====

Święty Rajmund z Fitero (+1163)

Rajmund Serrat urodził się na początku XII wieku w Saint-Gaudens w Królestwie Aragonii, w diecezji tuluskiej, na terenie dzisiejszej Francji. Był kanonikiem katedry w Tarazonie. Wstąpił do zakonu cystersów w Escale-Dieu, w diecezji Tarbes. Około 1140 roku wysłano go na przeora do nowej fundacji, która powstała w Fitero, w Królestwie Nawarry w Hiszpanii. Wnet został tam opatem. W 1147 roku forteca Calatrava (Kalaat Ravaah), odebrana muzułmanom, powierzona została templariuszom. Kiedy niebawem muzułmanie postanowili ruszyć na Toledo, templariusze, świadomi swej liczebnej słabości, zażądali od króla Kastylii Sancheza III posiłków. Ale król nie dysponował dodatkowymi siłami, a nikt mimo jego hojnych obietnic nie kwapił się z pomocą. Rajmuns natomiast otrzymał od króla Kastylii zezwolenie na przyłączenie Calatravy do posiadłości opactwa Fitero, gdyby mu się powiodło obronić jąprzeciw muzułmanom. Rajmund rozkazał przenieść liczne dobra z opactwo  Fitero do Calatravy, oraz otrzymał pomoc finansową od arcybiskupa Toledo, który dodatkowo obiecał wszystkim pomagającym odpust całkowity od wszelkich win. Rajmund, wspierany przez swego przyjaciela i doradcę o. Diega Velazqueza, dawnego żołnierza, zgłosił gotowość do wyruszenia na obronę zagrożonej placówki. Mianowany dowódcą, udał się rychło do Calatravy. Tak to pod jego wodzą wielu mnichów zostało rycerzami, dzielącymi czas pomiędzy modlitwę a ćwiczenia wojskowe. Nie spodobało się to cystersom z macierzystych opactw. Rajmunda w obronę brać musiał nie tylko Sanchez III, ale także książę Burgundii oraz król Francji. Rajmund utrzymał dlatego łączność z macierzystym zakonem, ale fundamenty pod nowy zakon rycerski, kalatrawensów, były już położone. Wiemy, że w rekonkwiście zakon ten odegrał poważną rolę. Rajmund zmarł w 1163 roku w Ciruelos, forteczce oddalonej o 50 km od Toledo. Po jego śmierci duchowni pod przywództwem opata Rudolfa (Rodolfo) opuścili Calatravę i powrócili do życia klasztornego w Ciruelos, a jedynie Velazquez z kilkoma mnichami pozostali, aby wspierać rycerzy. Nowy zakon nabrał wtedy wyraźnie militarnego charakteru, wzorując się na templariuszach i joannitach. Cystersi wpisali go do swych menologiów. Kult jego został dozwolony w 1719 roku. Wspomnienie obchodzono w różnych terminach (15 i 16 marca, 30 kwietnia); obecnie 1 lutego.

MODLITWA
Boże, Ty nam dałeś w świętym Rajmundzie, opacie, wzór ewangelicznej doskonałości, * spraw, abyśmy wśród zmiennych kolei życia całym sercem umiłowali ojczyznę z niebios. Przez Jezusa Chrystusa, Twojego Syna.

====

Święta Weridiana (+1242)

Urodziła się w ubogiej rodzinie, we Florencji. Od młodości tęskniła za samotnością i życiem oddanym modlitwie. Wcześnie przyjąć musiała w zarząd gospodarstwo domowe któregoś ze swych krewnych.  Po pielgrzymce do Santiago de Composteli i Rzymu zbudowała sobie celkę przy kaplicy Św. Antoniego i tam kazała się zamurować. Spędziła w niej trzydzieści cztery lata. Dla powiększenia owoców duchowych zapisała się do pustelniczego zakonu Wallombrozjan. W 1221 miał ją odwiedzić św. Franciszek z Asyżu. Zmarła 1 lutego 1242 r. W 1483 r. na miejscu jej rekluzji wybudowano imponujący kościół. Kult w 1533 r. zaaprobował Klemens VII. W 1672 r. wprowadzono ją do Martyrologium Rzymskiego.

====

2 LUTY:

Święta Adeloga z Kitzingen (+745)

Nazywana również Hadelogą. Była frankońską księżniczką, która ufundowała klasztor benedyktyński w Kitzingen we Frankonii (obecne Niemcy i była tam ksienią.

====

Święta Joanna de Lestonnac (1556- 1640)

Urodziła się w Bordeaux w 1556 roku w rodzinie szlacheckiej jako córka katolika i kalwinki, Joanny Eyquem de Montaigne. Ta ostatnia robiła wszystko, aby córkę pozyskać dla kalwinizmu, ale Joanna wspierana przez ojca i wuja, Michaela de Montaigne, wytrwała we wierze, w której później umiacniali ją przybyli do Bordeaux jezuici.  Jednak dopiero w wiku 13 lat przyjęła chrzest. Matka powierza jej wychowanie kalwińskim nauczycielom. W 1573 roku okazując posłuszeństwo ojcu poślubiła Gastona de Montferrant-Landiras. Urodziła mu siedmioro dzieci. Małżonkowie żyją w zgodzie, wspierając się wzajemnie.
W trzydzieści lat później, mając 47 lat, gdy już była wdową, zajmuje się dziećmi przez cały czas konieczny do uzyskania przez nie samodzielności, a następnie wraca do dawnego pomysłu zostania mniszką. Wstępije do feuiliantką. Jest to nowe zgromadzenie sióstr, należące do cystersek reformowanych, powstałego w 1558 roku w opactwie Fueillant w Gaskonii jako reakcja na dekadencję historycznego zakonu wskutek upadku obyczajów i konfliktu religijnego.  Później  w Tuluzie w 1597 roku wstąpuje do trapistek. Surowości nowicjatu zrujnowały jej zdrowie do tego stopnia, że zgromadzenie musiała opuścić po pół roku. W nocy, poprzedzającej to odejście, doznała wizji, w której Matka Najśw. wskazała jej na zaniedbane dziewczęta. Zrozumiała, że należy poświęcić się dziełu ich wychowywania a także obronie wiary katolickiej i wyparciu kalwinizmu. W Bordeaux jest wolontariuszką w czasie epidemii dżumy  i troszczy się o chorych. Zamiaru zrazu nie zaaprobowali jej duchowi przewodnicy, ale jezuita de Bordes doznał w 1605 roku podobnego natchnienia i zrozumiał, że Joanna jest powołana do realizowania dzieła. W roku następnym przedstawiła projekt kardynałowi de Sourdis i kilka dni później otrzymała jego placet. W 1607 roku Paweł V wydał brewe zatwierdzające fundację. W rok później Joanna i jej pierwsze towarzyszki przywdziały habity rozpoczynając życie według reguły benedyktyńskiej, poświęcając się wychowaniu dziewcząt z rodzin  zamożnych i ubogich, co szczególnie wobec szerzącego się w Bordeaux kalwinizmu było bardzo pożyteczne. Przez jakiś czas, z powodu oszczerstw związanych z fundacjami nowych placówek zajmujących się katolickim wychowaniem dziewcząt, założycielka zmuszona była mieszkać w odosobnieniu. Gdy 2 lutego 1640 roku Joanna umierała, założone przez nią Zgromadzenie Sióstr Naszej Umiłowanej Pani 
(Notre-Dame), zwane również Zakonem Stowarzyszenia NMP szybko się rozprzestrzeniało i liczyło już trzydzieści domów. Obecnie posiada około 3600 członkiń. Założycielka została beatyfikowana w 1891 roku,
a kanonizował ją w 1949 roku Pius XII.

====

Święty Marquard z Hildesheim (+880)

Mnich benedyktyński, biskup w Nowej Korbei w Saksonii,
w Niemczech. Dobrze rządził w Hildesheim przez 6 lat, kiedy to zmarł
w bitwie o Ebsdorf, broniąc swojego obszaru przed Norwegami.

====

Święty Wawrzyniec z Canterbury (+619)

Mnich benedyktyński i towarzysz św. Augustyna z Canterbury 
w 597 roku. Wysłał go z nim do Anglii papież Grzegorz Wielki. Został arcybiskupem Canterbury po św.  Augustynie. Kiedy Brytyjczycy powrócili do pogańskich zwyczajów, Wawrzyniec postanowił wrócić do Francji. Wtedy miał sen, w którym św. Piotr karcił go za to i biczował jego plecy. Powrócił na swoje biskupstwo i pracował nad nawróceniem do chrześcijaństwa króla Egberta.  W 613 roku konsekrował w Canterbury kościół świętych Piotra i Pawła, założony przez Augustyna. Jego wysiki zmierzały zwłaszcza do asymilacji lokalnej ludności celtyckiej z napływowymi Anglosasami. Zmarł w Canterbury 2 lutego. Jest wspominany w irlandzkim Mszale ze Stowe, gdzie opisane jest jego biczowanie we śnie przez św. Piotra i nosił blizny na swoich plecach.

-------

3  LUTY:

Święta Berlinda z Meerbeke (+702)

Urodziła się jako córka rycerza Odelarda, wsławionego w czasie walk z normandzkimi najeźdźcami. Brat Eligard zginął wówczas pod Assche, natomiast ojciec po zakończeniu walk dotknięty został trądem. Berlinda pielęgnowała go troskliwie, ale któregoś dnia nie zdołała ukryć swej odrazy. Ojciec kazał się wówczas zanieść do Nivelles i tam całą swą majętność zapisał klasztorowi Św. Gertrudy. Berlinda usunęła się wówczas do benedyktyńskiego klasztoru w Moorsel. Po śmierci ojca jakiś czas przebywała w klasztorze benedyktyńskim
w Meerbeke i później żyła jak pustelnica u jego grobu, służąc ubogim
i chorym. Zmarła w 702roku. Ksieni z Nivelles objęła wówczas posiadłość i wybudowawszy kościół, złożyła w nim szczątki Berlindy. Około 1059 roku powstała jej Vita. Wspomnienie obchodzi się w dniu  3 lutego.

====

Święty Hadelin z Chelles (+ok. 690)

Urodził się w Gaskonii, we Francji. Był uczniem św. Remaklusa. Założył klasztorw pobliżu Liége, w Belgii i był tam opatem. Hadelin spędził swoje ostatnie lata życia jako pustelnik przy rzece Meuse w pobliżu Dinant.

====

Święta Małgorzata Angielska (+1192)

Matka jej była Angielką; pochodzenia była jednak raczej węgerskiego. Z matką odbyła pielgrzymkę do Ziemi Świętej, a po powrocie wstąpiła do cystersek Seauve Bénite. Zmarła w 1192 roku. Jej wspomnienie obchodzi się 3 lutego.

====

Święty Oliver z Ankony (+1050)

Mnich benedyktyński w klasztorze Maria di Portunuovo w Ankonie, we Włoszech.

====

Święty Oskar (Ansgar) (ok. 801 –865)

Święty, który nosił to imię (w źródłach i literaturze występuje ono 
w rozmaitych formach: Anscharius, Anscarius, Auscharius, Auschaire, Ansgarius, Anskarius itd.) w wykazach hagiograficznych jest jedyny. Znaczeniem jednak i rolą, jaką odegrał w dziejach kościelnych, wyrósł wysoko, toteż w ostatnim kalendarzu rzymskim (3 lutego) jego memoria, czyli wspomnienie liturgiczne (we mszy św. i w brewiarzu) przepisane zostało dla całego Kościoła łacińskiego. Urodził się około 801 roku w rodzinie szlacheckiej w Amiens, we Francji, prawdopodobnie w pobliżu słynnego opactwa benedyktyńskiego w Starej Korbei (Corbie, w Pikardii). W nim też pobierał nauki, a następnie przywdział habit mnisi. Rychło został nauczycielem w szkole klasztornej. W 823 roku wysłano go na podobne stanowisko do opactwa benedyktyńskiego
w Nowej Korbei (Korvey w Westfalii). Gdy książę duński Harald Klak przybył do cesarza z prośbą o pomoc i wyraził chęć przyjęcia chrztu, Oskar wyruszył z innymi do Danii, by głosić Ewangelię (827). Z wielką pasją poświęcił się działalności misyjnej. Król Harald wspierał go  w początkach przepowiadania. Pozostał tam przez 18 miesięcy. Wrócił następnie na dwór Ludwika Pobożnego, który wysłał go niebawem w tym samym celu do Szwecji z mnichem Witmarem w 830 roku. Odnosił znaczące sukcesy w dziele ewangelizacji jeszcze pogańskim terenów. 
król Bjorn pozwala mu swobodnie głosić Ewangelię nielicznym chrześcijanom (najczęściej  cudzoziemcom, jeńcom wojennym) i miejscowej ludności. Gdy w 831 roku na sejmie w Diedenhofen tworzono nowe biskupstwa w Niemczech, powołano go jako pierwszego na stolicę do Hamburga. Konsekrował Oskara biskup Metzu, a Grzegorz IV mianował go arcybiskupem oraz swym legatem na kraje skandynawskie. Przez 13 lat organizował tam wyprawy misyjne. Podlegał jednak arcybiskupowi Ebbonowi z Reims, skąd już kiedyś próbowano zdobyć te ziemie dla Chrystusa. W czerwcu 840 roku umiera cesarz Ludwik Pobożny i rozpada się imperium Franków karolińskich, a najazdy Normanów niszczą północną Europę. W ogólnym zamieszaniu sypie się wszystko, co Ansgar zapoczątkował. Próby schrystianizowania Szlezwiku-Holsztynu, podjęte obecnie, także się nie powiodły, m.in. na skutek zniszczenia przez Duńczyków Hamburga (845). Po śmierci biskupa Bremy cesarz desygnował Oskara na tę stolicę, ale ponieważ wywołało to sprzeciw arcybiskupa Kolonii i papieża, objął ją dopiero 
w 858 roku; tymczasem pracował wytrwale nad ewangelizacją Danii 
i Szwecji, dokąd już to posyłał swych towarzyszów, Gautberta i Nitharda, już to zapuszczał się sam. W Szwecji zbudował pierwszy kościół. Ochrzcił Eryka, króla Jutlandii. Zwalczał handel niwwolnikami. W czasie pobytu 
w Szwecji w latach 852-853 pozyskał dla wiary króla Olafa i podjął próby ustanowienia organizacji kościelnej. W 864 roku Mikołaj I wyłączył Bremęz metropolii kolońskiej i połączył w nową prowincję 
z Hamburgiem. Odtąd Oskar z Bremy kierował misją północną i uchodził za prekursora chrześcijaństwa w Skandynawii. Nazywano go „apostołem Pólnocy”. Skończył też w Bremie budowę kamiennego kościoła i założył trzy klasztory. Zasłynął ponadto z pobożności i dzieł miłosierdzia. Zmarł 3 lutego 865 roku w Bremie. Z jego pism zachował się tylko jeden list oraz zbiorek modlitw pt. Pigmenta. Wiadomości o życiu Oskara czerpiemy przede wszystkim z życiorysu napisanego przez jego ucznia, Rimberta, który to życiorys stał się w nowszych czasach przedmiotem niekończących się dyskusji. ,,Na zewnątrz był apostołem, wewnątrz - mnichem." Jest patronem Szwecji.

MODLITWA
Boże, Ty posłałeś do ludów bałtyckich świętego Oskara, biskupa, jako apostoła Ewangelii, + spraw za jego wstawiennictwem, * abyśmy żyli w świetle Twojej prawdy. Przez Jezusa Chrystusa, Twojego Syna.

====

Święty Wawrzyniec Oświęciciel (+576)

Prawdopodobnie pochodził z Syrii. Należał do chrześcijan syryjskich, którzy przed prześladowaniem Sewera  z Antiochii, monofizyty w 514 roku opuścili ojczyznę i przybyli do Rzymu. Wawrzyniec wyświęcony na kapłana, działał jako kaznodzieja w Umbrii i został biskupem w Spoleto. Po 2o latach, Około 550 roku osiedlił się  w pobliżu Farfy. Wedle tradycji przechowywanej w tamtejszym opactwie benedyktyńskim , był jego założycielem i pierwszym opatem. Na ogół utożsamia się go z Wawrzyńcem wymienianym w niektórych wykazach biskupów Spoleto, ale sprawa nie została definitywnie wyjaśniona. Legenda przypisuje mu ponadto dopełnienie chrystianizacji kraju Sabinów. Nazywano go oświecicielem z powodu szczególnego daru leczenia ślepoty cielesnej i duchowej. Zmarł w 576 roku. W Farfie jego wspomnienie obchodzi się 8 lipca, natomiast w Spoleto 3 lub 4 lutego.

====

Święta Werburga z Bardney (+785)

Pochodziła z Mercji, a Anglii. Po śmierci swojego męża wstąpiła do klasztoru benedyktyńskiego w Bardney. Została tam później wybrana ksienią.

====

Święta Werburga z Chester (+ok. 699)

Była córką Wulfhera, króla Mercji, oraz św. Ermenhildy. Wstąpiwszy do klasztoru benedyktyńskiego w Ely, została w nim ksienią. Pozakładała także klasztory w Hanbury i Trentham (w hrabstwie Stafford) oraz w Weedon (w hrabstwie Northampton). Już za życia słynęła z cnót i daru czynienia cudów. 
Zmarła około 699 roku. Wspomnienie obchodzono 3 lutego, i ten dzień przyjęło nowe Martyrologium Rzymskie. Relikwie aż po czasy Henryka VIII czczono w katedrze w Chester, dokąd przeniesiono je z obawy przed najazdami duńskimi.

====

4 LUTY:

Święty Nitard (+845)

Najpierw był mnichem w Korbei, w Saksonii (obecnie Niemcy). Został uczniem św. Ansgara i poszedł jego śladami. Głosił kazania wśród pogan Skandynawskich. Został zamordowany przez nowo powstały lud szwedzki, który już na początku przeciwstawiał się chrześcijańskiej wierze.

====

Święty Obicjusz (+1204)

Był rycerzem. Gdy po bitwie leczył się z ran, doznał wizji wiecznego potępienia w 1191 roku. Oddał się wówczas na posługi przy klasztorze benedyktynek w Brescii. Jako oblat wiódł życie pełne bogomyślności oraz uczynków pokutnych. Zmarł 6 grudnia 1204 roku. Kult zaaprobowano w 1900 roku. Natomiast wspomnienie przeniesiono na 4 lutego.

====

Błogosławiony Raban Maur (ok. 780–856)

W literaturze naukowej występuje albo jako Raban(us), albo Hrabanus Maur(us).Urodził się w Moguncji około 780 roku.   Pochodził ze znaczącego rodu. Gdy miał osiem lat, oddano go jako oblata do opactwa benedyktyńskiego w Fuldzie. W 791 roku otrzymał tam zakonne postrzyżyny, a diakonat w 801 roku. Na kapłana wyświęcono go w 814 roku. Być może przez krótki czas przebywał na dworze Karola Wielkiego. W każdym razie ze swym przyjacielem Hattonem wysłany został przez swojego opata Ratgara do Tours, gdzie był uczniem Alkuina i studiował pod jego kierunkiem teologię i nauki wyzwolone. Między nimi zrodziła się głęboka przyjaźń. Raban posiadł też wtedy znajomość języka greckiego, hebrajskiego i syryjskiego. Wielki mistrz nazwał go wówczas Maurem, bo chciał w ten sposób przypomnieć ucznia św. Benedykta. Z tym imieniem Raban pozostał związany przez całe życie i używał go w swoich dziełach, kiedy chciał odcisnąć osobiste piętno na tym, co tworzył. Gdy Raban wrócił do Fuldy, opat Ratger powołał go na nauczyciela, a później mianował go kierownikiem szkoły klasztornej. Dzięki niemu Fulda stała się najsławniejszym ośrodkiem edukacyjnym imperium frankijskiego. Wtedy to  w 810 roku zredagował swe pierwsze większe dzieło De laudibus sanctae Crucis, cykl poematów metaforycznych napisanych ku czci tajemnicy Męki Chrystusa. Napisał też bardzo popularny 
w średniowieczu podręcznik gramatyki Pryscjana. W 814 roku otrzymał święcenia kapłańskie  i zaraz potem zaczął się dla niego czas poważnych trudności. Stał się bowiem przedmiotem zazdrości i wrogości opata, który nawet przywłaszczał  sobie jego ksiązki. Czuł się więc zmuszony zrezygnować  z powierzonego mu zadania. Napisał również De institutione clericorum – tekst, który miał zilustrować prezbiterom sens i cel ich obowiązków; celebracji mszy, udzielania sakramentów, lektury Biblii, a także wyjść naprzeciw różnym  problemom  formacji kapłańskiej. Raban zajmowal się się jednak przede wszystkim edukacją filozoficzną i teologiczną klareu. Kładł nacisk na konieczność i znaczenie studiowania sztuk wyzwolonych, w tym filozofów pogańskich. Uzasadniał użycie kultury świeckiej poprzez odwołanie się do teorii „niewłaściwego posiadania”. Podkreślał: „Jeśli filozofowie powiedzieli w swoich pismach rzeczy prawdziwe i zgodne z wiarą, to nie trzeba się bać ich przejmować od nich jako niewłaściwych posiadaczy”. Po usunięciu Ratgera w 817 roku znów podjął przerwane na krótko nauczanie i przygotował wiele komentarzy biblijnych oraz pism dotyczących życia kościelnego. Nie miał sobie równych w wiedzy o Piśmie Świętym i ojcach Kościoła, był też świetnie obeznany z prawem kanonicznym i liturgiką. Jego działalność pisarska obejmowała całą wiedzę duchową i świecką tak jak je wtedy rozumiano. Wybór na opata w Fuldzie w 822 roku nie zakończył tej intensywnej działalności. Nastał okres szczególnego rozkwitu.  Z troskliwością oddawał się formacji intelektualnej i duchowej mnichów. Do opactwa napływali teraz liczni uczniowie, chcący skorzystać z jego wiedzy. Znaleźli się wśród nich Otfryd z Weissenburga, Walafryd Strabon z Reichenau, Lupus z Ferriéres, Gotszalk z Saksonii, inni. Równocześnie rady zasięgali u niego wybitni mężowie tego czasu i władcy: Ludwik Pobożny, Lotariusz, Ludwik Niemiec, Lotariusz II. On sam uczestniczył w rozmaitych zjazdach, a opactwu przysporzył dóbr i zajął się budową kościoła, poszerzył scriptorium oraz zwiększył dotację dla biblioteki, która wkrótce zasłynęła z bogatego księgozbioru. Był niezbyt skłonny do wtrącania się w kwestie polityczne, był jednak wierny Ludwikowi Pobożnemu, a po nim wspierał Lotariusza, mając nadzieję na sprzyjanie  integralnośći królestwa. W sporze Lotariusza II z braćmi opowiadał się zdecydowanie za jednością cesarstwa. Gdy w 842 roku Lotariusz poniósł klęskę w bitwie pod Fenoy, musiał zrezygnować ze stanowiska i usunąć się do filalnego klasztoru w Petersbergu. Tam to ukończył pisanie kilku dziełek, między innymi De rerum naturis. Utrzymywał dobre relacje 
z macierzystym klasztorem. Potem pogodził się z Ludwikiem Niemcem 
i dzięki jego poparciu wyniesiony został na arcybiskupstwo mogunckie 
w 847 roku, gdy miał już 71 lat. Z żarliwością oddał się zarządzaniu diecezją. Odbył na tym stanowisku trzy synody (847, 848 i 852) oraz zajął się sprawami Gotszalka (zagadnienie predestynacji) i Ebona, arcybiskupa Reims. Był znany ze swej działalności dobroczynnej.  Annales Fuldenses podają że w ciągu 850 dni karmił codziennie ponad 300 ubogich. Zmarł w Winkel (Vincellum) koło Moguncji 4 lutego 856 roku. W diecezjach mogunckiej, limburskiej, wrocławskiej i w Fuldzie czczono go zawsze jako błogosławionego lub świętego. Dzieła, które pozostawił, obejmują  w wydaniu Migne'a sześć tomów (107-112). Poza tymi, które wspominaliśmy powyżej, wypada wymienić De institutione clericorum, De computo, komentarze do Ewangelii św. Mateusza, listy, penitencjarze, homiliarze i zbiory kazań, hymny, Martyrologium, Carmina, pisma polemiczne przeciw Gotszalkowi, a także De arte grammatica. Był prawdopodobnie najbardziej uczonym człowiekiem  swoich czasów.

====

Święty Rembert z Bremy (+888)

Urodził się w pobliżu Bruges, we Flandrii, w Belgii. Wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego w Turholt (lub Torhout). Rembert wspomagał św. Oskara w jego misjonarskiej pracy w Skandynawii i objął po nim biskupstwo w Hamburgu, w Bremę, w Niemczech w 865 roku razem  z jurysdykcją nad Danią, Szwecją i częścią Niemiec. Rembert poświęcił się sam ewangelizacji Słowian i wykupił jeńców chrześcijańskich. Oprócz jego wspaniałych misjonarskich wysiłków wśród Skandynawia, napisał znakomitą biografię św. Oskara.

====

Święty Wulgizjusz z Lobbes (+760)

Wedle miejscowej tradycji, na czele sławnego opactwa stał w VIII stuleciu. WedleGesta abbatum Lobiensium, które powstały pod koniec X w,. był następcą Herminia (711-737) i Irlandczyka Abla. Ówczesnym zwyczajem posiadał sakrę biskupią. Cała wspomniana chronologia nastręcza jednak niejakie trudności. Zmarł w 760 roku. W IX lub X w. dokonano elewacji jego relikwii. Wspomnienie obchodzono 4 lutego.

====

5  LUTY:

Święta Adelajda z Bellich (+1015)

Urodziła się w drugiej połowie X wieku. Była ksienią ufundowanego przez jej rodziców klasztoru panien kanoniczek w Bellich pod Bonn (Nadrenia Pólnocna- Westfalia, Niemcy). W 987 roku Otton III (cesarz rzymski) nadał klasztorowi regułę św. Benedykta. Pod naciskiem cesarza, po śmierci swojej siostry Bertrady ok. 1002 roku kierowała również klasztorem Panny Maryi na Kapitolu w Kolonii. Adelajda  znana była ze swej pobożności i opieki nad biednymi, czym zyskiwała uznanie i szacunek wśród  możnych i ludu. Arcybiskup Kolonii Herybert często pytał ją o radę. Zmarła ok. 1015 roku. Pochowano ją w Bellich. Święta jest czczona w pobliskim Pützchen, gdzie znajduje się studzienka Adelajdy (Pützchen), której woda leczy choroby oczu. Do dziś przybywają tu pielgrzymi. Z miejscem tym wiąże się zwyczaj „Dohlenbrotes” („Adelenbrot”) – „chleba szlacheckiego”, „chleba Adelajdy”.  Posiadamy godny zaufania Żywot tej świętej pochodzący z jej czasów. Wspomnienie jej obchodzimy 5 lutego. Adelajda miała być także nazywana Alicją. Kult jej jako świętej zaaprobowany został 
27 stycznia 1966 roku.

====

Święty Bertulf z Renty (+705)

Urodził się w Pannonii (obecnie południowy obszar rzeki Danube) 
i przybył do Flandrii, w Belgii. Tam został chrześcijaninem a potem kapłanem. Zarządzał  majątkiem lokalnego szlachcica, Counta Lamberta, który w testamencie zapisał mu ziemię. Bertulf założył opactwo benedyktyńskie na tej ziemi w Renty, gdzie był także opatem. Bertulf również towarzyszył hrabiemu w jego pielgrzymce do Rzymu.

====

Święty Modest z Karyntii (+722)

Mnich benedyktyński, Kształcił go św. Wergiliusz z Salzburga, 
w Austrii. Został regionalnym misyjnym biskupem w Karyntii, dzisiejszej Austrii. Odbiera cześć  jako jedna z  głównych  postaci ewangelizujących  ten region.

====

6  LUTY:

Święty Amand z Maastricht (+679)

Wielki misjonarz VII wieku. Urodził się około 584 roku w Nantes, we Francji. Pochodził ze arystokratycznej rodziny. Wstąpił do klasztoru mając 20 lat. Następnie gdy uwierzył w Bożą interwencję, Amand udał się do Bourges, by uczyć się razem ze św. Ausregisilem, mieszkając przez 15 lat w celi o chlebie i wodzie. Pielgrzymował do Rzymu w wieku 33 lat, powrócił by poświęcić się misjom. Na prośbę króla Kotara II ewangelizował Flandrów z początkowym sukcesem. Kiedy nawrócił się ze swego grzesznego życia, jego cuda przyciągały tamtejszą ludność. Amand ufundował klasztory w Ghent i Mount Blandin. Amand powrócił do Francji 630 roku, ale został wypędzony, gdy starał się nawrócić króla Dagoberta I, z jego  grzesznego życia. Dagobert przeprosił Amanda i zaproponował mu służbę jako wychowawca jego syna, ale Amand odmówił. Zamiast tego pracował wśród Słowian przez jakiś czas. W 649 roku został mianowany biskupem w Maastricht. Tam odkrył wiele herezji i nieporządku. Z poparciem papieża Marcina I, zwołał sobór i dokonał reform. Po krótkim okresie, Amant zrezygnował z biskupstwa i powrócił do pracy misyjnej w Tyrolu i Karyntii. Część jego pracy wymagała założenia klasztoru w Nivelles wraz ze św. Gertrudą i św. Itą. Przyjął również zaproszenie od Basków by głosić im kazania i po siedemnastu latach wrócił tam na misje. Ufundował kilka klasztorów, m.in. w Elnon w 639 roku;Barsis w 663 roku, St. Bavo i Blandinium w Gandawie. . Zmarł na jednej z tych fundacji w Elnon, po 19 latach. Był „Apostołem Belgii” i patronem Flandrii, Maastricht, Utrechtu, Salzburga i sprzedawców wina. W sztuce przedstawiany (malowany) jako biskup.

====

Święty Gerald z Ostii (+1077)

Patron Velletri, we Włoszech, następca św. Piotra Damiani. Został wyświęcony na biskupa przez papieża Aleksandra II i służył jako legat papieski we Francji, Niemczech i Hiszpanii. Gerard był więziony przez króla Henryka V podczas częstych ostrych dysput nad wydaniem inwestytury pomiędzy Stolicą Świętą a królem Niemiec.

====

Święta Relinda (+750)

Ksieni benedyktyńska, nazywana również Renule. Wykształcenie zdobyła wraz ze swoją siostrą Herlindą u benedyktynek w Valenciennes, we Francji. Po śmierci Herlindy wybrała św. Bonifacego by pomógł jej objąć założony przez nią klasztor w Belgii.

====

Święty Tanko z Werden (+808)

Nazywany również Rancho i Tatta. Został mnichem a potem opatem w benedyktyńskim opactwie w Amalbarich, w Saksonii, w Niemczech. Pomyślna była jego praca misyjna w Cleves i we Flandrii, w Belgii. Został mianowany biskupem w Werden, w Niemczech. Został zabity przez pchnięcie nożem przez tłum pogan za zniszczenie pogańskiego posągu i czczony jest jako męczennik.

====

7  LUTY:

Święty Amulwin z Lobbes (+ok. 760)

W 737 roku został opatem w benedyktyńskim opactwie w Lobbes, 
w okręgu Hainaut (Belgia). Chcą także inni widzieć w nim biskupa, co o tyle byłoby możliwe, że w tej epoce pojawiają się tzw. chorepiscopi. Daty śmierci nie znamy, ale szukać by jej należało między r. 750 a 760.  W r. 1400 szczątki przeniesiono do Binche. Wspomnienie przypada 7 lutego.

====

Święty Niward z Clairvaux (+po 1150)

Niward, był bratem św. Bernarda. Kiedy Bernard w towarzystwie braci opuszczał zamek w Fontaines, najstarszy w nich, Wit, miał powiedzieć do Niwarda, bawiącego się w gronie rówieśników: -Możesz się spokojnie bawić. Kiedyś posiądziesz całą tę obszerną majętność-. Chłopczyk miał wówczas zareagować: -Tak, dla was niebo, a dla mnie ziemia. Nie jest to równy podział-. Gdy dorósł, rzeczywiście przyłączył się w Cîteaux do braci. Potem przez jakiś czas przebywał u Bernarda w Clairvaux. Po złożeniu profesji uczestniczył w zakładaniu opactwa w Vaucelles. W trzy lata później był przeorem w Buzay. Współdziałał też przy zakładaniu klasztoru w normandzkim Sauleuvre, a niektórzy przypuszczali, że w podobnym charakterze przebywał również na terenie Hiszpanii, ale to mało prawdopodobne. Zmarł zapewne w Clairvaux po 1150 roku. Cystersi wspominali go w swym menologium w dniu 7 lutego.

====

8  LUTY:

Święta Elfleda z Whitby (653 - 714)

Królewna Nortumbrii. Wstapiła do klasztoru w Hartlepool; później została ksienią opactwa benedyktyńskiego w Whitby. Elfleda odgrywała wybitną rolę w dziejach Kościoła angielskiego. Została nawet dopuszczona na synod i współpracowała z kilku słynnymi biskupami. Zmarła w 714 roku.

====

Święty Paweł z Verdun (+649)

Paweł najpierw był dworzaninem porzucił świeckie życie i został pustelnikiem w pobliżu Trier, w Niemczech. Po kilku latach wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego w Tholey i został dyrektorem klasztornej szkoły. Około 630 roku król Dagobert I wyznaczył go na biskupa Verdun.

====

Święty Piotr Igneus zwany Ogniowym (+1088)

Pochodził z Florencji. W Vallombrosie przywdział habit mnisi. Dla poparcia oskarżenia, wytoczonego przeciw biskupowi florenckiemu, Piotrowi z Pawii, któremu to zarzucano symonię, w 1068 roku przeszedł nietknięty próbę ognia. Stąd właśnie przydomek, który mu nadano. Wkrótce potem został przeorem w Passignano, a następnie opatem w Fucecchio. W 1074 roku Grzegorz VII mianował go kardynałem i biskupem w Albano, a następnie posługiwał się nim w rozmaitych legacjach na terenie Italii, Francji i Niemiec. Wiele zdziałał wtedy dla odnowienia dyscypliny kościelnej. Zmarł 8 stycznia po 1088 roku. Wspomnienie obchodzono jednak w dniu 8 lutego. Jego kult zaaprobowany został w 1673 roku.

====

9  LUTY:

Święty Alto z Altomünster (+760)

Był prawdopodobnie Irlandczykiem lub Anglo-Saxonem. Był pustelnikiem w pobliżu Augsburga, w Niemczech. Przybył tam około 743 roku. Mieszkał w prostej chatce na opustoszałej ziemi. Alto wkrótce zyskał sławę z powodu swojej świętości i surowego życia.  Wieści o jego dobrej działalności dotarła do króla Pepina III, znanego również jako Pepin Krótki, który dał mu kawałek ziemi w pobliżu Altomünster (współcześnie jest to diecezja Friesling, w Bawarii). Alto oczyścił teren i założył opactwo benedyktyńskie. Święty Bonifacy przybył do niego w 750 roku i poświęcił tam kościół. Klasztor został zniszczony ale odbudowano go w 1000 roku, gdzie obowiązywała reguła benedyktyńska. Brygitki przejęły go w XV wieku.

====

Święty Ansbert z Rouen (+695)

Miał pochodzić z Chaussy-en-Vexin, ze znakomitego rodu Neustrii. Na dworze Chlotara III był referendarzem. Wrócił potem do benedyktyńskiego klasztoru w Fontenelle, St. Wandrille, do którego wcześniej wstąpił. W 677 roku został tam opatem. W siedem lat później został następcą św. Audoena na stolicy biskupiej w Rouen. Pod wpływem oszczerstwa został usunięty. Zmarł na wygnaniu w Hautmont w 695 roku, zanim zdążył objąć swą stolicę arcybiskupią. Wspominano go w dniu 9 lutego,  ale także 9 marca i 1 kwietnia.

====
Błogosławiony Marian Szkot (ok.1020-1088)

Jego właściwe imię i nazwisko irlandzkie brzmi Muirdach  MacRobertaigh, ale na kontynencie jego imię uległo latynizacji, o czym dowodnie świadczy wzruszająca inwokacja do św. Kiliana, zamieszczona w kodeksie własnoręcznie przepisywanym przez niego, a zachowanym w opactwie Fort Augustus pod Aberdeen. Znany był również jako Marian Szkot  lub Murdoch MacGroarty. Imię Marian wywodzi się ze starożytnego Rzymu. Powstało z łacińskiego przydomka Marianus, który oznaczał „należący do Mariusa, czyli do rodziny Mariuszów”. Marian urodził się w Donegal, w Irlandii około 1020 roku w znakomitej rodzinie. Około 1067 roku Marian opuścił z dwoma towarzyszami, Janem i Kandydem, rodzinną Irlandię i udał się
z pielgrzymką do Rzymu. Zatrzymali się po drodze w Bawarii,  w opactwie benedyktyńskim Św. Michała w Bambergu, ale obyczaje tamtejszych mnichów nie odpowiadały jego wyspiarskim upodobaniom. Około 1070 roku osiedlił się tedy jako rekluz  w Ratyzbonie, gdzie pracował nad przepisywaniem  manuskryptów. Kilkakrotnie skopiował biblię.  W trzy lata później Emma,  ksieni klasztoru w Obermünster umieściła go z towarzyszami przy kościele 
Św. Piotra w Ratyzbonie. Podarowała mu ten kościół z należącą do niego ziemią,  gdzie Marian zbudował  opactwo benedyktyńskie św. Jakuba, gdzie założył skryptorium do przepisywania ksiąg. Był tam pierwszym opatem. Klasztor stał się macierzystym dla wszystkich mnichów irlandzkich w południowych Niemczech i dał początek dwunastu klasztorom. Przetrwała ona do 1552 roku. Jako opat Marian wydał zarządzenie , żeby każdy wolny czas mnisi spędzali kopiując manuskrypty zawierające Biblię. Sam kilkakrotnie skopiował biblię.Marian słynął jako doskonały kaligraf; wiele jego dzieł przetrwało do dziś. Legenda głosi, że pewnego razu kobieta przygotowująca lampy dla bł. Mariana zaspała. Obudziła więc inną kobietę, żeby jej pomogła i razem weszły do celi Mariana. Ich oczom ukazał się widok mnicha siedzącego bez lampy czy świecy: prawą ręką pisał, a lewą trzymał 
w powietrzu – z ręki tej biło światło oświetlające pracę. Błogosławiony Marian zmarł 9 lutego 1088 roku. Został pochowany w opactwie św. Jakuba. Pozostawił po sobie pamięć znakomitego kopisty tekstów patrystycznych.

====

Święty Rajnald z Nocera (+1225)

Urodził się w Umbrii, we Włoszech. Jego rodzice pochodzili z niemieckiego rodu.  Wstąpił do benedyktynów i służył tam róznymi zdolnościami aż do mianowania go biskupem w Nocera w 1222 roku. Na wskutek jego doskonałej służby jako biskup jest uważany jako święty patron tej diecezji.

====

10 LUTY:

Święta Austreberta z Pavilly (+704)

Austreberta urodziła się w Marconne pod Térouanne w czasach panowania Dagoberta (629-639) jako córka Badefryda i Fremehildy, uznawanych także za świętych. Gdy postanowiono wydać ją za mąż, schroniła się u św. Audomara (Omera), który wręczył jej welon dziewic poświęconych Bogu. Udała się następnie do klasztoru w Port-le-Grand en Ponthieu, gdzie spędziła czternaście lat. Gdy św. Filibert ufundował klasztor w Pavilly (Pauliacum), przymusił ją do objęcia przełożeństwa w nowej fundacji. Wprowadziła do niej dyscyplinę tak surową, że przez jakiś czas mniszki niemal się buntowały. Naraziła się też fundatorowi Amalbertowi, nie zważała jednak na jego pogróżki i działała w duchu karności zakonnej. Zmarła prawdopodobnie 10 lutego 704 roku. W czasie najazdów Normanów część relikwii przeniesiono do Montreuil-sur-Mer, gdzie w 1039 roku  powstało opactwo pod wezwaniem świętej.

====

Święty Pagan (+1423)

Mnich w klasztorze  benedyktyńskim na Sycylii. Potem spędził resztę swego życia jako pustelnik.

====

Święta Scholastyka (ok. 480 - 542)

Święta Scholastyka była siostrą (prawdopodobnie bliżniaczą) św. Benedykta z Nursji. Urodziła się około 480 roku w Nursji (Umbria, Włochy) jako córka rzymskich ziemian. Według Grzegorza Wielkiego (Dialogi II, 33-34), już w dzieciństwie poświęcona została na służbę Bożą. Przez jakiś czas przebywała prawdopodobnie w klasztorze w Roccabotte  niedaleko Subiaco. Później przebywała w różnych klasztorach w pobliżu Rzymu, a w końcu w Plombariola, pod Monte Cassino, blisko swojego brata Benedykta. Co roku spotykała się z nim na rozmowę duchową  w domku na wsi u stóp Monte Cassino. W związku z tym Grzegorz Wielki opowiada w Dialogach o przebiegu ostatniego spotkania. Scholastyka pragnęła rozmowę przedłużyć, gdyż być może czuła , że już nigdy nie zobaczy swego brata,  na co Benedykt, wiedząc że jest  zobowiązany do powrotu w obręb klasztoru, przystać nie chciał. Wówczas spadł ulewny deszcz, który nie pozwolił patriarsze na ruszenie się z miejsca.  Z konieczności spędził na rozmowie z siostrą całą noc. W trzy dni później zobaczył na modlitwie jej duszę w postaci gołębicy ulatującej ku niebu. Niebawem dotarła doń wieść o rzeczywistej śmierci siostry. Nastąpiła ona prawdopodobnie w  542 roku. Benedykt pochował swoją siostrę na Monte Cassino w grobie, który przygotował uprzednio  dla siebie, 
i w którym spoczął także po swojej śmierci w 547 roku. Szczątki Scholastyki razem ze szczątkami Benedykta przeniesiono w VII wieku do Fleury we Francji, potem do Le Mans, a w 874 roku częściowo do Juvigny- sur-Loison k. Verdun; część relikwii znajduje się również ma Monte Cassino. Przez całe swe życie była mocno związana ze swoim bratem św. Benedyktem. W martyrologiach Scholastyka wspominana była zawsze pod dniem 10 lutego. Uważana jest za matkę duchową rodzin wszystkich benedyktynek. Jest patronką miast Le Mans i Subiaco. Lud prosi ją o obronę przed burzą, piorunami i o deszcz w czasie długiej suszy. W ikonografii św. Scholastyka bywa przedstawiana 
w benedyktyńskim habicie, gołębiem, z regułą zakonną, z palmą, 
z krzyżem w ręce, pastorałem ksieni, w towarzystwie swojego brata Benedykta.

MODLITWA
Boże, dzięki Twojej łasce święta Scholastyka zajaśniała blaskiem niewinności, spraw, abyśmy przez wierność naszemu powołaniu podobali się Tobie i mogli radować się Tobą
w niebie, gdzie uwielbiają Ciebie chóry świętych dziewic. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen

====

Święty Trumwin z Whitby (+704)

Anglik z urodzenia. Został biskupem Piktów w południowej Kaledonii, w Szkocji  w 681 roku. Bazą, podłożem jego misji było opactwo w Abercorn w Zatoce Forth. Kiedy jego polityczny opiekun król Egfryd z Nortumbrii został zabity przez Piktów w bitwie pod Nechtansmere, Trumwin był zmuszony uciekać ze swoimi mnichami na południe. Osiadł w Whitby w Anglii. Wyczerpany pozostał tam do swoich ostatnich dni jako mnich.

====

Święty William z Maleval (+1157)

Urodził się we Francji. Prowadził rozwiązłe życie ale przeżył nawrócenie udając się w pielgrzymkę do Rzymu a stamtąd do Ziemi Świętej (z polecenia bł. Eugeniusza II, papieża). Po powrocie został pustelnikiem a potem został opatem klasztoru benedyktyńskiego w pobliżu Pizy. Kiedy nie udało mu się wprowadzić reformę w klasztorze na Monte Pruno (Bruno) wrócił do życia pustelniczego  w pobliżu Sieny. Przyciągnął grupę zwolenników swego życia. Wiilam otrzymał papieskie zezwolenie. Zwolenników przybywało, których nazywano Wilhelmici (Gulielmites), którzy przyjęli później regułę św. Augustyna. William znany jest z daru proroctwa i cudów.

====

11  LUTY:

Święty Adolf z Osnabrück (ok.1185-1224)

Urodził się około 1185 roku jako syn hrabiego na Tecklenburgu. 
Był kanonikiem w Kolonii, potem cystersem w Alt-Camp. W 1216 roku obrano go biskupem w Osnabrück. Rozwinął wtedy działalność reformatorską. Zmarł 30 czerwca 1224 roku. Jego kult został dozwolony w 1652 roku. Diecezja święci jego wspomnienie 14 lutego.

====

Święty Ardan (+1058)

Zwany również Ardaing lub Ardagne. Został opatem w benedyktyńskim klasztorze w diecezji w Autun, we Francji. Ardan odnowił opactwo i zaopiekował się okoliczną ludnością, szczególnie przez 3 lata głodu, które rozpoczęły się w 1030 roku.

====

Święty Cedmon z Whitby (+680)

Beda, jedyny z pisarzy, który nam przekazał garść wiadomości 
o tym świętym, opowiada (BHL 1501), że był prostym pasterzem, obdarzonym talentem poetyckim. Odkryła ten talent ksieni klasztoru, Hilda, i ona też włączyła go w poczet benedyktyńskich mnichów. Zadbała potem o jego religijne wykształcenie. Za temat swych poematów, układanych w języku miejscowym, obrał sobie rozmaite miejsca z Biblii, ale zachował się jedynie krótki hymn do Boga. Potem przypisywano mu utwory, które powstały dopiero w X w. zmarł w 680 roku. Jego wspomnienie obchodzono 11 lutego.

====

Święty Grzegorz II, papież (669-731)

Urodził się w Rzymie w 669 roku. Był mnichem benedyktyńskim. Wychował się na Lateranie, na dworze papieskim. Wykonywał „papierkową” pracę w Kurii Rzymskiej, między biblioteką a archiwum. Po święceniach diakonatu towarzyszył także swemu poprzednikowi, papieżowi Konstantynowi, w jego trudnej misji do Konstyntynopola. Podczas rozmów z cesarzem Justynianem II, Grzegorz wykazał się mądrościa, roztropnością i stanowczością. Grzegorz był nade wszystko człowiekiem misji. Wstąpił na tron Piotrowy 10 maja 715 roku. Dopiero wtedy otrzymał święcenia kapłańskie i sakrę biskupią, a następnie władzę Najwyższego Kapłana. Gdy w 719 roku do Wiecznego Miasta przybył angielski benedyktyn Winfryd, Grzegorz II zlecił mu misję ewangelizacji Niemiec i nadał mu imię Bonifacy (łac. bonifatius- dobroczyńca), a w 722 roku wyświęcił na biskupa. Papież popierał rozwój życia zakonnego i odnowił liturgię rzymską. Stanowczo choć spokojnie potępił edykt obrazoburczy cesarza Leona III nakazujący niszczenie obrazów, próbując nakłonic go by go cofnął. Tak jak jego poprzednicy, również cesarz bizantyjski Leon III zarezerwował  dla siebie zarówno prawo zatwierdzania nominacji biskupich, jak też możliwość interweniowania w sprawach doktrynalnych oraz dyscypliny kościelnej.  W 726 roku zdecydował się na fatalne w skutkach posunięcie- nakazał usunięcie świętych obrazów z siedzib cesarskich, a następnie zniszczenie ich, gdziekolwiek by się znajdowały. Rozpoczęła się epoka ikonoklazmu- walki ze świętymi obrazami. Taka „totalna wojna” wywołała krwawe konflikty we wschodniej części cesarstwa, podczas gdy Zachód, również poddany imperium, całkowicie opowiedział się po stronie paieża, który „bronił obrazów”. Grzegorz II, który był w stanie sprowokować oderwanie od Bizancjum, nie ucyzni tego. Przeciwnie, mwic stanowczo ,,nie'' nadużyciom władcy, nie odstąpił jednocześnie od lojalności wobec cesarstwa. Skierował list do cesarza wymierzony przeciw herezji obrazoburstwa. Grzegorz II króla Longobardów Luitpranda,  skłonił do cofnięcia się do górnych Włoch. Po zniszczoneniu przez Longobardów Rzymu i państwa koscielnego zająl się jego odbudową oraz spustoszonego kraju. Zmarł 11 lutego 731 roku po 16 latach pontyfikatu. Następnego dnia został pochowany w Bazylice św. Piotra. Jest określany mianem „wybitnego papieża VIII wieku”.

====

Święty Paschalis I, papież (+824)

Rzymianin. Mnich benedyktyński. Zasiadał na Stolicy Piętrowej w latach 817 -824. Wiele zwłok słynnych męczenników rzymskich, m.in. św. Cecylii, kazał przenieść z katakumb do kościołów w Rzymie.

====

12  LUTY:

Święty Benedykt z Anianu (ok. 750-821)

Urodził się około  750 roku w rodzinie karolińskiego możnowładcy. Kształcił się a następnie był dworzaninem u Pepina i Karola Wielkiego. W 774 roku, mając 24 lata schronił się do klasztoru Saint-Seine koło Dijon, gdzie po kilku latach wybrano go na opata. Doszedł jednak do wniosku, że nie zdoła mnichom narzucić karności, o której marzył. Hołdował wówczas pewnemu rygoryzmowi, a surowość reguł wschodnich przedkładał ponad dyscyplinę benedyktyńską. Kolejne próby założenia klasztoru oraz dalsze przemyślenia doprowadziły go jednak do zmiany stanowiska. W 780 roku założył klasztor nad potokiem Aniane
w Akwitanii, który szybko się rozrósł i za jego życia liczył około 300 mnichów. Stamtąd to przedsięwziął dzieło odnowy życia zakonnego. Posłużyć miały do tego dwa środki: upowszechnienie znajomości reguł oraz zniesienie zbytniego odosobnienia klasztorów. Realizując powzięty plan, opracował dwa zbiory: Codex regularum monasticarum  et canonicarum oraz Concordia regularum, gdzie obok tekstu benedyktyńskiego poumieszczał urywki, pochodzące z innych źródeł ustawodawstwa mniszego. Równocześnie na życzenie biskupów
i możnowładców wysłał ze swojego opactwa uczniów do innych klasztorów, a w ten sposób utworzył związek tych ośrodków życia mniszego, który przypomina dzisiejsze kongregacje benedyktyńskie. Dzieło to odpowiadało założeniom polityki karolińskiej, toteż Benedykt znalazł poparcie u króla Akwitanii Ludwika Pobożnego, który uczynił zeń swego doradcę, a następnie powierzył mu reformę klasztorów w Akwitanii. W końcu reorganizację opactw rozciągnął na całe cesarstwo. Benedykt osiadł wtedy w alzackim opactwie w Marmoutier, później zaś otrzymał od cesarza nową fundację w Kornelimünster (Indensis) pod Akwizgranem. Opactwo to miało stać się wzorcowym dla wspólnot 
z obszaru cesarstwa. Do niego miano wysyłać mnichów, aby poznawszy Regułę i zwyczaje, przenosili je następnie do własnych klasztorów. 
W 813 roku przeprowadził uchwałę synodalną o upowszechnieniu reguły benedyktyńskiej w klasztorach cesarstwa. W latach 816-817 cesarz razem z Benedyktem przeprowadzili szereg synodów reformatorskich. Ogłoszono wówczas Capitulare monasticum, czyli rodzaj kompilacji opartej na Regule św. Benedykta, która odtąd miała być stosowana we wszystkich klasztorach cesarstwa. W 817 roku przewodniczył zjazdowi opatów w Akwizgranie. Było to już urzeczywistnieniem dość ścisłej centralizacji, która jednak po śmierci Benedykta (821) nie utrzymała się. Niemniej wpływ swój poprzez opactwo w Saint-Savin wywarła na późniejszą reformę kluniacką. U potomnych nie znalazły też uznania inne reformatorskie dążności Benedykta. Uważano je za sprzeczne z pierwotnymi tradycjami mniszymi, przede wszystkim zaś zarzucano im, że burzą benedyktyńską harmonię między modlitwą a pracą. Mimo to zasługi Benedykta dla ugruntowania i rozkrzewienia dyscypliny benedyktyńskiej są niezaprzeczalne, toteż niektórzy nazywali go zaszczytnie Benedyktem Drugim. Zachowały się niektóre pisma świętego przeciwko adopcjonistom, w których sprawie dwukrotnie udawał się do Hiszpanii. Benedykt z Aniane zmarł 11 lutego 821 roku. Pamiątkę jego obchodzi się 12 lutego.

Zawsze pragnij mądrości, a będziesz żył długo. Łaska i prawda nie opuszczą cię, „ponieważ wraz z mądrością przyszły mi wszystkie dobra”, mówi Pismo. Szukaj więc wytrwale mądrości w czytaniu i rozmyślaniu Prawa Pańskiego dniem i nocą, a osiągniesz wielkie szczęście.

(św. Benedykt z Aniane, Monumenta fidei).

MODLITWA
Wszechmogący Boże, Ty odnowiłeś życie monastyczne przez nauczanie
i przykład świętego Benedykta z Aniane, opata, spraw za jego wstawiennictwem abyśmy wiernie szli drogą naszego powołania z miłości do Chrystusa.

Który żyje i króluje na wieki wieków. Amen.

====

Święty Benedykt z Revelli (+900)

Najpierw był mnichem benedyktyńskim w Santa Maria dei Fonte, we Włoszech. Potem został pustelnikiem na wyspie Gallinaria w zatoce w Genui. W 870 roku został biskupem w Albenga w Ligurian.

====

Święty Etelwald z Lindisfarne (+740)

Etelwald był mnichem w benedykytyńskim klasztorze w Ripon. Później został przeorem w klasztorze benedyktyńskim w Melrose, 
w Szkocji. Pod wpływem św. Kutberta wyruszył do wyspy Farne. 
Tam spędził ostatnie dni życia jako pustelnik, oddając się modlitwie. Etelwald został pogrzebany w Lindisfarne. Nazywany był również Oidilwald.

====

Święty Goselin z San Solutore (+1052)

Pochodził z rodziny szlacheckiej. Wstąpiwszy do benedyktynów w San Solutore, został u nich opatem. W czasie jego rządów opactwo, niedawno założone i słabo uposażone, wzbogaciło się donacjami biskupa Turynu Kuniberta. Goselin zmarł 12 lutego 1052 roku. Opactwo zniszczyły w  1536 roku wojska Franciszka I. Relikwie przeniesiono wówczas do miasta, a w 1575 roku złożono je w kościele Jezuitów.

====

Błogosławiona Humbelina z Jully (+1136)

Była w rodzinie jedyną córką. Gdy jej sześciu braci schroniło się
w Cîteaux, pozostała przy ojcu, który od kilku lat był wdowcem. Około 1115 roku poślubiła pewnego rycerza, którego imienia nie znamy. Miała
z nim kilkoro dzieci. Życie odmieniła, gdy udała się w odwiedziny do braci. Na wieść, że nadciąga w uroczystym orszaku, Bernard i jego bracia odmówili jej widzenia, a przyjęli ją dopiero wówczas, gdy wyraziła żal
i postanowiła porzucić życie światowe. Odtąd oddawała się modlitwie
i ascezie. W dwa lata później za zgodą męża wstąpiła do klasztoru cysterskiego w July-les-Nonnains. Później była tam przeoryszą. Zmarła przed. 1136 rokiem. Wspominano ją jako błogosławioną w dniu
12 lutego lub 21 sierpnia.

MODLITWA
Módlmy się. Boże, Ty jesteś nadzieją naszą, † prosimy Cię za wstawiennictwem błogosławionej Humbeliny, przybądź nam z pomocą, * daj nam służyć Ci w pokorze i tak przejść wśród dóbr doczesnych, aby nie utracić wiecznych. Przez Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, naszego Pana i Boga, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * przez wszystkie wieki wieków. Amen.

====

13  LUTY:

Święta Ermengilda z Ely (+703)

Córka króla Kentu Erkomberta i świętej Seksburgi, żona króla Mercji  Wulfhera. Owdowiawszy, została mniszką a później ksienią benedyktyńskich klasztorów w Milton i Ely. Zmarła w 703 roku. Jej wspomnienie obchodzi się 13 lutego.

====

Święta Eustochia z Padwy  (1444- 1469)

Urodziła się w 1444 roku w Padwie jako dziecko nieślubne. 
Od siódmego roku życia wychowywała się  u benedyktynek w San Prosdocimo.Gdy biskup Padwy zreformował w 1460 roku klasztor, poprosiła o przyjęcie.Wówczas to chrzestne imię Lukrecja przez nabożeństwo do św. Hieronima zamieniła na Eustochia. W nowicjacie poważnie zapadła na zdrowiu. Choroba nerwowa, której uległa, sprawiła, że podejrzewano ją o obsesję, chciano nawet jako czarownicę spalić na stosie. Okazała wielką cierpliwość i poddała się kierownictwu spowiednika, który też pozostawił potem relację o nowicjuszce. W 1465 roku mogła wreszcie złożyć profesję zakonną. Zmarła 13 lutego 1469 roku. Jej kult zaaprobowano w 1760 roku.

====

Święty Gosbert z Osnabrück (+859)

Był przyjacielem św. Oskara. Wstąpił do opactwa benedyktyńskiego w młodym wieku i służył przez wiele lat w niemieckim klasztorze. Później został biskupem w Osnabrücku, w Niemczech i piastował to stanowisko przez ostatnie 10 lat życia.

====

Święty Huno (+ok. 690)

Był pałanem i mnichem w benedyktyńskim opactwie Ely.
Tam pomagał ksieni św. Etelredzie. Później zamieszkał w pustelniw Fens.

====

Święty Stefan z Rieti (+ok.590)

Był opatem w klasztorze benedyktyńskim w Rieti. Papież,  św. Grzegorz Wielki chwalił jego życie w jednej ze swoich homilii.

====

14  LUTY:

Święty Anioł z Gualdo (+1325)

Odznaczał się niezwykłą skromnością, niewinnością i dobrocią. Zostawszy kamedułą, wiódł życie pustelnicze. Zmarł  w 1325 roku.  Kult został dozwolony w 1825 roku.

====

Święty Antonin z Sorrento (+ok. 830)

Należał do szlacheckiej rodziny. Przybył do Castellamare di Stabia 
z Sorrento, a biskup św. Katellus postawił go na czele diecezji. Również on, podobnie jak św. Kastellus, usunął się do samotni w górach Monte Angelo pod Ankoną. Potem jednak wrócił do i został wybrany opatem klasztoru benedyktyńskiego św. Agrypina w Sorrento.
Zmarł ok. 830 roku; jest opiekunem Sorrento. Wspomnienie jego obchodzi się 14 lutego.

====

Święty Konrad Bawarski z Clairvaux (+1154)

Syn Henryka Czarnego, księcia Bawarii. Wstąpił do cystersów 
w Clairvaux. Zmarł wracając z pielgrzymki do Ziemi Świętej w Bari (Apulia) w 1154 roku. Kult został dozwolony  w 1832 roku.

====

15  LUTY:

Święty Drutmar z Corvey (+1046)

Opat benedyktyński w Saksonii, w Niemczech. Był przyjacielem cesarza Rzymskiego Imperium Henryka II. Cesarz ustanowił go opatem.

====

Święty Faust z Monte Cassino

Był opatem i prawdopodobnie uczniem św. Benedykta Na Monte Cassino, we Włoszech. Został biografem św. Maura według relacji opata Oda z Glanfeuil.

====

Święty Walfryd (+765)

Nazywany był również Qualfredo della Gherardesca. Urodził się 
w Pizie, we Włoszech. Był żonaty, miał pięcioro dzieci.  Po wielu latach razem z małżonką zdecydowali się rozpocząć życie zakonne. Razem 
z przyjacielem Fortisem i krewnym Gundualdem ufundował klasztor 
w Palazzuolo w pobliżu Volterra i klasztor w pobliżu dla swojej żony 
i córki. Został pierwszym opatem założonego przez siebie klasztoru 
w Palazzuolo. Po nim opatem był jeden z jego synów.  Jego kult zaaprobował w 1861 roku papieża Piusa IX.

====

Święty Zygfryd z Växjö (+1045)

Pochodził z Anglii, mnich benedyktyński w Glastonbury. Król Olaf I Tryggvason ściągnął go do Norwegii. Potem działał na terenie dzisiejszej Szwecji. Z braku źródeł nie wiemy bliżej, jak wyglądała jego misyjna działalność. Wiemy jednak, że w  1030 roku przybył do Bremy, zapewne dla załatwienia jakichś spraw kościelnych. Historycy wahają się, czy utożsamić go ze wzmiankowanym w źródłach biskupem dworskim króla Olafa (960-1024), Sigurdem, czy z biskupem misyjnym tego samego imienia. W każdym razie praca Zygfryda nad chrystianizacją Szwecji przypada na pierwszą połowę XI stulecia. Zmarł 11 lutego 1045 roku. Wspominano go zawsze w dniu 15 lutego. Ośrodkiem kultu stało się Växjö, gdzie święty był pochowany. Czczono go jako jednego z głównych patronów Szwecji. Potem kult przedostał się także do Danii i Norwegii.

====

16  LUTY:

Święty Aganus z Airoli (+1100)

Był benedyktyńskim opatem klasztoru w Kampanii we Włoszech. Zmarł w 1100 roku.

====

17  LUTY:

Święty Benedykt z Cagliari (+1112)

Mnich w benedyktyńskim opactwie św. Saturnina w Dolii 
na Sardynii. Został także biskupem tego miasta w 1107 roku. Służył tam pięć lat. Został pochowamy w bazylice opactwa.

====

Święty Konstabilis z Cava (+1124)

Urodził się w roku 1060 w Lucanii. W 1122 roku został wybrany opatem w benedyktyńskim opactwie św. Leona w Cava znajdującego się w pobliżu Salerno, we Włoszech.  Zbudował miasto Castelebate, gdzie jest czczony.

====

Święty Sylwin (+720)

Urodził się w Frankijskiej szlacheckiej rodzinie. Slużył przez jakiś czas na dworze króla Childeryka II i Henryka III?, ale zrezygnował ze wszystkich ziemskich zajęć, również zaproponowane mu małżeństwo i został pielgrzymem. Wyruszył do Rzymu i został wyświęcony na księdza, a potem konsekrowany biskupem. Powrócił do Francji, i służył jako biskup na misjach w pobliżu Toulouse (albo Therouanne) prze 40 lat, użył swojego własnego majątku zapałacił okup za niewolników i wybudował kościół. Kiedy zrezygnował z biskupstwa udał się do benedyktyńskiego klasztoru, gdzie był skromnym mnichem
i przypisywane mu są cuda.

====

18  LUTY:

Święty Angilbert z Saint- Riquier
(ok. 780 – 814)

Urodzony ok. 780 roku. Wychowany na dworze Pepina Małego, został doradcą Karola Wielkiego. Będąc opatem benedyktyńskim
w Saint-Riquier (Centula pod Amiens), całkowicie oddał się reformie dyscypliny i zaczął sam prowadzić życie pełne umartwienia 
i cnoty. Wprowadził stałą modlitwę chórową. Wielokrotnie był z misją 
u papieża; podpisał testament Karola Wielkiego. Zmarł niespełna miesiąc po nim, w 814 roku. Jego wspomnienie obchodzi się 18 lutego.

====

Święty Helladiusz z Toledo (+632)

Był jednym z sygnatariuszy na Soborze w Toledo w 589 roku. Respektował Hiszpanię jako królestwo Wizygotów. Był doradcą króla Wizygotów Sisibuta. Potem wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego  w Agali, gdzie został opatem w 605 roku. W roku 615 został wybrany arcybiskupem. Helladiusz często towarzyszył wypędzonym z Hiszpanii Żydów, chociaż istnieje mało powodów by to wydarzenie było wiarygodne.

====

19  LUTY:

Święty Akka (+ 740)

Był biskupem Hexham. Jest chyba jedynym świętym tego imienia. Urodził się w Nortumbrii. Młodość spędził u boku benedyktyńskiego mnicha Bosy, który został później biskupem Yorku, którego był uczniem. Potem towarzyszył św. Wilfrydowi, gdy ten ok.  685 roku działał w okręgu Sussex. Z  nim wyprawiał się też do Rzymu i odwiedzał we Fryzji św. Wilibrorda. Po powrocie zostałopatem benedyktyńskiego klasztoru świętego Andrzeja. Objąwszy stolicę biskupią dbał  o architekturę i rozwój muzyki kościelnej. Jednym z głównych jego dzieł była biblioteka. Poczynając od  709 roku przyjaźnił się ze św. Bedą, który dedykował mu kilka swych dziełek. W 732 roku z niewiadomych przyczyn usunięto go z biskupstwa. Zmarł 20 października 740 roku, 
ale wspominano go 19 lutego.

====

Święty Beatus z Liebany (+789)

Przeciwnik herezji adopcjonistów. Był mnichem w w klasztorze benedyktyńskim św. Marcina w Liebanie koło Santander w Hiszpanii. Beatu sprzeciwił się teorii Adopcjonistów, którą popierał arcybiskup Toledo Elipandus. Razem z Eteriuszem, biskupem Osmy pracowali nad nawróceniem zwolenników Elipandusa. Obaj napisali Liber Adversus Elipandum, jako pomoc przeciwko herezji arcybiskupa. Kiedy herezja Adopcjonistów została potępiona, Beatus wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego w Valcavado, gdzie napisał komentarze i hymny.

====

Święty Bonifacy z Brukseli (+1265)

Urodził się w Brukseli, w Belgii i wychowywał u cystersek 
w pobliskim klasztorze, później studiował w Paryżu, we Francji. Nauczał dogmatu w Cologne, w Niemczech. W 1230 roku został biskupem 
w Lozannie, w Szwajcarii. Po dziewięciu latach  zrezygnował i udał się do cysterskiego klasztorzu w La Cambra, był kapelanem cesarza. Został zaatakowany przez przedstawiciela cesarza po tym jak zbeształ publicznie Cesara i lokalny kler za ich zepsucie moralne.

====

Święty Jerzy z Lodève (+884)

Był benedyktynem. Kiedy był całkiem stary, został wybrany 
na biskupa Lodeve. Jego pierwszy klasztor został zniszczony przez Normanów w 862 roku.

====

20  LUTY:

Święty Benignus z Flay (+725)

Był podprzeorem w klasztorze benedyktyńskim w Fontenelle. Został wygnany przez polityczne frakcje i udał się do klasztoru Flay, gdzie został wybrany opatem. Kiedy Karol Młot zdobył panowanie nad Francją, Benignus powrócił  do Fontenelle pozostając jednak opatem w Flay.

====

Święty Eucheriusz z Orleanu (+ 738)

Jest postacią z okresu upadku Merowingów (VII w.). Młodość spędził wklasztorze benedyktyńskim w Jumieges. Około 716 roku wybrano go na biskupa Orleanu. Godności tej przyjąć nie chciał,  ale przynaglony przez wysłanników Karola Młota, opuścił klasztor płacząc. Na stolicy biskupiej pokoju jednak długo nie zażywał. Zwycięski Karol Młot, pełen niechęci do rodziny biskupa, zmusił go razem z nią do udania się na wygnanie do Kolonii (732). Przebywszy tam parę lat, zesłany został następnie pod Li-ge, skąd na własną prośbę udał się do klasztoru benedyktyńskiego w Sarchinium (dziś Saint-Trond). W ciągu sześciu lat, które tam spędził przestrzegając wiernie reguły, budował wszystkich swym ascetycznym wyrobieniem.  Zmarł w 738 roku w opinii świętości. Wkrótce sporządzono jego życiorys. Zasługuje on na zaufanie, wyjąwszy interpolowane znacznie później opowiadanie o rzekomym widzeniu Eucheriusza: miał w nim poznać pośmiertny los Karola Młota, potępionego za to, że grabił dobra kościelne. W IX stuleciu imię biskupa wygnańca wpisane zostało do martyrologium pod dniem 20 lutego i widnieje tam do czasów obecnych.

====

21 LUTY:

Święta Eleonora Angielska (1222-1291)

Urodziła się w 1222 roku jako córka hrabiego Prowansji (Francja). Na życzenie rodziców poślubiła w 1236 roku króla Henryka III Angielskiego, w 1261 roku po przegranej bitwie pod Lewes, z pomocą wojska uwolniła swego męża z niewoli. Po jego śmierci w 1273 roku sprawowała władzę do czasu powrotu syna Edwarda I z wyprawy krzyżowej. Po zdaniu regencji wstąpiła do benedyktynek 
w Amresbury w Anglii. Tam zmarła 25 czerwca 1291 roku.

====

Święty German z Granfel (+677)

Urodził się w Trier, w Niemczech. Zdobył wykształcenie u biskupa Medarda i został pustelnikiem wraz ze świętym Arnulfem. Wstąpił do benedyktynów wraz ze swoim bratem Numerianem, apotem został wybrany opatem kilku opactw, m.in. w Granfel, w Szwajcarii, ufundowanym przez księcia Gondo. On i jego przeor św. Rondoald został zabity przez księcia tego regionu gdy próbował pomagać innym.

====

Święty Gundebert z Sens (+676)

Mnich benedyktyński. Był biskupem w Sens, we Francji. Założyciel opactwa w Sens, na obszarach miasta.

====

Święty Piotr Damiani (1007-1072)

Urodził się w 1007 roku w Rawennie, w licznej i niezamożnej rodzinie. Wykształcenie, a poniekąd także wychowanie zawdzięczał swemu starszemu bratu. Studiował w rodzinnym mieście, a także w Faenzie i Parmie. Potem sam przez jakiś czas nauczał w Rawennie, gdzie też otrzymał święcenia kapłańskie. Zniechęciwszy się do świata, którego zepsucie dostrzegał w bliskim otoczeniu, wstąpił w 1035 roku do klasztoru benedyktynów-eremitów w Fonte Avellana. Uznanie dla jego wyrobienia duchowego i niepospolitych zdolności sprawiło,
że stosunkowo rychło wybrano go tam przeorem (1043 r.). Wcześnie też został doradcą wielu klasztorów i duchowym kierownikiem wielu mnichów. Wtedy też w jego działalności uwidoczniły się starania o zreformowanie podupadającego życia zakonnego. Z początku zajął się tylko eremitami i dążył do stworzenia dostatecznie silnej więzi organizacyjnej i podania norm dla ich surowego życia. Równocześnie przejmował go smutny stan ówczesnego Kościoła. Ale zdawał sobie sprawę z tego, że w dziele ogólnej reformy nie wskóra wiele, jeśli nie znajdzie sprzymierzeńców u dwóch potęg ówczesnego świata. Toteż niebawem nawiązał kontakt z kurią rzymską i z dworem cesarskim. Początki współpracy przypadają na pontyfikat Grzegorza VI, ale do bliższych kontaktów z kurią dochodzi dopiero za pontyfikatu Klemensa II. Cesarz Henryk III, który w czasie pobytu w Rzymie (1046 r.) poznał i nauczył się cenić Piotra, prosił go, aby wspierał słabego papieża. Święty wielokrotnie to czynił. Tak więc w 1047 roku uczestniczył w synodzie laterańskim, który uchwalił kilka dekretów przeciw symonii. Kiedy zaś dostrzegł słabość papieża, zdecydował się napisać do niego bardzo surowy list. Papież zmarł w październiku tego samego roku i po krótkim pontyfikacie Damazego II na tron wstąpił Leon IX, który natychmiast mianował kardynałem Hildebranda. Był to dla Piotra znak, że nadszedł czas energicznego działania. Żeby je przyśpieszyć i podtrzymać, Piotr napisał wówczas dwa najbardziej bezkompromisowe ze swych pism: Liber Gratissimus oraz Liber Gomorrhianus, zaś w nich odmalował najciemniejszymi barwami stan kleru pogrążonego w symonii i nieobyczajności. Papież uznał widocznie ten obraz za przesadny i zaczął też okazywać Piotrowi chłód. Autor odczuł to do tego stopnia, że począł się obawiać potępienia papieskiego. Odtąd też nie wywierał już wpływu na poczynania kurii, a tym samym nie uczestniczył w kontrowersjach między Kościołem wschodnim i zachodnim. Sytuacja ulega zmianie już za krótkich rządów Wiktora II (1055-1057). Jego następca, Stefan IX, chcąc mieć w Piotrze współpracownika, mianował go kardynałem i biskupem Ostii (1057 r.). Święty bronił się przed tą godnością i przyjął ją dopiero wówczas, gdy papież zagroził mu ekskomuniką. Ale i tym razem pontyfikat trwał niezmiernie krótko. W marcu 1058 roku umarł Stefan IX i Piotr stanął wobec niesłychanych trudności: powstał zamęt, nielegalnie wybrano papieżem Benedykta X, kardynałowie uciekli. Po powrocie Hildebranda z Niemiec opowiedział się zdecydowanie za Mikołajem II, który niebawem powierzy mu trudne legacje. Tak więc w maju 1059 roku widzimy Piotra w Mediolanie, gdzie starał się do właściwych proporcji sprowadzić prerogatywy Kościoła miejscowego oraz przywrócić pokój, zburzony nadużyciami i reakcją reformistycznego ruchu zwanego patarią. Niebawem wybuchły nowe niepokoje w samym Rzymie. Na tron papieski wstąpił Aleksander II, ale równocześnie doszło do wyboru kontrkandydata, którym był biskup Parmy, Kadulus, występujący odtąd pod imieniem Honoriusza II. Piotr napisał wówczas do niego surowy list, potem ułożył memoriał na sejm w Augsburgu (1062 r.). By uprawomocnić wybór Aleksandra II, napisał też Disceptatio synodalis, dialog między mężem Kościoła a przedstawicielem króla. Gdy zaś na synodzie rzymskim z 1063 roku Hugo z Cluny przedstawił swój spór z biskupem z Mâcon, Piotr podjął się nowej legacji i wyruszył do Francji. Zażegnawszy z powodzeniem zatarg, wrócił do Italii, gdzie nie ustał jeszcze spór o obsadzenie tronu papieskiego. Znużony pracami, Piotr usunął się teraz do Fonte Avellana i oddał się tam życiu kontemplacyjnemu oraz tak charakterystycznym dla jego duchowości surowym umartwieniom. Aleksandra II wspierał teraz drogą korespondencji. Ale w marcu 1066 roku, wezwany przez opata, pojechał jednak na Monte Cassino. Potem udał się do Florencji, by uśmierzyć spór między biskupem a mnichami z Vallombrosy. Wreszcie, zawsze wierny swej bezkompromisowości oraz konsekwencji, udał się do Frankfurtu,
by rozpatrzyć sprawę rozwodową Henryka IV. Wróciwszy do Italii, wziął jeszcze udział w poświęceniu odnowionej bazyliki na Monte Cassino (1071 r.), potem odbył swą ostatnią legację, która poniekąd ukoronowała trudy poniesione przezeń w służbie papiestwa: pojechał godzić z nim swe rodzinne miasto, które do niedawna uparcie opowiadało się za antypapieżem. Wracając, zapadł w Faenzy na gorączkę i zmarł w nocy z 22 na 23 lutego 1072 roku. Jego pamięć bez zwłoki otoczono czcią należną świętym. Kilkakrotnie dokonywano także translacji, nigdy go jednak formalnie nie kanonizowano. Kult usankcjonował dopiero Leon XII, który w 1821 roku ogłosił go Doktorem Kościoła. Ten ostatni tytuł Piotr wysłużył sobie m.in. swą bogatą spuścizną literacką. Składa się na nią 170 listów, 2 traktaty, 53 kazania, 7 życiorysów świętych oraz około 240 utworów poetyckich. Piotr był wielkim znawcą Biblii i Ojców Kościoła oraz znakomitym prawnikiem, kanonistą i latynistą. Długo jeszcze oddziaływał na ruchy reformatorskie w Kościele, czego dowodem jest m. in. poczesne miejsce, jakie Dante zapewnił mu w Boskiej Komedii (Raj, Pieśń 21). Wspomnienie świętego obchodzono dawniej 23 lutego, obecnie (od 1969 roku) 21 lutego. W ikonografii św. Piotr Damiani przedstawiany jest jako biskup w mitrze, jako kardynał w cappa magna lub jako mnich w habicie. Atrybuty: anioł trzymający kapelusz kardynalski, cappa magna, czaszka, krucyfiks.

MODLITWA
Wszechmogący Boże, daj nam iść za nauką i przykładem świętego Piotra, biskupa, + abyśmy niczego nie stawiając ponad Chrystusa i wiernie służąc Twojemu Kościołowi, * doszli do wiecznej radości. Przez Jezusa Chrystusa, Twojego Syna.

====

Święty Randoald z Granfield (+677)

Przeor w benedyktyńskim opactwie w Granfield. Razem z Germanusem został zabity przez księcia tego regionu.

====

Święty Waleriusz z San Pedro de Montes (+695)

Urodził się w Astorgii, w Hiszpanii. Wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru w San Pedro des Montes, gdzie został później prawdopodobnie wybrany opatem. Jest autorem kilku ascetycznych prac i jest jednym 
z ostatnich mistrzów, którzy propagowali ideał św. Izydora z Sewilli.

====

22 LUTY:

Święty Jan z Saksonii (+895)

Mnich w klasztorze we Francji. Został zaproszony do Anglii przez króla Alfreda Wielkiego i pomagał w przywróceniu chrześcijańskiej wiary i powstrzymał ostrą i zgubną inwazję Duńczyków.  Został wybrany opatem. Jan służył z wyróżniającym zapałem zanim został zamordowany przez dwóch francuskich mnichów, którzy zbuntowali się przeciwko niemu.

====

Święty  Rajner z Beaulieu (+ok. 967)

Mnich benedyktyński w Beaulieu, koło Limoges, we Francji.

====

23 LUTY:

Święty Boswell (+ok.661)

Nazywany był również Boisil. Uczeń św. Aidana. Mnich benedyktyński. Później został wybrany opatem w benedyktyńskim opactwie w Melrose. Jako opat wykładał Biblię i był kaznodzieją. Otrzymał dar proroctwa i był kierownikiem duchowym świętego Kutberta i św. Egberta. Boswell zmarł w czasie zarazy.

====
Święty Medrald (+850)

Nazywany był również Mèrald i Mèrault. Był opatem benedyktyńskiego klasztoru Vendôme we Francji. Zmarł około 850 roku.

====

Święty Mikołaj z Prus (+1456)

Pochodził z Prus, ale poznać dał się w Italii. Wstąpiwszy do benedyktynów,przebywał najpierw w Santa Giustina w Padwie, gdzie też sprawował funkcje zakrystiana. Przeniósł się następnie do San Giorgio w Wenecji. Przez jakiś czas przebywał również w  San Benedetto di Polirone pod Mantuą. W końcu był przeorem i mistrzem nowicjuszów w San Nicola del Boschetto pod Genuą. Zmarł w r. 1456. Jego wspomnienie benedyktyni obchodzili  w dniu 23 lutego. Mało był znany. Ci, którzy próbowali rozniecić kult świętych lokalnych u nas - należeli do nich Pruszcz i Duńczewski - zamieścili go w swych zestawieniach, ale wiele o nim nie wiedzieli. Wydawcy Hagiografii polskiej także więcej dodać nie potrafili.

====

Święta Milburga z Wenlock (+ 722)

Starsza siostra świętych Mildredy i Mildgyty. W 680 roku założyła 
w Wenlock (Shroshire) w Anglii, klasztor mniszek, a Teodor, arcybiskup Canterbury, udzielił jej jako ksieni uroczystego błogosławieństwa. Miała posiadać dar uzdrawiania. Zmarła w swym opactwie około 722 roku, zapewne w dniu 23 lutego. Tam ją też pochowano. Klasztor został potem zniszczony przez najeźdźców. Odnowili go mnisi kluniaccy, którzy też w 1078 roku odnaleźli szczątki ksieni. Przenieśli je do kościoła, który budowali ku jej czci. Milburgę jako jedyną z trzech świętych sióstr (zob. Mildgyta) wpisano do Martyrologium Rzymskiego.

====

Święty Ordoniusz (+1066)

Był mnichem opactwa benedyktyńskiego z Sahagún (prowincja León, Hiszpania), a od roku 1062 biskupem Astorgi. Zmarł w roku 1066.

====

24  LUTY:

Święty Betto z Auxerre (+ 918)

Pochodził z Sens i był krewnym biskupa Ewrarda. Wcześnie wstąpił do stanu duchownego. Wcześnie też został opatem u Św. Herakliusza 
w Sens. Był następnie przeorem u benedyktynów w Saint-Colombe.Zdziałał tam wiele. W 915 roku wezwano go do objęcia osieroconej stolicy biskupiej w Auxerre. Zasiadł na niej po pewnym oporze. Wiele napracował się wtedy, by obronić lub powiększyć dobra kościelne. Zmarł 24 lutego 918 roku.

====

Święta Ida z Hohenfels (+1195)

Była córką grafa, który swe dobra posiadał na północ od Moguncji.. Ida wyszła za Eberharda, hrabiego ze Sponheim. Gdy ten około 1190 roku zmarł, podążyła za młodszą siostrą Małgorzatą do klasztoru benedyktyńskiego na Rupertsbergu pod Bingen. Nie wiemy, kiedy zmarła. Zapewne w ostatnich latach XII stulecia. Jej kult na przełomie XV i XVI wieku odnowił Trithemius, opat ze Sponheim, głośny autor wielu dziełek. Idę wspominano 24 lutego.

====

Święty Jan Theristi (+1129)

Znany także jako Theristus lub „Harvester”. Z pochodzenia był Kalabryjczykiem, urodzonym na Sycylii. Jego matka była niewolnicą 
u Saracenów. Jan uciekł w młodym wieku i został benedyktyńskim mnichem. Przez wiel lat służył Kościołowi.

====

25  LUTY:

Święta Aldetruda z Maubege (+ok. 969)

Córka św. Wincentego Madelgariusza i sw. Waldetrudy, wnuczka –ze strony matki- św. Aldegundy, po której przejęła schedę jako przeorysza benedyktyńskiego klasztoru Maubege.  Zmarła około 969 roku.

====

Błogosławiona Maria Adeodata Pisani (1806-1855)

Urodziła się 29 grudnia 1806 roku w Neapolu. Jej ojciec był maltańskim właścicielem ziemskim, a matka wywodziła się  z neapolitańskiego mieszczaństwa. Na chrzcie dziewczynka otrzymała imiona Maria Teresa. Małżeństwo rodziców nie było udane i po okresie napięć i konfliktów rozpadło się. Maria Teresa zamieszkała z babką ze strony ojca baronową Pisani w Pizzofalcone pod Neapolem, a po jej śmierci oddano dziewczynkę do szkoły katolickiej z internatem.
Tam przystąpiła do I komunii św. i przyjęła sakrament bierzmowania.
W latach 1820-1821 ojciec Marii Teresy, baron Benedetto Pisani Mompalao Cuzkeri brał udział w zamieszkach zbrojnych w Neapolu, za co został aresztowany i skazany na śmierć. Gdy wyrok ten zamieniono mu później na wygnanie, wyjechał na Maltę. W latach 1823-1825 Maria Teresa mieszkała z matką w Neapolu, a następnie obie przeniosły się do Rabatu na Malcie. Sługa Boża unikała życia światowego, które prowadziła jej rodzina, była bardzo pobożna i rozmodlona. Wychodziła z domu tylko na codzienną Mszę św. Pewnego dnia wysłuchała kazania o sądzie ostatecznym, które wywarło na niej ogromne wrażenie. Podczas modlitwy przed obrazem Matki Bożej Dobrej Rady zrozumiała, że jej powołaniem jest życie zakonne. Mimo sprzeciwu rodziców 16 lipca 1828 roku wstąpiła do benedyktyńskiego klasztoru św. Piotra w Mdinie i przyjęła imię zakonne Maria Adeodata. 4 marca 1830 roku zrzekła się wszystkich dóbr, które odziedziczyła po babce, a 8 marca tego samego roku złożyła uroczyste śluby zakonne. Posłusznie i z pokorą pokonywała trudności surowego życia w klasztorze. Była zakrystianką, pielęgniarką i furtianką. Wrażliwa na niesprawiedliwość społeczną, zawsze pomagała ubogim i potrzebującym, wspierała materialnie głodujących, troszcząc się jednocześnie o rozwój ich wiary i życia sakramentalnego. 30 czerwca 1847 roku podjęła obowiązki mistrzyni nowicjatu. Posługę tę pełniła przez 4 lata z oddaniem i entuzjazmem, zabiegając o solidną formację nowicjuszek. 30 czerwca 1851 roku została wybrana ksienią. Szczególną wagę przykładała do wiernego przestrzegania reguł zakonnych. Promieniowała z niej radość, pokój ducha i dobroć. Była wymagająca 
w stosunku do samej siebie i pobłażliwa dla innych. Przez całe życie praktykowała posty i pokutę. O jej głębokiej pobożności i mistycznych przeżyciach świadczą pozostawione przez nią pisma, a zwłaszcza traktat Ogród mistyczny. Gdy 30 czerwca 1853 roku dobiegła końca jej kadencja opatki, została asystentką generalną zakonu. Po długiej chorobie serca zmarła 25 lutego 1855 roku. Proces beatyfikacyjny rozpoczęto już  w 1892 roku. 24 kwietnia 2001 r. w obecności Jana Pawła II zostały promulgowane dekrety Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych dotyczące heroiczności cnót Marii Adeodaty Pisani oraz cudownego uzdrowienia przypisywanego jej wstawiennictwu.

====

Święta Walburga (ok. 710- 779)

Była córką Ryszarda, a siostrą świętych Wilibalda i Wunibalda. Urodziła się około 710 roku. Wykształcenie otrzymała prawdopodobnie  w klasztorze benedyktyńskim w Wimborne (południowa Anglia). Razem ze świętymi Liobą i Teklą została potem wezwana do pomocy  w dziele misyjnym, którym na terenie Niemiec kierował Bonifacy. Przypuszcza się, że po burzliwej podróży zatrzymała się najpierw  w Moguncji. Przebywała potem pod opieką Lioby w Tauberbischofsheim. Ksienią została w założonym przez brata klasztorze benedyktyńskim w Heidenheim. Kiedy w 761 roku Wunibald zmarł, objęła rządy w podwójnym opactwie. Opactwo stało się rychło żywotnym ośrodkiem pracy wychowawczej i dobroczynności. Zmarła 25 lutego  779 roku. W 870 roku biskup Otkar przeniósł jej szczątki do Eichstätt i złożył w klasztorze, który nazwano jej imieniem. W 983 roku relikwie świętej otrzymały także klasztory w Monheim i w Furnes. Dzięki tym cząstkowym translacjom kult świętej rozszerzył się na Flandrię i północną Francję. Potem ośrodkami jej kultu były ponadto Walburg w Alzacji, Lamberg koło Ratyzbony, Ehrenbürg koło Bambergi, Alfen koło Paderborn, Sandweier koło Fryburga, Walburgisberg koło Weschnitz (Moguncja) itd. Jej imieniem szczycą się po dzień dzisiejszy liczne kościoły, klasztory i bractwa w Europie i w Ameryce. W krajach germańskich stała się jedną z najbardziej popularnych świętych niewiast. Czczono ją jako orędowniczkę w chorobach oczu i położnictwie, była patronką wieśniaków, opiekunką zwierząt domowych, owoców ziemi. Dodajmy jednak, że Noc Walpurgii, wywodząca się ze starej germańskiej sagi, nie ma nic wspólnego z naszą świętą. Nic też wspólnego z nią nie miał św. Azef, z którym Baroniusz umieścił ją pod dniem 1 maja; był to dzień upamiętniający translację jej relikwii. W nowym Martyrologium Rzymskim jest pod 25 lutego.

====

26  LUTY:

Święty Leon z Lobbes (+1163)

Mnich z Anchian, opat w Lobbes, później opat wielkiego klasztoru
St. Berlin. Korespondował ze św. Bernardem. Z Jerozolimy sprowadził 
z pomocą hrabiego Thierry relikwie Krwi Zbawiciel, przechowywane
w kaplicy św. Błażeja w Buges. Zmarł w 1163 roku.

====

Święty Ottokar z Tegernsee (+771)

Wywodził się z hrabiowskiego rodu Huosi. Razem ze swym bratem Albertem (Adalbertem) w latach 746-756 założył w Tegernsee (Górna Bawaria) opactwo, które z czasem nabrało wielkiego znaczenia. Albert był w nim pierwszym opatem, natomiast Ottokar zadowolił się skromnym stanowiskiem brata-laika. Ich wspólną inicjatywą była wyprawa siostrzeńca Eia do Rzymu, a jej osiągnięciem sprowadzenie relikwii  św. Kwiryna męczennika. Ottokar zmarł w r. 771. Jego wspomnienie obchodzono 26 lutego.

====

27  LUTY:

Święty Jan z Gorze (+976)

Posiadał wielkie majątki pod Metz, gdzie odbudował  chylące się do upadki opactwo benedyktyńskie Gorze.  W 960 roku obrany został tam opatem i przeprowadził reformy przyjęte przez wiele innych benedyktyńskich klasztorów. Był posłem z ramienia cesarza Ottona I na dwór Kalifa Abd-er-Rahmana do Kordowy.  Zmarł w 976 roku. Jego wspomnienie obchodzi się 27 lutego.

====

Święty Leander z Sewili (+596)

Urodził się Leander w Kartagena, mieście hiszpańskim, z rodziców bardzo dostojnego rodu. Brat jego św. Fulgenty był biskupem w Ecyja, 
a drugi brat Izydor został po Leandrze następcą na biskupiej stolicy sewilskiej. Siostra Florentyna poświęciła się życiu zakonnemu. Podobnie
i Leander wychowany w bojaźni Bożej usunął się do zacisza klasztornego benedyktynów, gdzie spędził kilka lat zdala od niebezpiecznych ponęt świata. Zajaśniał tak bardzo cnotami i nauką, sumiennością obowiązków i bystrością rozumu, że przy nadarzającej się sposobności powołany został na stolicę arcybiskupią w Sewili. Była wówczas Hiszpania pod panowaniem Gotów; z Languedoc posunęli się do Hiszpanii, gdzie założyli około 470 roku państwo Wizygotów, kiedy we Włoszech rozwinęło się pod Teodorykiem państwo Gotów wschodnich. Wizygoci wyznawali herezyą aryanizmu od dwustu prawie lat, a w czasie biskupich rządów Leandra rządy państwa spoczywały 
w ręku Leowigilda, wielkiego nieprzyjaciela katolicyzmu. Gorliwości Leandra zawdzięczać należy ustępowanie herezyi aryańskiej, a powolny ale stały rozkwit prawdziwej nauki Jezusa. Ta sama wszakże gorliwość sciągnęła na biskupa zacięty gniew króla, który pogodzić się nie mógł z myślą, że nawet syn jego i następca przyszły imieniem Hermenegild uległ Leandrowi i porzucił błędy aryanizmu. Stąd to poszło, że Leander wywołany z kraju musiał opuścić swoją stolicę biskupią; że nadto Hermenegild skazany został przez okrutnego ojca na śmierć, bo nie chciał przyjąć Komunii św. z rąk aryańskiego biskupa. Z wygnania swego Leander dalej obowiązki swe spełniał w listach i pismach przesyłanych wiernym swej dyecezyi. Większa część tych listów zajmuje się wywodami nad fałszywością nauki aryańskiej, która twierdziła, że Jezus Chrystus nie był prawdziwym Bogiem. Tymczasem Opatrzność Boża gotowała powrót biskupa do swej stolicy. Śmierć Hermenegilda nie dawała spokoju Leowigildowi; wyrzuty sumienia sprawiły, że 587 roku przynajmniej Leandra z wygnania powołał znowu do Sewili, a kiedy śmiertelna choroba powaliła go na łoże, polecił biskupowi, aby drugiego syna Rekareda w katolickiem wychował usposobieniu. Do zmiany takiej w zapatrywaniach umierającego króla nie mało się przyczyniły cuda, jakie działy się przy grobie książęcego syna, zmarłego za wiarę prawdziwą. Spodziewać się było można, że i sam Leowigild zechce zostać katolikiem, ale obawa przed rozruchami aryańskich swych poddanych, słabość charakteru nie pozwoliły mu na taki krok stanowczy; umarł aryaninem. Natomiast Rekared gorliwym został katolikiem; powołanych do siebie biskupów aryańskich przekonał o prawdziwości katolicyzmu nie tak majestatem królewskim jak swymi wywodami pełnymi mądrości i namaszczenia.  To też wielka część aryanów za takim przykładem porzuciła dotychczasowe błędy. Nie małą zasługą w zjednaniu aryanów dla Kościoła katolickiego zdobył sobie sam Leander, a wyraźnem uznaniem tej zasługi było pismo papieża Grzegorza Wielkiego, który nawrócenie aryanów nazywa wprost cudem z woli Bożej przez ludzi zdziałanym. Szczytem działalności Leandra przeciw aryanizmowi był synod w Toledo z 588 roku, bo na tym synodzie dokonało się ostateczne pozyskanie zwolenników Aryusza dla Chrystusa. Zasługi Leandra szukać należy i na innych jeszcze polach życia kościelnego. Szczególniejszą bowiem troską otoczył życie zakonne; w tej sprawie skreślił pismo do swej siostry Florentyny, w którem wspaniałe daje nauki o pogardzie świata
i o koniecznem zamiłowaniu modlitwy. Leandrowi też przypisują uporządkowanie ceremonii kościoła hiszpańskiego czyli liturgii. Pierwotną bowiem liturgią Hiszpanii była najprawdopodobniej liturgia rzymska z zachodu: lud Gotów wprowadził obrządki wschodu na podstawie przepisów biskupa Wulfili. Leander miał stworzyć z dwóch tych obrządków przy uwzględnieniu liturgii galikańskiej nowy obrządek, udoskonalony później przez Izydora i Ildefonsa. Liturgia ta dostała nazwę mozarabskiej od czasów, kiedy Arabowie zawładnęli Hiszpanią. Istniała do dwunastego wieku, poczem uległa wpływom liturgii rzymskiej. Opiece kardynała Ximenesa na przełomie wieku 15. i 16. zawdzięczamy, że dotąd jeszcze się zachowała w katedrze w Toledo. Dla swej działalności uzyskał Leander nazwę apostoła Gotów, a słuszność tej nazwy stwierdził nietylko wobec ludu ale i wobec króla i papieża, których wspierał radą i czynem  we wszystkich trudniejszych, a nieraz bardzo zawiłych sprawach.  Umarł w końcu dręczony kilku chorobami 596 roku.

====

Błogosławiony Marek Barkworth (+1601)

Konwertyta i mnich benedyktyński w Hiszpanii. Wrócił do ojczyzny i tam poniósł śmierć w 1601 roku.

====

28 LUTY:

Święty Oswald z Worcester (+ 992)

Wywodził się z rodziny duńskich przybyszów. W młodości już mianowano go kanonikiem, a następnie dziekanem kapituły katedralnej w Winchesterze. Ale te godności, które zawdzięczał swemu wujowi Odonowi, arcybiskupowi Canterbury, nie odpowiadały mu. Zrezygnowawszy z nich, udał się do Fleury nad Loarą i przywdział habit benedyktyńskiego mnicha. Umierający Odo wezwał go do powrotu. Przez jakiś czas przebywał wówczas w Yorku, potem udał się do Fleury. Ściągnął go powtórnie do Yorku tamtejszy biskup, Oskyll, który także był jego krewnym. Oswald miał pracować nad reformą kleru i pomagać w zarządzaniu diecezją. Ale już w 961 roku powołano go na stolicę biskupią do Worcesteru. Zasiadłszy na niej, odnowił w klasztorach dyscyplinę, a żonatych księży zaczął zastępować zakonnikami. W rok później na propozycję arcybiskupa Canterbury, Dunstana, król wezwał go do równoczesnego objęcia arcybiskupstwa Yorku. Wyprawiwszy się wkrótce potem do Rzymu, otrzymał Oswald paliusz. Ze zdwojoną energią pracował teraz dla dobra obydwu diecezji. W Worcesterze, Westbury, Winchcombe i Ramsay pozakładał nowe klasztory, a w tym ostatnim osadził na jakiś czas Abbona z Fleury, aby kierował nauczaniem. Tam też powstał później pierwszy jego życiorys, napisany przez współczesnego mu mnicha. Oswald zmarł 29 lutego roku przestępnego 992. Jego wspomnienie obchodzi się w dniu 28 lutego.