Wyborna muzyka na festiwalu Drozdowo-Łomża
XXX Międzynarodowy Festiwal Muzyczne Dni Drozdowo-Łomża na dobre rozpoczął się w sobotę 1 lipca. Najpierw odbyła się oficjalna inauguracja w drozdowskim muzeum, po czym w nowogrodzkim skansenie połączone siły łomżyńskich i gdańskich artystów zaprezentowały program „W brzózkowym dworku...”. Klasą samą w sobie były wykonania wokalistki Agnieszki Żemek-Pawczyńskiej, świetnie zaprezentowali się również instrumentaliści, Grzegorz Sekmistrz i Michał Olchowik, a honoru przyjezdnych wykonawców bronił niezawodny Dariusz Wójcik.
Było czwartkowe preludium i piątkowy koncert w katedrze, ale oficjalnie jubileuszowy festiwal Drozdowo-Łomża rozpoczął się w sobotę w miejscu, które twórca i dyrektor artystyczny imprezy Jacek Szymański od lat określa mianem festiwalowej stolicy. Koncert inauguracyjny „Powrócisz zwycięzcą” nie cieszył się wielkim zainteresowaniem publiczności, ale nieobecni mogą żałować, bowiem czworo instrumentalistów zaprezentowało bardzo dobrą formę i ciekawy zestaw utworów.
Co prawda eksponowanie w programie na pierwszym miejscu ukraińskiego flecisty wydaje się zbyt daleko posuniętą kurtuazją, bowiem Andriy Zembovych ledwo co ukończył Akademię Muzyczną im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku i ani nie jest jeszcze ukształtowanym wirtuozem, ani tym bardziej gwiazdą, ale grał na poziomie i z towarzyszeniem akompaniatorki Anny Mikolon wykonał trzy kompozycje, w tym Taniec błogosławionych duchów z opery „Orfeusz i Eurydyka” Glucka.
Wybranie Melodii ukraińskich Zygmunta Noskowskiego na fortepian na 4 ręce było zapewne ukłonem w stronę Zembovycha, ale Rafał Lewandowski i Anna Mikolon zagrali tę kompozycję porywająco. Fakt, że w takich utworach czują się doskonale, potwierdzili już podczas ubiegłorocznej inauguracji, kiedy zagrali Suitę op. 44 na fortepian na 4 ręce nieznanego w Polsce francuskiego kompozytora de Boisdeffre'a, ale teraz iście mistrzowsko oddali każdy niuans ośmiu części dzieła Noskowskiego, zwłaszcza w lirycznej Chanson, radosnym Tańcu ukraińskim i jeszcze żywszym Trepaku.
O tym, że niedaleko pada jabłko od jabłoni można też było przekonać się podczas występu Franciszka Lewandowskiego. Brał on już udział w festiwalu, choćby w roku 2016, ale tym razem przyjechał do Drozdowa jako absolwent szkoły muzycznej II stopnia i laureat wielu prestiżowych konkursów. Wykonał II Sonatę b-moll op. 35 Chopina: pewnie i swobodnie, z dobrze zarysowaną dramaturgią całości i z wyrazistymi kulminacjami – nic więc dziwnego, że po takim występie był dwukrotnie wywoływany oklaskami do ukłonów.
Podobnie publiczność zareagowała na wieczorny koncert „W brzózkowym dworku...”, który miał miejsce w Muzeum-Skansenie Kurpiowskim im. Adama Chętnika w Nowogrodzie. Tym samym festiwal wrócił do tej miejscowości, ale po raz pierwszy zagościł w skansenie. Stąd wybór ludowego i kurpiowskiego repertuaru, który przeplatał się z popularnymi przebojami. Niektóre z nich oryginalnie były trywialnymi, biesiadnymi szlagierami, ale w efektownych, bardzo dopracowanych i robiących ogromne wrażenie aranżacjach pianisty Grzegorza Sekmistrza, akompaniującego solistom wraz z kolejnym wybornym muzykiem, akordeonistą Michałem Olchowikiem, okazały się nie do poznania. Śpiewali je Agnieszka Żemek-Pawczyńska, Dariusz Wójcik, Anna Kinga Osior i Daniel Saulski (chociaż tutaj przy słowie śpiew zdecydowanie wskazany byłby cudzysłów). Gwiazdami wieczoru, obok instrumentalistów – to wielka sztuka zagrać tylko we dwóch tak, że nie odczuwa się braku sekcji rytmicznej, gitary, etc. – byli Agnieszka Żemek-Pawczyńska i Dariusz Wójcik.
Doskonale znana miłośnikom dobrej i nieoczywistej muzyki wokalistka zaczęła od kurpiowskiej pieśni „Nisko słonko”, którą Grzegorz Sekmistrz zaprezentował w lirycznym, bardzo nostalgicznym opracowaniu, by w dalszej części koncertu wykonać z Dariuszem Wójcikiem jazzujące „Czerwone jabłuszko” („Gęsi za wodą”) oraz kolejny kurpiowski utwór „W ogródeńku stojała”: refleksyjny, z ciekawym instrumentalnym pasażem i przejmującą wokalizą. Dariusz Wójcik miał pole do popisu w szeregu zróżnicowanych utworów, choćby w folkowym „Hej bystra woda” No To Co, ale wzbogaconym dynamiczną wstawką funky, bluesowym „Zasiali górale owies” czy w wiązance „Albośmy to jacy tacy”/„Gdybym był bogaczem”. Łącznie zabrzmiało 14 utworów plus bis, składających się na program bardzo ciekawy i urozmaicony w warstwie muzycznej, ale nierówny pod względem wokalnym.
Taki rozrywkowy koncert podsumuje też koncertowy maraton podczas dzisiejszego dnia, ponieważ przewidziane są dwa koncerty w Łapach, Jedwabnem i Stawiskach. Finałem będzie wieczorny występ braci Lipskich, wokalisty Łukasza i pianisty Pawła, którzy w Centrum Katolickim im. Papieża Jana Pawła II przy parafii Krzyża Świętego wykonają program „Lubię wracać tam gdzie byłem”. Złożą się nań same przeboje, w tym evergreeny The Beatles, Zbigniewa Wodeckiego i Andrzeja Zauchy, które Łukasz Lipski interpretuje perfekcyjnie już od lat nastoletnich.
Wojciech Chamryk
