Święty Anzelm z Lukki (+1086)

Nazywany był również Anzelm Młodszy przez ludzi, żyjących w jego czasach.  Został wybrany biskupem w Lucca w 1071 roku. Był mylony ze swoim wujkiem, Anzelmem z Lukki (Starszym), który w 1061 roku został wybrany papieżem i przyjął imię Aleksandra II  Anzelm niechętnie popierał inwestyturę cesarza Henryka IV. Wkrótce jednak pożałował tego czynu i zrezygnował z urzędu. Wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego w Polirone w pobliżu Mantui, który był  objęty reformą kluniacką. Pomimo tego, papież Grzegorz VII nakazał mu powrócić na biskupstwo. Żył jak prosty mnich i starał się energicznie narzucić reformę gregoriańską zaczynając od kleru. (To stało się powodem, że cesarz Henryk narzucił antypapieża Guiberta około 1080 roku i wygnał Anzelma. Anzelm uciekł do świętyni  św. Matyldy z Tuskanii, gdzie został kierownikiem duchowym. Później został papieskim legatem w Lombardii. Anzelm był autorem rozprawy przeciwko inwestyturze Contra Guibertum et Sequaces ejus, i zebrał kolekcję kanonów, którą później przyłączono do Dekretum Gracjana. Anzelm dołączył również kilka wersetów do Biblii i napisał również ważne rozprawy naukowe. Zmarł w Mantui  18 marca 1086 roku.

=======

20 MARCA:

Święty Kutbert z Lindisfarne (ok. 634-687)

Urodził się około r. 634 w Northumbrii. Później dorobiono mu genealogię, która wywodziła go od królów Irlandii, ale bardziej prawdopodobne jest to, że pochodził z rodziny bardzo skromnej. Przez jakiś czas był żołnierzem w odziałach króla Oswina. Wrócił następnie w rodzinne strony i tam wypasał trzodę. Wizja św. Aidana, pierwszego biskupa Lindisfarne, skłoniła go do obrania życia zakonnego. Wstąpił wtedy do opactwa w Melrose. W r. 661 został razem z innymi wysłany na zakładanie nowego ośrodka w Ripon. Po synodzie w Whitby Eata, opat z Melrose, zabrał go ze sobą do Lindisfarne i tam mianował przeorem. Około r. 675 usunął się, aby wieść życie pustelnicze. W eremie, położonym w pobliżu klasztoru w Farne, spędził dziewięć lat. W r. 684 obrano go nieoczekiwanie biskupem Lindisfarne. W ciągu dwuletnich rządów okazał się pasterzem w stylu dawnych misjonarzy celtyckich. W maju 685 spotkał się jeszcze ze swym przyjacielem Herbertem, który wiódł życie pustelnicze w Derwentwater. Przepowiedział wtedy, że się już nie zobaczą i umrą tego samego dnia. Czując zbliżający się koniec, usunął się do swego dawnego eremu. Zakończył tam życie 20 marca 687 r. Dokonano później kilku translacji jego ciała, do którego pielgrzymowało wielu. W r. 1537 emisariusze Henryka VIII mieli je zniszczyć lub ukryć jako przedmiot kultu. Jeszcze za naszych czasów ich późniejszy los bywał przedmiotem dyskusji toczonych przez katolików angielskich z anglikanami.

====

Święty William z Peňacorada (+1042)

Mnich w klasztorze Sahagún, w León, w Hiszpanii. Musiał ratować się ucieczką  w 988 roku z towarzyszami  gdy najechali Maurowie.
Udał się do Peňacorada i założył tam klasztor Santa Maria de los Valles, który później zmienił nazwę na San Guillermo de Penacorada.

====

Święty Wolfram (Wulfram) z Sens (+ok. 703)

Żył w czasach Merowingów. Urodził się około 647 roku. Jego ojciec był oficerem na dworze francuskiego króla Dagoberta. On sam spędził jako duchowny kilka lat na dworze króla  Klotara III, który mimo światowych pokus gorliwie praktykował cnoty. W 682 roku został konsekrowany na arcybiskupa Sens we Francji; zarządzał diecezją przez dwa i pół roku. Przykład misjonarzy angielskich nawracających pogańskich Fryzów skłonił św. Wolframa do rezygnacji z biskupstwa.  Po krótkim pobycie w  benedyktyńskim klasztorze  Fontenellewyjechał do Fryzji jako misjonarz. Udało mu się ochrzcić dużą liczbę pogan. Późniejsze legendy w związku z tym opowiadają o wielu cudownościach oraz o nawróceniu króla Radboda.  Zakończywszy  po sześciu latach pracę we Fryzji, ponownie udał się do klasztoru  w Fontenelle i żył tam jako mnich. Tam przygotowywał się na śmierć. Umarł około 703 roku .Jego wspomnienie obchodzi się 20 marca.

=======

21 MARCA:

Święta Benedykta Cambiagio Frassinelli
(1791-1858)

Urodziła się 2 października 1791 roku w Langasco, niedaleko Genui. Gdy dorosła, pragnęła wstąpić do zakonu, ale rodzice przynaglili ją do poślubienia Jana Chrzciciela Frassinelli. Po dwóch latach małżeństwa razem zrezygnowali z pożycia i oddali się opiece nad sierotami oraz innymi opuszczonymi dziećmi. W r. 1825 spróbowała życia u urszulanek, ale stan zdrowia zmusił ją do opuszczenia tego zgromadzenia. Zajmowała się więc nadal dziećmi pozbawionymi opieki. Z czasem jednak z osobami, które pociągnęła do tego zajęcia, założyła zgromadzenie Benedyktynek od Opatrzności. Zmarła 12 marca 1858 roku. Beatyfikował ją w r. 1987 Jan Paweł II. W homilii, wygłoszonej przy tej okazji, podkreślił, że sekretem wewnętrznej siły, którą Benedykta odznaczała się pośród największych przeciwności, i tego, że zdołała pokonać je wszystkie, było przekonanie, że -jeśli Bóg czegoś chce, nie omieszka dostarczyć odpowiednich środków-.

====

Błogosławiony Jan  z Valence (+1146)

Cysters, a później opat w cysterskim klasztorze w Boneval. W 1141 roku został mianowany biskupem Valence. Zmarł w 1146 roku. Jego kult został dozwolony  w 1901 roku. Jego wspomnienie obchodzi się 21 marca

====

Błogosławiona Rycheza (+1063)

Była córką Erenfrieda Ezzo i Matyldy, najmłodszej córki Ottona II. Urodziła się wkrótce po 991 r., a imię otrzymała po prababce. Staranne wykształcenie zapewniono jej prawdopodobnie w klasztorze kanoniczek w Gandersheim. Może już w czasie zjazdu gnieźnieńskiego (1000) została przyobiecana Mieszkowi II, synowi Bolesława Chrobrego. Sądzą inni, że do porozumienia w sprawie tego małżeństwa doszło dopiero w 1013 r. w Magdeburgu. Wkrótce potem nastąpił ślub, może w Merseburgu. Małżonkowie zamieszkali zapewne w Krakowie. Tam też w 1016 r. urodził się im syn Kazimierz Karol. Drugie imię było nawiązaniem do tradycji karolińskich, podczas gdy krakowskie dedykacje św. Gereona oraz Feliksa i Adaukta przypominały fundacje kolońskie. W 1025 r. odbyła się koronacja Mieszka II i Rychezy. W niespełna rok później pierworodny syn oddany został jako oblat do klasztoru benedyktyńskiego. Również matka musiała niebawem opuścić Polskę i to albo na skutek intryg nałożnicy Mieszka, albo - co bardziej prawdopodobne - w związku z buntem przeciw Mieszkowi i jego niepowodzeniem. Miała wtedy wywieźć insygnia królewskie i przekazać je cesarzowi Konradowi II. W 1032 r. prawdopodobnie powróciła do Polski. Gdy w dwa lata później owdowiała, sprawowała może regencję w imieniu nieletniego syna. Wygnano ją pod koniec 1034 r. lub dopiero w 1036 r. Otrzymała wtedy lenna i posiadłości alodialne po swym ojcu. Gdy zmarł brat Otto, klejnoty i bogate szaty ofiarowała klasztorowi w Brauweiler, a sama przyjęła welon z rąk Brunona z Toul. Z powiększającego się majątku finansowała teraz budowę nowego kościoła w Brauweiler i wiele łożyła na budowy sakralne w Polsce. Na przełomie r. 1057 i 1058 przeniosła się do Saalfeldu. Potem poczyniła jeszcze inne drobne nadania. Zmarła w Saalfeldzie 21 marca 1063 r. Pochowano ją w kościele Najśw. Marii Panny w Kolonii, skąd po zburzeniu kościoła w latach 1815- -1817 przeniesiona została do katedry. Niedawno na kracie kaplicy św. Jana, gdzie znajduje się jej sarkofag, umieszczono napisy w językach niemieckim i polskim. W Brauweiler i w Kolonii czczono ją jako błogosławioną. Ten lokalny kult próbowano uintensywnić około 1400 r., kiedy to zbudowano dla niej marmurowy sarkofag. W historiografii polskiej aż po koniec XIX w. żywą była natomiast -czarna legenda- o Rychezie. Potem stała się także bohaterką kilku utworów powieściowych.

====

Błogosławiona Santuccia Terrebotti (+ 1305)

Santuccia Terrebotti z Gubio została za zgodą męża mniszka benedyktynką. Założyła później zreformowany konwent w Rzymie. Zmarła w 1305 roku.

=======

22 MARCA:

Święty Baldwin z Boucle (+ 1205)

Najpierw był mnichem w  benedyktyńskim klasztorze
w Mont-Blandin (Flandria),  potem w klasztorze w Lewisham
w Anglii, próbował nawet życia pustelniczego. Ściągnięty
z powrotem do Flandrii, osiadł niedaleko Gandawy (około 30 km na płn. Wschód), aby tam wieść dalej życie eremickie. Gdy jednak przybyli doń uczniowie, przekształciło się ono z wolna w życie cenobityczne, a potem - dzięki dotacjom hrabiego w Flandrii Baldwina IX – w nowe opactwo.  Baldwin zmarł w 1205 roku. W dziewieć lat później założone przezeń opactwo, które zaczęto nazywać  Baudeloa  (= Balduini laus), przeszło w ręce cystersów. Stad też imię Baldwina jako błogosławionego dostało się do menelogiów cysterskich, w których wspomniany jest 25 września lub 16 października. Są to jednak terminy niczym nie uzasadnione.  Z braku lepszych  świadectw należałoby przyjąć datę 22 marca,
która zawierała księga zmarłych opactwa.

====

Święty Zachariasz, papież (+752)

Był Grekiem pochodzącym z Italii. Nie znamy szczegółów jego życia przed wyborem na papieża. Był może tym diakonem, którego obecność zanotowano na synodzie rzymskim w roku 732. Był także mnichem benedyktyńskim. W grudniu 741 roku wstąpił na tron Piotrowy. Według Liber Pontificalis był bardzo łagodny i życzliwy i dlatego lubiany przez lud,  kler rzymski, cesarza i sąsiadów. Poważał go też chrześcijański Wschód, z którym Zachariasz od początku pontyfikatu utrzymywał pełne kurtuazji stosunki. Mimo to on właśnie utorował drogę do zacieśnienia więzów między papiestwem a królestwem Franków, co w końcu powiększyło rozdźwięk między Rzymem a Konstantynopolem. Domagała się tego jednak sytuacja polityczna Italii. Napór Longobardów, którzy panowali na północy, był coraz silniejszy. Zachariasz starał się zrazu utrzymywać z nimi pokój i zgodę. Po osobistym spotkaniu w Terni z królem Luitprandem odzyskał od niego zajęte przez Longobardów posiadłości, doprowadził do wymiany jeńców i zawarł pokój na lat dwadzieścia. W czasie drugiego spotkania, w Pawii (743), papież uzyskał wycofanie się Longobardów z egzarchatu raweńskiego. Był potem także
w przyjaznych stosunkach z królem Ratchisem (744-749). Tę ugodową politykę Ratchis przypłacił jednak utratą tronu. Zachariasz przyjął wówczas wygnańca do siebie, ale wkrótce potem stanął oko w oko z nowym kursem polityki longobardzkiej. Gdy w 751 roku Ajstulf zajął Rawennę, było rzeczą jasną, że droga do Rzymu stoi dla Longobardów otworem. Zachariasz zaczął wtedy starania o sojusz z Frankami. Żywy kontakt z nimi, utrzymywany już przedtem, ilustruje dobrze korespondencja papieża ze św. Bonifacym, który przez wiele lat był głównym łącznikiem między papieżem a Karolingami i episkopatem podległym ich władzy. O autorytecie, jakim cieszył się papież wśród tamtejszych biskupów, świadczy słynne Concilium Germanicum (743). Powaga u Karolingów wzrosła zaś wyraźnie wówczas, gdy Zachariasz poparł Pepina Krótkiego, a abdykującego Karlomana przyjął jako mnicha u siebie. Dalsze wypadki potoczyły się już po śmierci Zachariasza. Nastąpiła ona 15 marca 752 roku. Mimo popularności i miłości, jakimi darzył go Rzym, nie posiadamy wczesnych dowodów czci oddawanej Zachariaszowi jako świętemu. Do martyrologiów wpisał go dopiero Adon. Natomiast do historii literatury starochrześcijańskiej Zachariasz wszedł jako tłumacz (na język grecki) Dialogów św. Grzegorza Wielkiego.

=======

23 MARCA:

Święty Benedykt i towarzysze z Kampanii(+550)

Żył w czasach św. Benedykta z Nursji. Kiedy Totila, Got go pojmał
w cudowny sposób uratował się z ognia, w którym miał być spalony.
Był nazywany również Benedyktem pustelnikiem. Wspominał go w swych „Dialogach” św. Grzegorz.

====

Święty Etelwald z Farne (+699)

Nazywany jest również Oidiwald. Najpierw był mnichem w benedyktyńskim klasztorze w Ripon pod rządami św. Kutberta, z którym później wyjechał na wyspę Farnę. Był tam pustelnikiem przez jakiś czas i spędzał czas na modlitwie. Etelwald został pochowany w Lindisfarne.

=======

24 MARCA:

Święty Aldemar z Monte Cassino (+ok. 1080)

Benedyktyn w Monte Cassino, założyciel kilku klasztorów
w Abruzzach. Zmarł ok. 1080 roku. Wspomnienie jego obchodzi się
24 marca.

====

Błogosławiona Berta de Alberti (+1163)

W klasztorze wallombrozjanek gdzie była ksienią przeprowadziła reformę karności zakonnej. Zmarła w 1163 roku. Jej wspomnienie obchodzi się 24 marca.

====

Święta Hildelita z Barking (ok. 650- 717)

Urodziła się około 650 roku w możnej rodzinie anglosaskiej.
Chcąc wieść życie zakonne, udała się na kontynent. Przez dłuższy czas przebywała w Chelles lub też w Farmoutiers. Gdy ufundowano benedyktyńskie opactwo w Barking (Essex), św. Erkonwald wezwał ją do pomocy. Po śmierci św. Etelburgi została ksienią tego klasztoru.  To jej Aldhelm dedykował swój wierszowany utwór De laudibus virginitatis. Zmarła 24 marca 717 roku.

=======

25 MARCA:

Święty Alfwold z Sherborne (+1058)

Alfwold był mnichem w benedyktyńskim klasztorze
w Winchesterze, w Anglii. Był uczniem św. Swithuna i wielbicielem?
św. Kutberta. Później został konsekrowany na biskupa Sherborne w 1045 roku. Jego surowy styl życia dał przykład chrześcijanom żyjącym
w lokalnej królewskiej rodzinie. Święty Swithin opiekował się Alfwoldem w Winchesterze. Alfwold udał się w pielgrzymkę do św. Kutberta
do Durham.

====

Święty Baroncjusz z Pistoii (+ok. 725)

Baroncjusz był szlachcicem, który sprzedał większość swoich posiadłości i wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru w Lonray,  Berry, we Francji razem ze swoim synem. Tam otrzymał wizję, po której  natychmiast zapadł na zdrowiu i dołączył do Dezyderiusza jako pustelnik. Obaj podjęli pielgrzymkę do Rzymu zanim zamieszkał w pustelni w pobliżu Pistoii.

====

Święty Dezyderiusz z Pistoii (+ok. 725)

Razem z Baroncjuszem udał się w pielgrzymkę do Rzymu zanim zamieszkał w pustelni w pobliżu Pistoii.

====

Święty Hermeland z Indre (+ ok. 710)

Wywodził się z możnego rodu. Na dworze Klotariusza II (662-672) był podczaszym. Potem wstąpił do opactwa benedyktyńskiego
w Fontenelle. Około 679 roku wysłano go na czele dwunastu mnichów do nowo założonego opactwa na wyspie rzeki Loary, nazwanego Aindre (Antrum, dziś Indre). Wystarał się o rozmaite przywileje i pozakładał kilka filii. W starości złożył urząd, ale mnisi, nie radząc się ustępującego opata, obrali na jego miejsce człowieka niegodnego. Gdy ten umarł, prosili świętego, by wskazał im następcę. Hermeland zmarł około 710 roku. Jego wspomnienie obchodzono 25 marca.

====

Święty Humbert z Marolles (+680)

Opat benedyktyński i uczeń św. Amandusa. Pomógł ufundować
i był opatem w klasztorze benedyktyńskim w Flanders, w Belgii.

====

Święty Prokop z Sazawy (+1053)

Charakter źródeł, czas ich powstania i powikłania kościelno-polityczne epoki, w której żył, nie pozwalają nam na skreślenie takiego curriculum vitae świętego, które by nie podlegało dyskusjom  i wątpliwościom. Urodził się zapewne w pierwszych latach XI stulecia, podobno w Chotounie niedaleko grodu Kouřim (Czechy). Niektóre przekazy mówią, że z językiem i liturgią starocerkiewną zapoznał się w szkole wyszehradzkiej w Pradze. Kwestionują to inni. Wydaje się rzeczą pewną, że zrazu był kapłanem diecezjalnym, i to zgodnie
z obyczajem panującym wówczas w Czechach kapłanem żonatym.
Jeden z jego synów, Emmeram, był później, jak on, opatem klasztoru benedyktynów w Sazawie. Według niektórych, przywiązania
do obrządku słowiańskiego nabrał przebywając w jakimś klasztorze
na Rusi. Gdy stamtąd wrócił do Czech, przywożąc ze sobą pisane cyrylicą księgi liturgiczne, osiadł wpierw jako pustelnik w dolinie Sazawy. Później, będąc w kontakcie z książętami Oldrzychem i Brzetysławem I, założył tamże klasztor benedyktyński , który miał pielęgnować liturgię słowiańską. Prokop, pełen cnót i uznania, zmarł 25 marca 1053 roku. Dzieło jego długo nie przetrwało. Zwyciężyła tendencja zachodnia, na co decydujący wpływ wywarły stosunki polityczne, zwłaszcza zależność od sąsiada. Tendencja ta przejawiła się także w fakcie podporządkowania klasztoru w Sazawie potężnemu opactwu benedyktyńskiemu w Brzewnowie. Ta łacińska dominacja nie była zapewne bez wpływu na rozwój kultu Prokopa i sposób ujmowania jego dziejów. Ponoć w 1204 roku Prokopa ogłoszono świętym (zatwierdzono jego kult w 1804 roku). Wiadomości o nim przekazywały tzw. Legendy prokopskie oraz Kronika Mnicha sazawskiego. Śmiertelne szczątki świętego przeniesiono w 1588 roku do Pragi i umieszczono w tamtejszym kościele Wszystkich Świętych. Gdy w późnym średniowieczu rozwinęły się w dolinie Sazawy kopalnie kruszcu, Prokop zaczął także uchodzić za patrona górników.

----

Święty Tomasz z Costacciaro (Gubbio) (+1337)

Urodził się około połowy XIII stulecia na zamku San Savino,
w diecezji Gubbio. Kiedy w 1270 r. zwiedzał erem kamedulski, zapałał takim zamiłowaniem do życia pustelniczego, że wróciwszy do domu czym prędzej zapukał do bram Santa Maria di Sitria, klasztoru kamedulskiego założonego w 1021 r. przez św. Romualda. Potem za pozwoleniem przełożonych przez sześćdziesiąt lat żył w pustelni na Monte Cucco. Zmarł 25 marca 1337 r. Jego kult szerzyli zwłaszcza franciszkanie konwentualni z Gubbio, którzy zostali stróżami jego relikwii. Aprobowali ten kult Pius VI (1778) i Grzegorz XVI (1833).

=======

26 MARCA:

Święty Bertylo z Dijon (+ ok. 878)

Był benedyktyńskim opatem u Św. Benigna w Dijon, a także współbiskupem(chor-episcopus) w tym mieście. Dla opactwa odzyskał wiele dóbr, a w swej społeczności odnowił podupadłą dyscyplinę.  Zmarł około 878 roku. Wedle Kronikiopactwa jego grób wsławiony został cudami. Później powstała legenda, że umęczony miał być w czasie najazdu Normanów. Wspomnienie obchodzono 26 marca.

====

Święty Ludger z Utrechtu (+809)

Znany jest jako apostoł Fryzji i Westfalli. Urodził sie we Fryzji około r. 742, a więc w czasie, gdy sięgała tam władza Franków. Początki wykształcenia zawdzięczał św. Grzegorzowi z Utrechtu, który przyjął go do otwartej przez siebie szkoły przyklasztornej. Dalsze wykształcenie zdobywał w Yorku, dokąd wysłał go ten sam Grzegorz. Nauczycielem, a potem także przyjacielem jego był sławny Alkuin. W 773 r. wrócił do Utrechtu i przez pewien czas sam uczył w szkole Grzegorza. Z inicjatywy Alberyka, nowo mianowanego biskupa Kolonii, udał się tamże i przyjął święcenia kapłańskie. Z kolei oddał się gorliwej pracy misyjnej wśród Fryzów. Niepokoje spowodowane powstaniem Sasów zmusiły go po pewnym czasie do opuszczenia kraju. Udał się wówczas pielgrzymim szlakiem do Rzymu, a stamtąd na Monte Cassino. W opactwie tym przebywał mniej więcej trzy lata. W 787 r. Karol Wielki wezwał go do powrotu na dawny teren misyjny. Znając język ludności miejscowej, przeorał słowem Ewangelii przede wszystkim Fryzję, ale pracował także wśród Sasów i docierał aż po Helgoland i Danię. Liczne kościoły i inne ośrodki cywilizacji chrześcijańskiej, przede wszystkim zaś klasztory
w Werden i Minigardeford zawdzięczają mu swe powstanie. Minigardeford, nazywane później Monasterem, stało się zalążkiem miasta Münster. Ludger, który dziesięć lat wcześniej uchylił się od przyjęcia rządów biskupich w Trewirze, w 804 r. uległ naleganiom cesarza i został pierwszym biskupem Monasteru. Nowa diecezja zawdzięczała mu wiele, zwłaszcza w zakresie formacji kleru i rozbudowy sieci parafialnej. Gorliwy ten biskup zmarł 26 marca 809 r. w Billerbeck (Westfalia). Pochowano go w Werden. Pozostawił po sobie życiorys Grzegorza z Utrechtu. W ikonografii przedstawiano Ludgera w stroju biskupim z modelem kościoła lub dwiema gęsiami.

=======

27 MARCA:

Święty  Ernest z Zwiefalten (+ 1148)

Pochodził z szlacheckiej rodziny von Steussling. Od 1141 roku był opatem w benedyktyńskim klasztorze w Zwiefalten. W sześć lat później złożył urząd, aby wziąć udział w II wyprawie krzyżowej do Ziemi Świętej. Uczestniczył w niej  u boku biskupa Ottona z Freising. Ale Turcy zmusili oddział do ucieczki, Ernest zaś dostał się do niewoli.  Zginął pod Doryleą we Frygii  w 1147 roku  podczas bitwy z wojskami otomańskimi. Według innej wersji głosił Ewangelię Persom i Arabom. Zginął w 1148 roku śmiercią męczeńską z rąk muzułmanów w Mekce. Wcześnie czczono go w Zwiefalten, gdzie też 7 listopada obchodzono jego wspomnienie. Kult nigdy nie został zaaprobowany. Obecnie jego wspomnienie obchodzi się 27 marca.

====

Błogosławiony Frowin z Engelbergu  (+1178)

Do benedyktynów wstąpił w Sankt Blasien, w Czarnym Lesie. Przez jakiś czas przebywał zapewne w opactwie benedyktyńskim Einsiedeln. W 1143 roku osiadł w opactwie benedyktyńskim Engelbergu. Tam też w 1147 roku został opatem. Pozyskany dla reform zapoczątkowanych w Cluny oraz w Hirsau, przykładał się do tego,  aby opactwo uwolnić od ingerencji władzy świeckiej. W klasztorze zreformował liturgię oraz dyscyplinę wspólnoty. Otwarł także szkołę,
a dom pobożnych niewiast, położony niedaleko opactwa, przekształcił
w prawdziwy klasztor. Ponadto założył szkołę kopistów i miniaturzystów. Zainicjowane przez niego skryptorium stanie się z czasem sławne i wielce zasłużone. Frowin był ponadto autorem kilku traktatów. Znane, choć potąd nie wydane są Explanatio dominicae orationis i De laude liberi arbitrii libri septem.Zmarł w 1178 roku. Mnisi z Engelbergu wspominali go zawsze jako błogosławionego w dniu 27 marca.

====

Święty Romulus z Saint-Baudille (pod Nîmes) (+730)

To tylko o nim wiemy, że był opatem i że w czasie między 725 a 730 r., dla schronienia się przed napadami Saracenów, zabrał relikwie
i mnichów do Burgundii. Osiedlono się wówczas w Cessy-les-Bois i tam odtworzono opactwo. W kalendarzach benedyktyńskich opata wspominano w dniu 27 marca.

====

Święty Rupert z Salzburga (+ok. 720)

Był nie tylko założycielem salzburskiej stolicy metropolitalnej i bawarskiej prowincji kościelnej, ale także fundatorem dwóch klasztorów, które należą do najstarszych ośrodków zakonnych w Niemczech. Pochodził z Nadrenii, z możnego rodu Robertynów, spokrewnionego z Karolingami, osiadłego w okolicach Wormacji. Tam też prawdopodobnie został biskupem misyjnym. Początki jego działalności przypadają na czas panowania Childeberta III (693). Późniejsze życiorysy Ruperta opowiadają, że przebywając w Ratyzbonie i Lorch, nawrócił tam księcia Teodona (696-718); historycy są jednak skłonni uznać to za legendę powstałą dla umocnienia prestiżu metropolii salzburskiej. Przybywszy nad Salz, na ruinach dawnego rzymskiego miasta Juvanum założył Rupert klasztor Św. Piotra, który jest najstarszym klasztorem Austrii, był tam opatem ; następnie również żeński klasztor na wzgórzu zwanym po dziś dzień Nonnenberg, w którym jako ksienię osadził swą siostrzenicę Erentrudę. Podstawą materialną stała się darowizna księcia Teodona. Dyskutują uczeni, czy własną stolicę założył u Św. Piotra, czy też osiadł na zamku (in castro superiore). Był raczej biskupem wędrownym, jak u zarania naszych dziejów Bruno z Kwerfurtu; nie oddzielano wówczas także rządów biskupich od funkcji opackich. Dalsza działalność Ruperta znana jest tylko częściowo. Wiemy, że założył Seekirchen am Wallersee oraz Maximilianszelle; natomiast inne fundacje, przypisane mu później, oraz wyprawy misyjne do Panonii są raczej tworem legendy. Rupert zmarł około 720 roku.  Cześć zaczęto mu oddawać z chwilą, gdy jego iroszkocki następca, biskup Wirgiliusz, przeniósł jego szczątki do wybudowanej przez siebie katedry salzburskiej (24 września 774 roku). Według martyrologium kapituły salzburskiej dies natalis Ruperta przypada 27 marca.

=======

28  MARCA:

Święta Gundelinda (+750)

Nazywana również była córką księcia Alsace, we Francji
i siostrzenicą św. Otylii. Przez wiele lat była ksienią w benedyktyńskim opactwie w Niedermünster.

====

Święty Stefan Harding (+1134)

Urodził się w Anglii przed 1066 roku. Wcześnie wstąpił w Sherborne do benedyktynów, ale po jakimś czasie - cum adolescentem saeculi urtica sollicitaret- opuścił wspólnotę i na dalsze studia udał się do Szkocji, potem do Francji. Przedsięwziął stamtąd pielgrzymkę do Rzymu, może dla wynagrodzenia za swą niewierność. Gdy z towarzyszem przemierzał Burgundię, odkrył w Molesmes wspólnotę mnichów, którzy wiedli życie w pierwotnej surowości. Pozostał wśród nich do czasu, kiedy początkowa dyscyplina uległa rozluźnieniu,
a wspólnota podzieliła się na dwie orientacje. Przyłączył się wówczas do opata Roberta, który na czele grupy złożonej z 20 mnichów udał się do Cîteaux (łac.Cistertium), w okolicach Dijon. Założyli tam nowe opactwo. 21 marca 1098 roku, dzień jego kanonicznego erygowania, uważa się za datę powstania cystersów. Na żądanie papieża, u którego interweniowali mnisi z Molesmes, Robert wrócił do tego klasztoru i był znów w nim opatem aż do swej śmierci (1111). Zaś w Cîteaux jego następcą został Alberyk, a po nim, w 1109 roku, Stefan. Od razu ujawniły się jego niepospolite talenty i hart ducha. Nie zrażał się wówczas niczym: ani brakiem środków materialnych, ani stratami, jakie w społeczności poczyniła epidemia (1111), ani trudnościami wynikłymi z pretensji okolicznych właścicieli i dobroczyńców. Mając na uwadze reformę ksiąg liturgicznych, zajął się też ustaleniem autentycznego tekstu Pisma św. Świadectwem tej troski są rękopisy zachowane po dziś dzień w Dijon. Podobnie zatroszczył się o melodie i hymny kościelne. W 1112 roku przyjął do wspólnoty Bernarda i jego trzydziestu towarzyszy. Gdy po nich przybyli kolejni kandydaci do życia zakonnego, zaczął myśleć o nowej fundacji. W 1113 roku powstało dzięki temu opactwo w Ferté, potem następne w Pontigny. W 1115 roku wysłał Bernarda na zakładanie opactwa w Clairvaux, a Arnolda na fundację w Morimond.
Wielu dalszych wyliczać już tu nie będziemy, dodajmy jednak, że w 1125 roku w Jully-les-Nonnains Stefan przewodniczył inauguracji opactwa mniszek cysterskich. Przy tym wszystkim nosił się z myślą o zgrupowaniu opactw w jednym centralnym organizmie. Powstała dzięki tym refleksjom redakcja statutów, które nazwał Carta Caritatis.Centralizacja miała być wedle niej czymś względnym, umiarkowanym, a ponadto zaaprobowanym przez papieża. Z myślą o tej aprobacie Stefan zredagował jeszcze Exordium cisterciensis coenobii, które później nazwanoExordium parvum; odróżniono je w ten sposób odExordium magnum, sporządzonego na przełomie XII i XIII stulecia. Kalikst II zaaprobował projekty Stefana w 1119 roku. W 1128 roku Stefan z trzema innymi opatami uczestniczył w synodzie w Troyes. Potem na żądanie Innocentego II pośredniczył w sporach między opactwami w Dijon i Saint-Seine. Od tego samego papieża otrzymał bullę chroniącą dobra klasztorne i egzempcję od dziesięcin. W 1133 roku, zmęczony trudami i słabościami wieku, ustąpił z urzędu. Zmarł 28 marca 1134 roku.
W zakonie nazywano go odtąd świętym, a Baroniusz w 1586 roku wpisał go jako takiego do martyrologium. Przyznał mu jednak miejsce nie w dniu śmierci, ale 17 kwietnia. Nowe Martyrologium Rzymskie wspomina go w dniu właściwym, czyli 28 marca.

====

Święty Tutilo z St. Gallen (+ok. 915)

Urodził się około 850 r. na terenie Alemanii. Razem z Rutpertem
i Notkerem Jąkałą był w opactwie benedyktyńskim w Sankt Gallen uczeniem Isona. W latach 895-912 pojawia się w dokumentach jako kapłan oraz cellerarius, sacratarius, hospitarius czyli piwniczny, zajmujący się gośćmi oraz prefekt kościoła. Klasztorne nekrologi, epitafium oraz Ekkehard IV nazywają go nauczycielem, malarzem, architektem, mistrzem w metalu i kości słoniowej, poetą i muzykiem. W rzeczy samej skomponował krótkie utwory liturgiczne, ułożył przede wszystkim kilka tropów, nauczał gry, a w Konstancji, Moguncji i Metzu zachowały się rękopisy zaopatrzone w tablice, sporządzone w Sankt-Gallen z kości słoniowej. Był miłośnikiem samotnośći. Zasłużony mistrz zmarł w swym opactwie 27 kwietnia około 913 r. W stuleciach XIII-XVII czczono go w Sankt Gallen w liturgii opactwa.

=======

29  MARCA:

Święty Stefan IX, papież (+1058)

Stefan był synem diuka Lotaryngii, wnukiem ostatniego króla Italii. Leon IX zabrał go ze sobą do Rzymu. Po śmierci papieża udał się na Monte Cassino. Tam został opatem benedyktyńskim, a wkrótce kardynałem. W 1057 roku wybrano go na stolicę Piotrową. Podjął wewnętrzną reformę Kościoła. Jego pontyfikat trwał niecały rok. Zmarł w 1058 roku.

=======

30  MARCA:

Błogosławiony Joachim z Fiore (+1202)

Pochodził z kalabryjskiego Celico (pod Cosenzą). Urodził się około r. 1135 jako syn miejscowego notariusza, który był z pochodzenia Żydem. Wykształcenie otrzymał solidne. Przez jakiś czas zajmował stanowisko po ojcu. Był następnie notariuszem na dworze w Palermo. Dlaczego je porzucił i udał się w daleką podróż, nie wiemy. Zwiedziwszy Jerozolimę i inne święte miejsca w Palestynie, zapoznał się tam z niektórymi ośrodkami życia mniszego. Wróciwszy na Sycylię, osiadł jako eremita w pobliżu Etny. Potem przeniósł się do Kalabrii i podobny tryb życia wiódł w dolinie Crati. Trudno określić, kiedy wstąpił do cystersów w Sambucinie i kiedy otrzymał święcenia. Nie wiemy też, kiedy przeniósł się do Santa Maria di Corazzo. W r. 1177 był tam opatem. W Casamari spotkał się potem z papieżem Lucjuszem III, a w r. 1188 Klemens III uwolnił go od obowiązków przełożeńskich. Mógł odtąd swobodnie oddawać się pracy formacyjnej i realizować własny plan reformy. W rok później przystąpił do zakładania opactwa we Fiore. Nie od razu zerwał z cystersami. Bulla Celestyna III z r. 1196 aprobowała jego fundację i konstytucje zredagowane dla niej i jej filii. Gdy 30 marca 1202 r. założyciel kończył swe pracowite życie u Św. Marcina w Giove, kongregacja joachimitów liczyła już sześć opactw. Nadaremnie lokalny nieprzerwany kult Joachima usiłowano w r. 1346 ukoronować kanonizacją. Mimo to nigdy nie kwestionowano jego wysokich zalet osobistych i prawości jego charakteru. Na ogół nie odmawiano mu też tytułu błogosławionego. Kontrowersyjną okazała się natomiast jego spuścizna literacka. Kwestionowano więc zawarte w jego pismach poglądy egzegetyczne, jego historiozofię, eklezjologię, wykład perspektyw eschatologicznych, reformizm. Podkreślano, że do sformułowań Joachima nawiązywali rozmaici: angielscy lolardzi, czescy husyci, reformatorzy niemieccy XVI stulecia, przedstawiciele romantyzmu, a wśród nich towiańczycy, Mickiewicz, Krasiński, Cieszkowscy, później także mariawici... Powoływali się nań pisarze i działacze mało ortodoksyjni, mimo to samemu Joachimowi nie można wytknąć jakiejkolwiek świadomej heterodoksji lub niesubordynacji. W swej reformatorskiej działalności był zawsze wiernym sługą Kościoła, szczerze przywiązanym do Stolicy Apostolskiej. W ostatnim piśmie,Epistola prologalis, wyznał to bardzo wyraźnie.

====

Święty Klinius z Pontecorvo

Był z pochodzenia Grekiem i optem w benedyktyńskim opactwie
w Monte Cassino. Wybrano go również na przełożonego klasztoru
św. Piotra w pobliżu Pontecorvo. Jego relikwie były tam otoczone czcią.

====

Święty Zozym z Syrakuz (+ ok. 662)

Nie zachował się grecki pierwowzór jego żywota, posiadamy natomiast przeróbkę łacińską. Wcześnie wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego pod wezwaniem św. Łucji w Syrakuzach. Po śmierci opata Fausta został jego następcą. Po długich rządach w klasztorze powołano go na miejscową stolicę biskupią. Zmarł może  w 662 roku, gdy miał dziewięćdziesiąt lat. Zostawił po sobie pamięć wielkiego jałmużnika. W Martyrologium Rzymskim widnieje pod  30 marca, natomiast w synaksariach bizantyńskich wspominano  go w dniu 21 stycznia.

=======

31  MARCA:

Święty Daniel z Murano (+1411)

Był kupcem. Gdy podróżował  w interesach zatrzymał się
w Murano, we Włoszech, gdzie przeżył całkowite nawrócenie. Został kamedułą i wybrał pustelnicze życie. Daniel został zamordowany przez rozbójników.

====

Święty Gwido z Pomposy (+1046)

Urodził się w Casamari koło Rawenny w drugiej połowie X w. Tknięty łaską, rozdał majątek ubogim i pielgrzymim szlakiem podążył najpierw do Rzymu, a potem do Ziemi Świętej. Wróciwszy w strony rodzinne, rozpoczął życie eremickie, ale poddał się kierownictwu opata z Pomposy. Potem przeniósł się do klasztoru Św. Sewera w Rawennie. W 998 roku obrano go w benedyktyńskim klasztorze w Pomposie opatem. Jako taki kładł nacisk na modlitwę i to wszystko, co sprzyja kontemplacji. Bez trudności się nie obeszło. Stawiali je zarówno biskup jak i mnisi, niezadowoleni z reformatorskich poczynań. W tej dziedzinie współpracował ze św. Piotrem Damiani. Henryk III wezwał go potem  do Piacenzy. Jadąc tam, osłabł i w dniu 31 marca 1046 roku zmarł w Borgo San Donnino. W rok później cesarz zabrał jego ciało do Spiry.  Do dziś dnia spoczywa tam w kościele Św. Magdaleny.

====

Święty Renovat z Merida (+633)

Nawrócił się z arianizmu. Wstąpił do klasztoru i został wybrany tam opatem benedyktyńskim klasztorze w Lusitanie (Hiszpania zagarnięta przez Imerium Rzymskie). Później został wybrany biskupem Méridy. Był biskupem przez więcej niż 20 lat.