Tenże wielomówny szlachcic poślubił wkrótce kobietę z wielkiego rodu, Merowingów, której imię dziś jest już za­pomniane. Miłość pięknej nieznajomej i Allowina przyniosła owoc w osobie córki Agletrudy. 
Jak na ojca przystało, Bawon cieszył się z na­rodzin dziewczynki, jednak życia swego nie odmienił. Nadal hulał i za­pewne nieraz zdradził swoją żonę oraz zawstydził dorastającą córkę. Wiele lat minęło nim przyszło opamiętanie, lecz cena nawrócenia była olbrzymia, bowiem początkiem poprawy była śmierć żony.Po stracie ukochanej Allowin nie mógł znaleźć sobie miejsca. Wino już mu nie smakowało, a rozmowa nie cieszyła.
Jak niegdyś nie mógł usie­dzieć dnia w domu, tak teraz przeby­wał w nim nieustannie. Pod wpływem córki zaczął zwracać się ku Bogu. 
Nie zauważał tego wcześniej, że ukochana jedynaczka jest kobietą religijną, lu­biącą się modlić i pomnażać dobre uczynki. Bawon zrozumiał, iż jest to zasługą matki. Żałował wcześniej­szych czynów, lecz nie miał siły, aby odmienić życie. Potrzebował, po­wiewu, który pomógłby mu obrócić źle ustawiony okręt, jakim był jego żywot. Chwila łaski wreszcie nadeszła. Gdy pewnego razu Allowin był w koś­ciele, kazanie głosił były mnich iroszkocki, a teraz biskup Amand. Słowa rozlegające się z ambony dosięgły serca Bawona. Jego okręt zaczął się ob­racać w dobrym kierunku i powoli na­bierał rozpędu. Po Mszy Świętej nowo nawrócony udał się do zakrystii i po­prosił o rozmowę z kaznodzieją. Od tej pory Allowin zaczął biec do świę­tości. Ku radości córki wyruszył ze świętym Amandem do klasztoru be­nedyktyńskiego w Blandinbergu. Tam został mnichem. Nie długo cieszył się jednak zaci­szem i leczącym duszę balsamem po­kuty. Amand znał się na ludziach i bez trudu rozpoznał w rozgadanym nie­gdyś szlachcicu mistrza słowa. Posta­nowił wykorzystać ten talent w pracy misyjnej. Dalszą drogą Bawona stało się bycie misjonarzem. Słowo Boże u boku biskupa głosił we Flandrii i Brabancji. Sprawiało mu to radość. Świadom ile niegdyś grzeszył słowem, teraz próbował naprawić szkody głosząc Ewangelię. W sercu jednak nosił tęsknotę za ciszą pustelni. Gdy pragnienie napełniło po brzegi jego duszę, poprosił Amanda o możliwość porzucenia pracy apostolskiej i udania się na samotnię. Biskup posłał go wówczas do Gandawy, nowo po­wstałego klasztoru u ujścia Skaldy. Ziemie należące do monasteru były bardzo rozległe. W ich skład wchodził obszerny las. W nim też Bawon za­mieszkał jako pustelnik. Na początku schronieniem jego była duża dziupla w buku. Z czasem jednak rozpoczął budowę niewielkiej pustelni z gliny i kamienia. Pomagał mu w tym chłop Artynus. Pewnego dnia, gdy ów pocz­ciwy człek wiózł na wozie materiał budowlany, zaatakowały go psy. Chłopina tak wywijał batem na wszystkie strony, że aż spadł z przy­czepy prosto pod koła. W ten sposób budowę pustelni przypłacił śmiercią.
Gdy Bawon dowiedział się o straszli­wym wypadku, poprosił o ciało Artynusa. Zwłoki złożono w komórce pustelnika, który modlił się nad nimi. Tak długo wołał on do Boga, aż Ten poczciwemu chłopu zwrócił życie. Od tej pory nikt nie miał wątpliwości, że Bawon odpokutował dawne winy i stał się świętym człowiekiem. W swym życiu dokonał jeszcze in­nych cudów, a i po śmierci, która przyszła do niego 1 października 654 roku, czynił je nadal.

======

Święty  Dodo z Wallers (+750)

Pochodził z Vaux, pod Lille (północna Francja). Przez jakiś czas był uczniem św. Ursmara benedyktyna , opata w Lobbes. On też wysłał go na przełożonego do benedyktyńskiego opactwa w Wallers (w pobliżu Avesnes). Po upływie pewnego czasu Dodo usunął się stamtąd, aby cieszyć się samotnością. Osiadł wówczas w Moustier-en- -Fagne.
Tam też zmarł około połowy VIII stulecia. Wspominano go nie w dniu 
1 października.

======

Święty Virila (+1000)

Był opatem w benedyktyńskim klasztorze św. Savioura, w Leyre,
w Navarze, we Francji. Czynił cuda a jego życie stało się tematem wielu tradycji.

Święta Aurea z Paryża (+666)

Z Żywota św. Eligiusza (BHL 2474) dowiadujemy się, że gdy przyszły biskup ufundował w Paryżu klasztor dla zakonnic, na jego przełożoną powołał jakąś Aureę, córkę Mauryna i Kwirii. Jonasz z Bobbio podaje, że miała tam rządzić wedle reguły św. Benedykta Rządy te przypadły na lata 633- -666. W tym ostatnim roku epidemia skosiła około 160 zakonnic, w tym także ksienię.

========

5 PAŹDZIERNIK:

Święty Placyd (+VI w.)

Patrycjusz Tertullus oddał Placyda jako oblata na wychowanie św. Benedyktowi. Odtąd razem z innym uczniem, Maurem, towarzyszył patriarsze. Posłany po wodę, zsunął się do jeziora i porwany przez falę, byłby zatonął. Święty wysłał jednak na ratunek Maura, a on, nie zdając sobie z tego sprawy, doszedł po tafli jeziora do tonącego i wyciągnął go na brzeg. Tradycja benedyktyńska umieściła go dzięki temu tuż przy Benedykcie, a potem razem ze Scholastyką i wspomnianym Maurem czciła jako wyznawcę.Brewiarz rzymski identyfikuje go z innym Placidem, który poniósł śmierć z kilkunastoma towarzyszami na Sycylii z ręki rozbójników morskich. Męczeństwo tego Placida uprzedziło jednak o jakieś 200 lat czasy, w których żył młody benedyktyn, który może również był męczennikiem. W XII wieku dopiero pomieszano fakty z życia obu Placydów. Wspomnienie 5 października

======

Święty Atiilanus z Zamory (+1009)

Uczeń świętego Froilana, mnich benedyktyński, biskup Numancji (Zamora) w Hiszpanii.

======

Błogosławiony Aymard z Cluny (+965)

W 942 roku został opatem w benedyktyńskim opactwie w Cluny. Następca św. Oda, we Francji. Kontynuował reformę św. Oda. Gdy stracił wzrok w 948 roku zrezygnował z urzędu.

======

Święty Magdalevus z Verdun (+776)

Został mnichem w benedyktyńskim klasztorze w 736 roku. Później wybrano go biskupem w Verdun, we Francji, w swoim rodzinnym mieście.

Święty Bruno Kartuz (+1101)

Urodził się około r. 1030 w Kolonii, gdzie też otrzymał początkowe wykształcenie. Uzupełniał je w szkole kapitulnej w Reims, która wyróżniała się podówczas wysokim poziomem. Będąc sam -ostrego dowcipu i pamięci wielkiej- (Skarga), wkrótce z ucznia został mistrzem i pozyskał sobie duże wzięcie. Sława jego wiedzy i pobożności ściągnęła doń wielu uczniów, którzy zajęli później wybitne stanowiska w hierarchii kościelnej. W tym czasie otrzymał kanonie w Kolonii i Reims, a w r. 1075 arcybiskup Manasses mianował go swoim kanclerzem. Mimo tego stanowiska Bruno z całą prostolinijnością, która była może najwyrazistszą cechą jego usposobienia, zdecydowanie wystąpił przeciw arcybiskupowi oddanemu symonii. Wskutek tego najpierw stracił majątek, a potem musiał opuścić Reims, dokąd wrócił dopiero w roku 1080 (po ostatecznej depozycji niegodnego biskupa) i został wybrany biskupem. Godności tej jednak nie przyjął i w r. 1083 z dwoma towarzyszami usunął się do S-che-Fontaine, gdzie Robert, opat z Molesmes, użyczył mu miejsca na erem. Być może, nie wydało mu się ono odpowiednie, bo wkrótce opuścił S-che-Fontaine i udał się do biskupa Grenoble Hugona, który w odległości 25 km od miasta wskazał mu wysoko pod skałami położone miejsce na pustelnię. Tam w r. 1084 powstała pierwsza osada eremicka, zwana później Wielką Kartuzją (La Grande Chartreuse). Bruno nie przebywał w niej długo. Pozostawiając pierwszych kartuzów pod przewodnictwem towarzysza dawnych lat, Landuina, sam wraz z kilkoma innymi ruszył w r. 1090 do Rzymu, dokąd wzywał go jego dawny uczeń, Eudes z Châtillon, który w tym czasie został papieżem pod imieniem Urbana II. Trudno dziś ustalić, jaką rolę spełniał Bruno u boku papieża, zapewne była to rola dyskretnego doradcy, która nie odzwierciedliła się w dokumentach pisanych. W każdym razie Bruno nie przestał tęsknić za życiem w odosobnieniu, toteż gdy wraz z papieżem przebywał na południu Włoch, chętnie skorzystał z darowizny Rogera, hrabiego Apulii, i upatrzył sobie nowe miejsce na pustelnię w La Torre (1092). Uwolniony wreszcie przez papieża osiadł tam z towarzyszami, następnie zaś w pobliskim San Stefano in Bosco założył filię swej kalabryjskiej pustelni. W niej też zmarł 6 października 1101 r. Pozostawił po sobie spuściznę literacką, której pełnych rozmiarów nie znamy. Dochowało się z niej jedynie kilka listów, a także wczesnych traktatów. Nie lepiej toczyły się pośmiertne dzieje Brunona. Mimo rozgłosu świętości i wielkiej sławy cudów nie wszczynano starań o formalną jego kanonizację i nie wpisano założyciela na listę świętych zakonnych, czego doczekali się przecież inni z pierwszych kartuzów. Nastąpiło to dopiero w XVI stuleciu; natomiast do kalendarza Kościoła powszechnego Bruno dostał się w r. 1623.

======

Święty Adalbero z Lambach (1010- 1090)

Urodził się około r. 1010 jako ostatni hrabia na Lambach-Wels. Wykształcenie otrzymał w Würzburgu. Tam też zaprzyjaźnił się z Gebhardem z Salzburga i Altmanem z Pasawy. W r. 1045 został biskupem w Würzburgu. Oddany reformistycznym staraniom Henryka III i Henryka IV, pośredniczył również w czasie wojny saskiej. Na sejmie w Wormacji (1076) był obok Hermana z Metzu jedynym zwolennikiem Grzegorza VII. Zasłynął także jako budowniczy kościołów
i klasztorów. Nawet ze swego dziedzicznego Lambach uczynił benedyktyńską fundację. Zmarł  tam 6 października 1090 r. Wcześnie zaczęto go czcić jako świętego, ale kult zatwierdzono dopiero w r. 1883.

======

Święty Baldwin z Pizy (+1145)

Był cystersem, uczniem św. Bernarda w Clairvaux. W r. 1130 Innocenty II mianował go kardynałem, a w siedem lat później powierzył mu metropolię pizańską. Oddał wiele usług zarówno swej diecezji, jak i Stolicy Rzymskiej. Zmarł 6 października 1145 r. Menologia cysterskie nazywały go zawsze błogosławionym.

======

Święta Bega z Hackness (+681)

Była mniszką benedyktynką w założonym przez św. Hildę, klasztorze w Streaneshalch. Beda odnotował,że doznała wizji, pośród której poznała, że Hilda odchodzi ze świata.  W Brewiarzu z Aberdeen nazwano ją ksienią (klasztoru). Inne późne pisma, które jej poświęcono (BHL 1080-1082), nie zasługują na wiarę. Nie należy też, jak chcieli niektórzy, utożsamiać jej z pierwszą zakonnicą w Nortumbrii, nazywaną Heiu; ani też z nieco tajemniczą postacią z irlandzkich sag, znaną jako Bega z Coupland (Cumberland). Nasza Bega miałaby rozstać się z życiem w r. 681. Jej wspomnienie przypada 6 lub 10 października.

======

Święta Epifania z Pavii (+800)

Była córką króla Lombardów Rachiza. Został mniszką 
w benedyktyńskim klasztorze w Pavii, we Włoszech. Pod jej wpływem jej ojciec porzucił tron i wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru w Monte Cassino.

======

Święty Pardulf (+738)

Pochodził z Sardent, Gueret w Limoges, we Francji. Wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru w Gueret. Później został wybrany opatem, który był bardzo szanowany. Według tradycji Pardulf został sam w klasztorze podczas najazdu Arabów. Ocalił swój klasztor wytrwałą modlitwą.

Święty Artald (+1206)

Święty, którego pod tym imieniem spotykamy w wykazach hagiograficznych, jest bodaj jedyny. Urodził się około r. 1101 na zamku w Valromey. Młodość spędził na dworze książąt sabaudzkich. W r. 1120 wstąpił do kartuzów w Porte. W dwanaście lat później wysłano go, aby w kraju swego dzieciństwa założył nową kartuzję. Powstała ona niedaleko Arvi-res. Artold był jej pierwszym przeorem. Gdy w sąsiedniej diecezji Belley zmarł biskup Reginald, wybrano go na jego następcę. Artold, chcąc uchylić się od tej godności, uszedł w góry, ale odszukano go i przynaglono do objęcia stolicy biskupiej (1188 lub 1184). Nie zasiadał na niej długo. Przedstawiając papieżowi swój wiek, w r. 1190 otrzymał odeń zwolnienie z obowiązków rządcy diecezji. Wróciwszy do Arvi-res, dokończył tam pobożnie swoich dni. Zmarł 6 października 1206 roku mając około 105 lat. U kartuzów czczony jest jako błogosławiony, natomiast w diecezji, której był biskupem, obdarzano go zawsze tytułem świętego.

======

Święta Osyth (+700)

Nazywana była również Osith i Sytha. Była prawdopodobnie córką króla Tercji w Anglii Pendy i Wilburgi. Ufundowała klasztor benedyktyński i miała pragnienie wstąpienie do niego. Wbrew jej woli została żoną króla Essex, Sygera, który chciał syna. Później jednak wstąpiła do klasztoru znajdującego się w Essex, który ufundował Sygera. Została tam ksienią. Zyskała rozgłos gdy została zabita przez przywódcę Duńczyków. W sztuce przedstawiana jest trzymającą swoją głowę.

Święta Ragenfleda (+805)

Nazywana jest też często Raginfredą. Była ona pierwszą ksienią klasztoru benedyktyńskiego w Denain k. Valenciennes, we Francji, który w 764 roku założyli jej rodzice. Zmarła 8 października 805 roku. 
W przekazach odnotowano , że kiedy jej niewidoma siostra Ada, poleciła pochować ciało ksieni w kościele klasztornym  w Denain, nagle odzyskał wzrok.

======

Święty Badilo (+870)

Badilo był mnichem w klasztorze w Vezelay (Yonne) we Francji. Później został wybrany opatem w benedyktyńskim klasztorze w Hainault.

======

Święty Ywi (+690)

Mnich w benedyktyńskim opactwie w Lindisfarne. Później został pustelnikiem. Wyświęcony na diakona przez św. Kutberta. Jego relikwie czczone są w Wilton , w pobliżu Salisbury.

Święty Deusdedit z Monte Cassino (+836)

Opat w benedyktyńskim opactwie w Monte Cassino. Został wybrany około 830 roku. Miejscowy szlachcic Sigard z Benevento pojmał go 
i umieścił w lochu. Następnie próbował zmusić mnichów z jego opactwa do wykupienia go. Deusdedit nie zgodził się jednak na to i zmarł śmiercią głodową, dlatego czczony jest jako męczennik.

======

Błogosławiony Aaron z Krakowa (+1059)

Pochodził prawdopodobnie z Kolonii albo z Leodium. Do Polski zabrał go ze sobą lub sprowadził książę Kazimierz Odnowiciel, którego wuj Herman był wówczas arcybiskupem kolońskim. Początkowo był mnichem, a może i opatem w Tyńcu. Tak przynajmniej głosi benedyktyńska tradycja klasztorna. Na biskupstwo krakowskie powołano go być może w r. 1046, przy czym sakrę przyjął w Kolonii. Kiedy i z jakiego tytułu został arcybiskupem oraz otrzymał paliusz, nie jest wyjaśnione. Podobnie rzecz ma się z wielu innymi szczegółami dotyczącymi tej postaci. Do jej biografii brak nam solidnej podstawy źródłowej. Stąd szereg hipotez i przypuszczeń czynionych przez historyków. Reprezentował Aaron na terenie Polski nurt reformy kościelnej i u boku Odnowiciela przyczynił się zapewne wielce do odbudowy organizacji kościelnej, zniszczonej w niepokojach po śmierci Mieszka II. W archiwum katedry krakowskiej zachował się rękopis 
z napisem Aaron episcopus, z czego wysnuwa się wniosek, iż zasłużył się on m.in. założeniem biblioteki kapitulnej. Zmarł w r. 1059, prawdopodobnie 9 października. Taki przynajmniej termin obchodzenia w Tyńcu jego pamiątki przytoczył siedemnastowieczny historyk zakonny Stanisław Szczygielski, który nazwał Aarona błogosławionym. Wcześniejszych śladów jakiegokolwiek kultu brak. Poza niektórymi zbiorami hagiograficznymi nigdzie też nie był później wspominany jako błogosławiony.

======

Święty Alfan z Salerno (+1085)

Mnich w benedyktyńskim opactwie w Monte Cassino. Później został wybrany arcybiskupem w Salerno, we Włoszech. Alfan był obecny przy śmierci papieża Grzegorza VII.

======

Święty Gislen (+680)

Nazywany jest również Gislain lub Guislain. Najpierw był pustelnikiem w lesie w Hainault, w Belgii. Założył opactwo benedyktyńskie w pobliżu Mons. Służył tam jako opat przez 30 lat i był opiekunem św. Waldetrudy i Aldegundy. Lambert i Waleriusz byli dwaj jego uczniami.

======

Błogosławiony Wincenty Kadłubek (+1223)

Interesuje nie tylko hagiografów i historyków Kościoła. Jest zarazem Mistrzem Wincentym, autorem ciekawej Kroniki polskiej i dlatego interesuje żywo historiografów, którzy poświęcili mu niejedną rozprawę. Te, które napisano w ostatnim półwieczu, od wnikliwego studium O. Balzera poczynając, a na nowej próbie syntetycznego ujęcia zaproponowanego przez Brygidę Kürbis kończąc, nie tylko wybitnie poprawiły zepsutą reputację kronikarza, ale także oświetliły niejedno z jego biografii i twórczości. Wiele rzeczy wyjaśniono, pojawiły się jednak nowe wątpliwości, zwłaszcza co do szczegółów przytoczonych przez Długosza. Kadłubek urodził się około r. 1160 (albo nieco wcześniej), w miejscowości Karwów pod Opatowem. O rodzinie, na której temat snuto rozmaite hipotezy, nic właściwie nie wiemy. Późniejsze ustosunkowania pozwalają zakładać, że była związana z dworem, a przynajmniej mile na nim widziana. Można przypuszczać, że początkowe wykształcenie otrzymał w kraju, nie wiemy jednak znów, czy w jakiejś szkole na prowincji, czy też dopiero w krakowskiej szkole katedralnej. Wówczas wszedł prawdopodobnie w środowisko krakowskiego duchowieństwa, któremu przewodził biskup Gedko. Studiował następnie za granicą, ale znów trudno powiedzieć z całą pewnością, czy tylko w Paryżu, jak się powszechnie przypuszcza, czy także w Bolonii i gdzie indziej. Przywiózł stamtąd nie tylko bardzo duży jak na owe czasy zasób wiedzy, ale również wysoką kulturę, która z niego - Sarmaty (w najlepszym tego słowa znaczeniu), uczyniła zarazem prawdziwego Europejczyka. Predestynowało go to do zajmowania wysokich urzędów. Spełniał je może już po powrocie w kapitule krakowskiej i na dworze Kazimierza Sprawiedliwego, którego do końca życia podziwiał i cenił. Po śmierci księcia (1194) objął prepozyturę w Sandomierzu. I znów nie wiadomo, czy było to pewnego rodzaju usunięcie się na ubocze, wywołane niesprzyjającymi układami politycznymi lub personalnymi, czy też zwyczajne objęcie urzędu, który nie odrywał go bynajmniej od spraw publicznych. Druga hipoteza wydaje się tym bardziej zasadna, że w tym czasie Wincenty czynił hojne nadania i nie przestawał być kandydatem na stolicę biskupią w Krakowie; może nawet w Sandomierzu dopiero stał się nim naprawdę. Objął tę stolicę po spornej elekcji i zatwierdzeniu przez Innocentego III w r. 1203, sakrę zaś przyjął z rąk arcybiskupa Kietlicza, którego polityki i dążeń reformatorskich był zawsze zwolennikiem. Diecezją rządził krótko, ale uczynił dla niej niemało. Konsekrował więc kościół na Kleparzu, zreformował prowincjonalne kapituły, poczynił nowe nadania, popierał zakony, zwłaszcza cystersów, brał żywy udział w poczynaniach Kietlicza, a w r. 1215 uczestniczył w IV soborze lateraneńskim. Mimo tej aktywności bardzo prędko zrezygnował z rządów diecezją. I znów nie wiemy, jakie były przyczyny i okoliczności tej rezygnacji. W r. 1217 przeniósł się do Jędrzejowa i przywdział habit cysterski. Tam też napisał czwartą część swej Kroniki. Zmarł 8 marca 1223 r. i pochowany został przed głównym ołtarzem w cysterskim habicie, ale z paliuszem. -Mnisi jędrzejowscy nie najlepiej zadbali o pamięć po mistrzu pióra-. Mimo to od najdawniejszych czasów otaczała go cześć wiernych, którą pismem gruntowali następcy na kanoniach: Długosz i Szymon Starowolski. Beatyfikował Wincentego w r. 1764 Klemens XIII. W r. 1962 wszczęto proces kanonizacyjny. Wymienia go nowe Martyrologium Rzymskie.

======

Święty Goswin z Anchin (+1165)

Urodził się około r. 1086 w Douai. Filozofię studiował w Paryżu; wtedy też słuchał wykładów Abelarda. Po powrocie do rodzinnego miasta otrzymał kanonię. To go jednak nie zadowoliło. Po przezwyciężeniu wewnętrznych rozterek około r. 1115 wstąpił z bratem Bernardem do benedyktynów w Anchin. Tam też otrzymał święcenia kapłańskie, a potem obowiązek zajmowania się nowicjuszami. Na ich użytek zredagował De novitiis instruendis, florilegium tekstów patrystycznych 
i monastycznych. Razem z opatem zmierzał ku reformie. Wysłano go dlatego do opactwa w Soisson, do św. Medarda i do Reims. Wszędzie wprowadzał zmiany na lepsze. Z ducha były to reformy kluniackie,  ale do Cluny nie nawiązywały i niejedno czerpały ze zwyczajów cysterskich. Potem jeszcze na życzenie papieża reformował opactwo w Compi-gne. Gdy w r. 1130 lub 1131 opat z Anchin został biskupem w Arras, jego powołano na następcę. Zasłużył się wtedy troską o klasztorne skryptorium. Wyszło z niego sporo rękopisów, także iluminowanych; niektóre z nich zachowały się do dzisiaj. Goswin zmarł 9 października 1165 r.

======

Święty Lambert z St. Gislen (+680)

Mnich  benedyktyński w Hainault. Uczeń św. Gislena. Pracował nad rozszerzeniem  monastycyzmu na obszarze wokół Hainault, w Belgii.

======

Święty Valery z St. Gislen (+680)

Mnich  benedyktyński w Hainault. Uczeń św. Gislena. Pracował nad rozszerzeniem  monastycyzmu na obszarze wokół Hainault, w Belgii.

Święty Paulin z Yorku (+644)

Znamy go przede wszystkim dzięki Ok. Był mnichem  benedyktyńskim klasztorze na Monte Celio w Rzymie. 
W r. 601 wszedł do drugiej grupy misjonarzy, skierowanych przez Grzegorza Wielkiego do pomocy św. Augustynowi. Kiedy Edwin, król Northumbrii, chciał poślubić Etelbergę, siostrę króla Kentu, który był już katolikiem, Paulin otrzymał sakrę i został kapelanem nowej królowej.
W r. 627, w samą Wielkanoc, ochrzcił Edwina i wielu jego dworzan. 
W Yorku zainstalował swą stolicę biskupią, a w większych ośrodkach królestwa zorganizował nauczanie prawd wiary. Sakry udzielił też Honoriuszowi, nowemu arcybiskupowi Canterbury. Gdy w 632 r. Edwin padł na polu walki, a krajem zawładnął Kadwalon, pogański król Bretonów, Paulin i Etelberga ratowali się ucieczką. Biskup do śmierci zasiadał odtąd na stolicy w Rochester. Otrzymał jeszcze od papieża Honoriusza paliusz. Zmarł 10 października 644 r.

======

Święty Alderyk z Sens (+841)

Urodził się w okolicy Gatinais, we Francji. Wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru w Ferrieres, we Francji. Potem został wyświęcony na kapłana w Sens. Był tam kanclerzem w diecezji. 
W 828 roku został arcybiskupem. Alderyk znany jest jako kościelny uczony.

======

Święty Fulk z Fontenelle (+845)

Opat w benedyktyńskim klasztorze w Fontenelle, w Normandii, 
we Francji.

======

Święty Gundisalvus z Las Junias (+1163)

Opat w cysterskim klasztorze w Portugalii. Był szanowany z powodu swojej wielkiej wiedzy (uczoności).

Święty Bruno I Wielki z Kolonii (925-965)

Urodził się w r. 925 jako trzeci i ostatni syn Henryka I i św. Matyldy. Kształcono go w szkole biskupiej w Utrechcie oraz na dworze brata.
Gdy w r. 936 ten ostatni otrzymał koronę, mianował go opatem benedyktyńskim w Lorsch, pod Wormacją, oraz w benedyktyńskim opactwie Nowej Korbei, w Westfalii. W cztery lata później został kanclerzem cesarstwa. Zasłynął wówczas ze zręczności i solidności w redagowaniu dokumentów kancelarii. Uczestniczył zarazem aktywnie w formowaniu duchownych przebywających na dworze. Gdy Otto I w r. 951 podążył po raz pierwszy do Italii, towarzyszył mu jako naczelny kapelan. W sporach Ludolfa Szwabskiego i Konrada Lotaryńskiego z cesarzem zdecydowanie opowiadał się po stronie Ottona I. W r. 953 kanonicy kolońscy, namówieni przez cesarza, obrali go swym arcybiskupem. W zarząd otrzymał zarazem Dolną i Górną Lotaryngię (kraje nad Mozą i Mozelą). W czasie drugiej wyprawy Ottona I do Italii (961-965) razem z Wilhelmem, arcybiskupem Moguncji, sprawował rządy w królestwie. W swej diecezji starał się o podniesienie moralności kleru i ludu, a w Kolonii ufundował opactwo Św. Pantaleona oraz kolegiatę Św. Marcina. Po powrocie Ottona spędził z nim święta wielkanocne, a potem otwiedził matkę staruszkę. Godził jeszcze w Compi-gne bratanków, ale wracając poczuł się źle i zatrzymał się w Reims. Tam zmarł 11 października 965 r. Pochowano go u Św. Pantaleona. Jego kult zaaprobowano w r. 1870.

======

Święta Etelburga z Barking (+675)

Była siostrą biskupa Londynu, Erkonwalda. On to ufundował dwa opactwa, z tego jedno także dla mniszek benedyktynek w hrabstwie Essex. Stało się to zapewne przed r. 664. Beda, opierając się na jakimś wczesnym Żywocie, relacjonuje wiele cudowności z życia Etelburgi, także liczne wizje, których doznawała. Według Colgrave'a, hagiografa z XV w., pochodzić miała ze Stallington i być córką jakiegoś króla Offy. Zmarła 11 października 675 roku.

======

Święty Agilbert z Paryża (+ok. 685)

Frank, wychowany w Irlandii. Później został wybrany biskupem na misjach w Anglii, a następnie w Paryżu.

======

Święty Eufridiusz (+VII w.)

Mnich benedyktyński. Czczony w w katedrze w Alba, w Piedmoncie, we Włoszech z powodu wieloletniej posługi i świętości.

======

Święta Julianna z Pavilly (+750)

Była służącą. Potem wstąpiła do klasztoru benedyktyńskiego 
w Pavilly, we Francji. Później została wybrana ksienią. Nazywano ją „Małą Siostrą Jezusa”.

Święta Herlinda (+745)

Razem z Relindą, ksienią benedyktyńską była córką hrabiego Adelarda, który zbudował klasztor nad rzeką Meuse, w Belgii, gdzie została przełożoną. Razem z siostrą były pzryjaciółkami świętych Willibrorga i Bonifacego.

========

13 PAŹDZIERNIK:

Święta Chelidonia (+1152)

Urodziła się w Ciculum, na obszarze  Abruzjii, we Włoszech. Została pustelnicą w górach w pobliżu Subiaco w jaskini nazywanej Marra Ferogna. Chelidonia otrzymała habit benedyktyński z rąk kardynała Kuno z Frascati. Jej grób znajduje się w kościele świętej Scholastyki w Subiaco. Jest patronką Subiaco.

======

Święty Maurycy z Carnoët (+1191)

Urodził się w Bretanii, ale studia odbył  w Paryżu, gdzie wstąpił do klasztoru cysterskiego w Langonette w 1144 roku. Został wybrany opatem w 1147 roku. Od 1179 roku był opatem w opactwie w Carnoët, które wybudował dla niego książe Bretanii Konan IV.

======

Błogosławiony Regimbald ze Speyer (+1039)

W 1012 r. biskup Augsburga Bruno wezwał go, aby objął przełożeństwo w odnawianym klasztorze pod wezwaniem świętych Ulryka i Afry. W trzy lata później został przełożonym w Ebersbergu, gdzie, podobnie jak w Augsburgu, kanoników zastępowali benedyktyni. W 1022 r. był opatem w Lorsch. Stamtąd kierował organizowaniem żeńskiego klasztoru w Heiligenbergu. Uczestniczył także w synodach w Selingstadt i Frankfurcie. W 1032 r. objął z inicjatywy Konrada II stolicę biskupią w Spirze. Okazał się na niej dobrym administratorem i budowniczym katedry. W styczniu 1039 r. pochował w niej cesarza. Sam zmarł wkrótce potem, 13 października tegoż roku. U benedyktynów zawsze czczono go jako błogosławionego.

======

Święty Simbert (+809)

Nazywany jest również Simpert. Zanim został wybrany benedyktyńskim opatem w Murbach, w Alsace, był biskupem Augsburga, gdzie wyróżniał się świętością i zdolnością w administrowaniu diecezją.

Błogosławiony Radzym Gaudenty 
(ok. 965 – ok. 1011)

Pierwszy biskup gnieźnieński. Pochodził, jak jego przyrodni brat św. Wojciech, z czeskiego książęcego rodu Sławnikowiców. Urodził się około r. 965. Od najmłodszych lat widzimy go stale w otoczeniu brata. 
Z nim przybył pod koniec r. 988 do Rzymu. Z nim także wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego na Awentynie. Przypuszczalnie otrzymał wtedy święcenia kapłańskie. Z Wojciechem podróżował także do Czech i Polski (992-995). Brał następnie udział w nieudanej wyprawie do Prus i był świadkiem Wojciechowego męczeństwa (996- -997). Stąd później zwano go niejednokrotnie męczennikiem. 
Wrócił następnie do Rzymu i przypuszczalnie był informatorem autora żywota św. Wojciecha. Istnieją poszlaki, że w jesieni 999 r. otrzymał sakrę biskupią, może z rąk papieża Sylwestra II. Brał potem udział w zjeździe gnieźnieńskim (1000) i wówczas to osadzony został na stolicy nowo utworzonej metropolii gnieźnieńskiej, w skład której weszły sufraganie krakowska, wrocławska i kołobrzeska. Dalszej działalności nie znamy. Gall Anonim wspomina niejasno o jakiejś ekskomunice, którą obłożył kraj. Nasuwa to przypuszczenie, że popadł w zatarg z Chrobrym, ale wszelkie hipotezy stwarzane dla wytłumaczenia niejasnej wzmianki pozbawione są właściwie jakiegokolwiek oparcia. 
Nie wiemy też, kiedy Gaudenty zmarł. Przypuszczalnie stało się to wkrótce po r. 1011. Z rozmaitych dat dziennych podawanych przez nekrologi wolno wybrać termin 12 października, zaczerpnięty ze źródeł czeskich, ponieważ nabrał on niejako cech tradycji piśmiennej. Gaudenty był czczony jako następca św. Wojciecha: -Św. Wojciecha brat i następca- (Anonim). Ale żywe przejawy jego kultu trwały krótko. Wpłynęło na to, być może, zrabowanie relikwii przez Czechów (1038) i wywiezienie ich do Pragi, gdzie później kult Gaudentego raz po raz znajdował jakiś wyraz. W samym Gnieźnie już go nie wznowiono. Podtrzymywali go przede wszystkim benedyktyni. U nas był niemal zapomniany. Dopiero ostatnio włączono go do obchodów liturgicznych diecezji polskich pod dniem 14 października. Natomiast ołomuniecki uczony O. Králík gotów Gaudentego utożsamiać z Chrystianem, autorem dyskutowanej Passio Wenceslai et Ludmillae(BHL 8825) oraz przypisywać mu inne pisma hagiograficzne (o św. Wojciechu i Pięciu Braciach Męczennikach).

======

Święty Alan z Auxerre (+1185)

Pochodził z Flandrii, dlatego niektórzy mylili go z Alanem z Lille. On sam też w Lille studiował. W r. 1131, gdy św. Bernard towarzyszył Innocentemu II w drodze do Li-ge, przylgnął do wielkiego kaznodziei. Bernard mianował go potem pierwszym opatem w Arrivour. W r. 1152 obrano go biskupem w Auxerre. Diecezją rządził przez lat piętnaście. Był również rozjemcą w licznych sporach, jakie zaistniały pomiędzy opatami a biskupami. Swemu dawnemu opactwu zorganizował sporo darowizn. Tęskinił zresztą do dawnego stanu zakonnego i dlatego w r. 1167 poprosił o zwolnienie z urzędu. Zmarł w Clairvaux 14 października 1185 r. i tam został pochowany. Menologia cysterskie nazywały go zawsze błogosławionym. Pozostawił po sobie Vita sancti Bernardi (BHL 1232).

======

Święta Angadrisma z Beauvais (+695)

Była ksienią klasztoru benedyktyńskiego w Oroёr des Vierges pod Beauvais. Zmarła w 695 roku. Wspomnienie jej obchodzone jest 14 października.

======

Święty Burchard z Würzburga (+ 754)

Anglosaski mnich benedyktyński, misjonarz w Niemczech, konsekrowany na pierwszego biskupa Würzburga przez ewangelizatora św. Bonifacego (Winfryda). Założył tam opactwo. Zmarł w Hohenburgu w 754 roku.

======

Święty Dominik Loricatus (+1060)

Nazywano go „opancerzony” ze względu na to, że nosił żelazny pancerz bezpośrednio na ciele jako  jedno z umartwień. Urodził się w Umbrii, we Włoszech w 995 roku. Został nieważnie wyświęcony na kapłana, gdyż jego ojciec przekupił miejscowego biskupa. Dominik zdecydował się z tego powodu odprawić pokutę przez resztę swego życia. Zanim został pustelnikiem około 104o wstąpił do kamedulskiego klasztoru w Fontavellana, którym kierował św. Piotr Damiani.
Zmarł w 1060 roku.

Święta Tekla z Kitzingen (+790)

Wywodziła się, jak jej krewna Lioba, z możnej rodziny anglosaskiej. Razem z Liobą wstąpiła do klasztoru, a potem podążyła na pola misyjne, na których ewangelizację prowadził św. Bonifacy. Najpierw przebywała
w Tauberbischofsheim. W 750 r. została następczynią Hadelogi na stanowisku ksieni benedyktyńskiej w Kitzingen i w Ochsenfurt. Zasłynęła przede wszystkim jako nauczycielka i opiekunka chorych. Zmarła około 790 r. Świadectwa kultu pochodzą z późnego średniowiecza. Wspomnienie obchodzono 15 października.

======

Święta Aurelia ze Strasburga (+1027)

Księżniczka. Przyjaciólka św. Wolfganga. Pół wieku spędziła jako rekluzja w benedyktyńskim opactwie w Salzburgu, w Austrii.

========

16 PAŹDZIERNIK:

Święty Anastazy z Mont-Saint-Michel (+1086)

Pochodził z Wenecji, gdzie otrzymał solidne wykształcenie. Przed r. 1048 wstąpił do benedyktynów na Mont-Saint-Michel; kiedy jednak tamtejszego opata oskarżono o symonię, schronił się na wysepce Tombelaine i tam wiódł życie pustelnicze. Około r. 1067 Hugo z Cluny ściągnął go do swego opactwa. Nieco później Grzegorz VII wysłał go do Hiszpanii celem pozyskania zwolenników liturgii mozarabskiej dla zwyczajów rzymskich. Powróciwszy do Cluny, w jakiś czas później udał się na południe i w Pirenejach wiódł życie na wpół pustelnicze, a wpół apostolskie. Gdy wracał do Cluny, na terenie diecezji tuluskiej zaskoczyła go śmierć 16 października 1086 r. Wkrótce też w tym dniu zaczęto obchodzić jego pamiątkę. Niektórzy przypuszczają, iż Anastazy napisał zwięzły list dogmatyczny o rzeczywistej obecności Chrystusa w Eucharystii przeciw Berengariuszowi.

======

Święty Berchariusz z Hautvillers (ok.625- 685 lub 686)

Urodził się około 625 roku w Akwitanii. Pod wpływem swego krewnego, św. Niwarda, który niebawem zostanie biskupem w Reims, przyjął habit mnisi. Życie zakonne rozpoczął pod opieką św. Remakla, a kontynuował w Luxeuil. Potem Niward postawił go na czele nowej fundacji benedyktyńskiej w Hautvillers.Pisma hagiograficzne (BHL 1178-1179 oraz 6243) spowijają początki tej fundacji w nimb cudownych wydarzeń, ale to pewne, że wybudował wówczas dwa kościoły oraz budynki klasztorne. Sam Berchariusz ufundował następnie dom dla niewiast wykupionych z niewoli, a potem benedyktyński klasztor w Montier-en-Der,monasterium Dervense. Zginął, zamordowany przez mnicha, który chciał się pomścić za otrzymane upomnienie.
Zmarł, przebaczając mordercy, w dniu 26 marca 685 lub 686 roku.

======

Święta Eremberta z Wierre (+VII w.)

Siostrzenica św. Wulmara. Otrzymała od niego klasztor, w którym była ksienią.

======

Święta Jadwiga Śląska (+1243)

Urodziła się prawdopodobnie około r. 1179 jako córka Bertolda IV, hrabiego na Andechs (Bawaria), który uzyskał godność księcia Meranii
i doszedł przez swe koligacje do niemałego znaczenia w Europie. Wychowywała się w rodzinnej siedzibie nad jeziorem Amer, gdzie zaprawiała się do solidnej pobożności i otrzymała staranną formację intelektualną. Dopełnił tej formacji pobyt u benedyktynek w Kitzingen, skąd wyszła, wedle słów biografa, bene litterata - dobrze wykształcona. Planowano dla niej małżeństwo z żupanem serbskim, ponieważ jednak na skutek zmian w układzie politycznym na Bałkanach nie doszło ono do skutku, wysłano ją w r. 1190 do Wrocławia i poślubiono Henrykowi, synowi Bolesława Wysokiego. Po śmierci braci i ojca Henryk, jako jedyny spadkobierca, objął pełną władzę w księstwie. Tak więc w r. 1202 Jadwiga została księżną śląską. Historycy będą się później spierać, czy piastując tę godność i wywierając na rządy w księstwie wieloraki, a zawsze zbawienny wpływ, otaczała się Niemcami i szerzyła -cywilizację niemiecką-: niektórzy nawet chcieliby w niej widzieć patronkę niemieckiej -misji na Wschodzie- lub przynajmniej orędowniczkę pojednania narodów (tak np. skądinąd zasłużony i niestrudzony badacz J. Gottschalk). Zapominają jednak o tym, że własne pojęcia i sentymenty przypisują mentalności i postawom ludzi innych czasów, a tak - przynajmniej na chwilę - tracą właściwą perspektywę historyczną. Cokolwiek zresztą powiedziałoby się o otoczeniu księżny, należy podkreślić, że rychło bardzo mocno wrosła w nowe środowisko i żyła już teraz wszystkimi jego sprawami, splatając je ze swoją głęboką wiarą i pobożnością. Tak więc nie wysuwając się na plan pierwszy, towarzyszyła dzielnie w rządach mężowi, a kilkakrotnie brała inicjatywę we własne ręce i wyprowadzała go z opresji. Tak np. było, gdy Henryk został ranny na zjeździe w Gąsawie (1277) i gdy w trzy lata później został podstępnie wzięty do niewoli. Przede wszystkim współdziałała z nim w utrzymywaniu lub przywracaniu pokoju. Piękne i trwałe wyniki dała ich współpraca w tworzeniu wielu fundacji, spośród których najsławniejszą stał się klasztor w Trzebnicy, założony (1202) dla cysterek. Dodajmy tu jeszcze, że księżna troszczyła się zarazem o zaopatrznie fundacji w naczynia i szaty liturgiczne. Te ostatnie wychodziły także z jej rąk lub rąk jej dworek. Sztuka, dla której mecenat księżny, a może także jej własny wkład artystyczny zdziałał niemało, umiała się jej pięknie odwdzięczyć: stosunkowo niedługo po śmierci Jadwigi powstały wspaniale iluminowane kodeksy poświęcone jej życiu i jej kultowi. Zachowane kopie zachwycają po dziś dzień badaczy i znawców, dostępne są zaś także szerszym warstwom czytelników, dzięki fotokopiom i reprodukcjom, wydawanym u nas jako Legenda śląska. Kościołowi przysłużyła się jednak Jadwiga najbardziej poprzez krzewienie życia zakonnego. Trzebnica bardzo prędko zaludniła się pobożnymi mniszkami, a stając się macierzą nowych klasztorów, zaczęła promieniować intensywnym życiem religijnym. Takie życie wiodła przede wszystkim sama fundatorka - Jadwiga. Zdana całkiem na wolę Bożą, przyjmowała z rezygnacją na wskroś chrześcijańską ciosy, które musiały ją ranić dotkliwie: nieszczęścia we własnym rodzie i chyba jeszcze dotkliwsze straty poniesione wśród najbliższych. Jako młoda matka patrzyła na zgon czworga niedorosłych dzieci, potem przeżyła stratę jeszcze dwóch synów, w końcu widziała z bliska, jak załamywały się plany i nadzieje męża i jej własne: ruinę wywołaną najazdami tatarskimi, niepowodzenia polityki dynastycznej, przede wszystkim zaś śmierć dziedzica, Henryka Pobożnego (1241). Była już wtedy od dziewięciu lat wdową. Od trzydziestego roku życia najczęściej przebywała w Trzebnicy. Ślubów zakonnych jednak nie składała, mnożyła natomiast uczynki miłosierdzia, z których słynęła szeroko. Wyczerpana tą dobroczynnością i surowymi umartwieniami, zmarła w Trzebnicy w październiku 1243 r. Przez dłuższy czas nie znano dnia jej śmierci ani pogrzebu. Obecnie przyjmuje się na ogół 14 października. Klemens IV kanonizował Jadwigę w r. 1267. Święto na cały Kościół rozciągnięto w r. 1680, a stało się to na prośbę Jana III Sobieskiego. Obchodzono je jednak w różnych terminach, na co wpływ miały nie tyle wahania co do dies natalis świętej, ile raczej kolizje z innymi świętami (Teresy, Marii Małgorzaty Alacoque itd.). Obecny kalendarz liturgiczny wymienia Jadwigę pod dniem 16 października. Pod tym dniem wymienia ją także Martyrologium Rzymskie, które określając ją jako księżnę Polski, wiąże jej imię z mylną lokalizacją - z Krakowem.

======

Święty Lull (+787)

Był krewnym św. Bonifacego. Urodził się w Anglii. Kształcił się w Malmesbury. Dołączył do św. Bonifacego w Niemczech. Został jednak wysłany do Rzymu w 751 roku. Kiedy Bonifacy zmarł, Lull objąl po nim biskupstwo w Mainz, w Niemczech, chociaż nigdy nie osiągnął sławy z pokrewieństwa z św. Bonifacym.

======

Święty Mummolin z Noyon (+686)

Nazywany jest również Mommolen lub Mommolin. Urodził się
w Konstancji, w Szwajcarii. Wstąpił do benedyktyńskiego w klasztoru świętego Omera w Luxeuil, który obecnie jest pod wezwaniem świętego Mommolina. Później udał się do klasztoru w Sithin, który wybudował
św. Bertin. W 660 roku Mummolin został konsekrowany na biskupa Noyon- Tournai.

======

Święty Vitalis z Noirmoutier (+740)

Pochodzenia był Anglo-Saxonem. Wstąpił do benedyktyńskiego klastoru w Noirmoutier, we Francji. W starości osiadł jako pustenik w pobliżu rzeki Loire.

Święty Rudolf z Gubbio (+1066)

W 1054 roku oddał zamek w Campo Regio św. Piotrowi Damianaowi 
i stał się benedyktyńskim mnichem w Fonte Avellana pod Sankt Peter . Został iskupem z Gubbio we Włoszech w 1061 . Nazywany był „cudem bezinteresowności”,znany ze swej miłości .

======

Święta Anstruda z Laon (+688)

Córka św. Blandina z Laon i św. Sadalbergi ; siostra św. Baldwina . Gdy Sadalberga wycofał się ze świata, aby stać ksienią w Saint John the Baptist klasztoru w Laon we Francji , Anstruda wstąpiła do klasztoru. Po śmierci jej matki , Anstruda niechętnie została ksienią w klasztorze benedyktyńskim. Zauważyć jej opieki nad siostrami, jej wszystkich nocnych czuwań, a jej własny nałożone wyrzeczeń. Ebroin, majordom, zaciekle prześladowani z Kościołem dnia, i miał jej brat zginął. Groził Anstudis, ale jej prosta wiara wygrał go do siebie.

========

18 PAŹDZIERNIK:

Błogosławiony Guichard (+1170)

Mnich w cysterskim opactwie w Clairvaux. Wyróżniał się dokładnym wypełnianiem reguły zakonnej.

========

19 PAŹDZIERNIK:

Święta Frideswida (+735)

Córka saksońskiego księcia regionu Upper Thames w Anglii. Czasem nazywana jest Fredeswinda. Kiedy książe sąsiedniego królestwa zaproponował jej małżeństwo, Frideswida uciekła do lasu w Birsney.
Tam została pustelnicą i ofiarowała całe swoje życie Chrystusowi. Zbudowała benedyktyński klasztor św. Marii w Oxfordzie. Jest ona patronką uniwersytetu w tym mieście. Jej relikwie zachowały się do tej pory.  W sztuce liturgicznej przedstawiano jest jako benedyktynka, czasami towarzyszy jej wół.

======

Święty Dezydery z Longoret (+705)

Uczeń św. Sigirana i mnich benedyktyński. Przez wiele lat żył jako pustelnik w pobliżu Bourges, we Francji.

========

20 PAŹDZIERNIK:

Święty Ambroży Traversari (+1439)

Urodził się 16 września 1386 r. w Portico, w Romanii. Wcześnie,
bo w r. 1400, wstąpił we Florencji do kamedułów. Tam to rychło zetknął się z kręgiem wybitnych humanistów, zwłaszcza z dobrymi grecystami. Zająwszy wśród nich poczesne miejsce, oddał Kościołowi znamienite usługi, tłumacząc i zbierając pisma Ojców greckich. Nie mniej czynny był w czasie soboru w Bazylei oraz w rozmowach z Grekami w Ferrarze i Florencji. On to razem z kardynałem Bessarionem zredagował akt unii florenckiej. Wyczerpany trudami, zmarł wkrótce potem, 21 października 1439 r.

======

Błogosławiona Adelina z Mortain (+1125)

Alina (Adelma) z Mortain ( w departamencie Manche, Francja).   Była siostrą św. Witala (Witalisa) z Savigny. Gdy ten założył klasztor
w Savigny, siostrę swą osiedlił w pobliżu i wprowadził w życie zakonne.  W  r. 1105  hrabia Wilhelm z Mortain wybudował klasztor dla zakonnic, któregopierwszą ksienią została właśnie Alina.W obydwu klasztorach przestrzeganoreguły benedyktyńskiej. Regułę cysterską przyjęto tam nieco później. Zakonnice z Mortain z  powodu ich ubioru nazywano Białymi Paniami ( Albae Dominae, Blanche). W r. 1243 dokonano przeniesienia szczątków Witalisa, Aliny i kilku innych. Było to niejako odniesienie relikwii, równoznaczne z uznaniem uczczonych w ten sposób osób za święte. Ponieważ kult Aliny nie został później formalnie zatwierdzony, widnieje ona w  wykazach jako błogosławiona. Pamiątkę obchodzi się 20 października

======

Święty Vitalis z Salzburga (+745)

Opat w benedyktyńskim opactwie św. Piotra w Salzburgu,
w Austrii. Następca św. Ruperta. Później został mianowany arcybiskupem Salzburga w 717 roku.

Święty Bertold z Parmy (+1111)

Jego rodzice mieli być uchodźcami z Anglii, uciskanej przez Normanów. Osiedlili się najpierw w Mediolanie, a gdy w r. 1071 miasto ucierpiało od pożaru, wywędrowali do Parmy. Pomocy udzieliły im mniszki benedyktynki. W cieniu ich klasztoru wychował się też Bertold. Później stał się u nich oblatem czy konwersem i mniszkom oddał wiele usług. Mieszkał w dzwonnicy ich kościoła, który wzorowo obsługiwał. Odbył pielgrzymki do Rzymu i Vienne, nade wszystko wiódł jednak życie pełne umartwień i rozmodlenia. W wolnych chwilach zbierał datki na rzecz ubogich. Z czasem stał się także prawdziwym ojcem duchownym klasztoru. Zmarł nieoczekiwanie w 1111 roku. Wspomnienie obchodzono w dniu 21 października.

======

Święty Gebizo (+1087)

Nazywany jest również Gerizo. Urodził się w Kolonii, w Niemczech. Wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru w Monte Cassino. Wtedy opatem był tam św. Dezydery (późniejszy paież Wiktor III). Gebizo został delegowany przez papieża Grzegorza VII jako papieski legat, by koronował króla Chorwacji, jako wyraz papieskiej aprobaty.

======

Święci Hugon z Ambronay (+IX lub X w.)

Opat w benedyktyńskim opactwie w Ambronay, Beley, we Francji.

======

Święty Konded (+690)

Nazywany jest również Kondéd lub Kondéde. Z urodzenia był Anglikiem. Najpierw był pustelnikiem w Fontaine-de-Saint-Valéry przy rzece Somme we Francji. Później wstąpił do benedyktyńskiego opactwa
w Fontenelle około 673 roku. Król Neustrii i Burgundii, Teodoryk III ofiarował mu wyspę, na której zbudował pustelnię przy rzece Seine.

======

Święty Mauront z Marsylii (+804)

Najpierw został wybrany opatem w benedyktyńskim opactwie 
w Marsylii, we Francji. Później został wybrany w tym mieście biskupem.

======

Święty Wendolin (+607)

Nazywany jest również Wendelin. Według tradycji pochodził
z Irlandii. Był pasterzem i pustelnikiem. Został wybrany opatem
w klasztorze benedyktyńskim w pobliżu Trier. Przez dłuższy czas był czczony w Niemczech jako św. Wendel.

Święty Bertariusz z Monte Cassino (+884)

Pochodził z Lombardii. Wstąpiwszy do benedyktynów na Monte Cassino, w r. 848 został tam opatem. Południową Italię dewastowali wówczas Saraceni i dlatego ufortyfikował klasztor, a u jego stóp rozpoczął budowę miasteczka, które nazwał imieniem św. Benedykta i które później nazywano San Germano lub krótko – Cassino. W samym opactwie dbał o rozwój wiedzy, dzięki czemu doczekał się tego, że wielu z jego uczniów zostało biskupami. Kościół klasztorny wyposażył w cenne utensylia. W r. 866 podejmował w opactwie cesarza Ludwika II i jego żonę Ingelbergę. W Teano założył klasztor dla mniszek. W 877 udał się do Jana VIII, aby przeciwstawić się biskupowi-intruzowi, który zajął stolicę w Kapui. Potem po raz pierwszy za cenę złota bronił przed Saracenami opactwa w Volturno. 4 września 884 r. napadli oni i złupili Monte Cassino. Mnisi, którzy uniknęli masakry, schronili się w miasteczku. Najeźdźcy wrócili tam w kilka tygodni później. Bertariusz pozostał z kilkoma mnichami na miejscu, podczas gdy inni uciekli do Teano. 22 października Saraceni napadli na kościół i Bertariusza oraz innych pozabijali u ołtarza. Ciała przeniesiono potem na Monte Cassino i pochowano w kapitularzu. Kult zaaprobował w r. 1727 Benedykt XIII. Bertariusz pozostawił po sobie bogatą spuściznę: traktat De arte grammatica, traktaty medyczne i zbiór recept, kazania, poezje, traktat Quomodo per annum jejunandum; Carmen na cześć św. Benedykta (BHL 1107), może także częśćAntikeimenon, komentarza do niektórych miejsc ze Starego i Nowego Testamentu.

======

Święty Moderan z Rennes (+730)

Nazywany jest również Moran i Moderam. Został wybrany biskupem w Rennes we Francji. W niedługim czasie po pielgrzymce do Rzymu zrezygnował z biskupstwa i został pustelnikiem przy opactwie benedyktyńskim w Parmie. Pozostał pustelnikiem już do końca swego życia i już nigdy nie wrócił na swoje biskupstwo.

======

Święty Symplicjusz z Monte Cassino (+570)

Trzeci opat w beneduktyńskim opactwie na Monte Cassino.
Był uczniem św. Benedykta z Nursji.

Święty Angilram z Metzu (+791)

Miał być bratankiem św. Chrodeganga, a nauki pobierał w opactwie Gorze. Potem był ponoć benedyktyńskim mnichem u Św. Nabora nad Mozelą, a następnie opatem klasztoru w Sens. Jego życiowe itinerarium wtedy jednak staje się jaśniejsze, gdy w r. 768 obejmuje biskupstwo w Metzu. Od r. 784 przebywa natomiast na dworze Karola Wielkiego, który mianował go swym kapelanem i który w tym celu otrzymał od papieża przywilej zatrzymania go u siebie propter utilitates ecclesiasticas. W zarząd otrzymał także bawarskie opactwo w Chiemsee. Utrzymywał wówczas kontakt z intelektualistami swego czasu, ok. z Alkuinem i Pawłem Diakonem. Przypisywano mu ponadto zbiór kanoniczny, opatrywany jego imieniem: Capitula Angilramni. Wykazano jednak, że tworząc część tzw. Pseudo-Isidoriana, pochodzą one z połowy IX stulecia. Angilram zmarł 23, 25 lub 26 października 791 r. w czasie wyprawy cesarza przeciw Awarom.

======

Święta Elfleda z Glastonbury (+936)

Anlo-saksońska księżniczka. Wstąpiła do benedyktyńskiego klasztoru w Glastonbury, w Anglii. Żyła jak pustelnica. Była podziwiana przez św. Dunstana.

======

Święty Jan z Syrakuz (+609)

Mnich benedyktyński i biskup w Syrakuzach, na Sycylii przed 595 roku.

======

Święty Leothad (+718)

Był francuskim szlachcicem. Zrezygnował z życia atystokratycznegoi wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego. Później został wybrany opatem w Moissac.

======

Święty Maroweusz (+650)

Opat i założyciel benedyktyńskiego klasztoru w Principiano, niedaleko Tortony, we Włoszech.

======

Święty Syra z Faremoutiers (+660)

Ksieni w benedyktyńskim klasztorze w Châlons-sur-Marne,
we Francji.

Święty Bernard z Calvo (+1243)

Urodził się w Manso Calvo, w Katalonii, w Hiszpanii, gdzie stez się kształcił. Wstąpił do cysterskiego klasztoru, a następnie został wybrany opatem w klasztorze cysterskim w Santa Creus, niedaleko Tarragony.
W 1223 roku został wybrany biskupem.

======

Święty Fromund z Coutances (+690)

Ksieni w benedyktyńskim klasztorze w Châlons-sur-Marne,
we Francji.

======

Święty Marcin z Vertou (+601)

Urodził się w Nantes. Został wyświęcony na diakona przez
św. Feliksa. W czasie gdy był pustelnikiem mieszkał w lesie Dumen nad rzeką Sèvre, w Brytanii. Gromadziły się przy nim tłumy uczniów, więc zbudował opactwo benedyktyńskie w Vertou i był tam opatem. Założył również klasztor Saint-Jouin-de-Marnes i inne klasztory, ok. klasztor
w Durieu przed swoją śmiercią. Są mu przypisywane liczne przesadne cuda.

======

Święty Marcius z Monte Cassino (+679)

Mnich benedyktyński na Monte Cassino. Usunął się później do góry Mondragone, gdzie zamieszkał w jaskini. Nazywany jest również Mark lub Marcin.

======

Święty Senoch (+576)

Urodził się w Poitou, w Gaul (współczesna Francja). Był synem pogańskich rodziców, którzy nawrócili się na chrześcijaństwo. Został później pustelnikiem i założył klasztor dla wielu swoich zwolenników. Często się przemieszczał dlatego św. Grzegorz wspomagał go zaa mało czasu poświęcał swoim mnichom. Zmarł przy boku św. Grzegorza z Tours.

Święty Maur z Pécs (+ok. 1070)

W młodości przebywał jako mnich na Górze Panońskiej
(Św. Marcina, Szent Márton, Pannonhalma). Wyróżniał się pobożnością i wiernością w zachowywaniu reguł. Cenili go święci Emeryk i Stefan. Około r. 1030 został opatem. W kilka lat później powołano go na stolicę biskupią do Pięciu Kościołów. Wybudował tam w stylu romańskim katedrę. Napisał także żywot czczonego u nas Andrzeja Świerada i jego towarzysza, Benedykta: Vita sanctorum heremitarum Zoerardi confessoris et Benedicti martyris. Zmarł około r. 1070. 
Na Węgrzech uważano go zawsze za świętego. Ten trwały kult zaaprobowano w r. 1848. Wspomnienie przypada 25 października.

======

Święty Dulkard (+584)

Wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru w Micy (Saint-Mesmin) 
w Orléanie. Zdecydował się jednak pouścić klasztor i wybrać życie bardziej surowsze i oddane Chrystusowi. Został więc pustelnikiem w Saint-Doulchard (Cher) we Francji.

======

Święta Hildemarka z Fécamp (+670)

Wstąpiła do benedyktyńskiego klasztoru św. Eulalii w Bordeaux. Święty Wandrill zaproponował jej , by została ksienią założonego przez niego klasztoru we Francji.

========

26 PAŹDZIERNIK:

Święty Eata z Hexham (+686)

Był jednym z dwunastu młodych Anglów, których św. Aidan, apostoł Nortumbrii, skłonił do podjęcia studiów. Przyjąwszy habit, został w r. 651 benedyktyńskim opatem w Melrose. Potem król Alchfryd ofiarował mu teren na nowybenedyktyński klasztor w Ripon, ale po pewnym czasie Eata wrócił stamtąd, aby dochować wierności obyczajom iroszkockim w zakresie święcenia Wielkanocy i przestrzegania tonsury. Św. Kolman powołał go następnie na urząd opata w benedyktyńskim opactwie wLindisfarne. Gdy teren Nortumbrii dzielono na diecezje, został biskupem w Bernicia, a w r. 684 w Hexham. Zmarł na skutek epidemii w dwa lata później. Ok. nazwał go mansuetissimus et simplicissimus. Wspomnienie obchodzono 26 października.

======

Święty Albin z Büraburg (+760)

Nazywany był również Witta. Anglo-Sakson. Wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru, prawdopodobnie do Pereum, w Niemczech. Został wybrany na towarzysza św. Bonifacego w jego misjonarskiej pracy. Albin został też wybrany biskupem w Buraburgu, w Hesse, w Niemczech w 741 roku. Pozostał biskupem aż do swojej śmierci.

======

Święta Gibitruda (+655)

Mniszka w benedyktyńskim klasztorze Faremotier-en-Brie, 
we Francji. W życiu religijnym wspierała ją św. Fara.

Błogosławiona Emiliana z Boulancourt (+1178)

Urodziła się około 1115 roku. Była samotną siostrą zakonną w opactwie cystersów w dzisiejszej Francji. Prowadziła życie pokutnicze i surowe, poszcząc przez trzy dni w tygodniu, nosząc włosiennicę przepasaną żelaznym łańcuchem, chodząc boso  w zimie i w lecie.

Sława jej świętości szybko się rozeszła.Pielgrzymi przybywali zasięgnąć u niej rady ponieważ obdarzona była łaską prorokowania. Wielu przybyłych nawracało się pod wpływem jej słów. Zmarła w 1178 roku.

========

28 PAŹDZIERNIK:

Święty Faro z Meaux (+ok. 675)

Urodził się prawdopodobnie wkrótce po r. 600 w Austrazji. Był bratem św. Burgundofary, zapewne także i św. Walberta. Dzieciństwo spędził z ojcem na dworze królewskim. Tam też został referendarzem. Dagobert I wyniósł go następnie na stolicę biskupią w Meaux. Widzimy go niebawem, jak uczestniczy w zakładaniu i obsadzaniu opactwa w Rebais. Obdarza je wielkimi przywilejami. Wydarzenia te pozwalają na uplasowanie początku jego biskupich rządów na lata pomiędzy r. 629 a 637. Miał też przywilejami obdarzyć opactwa w Faremoutiers i w Jouarre. W czasie zimy 668/669 użyczał gościny Adrianowi, który towarzyszył Teodorowi, przyszłemu arcybiskupowi Canterbury. Później gościć miał świętych Fiakra i Kiliana. Miasto obdarzył kilkoma nowymi budowlami, a w jego pobliżu ufundował klasztor i kościół pod wezwaniem Świętego Krzyża. Zmarł 28 października około r. 674. Jego Vita(BHL 2825) sporządził późniejszy następca na stolicy biskupiej, Hildegariusz.

======

======

Święty Anglin ze Stavelot (+768)

Wstąpił do opactwa benedyktyńskiego w Stavelot- Malmedy, 
w pobliżu Liege, w Belgii. Został później wybrany tam dziesiątym z kolei opatem.

======

Święty Godwin ze Stavelot (+ 690)

Opat benedyktyński w klasztorze Stavelot-Malmedy, w Belgii.
Był także uczonym.

========

29 PAŹDZIERNIK:

Święty Stefan z Caiazzo (+1023)

Urodził się w Macerata, we Włoszech. Kształcił się w Kapui i wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru. Został wybrany opatem w San Salwatore Maggiore, a później biskupem w Cajazzo w 979 roku.  Znakomicie spełniał swoje obowiązki. Jest czczony jako jedeny patron Cajazzo i diecezji.

======

Święty Bernger (Berengariusz) z Formbach (+1108)

Urodzony w połowie XI wieku. Wstapił do reformackiego klasztoru benedyktyńskiego Münsterschwarzach w Unterfranken, w Bawarii, w Niemczech. W 1094 roku został opatem w nowo założonym klasztorze w Formbach k. Pasawy. Odznaczał się wielką pobożnością i ścisłym przestrzeganiem reguły zakonnej. Zmarł 29 października 1108 roku  w Formbach. I podobnie jak i jego bezpośredni następca Wirnto czczony jest jako błogosławiony.

======

Święta Elfleda z Ramsey (+1000)

Córka Earla Ethelwolda. Ufundowała opactwo w Ramsey, w Anglii, gdzie była ksienią.

======

Święta Małgorzata z Hohenfels

Była córką grafa, który swe dobra posiadał na północ od Moguncji. Małgorzata wcześnie wstąpiła do klasztoru na Rupertsbergu pod Bingen. Tam to jego założycielka, św. Hildegarda, mianowała ją potem przeoryszą. Nie wiemy, kiedy zmarła. Zapewne w ostatnich latach XII stulecia. Jej kult na przełomie XV i XVI w. odnowił Trithemius, opat ze Sponheim, głośny autor wielu dziełek. Małgorzatę wspominano 29 października.

======

Święty Siegebert (+635)

Był przyrodnim bratem władcy wschodniej Anglii, Eorpwalda. 
Był przez parę lat na wygnaniu we Francji. W tym czasie został ochrzczony. Powrócił do Anglii, gdy Eorpwald został zamordowany przez pogan. Został po nim królem wschodniej Anglii w 631 roku. Odkrył 
w swoim królestwie polityczne zamieszanie i jeszcze większe pogaństwo. Z pomocą świętych Feliksa i Furseya szerzył chrześcijaństwo  
i ustabilizował politykę. Po krótkim jednak czasie abdykował  i wstąpił do jednego z klasztorów, być może Dunwich. Kiedy Penda z Mercji, sąsiadujący król pogański wyruszył do wschodniej Anglii, Siegebert został zmuszony do opuszczenia klasztoru i stanąć na czele wschodniej Anglii 
w bitwie. Został zabity, gdy odmówił wzięcia udziału w walce. Jest czczony jako męczennik  z powodu tego, że poganie uważali go za wroga.

======

Święty Wirnto z  Formbach (+1127)

Wywodził się z rycerskiego rodu, a wychowywał i kształcił się w Sankt-Blasien. Habit mnisi przyodział w Göttweig. W Garsten piastował urząd przeora, a w Formbach w 1111 r. obrano go opatem. Wszędzie słynął z wielkiej ascezy. W 1125 r. otrzymał od hrabiów na Formbach ich zamek na klasztor. Zmarł 10 marca 1127 r. Jego żywot napisano nie przed 1181 r. Wspomnienie obchodzono 29 października.

======

Święty Zygolin (+670)

Opat benedyktyński w Stavelot- Malmédy, w Belgi. Ten klasztor był wspaniałym monastycznym centrum w tej epoce i rozwinęło bogactwo kulturowe.

========

30 PAŹDZIERNIK:

Święty Etelnoth Dobry (+1038)

Nazywany jest „dobrym” albo Aethelnoth. Wstąpił do  benedyktyńskiego klasztoru w Glastonbury przed 1020 rokiem. Został konsekrowany na arcybiskupa. Etelnoth zdobył lojalność króla Kanuty Wielkiego, który wspierał jego pracę. Wspomagał uczonych i nakłonił Kanuta by brał udział w odnowieniu katedry w Chartres, we Francji.

========

31 PAŹDZIERNIK:

Święty Wolfgang z Ratyzbony (+994)

Pochodził z Północnej Szwabii. Był synem zamożnej wolnej rodziny. Wychowywał się w opactwie w Reichenau. Potem ze swym szkolnym kolegą Henrykiem przeniósł się do Würzburga, gdzie wuj ostatniego, Poppo, kanclerz królewski, był biskupem i gdzie nauczał Stefan z Novary. Gdy Henryk został w r. 956 arcybiskupem Trewiru, Wolfgang udał się z nim nad Mozelę i służył mu jako scholastyk, dziekan kapituły oraz kanclerz. Bruno, arcybiskup Kolonii, chciał, aby został w Trewirze następcą Henryka, ale na osieroconą stolicę dostał się zaprzyjaźniony z Wilhelmem z Moguncji Dietrich. Wolfgang wstąpił wówczas doklasztoru benedyktyńskiego w Einsiedeln. Święcenia kapłańskie przyjął z rąk Ulryka z Augsburga. W Augsburgu też następnie nauczał. 
W 971 r. wyruszył jako misjonarz na Węgry, ale Pilgrim z Pasawy rychło wezwał go do powrotu: na życzenie cesarza wyniesiono go na stolicę biskupią w Ratyzbonie. Zasiadłszy na niej, zgodził się na oddzielenie czeskiej części diecezji i utworzenie biskupstwa w Pradze, natomiast przy ustalaniu dóbr opactwa Św. Emmerama i instalowaniu na urzędzie opata Ramwolda zajął stanowisko, które sprzyjało reformie życia benedyktyńskiego. Reformę wprowadził też do swej kapituły. Z założonego przez siebie klasztoru żeńskiego pod wezwaniem św. Pawła uczynił model życia zakonnego. W 976 r. stanął po stronie cesarza przeciw Henrykowi Kłótnikowi, ale po 983 uzyskał od księcia poparcie
i kształcił jego dzieci. Przede wszystkim był nauczycielem i kanclerzem. Przypisuje mu się zredagowanie roczników w Einsiedeln, a Otloh sławi go jako wydawcę wierszy. Zmarł 31 października 994. W 1052 r. Leon IX dokonał u Św. Emmerama uroczystej elewacji jego relikwii. Od tego czasu kult Wolfganga szerzył się intensywnie w krajach niemieckich i sąsiednich. Wielki biskup wpisany też został do Martyrologium Rzymskiego.

======

Święty Arnulf z Novalesa (+840)

Arnulf wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru w Novalesie,
w Piedmont, we Włoszech. Kiedy Saraceni napadli na te tereny, zginął śmiercią męczeńska.

======

Święty Foillan z Fossés (+655)

Urodził się w Irlandii, ale razem z rodziną przeniósł się do Anglii około 630 roku. Jego braćmi byli święci Fursey i Ultan. Zbudował klasztory w Burghcastle, w pobliżu Yarmouth, który został zniszczony przez Mercjan. Foillan udał się do Francji, gdzie król, Klovis II? Zaprosił go , by osiadł w królestwie w Neustrii. Błogosławiona Ita z Nivelles dała mu ziemię, gdzie zbudował klasztori był tam opatem, który mis jonował. Foillan został zamordowany przez bandytów w lesie gdzie właśnie zakończył odprawiać Mszę Świętą.

======

Święta Notburga z Kolonii (+714)

Mniszka w benedyktyńskim opactwie św. Mariiw Kapitolu,
w Kolonii.