Pomagali mu  w tym mnisi z Gandawy i z Fleury. W r. 980 konsekrował katedrę w swym biskupim mieście. Był równocześnie eximius consiliarius króla. Jego wkład w dzieło odnowy kościelnej w Anglii był ogromny. Zmarł 1 sierpnia 984 r. Kult, który go bezzwłocznie otoczył, podtrzymywały klasztory, zawdzięczające mu tak wiele.

======

Święty Jonat(us) (+ok. 690)

Był  mnichem benedyktyńskim  w Elnon koło Tournai 
(w dzisiejszej Belgii) i uczniem św. Amanda, ewangelizatora Flandrii.
Z Elnon Jonat przeszedł do klasztoru Marchiennes, gdzie zmarł 
ok. 690 roku.

Święty Donat z  Besançon (+ok. 660)

Donat był mnichem w benedyktyńskim klasztorze w Luxeuil zanim został biskupem w Besançon we Francji w 624 roku. Ufundował opactwo św. Pawła. Zmarł około 660 roku.

========

8 SIERPIEŃ:

Święty Famian (+1150)

Nazywany był również Quardus. Urodził się w Kolonii w Niemczech. Udał się w pielgrzymce do Rzymu, Ziemi Świętej i Compostelii w Hiszpanii. Został pustelnikiem w Composteli. Kiedy zostało zbudowane niedaleko cysterskie opactwo  wstąpił do niego.  Po jakimś czasie wyruszył znowu do Ziemi Świętej a następnie do Umbrii we Włoszech gdzie zmarł w 1150 roku.

======

Święty Leobald (+890)

Nazywany był również Leodebod. Został opatem w benedyktyńskim opactwie we Fleury we Francji.

======

Święty Momolin (Mummolus) z Fleury (+678)

Pochodził prawdopodobnie z okolic Orleanu. Habit mnisi przywdział w tym mieście, gdy opactwem rządził Leodebod. Potem przeniósł się do Fleury, do opactwa, które Leodebod założył w r. 651. Został w nim drugim opatem. Wysłał potem do Italii mnichów, aby na Monte Cassino, które od dewastacji w r. 580 było opuszczone, odnaleźli relikwie św. Benedykta. Translacji dokonano 11 lipca 653 r. Opactwo przemianowało się wtedy na Saint-Benoît-sur-Loire. Będąc już stary, Momolin wybrał się do La Réole, aby przejąć donację Teodoryka III. Stanowiły ją patrymonialne dobra księcia Lupusa, zamieszanego w morderstwo Childeryka II. W drodze powrotnej z La Réole Momolin zatrzymał się u Świętego Krzyża w Bordeaux. Tam też zmarł w dniu 8 sierpnia około r. 678. Tam go również pochowano. Grób stał się przedmiotem szczególnego kultu i miejscem wielu uzdrowień. Ściągali tu paralitycy i opętani. Do martyrologium (wbrew temu, co utrzymuje T. de Morembert) Momolina nie wpisano. Wspominają go natomiast niektóre martyrologia benedyktyńskie.

========

9 SIERPIEŃ:

Błogosławiony Ryszard Bere (+1537)

Jest jednym z tych pięćdziesięciu męczenników angielskich, którzy ponieśli śmierć za panowania Henryka VIII (1535-1544). Był więc z tego pierwszego łanu męczeńskiego żniwa, które trwało na Wyspach aż po r. 1681. Należał do londyńskiej kartuzji, na której - może na skutek lojalnej (lecz jakby nieco naiwnej) interwencji przeorów kartuzjańskich - skupiła się uwaga bezwzględnego i okrutnego Tomasza Cromwella. Bardzo wcześnie zażądał on od kartuzów złożenia przysięgi supremacyjnej, tzn. uznania króla za głowę Kościoła. Kiedy kartuzi odmówili (18 maja 1537 r.), wtrącono dziesięciu do londyńskiego więzienia Newgate, w którym istniały jak najgorsze warunki (29 maja). Z zewnątrz próbowano nieść im pomoc, ale mimo to 14 czerwca 1537 r. skazano uwięzionych na śmierć. Egzekucja nie odbyła się w jednym dniu. Próbowano jeszcze oddziaływać strachem, potem z wolna wieszano w wyrafinowany sposób mnichów-pustelników. Ryszard Bere zginął 9 sierpnia 1537 r., jakby w środku męczeńskiej kohorty. Gdy niedobitkom kartuzów udało się wyemigrować za Kanał i osiąść w Brugii, ich przeor Maurycy Chauncy opisał około 1539 r. męczeństwo swych współbraci. Skupiając jednak uwagę na przebiegu prześladowań i samym męczeństwie, niewiele przekazał nam wiadomości o każdym z poszczególnych wyznawców. Męczennicy kartuzjańscy zostali beatyfikowani w r. 1886 wraz z innymi męczennikami angielskimi. Dla braku w niektórych relacjach pewnej precyzji nie wszyscy przedstawieni zostali do kanonizacji, która nastąpiła w r. 1970. Ryszard pozostał tylko błogosławionym.

======

Święty Mauriliusz z Rouen (+1067)

Urodził się około r. 990 w zamożnej rodzinie w Reims. Tam też zdobył wykształcenie w szkole katedralnej, w której wykładał sławny Gerbert d'Aurillac (Sylwester II). Studia kontynuował w Leodium, po czym w saksońskim Halberstadt był scholastykiem. Około r. 1030 wstąpił do opactwa w Fécamp. Z przyzwoleniem opata Jana z Rawenny podążył następnie do Umbrii i Toskanii, aby zakosztować życia eremickiego, propagowanego przez Piotra Damiani. Bonifacy, markiz Toskanii, chciał, aby zreformował opactwo Najśw. Panny we Florencji, ale widząc niezdyscyplinowanie mnichów, którzy nastawali nawet na jego życie, zrezygnował z zadania i wrócił do Fécamp. W r. 1055 Wilhelm z Normandii, którego historia nazwie Zdobywcą, wezwał go do objęcia stolicy arcybiskupiej w Rouen. Rozpoczął od synodu, na którym potępił nikolaityzm kleru. Uczestniczył potem w zakładaniu opactwa w Tréport i w Evreux. W 1061 był na synodzie w Caen. W dwa lata później przewodniczył uroczystej konsekracji swej katedry. Był w Lillebonne (1066), gdy Wilhelm zdecydował się na wyprawę do Anglii. W tym samym czasie konsekrował kościół Trójcy Przenajśw. (Abbaye aux Dames) w Caen. Po podboju Anglii konsekrował jeszcze kościoły w Dives i w Jumiéges. Zmarł 9 sierpnia 1067 r. Lud uznał go za świętego, ale kościół w Rouen do swego katalogu go nie wpisał.

========

10 SIERPIEŃ:

Święta Agilberta z Jouarre (+680)

Krewna św. Ebrigisila, Ado i Agilberta. Była drugą ksienią
w opactwie benedyktyńskim w Jouarre ufundowanym w 660 roku.

======

Święty Hugon z Montaigu (+1136)

Był krewnym Hugona z Cluny. Urodził się w rycerskiej rodzinie
w Montaigu w Burgundii. Wcześnie powierzony został opiece wielkiego opata. Jako wzorowy zakonnik w r. 1099 lub niewiele później sam objął rządy opackie w St. Germain w Auxerre. Na stanowisku nie tylko świecił dobrym przykładem, ale też okazał troskliwość o powiększenie dóbr klasztornych. Gdy w r. 1114 biskup Auxerre, wracając z pielgrzymki do Ziemi Świętej, zginął na morzu, Hugona wybrano na jego następcę. Wybór jednak nie był jednomyślny i nie odpowiadał życzeniom Ludwika VI, toteż powstał spór, który na korzyść Hugona rozstrzygnął dopiero papież Paschazy II. Następstwa tego rozstrzygnięcia okazały się dla diecezji bardzo szczęśliwe. Hugon wyróżniał się życiem ascetycznym i był pasterzem niezwykle zapobiegliwym. W czasie swych rządów popierał życie zakonne, zreformował niektóre klasztory, nadał ściślejsze ramy prawno-organizacyjne placówkom duszpasterskim diecezji, odbudował siedzibę biskupią itd. Te jego poczynania znalazły uznanie współczesnych, m.in. papieży, z których dwóch, Kalikst II i Innocenty II, przebywało przez jakiś czas w Auxerre. Hugon zmarł 10 sierpnia 1136 r. Pamięć jego świętości przeszła w następne pokolenia, ubarwiona rozlicznymi anegdotami na temat bezinteresowności, hojności, spotkań ze św. Bernardem itp.

======

Święty Thiento od Wessobrunn i 6 towarzyszy (+955)

Był opatem w klasztorze benedyktyńskim w Bawarii. Razem
z 6 mnichami został zamordowany przez Madziarów, z Węgier podczas ich najazdu.

========

11 SIERPIEŃ:

Święty Equitius z Valerii (+560)

Urodził się w Abrazji, we Włoszech. Nigdy nie otrzymał święceń kapłańskich. Ufundował klasztor w Terni. Gdy się nawrócił żył tam jako pustelnik. Kiedy został oskarżony odnośnie jego przebywania w klasztorze wziął go w obronę sam papież, który rozpoczął dochodzenie wobec kapłana Juliana, który wniósł oskarżenie na Equitiusa. Papież wydał pismo dotyczące jego. Później ufundował liczne klasztory w Valerii na terenie w pobliżu Rzymu.

========

12 SIERPIEŃ:

Święty Porkariusz z Lerynu i 500 mnichów
(+732)

Porkariusz był drugim opatem w klasztorze benedyktyńskim  w Lerynie (Lerins). Zamordowany został z wszystkimi 500 mnichami przez Saracenów. Ok. 732 roku. Wspomnienie obchodzi się 12 sierpnia

======

Święty Jambert z Canterbury (+792)

Nazywany jest czasem Lambert. Był mnichem w benedyktyńskim klasztorze w Canterbury. Został następcą arcybiskupa Canterbury św. Bregwina w 766 roku. Jambert wybrał trzynastu prałatów na pierwsze biskupstwa w Anglii.  Opiekował się klasztorami i biednymi.

Święty Wigbert z Fritzlaru (+737 lub 738)

Pochodził z Anglii, a urodził się prawdopodobnie na terenie Wesseksu. Był najpierw mnichem w Nuntscelle, ale na wezwanie św. Bonifacego przybył w 730 r. na teren Turyngii i Saksonii, aby podjąć pracę ewangelizacyjną. We Fritzlarze był najpierw nauczycielem, potem opatem benedyktyńskim. Zreorganizował też klasztor benedyktyński w Ohrdruf. Zmarł we Fritzlarze w 737 lub 738 r. W 780 r. jego szczątki przeniesiono częściowo do Hersfeldu. Zaginęły w czasie pożaru w 1761 r. Natomiast relikwie, które pozostały we Fritzlarze, w 1340 r. umieszczono w gotyckim sarkofagu. Relikwie znalazły się także w Fuldzie, Kölledzie (Turyngia) oraz w Benediktbeuern. Posiadamy ślady kultu z IX w., ale, jak się wydaje, ograniczał się on do Hesji i Turyngii. Swe pióra na użytek tego kultu poświęcili Serwacy Lupus i inni. Wspomnienie obchodzono 13 (i tak w Martyrologium Rzymskim) lub 18 sierpnia (w Fuldzie).

======

Święty Herulf z Langres (+785)

Nazywany był również Hariolfus. Był synem hrabiego z Ellwangen w Niemczech i ufundował opactwo benedyktyńskie w Ellwangen w 764 roku w diecezji Augsburg. Tam też wstąpił. Został wybrany biskupem i był nim przez jakiś czas.

======

Święty Junian z Maire (+587)

Opat i założyciel opactwa benedyktyńskiego w Maire lub Mariacum w Poitou, we Francji. . później został pustelnikiem w Chaulnay.

======

Święty Ludolf (+983)

O jego życiu przed objęciem rządów (965) w słynnym opactwie benedyktyńskim informacji nie posiadamy. Jako opat wykazał wielką dbałość o klasztorną szkołę i poziom nauczania. Dytmar 
z Merseburga zapewnia w swej kronice, że był mężem wielkiej pobożności i że doznawał łask szczególnych. Zmarł 13 sierpnia 983 r. 
Jego śmiertelne szczątki oraz szczątki opata Drutmora uroczyście podniesiono w r. 1100. W r. 1662 umieszczono je w pozłacanym relikwiarzu.

========

14 SIERPIEŃ:

Święty Werenfryd (+760)

Był mnichem benedyktyńskim. Wyruszył z Anglii i został pomocnikiem św. Willibrorda w jego pracy misyjnej przy nawróceniu Fryzów. Zmarł w Arnhem w Holandii.

======

Święty Anastazy z Eszterzhom (+XI w.)

Wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego w Pannonhalma na Węgrzech. Był tam opatem w latach 996-1006. Został wybrany arcybiskupem Esterzhom (nazywany również Gran) i prymasem na Węgrzech.

======

Błogosławiony Eberhard z Einsiedeln
(+958)

Był prepozytem kapituły strasburskiej, towarzyszył przyjacielowi, bł. Benonowi do pustelni w Einsiedeln w 934 r., gdzie zbudował własnym kosztem kościół i klasztor benedyktyński i został jego pierwszym opatem.  Zmarł w 958 roku.

========

15 SIERPIEŃ:

Święty Altfryd (+874)

Altfryd został kierownikiem szkoły w opactwie benedyktyńskim w Corvey w Saksonii. W 851 roku został wybrany biskupem w Hildeshiem w Niemczech. Całe królestwo Franków czcili jego świętość i jego oddanie się Matce Bożej.

======

Święty Arnulf z Soissons (+1087)

Pochodził z Brabancji. Początkowo był mnichem, potem opatem benedyktyńskim u św  Medarda w Soissons, ale kiedy w 1081 roku usunięto tamtejszego biskupa Ursiona, jego promowano na tę stolicę. Wiele wtedy zniósł przeciwności. Przez dwa lata przebywał nawet poza diecezją, we Flandrii. W końcu abdykował
i usunął się znów do św Medarda. Założył opactwo w Ondenbourg we Flandrii. Zmarł 15 sierpnia 1087 roku w Ondenbourgu ( Aldenburg ) 
w Brugii, we Flandrii. Kanonizowany 6 stycznia 1120 roku. Jego wspomnienie obchodzi się 15 sierpnia.

======

Święty Baltram z Lure (+960)

Długo wiódł życie jako pustelnik, osiadły w Analesbergu, na pograniczu diecezji Metz i Strasburg. Gdy biskupi tych diecezji spierali się przez swych wysłanników o przynależność jego pustelni, odwrócił się do nich plecami i rozdał wszystko, co jeszcze posiadał. Potem Hugo, hrabia Alzacji, postanowił odrestaurować klasztor w Lure, zniszczony przez najazd Madziarów. Wezwano go wówczas, by objął tam przełożeństwo.Na miejsce reguły św. Kolumbana wprowadził wtedy do klasztoru regułę benedyktyńską, przede wszystkim zaś kazał czym prędzej zbudować -oficyny- dla mnichów. Zmarł wkrótce, 
w dniu 15 sierpnia 960 roku.

======

Święta Limbania (+1294)

Urodził się na Cyprze ale opuścił tę wyspę i przyjął święcenia kapłańskie.  Wyruszył do Włoszech i spędził tam ostanie lata swego życia jako pustelnik w jaskinii w Genui.

======

========

16 SIERPIEŃ:

Błogosławiony Radulf z La Futaye (+1129)

Urodził się około połowy XI stulecia w Saint-Mars-sur-la-Futaye. Dobenedyktynów wstąpił w Poitou, w opactwie Saint-Join-les-Marnes. Potem przyłączył się do działalności reformatorskiej; prowadził ją zwłaszcza w swym kraju rodzinnym, na pograniczu Bretanii i Maine. Sam także założył podwójne opactwo benedyktyńskie, nazywane Saint-Sulpice-la-Fôret. Stało się ono macierzą dla innych fundacji, zwłaszcza w czasie, gdy swego poparcia udzielił im Marbod, arcybiskup Rennes. Radulf zmarł 16 sierpnia 1129 roku. W tym też dniu wspominano go w wielu opactwach.

=====

Błogosławiony Wawrzyniec Opancerzony (Loricatus) (ok 1190 - 1243)

Urodził się pod koniec XII stulecia w Facciolo, pod Foggią. 
W młodości trudnił się rzemiosłem żołnierskim. Gdy pewnego razu nieumyślnie zabił jakiegoś człowieka, udał się z pokutną pielgrzymką do Św. Jakuba w Composteli. W 1207 roku został w Morracasca benedyktynem. Po dwóch latach usunął się do groty w Morrabotte pod Subiaco. Nigdy już potem nie opuszczał tych okolic. Wokół niego zgromadziło się natomiast kilku uczniów, w tym Piotr i Amat z Canterano. W eremie odwiedziło go też wiele wybitnych osobistości, w tym Hugolin, przyszły papież Grzegorz IX, może także Franciszek
z Asyżu. Zmarł 16 sierpnia 1243 roku. Pozostawił po sobie pamięć męża niesłychanych umartwień (nosił m.in. żelazną koszulę, swoisty pancerz, stąd jego przydomek). Zredagował Liber orationum, kompilację modlitw kilku świętych. Kult zaaprobowano w 1778 roku. Jako błogosławionego wymienia go nowe Martyrologium Rzymskie.

========

17 SIERPIEŃ:

Święty Donat z Ripacandida (+1198)

Urodził się w Ripacandida we Włoszech. Wstąpił w 1194 roku do benedyktyńskiego klasztoru w Petina. Został patronem Ripacandida.

======

Święty Amor z Amorsbach (ok. 694- 747)

Pochodził z Akwitanii, a urodził się około 694 roku. Był najpierwbenedyktyńskim mnichem w Saint-Maur-des Fossés. Potem razem ze św. Pirminem wyprawił się na przepowiadanie Ewangelii do Frankonii. Pirmin założyć tam miał opactwo, które w ewangelizowaniu i rozkrzewianiu życia zakonnego odegrało rolę niepoślednią. W 734 roku św. Bonifacy konsekrował w nim ponoć kościół. Opactwo nazwą później Amorsbach, a pobliskie źródło Amorsbrunn. Święty miał tam jako opat przebywać przez czterdzieści trzy lata. Zmarł w  747 roku. Wspomina się go w dniu 17 sierpnia.

======

Święte Benedykta z Lorraine i Cecylia z Rzymu 
(+X w.)

Były córkami króla i wstąpiły do benedyktyńskiego opactwa 
w Susteren w Rhineland i zostały ksieniami.

======

Święty Drythelm (+700)

Był bogatym człowiekiem  pochodzącym z Nortumbrii w Anglii. Zrezygnował jednak z majątku, który podzielił między żonę, dzieci i obdarował biednych. Drythelm wstąpił do benedyktyńskiego opactwa w Melrose. Ostatnie lata swojego życia spędził jako pustelnik prowadząc surowe życie. Zmarł przypuszczalnie przeżywszy przerażającą wizję o niebie, piekle i czyścu i życiu pozagrobowym. Święty Będą pisał o jego życiu.

======

Święty Jakub Diakon (+VIIw.)

Włoski mnich benedyktyński. Towarzysz św. Paulina na misjach 
w Nortumbrii w Anglii. Poświęcił się ewangelizacji mimo niebezpieczeństwa i wbrew zaciętości pogan.

======

Święty Jan z Monte Marano (+1094)

Mnich benedyktyński. Został mianowany biskupem przez papieża św. Grzegorza VII w 1074 roku. Jest patronem Monte Marano we Włoszech.

======

Święty Karloman (+755)

Urodził się około r. 715. Gdy w r. 741 ojciec zmarł, otrzymał przy podziale dziedzictwa Austrazję, Alemanię i Turyngię. Z bratem Pepinem pozostawał zrazu w zgodzie. Z nim też razem walczył z Akwitańczykami, którzy podnieśli głowy. Razem też rządzili państwem, uznając, że czynią to w imieniu Childeryka III, ostatniego z królów merowińskich. Przy tym wszystkim Karloman współpracował harmonijnie z mężami Kościoła. Bonifacemu podarował tereny, na których wyrosło sławne opactwo we Fuldzie. W r. 742 wezwał wielkiego apostoła, aby podjął reformę Kościoła Franków. Wraz z Bonifacym zwołał w r. 742 lub 743 tzw. Concilium Germanicum. W pięć lat później zrezygnował z władania. Kraj i dzieci powierzył Pepinowi, sam zaś udał się do Rzymu, gdzie z rąk papieża Zachariasza przyjął tonsurę. Założył następnie opactwo na górze Soracte i powierzył je opiece św. Sylwestra. Gdy odwiedzało go tam zbyt wielu i gdy mnisi uskarżali się na te nieustanne wizyty świeckich, przeniósł się na Monte Cassino. Gdy nieco później pojawiły się trudności w stosunkach między papiestwem a władcami longobardzkimi, a Stefan II udał się do Francji, aby u Pepina szukać wsparcia, Karloman udał się tam także, wedle niektórych dobrowolnie, wedle innych wbrew swym chęciom. Pepin za zgodą papieża osadził go wówczas w Vienne. Tam zmarł 17 sierpnia 755 r.

========

18 SIERPIEŃ:

Święty Milo z Fontenelle (+ ok. 740)

Był synem Rotmunda oraz Wuisli, szlachetnie urodzonych Franków, którzy około 715 roku obrali stan zakonny. Rotmund udał się do opactwa benedyktyńskiego w Fontenelle, któremu podarował kilka wsi, a Wuisla podążyła do pobliskiego Logium. Milona Rotmund zabrał ze sobą. Zostawszy kapłanem, Milo udał się do eremu, odległego pół mili od opactwa. Życie wiódł w grocie, która znajdowała się na wysokim brzegu Sekwany. Można ją oglądać po dzień dzisiejszy. Uprawiał także winnicę i starał się żyć z pracy własnych rąk. Zmarł około 740 roku. Wspominano go 18 sierpnia.

========

19 SIERPIEŃ:

Święty Magnus z Avignon (+660)

Urodził się w Avignon we Francji, gdzie był gubernatorem.
Był ojcem św. Agrikoli. Po śmierci żony wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego w Lėrins a później został wybrany biskupem w 656 roku.

======

Święty Badulf z Ainay (+850)

Wspominany jest w Proprium w Lyonie. Był opatem 
w klasztorze benedyktyńskim w Lyonie we Francji.

======

Święty Bertulf z Luxeuil (+640)

Był Frankiem, który wstąpił do benedyktyńskiego opactwa 
w Luxeuil we Francji, gdy opatem był św. Eustachy. Został wybrany opatem w Bobbio we Włoszech, jako następca św. Attali po jego śmierci 
w 627 roku. Dla swojego klasztoru otrzymał zwolnienie od biskupiej jurysdykcji od papieża Honoriusza I. Był to pierwszy taki przypadek 
w historii. Było to powstrzymaniem sprzeciwu wobec miejscowego biskupa Probusa. Bertulf jest znany ze swoich cudów.

======

Święty Kredan z Evesham (+780)

Opat w benedyktyńskim klasztorze w Evesham w Anglii, gdy królem Tercji był Offa.

======

Święty Maryn z Besalu (+800)

Był opatem w opactwie benedyktyńskim św. Piotra w Besalu, 
w Katalonii, w w Hiszpanii. Został wybrany również na biskupa.

========

20 SIERPIEŃ:

Święty Bernard z Clairvaux (1090-1153)

Był to mąż tak ogromnej aktywności, a zarazem tak bogatej twórczości literackiej, iż jest rzeczą niemożliwą scharakteryzować go w krótkich słowach. Urodzony w r. 1090 w szlacheckiej rodzinie burgundzkiej w Fontaine-les-Dijon, Bernard był z natury wątły i kruchego zdrowia. Ale umysł miał refleksyjny, skłonny do namysłu i rozważań. Mimo to sporo czasu upłynęło, zanim zdecydował się porzucić życie świeckie albo też myśl o karierze kościelnej. Śmierć matki (około r. 1107) ułatwiła mu w końcu przezwyciężenie różnych ponęt świata oraz wpływu braci i towarzyszy. Z początkiem 1112 r. wstąpił do surowego i ubogiego opactwa cysterskiego w Citeaux, przyprowadzając ze sobą trzydziestu młodych ludzi, w tym czterech swoich braci. Już w nowicjacie pochłonęło go intensywne życie duchowne, które cechowały zarówno skrajne surowości, jak i poczucie -słodyczy Bożej-. Rozczytywał się także w Piśmie Św. i dziełach Ojców Kościoła. Ta nadmierna aktywność duchowa podkopała mu zdrowie: popadł w ogólną anemię i zaburzenia systemu trawiennego. Mimo to św. Stefan Harding, ówczesny opat, postawił go na czele dwunastoosobowej ekipy, którą wysłał na zakładanie placówki klasztornej w Clairvaux. Nowy, nie mniej surowy rodzaj życia, przeciążenie zajęciami oraz troski przełożeńskie sprawiły, że Bernard popadł teraz w silną rozterkę wewnętrzną. Był rozdarty między zamiłowaniem do samotności i kontemplacji a pragnieniem doskonałego wypełnienia swych zadań wobec bliźnich. Umiejąc już jednak godzić życie kontemplatywne z działaniem, zrazu cierpiał z tego powodu, że jego bracia nie potrafią wznieść się na ten poziom; jednakże z czasem nauczył się wyrozumienia i w swych egzortach okazywał im wiele cierpliwości oraz oględności. Prawdopodobnie około r. 1115 św. Stefan posłał go do Châlons-sur-Marne, aby przyjął tam święcenia kapłańskie. Nowym biskupem był Wilhelm z Champeaux, dotychczasowy profesor dialektyki i teologii u Św. Gertrudy w Paryżu. Bernard nawiązał z nim szczerą przyjaźń. Co więcej, biskup uzyskał od opatów cysterskich zgodę na roczny -urlop- dla zapadającego na zdrowiu Bernarda. Leczenie, prowadzone przez jakiegoś znachora, nie poprawiło jego stanu, owszem, naraziło Bernarda na dodatkowe cierpienia, ale młody opat miał okazję do zetknięcia się ze środowiskiem scholastycznym i zapoznania się z panującymi tam tendencjami. Tak to ten człowiek słabego zdrowia dojrzewał do roli, jaką mu Opatrzność wyznaczyła w dziejach Kościoła. Jest w nich najpierw krzewicielem zakonu cysterskiego. Dzięki jego stosunkom rodzinnym zakon rozszerzył się szybko w całej Francji, następnie ogarnął także kraje ościenne. Gdy Bernard rozstaje się ze światem, o jego działalności zakonnej świadczy m.in. trzysta nowych fundacji, w tym także fundacja jędrzejowska, i projekty innych na ziemiach polskich. Ten gwałtowny rozwój musiał narazić cystersów na konflikty z mnichami innych rodzin zakonnych. Ale Bernard dostrzegając niebezpieczeństwo troskliwie czuwał. W r. 1124 zaczął pisać i w Apologii uśmierzał niechęci powstałe między cystersami a benedyktynami kluniackimi. Kilka lat później (1128) na synodzie w Troyes wygłosił pochwałę templariuszy. W tym czasie łagodził napięcia i przyczyniał się do poprawy sytuacji u kartuzów, kanoników regularnych, norbertanów i gilbertynów. Przejawiał przy tym głębokie zrozumienie dla rozmaitości dróg Bożych i rodzajów życia wewnętrznego. Wiedzę o tym życiu wzbogacił w tym właśnie czasie traktatami o pokorze i miłowaniu Boga, w których wytyczył podstawy całej swej teologii duchowej. Wkrótce wychodzą spod jego pióra nowe dziełka: traktat o obyczajach i powinnościach biskupów oraz traktat o łasce i wolnej woli. Dodajmy, że od chwili objęcia urzędu opata Bernard wygłaszał stale kazania. Ostały się one w redakcji sporządzonej przez samego autora, w oryginalnych zarysach lub streszczeniach, wreszcie w wersjach zapisanych przez jego słuchaczy. Ich tematem jest na ogół -historia Słowa Wcielonego-, rozważana w zależności od cyklu liturgicznego. Często mówił także o Matce Najświętszej, a mówił o Niej z takim zapałem, że pod tym względem przewyższa wszystkich dotychczasowych kaznodziejów ze środowisk mniszych. Zawsze czerpał jak najwięcej z Biblii, która dla niego była nie tylko źródłem wiary, ale także zapału, entuzjazmu, nawet słownictwa. Przy wyjaśnianiu Biblii dopuszczał różnorodność znaczeń, często rozumiał teksty alegorycznie, chociaż przyjmował też znaczenie literalne. W latach 1130-1145, wedle współczesnego określenia, stał się -kolumną Kościoła-. Gdy w r. 1130 umarł Honoriusz II, a skłóceni kardynałowie wybrali równocześnie Anakleta II i Innocentego II, uczestnicy synodu w Étampes wezwali Bernarda, aby wypowiedział swą opinię. Nie zapoznając momentów prawnych stanął on wówczas po stronie Innocentego, bo ten wydał mu się być człowiekiem większej prawości i bezinteresowności. Użyczył mu następnie pełnego poparcia i uzyskał dlań uznanie niemal całej Europy. W r. 1133 negocjował z cesarzem i miastami włoskimi. Po raz pierwszy pojechał wówczas do Rzymu. Przebywał potem na życzenie papieża w Akwitanii, stamtąd udał się na sejm do Bambergi. Wszystkie te podróże stały się jednym triumfalnym pochodem. Na drogach oczekiwały go i towarzyszyły mu tłumy wiernych; dokonywały się liczne nawrócenia i uzdrowienia. Przy tym wszystkim Bernard nie tracił nic ze swego mistycznego skupienia. Toteż mimo ciągłych zmian miejsca, w czasie krótkiej przerwy w r. 1136 tworzył znów i wygłaszał swe słynne mowy na temat Pieśni nad Pieśniami. Było to rzeczywiście prawdziwe przepowiadanie kontemplatywne, jak je sam nazywa; zawsze chodziło mu o ścisłe zjednoczenie duszy z Chrystusem. Tymczasem schizma, która powstała po śmierci Honoriusza II, nasiliła się od nowa. Bernard wyruszył więc znów do Italii i wreszcie uzyskał od następcy Anakleta, Wiktora IV, rezygnację. W lecie 1138 mógł wrócić do Clairvaux. Nie przestał jednak być na usługach Kościoła i bez przerwy udzielał rozmaitych rad papieżowi, panującym i biskupom, także biskupowi dalekiego Krakowa. Pośród tych rozlicznych spraw informacje, jakie o nich zdobył, nie zawsze były może najlepsze, toteż można by dyskutować o trafności niektórych rozwiązań. Nie ulega jednak wątpliwości, że zawsze był sobą, wierny swej wewnętrznej prawości. To stwierdzenie można także odnieść do sławnej sprawy Abelarda (1140), której dzieje nie są jeszcze dostatecznie wyjaśnione. Byłoby przecież wielkim błędem utrzymywać, że Bernard był nieprzyjacielem wiedzy i jej rozwoju. Same pisma wielkiego opata zaprzeczają temu wyraźnie. Kontynuował on w tym czasie działalność kaznodziejską i tworzył dalszy ciąg swych mów na temat Pieśni nad Pieśniami. Łatwo dostrzec, że zarówno one, jak i inne drobne utwory pochodzące z tego czasu wiążą się ściśle z jego życiem kontemplatywnym i z nadprzyrodzonymi doznaniami jego duszy. W r. 1145 papieżem pod imieniem Eugeniusz III został uczeń Bernarda. Wciągnęło to na nowo naszego świętego w sprawy papiestwa i Kościoła. Starał się teraz uspokoić wzburzonych Rzymian, następnie zaś napisał na użytek samego papieża traktat De consideratione. Pozostając ciągle w jego służbie, głosił potem w Vezelay krucjatę i odbył w związku z nią wiele podróży: do Lotaryngii, Flandrii, Artois, Frankfurtu, Konstancji i Pikardii. Wszędzie wzbudzał podziw tłumów, ale książąt, którzy mieliby krucjatę zorganizować, poruszyć nie potrafił. Jeździł jeszcze na południe Francji, by zwalczać pojawiające się tam błędy, ale coraz częściej mówił o zbliżającej się śmierci. Na wiosnę 1153 r. sądził, że koniec jest już blisko, zresztą nie opuszczał łóżka. Kiedy jednak Lotaryngia rozgorzała nową wojną domową, a biskup Trewiru wezwał go, aby przyłożył rękę do przywrócenia pokoju, odczuł przypływ nowych sił i pojechał spełnić nałożone nań zadanie. Wreszcie 20 sierpnia 1153 r. spokojnie zmarł, zjednoczony z tym Słowem, w którego objęciach dusza zdolna jest zrodzić Kościołowi wielu synów duchowych i wydać wiele trwałych owoców. Dzieło Bernarda żyło przede wszystkim w rozgałęzionym jego staraniem zakonie cysterskim oraz w bogatej duchowej spuściźnie pisarskiej. Kanonizował go Aleksander III w r. 1174, natomiast Pius VIII ogłosił go w r. 1830 doktorem Kościoła. Już przedtem zresztą nazywano go doktorem miodopłynnym. Dlatego to pszczelarze uznali go za swego patrona. Jest ponadto patronem zakonu cysterskiego, Burgundii, Ligurii, Genui i Gibraltaru oraz orędownikiem w czasie epidemii wśród zwierząt.

=====

Święty Filibert z Jumièges (+685)

Urodził się w Gaskonii, we Francji. Wychowywał i kształcił się na dworze króla Franków Dagoberta I, gdzie pod wpływem św. Ouena wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego opactwa w Rébais. Później został wybrany tam opatem. Zrezygnował jednak w wyniku nieporozumień 
z niektórymi mnichami i udał się do innego klasztoru. Założył w 654 roku klasztor benedyktyński w Jumiegès, w Neustrii, w pobliżu Fontenelle we Francji i był tam opatem. Gdy skrytykował Ebroina, burmistrza pałacu (szefa ministrów) króla Franków, został uwięziony a potem zesłany na wyspę Herio, na wybrzeżu Poitou. Gdy tam przebywał zbudował opactwo i odbudował opactwo w Quincay, w pobliżu Poitiers. Dzielił się swoją mądrością z innymi klasztorami.

========

21 SIERPIEŃ:

Święty Bernard Tolomei (1272-1348)

Urodził się w Sienie 10 maja 1272 roku, a na chrzcie otrzymał imię Jan. Gdy miał sześć lat, powierzono go miejscowym dominikanom. Potem na życzenie ojca słuchał wykładów uniwersyteckich. Z tego samego powodu pasowany został na rycerza, ale wkrótce wpisał się do konfraterni działającej przy szpitalu La Scala. Tam zaprzyjaźnił się z Patrycjuszem Patrizzim i Andrzejem Piccolominim. By uniknąć kariery wojskowej, podjął potem wykłady uniwersyteckie w zakresie prawa. Gdy cudownie odzyskał wzrok, pożegnał się ze studentami i razem z wymienionymi przyjaciółmi usunął się do pustelni. Mieszkali w grotach. Wtedy też zamienił sobie imię i przyjął to, które nosił podziwiany przezeń opat w Clairvaux. Po jakimś czasie inkwizytor zażądał od nich, aby postarali się o aprobatę papieską. Wyruszyli wówczas do Awinionu, gdzie życzliwie przyjęci zostali przez papieża. Jan XXII zażądał jednak, aby obrali sobie jakąś z istniejących reguł zakonnych i skontaktowali z biskupem w Arezzo. Ten ostatni zaproponował im regułę benedyktyńską oraz białe habity, a potem oddał ich w opiekę Matce Boskiej z Monte Oliveto. Stąd właśnie nazwa oliwetanów, nadawana nowej kongregacji mniszej. Gdy Bernard uchylił się od przyjęcia w niej przełożeństwa, pierwszym opatem został Patrycjusz Patrizzi. W r. 1322 musiał jednak przyjąć tę godność. Nowa kongregacja rozszerzała się szybko. W r. 1343 liczyła już 160 mnichów. Główny założyciel, poprzedzony przez swych przyjaciół, zmarł 20 sierpnia 1348 r. gdy zaraził się pielęgnując chorych podczas wielkiej epidemii Jego wczesny kult zaaprobowano w 1644.

========

22 SIERPIEŃ:

Święty Zygfryd z Wearmouth (+690)

W słynnym opactwie był najpierw mnichem i diakonem. W czasie, gdy Benedykt Biscop po raz piąty wybierał się do Rzymu, zmarł opat Easterwin. Ceodfryd mianował go wówczas następcą zmarłego (ok. 686). Po powrocie Benedykta razem z nim kierował opactwem.
Zmarł w 690 roku lub nieco wcześniej. Wspomnienie obchodzono
22 sierpnia. Jego żywot, razem z żywotami innych opatów, napisał Beda Wielebny.

=====

Święta Etelgyta (+720)

Ksieni w benedyktyńskim klasztorze w Nortumbrii, w Anglii.

========

23 SIERPIEŃ:

Święta Ascelina (1121-1195)

Urodziła się w r. 1121 w Ville-sous-la Ferté, w Szampanii. Była bliską krewną św. Bernarda. Gdy miała pięć lat, straciła ojca. Matka schroniła się wówczas u kanoniczek w Boulancourt i tam zabrała swą córkę. Za aprobatą św. Bernarda przeniosły się potem do Polangy, gdzie przyjęły regułę cysterską. Ascelina długo oddawała się pobożności i umartwieniom. Obdarzona łaskami mistycznymi, zmarła w r. 1195. Wspominano ją w dniu 23 sierpnia.

=====

Święci Altipian i Hiliarn (+731)

Mnisi benedyktyńscy zabici przez Saracenów w Saint-Seine, w pobliżu Langres, Côte d’Or, we Francji.

========

24 SIERPIEŃ:

Święty Sandratus (+986)

Najpierw był mnichem w klasztorze św. Maksymina w Trier
w Niemczech. Król  Otto I wyznaczył go do przeprowadzenia reformy
w klasztorze St. Gall w Szwajcarii. Później został wybrany opatem
w Gladbachi również opatem w Weissenburg.

========

25 SIERPIEŃ:

Święta  Ebba z Coldingham (Starsza) (+683)

Córka Etelfryda, króla Nortumbrii, i siostra św. Oswalda, po śmierci ojca uszła do Szkocji. Tam też dała się ochrzcić. Potem z ręki biskupa Finana przyjęła welon dziewic i w Coldingham została benedyktyńską mniszką. Sławna już ze swej świętości, przyjmowała tam św. Kutberta, a także wychowywała św. Etelredę. Dzięki jej interwencji wypuszczono z więzienia św. Wilfryda. Gdy spostrzegła, 
że wspólnota zakonna zaczęła się rozluźniać, dokonała reformy. Była ta reforma skuteczna do czasu. Po śmierci Ebby, która nastąpiła 25 sierpnia 683 roku, pojawiły się nowe oznaki rozluźnienia. Około 686 roku klasztor na skutek pożaru przestał istnieć. Odnowiono go dopiero po najazdach duńskich. Wtedy też rozniecono na nowo kult świętej.

======

Święty Grzegorz z Utrechtu (+776)

Mnich benedyktyński, uczeń i współpracownik św. Bonifacego. Około 752 roku został opatem benedyktyńskim  w Utrechcie
i kierownikiem szkoły założonej celem nawracania Fryzów. Przez dwadzieścia dwa lata zarządzał diecezją utrechcką, choć biskupem nie był. Zmarł w 776 roku.

======

Święty Gurlöes (+1057)

Był opatem w benedyktyńskim klasztorze w Brytanii, we Francji 
w okresie najbardziej pomyślnym dla benedyktynów we Francji.

======

Święta Hunegunda (+690)

Była przymuszona do małżeństwa, ale została zwolniona z przysięgi małżeńskiej. Udała się z pielgrzymką do Rzymu. Tam papież Witalian pomógł jej w wyborze życia zakonnego. Wstąpiła do opactwa benedyktyńskiego w Homblieres, we Francji, a jej były mąż służył tam jako kapelan.

======

Święty Teodoryk z Saint-Hubert (+1086)

Urodził się 11 listopada 1007 r. w Leernes, w prowincji Hainaut (Belgia). Miał dopiero dziesięć lat, kiedy został w Lobbes oblatem benedyktyńskim. Przebywał potem w Stavelot i w Mauzon. W lutym 1056 r. został w Saint-Hubert opatem. Przeprowadził wówczas reformę na modłę Ryszarda z Saint-Vannes, opactwo wyposażył w nowe dobra, założył osiem przeoratów. Był przyjacielem Grzegorza VII, który też wydzielił jego opactwo z granic diecezji, ustanawiając tzw. abbatia nullius. W sporze o inwestyturę stał zdecydowanie po stronie papieża. Zmarł 25 sierpnia 1086 r. Jego życiorys stał się cennym świadectwem epoki, w której żył.

========

26 SIERPIEŃ:

Święty Herliun z Bec (+1078)

Urodził się około 995 roku w rodzinie rycerskiej. Początkowo był rycerzem, potem usunął się na pustkowie. Gdy zgromadziło się przy nim kilku adeptów życia doskonalszego, biskup Lisieux wyświęcił go na kapłana i mianował przełożonym  opactwa benedyktyńskiego w 1035 roku. Stało się ono niebawem dzięki Lanfrankowi i Anzelmowi z Aosty ośrodkiem życia intelektualnego. Zmarł 26 sierpnia 1078 roku.

=====

Święty Eliasz z Syrakuz (+660)

Mnich benedyktyński i biskup w Syrakuzach, we Włoszech. Przyczynił się do rozszerzenia monastycyzmu w tym regionie.

========

27 SIERPIEŃ:

Święty Ebbo(n) z Sens (+740)

Zanim został duchownym, rządził jako hrabia w Tonnere. Przyjął potem habit mnisi, a następnie był benedyktyńskim opatem
w Saint-Pierre-le-Vif. Na stolicę biskupią wstąpił po swym wuju
w 709 roku. W 725 roku, gdy miasto oblegli Saraceni, zdołał uspokoić umysły zatrwożonych mieszkańców i zachęcić ich do obrony. W 732 roku uczestniczył w synodzie, zwołanym przez Karola Młota do Tolbiac.
Przez jakiś czas przebywał w pustelni.  Przed śmiercią wrócił jednak do miasta. Zmarł 27 sierpnia 740 roku.

========

28 SIERPIEŃ:

Święty Gorman  z Schleswig (+965)

Mnich benedyktyński. Był misjonarzem w Danii. Gdy efekty jego pracy były udane został wybrany biskupem Schleswig. Istnieją pewne znikome źródła, które mówią o jego męczeńskiej śmierci z rąk tamtejszych pogan.

========

29 SIERPIEŃ:

Święty Aidan z Lindisfarne (+651)

Szerzył chrześcijaństwo wraz ze św. królem Oswaldem 
z Nortumbrii. Założył stolicę biskupią w Lindisfarne, gdzie ufundował również klasztor. Święty Będą wyraża się nadzwyczaj pochlebnie o jego cnocie i pracach apostolskich. Zmarł w Ramborough w 651 roku przeżywszy króla Oswalda tylko o 11 dni.

======

Święta Kutburga z Wimborne (+725)

Wedle późnej relacji miała być siostrą króla Wesseksu, a małżonką Aldfryda, króla Northumbrii (685-705). Po separacji z mężem wstąpiła do klasztoru benedyktyńskiego w Barking. Potem sama założyła nowy ośrodek życia zakonnego w Wimborne (w hrabstwie Dorset). Był to klasztor podwójny, to znaczy, złożony z części przeznaczonej dla mnichów oraz drugiej - dla mniszek. Była zapewne do śmierci ksienią tego benedyktyńskiego klasztoru. Daty jego założenia oraz śmierci fundatorki nie znamy. Od dawna wspominano ją w dniu 31 sierpnia.

======

Święty Wala (+836)

Był kuzynem Karola Wielkiego. Urodził się około 755 roku. Razem ze swym bratem Adalhardem wychowywał się na dworze. Został potem hrabią, zarządcą pałacu cesarskiego, dowódcą armii i wpływowym politykiem. Jego liczne powiązania z Ludwikiem I Pobożnym stale ulegały zmąceniom, na skutek czego kilkakrotnie skazywany był na banicję. W 816 roku został w Korbei (Corbie) mnichem benedyktyńskim. Wkrótce potem razem ze swym bratem, skazanym na wygnanie, udał się do Korvey i tam z grupą mnichów z Korbei założył nowe opactwow 822 roku. Wedle wzorów zaczerpniętych ze Soissons razem też z Adalhardem ufundował w Hereford klasztor dla mniszek. Od 823 roku był doradcą syna cesarskiego, Lotara I. Jako taki należał do twórców Constitutio Romana(824), która dotyczyła stosunków między papiestwem i cesarstwem. Od 826 roku był jako opat następcą brata. Na urzędzie stał się jednym z przywódców ruchu na rzecz reform kościelnych, a zarazem jednym z najzagorzalszych wyrazicieli jedności cesarstwa, która by była niezależna od piastujących cesarską godność. Doprowadziło to do tego, że jeszcze raz pójść musiał na wygnanie (830-833). W końcu przeszedł na stronę uzurpatora, ale ugoda Ludwika Pobożnego z synami była jego dziełem. Od 833 roku był opatem w Bobbio. Dążył wówczas do łagodzenia sporów rozdzierających dynastię karolińską. Zmarł w Bobbio 31 sierpnia 836 roku. Nie wydaje się, aby tuż po śmierci otoczono go czcią. W 1060 roku przeniesiono jednak uroczyście jego szczątki do Hereford.