========

3 GRUDZIEŃ:

Święty Abbo z Auxerre (+860)

Wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru św. Germana w Auxerre,
we Francji. Później został wybrany tam opatem. W 857 roku  został mianowany biskupem w Auxerre i był nim tylko przez dwa lata.
Jest czczony w Auxerre i w klasztorze św. Germana.

======

Święta Attalia ze Strasburga (+741)

Była ciocią ii wychowanicą św. Otylii. Gdy około r. 720 jej ojciec Adalbert, wielmoża alzacki, ufundował w rzymskich ruinach w Salzburgu, w Austrii klasztor żeński pod wezwaniem św. Szczepana, ona została jego pierwszą ksienią. Tam też ją pochowano, a nieco później intensywnie czczono. Posiadamy bardzo piękne okazy tej czci w postaci kryształowego relikwiarza oraz piętnastowiecznego arrasu. Mniej imponujące są późne Żywoty (BHL 740- -741), przyprawione wątkami legendarnymi. Wspomnienie obchodzi się w dniu 3 grudnia.

======
Święty Biryn z  Dorchesteru  (+650)

Był mnichem benedyktyńskim. Został wysłany do Brytanii przez papieża św. Honoriusza i był pierwszym biskupem Dorchesteru. Nawracał ludy zachodniej Saksonii i dlatego jest znany również jako „apostoł Wessexu”. Nawrócił króla zachodnich Saksonów. Podejmował podróże apostolskie. Zmarł  w 650 r.

======

Święty Eloque z Lagny (+666)

Uczeń św. Furseya. Został prawdopodobnie po nim opatem
w benedyktyńskim klasztorze w Lagny, we Francji. ież jako „apostoł Wessexu”. Nawrócił króla zachodnich Saksonów. Podejmował podróże apostolskie. Zmarł  w 650 r.

========

4 GRUDZIEŃ:

Święty Bernard z Parmy (+1133)

Bernard degli Uberti (takie było jego rodowe imię) urodził się we Florencji po r. 1050. Poruszony snem wstąpił po r. 1075 do walumbrozjanów, zakonu wówczas bardzo jeszcze młodego i prężnego. Około r. 1093 wybrano go w San Salvi opatem. W kilka lat później przymuszono do przyjęcia funkcji generała zakonu. Rządził nim prudenter et strenue - roztropnie i sprężycie. Zwróciło to nań uwagę papieża Urbana II, który wezwał go do Rzymu i kreował kardynałem. Walka między papiestwem a cesarstwem osiągała właśnie szczyt. Paschalis II wysłał Bernarda do Lombardii i wyposażając go w pełnomocnictwa legata, polecił mu wyzwolić miasta lombardzkie spod zwierzchnictwa Henryka IV. Wtedy to Bernard uzyskał poparcie margrabiny Matyldy, która poczyniła dlań wiele ustępstw i donacji na rzecz walumbrozjanów. Przywrócił pokój w Parmie, Piacenzy, Pontremoli itd. W samej Parmie doznał niemałych przykrości, nawet zniewag, mimo to nieco później obrano go tam biskupem, co zatwierdził Paschalis II. On też udzielił Bernardowi sakry. Pomimo nowych obowiązków Bernard zachował dotychczasowe funkcje. Wizytując domy swego zakonu i precyzując w niektórych punktach jego regułę, zasłużył sobie na nazwę drugiego założyciela. Natomiast w rządach diecezją nie przykładał wagi do związanego z biskupstwem stanowiska świeckiego i funkcji doczesnych. Przede wszystkim starał się o uspokojenie umysłów. Założył ponadto wiele klasztorów. Szczególną troską otoczył założone przez siebie opactwo w Cavannie, gdzie lubił szukać wytchnienia. W r. 1109 zrezygnował z funkcji generalskich. Wkrótce wziął udział w dramatycznych układach Paschalisa II z Henrykiem V i wraz z papieżem był przez kilka dni więziony przez cesarza. W r. 1115, wezwany przez margrabinę Matyldę, towarzyszył jej ostatnim chwilom. Następnie wspomagał moralnie swych diecezjan, których zaatakowała Cremona. W czasie synodu w Piacenzy zetknął się z Bernardem z Clairvaux. W r. 1133 towarzyszył nowemu papieżowi i cesarzowi Lotarowi w drodze do Rzymu. Wróciwszy w orszaku cesarza do Parmy, poczuł zbliżający się koniec. Wezwał wówczas do siebie mnichów z ukochanego opactwa w Cavannie i otoczony przez nich oddał Bogu ducha 4 grudnia 1133 r. Rychło począł się spontaniczny i powszechny jego kult. Przejawił się on również żywo w sztuce, zwłaszcza w sztuce renesansu. Malowali go m.in. Correggio, Perugino, Andrea del Sarto. Relikwie spoczywają w katedrze w Parmie, a miasto czci go jako swego patrona.

======

Święty Sola (+794)

Około 743 r. przybył na prośbę Bonifacego z Anglii do Niemiec. Mnichem benedyktyńskim i kapłanem został prawdopodobnie we Fuldzie. Około 750 r. osiedlił się w Husen (Solnhofen), w pobliżu dworu królewskiego, i zajął się ewnagelizacją. Karol Wielki ofiarował mu w 793 r. -miejsce, na którym mieszka-. W testamencie przekazał je opactwu we Fuldzie, które w Husen ustanowiło przeorat. Święty zmarł  4 grudnia 794 r. W 838 lub w 839 r. diakon Gundram, z upoważnienia biskupa, dokonał podniesienia jego relikwii, a swego przyjaciela Ermenrycha skłonił do zredagowania żywota. W 819 r. zbudowano też nad jego grobem bazylikę, z której część zachowała się po dzień dzisiejszy.

Święty Gerald z Bragi (ok. 1050 –1109)

Urodził się w Cahors około r. 1050. Rodzice oddali go jako oblata mnichom benedyktyńskim z Moissac. Wykształcono go tam 
i wyświęcono. Spełniał następnie zadania bibliotekarza, opiekuna oblatów i kantora. Przez jakiś czas przebywał w Tuluzie i wtedy zapewne zetknął się z Bernardem z Sédirac, arcybiskupem Toledo. Prałat rekrutował duchownych do swej metropolii, dzięki czemu Gerald pojawił się niebawem w Hiszpanii, a w r. 1096 był już biskupem Bragi. Na stolicy tej zasiadał przez lat dwanaście, ale dokonał dzieła wielkiego.  Dzięki dwom podróżom ad limina uzyskał dla Bragi prawa metropolitalne, a dla siebie paliusz. Tę niezależność wywalczył sobie mimo energicznej i nie przebierającej w środkach aktywności biskupa Compostelli. We wszystkim popierał go hrabia Portugalii, Henryk Burgundzki. Zdobywając jako sufraganie Astorgę, Lugo, Tuy, Mondonedo, Orense, Porto, Koimbrę, Vizeu i Lamego, Gerald kładł podwaliny pod całkowite wyodrębnienie się kraju, ale wedle wszelkiego prawdopodobieństwa z konsekwencji aktu sprawy sobie nie zdawał.  W samej diecezji także dokonał wiele. Poparł więc zorganizowanie szkoły kapitulnej w Bradze, reaktywował budowę katedry, przewodniczył synodom diecezjalnym, troszczył się o rzymskie księgi liturgiczne, porządkował sprawy małżeńskie, wizytował parafie. Był może ponadto autorem reformatorskich zarządzeń o dziesięcinach, natomiast klasztory zachęcał do przyjmowania obserwy benedyktyńskiej oraz reform z Cluny. Wyczerpany pracami, zmarł w czasie wizytacji duszpasterskiej w Bornes w dniu 5 grudnia 1109 r. Pochowany został w katedrze w Bradze. Czczą go tam po dziś dzień jako patrona archidiecezji.

======

Święta Bazylissa z Oehren (+780)

Ksieni w benedyktyńskim opactwie w Trier i Oehren, w Niemczech.

======

Święty Gerbold z Bayeux (+690)

Wstąpił do benedyktyńskiego opactwa w Livray, które ufundował. Został mianowany biskupem w Bayeux, we Francji.

======

Święta Krystyna z Markyate (+1160)

Mniszka benedyktyńska i pustelnica w Markgate, w Anglii. Była duchowym kierownikiem błogosławionego Rogera z St. Alban.

======

Święty Zygyran (+655)

Nazywany jest również Cyran, Siran lub Sigiramn. Urodził się w szlacheckiej rodzinie w Berry, we Francji. Był synem biskupa z Tours. Był podczaszym królewskim na dworze króla Cloitara II. Służył jako archidiakon w Tours i ufundował klasztory w Meobecq i Lonrey, gdzie został opatem. Klasztor w Lonrey później nazwano Saint-Cyran. Kiedy jego ojciec zmarł bardzo nadwyrężył swoje zdrowie, gdy został aresztowany z powodu popadnięcia w szaleństwa.  Później opuścił klasztor i udał się w pielgrzymkę do Rzymu.

Święty Gerard z Cluny (+1109)

Urodził się prawdopodobnie w Ratyzbonie. Tam też otrzymał wykształcenie w szkole kapitulnej, a następnie sam nauczał. W r. 1063 towarzyszył swemu przyjacielowi, Ulrykowi z Freisingu, w podróży do Rzymu.  Po powrocie porzucili życie wśród świata i zdecydowali się zostać mnichami benedyktyńskimi w Cluny. Gdy Aleksander II wezwał go do Rzymu, Gerald był już tam przeorem. W r. 1067 lub 1072 został kardynałem i biskupem Ostii. Potem jako legat papieski przemierzał Francję i południową Hiszpanię. W r. 1072 przewodniczył synodowi w Clermont oraz następnemu w Chalon-sur-Saône.
W Chartres, Tours, Paryżu i Reims wziął udział w następnych zebraniach. Grzegorz VII wezwał go do powrotu. Potem wysłał do Niemiec dla pojednania Henryka IV ze Stolicą Apostolską. Z jego rąk cesarz przyjął absolucję i przyrzekł wspomagać w poczynaniach reformatorskich. W r. 1075 znów był we Francji, gdzie uczestniczył m.in. w załatwianiu sprawy Berangera z Tours. Gdy w roku następnym wracał do Italii, pochwycił go Dionizy z Piacenzy, zwolennik cesarza, który znów zerwał z Grzegorzem VII, ale w styczniu 1077 r. był już u boku papieża i towarzyszył mu, gdy w Canossie cesarz deklarował submisję. Gerald zmarł w tym samym roku, może 6 grudnia, to znaczy w dniu, w którym wspominać go będą mnisi opactwa w Cluny. W Ostii i w Velletri czcić go będą jako świętego.

======

Święta Gertruda Starsza (+649)

Gdy owdowiała wstąpiła do benedyktyńskiego opactwa, które ufundowała w pobliżu Douai, we Francji. Tam została wybrana ksienią.

========

8 GRUDZIEŃ:

Święty Romaryk z Remiremont (+653)

Jedyny o tym imieniu w hagiograficznych wykazach. Nazywany jest również Romeryk. Był synem jednego z tych potężnych rodów Austrazji, Merowingów, które w czasach Teudeberta II i Chlotara II wywierały wielki wpływ na rządy krajem. Niektóre z późnych utworów hagiograficznych utrzymywały, że był żonaty i że jego liczni potomkowie zajmowali później rozmaite stanowiska kościelne. Nie wydaje się to odpowiadać prawdzie. Nawrócił się pod wpływem św. Amata kiedy służył na dworze króla Klotaira II. Nie był jeszcze związany węzłami rodzinnymi, gdy pociągnął go przykład Kolumbana, o którym zapewne głośno było wówczas na dworze. Udał się tedy do Luxeuil i został tam mnichem. Wtedy też zetknął się i zaprzyjaźnił ze św. Amatem. Gdy około 620 roku dostał lub - jak chcą inni - odzyskał od króla posiadłość Villa Habendum, założył tam z Amatem nowy klasztor, który na modłę klasztornego ośrodka w Agaunum (St. Moritz) był klasztorem podwójnym, tzn. miał także w pobliżu dom dla zakonnic. Położone wysoko w Wogezach opactwo nazywać się będzie później Remiremont (od Remiré). Romaryk był po Amacie jego drugim opatem. Został wybrany w 623 roku i był opatem przez 30 lat. Ustanowił laus perennis  (laus perennis  (które występowały jako siedem chórów). I kierował nimi gdy św. Arnulf z Metzu osiadł w pobliskiej pustelni w 629 roku. Zmarł 8 grudnia około r. 653  po wyruszeniu do Franków na dwór królewski
z prośbą  do prawnego wybrania Dagoberta na tron. W r. 1051 Leon IX kazał jego śmiertelne szczątki przenieść na bardziej zaszczytne miejsce. Dokonano w ten sposób obrzędu, który spełniał wówczas tę samą rolę, co późniejsza kanonizacja.

======

Święta Guntylda z Ohrdruf (+748)

Ksieni w benedyktyńskim opactwie w Wimborne, w Anglii. Święty Bonifacy poprosił ją by przybyła do Niemiec. Została ksienią w benedyktyńskim opactwie w Turyngii. Zachowywała jednak bliski kontakt ze swoją rodzinną wyspą. Powróciła do Anglii i nadzorowała szkoły, które założyła w Anglo-saskim królestwie.

======

Święty Teobald z Vaux-de-Cernay (+1247)

Urodził się około 1200 r. na zamku w Marly jako pierworodny syn Bucharda de Montmorency. Przez jakiś czas uprawiał rzemiosło rycerskie, ale około 1225 r. wstąpił do Cystersów w Vaux-de-Cernay. W pięć lat później wybrano go przeora, zaś w latach 1235-1247 przyszło mu pełnić godność opata. Również i wtedy pozostał zakonnikiem wielkiej pokory, dobroduszności i wierności regule. Jego przyjaźń
i wstawiennictwo modlitewne bardzo cenił król Ludwig IX. Na życzenie tego monarchy Teobald razem z jakimś innym opatem ułożył oficjum ku czci Korony Cierniowej. Zmarł 7 grudnia 1247 r. Wspomnienie obchodzono 8 grudnia lub 8 lipca.

Święty Angilram z Saint-Riquier  (ok. 975–1045)

Urodził się około r. 975 w okolicach benedyktyńskiego opactwa w Saint-Riquier (Ponthieu) , a kształcił w nim samym. Tam też w r. 984 przywdział habit mnicha. Potem studiował u Fulberta w Chartres. W latach 1016 lub 1020 towarzyszył Robertowi Pobożnemu  w podróży do Rzymu. Na życzenie króla został opatem w macierzystymSaint-Riquier. Utrudził się wiele, odnawiając budynki klasztorne, troszcząc się o przynależne dobra, reorganizując bibliotekę. Dzięki niemu skopiowano liczne rękopisy. Sam w opactwie nauczał i wierszował rozmaite historie. Nazwano go, dlatego –Mądrym- (le Sage).  Zmarł 9 grudnia 1045 r.

======

Święty Balda z Jouarre (+VII w.)

Ksieni w benedyktyńskim opactwie w Jouarre, w Meaux, we Francji. Jej relikwie znajdują się w kościele w Nesle-la-Réposte, w diecezji Troyes.

======

Święta Etelgiva z Shaftesbury (+896)

Była córką króla Alfreda Wielkiego i św. Eteldwity ksieni w benedyktyńskim klasztorze w Shaftesbury, w Anglii.

Święty Jan Roberts (1577- 1610)

Urodził się w 1577 roku w Walii. Był anglikaninem. W 1600 roku  przeszedł na katolicyzm w Compostelli i  został benedyktynem. Był współzałożycielem benedyktyńskiego klasztoru św. Grzegorza w Douai, który został przeniesiony później do Downside. Wyświęcony został na kapłana w Hiszpanii. Gdy wrócił do Anglii był kilkakrotnie więziony. Heroiczna jego ofiarność w czasie zarazy w 1603 roku zjednała mu ogólna cześć. W 1610 roku został powieszony i ćwiartowany za to że był kapłanem, w Tyburn w  Londynie, w Anglii, za panowania króla Jakuba I. został powieszony na tej samej szubienicy, co 16 innych bandytów. Beatyfikowany ostał w 1929, a kanonizowany w 1970 roku.

======

Święty Florencjusz z Carracedo (+1156)

Opat  benedyktyński szanowany przez  Alfonsa VII, króla Leónu
i Kastylii w Hiszpanii. Opactwo po jego śmierci przyjęło regułę cysterską.

======

Święty Guitmar (+765)

Czwarty opat w benedyktyńskim opactwie Saint-Riquier,
we Fransji.

======

Święty Hildemar z Beauvais (+844)

Był mnichem w benedyktyńskim klasztorze w Korbei. Później został biskupem  w Beauvais, we Francji konsekrowany w 721 roku.

======

Święty Luceriusz (+739)

Był młodzieńcem, kiedy wstąpił klasztoru benedyktyńskiego w Farfa, we Włoszech. Został wybrany opatem po św. Tomaszu z Maurienne.

======

Święty Tomasz z Farfy (+ok. 720)

Do Italii przybył z ziemi Franków. Urodził się w Savoy. Pod koniec VII stulecia z pomocą Faroalda II, księcia Longobardów, odnowił opactwo benedyktyńskie w Farfie, we Francji, założone ongiś przez Wawrzyńca Oświeciciela. Kierował nim potem jako opat. Udał się z pielgrzymką do Rzymu. Kiedy wrócił obrał życie pustelnicze  w pobliżu Farfy. Zmarł 10 grudnia około 720 roku. Wedle miejscowego martyrologium wspomnienie świętego opata obchodzono w Farfie w dniu 10 września.

Błogosławiony Dawid z Himmerod (+1179)

Mnich klasztoru cysterskiego w Hemmenrode. Urodził się we Florencji. Chciał dołączyć do Clairvaux. Z powodu swojej słabości został w końcu przyjęty do liczby braci, Bernard ujawnił świętość jego zmiany. Został następnie wysłany przez niego do Hemmenrode, aby założyć klasztor reformy cystersów i zmarł w 1179 roku

======

Święty Fidweten (+888)

Mnich w benedyktyńskim klasztorze w Brytanii, we Francji i uczeń św. Konvoyona.

========

12 GRUDZIEŃ:

Święta Edburga z Thanet (+751)

Pochodziła z rodziny królewskiej z Kent, w Anglii. Wstąpiła do klasztoru benedyktyńskiego i została wybrana ksienią po św. Mildredzie w opactwie benedyktyńskim w Minster na wyspie Thanet. Prowadziła korespondencję ze św. Bonifacym, z którym spotkała się podczas pielgrzymki do Rzymu. Edburga wspomagała misję św. Bonifacego, który wybudował klasztor dla jej wspólnoty.

======

Święta Agata z Wimborne (+790)

Żyła w VIII w. Była uczennicą św. Lioby, założycielki benedyktyńskiego klasztoru w Bischofsheim i współpracownicy św. Bonifacego. Gdy Rudolf z Fuldy pisał życiorys tej ostatniej, korzystał  z informacji dostarczonych mu przez Agatę. Menologia benedyktyńskie wspominają ją 12 grudnia.

======

Święty Grzegorz z Terracina (+570)

Uczeń św. Benedykta. Został mnichem w benedyktyńskim klasztorze w Terracina , we Włoszech razem ze swoim bratem św. Specjozusem  papież, św. Grzegorz Wielki pisał o nim w Dialogach.

========

13 GRUDZIEŃ:

Święta Otylia z Hohenburga (+720)

Była prawdopodobnie córką alzackiego księcia Adalryka (Eticha, Etticona) i wespół z nim założyła klasztor benedyktyński  w Hohenburgu, nazwany później (X w.)Odilienburg (Mont-Sainte-Odile). Ona też była jego pierwszą ksienią, może również założycielką klasztoru w Niedermünster. Zmarła około 720 roku. 
Nic ponadto o niej pewnego nie wiemy. Późny życiorys, z końca X w.,  jest przesycony elementami legendarnymi, częściowo także zapożyczonymi z życiorysu św. Salabergi, ksieni z Laon. Życiorys ten opowiada, jak to Otylia urodziła się ślepa i dlatego została przez ojca przeznaczona na zabicie; jak pośród przedziwnych okoliczności została uratowana przez zakonnice (w Baume-les-Dames-), jak zetknęła się następnie ze swoim bratem itd. Od IX w. kult świętej upowszechnił się w Alzacji, a potem w Szwajcarii, południowych Niemczech i gdzie indziej. Do jej grobu zaczęli ściągać liczni pielgrzymi, zwłaszcza gdy rozeszła się wieść, że woda ze źródła w Odilienburgu zawiera właściwości lecznicze. Otylia uchodzi za patronkę Alzacji, a także za orędowniczkę w chorobach oczu, uszu i bólach głowy. Jako taką czci ją także lud w Polsce. Wspomnienie przypada 13 grudnia.

======

Święta Edburga z Lyminge (+VII w.)

Mniszka w benedyktyńskim klasztorze w Kent, w Anglii.była wzorem świętości.

======

Święte Einhilda i Roswinda (+VIII w.)

Wstąpiły do benedyktyńskiego klasztoru w Hohenburgu, w Alsace, we Francji. Roswinda była siostrą św. Otylii. Einhilda została wybrana ksienią w Niederümnster, w pobliżu Hohenburga.

======

Święta Elżbieta Rose (+1130)

Fundatorka i ksieni w benedyktyńskim klasztorze w pobliżu Courtenay, w Loiret, we Francji.

Święty Agnellus Neapolu (+596)

Urodził się w tym mieście około r. 530. Wcześnie został mnichem. Przez pewien czas przebywał w pustelni. Potem został opatem benedyktyńskim klasztorze w pobliżu Neapolu. Zmarł w wieku 60 lat, około r. 596. Wspominany w kalendarzach pod dniem 14 grudnia, czczony jest jako patron miasta Neapolu. Był cudotwórcą.

======

Święty Folkuin z Thérouanne (+855)

Był synem bastarda, a wnukiem Karola Młota. Po śmierci Erkembalda obrano go biskupem Thérouanne. Sakry udzielił mu Ebbon, arcybiskup Reims. W r. 816 uczestniczył w koronacji cesarza, a w latach 836-853 w kilku synodach. Był wiernym sprzymierzeńcem Ludwika Pobożnego. W r. 834 przyczynił się do jego powrotu na tron, a w r. 839 do pojednania z synami. Wielką troską otaczał opactwo benedyktyńskie w Sithiu. Gdy się zestarzał, przestał uczęszczać do chóru, ale gdy w r. 853(-) Karol Łysy naznaczył mu następcę, obłożył go jako uzurpatora ekskomuniką. Zmarł w r. 855. Wspomnienie obchodzono 14 grudnia. W r. 928 dokonano u Św. Bertyna uroczystej elewacji jego szczątków. Natomiast w latach 968-990 wnuk jego brata, wspomniany powyżej, skomponował Vita Folcuini.

========

15 GRUDZIEŃ:

Święty Adalbero z Metz (+1005)

Wstąpił do benedyktyńskiego  w Gorze. Został później mianowany biskupem w Verdun, we Francji w 984 roku. W tym samym roku został biskupem w Metz, gdzie ufundował klasztor kluniacki. Miał wpływ na swoją epokę.

======

Święty Maryn z Cava dei Tirreni (+1170)

Rządził tym klasztorem pod Salerno od r. 1146. Gdy udał się do Rzymu po błogosławieństwo opackie, Eugeniusz III obdarzył go wieloma dobrodziejstwami i przywilejami. Podporządkował mu też wiele innych filialnych klasztorów. W 1150 r. jego podwładni osiedlili się w Neapolu, a w cztery lata później z kolei król Wilhelm, zwany Złym, udzielił im swych przywilejów. Kongregacja Maryna zyskała dzięki temu na znaczeniu. On zaś, wsławiony cnotami i mądrymi rządami, zmarł 15 grudnia 1170 r. Mnisi otaczali go przez wieki kultem, ale nie zatroszczyli się o jego formalne potwierdzenie. Aprobował go dopiero w r. 1928 Pius XI.

Święta Adelajda z Burgundii (931-999)

Była córką Rudolfa II, księcia burgundzkiego. Urodziła się w 931 roku.Wcześnie wydano ją za Lotara II, króla Italii, któremu urodziła córkę Emmę. W 20 roku życia owdowiała. Zaznała wtedy wielu cierpień, które utwierdziły ją w świętości. Uszedłszy z więzienia, dostała się pod opiekę Ottona I Wielkiego, który wkrótce pojął ją za żonę. Otrzymawszy w  962 roku tytuł cesarski, okazała niepospolite zalety umysłu i serca i tak stała się najwybitniejszą postacią kobiecą X stulecia. W 955 roku powiła późniejszego Ottona II. Wkrótce potem została regentką, a w  973 roku po raz drugi straciła męża i wkroczyła w nowy okres cierpień. Sprawowała rządy za małoletniego Ottona II, swego syna, a później  za małoletniego Ottona III, swego wnuka.  Po śmierci niechętnej sobie i zazdrosnej synowej, cesarzowej Teofano, została znów regentką i rozwinęła szeroką działalność publiczną. Wrodzona szlachetność  i umiłowanie pokoju wstrzymywały ją od spraw narażających na rozterki i spory. Doradcami jej byli św. Adalbert magdeburski i opat benedyktyński św. Odylon z Cluny. W 993 roku uspokoiła królestwo burgundzkie, następnie zaś wizytowała uposażone przez siebie klasztory oraz tworzyła nowe fundacje. Pod koniec życia usunęła się dobenedyktyńskiego klasztoru Seltz nad Renem (k. Strasburga)  w Alzacji, gdzie umarła w 69 roku życia w 999 roku. W Alzacji zaczęto ją wkrótce czcić jako świętą, a jej duchowy kierownik, św. Odylon, opat z Cluny, napisał jej Żywot. Urban II kanonizował ją w  1097 roku. Wspomnienie Adelajdy obchodzi się 16 grudnia. W sztuce przedstawiana jest zazwyczaj z modelem kościoła w ręku lub jako jałmużnica,  a także z insygniami władzy królewskiej.

======

Święty Ado(n) z Vienne (ok. 800- 875)

Urodził się około 800 roku. Wykształcenie otrzymał  w benedyktyńskim opactwie w Ferri-res. W latach 841-853 przebywał jako nauczyciel w benedyktyńskim opactwie Prüm. Przez jakiś czas przebywał też może w Italii. Później zaś działał w Lyonie, skąd w  859 roku lub następnym powołano go na arcybiskupstwo w Vienne. Był wybitnym dostojnikiem kościelnym ówczesnej Francji. Najpierw popierał Karola Łysego, ale w sporze o małżeństwo Lotara opowiadał się za rozstrzygnięciami Mikołaja I. ZredagowałKronikę świata, która większą wartość posiada poczynając od r. 814, oraz życiorysy kilku świętych lokalnych. Przez nierozważne ingerencje
w spuściznę martyrologiczną (zafałszowanie tzw. Parvum Romanum oraz własną dowolną kompilację) zaciążył fatalnie na rozwoju literatury hagiograficznej. Zmarł 16 grudnia 873 roku.

======

Błogosławiony Rajnald z Bar (+1151)

Był synem hrabiego Milona z Bar-sur-Seine. Wstąpiwszy do cystersów w Clairvaux W 1133 roku został na wniosek św. Bernarda opatem w Cîteaux. Współpracował potem w redagowaniu nowej wersji Instituta generalis Capituli apud Cistercium. Razem z Piotrem Czcigodnym przyczynił się następnie do pojednania Bernarda z Abelardem. Zmarł 16 grudnia 1150 r., w czasie podróży wizytacyjnej w Prowansji. W zakonie czczono go zawsze jako błogosławionego.

Święta Begga z Andenne (+693)

Była córką Pepina z Landen i św. Itty, a młodszą siostrą
św. Gertrudy z Nivelles. Poślubiła Ansegiza, który był synem
św. Arnulfa z Metzu i który został dworzaninem Sigeberta III oraz Childeryka II. Zginął on w 697 roku, zamordowany przez jakiegoś Gundowina, który sam potem zginął z rąk Pepina II z Heristalu, syna zamordowanego. Pepin II założył dynastię Karolingów. Sama Bega długo żyła na zamku w Ch-vremont pod Li-ge. Po śmierci męża obrała stan zakonny i jako mniszka przebywała w ufundowanym przez się klasztorze benedyktyńskimw Andenne pod Namur na rzeką Meuse,
w Belgii. Została wybrana ksienią i była nią aż do swojej śmierci. Zmarła w 693 roku. Od XI w. widniała w martyrologiach. W Martyrologium Rzymskim znajduje się pod dniem 17 grudnia.

======

Święty Eigil z Fuldy (+822)

Pochodził może z terenów położonych między Dunajem a Izerą. 
Był krewnym Sturmiego, założyciela i pierwszego benedyktyńskiego opata we Fuldzie. Sturmi go też wychował i wykształcił, za co odwdzięczył się, pisząc żywot swego mistrza (BHL 7924). Gdy w r. 817 złożono z urzędu benedyktyńskiego opata Ratgera, mnisi na jego miejsce obrali Eigila. Był dobrze usposobiony do uspokojenia umysłów i pogodzenia przeciwieństw. Popierał rozwój wiedzy i sztuki.  Za jego też rządów ukończono budowę kościoła dla konwentu oraz wzniesiono drugi, ku czci św. Michała. Przyjaźń łączyła go z Rabanem Maurem, który z kolei postarał się o zredagowanie żywotów Eigila (BHL 2440-2441), jednego prozą, drugiego wierszem. Eigil zmarł  w r. 822, mając lat siedemdziesiąt. Jak Sturmiego, wspominano go w dniu 17 grudnia.

======

Święty Judicaël (+650)

Król Armoryki, w Brytanii. Abdykował jednak i podobnie jak jego brat święty Judok wstapił do klasztoru benedyktyńskiego. Judicaël spędził ostatnie 20 lat swego życia na modlitwie. Był prostym mnichem.

======

Święty Sturmiusz z Fuldy (ok. 715- 779)

Urodził się około 715 roku w Górnej Austrii, może w Lorch. Wcześnie zetknął się ze św Bonifacym, zaś wykształcenie otrzymał we Fritzlarze. Około 740 roku przyjął święcenia kapłańskie. Działał potem jako misjonarz na terenie Hesji. Z Bonifacym współpracował  w zakładaniu opactwa we Fuldzie. Jako tamtejszy opat wielce przyczynił się do umocnienia materialnych i duchowych podstaw ośrodka. W latach 747 - 748 przebywał na Monte Cassino dla zapoznania się z autentycznym życiem benedyktyńskim. W 751 r. uzyskał dla swego opactwa przywilej egzempcji, a potem zadbał o szczątki zamordowanego (754 r.) Bonifacego. Wszystko to pozyskało mu wielu donatorów, ale także wzbudziło niechęć Lulla, arcybiskupa Moguncji, który pragnął sprawować zwierzchność nad Fuldą. Na skutek sporów z tym ostatnim zesłano go w 763 do Jumieges i dopiero w 765 r. dzięki Pepinowi Małemu został zrehabilitowany. Z Karolem Wielkim utrzymywał stosunki poprawne. 
W 774 r. otrzymał dla swego opactwa immunitety cesarskie, a na początku wojny saskiej duże tereny misyjne nad Diemel i Wezerą. 
W 779 r. towarzyszył Karolowi Wielkiemu w wyprawie przeciwko Sasom, ale w drodze zachorował i wkrótce po powrocie do Fuldy, w dniu 
17 grudnia, zmarł. Świętym ogłoszony przez papieża Innocentego II na drugim soborze laterańskim, w 1139 r. Kult szerzył się przede wszystkim 
w posiadłościach samego opactwa. Dodajmy jeszcze, że pod imieniem Sturmiego pojawiło się nieco pism, nie są one jednakże jego autorstwa. Żywot zaś Sturmiego sporządził Eigil, mnich z Fuldy.

======

Święta Wiwina (+ok.  1170)

Jej curriculum vitae nie odzwierciedliło się dostatecznie jasno 
w dokumentach pisanych. Urodziła się zapewne w jakiejś możnej rodzinie brabanckiej. Pociągnięta ku chrześcijańskiej doskonałości, opuściła dom rodzinny i rozpoczęła życie pustelnicze niedaleko Brukseli. Znalazłszy towarzyszki, założyła tam około r. 1120 klasztor pod wezwaniem Beatae Mariae de Bigardis (Grand-Bigard). Pozostawał on podzwierzchnością opatów benedyktyńskich z Affligem. Istnieje dyplom wystawiony w r. 1133 przez Godfryda, księcia Lotaryngii, na rzecz tego klasztoru. Zachował się też cenny rękopiśmienny Psałterz z pierwszej połowy XII w., który uchodzi za psałterz Wiwiny. Święta, której wczesna cześć poświadczona jest dostatecznie, ale której życiorysu bliżej nie znamy, zmarła 17 grudnia około r. 1170. Pod tym dniem wspomina ją Martyrologium Rzymskie.

========

18 GRUDZIEŃ:

Święty Wunibald z Heidenheim (701- 761)

Był rodzonym bratem św. Wilibalda. Podobne też były koleje jego życia. Urodzony w r. 701 w południowej Anglii, razem z bratem wyjechał w r. 720 do Rzymu i tam zdobył wykształcenie teologiczne. Tam też  w czasie swej drugiej podróży do Wiecznego Miasta św. Bonifacy pozyskał go na współpracownika w ewangelizacji plemion germańskich. Wyświęcony na kapłana (739), pracował Wunibald najpierw w Sülzenbrücken (niedaleko Erfurtu), potem (744-747) w Górnym Palatynacie. Od r. 747 duszpasterzował w Moguncji. W cztery lata później udał się do diecezji swego brata i tam, w lasach Środkowej Frankonii (Hahnenkamm), założył (752) benedyktyńskie opactwo w Heidenheim w celu powstrzymania okolicznej ludności od powrotu do pogaństwa. Zmarł w tym opactwie 18 grudnia 761 r. W szesnaście lat później Wilibald dokonał elewacji nienaruszonego ciała Wunibalda. Nowe Martyrologium Rzymskie wspomina go w dies natalis, w pisowniWinebaldus.

======

Święty Dezyderat (+ok. 700)

Syn św. Waninga. Prawdopodobnie wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru w Fontenelle, który ufundował jego ojciec, który był również mnichem. Jego relikwie czczone są w Ghent, w Belgii.

Błogosławiony Urban V, papież (+1370)

Powiedziano, a powiedziano słusznie, że był najlepszym z papieży rezydujących w Awinionie. Wilhelm Grimoard - bo tak nazywany był przed wstąpieniem na tron papieski - urodził się w 1310 r. w Grisac, pod Mende. Habit benedyktyński przyjął w Chirac. Był wykładowcą prawa  w Montpellier i w Awinionie. Mianowano go potem wikariuszem generalnym w Clermont i w Uz-s. W 1352 r. został opatem w Saint-Germain-d'Auxerre. W dziewięć lat później przeszedł na to samo stanowisko do Św. Wiktora w Marsylii. Za Klemensa VI i Innocentego VI sprawował legacje w Lombardii, Neapolu i Rzymie. 28 września 1362 r. obrano go na papieża. Jako taki okazał się mężem rzeczowym, sprawiedliwym i głęboko pobożnym. Jego reformistyczne aspiracje ujawniły się zwłaszcza wtedy, gdy manifestował swój sprzeciw, dostrzegając kumulacje beneficjów kościelnych. Troska o wyprawy krzyżowe nie przyniosła pożądanych skutków. Piotr Lusignan zdobył na krótko Aleksandrię, ale trwałego powodzenia nie osiągnął. Gdy kardynał Idzi Albornoz zajął na powrót państwo kościelne, papież za namową Karola IV i na prośbę Rzymian, a także takich osobistości jak Petrarka  i Brygida Szwedzka, udał się do Wiecznego Miasta. Zdecydował się na to mimo sprzeciwów dworu francuskiego i francuskich kardynałów. Chciał podnieść Rzym z upadku i na powrót uczynić centralnym punktem odniesienia dla całego chrześcijańskiego świata. Tam w 1368 r. koronował małżonkę Karola IV, Elżbietę, a 18 października 1369 r. przyjął cesarza Bizancjum, Jana V Paleologa. Wyznanie wiary, jakie złożył ten ostatni, nie przyniosło pożądanych konsekwencji. Powstanie  w Rzymie, niepewność i walki stronnictw, jakie tam wkrótce rozgorzały,  a także nieprzyjaźń mediolańskich Viscontich oraz nadciągająca wojna między Francją a Anglią - wszystko to we wrześniu 1370 r. skłoniło Urbana do powrotu do Awinionu. Tam zmarł w kilka miesięcy później, 19 grudnia 1370 r. Pochowano go u Św. Wiktora w Marsylii. Jego grób aż po rewolucję francuską doznawał czci szczególnej. Kult zaaprobował w 1870 r. Pius IX.

======

Święty Bernard Paleara z Teramo (+1122)

Bernard wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru na Monte Cassino. Później został wybrany biskupem w Teramo. Jest patronem Teramo, 
we Włoszech.

======

Święty Rybert z Saint-Oyend (+790)

Opat w benedyktyńskim klasztorze w Saint-Oyend. Nazywany jest również Rybary.

======

Błogosławiony Wilhelm z Fenoglio (+ok. 1200)

Mnich w klasztorze kartuzkim w Casotto. Wcześniej był eremitą.

========

20 GRUDZIEŃ:

Święty Dominik z Silos (ok. 1000-1073)

========

21 GRUDZIEŃ:

Święty Baudakariusz z Bobbio (+650)

Mnich w benedyktyńskim klasztorze w Bobbio, we Włoszech. Jego relikwie zostały przeniesione w 1483 roku. Jest czczony z powodu swojej świętości i wielkiej pobożności.

======

Święty Jan Vincent (+1012)

Urodził się w Ravennie. Był mnichm benedyktyńskim. Później został mianowany biskupem. Po kliku latach zrezygnował i został pustelnikiem w Monte Capriano.

========

22 GRUDZIEŃ:

Błogosławiona Judyta z Disibodenbergu
(ok. 1090–1136)

Urodziła się około r. 1090 w rodzinie grafów von Spanheim. W r. 1106 udała się do samotni w Disibodenbergu, niedaleko Kreuznach (na zachód od Moguncji). Z pustelni tej wyrósł z czasem klasztor mniszek benedyktynek, którym przewodziła Judyta. Jej uczennicą| i następczynią była św. Hildegarda z Bingen. Życiorys tej ostatniej, sporządzony przez Guiberta z Gembloux, stał się najpewniejszym źródłem do poznania naszej Judyty. Jest to zarazem świadectwo kultu, jakim ją rychło otoczono. Judyta zmarła w r. 1136. Martyrologia benedyktyńskie wspominają ją jako błogosławioną w dniu 22 grudnia.

======

Błogosławiony Adam z Saksonii (+1210)

Był mnichem cysterskim w Lokum, w Saksonii, żył w XIII wieku. Jego wspomnienie obchodzi się 22 grudnia.

========

23 GRUDZIEŃ:

Święty Fritbert z Hexham (+766)

Nazywany jest również Fridebert. Był mnichem benedyktyńskim. Na biskupa Hexham został mianowany po św. Akce.

======

Święty Vintila z Orensee (+890)

Mnich benedyktyński. Później został pustelnikiem w Pugino,
w Galicji, w Hiszpanii. Vintila przyciągnął do siebie wielu uczniów
i pielgrzymów z powodu wielkiej jego świętości i surowego trybu życia.

========

24 GRUDZIEŃ:

Święta Adela z Pfalzel (+735)

Święta nosząca to imię zmarła ok. 730 roku. Była siostrą św. Irminy, założycielki klasztoru w Echternach. Zrazu żyła w małżeństwie i miała kilkoro dzieci. Owdowiawszy wstąpiła do klasztoru i została  ksienią założonego przez siebie benedyktyńskiego klasztoru w Pfalzel pod Trewirem. Należy ją także utożsamić z opatką znaną z itinerarium św. Bonifacego (722). Podniesienie jej szczątków, równoznaczne podówczas z kanonizacją, nastąpiło w r. 1072. W okolicach Trewiru po dziś dzień zachowała swą popularność. Pamiątkę jej obchodzi się  24 grudnia.

======

Święta  Irmina z Oeren (+708)

Wedle Vita, pisanej około r. 1100 i przyprawionej wyraźnie elementami tendencyjności, była fundatorką opactwa benedyktyńskiego w Ohren koło Trewiru, a córku króla Dagoberta (św. Adela, ksieni klasz­toru w Pfalzel k. Trewiru, także miała być córką tego władcy). Z innych świadectw wyni­kałoby raczej, że była wielką dobrodziejką św. Wilibrorda i w czasie od 697 do 704 r. obda­rzyła go wieloma donacjami, m.in. swą -willą- w Epternach. Przypuszczali niektórzy, że była teściową Pepina, ale dowodów na to nie ma. Więzy pokrewieństwa łączyły ją raczej z księ­ciem Teodardem, tym który sprawował zwierzch­nictwo nad Epternach. Zmarła około r. 708. Od XI stulecia czczono ją w Trewirze; wspom­nienie obchodzono  24 grudnia.

========

25 GRUDZIEŃ:

Święty Piotr Czcigodny (Venerabilis) z Cluny
(1094-1156)

Urodził się w 1094 r. w Owernii. Zwał się zrazu Maurycym de Montboissier. Rodzice powierzyli go jako oblata przeoratowi benedyktynów w Sauxillanges. W 1109 r. złożył profesję zakonną. Był potem przeorem w Vézelay i w Dom-ne. W sierpniu 1122 r. obrano go opatem w Cluny. Był nim do swej śmierci, która nastąpiła 25 grudnia 1156 r. W czasie swych długoletnich rządów przystosował upadającą gospodarkę do zmieniających się warunków. Śledził pilnie rozwój zakonu, w czym pomocnymi były mu podróże do Anglii, Italii i Niemiec. Jego poglądy na monastycyzm stały się okazją do polemiki z Bernardem  z Clairvaux. Był osobowością pociągającą i wrażliwą, mężem modlitwy i wielkiego serca. On to w Cluny przygarnął wygnanego i potępianego Piotra Abelarda. Nastawiony był wobec swych przeciwników życzliwie. Pozostawił po sobie kilka dziełek apologetycznych: Tractatus adversus Petrobrusianos haereticos, Summula quaedam brevis contra haereses et sectam diabolicae fraudis Saracenorum oraz Tractatus adversus Iudaeoreum inveteratam duritiem. To ostatnie było najlepszym dziełkiem epoki w określonej materii. W De miraculis pozostawił interesujące świadectwo średniowiecznego pojmowania świętości. Kazał przetłumaczyć na łacinę Koran. Z dziełka, napisanego na temat Księgi islamu, ostały się tylko dwa rozdziały. Ułożył też kilka hymnów liturgicznych i innych utworów poetyckich. Ułożył także teksty do oficjum na święto Przemienienia Pańskiego. Do tego wszystkiego dochodzi jeszcze jego obfita korespondencja. Był umysłem oryginalnym, zawsze nastawionym ugodowo, można śmiało powiedzieć - ekumenicznym. Jego żywot wkrótce po 1156 r. napisał Rudolf, mnich z Cluny, a potem opat. Podkreślał on, że naczelną cechą św. Piotra było umiłowanie i pragnienie pokoju. Potomni obdarzyli go wielce znaczącym przydomkiem Czcigodny. U benedyktynów wspomina się go razem z innymi świętymi opatami tego ośrodka w dniu 11 maja.

Oczyśćcie oczy waszego serca, tak przez czystą intencję, jak i prez święte cnoty, a staniecie się godni oglądać Chrystusa na Jego górze, przemienionego już nie w cielesnej chwale, jak niegdyś, ale w chwale duchowej; a jednocześnie wy sami zostaniecie przemienieni w nadziei i miłości, zanim jeszcze nadejdzie dla was czas oglądać Go twarzą w twarz w przyszłym wieku. Apostoł stwierdza : Przemieniamy się z chwały w chwałę za sprawą Ducha Pańskiego (por. 2 Kor 3,18), to znaczy z chwały wiary w chwałę kontemplacji, z chwały cnoty w chwałę radości, z chwały zasługi  w chwałę nagrody, a to za sprawą Ducha Pańskiego. Wyrażając sprawy Ducha duchowymi słowami (por. 1 Kor 2,13), Apostoł poucza nas, że Duch Boży rozlewa na nas tu na ziemi obfitość łaski, w przyszłości zaś da nam ogrom chwały
(Piotr Czcigodny, List do mnichów z Góry Tabor)

======

Święty Adalsinda z Hamay (+715)

Pochodziła z rodziny, z której wywodziło się wielu świętych. Była najmłodszą córką św. Adalbalda i św. Rychtrudy. Świętoć wyssała jakby z mlekiem matki. Już od najmłodszych lat gardziła wszelkimi godnościami , wymaganiami i honorami tego świata Wstąpiła do benedyktyńskiego klasztoru Hamaye-les-Marchiennes, w pobliżu Arras, we Francji,  który założony był przez jej ciocię - św. Gertrudę.  Jej siostra św. Euzebia była tam ksienią. Zmarła w 715 roku. Jej święto obchodzi się 25. grudnia , u Ferrariusa natomiast 12. maja, tam gdzie obchodzi sie tego dnia również święto jej świętej matki. Wydaje się, że z tego właśnie powodu obchodzi się tam jej wspomnienie.

======

Święta Alburga z Wilton (+800)

Urodziła się w Wessex, w Anglii. Była siostrą króla Wessex, Egberta. Alburga już od wczesnych lat wyróżniała się pobożnością. Wyszła za mąż za Wulfstana z Wiltshire. To małżeństwo było zawarte z politycznego skoligacenia. Ufundowała opactwo benedyktyńskie w Wilton. Pośmierci męża wstąpiła do niego i została wybrana ksienią.

========

26 GRUDZIEŃ:

Błogosławiony Daniel od Villiers

Mnich w cysreskim klasztorze w Villers, w Brabancji.

======

Święty Obert (Otbert) z Himmerod (+przed 1222)

Brat zakonny w klasztorze cysterskim w Hemmenrode. Od młodości nosił jarzmo Pana, wyróżnił się wszelkimi cnotami w zakonie, szczególnie w ofiarnej miłości którą przekazywał chorym jako pielęgniarz, czynił to przez 30 lat. W tym czasie ogarniały go samego przez 20 lat cierpienia, które Szczepana, kiedy to słyszał niebiańskie chóry, zapowiadające jego śmierć, odszedł łagodnie i spokojnie do Pana.

========

27 GRUDZIEŃ:

Święty Walto z Wessobrunn (+1156)

Jako opat klasztoru benedyktyńskiego, położonego w Górnej Bawarii, zasłynąć miał z wielkiej dobroci, a ta dobroć zjednała opactwu wielu przyjaciół. Zmarł 27 grudnia 1156 r. Rychło otoczyła go cześć świadczona świętym Pańskim. Od 1200 r. obchodzono już jego liturgiczne wspomnienie. W 1904 r. relikwie przeniesiono za główny ołtarz kościoła parafialnego.

========

28 GRUDZIEŃ:

Święty Otto z Niederaltaich (+1344)

Razem ze swym bratem Hermanem i uczniem Degenhardem stanowi grupkę mnichów-eremitów, czczonych w Niederaltaich, w pobliżu Pasawy. W czasie jakiejś pielgrzymki przyjął razem z bratem habit, przy czym ten ostatni został konwersem, on zaś był kapłanem. Herman w r. 1322 osiadł w pustelni. W cztery lata później zakończył życie. Otto tymczasem posiadał erem w Lesie Czeskim i tam przebywał przez lat dziesięć. Wrócił potem do Bawarii i osiadł w pustelni, uświęconej pobytem brata. Przebywając w niej, nawrócił wielu grzeszników. W końcu razem z Degenhardem przeniósł się do Frau­enbergu pod Hengersburgiem. Zmarł tam w r. 1344. Degenhard zmarł w trzydzieści lat póź­niej przy kapliczce, którą dedykował św. Bar­tłomiejowi. Mnisi  Niederaltaich pochowali Ottona w koś­ciele, tuż obok ołtarza świętych Benedykta i Godeharda. Wspomnienie obcho­dzone było 28 grudnia.

======

Święty Antoni z Lérins (+ok. 520)

Pochodził z Pannonii, żył jako pustelnik w różnych miejscowościach na północ od Alp. Szukając zupełnego odosobnienia, udał się do Galii
i został w końcu mnichem  w Lérins.

========

29 GRUDZIEŃ:

Święty Ebrulf z Ouche (+706)

Nazywany również Ebrulfus lub Evroult. Urodził się w 626 roku
w  Bayeux, we Francji a żył jako asceta w Normandii, gdzie po dziś dzień,
w departamencie Orne, kilka miejscowości nosi nazwy utworzone od jego imienia. Wedle późnych hagiografów, którzy czerpali może z lokalnych tradycji, był możnowładcą, a potem dostojnikiem na dworze Chlotara I. Zrezygnował jednak z zaszczytnych funkcji oraz ze współżycia z żoną, aby w głębokich lasach wieść życie oddane wyłącznie Bogu. Udał się opactwa Deux Jumeaux w Bayeux. Potem żył jako pustelnik w lesie Ouche w Normandii. Nawrócił tam spotkanych rozbójników, a niektórych przygarnął jako mnichów do siebie dla których wybudował klasztor benedyktyński. Inne klasztory podążyły jego wzorem. Zmarł ponoć 29 grudnia 706 r. jako osiemdziesięcioletni starzec.

======

Święty Albert  z Gambron (+VII w.)

Opat w małym benedyktyńskim klasztorze w Gambron, we Francji, który też zbudował.

======

Święty Girald z Fontenelle (+1031)

Jest nazywany czasami Girard lub Giraud. Był opatem
w benedyktyńskim klasztorze Saint-Arnoul. Książe Normandii, Ryszard IV ustanowił go opatem w benedyktyńskim opactwie w Fontenelle, we Francji. Został zamordowany przez zirytowanego mnicha gdy uczestniczył w zakwestionowaniu zdania mnichów swojej wspólnoty.

========

30 GRUDZIEŃ:

Święty Egwin z Worcester (+717)

Ził a angielskiej, szlacheckiej rodziny. Był zrazu mnichem, potem opatem w Cronuchome. W r. 693 powołany został na stolicę biskupią w Worcesterze. Ponieważ gorliwie bronił świętości małżeństwa i przeprowadzał reformy obyczajowe, miał popaść w zatarg z królem. Chcąc oczyścić się z zarzutów, bądź też kierowany pragnieniem odbycia pielgrzymki, wybrał się do Rzymu i wówczas od papieża otrzymał zgodę na rezygnację z biskupstwa. Objął wtedy stanowisko opata w założonym przez siebie klasztorze w Evesham, w Mercji pod wpływem wizji otrzymanej od Maryji. W 709 roku powrócił do Rzymu i towarzyszył królowi Mercji, Kenredowi. Zmarł 30 grudnia 717 r. W martyrologiach był jednak wspominany 11 stycznia, a w diecezji Worcester obchodzono jego pamiątkę 30 listopada oraz 10 września.

======

Święty Ryszard z Aduard (Adwerth) (+1266)

Pochodził z Anglii, ale na studia przybył do Paryża. Pewna niewiasta, która żyła w rekluzji, przepowiedziała mu, że stanie się ozdobą Fryzji. Podążył tam w towarzystwie trzech pielgrzymów, potem wstąpił do cystersów w Adwerth. Zasłynął z umiłowania modlitwy liturgicznej. Jej teksty recytował bez przerwy także poza oficjum. Zmarł 21 grudnia 1266 r., ale menologia cysterskie wspominały go w dniu 30 grudnia._

-------

31 GRUDZIEŃ

Święta Offa (+1070)

Ksieni w benedyktyńskim klasztorze sw. Piotra w pobliżu Benewentu, we Włoszech.