ŚWIĘCI NA 13 MARCA: - ::4lomza.pl:: Regionalny Portal

====

Święty Eldrad z Novalesy (+ok. 840)

                   W jego wpływowej wpływowej prowansalslciej rodzinie powołanie wojskowe przechodziło z ojca na syna, ale on zerwał z tradycją: nie interesowały go ani broń, ani turnieje, ani wyjazdy na kampanie wojenne. Pielgrzymował jedynie do Santiago de Compostela w Hiszpanii. To wszystko, co wiemy o jego młodości. Napisana krótko po śmierci Eldrada łacińska biografia zaginęła, a my znamy świętego jedynie z dokumentów i aktów publicznych z jego lat dojrzałych. Nie wiadomo zatem do końca, kiedy nasz Prowansalczyk wyruszył ku przełęczy Moncenisio i stawił się w opactwie Novalesa,  w Dolinie Suzy, na drodze łączącej Włochy i Francję. Tamtejszy klasztor został założony  w 726 roku przez Abbona, znaczącą postać królestwa Franków Pepina Małego (ojca Karola Wielkiego). Początkowo było to skromne przedsięwzięcie. Monasteriolum virorum z Regułą św. Benedykta;  mały męski klasztor poświęcony braciom apostołom. Piotrowi  i Andrzejowi. Sam Abbone pilotował rozwój zgromadzenia, powięszając zabudowania, aby mogły przyjąć więcej mnichów, tworząc Studium  i udzielając gościny pielgrzymom i ubogim. W końcu, umierając, zostawił opactwu większą część swojego potężnego majątku ziemskiego w centralnej i południowej Francji. To tu przybył Eldrad. Ale nie jako pątnik. Dla niego klasztor w Novalesa stanowił miejsce docelowe. Tu chciał spędzić życie. Złożył zatem śluby, przywdział habit, pracował i modlił się jak mnisi. Ale musiał się wśród nich cieszyć wielkim autorytetem, skoro przez jakiś nieokreślony czas, między 820 a 840 rokiem, sprawował tam funkcję opata. Po nim jako opacie wspomina się zwłaszcza pewną inicjatywę liturgiczną i kulturalną, która miała znaczące konsekwencje także poza terenem opactwa. Eldrada niepokoiły niedokładności i  błędy, od których roiło się w Księdze Psalmów (używanej w liturgii) z winy niedouczonych kopistów, którzy szerzyli dalszą ignorancję. Postanowił więc ofiarować koncelebrującym i wiernym teksty biblijne w ich czystej wersji łacińskiej. Zwrócił się z tym zadaniem do Flora, uczonego diakona pochodzenia hiszpańskiego, który mieszkał  i nauczał w Lyonie. Zaangażował się on w długą pracę kontrolną  i korektorską polegającą m.in. na porównaniu z tekstem hebrajskim:  tak oto Eldrad i Novalesa ofiarowali chrześcijanom Europy psałterz sprawdzony „zgodnie z zasadą prawdy". Znaczącymi nośnikami tej wiedzy byli pielgrzymi, którzy co roku zatrzymali się w opactwie i uczestniczyli w jego życiu liturgicznym, a potem, po powrocie w swoje rodzinne storny podawali prawidłową wersję psalmów. Jeśli chodzi o Eldrada, niepewna jest również data jego śmierci,  ok. 840 roku, tak się uważa. Kilkadziesiąt lat później kwitnące opactwo benedyktyńskie zostało zdewastowana i splądrowane przez bandy Saracenów. Mnisi uciekli do Turynu, ratując księgi i najcenniejsze przedmioty. Wrócili do Novalesa około roku tysięcznego, ustanawiając siedzibę przeora zależnego od opactwa w Bremę, niedaleko Pawii.  W XIII w. wrócił tu także Eldrad. Za głosem ludu został ogłoszony świetym i uhonorowany poprzez poświęcenie mu kaplicy. Jej ściany pokrywają wspaniałe freski, które opowiadają  współczesnym historię zasłużonego opata: widać go w najważniejszych momentach życia, przy różnych zajęciach, z jedną z jego ulubionych ksiąg. W dawnym opactwie mieszka dzisiaj, po wielowiekowych przeciwnościach zgromadzenie benedyktynów, które oddaje się modlitwie oraz pracy, m.in. przy odrestaurowywaniu cennych woluminów. dopuścił się krwawego pogromu na wyznawcacli Clirystusa. Zginął 13 marca 559 roku. Przedstawiana w szacie matrony, z palmą męczeńską w ręku. Święty Ansowin doradca Ludwika II Germańskiego, od 843 roku do 861 roku był biskupem Camerino, którego jest patronem. Spoczywa w miejscowej katedrze.

====

Błogosławiony Bonifacy Sabaudzki z Canterbury (+1270)

                      Wywodził się z rodu książąt sabaudzkich. Wstąpił do kartuzów a później został biskupem Valence. W 1241 roku został arcybiskupem Canterbury. Jako krewny żony Henryka III był dobrze widziany na dworze, ale był w niezgodzie z episkopatem i opatami, dlatego został odwołany do Rzymu. Powrócił do Sabaudii, gdzie słynął jako opiekun
i świątobliwy mąż. Zmarł w 1270 roku w Haute-Combe. Kult jego został dozwolony w 1838 roku.

====

Święty Gerald z Mayo (+732)

                  Urodził się w Nortumbrii, w Anglii. Wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego w Lindisfarne. Wyruszył do Irlandii, do Innisbofin  i zbudował tam klasztor dla angielskich mnichów jako sprzeciw wobec celtyckiej tradycji w liturgii. Gerald został następcą św. Kolmana jako opat w opactwie benedyktyńskim Mayo. Gerald ufundował także dwa inne klasztory.

====

Święty Ramir z Leónu (+600)

                   Ramir, był przeorem klasztoru benedyktyńskiego pod wezwaniem św. Klaudiusza.  Razem z jedenastoma mnichami zginąć miał w dwa dni po Wincentym wspominanym 11 marca, jako ofiara prześladowania, które w wizygockiej Hiszpanii rozpętali arianie. Ramirowi w 1596 roku urządzono na miejscu uroczystą elewację. Wspomnienie obchodzono Ramira 13 marca.

====

Święta Sanczia Portugalska (ok. 1180-1229)

                 Urodziła się około 1180 roku jako córka Sancheza I, króla Portugalii. Po śmierci ojca (1212) stała się właścicielką miasta Alenquer. Tam to gościli pierwsi franciszkanie portugalscy (1216) i stamtąd wyruszyli na apostołowanie do Maroka (1219). Wspomagając hojnie synów św. Franciszka, Sanczia założyła w Celas koło Coimbry także klasztor dla cysterek. W nim też spędziła ku zbudowaniu wszystkich ostatnie lata swego życia. Zmarła 13 marca 1229 roku. Kult Sanczii skojarzył się mocno ze czcią oddawaną jej siostrom: Teresie i Mafaldzie.