Błogosławiony Lanfranck z Canterbury (1005 – 1089)
Miał on kiedyś sławę najuczeńszego w swoim czasie, cieszył się tak wielką powagą w Anglii, że liczyli się z nim nawet królowie niechętni Kościołowi. On to przyczynił się, że jego następcą został św. Anzelm, doktor Kościoła. Urodził się w Pawii we Włoszech, w 1005 roku w rodzinie szlacheckiej. Po śmierci swego ojca pełnił obowiązki urzędnika miejskiego.Studiował może w Bolonii, a przez jakiś czas był adwokatem. Gdy Konrad II wziął odwet na zbuntowanych miastach Italii, wyemigrował do Francji. Na życie zarabiał tam nauczaniem dialektyki i literatury. W Tours poznał Berengariusza. Przez jakiś czas przebywał w Avranches i w Rouen. Podobno napad rzezimieszków, z którego wyszedł cało, skłonił go do wstąpienia do klasztoru. W 1045 roku Herluin wręczył mu w benedyktyńskim klasztorze Le Bec habit i wtedy właściwie po raz pierwszy pojawił się na scenie historycznej.
Błogosławiony Lanfranck z Canterbury (1005 – 1089)
c.d. Wkrótce w opactwie rozpoznano jego nieprzeciętne uzdolnienia. Wziął najpierw udział w sporze z Berengariuszem, w związku z czym uczestniczył w synodach w Reims (1049) i w Rzymie (1050). Potem jeździł na synody do Vercelli i Brionne. Cieszył się odtąd pełnym zaufaniem Wilhelma, młodego księcia Normandii, oraz samego Mikołaja II. Przede wszystkim kierował szkołą w Le Bec, która wkrótce wyda znakomitych uczniów: Iwona z Chartres, Anzelma z Aosty, Wilhelma z Rouen, Gilberta z Crespin, Anzelma z Lukki (Aleksandra II), Anzelma z Laon i innych. Gdy w 1058 roku książę Wilhelm zawarł małżeństwo wbrew kanonicznym przeszkodom, Lanfrank o mało co nie popadł w konflikt z władcą, ale zręcznie zeń wybrnął, a na księciu jako pokutę wymógł fundację dwóch opactw benedyktyńskich w Caen : męskiego i żeńskiego. Został w męskim klasztorze opatem w 1066 roku.
Błogosławiony Lanfranck z Canterbury (1005 – 1089)
c.d. W 1067 roku papież Aleksander II zamianował Lanfrancka biskupem w Rouen. Zdołał się jednak w swojej pokorze wymówić. Po podboju Anglii przez Wilhelma (zwanego odtąd Zdobywcą) , w 1066 roku, zaproponował Lanfrancka na stolicę prymasowską w Canterbury. Rzym się zgodził. Trudniej jednak było o zgodę Błogosławionego. By jednak nie komplikować sprawy, ofiarowaną sobie godność wreszcie przyjął w 1070 roku. Okazało się, że rządy te nie były łatwe. Najpierw powstały trudności z metropolią Yorku, której arcybiskup Tomasz nie chciał Lanfrancka uznać swoim zwierzchnikiem. Co więcej zbuntował przeciwko prymasowi, również biskupów Worcester, Lichlield i Rochester. Sprawa oparła się o Rzym. Papież Aleksander II zwołał tego samego jeszcze roku (1070), synod do Windsoru, gdzie przez swojego kardynała Huberta przyznał arcybiskupom Canterbury prawa prymasów Anglii.
Błogosławiony Lanfranck z Canterbury (1005 – 1089)
c.d. ako duszpasterz wyróżnił się tym, że rozbudował katedrę, klasztorowi benedyktyńskiemu, który ją obsługiwał, narzucił swą władzę. Króla i jego rycerzy zachęcał do zakładania klasztorów. W latach 1075 i 1076 przewodniczył synodom w Londynie i w Winchesterze. Reformy gregoriańskie stosował po swojemu, dość niezależnie i z wyczekiwaniem. Wyczekująco zachował się też w czasie, gdy rozgorzała walka o inwestyturę. Zreformował życie kleru diecezjalnego i zakonnego, wprowadził karność kościelną. W tym celu zreformował ustawodawstwo kościelne w Anglii. Po 19 latach rządów (1070-1089) oddał Bogu ducha w dwa lata po śmierci Wilhelma Zdobywcy, w dniu 28 maja 1089 roku.
