ŚWIĘCI NA 19 WRZEŚNIA:
-Święty Arnulf z Gap (+1070)
=
Święta Pompoza (+853)
=
Święty Teodor z Canterbury (+690)
=
patrz poniżej
======
Święty Arnulf z Gap (+1070)
Pochodził z Vendôme. Wcześnie został benedyktynem.
Opat Oderyk zabrał go potem do Rzymu i tam przez jakiś czas przebywał w klasztorze Św. Pryski na Awentynie. Gdy w r. 1064 papież zmuszony był usunąć biskupa Gap (Francja), oskarżonego
o symonię, sam wyświęcił na tę stolicę Arnulfa. Nowy rządca diecezji miał teraz do pokonania wiele trudności. Pośród nich okazał się energicznym krzewicielem reformy. Zmarł w 1070 roku. Wspominano go zawsze w dniu 19 września, a w diecezji uważano za jej patrona.
======
Święta Pompoza (+853)
Była mniszką benedyktynką w klasztorze Najśw. Zbawiciela. Kiedy w 853 r. rozpoczęło się prześladowanie muzułmańskie i kiedy doszła ją wieść o męczeństwie jej przyjaciółki, św. Kolumby, sama zatęskniła za męczeństwem. W kilka dni później stawiła się dobrowolnie przed sędzią muzułmańskim i zaczęła urągać Mahometowi. Od razu ścięto jej głowę, a martwe ciało wrzucono do rzeki. Zostało później odnalezione i złożone w kościele Św. Eulalii, tuż obok wspomnianej przyjaciółki. Gdy w 1574 r. opublikowano Memoriale sanctorum Eulogiusza, uznano za stosowne, aby wpisać ją do martyrologium. Widnieje tam pod 19 września.
======
Święty Teodor z Canterbury (+690)
Urodził się w r. 602 w Tarsie (Cylicja, Azja Mniejsza). Kształcił się w Atenach. Potem przybył do Italii i tam został mnichem. Gdy po słynnym kolokwium w Whitby Anglosasi zdecydowali się przyjąć rzymską dyscyplinę kościelną, a ich kandydat na arcybiskupa Canterbury zmarł w Rzymie, dokąd wyjechał po sakrę biskupią, papież Witalian zwrócił swą uwagę na wykształconego i pobożnego Teodora. Wyświęciwszy go w marcu 668 r. na biskupa, wysłał go wraz z Benedyktem Biscopem oraz opatem Hadrianem na wyspę. Rządy w kościele anglosaskim Teodor rozpoczął od wizytacji obsadzenia wakujących biskupstw. W 673 roku zwołał do Hertfordu synod. Zorganizował na nim anglosaską prowincję kościelną, rozgraniczył diecezje i wdrożył dyscyplinę zachodnią w zakresie administracji, obrzędów, kalendarza oraz studiów kościelnych. Do świetnego stanu doprowadził też katedralną szkolę w swoim biskupim mieście. Przy rozgraniczaniu diecezji naraził się na długotrwały spór z Wilfrydem z Yorku, na ogół jednak jego energiczna i rozważna działalność przynosiła dobre wyniku. W tym czasie przewodniczył też następnym synodom w Hatfield (680) i Twyford ( 684). W ten sposób nie tylko świetnie zorganizował Kościół anglosaski i włączył go w orbitę cywilizacyjnej wspólnoty europejskiej – szanując jednak pewne iroszkockie odrębności tamtejszych mnichów – ale także przygotował go do spełnienia przyszłych zadań, jakie miała mu niebawem wyznaczyć historia. Pod imieniem Teodora zachowało się Poenitentiale, zredagowane prawdopodobnie już po jego śmierci. Życie zakończył 19 września 690 r. , zapewne w swym arcybiskupim Canterbury. Potomni wystawili mu jak najlepsze świadectwo. Hołd oddał mu zwłaszcza Będą Wielebny. On i inni uważali go za świętego. Mimo to wspomnienie Teodora późno włączono do martyrologiów.
