulogne).

====

Błogosławiony Jakub z Certaldo (+1292)

Był w tym klasztorze kamedulskim również duszpasterzem. Zmarł w 1292 roku. Jego wspomnienie obchodzi się 13 kwietnia.

========

14 KWIETNIA:

Święty Bernard z Tiron (1046 - 1117)

Benedyktyn, założyciel  opactwa w Tiron pod  Chartres, skąd poźniej wyszła kongregacja tironianów ( gałąź zreformowanych benedyktynów, kładąca większy nacisk na ascezę, pracę fizyczną  i samotność). Zmarł w 1117 roku, kult dozwolony w 1861 roku. Wspomnienie jego obchodzi się 14 kwietnia.

====

Święty Lambert z Lyonu (+688)

Opat klasztoru benedyktyńskiego w Fontanelle, został biskupem  lungduńskim. Zmarł  w 688 roku.

====

Błogosławiony Lanuin (+1120)

Był mnichem kartuzkim. Towarzyszył świętemu Brunonowi do Kalabrii i zarządzał po jego śmierci dwoma włoskimi klasztorami kartuzów. Był wizytatorem apostolskim klasztorów w 1120 roku. Jego kult został dozwolony w 1893 roku. Jego wspomnienie obchodzi się 14 kwietnia.

========

15 KWIETNIA:

Święty Nidgar z Augsburga (+829)

W dokumentach jego obecność na tej stolicy zaświadczona jest
w 822 roku. Miał być przedtem opatem w benedyktyńskim klasztorze w Ottobeuren. Zmarł w dniu 27 września lub 15 kwietnia. Pochowano go w opactwie świętych Ulryka i Afry w Augsburgu. W latach 1064 i 1698 dokonano dwóch translacji. Nidgar widniał w martyrologiach benedyktyńskich, ale jego cześć szerszych kręgów nie zatoczyła.

========

16 KWIETNIA:

Święty Fruktuozus z Bragi (+665)

Był synem hiszpańskiego generała wizygockiej armii. Kształcił się u biskupa Valencii, w Hiszpanii. Konancjusza. Fruktuozus zbudował klasztor w swojej posiadłości i został pustelnikiem. Zebrało się wokół niego wielu zwolenników, dlatego wybudował więcej klasztorów do których wstąpili też niektórzy z jego rodziny. Fruktuozus zdecydował wtedy wyruszyć do Egiptu, gdzie też osiadł jako pustelnik. Niestety królewski dekret spisany na podstawie wizygockich zasad nakazało mu powrót do Hiszpanii. Został wybrany biskupem, a w 656 roku wziął udział w Soborze w Toledo, gdzie został wybrany biskupem Bradze,
w Portugalii. I był nim aż do swojej śmierci.

========

17 KWIETNIA:

Święty Landeryk z Soignies

Biskup w Meaux we Francji. Syn św. Wincentego Madelgariusza
i Waldetrudy. Zrezygnował z biskupstwa w 650 roku i został opatem
w benedyktyńskim klasztorze w Soignies w Belgii.

====

Święty  Robert z La Chaise-Dieu (+1067)

Urodził się w Owernii pod koniec X stulecia, w rodzinie spokrewnionej z Odonem z Cluny. Rodzice powierzyli go w 1018 roku kanonikom od Św. Juliana w Brioude. W 1026 roku sam został kanonikiem. Po święceniach kapłańskich mianowano go administratorem dóbr klasztornych. Ale życie kanonickie go nie zadowalało. Wyjechał wówczas do Italii i przez jakiś czas przebywał na Monte Cassino. Zapoznał się tam z tradycją monastyczną. W grudniu 1043 roku z dwoma towarzyszami osiadł w głębokim borze pod Brioude  i rozpoczął życie na wpół pustelnicze, na wpół apostolskie. Nowych kandydatów do tego rodzaju życia nie zabrakło. W 1050 roku erem przekształcił się w klasztor Casa Dei: La Chaise-Dieu. W dwa lata później Leon IX udzielił mu przywileju egzempcji, a Henryk I podpisał akt uznania. Gdy nadciągali nowi kandydaci, Robert zakładał małe przeoraty, rozrzucone po całym Masywie Centralnym. Zmarł 17 kwietnia 1067 roku. Natychmiast otoczyła go cześć wiernych. Aleksander II zaaprobował ten kult. Wspomnienie nowego świętego obchodzono  24 kwietnia (ale w Martyrologium 17 kwietnia). Robertowi wcześnie też poświęcono kilka pism hagiograficznych. Niebawem jego dzieło kontynuować będą nowe fundacje w Grandmont (1074), Chartreuse (1088), Cîteaux (1098) i Fontevrault (1101).

====

Święty Robert z Molesmes (ok. 1028- 1111)

Urodził się około 1028 roku w Szampanii we Francji, w rodzinie hrabiów de Tonnerre. Około piętnastego roku życia przyjął habit benedyktyński w Moutier-la-Celle. Jako młody człowiek słynął już ze świętości. Wkrótce po profesji został przeorem. Potem wybrano go na opata u Św. Michała w Tonnerre. Chciał tam zaprowadzić dyscyplinę, nie zdołał jednak przezwyciężyć oporu wspólnoty. Postanowił wtedy z urzędu zrezygnować. Eremici, przebywający w borze pod Collan, zwrócili się do niego z prośbą o objęcie przełożeństwa u nich. Odmówił 
i usunął się do macierzystego opactwa. Znów uczyniono go tam przełożonym przeoratu, zależnego od Moutier-la-Celle. Wspomniani eremici dotarli doń po raz wtóry. Ponowionej prośbie nie odmówił. Z uwagi na klimat doradził jednak eremitom przeniesienie do Molesmes, na teren diecezji Langres (dziś Dijon). Stało się to ok. 1075 roku.  Na początku żyli bardzo ubogo, ale z czasem zaczęły napływać darowizny i miejsce ducha ubóstwa zajęło poczucie dostatku. Chciał wówczas odejść, mnisi prosili go jednak o pozostanie, przyrzekając zastosować się do jego wymagań. Po daremnych próbach zabrał ze sobą sześciu najgorliwszych 
i udał się do arcybiskupa Lyonu z prośbą, aby mógł schronić się w borze pod Cîteaux (łac. Cistercium, stąd cystersi), na terenie diecezji Chalon-sur-Saône (dziś Dijon). W ten sposób stworzył nową rodzinę zakonną- cystersów. Nowe zakonne życie rozpoczęli tam 21 marca 1098 roku. Święty Robert duchowość połączył z ubóstwem, milczeniem, pracą własnych rąk. Tymczasem mnisi z Molesmes wyprosili u papieża nakaz jego powrotu. Robert musiał więc powrócić do Molesmes, gdzie też zmarł w 1111 roku. W 1221 r. Honoriusz III pozwolił obchodzić jego święto.  W Martyrologium Rzymskim umieszczono Roberta pod dniem 29 kwietnia (obecnie 17 kwietnia), ale w zakonie cystersów wspominano go razem z Alberykiem, jego następcą w Cîteaux, oraz ze Stefanem, oddanym towarzyszem, w dniu 26 czerwca. W ikonografii atrybutem św. Roberta jest pierścień – znak więzi z Bogiem. Cystersi stali się twórcami  i krzewicielami kultury materialnej w Europie – rozwinęli rzemiosło, przemysł, sadownictwo, pasterstwo. Uruchamiali kopalnie, huty i zakłady metalurgiczne, budowali mosty, meliorowali pola, karczowali lasy, zakładali wsie.

====

Święty Wando z Fontenelle (+752)

Od wczesnej młodości kształcił się w szkole tego opactwa. Jako diakon towarzyszył św. Wulfranowi w jego wyprawie misyjnej do Fryzów. Stało się to zapewne w latach 689-694. Gdy w 694 powrócił do Fontenelle, złożył zakonną profesję. Reginfrat, władca z Neustrii, sprawił, że w 716 r. obrano go w Fontenelle opatem na miejsce usuniętego Benigna. Kiedy w trzy lata później Karol Młot doszedł do władzy, on z kolei został zesłany do klasztoru Św. Serwacego w Maastricht. W 747 r. Pepin przywrócił Wandona do łask, ale do objęcia pełnej władzy opackiej ochoty on już nie miał. Zajmował się raczej książkami i dziełami pobożnymi. Wybudował też kościół, dedykując go św. Serwacemu, którego relikwie przywiózł z wygnania. Pod koniec życia oślepł. Zmarł w 752 r. Jego imię znalazło się pod dniem 17 kwietnia  w niektórych kodeksach Martyrologium Hieronimiańskiego. Mimo to nie wydaje się, aby jego kult zatoczył szersze kręgi.

========

18 KWIETNIA:

Święta Agia z Hainault (+714)

Zwana również Aye lub Austregildis. Agia była żoną św. Hidulfa z Hainault. Wstąpiła do żeńskiego benedyktyńskiego klasztoru w Mons, gdzie  w męskim św. Hidulf był mnichem.

====

Święty Ursmar z Lobbes (+713)

Z pochodzenia był Frankiem. Urodził się w Floyon pod Avesnes,  w północnej Francji. Jako biskup-misjonarz pracował w okolicach Flandrii i Brabancji, a swą stałą siedzibę miał w opactwie benedyktyńskim w Lobbes. Na prośbę Hidulfa Pepin z Heristalu powierzył mu potem rządy w tym opactwie. Był może także założycielem opactw w Aulne i w Wellers. W 711 roku zrezygnował z urzędu. Zmarł może 18 kwietnia 713 roku w Lobbes. Pochowano go  w kościele, który sam wybudował i który nazwano potem jego imieniem. W 823 roku dokonano uroczystej elewacji jego relikwii. W 1408 roku przeniesiono je do Binche. Spłonęły tam w pożarze w 1794 roku.

====

Święty Wikterp z Augsburga (+749)

Nazywany był również Wicho. Został wybrany opatem w benedyktyńskim klasztorze w Ellwangen. Pomagał przy zakładaniu klasztorów w Füssen, Wessobrün i Kempten, w Niemczech. Później został wybrany biskupem Augsburga.

========

19 KWIETNIA:

Święty Elfeg z Canterbury (954 - 1011)

Elfeg urodził się w 954 roku. Został mnichem w klasztorze benedyktyńskim Deerhurst, a następnie opatem jednego z klasztorów w pobliżu Bath (oba na terenie Anglii). W 984 roku otrzymał nominację na biskupa Winchester. Od 1006 roku był arcybiskupem Canterbury. Gdy w 1011 roku Canterbury zdobyli Duńczycy, Elfleg dobrowolnie udał się do więzienia, by nie opuszczać swoich wiernych. Po siedmiomiesięcznym uwięzieniu, w czasie pogańskiego święta najeźdźców był tak długo obrzucany kośćmi wołów, aż zmarł.

====

Święty Leon IX, papież (+1054)

Bruno, hrabia z Egisheim i Dagsburgu (Alzacja), urodził się 12 lutego 1002 roku. Jako kleryk przebywał na dworze cesarza Konrada II pełniąc obowiązki kapelana cesarskiego. W 1026 roku mianowany został biskupem Toul. Na tym urzędzie działał gorliwie poprzez wizytacje i synody, do klasztorów zaś wprowadzał reformę kluniacką. W przetargach o Burgundię stał wiernie po stronie Konrada oraz Henryka III, który był jego krewnym. Henryk też właściwie wyniósł go w 1048 roku na sejmie Rzeszy w Wormacji na stolicę Piotrową. Nie było to zrazu po myśli rzymian; kiedy jednak ich kandydat Halinard z Lyonu ustąpił, przyjęli bez oporu Leona. Wybrany na Lateranie (1049), bez zwłoki przystąpił do walki z symonią, inwestyturą świeckich i małżeństwami księży. Nowy papież wszedł do Rzymu skromnie, bez orszaku, jako pielgrzym. Ściągał do kurii papieskiej ludzi wybitnych, samą zaś kurię przeorganizował na wzór kancelarii cesarskiej. Uczestniczył w dwunastu synodach. Na jednym z nich, w Vercelli (1050), potępił naukę Berengariusza o Eucharystii (zaprzeczenie rzeczywistej obecności Chrystusa w Najśw. Sakramencie). Z dworem cesarskim utrzymywał stosunki zgodne. Ucisku doznał na skutek ekspansji normandzkiej. Mimo pomocy udzielonej mu przez Henryka III wyprzeć Normanów nie zdołał, a w 1053 roku, po wycofaniu się posiłków z Rzeszy, w bitwie pod Civitate poniósł klęskę. W niewoli, do której się wówczas dostał, potraktowano go z szacunkiem. W marcu 1054 pozwolono mu powrócić do Rzymu, gdzie w miesiąc później (19 kwietnia) umarł. Należy do najwybitniejszych papieży. W historii zapisał się tym, że torował drogę reformie gregoriańskiej.

========

20 KWIETNIA:

Błogosławiony Dominik Vernagalli (+1218)

Kameduła. Był założycielem szpitala w Pizie. Kult jego został dozwolony w 1854 roku.

====

Święty Arduin (Harduin) z Saint-Waudrille (+811)

W tym właśnie opactwie był mnichem, ale przez dłuższy czas żył tam jako pustelnik przy kaplicy Św. Saturnina. Mimo to pielgrzymował do Rzymu. Nade wszystko zasłynął jako sprawny kopista. 
W produkowaniu minuskuły karolińskiej był ponoć prawdziwym wirtuozem. Jeszcze wielki Mabillon w swym studium Inquisitio de cursu gallicano będzie go stawiał za wzór w tym przedmiocie. Zmarł w r. 811. Wspomniano go 20 kwietnia lub 12 lipca.

====

Święty Gundebert

Był Frankiem z urodzenia. Ożenił się z Bertą. Jego bratem był św. Nivard. Po wstąpieniu do klasztoru benedyktyńskiego był tam przez jakiś czas mnichem. Później udał się do Irlandii by głosić tam Ewangelię ale został zamordowany przez pogan

====

Święty Hugon z Anzy-le-duc (+930)

Pochodził z Poitiers we Francji. W młodym wieku wstąpił do benedyktynów. W późniejszych latach z polecenia zakonu jeździł do kilku klasztorów, aby krzewić ideały benedyktyńskie. Hugon pracował m.in. w nowo założonym klasztorze w Cluny. Zmarł 20 kwietnia 930 roku w klasztorze Anzy-le–Duc, w którym był przeorem. W 1001 roku ekshumowano jego szczątki.

========

21 KWIETNIA:

Święty Anzelm z Canterbury (1033-1109)

Urodził się w 1033 roku w dolinie Aosta, w Piemoncie, we Włoszech w możnej rodzinie. Był nteligentny i wrażliwy, młodość miał trudną, naznaczoną poważnymi kryzysami; niemały udział mieli w tym jego mistrzowie ze szkoły klasztornej w Aoscie. Był już oblatem, a ciągle jeszcze zastanawiał się nad swym powołaniem; wreszcie wyjechał do Burgundii i Francji. Sława mistrza szkoły klasztornej w Bec(Normandia) i jednocześnie przeora tego benedyktyńskiego opactwa, Lanfranca, spowodowała, że tam wstąpił w 1060 roku. Szybko stał się jego bliskim uczniem i współpracownikiem. Po wyborze Lanfranca w 1063 roku na opata klasztoru w Caen, Anzelm został przeorem w Bec. Mimo swego młodego wieku rychło zyskał sobie przywiązanie wszystkich.  W tym też czasie wykazywał już pełną dojrzałość intelektualną i zdaje się, że stworzył syntezę swej filozoficznej myśli. Tam właśnie powstały jego wielkie dzieła: Monologium, Proslogion, De veritate, De libero arbitrio, De casu diaboli oraz De grammatico. W 1078 roku po śmierci opata-założyciela wspólnoty, Herluina, wybrano go jego następcą. Skazało go to na ciągłą ruchliwość i aktywność. Mimo to pióra nie odłożył i pośród kontaktów z wieloma osobistościami, rad udzielanych licznym duszom, wizytacji zależnych od opactwa klasztorów, rozrzuconych po Normandii i Anglii, Anzelm układał stale zarysy traktatów, a także modlitwy i rozważania. Jako opat Bec aktywnie brał udział w życiu kościelnym i politycznym. W 1093 roku, w czasie pobytu w Anglii, Wilhelm II wyznaczył go na następcę Lanfranka na stolicy prymasowskiej w Canterbury. Kościół w Anglii, reformowany niedawno przez Wilhelma Zdobywcę, musiał wkrótce przeciwstawić się polityce nowego króla. Starał się jako biskup realizować politykę kościelną w duchu reform gregoriańskich, co doprowadziło go do konfliktu z królem Anglii. Dostrzegając, iż król nie znosi jego postawy, arcybiskup wyjechał na kontynent i poprosił papieża o pozwolenie na powrót do klasztoru.  Ale Urban II odmówił i Anzelm wiódł życie tułacze. Przebywał w Rzymie, Bari, Lyonie, aż wreszcie (1100) dowiedział się o śmierci Wilhelma. Henryk I zaprosił go do powrotu. Anzelm wrócił, ale realizacja wytycznych papieskich w sprawie inwestytury doprowadziła do nowego konfliktu. Prymas udał się po raz drugi na wygnanie. Przebywał teraz przez czas dłuższy w Bec, potem pojechał do Rzymu, następnie zaś zatrzymał się w Lyonie. W końcu doszło do ugody. Na mocy układu zawartego na warunkach przyjętych uprzednio we Francji (później także w tzw. konkordacie wormackim) Henryk I zrzekł się inwestytury przez pastorał i pierścień, natomiast każdorazowy nominat miał być zobowiązany do tego, aby przed przyjęciem sakry złożyć królowi przysięgę na wierność. Anzelm mógł teraz wrócić spokojnie do swej biskupiej stolicy. Bronił jeszcze jej prymasowskich uprawnień przed roszczeniami biskupów Yorku, zresztą wszystkie siły skierował ku pracy duszpasterskiej. Troską otoczył formowanie kleru miejscowego, liczne kontakty nawiązał z Kościołami Szkocji i Irlandii, zajął się reformą życia zakonnego i zadbał o jego rozwój. Nie porzucił przy tym wszystkim działalności pisarskiej, której oddawał się w czasie swych wygnańczych wędrówek. Ukończył dzięki temu lub napisał nową serię dzieł: Epistola de incarnatione Verbi, De processione Sancti Spiritus, Cur Deus homo, De conceptu virginali et originali peccato, De concordia. Dochodzą do tego listy i sporo rozważań oraz modlitw.  W 1108 roku był interrexem. Utrudzony swą wielostronną działalnością Anzelm zmarł w 76 roku życia, w Wielką Środę 1109 roku w Canterbury. Kościół, który w 1720 roku ogłosił go swoim doktorem, czci go 21 kwietnia. Takiego właśnie doktora, -ostatniego z Ojców, a pierwszego z przedstawicieli scholastyki- i jej ojca dopatrywała się w nim znacznie wcześniej potomność, poniekąd niepomna jego działalności duszpasterskiej i tego, co jako prymas Anglii zniósł w obronie swobód kościelnych. Rozważał przyczyny Wcielenia Syna Bożego, badał teologię Ducha Świętego.Także dziś widzimy w nim przede wszystkim tego, który utorował drogę do trzynastowiecznej syntezy scholastycznej. Stworzył dla niej podstawę przez właściwe postawienie problemu wzajemnego stosunku wiary i rozumu. Poprzez Boecjusza obeznany z logiką Arystotelesa, a poprzez Augustyna, którego jest najznakomitszym uczniem, z neoplatonizmem - podjął Anzelm próbę niezwykle śmiałą i wytyczył perspektywy niemal zupełnie nowe. Zwalczał błędy racjonalizmu i nominalizmu. Teologii opartej dotąd prawie wyłącznie na dziedzictwie epoki patrystycznej rzuca niejako naczelne hasło: intellectus fidei. Rozum ma wyjaśniać prawdy wiary i prowadzić do lepszego ich rozumienia. Rozwija także teologię naturalną (teodyceę). Przedkładając argumenty rozumowe na istnienie Boga, próbuje uzasadnić je przy pomocy samego pojęcia. Wielcy scholastycy odrzucą lub spróbują poprawić ten argument, nazywany często ontologicznym lub krótko anzelmiańskim, ale w przyszłości wielu myślicieli będzie doń nawiązywać, tak jak nawiążą do wielu innych oryginalnych idei doktora z Canterbury, żeby wymienić takie nazwiska, jak chociażby: Kartezjusz, Leibniz czy Barth. Nawiązywać do myśli Anzelma będą tym bardziej uczeni katoliccy, i to po dzień dzisiejszy, kiedy ukazuje się nowe zbiorowe wydianie dzieł świętego, a centralne studium benedyktyńskie w Rzymie nosi nazwę Anselmianum. W ikonografii św. Anzelma przedstawia się w szatch bisku[ich z piórem lub  z ksiegą w dłoni. Jego atrybutem jest także  zając- znak tułaczego życia podczas dwukrotnego zesłania na wygnanie.

Duszo moja, czy znalazłaś Tego, którego szukałaś? Poszukiwałaś Boga
i poznałaś, że On przewyższa wszystko i nie sposób pomyśleć odeń większego; i że jest On samym życiem, światłością, mądrością, dobrocią, wieczną szczęśliwością
i błogosławioną wiecznością. A jest tym zawsze i wszędzie. Panie, jesteś moim Bogiem i moim Panem, a nigdy Ciebie nie widziałem. Ty mnie stworzyłeś
i odrodziłeś, dałeś mi wszystko, co we mnie dobrego i dotąd Cię nie znam. Zostałem stworzony by ciebie widzieć, a jeszcze nie uczyniłem tego, po co istnieję.
(św. Anzelm, Proslogion)

Nie pragnę wiedzieć, aby móc wierzyć, ale wierzę, aby móc zrozumieć”.

Modlitwa

Boże, któryś lud Twój, dla wskazania mu drogi zbawienia wiecznego, obdarzył świętym Anzelmem, wielkim sługą Twoim, spraw łaskawie, prosimy, abyśmy posiadając go jako mistrza życia chrześcijańskiego na ziemi, zasłużyli sobie mieć go przyczyńcą w Niebie. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, który żyje i króluje na wieki wieków. Amen.

====

Błogosławiony Fastred (+1163)

Był uczniem świętego Bernarda. Został przez niego zamianowany pierwszym opatem w Cambron. Później zarządzał klasztorem cysterskim w Clairvaux i Citeaux. Zmarł w 1163 roku. Jego wspomnienie obchodzi się 21 kwietnia.

====

Święty Frodulf (+750)

Nazywany był również Frou. Był uczniem św. Maderyka. Został mnichem w benedyktyńskim klasztorze w Autun we Francji. Najazd Saracenów na południową Francję zmusił go do ucieczki. Założył pustelnię w Cóte d’Or. Gdy jego powrót do Autun stał się wątpliwy pozostał w Cóte d’Or.

========

22 KWIETNIA:

Święta Oportuna z Montreuil (+ ok. 770)

Urodziła się na początku VIII stulecia w Exmes, na terenie diecezji Séez. Do benedyktynek wstąpiła w Montreuil, gdzie ksienią była jej ciotka. Została potem jej następczynią. Gdy w drodze do Rzymu zamordowano jej brata, biskupa Chrodeganga z Séez, ona zajęła się jego pogrzebem. Zmarła wkrótce potem, 22 kwietnia około 770 roku. Pochowano ją obok brata. Gdy pojawiło się niebezpieczeństwo normandzkie, ciało przeniesiono do Moussy-le-Neuf, gdzie nadal działy się cuda. Karol Łysy ufundował u jej grobu kolegiatę. W diecezjach Séez, Meaux i paryskiej wspomina się ją 22 kwietnia, natomiast w Argentan 
22 czerwca.

====

Święta Sennorina (+982)

Była podobno krewną św. Rudezynda. Ją samą wychowywała ciotka Gudyna, która była ksienią we Vieira, w hiszpańskiej Galicii. Tam też Senorina przyjęła welon mniszek, a później została po ciotce ksienią klasztoru. Przypisuje się jej także założenie małego klasztorku benedyktyńskiego w Besto, gdzie była przeoryszą, na terenie portugalskiej diecezji Braga. Przez jej modlitwy Pan nakrmił zakonnice, które pozostały bez żywności.Zmarła może w 982 roku. Po translacji do Besto czczono ją przede wszystkim w Portugalii. Jej wstawiennictwu infant Alfons, syn Sanczii I (1185-1212), zawdzięczał swe uzdrowienie. Wspomnienie obchodzono 22 kwietnia.

========

23 KWIETNIA:

Święty Wojciech z Pragi (ok. 956 - 997)

Urodził się około 956 roku w czeskich Lubicach, w możnej rodzinie Sławnikowiców. Kształcił się w Magdeburgu pod opieką tamtejszego arcybiskupa, Adalberta. Ku jego czci Wojciech przyjął (w czasie bierzmowania?) imię Adalbert, pod którym jest znany i czczony na Zachodzie. Potem przebywał w otoczeniu pierwszego biskupa Pragi, Dytmara. W 982 roku był świadkiem jego przedśmiertnego kajania się z zaniedbań i grzechów. W rok później otrzymał sakrę i został jego następcą. Stanowisko okazało się nad wyraz trudne. Nie mogąc się uporać z przeciwnościami, udał się Wojciech po radę do Rzymu. Odwiedził też wówczas sędziwego ascetę, św. Nila. Potem osiadł u Św. Bonifacego na Awentynie i przyjął habit benedyktyński,podczas gdy w rządach diecezją zastępował go Falkold, biskup miśnieński. Gdy ten umarł, Czesi zażądali jego powrotu. Przychylając się do życzenia papieża, wrócił Wojciech wiosną 992 roku do Pragi i zajął się gorliwie sprawami kościelnymi w Czechach. Z jego inicjatywy powstał wówczas  w Brzewnowie klasztor benedyktyński, wybudowano kilka kościołów, prawdopodobnie prowadzono także jakieś akcje misyjne na Węgrzech. Ale stosunki wewnętrzne nie poprawiły się i biskup znajdował się nadal w orbicie ścierających się ze sobą rywalizacji rodowych. Oliwy do ognia dodało zajście z naruszeniem azylu kościelnego. Biskup stanął mianowicie w obronie kobiety, która chciała z niego skorzystać. Zawsze prostolinijny, zaprotestował energicznie, gdy zaś nie znalazł posłuchu, po raz drugi opuścił Pragę i udał się do Rzymu w 995 roku. Wkrótce potem zniszczono jego rodzinne Lubice i wymordowano mu braci. W tej sytuacji o rychłym powrocie marzyć nie mógł. Toteż zetknąwszy się w Italii  z Ottonem III, zaczął snuć plany działalności misyjnej, do której zachęcał go cesarz. Odwiedził jeszcze groby świętych we Fleury, Saint-Denis i Tours, potem z myślą o realizacji misyjnych zamiarów ruszył do Polski. Podsunięto mu tu myśl o pogańskich Prusach, nękających raz po raz granice. Z wiosną pojechał tedy łodzią do Gdańska, stamtąd zaś w stronę ujścia Pregoły. Król Bolesław Chrobry dał mu osłonę z 30 wojów. Ale Wojciech odesłał rycerzy. Nie został tez gościnnie przyjęty. Wyprawa nie została należycie przygotowana, a pogańscy Prusowie okazali mu wręcz wrogość. Mimo to, nie zdając sobie sprawy z niebezpieczeństwa, próbował apostołować, co zakończyło się tragicznie. Napadnięty w pobliżu miejscowości, której nie jesteśmy w stanie zidentyfikować (Tękity, Truso?), został uderzony wiosłem a następnie został  przeszyty włoczniami; potem odcięto mu głowę i wbito na pal. Był 23 kwietnia 997 roku. Chrobry niebawem wykupił ciało męczennika i z honorami pochował w Gnieźnie. W dwa lata po śmierci papież Sylwester II  Wojciecha kanonizował, natomiast w czasie zjazdu gnieźnieńskiego obrano go patronem nowo utworzonej metropolii  z podległymi jej diecezjami w Krakowie, Kołobrzegu i Wrocławiu. Święty Wojciech stał się patronem Kościoła w Polsce jako jeden z trzech głownych jej patronów.   Jest też patronem archidiecezji gnieźnieńskiej, gdańskiej, warmińskiej  i diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej oraz miast, m.in. Gniezna, Trzemieszna, Serocka. Życie św. Wojciecha zostało przedstawione na drzwiach gnieźnieńskich – jednym z największych dzieł sztuki średniowiecznej w Polsce. Pierwszym propagatorem jego czci na forum europejskim stał się Otton III, który w marcu 1000 roku odbył pielgrzymkę do grobu Świętego. Cześć ta rozszerzyła się także na Czechy i Węgry. W tych ostatnich krajach oraz w Polsce rychło spowita została w legendy. Swe uzasadnienie znalazła jednak także w dokumentach pisanych, zwłaszcza w dwóch Żywotach i Pasji, które stały się cennymi źródłami do poznania historii młodego państwa polskiego. Z jego dziejami kult Wojciecha sprzągł się szczególnie mocno, bardziej nawet aniżeli z historią Czechów, którzy zazdrośni o utraconego świętego, w czasie najazdu w 1038(39) roku usiłowali zabrać z Gniezna jego relikwie; trudno dziś orzec, czy im się udało, czy też nie.

W ikonografii święty występuje w stroju biskupim, w paliuszu, z pastorałem. Jego atrybuty to także orzeł, wiosło oraz włoćznie, od których zginął.

Tak więc wszystkie dzieła Boże są bardzo dobre, a szczególnie miłosierdzie i zbawienne odkupienie [nas przez] Boga. Teraz jego mocą utwierdzony zrzucił stare pióra, a nowe przybrał obyczaj Wojciech, mieszkaniec nieba. Spędzać całe dni przy najsurowszym poście, wycieńczającym nocnym czuwaniem poskramiać podniety cielesne, przez ustawiczne kleczenie wyjednywać przebaczenie grzechów – to było [jego] troską za dnia i w nocy. Nikt tak jak on nie doświadczył , jak smakuje sercu święte czytanie, ile znaczy w oczach Boga szlachetna pieśń Psalmów. Uczuciem [swoim] odczuł miłosierdzie Boga i w duszy zakosztował słodkiego Zbawiciela, którego modlitwa sprowadza Ducha Świętego.  (św. Brunon z Kwerfurtu, II Żywot św. Wojciecha)

Boże, Ty umocniłeś nasz naród w wyznawaniu Twego imienia przez nauczanie i chwalebne męczeństwo świętego Wojciecha, biskupa; † spraw, prosimy, aby ten, który na ziemi głosił naszym przodkom wiarę, * wstawiał się za nami w niebie. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

====

Błogosławiona Maria Gabriela Sagheddu
(1914-1939)

Urodziła się 17 marca 1914 roku w Dorgali na Sardynii we Włoszech, w rodzinie pasterskiej. W wieku 18 lat doświadczyła  mistycznego spotkania z Chrystusem i dlatego poświęciła życie Kościołowi, wstępując w 1935 roku do klasztoru trapistek 
w Grottaferrata k. Rzymu. Od czasu swej wizji czuła w sobie  „głos Boży”. Bóg ją wybrał, by ofiarowała się  dla jedności chrześcijan: wciąż przez nią powtarzany akt strzelisty brzmiał: „Wszyscy powinni stanowić jedno, Ojcze”. Dokładnie pięć lat później zachorowała na gruźlicę. Zmarła 23 kwietnia 1939 roku w Grottaferrata w wieku 25 lat. Została ceatyfikowana przez paieża Jana Pawła II 25 stycznia 1983 roku w Bazylice św. Pawła za Murami w Rzymie.

========

24 KWIETNIA:

Święty Wilfryd z Yorku (634 - 710)

Urodził się w 634 roku w możnej anglosaskiej rodzinie, osiadłej  w Northumbrii. Wychowywał się w iroszkockim opactwie benedyktyńskim w Lindisfarne. Tam też stał się zwolennikiem obyczajów rzymskich. W 653 roku razem z Benedyktem Biscopem jeździł do Rzymu, gdzie jeszcze bardziej zasmakował w przyjętych w Italii zwyczajach mniszych. Gdy wracał do kraju, biskup Lyonu udzielił mu -rzymskiej- tonsury. Po 660 roku król Alchfryd ufundował klasztor benedyktyński w Ripon, a Wilfryd wprowadził doń liturgię rzymską oraz regułę benedyktyńską. Potem na synodzie w Whitby w 664 roku stał się rzecznikiem liturgii i obserwy rzymskiej. Wkrótce król Alchfryd powołał go na stolicę biskupią w Yorku, a jego przyjaciel, Agilbert i dwunastu biskupów frankońskich udzieliło mu w Compiégne sakry.  Gdy w 666 roku wrócił na Wyspę, okazało się jednak, że jego stolicę obsadził już Ceda, i mógł na niej zasiąść dopiero w 669 roku. W Yorku wybudował potem okazałą katedrę, natomiast w Hexham i Ripon powstały imponujące bazyliki. Gdy po synodzie w Hertfordzie  w 673 roku Teodor z Canterbury podzielił diecezję Yorku na cztery mniejsze, żywo zaprotestował. W 678 roku udał się po obronę do Rzymu. Po drodze przez cały rok zajmował się pracą misyjną wśród Fryzów. Uzyskawszy u papieża potwierdzenie swych praw, wrócił do kraju, ale stolicy biskupiej nie odzyskał. Przez dziewięć miesięcy przesiedział w surowym więzieniu, potem wydalono go z kraju. Zajmował się wtedy ewangelizowaniem mieszkańców południowych krańców Anglii oraz Isle of Wright.  W 685 roku doszło do pojednania. Wilfryd otrzymał klasztor i biskupstwo w Hexham. W końcu odzyskał także stolicę w Yorku. Ale w 691 roku znów doszło do nieporozumień: z królem o dobra kościelne, z arcybiskupem Brytwaldem o nowe próby podziału diecezji. Wilfryd uszedł wówczas do króla Mercji Etelreda i zaapelował do papieża. W 703 roku udał się znów do Rzymu i u Jana VI uzyskał pełną rehabilitację. Swe ostatnie lata Wilfryd spędził wśród współbraci z Ripon, gdzie też w 710 roku zmarł został pochowany. Jego wspomnienie obchodzono zrazu 24 kwietnia, potem 12 października. Nowe Martyrologium przyjęło termin pierwotny.

====

Święta  Bowa z Reims (+673)

Bowa żyła w drugiej połowie VII stulecia. Była mniszką, a potem ksienią benedyktyńskiego klasztoru Św. Piotra w Reims. Wątpliwe jest pokrewieństwo ze św. Balderykiem z Montfaucon. Legendarne wątki zawdzięczamy późnej Vita (BHL 1435), sporządzonej przez mniszki w X stuleciu. Wspomnienie przypadało 24 kwietnia.

====

Święta Doda z Reims (+ II poł. VII w.)

Była drugą przełożoną klasztoru benedyktyńskiego
założonego przez św. Balderyka (Baudry) z Montfaucon dla jego siostry Bowy (Beuve, Bona), której siostrzenicą była Doda. Nic ponadto o jednej
i drugiej właściwie nie wiemy, bo życiorysy napisane wkrótce po ich śmierci przez dwie zakonnice ze wspomnianego klasztoru zaginęły,
a późniejsze przeróbki zawierają wiadomości zbyt zniekształcone i zbyt przyozdobione legendami, aby można było z nich cokolwiek wywnioskować. Żyły w drugiej połowie VII stulecia. Razem wychowane w Reims, razem też od najdawniejszych czasów zażywały czci 
i wspominane były w dniu 24 kwietnia.

====

Święty Egbert z Lindisfarne (+ok. 729)

Angielski mnich w benedyktyńskim Lindisfarne, w Irlandii. Później wstąpił do klasztoru w Rathmelgisi. Został tam wyświęcony na kapłana, gdzie został czczony za swą świętość. Wyruszył do Iony,  w Szkocji, gdzie poznał rzymskie zwyczaje. Wielkanoc była tam celebrowana po raz pierwszy według obliczeń rzymskich w dzień śmierci Egberta. Został czczony przez mnichów wysłanych na misję do Niemczech.

====

Święty Mellit z Canterbury (+ 624)

W opactwie benedyktyńskim Św. Andrzeja w Rzymie był opatem . W 601 roku papież wysłał go do pomocy św. Augustynowi z Canterbury, który trudził się, ewangelizując Anglię.  Został tam biskupem Londynu. Przed majem 604 roku osiedlił się  w Londynie, gdzie król Etelbert polecił mu zbudować katedrę pod wezwaniem św. Pawła. W 609 roku pojechał zdać sprawę papieżowi.  W roku następnym wziął udział w synodzie. Po śmierci Etelberta potomkowie króla, którzy wiedli życie rozwiązłe i na powrót popadli w pogaństwo, zmusili go do opuszczenia kraju. Za odmówienie komunii św. synom króla wschodnich Saksonów, Żyberta, którzy odpadli od wiary, został wydalony. Przebywał w Galii. W 619 roku banicję cofnięto i Mellit objął po Wawrzyńcu arcybiskupstwo Canterbury. Zmarł 24 kwietnia 624 roku. W dniu upamiętniającym jego zgon wspominają go w liturgii diecezje Westminster, Southward i Brentwood.

========

25 KWIETNIA:

Święty Ermin(o) z Lobbes (+737)

Pochodził z okolic Laon. Na kapłana wyświęcił go biskup Medel­geriusz. Potem przez wzgląd na jego zalety obrano go opatem benedyktyńskim w Lobbes, nad Sambrą. Jako taki otrzymał sakrę biskupią (Klosterbischof). Słynął zwłaszcza z pobożności. Zmarł prawdo­podobnie 25 kwietnia 737 roku. Pozostawił po sobie -Żywot Ursmara-, swego poprzednika, ale pismo zaginęło w czasie pożaru. Spożytko­wał je późniejszy hagiograf (por. BHL 8416).

====

Święty Benedykt XII, papież (ok. 1285-1342)

Jakub Fournier, de Furno, urodził się około 1285 roku w Saverdun, w hrabstwie Foix. Wcześnie wstąpił do cystersów w Baulbonne. Przebywał potem w Fontfroid i w Paryżu, gdzie uzyskał stopnie uniwersyteckie. W r. 1311 został opatem we Fontfroid. W sześć lat później powołano go na stolicę biskupią w Pamiers. Zabiegał tam o nawrócenie nielicznych już katarów. Kontynuował tę działalność w Mirepoix, dokąd go przeniesiono. W r. 1327 Jan XXII powołuje go do Św. Kolegium. W kontrowersji na temat wizji błogosławionych,
visio beatifica, odważnie przeciwstawia się papieżowi. 13 grudnia 1334 zostaje jednomyślnie obrany jego następcą. Rządy rozpoczął od reformowania kurii papieskiej. Do swych stolic poodsyłał biskupów przebywających w Awinionie. Powstrzymywał nadużycia, związane ze stanowiskiem komendatariusza oraz z rozdawnictwem kanonii. W konstytucji Benedictus Deus(1336) rozstrzygnął spory wokół wspomnianego zagadnienia -wizji-. Wystąpił też energicznie przeciw mnichom-wagabundom. Cystersom, augustianom i benedyktynom ponadawał szczegółowe statuty. Wszystko to nie mogło nie wzbudzać niechęci u wielu. Oskarżano go więc o twardość serca, upór, zachłanność, nawet opilstwo. Petrarka, który nie mógł mu darować, że nad Rodanem umocnił rezydencję papieską, utrzymywał, że stał się pośmiewiskiem dla swego dworu. Mało szczęścia miał też w pertraktacjach z dworami europejskimi. Z Ludwikiem Bawarskim pogodzić się nie zdołał. Próżne okazały się jego wysiłki około zażegnywania sporów pomiędzy królami Anglii i Francji. Robert Andegaweński, który uważał się za wikariusza Kościoła dla Italii, także zawiódł jego oczekiwania. Zraził się też do poselstw z dalekiego Konstantynopola, bo zauważył, że zabiegają o militarną pomoc, a nie o unię. Benedykt XII zmarł 25 kwietnia 1342 r. U cystersów czczono go zawsze jako świętego.

====

Święta Franka Visalta (+1218)

Urodziła się w 1170 roku w Piacenzy we Włoszech. Została oddana do benedyktyńskiego klasztoru w wieku 7 lat. Później została wybrana w nim ksienią. W klasztorze spędzała całe noce na modlitwie Jednak została wydalona z powodu nieugiętej surowości.  Po kilku latach została wybrana ksienią w klasztorze Montelana, któremu zaadoptowała regułę cysterską. Zmarła zakładając fundację w Pittoli. Została kanonizowana przez paieża Grzegorza X.

====

Święty Heribald z Auxerre (+857)

Był opatem w benedyktyńskim klasztorze św. Germana w Auxerre we Francji. Później został biskupem tego miasta.

====

Święty Robert z Syrakuz (+1000)

Opat w benedyktyńskim klasztorze w Syrakuzie na Sycylii.

====

Święta Teresa Ansurez

Była córką króla Leonu, Bermunda II (982-999), i jego żony Elwiry. Chciano ją wydać za muzułmańskiego zarządcę Toledo, ale przed małżeństwem ze względów religijnych energicznie się broniła, potem zaś poważnie zachorowała. W końcu wstąpiła do benedyktynek w Oviedo, do klasztoru, który przybrał nazwę San Pelayo. Została w nim ksienią i jako taka otrzymała liczne donacje.  Nie znamy daty jej śmierci, na pewno nastąpiła jednak po 996 roku. Wspomnienie obchodzono w dniu 25 kwietnia.

========

26 KWIETNIA:

Święty Paschazjusz Radbert (+860)

Urodził się około r. 790 w Soissons. Wychowywały go zakonnice  z klasztoru pod wezwaniem Najśw. Panny. Tonsurę otrzymał w dzieciństwie. W Korbei mnichem został za rządów Adhalarda  (+ 826) i jego brata Wali (+ 836 r.), których stanie się biografem.  W r. 822 uczestniczył w zakładaniu Nowej Korbei (Korvey, w Saksonii). Wkrótce po śmierci opata Izaaka (+ 843 r.) obrano go jego następcą. Nie podobało się to niektórym mnichom ze wspólnoty oraz Karolowi Łysemu. Na synodzie paryskim uzyskał w r. 846 Privilegium, potwierdzenie swobód, jakimi cieszyło się opactwo w Korbei. Po synodzie w Quierzy uznał, że z urzędu musi zrezygnować (849 r.). Usunął się wówczas do Saint-Riquier. Przed swą śmiercią wrócił do macierzystego opactwa. Zmarł około r. 860. W r. 1058 jego szczątki przeniesiono do kościoła opackiego. Rychło uznano w nim wówczas doktora Eucharystii. W rzeczy samej obfita twórczość Radberta obejmuje kilka rozmaitych dziedzin. W piśmiennictwie hagiograficznym swą obecność zaznaczył przez Vita S. Adhalardi (BHL 58- -59) oraz przez Vita Walae (BHL 8761). Komentując w sposób duchowy księgi biblijne, pozostawił na piśmie Expositio in Evangelium Matthaei, Expositio in Psalmum XLIV, In Threnos sive Lamentationes Jeremiae oraz De fide, spe et caritate. W przedmiocie, dzięki któremu nadano mu czcigodny, wspominany powyżej tytuł, ogłosił Liber de corpore et sanguine Domini. Był też mariologiem. Jako taki napisał De nativitate Mariae, De partu Virginis oraz homilie De Assumptione. Dyskusyjnymi pozostają ponadto niektóre inne homilie oraz traktat De benedictionibus patriarcharum. W Korbei oraz diecezji Amiens wspominano go (aż po 1910 r.) w dniu 26 kwietnia.

====

Święty Herman Badeński z Cluny
(ok 1040 - 1074)

Książe badeński, po śmierci żony, Judyty wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego w Cluny, gdzie zmarł po roku w 1074 roku. 
Jego wspomnienie obchodzi się 26 kwietnia.

====

Święty Rafał Barón Arnaiz (1911-1939)

Urodził się 9 kwietnia 1911 roku w Burgos, w Hiszpanii, w katolickiej rodzinie. Po ukończeniu studiów architektonicznych wstąpił w 1934 roku do trapistów. Zmarł mając zaledwie 27 lat w opactwie San Isidoro de Dueňas w Palencji 26 kwietnia 1939 roku. Ostatnie słowa wypowiedziane przez św. Rafała brzmiały: „Zabierz mnie ode mnie samego i daj światu”. Został beatyfikowany przez Jana Pawła II  27 września 1992 roku, a kanonizowany przez Benedykta XVI 11 października 2009 roku. Treścią wszystkich jego poczynań było zawołanie „Tylko Bóg”. Podczas uroczystości beatyfikacyjnej Jan Paweł II podkreślił, że brat Rafał  w swoim krótkim, ale intensywnym życiu „zwłaszcza dla ludzi młodych stał się przykładem pełnej miłości i bezwarunkowej odpowiedzi na Boże wezwanie. <<Tylko Bóg!>> - powtarzał często w swoich pismach duchowych.

====

Święty Richariusz (Riquier) z Celle (+645)

Urodził się w Celles, w pobliżu Amiems, we Francji. Został uratowany przez dwóch misjonarzy z rąk miejscowych pogańskich morderców. Po studiach w Anglii został wyświęcony na kapłana. Powrócił do domu, gdzie założył opactwo benedyktyńskie, gdzie został wybrany na opata. Później zrezygnował i spędził swoje ostatnie dni życia jako pustelnik przy klasztorze Forest-Montiers. Abbeville jest jest współczesną fundacją Richariusza.

====

Święty Trudpert (+644)

Pierwsza jego pustelnia znajdowała się w Munsfeld, która później stała się benedyktyńskim klasztorem. Według pomijanej tradycji Trudpert był męczennikiem.

========

27 KWIETNIA:

Święty Winewald z Beverley (+731)

Drugi opat klasztorze benedyktyńskimw Beverley w Anglii jako następca po św. Berchtunie. Z sukcesem uczynił klasztor w Beverley jako centrum angielskiej kultury i rozwoju duchowości.

========

28 KWIETNIA:

Święty Adalbero z Augsburga (+909)

Potomek rodu hrabiego Dilingen i szlacheckiego Vaihingen. Poświęcił swoją młodość na naukę i wykazał się pobożnością w klasztorze benedyktyńskim w Ellwangen. W katalogach w Ellwangen dowiadujemy się, że Adalbero był następcą opata Hatto, nie był to jednak Hatto  z Reichenau, który został podniesiony do godności arcybiskupa z Moguncji. - może to byc mylące. W 887 roku zmarł biskup Witgar z Augsburga i uznano powszechnie znanego Adalbero jako jego następcę, do czego również przyczynił się cesarz Arnulf, który miał tak wielkie zaufanie do Adalbero, że powierzył mu wychowanie swojego syna - późniejszego cesarza Ludwika - miał przydomek " Dziecko". W klasztorze Lorsch (Laurisheim) we Frankonii poprzez pobłażliwość wcześniejszego opata nastąpiła rozwiązłość, ale poprzez tego samego Adalbero, któremu cesarz powierzył opactwo, przywrócono znów rygor i porządek poprzez miłość i łagodność. W swojej światłej pobożności wysoko oceniał naukę, wspierał uczonych. Zasłynął jako autor żywota swiętego Ulryka. Adalbero sam był jak gwiazda mądrości i nawet w muzyce przewyższał swoich współczesnych. Po 20 latach biskupstwa w Augsburgu - prowadzonym mądrze i dojrzale, w roku 909 został powołany do Pana. Niektórzy określają datę jego śmierci na rok 910. Jednak sam jego następca Hiltin złożył zaświadczenie w St. Gallen datując dzień śmierci na 28.grudnia 909 roku. Miejsce spoczynku znajduje się w kościele św. Afra,  gdzie wielokrotnie miały miejsce badania jego kości, gdzie wreszcie w 1689 r. w kaplicy koło zakrystii zostały wystawione do publicznej czci. W Migne jest uznawany za świętego.

----------------

29 KWIETNIA:

Święty Hugon z Cluny (1024 –1109)

Święty Ava (+850)

Święty Robert z Brugii (+1157)

Święty Teoger z Metzu (+ 1120)

Święty Wilfryd Młodszy (+746)