======

Święty German z Montfort (+1000)

Mnich benedyktyński i pustelnik. Jego relikwie uczcił św. Franciszek Salezy w 1621 roku.

======

Święty Seweryn z Tivoli (+609)

Mnich benedyktyński i pustelnik w Tivoli, w pobliżu Rzymu.
Jego relikwie czczone są w tym mieście.

========

2 LISTOPAD:

Święty Amicus z Fonte Avellana (+1045)

Pustelnik i mnich w benedyktyńskim klasztorze w Fonte Avellana
w środkowych Włoszech.

======

Święty Amicus z Ramara (+XI w.)

Opat w benedyktyńskim opactwie w Ramarze, we Włoszech.

======

Święty Jorand z Kergrist (+1340)

Mnich benedyktyński a potem pustelnik.

========

3 LISTOPAD:

Święty Pirmin (+753)

Pochodzić miał z kraju opanowanego przez Wizygotów, może 
z okolic Narbonne. Uszedł stamtąd przed r. 715. Został wtedy wędrującym misjonarzem. Apostołował najpierw ze św. Wilibrordem w Ardenach. Potem dotarł do Szwajcarii i w latach 713-714 założył w Pfäfers opactwo. Ewangelizował następnie w Alemanii. Około 724 r. założył opactwo w Reichenau. Ponieważ cieszył się zaufaniem Karola Młota, władca Alemanów wydalił go ze swego terytorium. Przybył wówczas do Alzacji i założył opactwo w Murbach (727). Przyczynił się też do ufundowania następnego, w Neuwiller. Był już wtedy biskupem o uprawnieniach misyjnych i regionalnych. Jako taki przyczynił się do powstania jeszcze innych opactw na terenie Bawarii, Palatynatu i Badenii. Ostatnim z założonych przezeń ośrodków było opactwo Hornbach, położone w odległości 5 km od Zweibrücken. Tam zmarł około 755 r. Od IX w. figurował w martyrologiach pod dniem 3 listopada. Czczono go zwłaszcza w Luksemburgu, w Reichenau i w Hornbach. Uchodził za orędownika przeciw ukąszeniom oraz przy upraszaniu deszczu. Pozostawił po sobie podręcznik na użytek misjonarzy, znany pod tytułem Dicta Pirminii de singulis libris canonicis scarapsus, lub krótkoScarapsus.

=====

Błogosławiony Berard z Marsi (1079-1130)

Był synem hrabiego Marsi, a urodził się w r. 1079 na zamku w Colli, w pobliżu Akwilei. Wychowywał się u kanoników regularnych, osiadłych przy katedrze Św. Sabiny. Potem wysłano go do benedyktyńskiego klasztorze na Monte Cassino.Przez sześć lat kształcił się tam pod kierunkiem Pawła Ślepca. Wrócił następnie do swego kraju, ale Paschalis II wezwał go niebawem do Rzymu i powierzył mu w zarząd Kampanię. Zabrał się wówczas energicznie do wytępienia rozboju i samowoli feudałów. Kosztowało go to wiele. Piotr Colonna uwięził go
i po obiciu wrzucił do głębokiej cysterny, z której jeden z przyjaciół ledwo go zdołał wydobyć. Wkrótce potem papież mianował go kardynałem
i zabrał ze sobą do Francji. W r. 1109 mianował go biskupem rodzinnej diecezji, którą wówczas zajmował intruz Sigenulf. Przez dwadzieścia lat duszpasterzował tam, zwalczając symonię i konkubinat księży, rozdając jałmużny i troszcząc się gorliwie o chorych. Walczył też nadal z nadużyciami feudałów, którzy mszcząc się próbowali go ukamienować, a potem, pobiwszy, zmusili do opuszczenia diecezji. Schronił się wówczas w Rzymie, na Lateranie, ale nadal zajmował się swoimi. Przepowiedziawszy swój koniec, kazał się przenieść do Św. Sabiny.
Zmarł 3 listopada 1130 r. Jego wczesny i trwały kult zaaprobował
w r. 1808 Pius VII.

=====

Święty Guénhaël (+550)

Jego imię znaczy: „biały anioł”. Nazywany jest również Gwenhael. Wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru w Brytanii, we Francji, w młodym wieku. Później został wybrany opatem.

=====

Święty Malachiasz O’More (+1148)

Pierwotnie zwał się Mael Maedoc Ua Morgair, ale to staroirlandzkie imię w języku angielskim przybrało formę Malachy O’More, a stąd już był tylko krok do Malachiasza. Urodził się w starożytnym Armagh około r. 1094 jako syn lektora tamtejszej szkoły klasztornej. Młodość jego przypadała na czasy przedsięwziętej przez Cellacha (Celsusa) reformy Kościoła w Irlandii. Dość wspomnieć, iż w 1111 r. odbył się w Rath Breasail pierwszy irlandzki synod zwołany w tym celu. Sam Malachiasz kształcił się pod kierunkiem mnicha Imara (Eimara), który ok. wszczepił mu przywiązanie do Stolicy Rzymskiej. W 1119 r. został kapłanem. Wkrótce jego gorliwa działalność na rzecz zaniedbanej ludności zwróciła uwagę biskupów dążących do reformy. Malchus (Mael Jose), biskup z Lismore, ściągnął go tedy do siebie. Niebawem Malachiasz objął współrządy w sławnym opactwie Bangor. W 1123 r. powołano go na biskupstwo w Connor. Nieco później założył klasztor w Kerry. Wreszcie w 1129 r. zgodnie z życzeniem zmarłego Cellacha zaczęto czynić starania, aby osiadł w prymasowskim Armagh. Jakkolwiek zwolennicy reformy przyznali mu tytuł prymasa, do objęcia stolicy nie doszło. Przez jakiś czas Malachiasz kierował życiem kościelnym w Bangor, wreszcie w 1137 r. zrezygnował na rzecz Gelazjusza (Gille Mac Liag) z Armagh i objął biskupstwo w Down. W dwa lata później na życzenie episkopatu Irlandii udał się do Rzymu z prośbą o paliusze. W tym stadium reformy Innocenty II paliuszy odmówił, ale mianował Malachiasza swoim legatem i zachęcił go do kontynuowania dzieła reformy. Chyba owocniejszy był jego pobyt w Clairvaux. Zaprzyjaźnił się wówczas ze św. Bernardem, a następnie przekazał mu do uformowania kilku zdolnych młodzieńców. Oni to, wróciwszy do kraju, wespół z innymi zapoczątkowali (1142) wspaniały rozkwit życia cysterskiego. Malachiasz odwiedził też kanoników regularnych św. Augustyna w Arrouaise (Aroasia, w diec. Arras) i zabrał od nich regułę, wedle której założył później w ojczyźnie wiele klasztorów. W 1148 r. na życzenie synodu w Inispatrick przedsięwziął drugą podróż na kontynent. Nie zastawszy papieża Eugeniusza III we Francji, zatrzymał się w Clairvaux i wówczas śmiertelnie zaniemógł. Zmarł 1, a może 2 listopada tegoż roku. Kanonizował go w 1190 r. Klemens III. Pamiątkę ze względu na Dzień Zaduszny obchodzono przez długi czas w dniu 3 listopada. Nowe Martyrologium Rzymskie przywraca tej pamiątce termin właściwy (2 XI). Dodajmy jeszcze, że Malachiaszowi przypisano proroctwa dotyczące przyszłych papieży, a także przepowiednie na temat Hiszpanii i Irlandii. Pierwsze były zręcznym fałszerstwem z r. 1590, spreparowanym dla zalecenia pożądanej kandydatury na tron papieski. Następne były naśladownictwem pierwszych, powstały zaś znacznie później.

========

4 LISTOPAD:

Święty Klarus Hermit (+875)

Wyświęcony na kapłana w Rochester, w Anglii Wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru w Normandii, we Francji. Żył później jako jako pustelnik niedaleko Rouen. Kiedy pewna szlachcianka złożyła mu niemoralną propozycję, on odmówił. Z zemsty nasłała na Klarusa bandytów, którzy go zamordowali. Wioska Saint- Clair-su-Epte wzięła nazwę od jego imienia.

======

Święty Birrstan z Winchester (+934)

Nazywany jest również Birnstan lub Brynstan. Wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru i był uczniem św. Grimbolda. Był następcą św. Frithestana na stolicy biskupiej  w Winchesterze, w Anglii.

======

Święty Gerard de Bozanches (+1123)

Mnich w benedyktyńskim klasztorze w Angers, we Francji.

======

Święty Grzegorz z Burtscheid (+999)

Początkowo był mnichem bazyliańskim. Musiał uciekać przed inwazją Saracenów w Kalabrii, we Włoszech. Spotkał cesarza Ottona III 
w Rzymie. Otto ufundował dla niego opactwo w Burtsheid, w pobliżu Aachen, w Niemczech, gdzie został opatem. Wprowadził tam regułę benedyktyńską.

======

Święta Modesta z Trier (+ok. 680)

Święta Modesta żyła w VII stuleciu. Już w młodości była przyjaciółką św. Gertrudy z Nivelles, która objawiła się jej po swej śmierci. Z Gertrudą też prawdopodobnie wychowywała się w Nivelles. Była potem ksienią benedyktyńskiego klasztoru w Öhren (ad Horreum) pod Trewirem. Jej następczynią na tym stanowisku była św. Irmina. Modesta zmarła 4 listopada po r. 659. Posiadamy stosunkowo wczesne dowody jej czci (litanie). W Trewirze wspominano ją 4 listopada; następnie wspomnienie to przesunięto o jeden lub dwa dni. W XVII wieku złączono je ze wspomnieniem św. Sewery i umieszczono pod dniem 20 lipca. W martyrologiach benedyktyńskich zachowało jednakże swój właściwy termin.

========

5 LISTOPAD:

Święci Augustyn i Paulin z Terracina (+VI w.)

Mnisi benedyktyńscy wysłani na misję przez św. Benedykta do założenia klasztoru w Terracina, we Włoszech.

======

Święty Fibicjusz (+500)

Opat benedyktyński i biskup w Trier, w Niemczech.

======

Święty Hermenegild z Salcedo (+953)

Mnich benedyktyński w hiszpańskiej Galicji w północno- zachodniej części kraju. Pomógł rozprzestrzenić zakon benedyktyński na tym obszarze.

======

Święty Spinulus z Moyenmoutier (+707)

Nazywana jest również Spinula. Wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru w Moyenmoutier. Później został wybrany opatem w Begon-Celle (współczesne Saint-Blasien)

========

6 LISTOPAD:

Święty Winnok z Wormhoult (+717)

Nazywany jest również Winnok. Prawdopodobnie był Walijczykiem. Udał się do Brytanii, we Francji i wstapił do benedyktyńskiego klasztoru św. Piotra w Sithiu (Saint-Omer), gdzie opatem był wtedy św. Bertin.  Według tradycji płynęła w nim królewska brytyjska krew. On i trzech jego przyjaciół wybudowali klasztor niedaleko Dunkirk, które stało się misyjnym centrum tego regionu. Pracował wśród Morinów, mieszkańców Wormhont. Winok wybudował też kościół i szpital.

======

Święty Erlafryd z Hirschau (+830)

Był hrabią w Szwabii, w Niemczech. Zostawił majątek i wstąpił do klasztoru. Później ufundował opactwo benedyktyńskie w Hirschau i był tam opatem. Rozpowszechnił monastycyzm w tym regionie.

======

Święty Feliks z Fondi (+VI w.)

Mnich w benedyktyńskim klasztorze w Fondi, we Włoszech. Wspomina go jego przyjaciel św. Grzegorz wielki, papież.

Święty Wilibrord z Echternach (658 – 739)

Urodził się w 658 r. w Northumbrii. Wcześnie w benedyktyńskim opactwie w Ripon został oblatem i uczniem Wilfryda. W 678 r. udał się do Irlandii, do Egberta, dzięki czemu swoją rzymską i benedyktyńską formację dopełnił znajomością zwyczajów iroszkockich. W 690 r. razem z jedenastoma towarzyszami udał się na misję do Fryzów. Dzieło oddał pod opiekę Pepina z Heristalu. Postarał się również o upoważnienia papieskie. Po pierwszych osiągnięciach Pepin wysłał go do Rzymu, a Sergiusz I udzielił mu w 695 r. sakry, mianując go zarazem arcybiskupem Fryzów. W Utrechcie wybudował sobie katedrę, ale prowincji kościelnej zorganizować nie zdołał. Chrystianizacja, wspierana przez arystokrację frankońską, postępowała jednak naprzód. Wilibrord wyprawił się potem do Danii i Turyngii, bo najwidoczniej pragnął poszerzyć pole swojej misyjnej działalności, ale powodzenia tutaj nie osiągnął. Cała zresztą jego misja załamała się z chwilą, gdy po śmierci Pepina (pod koniec 714) załamało się władanie Franków nad Fryzami. Odnowienie jej umożliwiły dopiero poczynania Karola Młota. Wiemy też, że Wilibrord objął chyba biskupstwo utrechckie, ale ukochał założony około 700 r. klasztor benedyktyński w Echternach. Tam zmarł 7 listopada 739 r.

======

Święty Amarand (+700)

Był opatem w klasztorze benedyktyńskim we Francji. Został mianowany biskupem w Albi, we Francji, około 700 roku, rok przed śmiercią.

======

Święta Gebertruda z Remiremont (+ok.675)

Nazywana jest również Gertruda. Była trzecią ksienią opactwa benedyktyńskiego w Remiremont, we Francji. Znana jest z zachęcania do modlitwy i walki z pogaństwem. Jej kult apropobował papież, św. Leon IX w 1051 roku.

======

Święta Gertruda z Remiremont (+690)

Siostra św. Adolfa i wnuczka św. Romaryka. Wstąpiła do benedyktyńskiego klasztoru niedaleko Remiremont. Później została tam ksienią po swojej ciotce św. Klarze.

======

Święty Raveran z Seéz (+682)

Nazywany był również Raverian. Najpierw został wybrany biskupem w Séez, we Francji. Zrezygnował jednak i wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru w Fontenelle.

========

8 LISTOPAD:

Święty Godfryd z Amiens (ok.1065 –1115)

Urodził się około 1065 r. Gdy miał pięć lat oddano go do klasztoru Mont-St.-Quentin, niedaleko Péronne. W dwudziestym piątym roku życia otrzymał święcenia kapłańskie. Wkrótce po nich został opatem benedyktyńskim w Nogent-sous-Coucy, gdzie odnowił życie zakonne. Biskupi zebrani w r. 1104 na synodzie w Troyes przymusili go do objęcia stolicy w Amiens. Zasiadając na niej, Godfryd okazał się zdecydowanym zwolennikiem reform kościelnych. Stanął też w obronie ludu i w walce o swobody miejskie opowiedział się po stronie mieszczan. Zniechęcony po przegranej, usunął się w listopadzie 1114 r. do Wielkiej Kartuzji (La Grande-Chartreuse) pod Grenoble, ale wezwany w trzy miesiące później przez biskupów zebranych na synodzie w Beauvais, wrócił do diecezji. Zorganizował tam jeszcze synod, wziął udział w synodzie w Châlons, potem udał się do Reims. Wracając zachorował i 8 listopada 1115 r. zmarł w opactwie St.-Crépin w Soissons. Tam też został pochowany i rychło otoczony czcią. W księgach liturgicznych pojawił się jednak dopiero w XVI stuleciu.

======

Święty Grzegorz z Einsiedeln (+996)

Był Anglosasem. Pochodził  z Anglii. Odbył pielgrzymkę do Rzymu 
i wstąpił tam do Benedyktyńskiego klasztoru na wzgórzu Celio 
w wiecznym mieście. Chciał powrócić do Anglii, ale w 949 roku udał się do Einsiedeln, w Szwajcarii i wstąpił do tamtejszego klasztoru benedyktyńskiego. Został wybrany tam opatem i je donowił. Najprawdopodobniej już nigdy nie wrócił do swojej rodzinnej wyspy.

======

Święty Willehad z Bremy (+789)

Urodził się około 745 r. w Northumbrii. Wykształcenie zdobył zapewne w Yorku. Około 767 r. przybył do Fryzów, wśród których zdobył sobie poważanie, ale też przeżył wiele niebezpieczeństw. Z poruczenia Karola Wielkiego od 780 r. działał nad Dolną Wezerą, w okręgu Wigmodi, ale gdy w 782 r. wybuchło powstanie Sasów, zmuszony był ratować się ucieczką. Jako pielgrzym udał się wtedy do Rzymu, a potem przez dwa lata wiódł życie mnisze w Echternach. Po chrzcie Widukinda (785) powrócił na swój dawny teren misyjny, który się powiększył o ziemie między ujściem Wezery i rzeki Ems. Na ten też czas przypadają początki tamtejszej organizacji kościelnej, której ośrodkiem stała się Brema. W lipcu 787 otrzymał sakrę i został biskupem misyjnym. Jako taki konsekrował w 789 r. katedrę bremeńską. Formalnego ustanowienia diecezji (805) już nie dożył. Zmarł 8 listopada 789 r. w Blexen. Jego aktywność, pobożność, wiedza i asceza sprawiły, że wspominano go jako świętego. Biskup Oskar zarządził w 860 r. przeniesienie jego szczątków do nowej katedry w Bremie. Spoczywały tam aż po reformację, w czasie której zaginęły. Wspomnienie obchodzono 8 (tak w Martyrologium Rzymskim), 16 lub 27 listopada, a także 13 lipca.

======

Święty Wiomad z Trèves (+790)

Nazywany jest również Wiomag lub Weomad. Był opatem
w benedyktyńskim klasztorze w Mettlach i biskupem w Trier,
w Niemczech około 750 roku. Przyjaźnił się z Karolem Wielkim.

========

9 LISTOPAD:

Święty Viton z Verdun (+525)

Nazywany jest również Vanne lub Vaune. Wstąpił do benedyktyńskiego opactwa w Lorraine i był tam opatem. Jego imieniem nazwano kongregację. Wytępił pogaństwo w Verdun, we Francji gdzie był biskupem. Założył kolegium dla kleryków i być może ufundował klasztor w St. Vanne’s.

========

10 LISTOPAD:

Święty Justus z Canterbury (+627)

W r. 601 Grzegorz Wielki wysłał go do Anglii razem z Melitonem
i kilkoma innymi, aby wzmocnić ekipę misyjną, która dotarła tam już pod kierunkiem św. Augustyna. Augustyn też udzielił mu sakry i osadził jako pierwszego biskupa w Rochester (604). Jako taki podpisał z innymi list biskupów do bretońskich kolegów ze –Szkocji-. W r. 616 razem z Melitonem zmuszony został do opuszczenia Wyspy, gdy zmarł król Etelbert i zaczął rosnąć poganizm. Przebywał wtedy w Galii, a do Anglii wrócił po nawróceniu się Eadbalda, króla Kentu. Gdy w r. 624 zmarł Meliton, wstąpił na osieroconą stolicę w Canterbury. Bonifacy V przysłał mu paliusz. W r. 625 udzielił sakry Paulinowi, który stał się apostołem Nortumbrii. Zmarł 10 listopada, prawdopodobnie w r. 627. W tym też dniu wspomina go Martyrologium Rzymskie.

======

Święty Guerembald (+965)

Zanim wbrew sobie został wybrany opatem benedyktyńskim był bardzo pokornym mnichem. Został mianowany na biskupa w Hirschau, w Niemczech, a gdy proponowano mu biskupstwo w Spire zrezygnował z niego.

======

Święty Hadelin z Sees (+910)

Nazywany jest również Adelheim. Był opatem benedyktyńskim przez kilka lat zanim został wybrany na biskupa w Seez, we Francji.

Święty  Bertuin z Malonne (+698)

Wedle późnych opowieści hagiograficznych (BHL 1306-1310) z pochodzenia miał być Anglosasem, wychowanym w klasztorze 
w Outwell. Tam też rzekomo został biskupem. Chęć podróżowania albo też zamiary misyjne skłoniły go potem do przeprawienia się na kontynent. Pielgrzymował do Rzymu, zwiedził wiele krajów, w końcu, kierując się licznymi objawieniami, dotarł do Namur. Udał się jeszcze 
w górę Sambry i w Malonne założył benedyktyński klasztor, który później zniszczyli Normanowie. Kiedy się to stało- Dyskutują historycy. Jedni opowiadają się za VII, inni za VIII stuleciem. Podobnie rzecz ma się ze wzmiankowanymi Żywotami świętego. Wspominano go w dniu 
11 listopada, później także 16. lub 27. tego miesiąca.

========

12 LISTOPAD:

Święty Anastazy-Astryk (+1036)

Pochodził z Bawarii lub Burgundii. Dzięki czemu stał się uczniem, a przez jakiś czas także towarzyszem św. Wojciecha, nie wiadomo. 
Był z nim w r. 993 w Rzymie, a następnie (996/997) w Polsce. Wedle późnej tradycji przez jakiś czas miał też sprawować urząd opata w benedyktyńskim opactwie w Brzewnowie pod Pragą. Sądzą inni, że opatem był również w Trzemesznie lub w Międzyrzeczu. W kwietniu 1001 r. widzimy go znów w Rzymie, gdzie zapewne sprawuje poselstwo, wysłany przez Bolesława Chrobrego. Dlaczego wówczas nie przywiózł mu upragnionej korony, a tę otrzymał Stefan węgierski, wyjaśnić niepodobna. W każdym razie, nie wraca do Polski, ale udaje się do Panonii, gdzie odtąd w rozwoju życia kościelnego odgrywa rolę niepoślednią. Od 1001 był pierwszym opatem u Św. Marcina na Górze Panońskiej (Pécsvarád) na Węgrzech. W r. 1007 występuje już jako biskup węgierski, następnie jako arcybiskup ostrzyhomski. Jest sprawą dyskusyjną, czy to jego imię pojawia się w dokumentach, dotyczących synodu we Frankfurcie (1007) oraz uroczystości w Bamberdze (1012). Był gorliwym krzewicielem wiary wśród Madziarów, w czym pomagał św. Stefanowi. Zmarł w 1036 roku. Jego kult nigdy nie został potwierdzony, ani też szerszych kręgów nie zatoczył, ale menologia benedyktyńskie wspominały go pod dniem 
12 listopada, dodając do imienia: magnae sanctitatis vir.

======

Święty Lebuin z Deventer (+773)

Był anglosaskim mnichem  w benedyktyńskim klasztorze w Ripon. W 754 roku przekroczył Kanał i udał się do Niemiec, aby w pracy misyjnej wspomagać św. Marchelma. Działał zwłaszcza wśród Fryzów w okręgu Ijssel, ale zapuszczał się też do Sasów. Udał się też do pogan, których przywódcą był Marklo i zdobył u nich respekt. W Deventer wybudował pierwszy kościół. W czasie swych wypraw wykazywał podobno ogromną odwagę. Zmarł  w 773 roku. Św. Liudger pochował go w wybudowanym przezeń kościele. Wiadomo, że czczono go już w IX wieku. Potem jego kult szerzył się w Anglii oraz w diecezji utrechckiej i w Haarlem. Jego najstarsza Vita powstała około r. 850 w Werden. Uchodził za patrona umierających. Do Martyrologium Rzymskiego Lebuina nie wprowadzono, ale gdzie indziej wspominano dnia 12 listopada. Niektórzy utożsamiają go ze św. Liwinem, czczonym u Św. Bawona w Gandawie.

======

Święty Patern z Sens (+726)

Usuardus wprowadził go do swego martyrologium pod dniem
12 listopada. Na początku XII w. jakiś mnich z opactwa Saint-Pierre-le-Vif w Sens ułożył Passio, przy czym posłużył się wieloma kliszami hagiograficznymi. Wedle niego Patern miał pochodzić z Coutances. Młodo został mnichem w Scicy (Sesciacum). Gdy zasłynął z cudów i zdobył wielki rozgłos, zdecydował się ujść z opactwa. W końcu udał się do klasztoru Saint-Pierre-le-Vif w Jaulnes w pobliżu Sens, we Francji, ale tam na nowo zasłynął z nadprzyrodzonych darów. Kiedyś wybrał się w odwiedziny do Sens. Gdy wracał, napadli nań w borze zbójcy, których nadaremnie usiłował nawrócić. Odrąbali mu głowę. Ciało odszukał
i godnie pochował Ebbo, biskup Sens. Wspomnienie obchodzono 13 lub 12 listopada.

======

Święty Ymar z Reculver (+830)

Mnich w benedyktyńskim opactwie w Reculver, w Kent,
w Anglii. Został zamordowany przez plądrujących Duńczyków.

========

13 LISTOPAD:

Święty Abbo z Fleury ( ok. 950- 1004 )

Święty Abbo urodził się między 940 a 950 rokiem w okolicach Orleanu (Francja). Polihistor, jeden z najwybitniejszych uczonych swego stulecia. Zdobywszy gruntowne wykształcenie (gramatyka, astronomia, matematyka, filozofia i muzyka), zaczął nauczać w benedyktyńskim opactwie we Fleury nad Loarą. Abbo mieszkał tam do 986 roku, potem przez dwa lata był rektorem szkoły klasztornej w angielskim Ramsey, a gdy powrócił wybrano go w  988 roku na opata Fleury. Jeden z mnichów, popierany przez króla Francji i biskupa Orleanu, oprotestował wybór Abbo, lecz biskup Gebert, późniejszy papież Sylwester II, poparł decyzję benedyktynów. Abbo był zwolennikiem  
i krzewicielem reformy kluniackiej. Bardzo silnie zaangażował się  w teologiczne i religijne debaty. Brał udział w synodach, popierał papieża i wiele pisał. Jego najsłynniejsze dzieła to: „Żywot świętego Edmunda” – męczennika i króla Anglii oraz „Apologetyka”. Zbliżał się rok 1000 i wielu uwierzyło, że nadciąga koniec świata. Ludzie wpadali w panikę, wielu porzuciło swe codzienne obowiązki. Abbo był jednym z tych, którzy w tych trudnych czasach nawoływali do spokoju i powrotu do normalności i jego głos był często wysłuchany. W swych listach św. Abbo opisuje również, jak wielokroć był wzywany, by przywracać spokój wśród mnichów w okolicznych zgromadzeniach. Jedna z takich misji zakończyła się tragicznie. W roku 1004 Abbo wysłano do klasztoru w La Réole w Gaskonii, by zaprowadził dyscyplinę wśród tamtejszych mnichów. Jednak między reolczykami i braćmi, którzy przybyli z Abbo wybuchła walka i opat, który wkroczył pomiędzy walczących, aby ich rozdzielić, został ugodzony lancą. Zdołał jeszcze schronić się w celi, ale rana okazała się śmiertelna. Zmarł 13 listopada 1004 roku. Z pism jego zachowały się Collectio canonum oraz zbiór listów.

Modlitwa:

Boże, niech wstawiennictwo świętego Abbo sprawi, byśmy podobali się Tobie przez naszą wiarę i uczynki.                                                                                                                               Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

======

Święci Benedykt, Jan, Mateusz, Izaak, Krystyn
z Międzyrzecza (+1003)

Zjednoczyła ich śmierć, toteż jakkolwiek różne mieli imiona, które dobrze znamy, godzi się, aby przedstawiając tu Benedykta, -dowódcę Bożej kohorty-, zjednoczyć ich w jednym wspólnym wspomnieniu. Sam Benedykt pochodził z Benewentu (Włochy). Urodził się około r. 970 i wcześnie przeznaczony został do stanu duchownego. Ale zniechęcony do sposobu życia, jakie prowadzili duchowni w ówczesnym Benewencie, ruszył przed siebie, aby odnaleźć własną życiową drogę. Zatrzymał się na czas jakiś w opactwie Św. Salwatora, osiadł potem na zboczu góry Soracte, zamieszkał wreszcie w pobliżu Monte Cassino. Miał tam wkrótce okazję zetknąć się ze św. Romualdem, który dopiero co zrezygnował z opackich rządów w Classis, a tak był już sławny, że imię jego fascynowało wielu młodych. Może zresztą nie tylko młodych, bo przypuszczają niektórzy, że drugi z późniejszych męczenników, Jan, urodził się około r. 940, a więc był zaawansowany wiekiem. Syn patrycjuszowskiej rodziny weneckiej, Jan towarzyszył ongiś doży Piotrowi I Orseolo i z nim jakiś czas przebywał w opactwie Cuxa pod Perpignanem, potem jednak przybył, jak Benedykt, na zbocze Monte Cassino i razem z Piotrem pędził życie na wpół eremickie. Razem też z nim przylgnął do Romualda, który poprzez Rzym udał się znów pod Rawennę, zakładając tam słynną pustelnię w Pereum. W r. 1001 przebywał w Pereum cesarski krewny Bruno z Kwerfurtu. Pełen zapału, żył Bruno myślą o pracy misyjnej w Polsce i jej krajach ościennych, o czym musiała być mowa w czasie niedawnej wizyty cesarza u Bolesława Chrobrego. Niewątpliwie Bruno skłonił Romualda, który myśl misyjną podejmował kilkakrotnie w życiu, do wysłania na północ małej ekipy misjonarskiej. Wybrani zostali do niej Benedykt i Jan; cesarz zaś wyposażył ich w księgi i naczynia liturgiczne, może także w inne środki na drogę. Gdy w początkach 1002 r. przybyli do Polski, na dworze Bolesława Chrobrego zdziwienia nie wywołali, bo rzecz omówiona musiała być wcześniej, może w czasie zjazdu gnieźnieńskiego. Jakkolwiek by było, książę dał im miejsce na erem, a zapewne i środki utrzymania oraz jakieś świadczenia w naturze. Dotąd kontrowersyjna pozostaje lokalizacja eremu i męczeństwa. Na ogół przyjmowano do niedawna, że zginęli na terenie obecnego Wojciechowa pod Międzyrzeczem. Wskazywałaby na to analiza nielicznych źródłowych wzmianek. Kazimierz Biskupi pod Koninem, który od lat pretenduje do podobnego zaszczytu, jest zapewne późniejszym miejscem ożywionego kultu męczenników. Natomiast ostatnio hipotetycznie wskazano (G. Labuda) na Kazimierz pod Szamotułami, który dobrze przystawałby do relacji Brunona z Kwerfurtu. Rzecz wymaga dalszych badań, w szczególności weryfikacji archeologicznej. W każdym razie, w miejscu, gdzie przybyłych mnichów-pustelników osiedlono, podjęli oni swój zwyczajny tryb życia, dzielony pomiędzy pracę, modlitwę i studium. Ponieważ przybyli do Polski w celach misyjnych, rozpoczęli także przygotowania do tej akcji, przede wszystkim zaś zaczęli przyjmować do swego nielicznego grona młodzieńców z kraju, do którego przybyli. Na początku zjawiło się kilku: Izaak, Mateusz i Barnaba. Dwaj pierwsi byli rodzonymi braćmi, a pochodzić musieli z rodziny dobrze już schrystianizowanej, skoro także dwie ich siostry zostały mniszkami. Przypuszczają niektórzy, że wywodzili się z jakiegoś możnego rodu, albo nawet ze środowiska dworskiego, nic jednak dokładniejszego na ten temat nie wiemy. W obejściu klasztornym była również jakaś służba dodana im przez księcia, zapewne jakiś włodarz, samą jednak społeczność eremicką uzupełniał młody chłopiec Krystyn (Chrystian), pochodzący z tej okolicy. Pełnił obowiązki kucharza, może nawet był bratem-laikiem, w każdym razie był serdecznie oddany sprawie, której służył. W świecie tymczasem dokonały się niemałe zmiany. Ze śmiercią Ottona III (1002) inny obrót przybrały nie tylko sprawy polityczne, zahamowaniu ulec musiała także realizacja planów misyjnych. Bruno, którego eremici spodziewali się w związku z tymi planami, nie przybywał; zaś Bolesław Chrobry wyprawił się do Pragi, między nim a nowym cesarzem narastał konflikt. W takim stanie rzeczy Benedykt postanowił wyruszyć po instrukcje do Rzymu, ale w Pradze Chrobry zawrócił go z drogi i zezwolił tylko, aby do Włoch wysłać Barnabę (zobacz Barnaba, eremita polski). Wrócił tedy Benedykt do eremu, a pieniądze (10 funtów srebra), które książę wręczył mu uprzednio, chcąc go użyć do spełnienia misji politycznej, oddał do książęcej kasy. Na początku listopada 1003. eremici spodziewali się powrotu Barnaby, a wraz z nim wieści, a może nawet decyzji co do podjęcia zamierzonych prac misyjnych. Tymczasem wysłannik nie wracał i oczekiwania się przeciągały. Zamiast niego w dniu 10 listopada przed północą do eremu zapukała śmierć. Jacyś podchmieleni chłopi, bodaj z samym włodarzem książęcym na czele, dokonali na nich rabunkowego napadu, spodziewając się znaleźć u ubogich eremitów darowane im przez księcia srebro. Pod ciosami miecza zginął najpierw Jan. Potem zaraz padł Benedykt. Izaak, którego cięli na oślep po rękach i nogach, błogosławił tymczasem oprawcom. Mateusza przeszyli oszczepem, jako ostatni zaś zginął Krystyn, który nie wiedząc zrazu, co się dzieje, próbował bronić eremu. Nie zginęli oni za wiarę w ścisłym tego słowa znaczeniu, ale śmierć przyjęli w duchu prawdziwego męczeństwa w czasie, gdy gotowali się na misję, w wielkopolskim borze najwyraźniej już zapoczątkowaną. Może zresztą sprawy wiary odegrały tu większą rolę, niż to wynika ze zwięzłych relacji pisanych, dość, że papież Jan XVIII, któremu ocalały Barnaba jakiś czas później zdał sprawę z wszystkiego, kanonizował ich niejakoviva voce: -bez wahania kazał ich zaliczyć w poczet świętych męczenników i cześć im oddawać-. Tę cześć ugruntował ich przyjaciel Bruno z Kwerfurtu, który w r. 1006 napisał Żywot pięciu braci męczenników. Cześć ta rychło także pojawiła się we Włoszech i w klasztorach benedyktyńskich. U nas zrazu była pewnie żywa, ale pod wpływem dziejowych zaburzeń z czasem nieco przygasła. Nie bez znaczenia było też zrabowanie samych relikwii, które w r. 1038 wywiózł do Pragi książę czeski Brzetysław. Na nowo ożyła ta cześć w w. XV-XVII, ostatnio zaś w okresie międzywojennym. Nie siląc się na wytyczenie wszystkich jej etapów, wolno tu zaznaczyć, że dużą rolę w jej podtrzymaniu odegrał zakon kamedułów. Uważał on zawsze pięciu eremitów-męczenników za swoich, co nieraz miano mu za złe i co jeszcze dziś podkreśla się jako nieścisłe. W gruncie rzeczy jest to nieporozumienie. Aczkolwiek w roku ich śmierci zakon ten jeszcze nie istniał, przecież z ducha swojego męczennicy byli uczniami wielkiego Romualda. Benedykt i Jan razem z nim zaprawiali się w tym rodzaju życia eremicko-cenobitycznego, któremu pustelnik z Pereum wkrótce nadać miał formę instytucjonalną (1012). Eremicką odmianę benedyktyńskiej dyscypliny przybyli oni zaszczepić w kraju, który niedawno przyjął chrzest, i tam padli, ścięci zbrodniczą ręką, zanim Romuald zdołał skrystalizować i urzeczywistnić swe święte zamiary. Pamiątkę naszych męczenników obchodzi się w diecezjach polskich w dniu 13 listopada, zapewne z uwagi na to, że ich właściwy dies natalis (11 listopada) od dawna związany jest kultem popularnego św. Marcina; natomiast kult Pięciu Braci ześrodkowuje się w Kazimierzu Biskupim, jednym z domniemywanych miejsc męczeństwa.

Jeden zaś z tamtych dwóch – z kraju i mowy Słowian, który w śiętym powołaniu poszli za błogosławionymi mistrzami, Benedyktem i Janem, imieniem Izaak, trzeci z kolei, człowiek o silnej budowie ciała, niemile zbudzony [przez morderców], powtarzał szlachetne zawołanie: „Boże wspomagaj, Boże wspomagaj”. I gdy chciał podnieść się jakby do modlitwy, uczuł w środku goleni cios wściekłego miecza, a gdy ręce podniósł, otrzymał drugie bezlitosne uderzenie w swoje święte ręce. Sam zaś Izaak zdumiony, że na rozkaz Chrystusa, który jest zbawieniem wszystkich wierzących w Niego, do domu przyszedł upragniony kres – oczekiwana śmierć, gdyż przez męczeństwo człowiek zrzuca wielki cieżar narastających grzechów, które nosi, daje świadectwo radości serca tymi oto słowami: „Dobrze nam – rzecze – gdyż jedynie dzięki miłosierdziu Zbawiciela spotkaliśmy tak dobrą noc  i atka szczęśliwą godzinę, na którą nigdy nie zasłużyliśmy naszymi dobrymi uczynkami”. Gdy to Izaak powiedział, wyzionął ducha dobity trzecim ciosem (św. Brunon z Kwerfurtu, Żywot Pięciu Braci Męczenników)

======

Święty Kilian (+VII w.)

Był krewnym św. Fiakrusza. Został mnichem benedyktyńskim
i misjonarzem w Artois w VII w.

========

14 LISTOPAD:

Święty Alberyk z Utrechtu (+784)

Wywodzić się miał z rodu królewskiego. Wstąpiwszy do benedyktynów,  został u  Św. Marcina  przeorem w Kolonii . Potem wysunięto go na następcę św. Grzegorza, biskupa Utrechtu. Jako taki pracował nad usunięciem resztek pogaństwa z Fryzji. Przyjaźnił się z Alkuinem oraz św. Lutgardem. Zmarł 21 sierpnia lub 14 listopada.784 r. Wspomnienie liturgiczne Alberyka z Utrechtu obchodzone jest 14 listopada.

======

Święty Sydoniusz z Jumiéges (+ok. 690)

Nazywany jest również Saens. Wywodzić się miał ze środowiska iroszkockiego. W 644 roku przybył do benedyktyńskiego klasztoru w Jumièges i został uczniem Filiberta. Potem przebywał może w Noirmoutier. W 674 roku towarzyszył biskupowi Audoinowi w jego podróży do Rzymu. Został następnie pierwszym opatem klasztoru ufundowanego w pobliżu Rouen, który nazwano później Saint-Saens. Zmarł około 690 roku. Jego relikwie powędrowały później do Fécamp, do Fontenelle oraz do kościoła w Saint-Saens, w okolicy Rouen. Wspomnienie obchodzone było 14 listopada w Fontenelle, a także 15 listopada w Rouen.

========

15 LISTOPAD:

Święty  Findan z Rheinau (+879)

Należał do jakiegoś możnego rodu irlandzkiego. W walkach z sąsiadami stracił ojca i brata. Gdy odbywał się bankiet z okazji zawarcia pokoju, przeciwnicy podstępnie wydali go wikingom. Wieźli go do Skandynawii, ale zaatakowała ich flotylla innych wikingów. Wtedy go rozkuto. W czasie postoju na Orkadach zdołał uciec, ale znalazł się na bezludnej wysepce. Ślubował wówczas Bogu, że nie powróci do ojczyzny i odbędzie pielgrzymkę do Rzymu. Wpław dotarł do zamieszkanej części Szkocji. U jakiegoś biskupa, wykształconego w Irlandii, przebywał przez dwa lata. Potem, wierny obietnicom, przez Galię i Lombardię pomaszerował ku stolicy chrześcijaństwa. Stamtąd udał się na północ i zatrzymał się w południowych Niemczech. W r. 851 został mnichem benedyktyńskim  w Rheinau, na wysepce Renu, położonej na południe od Schaffhausen. Po pięciu latach życia we wspólnocie usunął się do celki przy kościele i w niej jako rekluz spędził dwadzieścia dwa lata. Zmarł 15 listopada 878 r.

======

Błogosławiony Hugon Faringdon (+1539)

Hugon Cook, zwany Faringdon, został opatem benedyktynów
w Reading w r. 1520. Żył  w przyjaźni z Henrykiem VIII, ale gdy doszło do dekretów przeciw klasztorom, odmówił poddania swego klasztoru królowi. Za nieznanie supremacji królewskiej skazany na śmierć, powieszony i ćwiartowany 15 listopada 1539 roku. Razem z nim poniosło śmierć jeszcze 2 kapłanów z tego samego klasztoru: Błogosławieni Jan Eynon i Jan Rugg. Beatyfikowani   w 1895 r.

======

Święty Jan Eynon (+1539)

Był pastorem w miejscowej parafii w St.Giles. odmówił przyjęcia autorytetu króla i wstąpił do benedyktyńskiego opactwa w Reading. Został stracony w głównej bramie opactwa razem z błogosławionymi: Hugo Harringtonem i Janem Rugg. Wszyscy zostali beatyfikowani w 1895 roku.

======

Błogosławiony Jan Rugg (+1539)

Urodził się w Chichester w Anglii. Wstąpił do benedyktyńskiego opactwa w Reading. Został stracony przez króla Henryka VIII w opactwie razem z błogosławionymi Hugo Fariingtonem i Janem Eynon po odrzuceni przez nich Aktu Supremacji. Wszyscy trzej zostali beatyfikowani w 1895 roku.

======

Błogosławiony Jan Thorne (+ 1539)

Był ekonomem w opactwie benedyktyńskim w Glastonbury. Został zamordowany razem z Ryszardem Whittingiem i Rogerem James gdy bronili cennych skarbów opactwa przed zagarnięciem go przez zachłannych sług króla Anglii Henryka VIII, który wprowadził likwidowanie klasztorów. Został beatyfikowany w 1895 roku.

======

Święty Paduin z Le Mans (+703)

Zachował się dokument z r. 684, w którym Paduin wspomniany jest jako przeor klasztoru benedyktyńskiego Św. Wincentego w Mans. Założył potem i był pierwszym przełożonym klasztoru-hospicjum pod wezwaniem Matki Najśw. Zmarł na początku VIII stulecia w założonym przez siebie klasztorze, który nazwą później Saint-Pavin-des-Champs. Gdy w IX w. redagowano Actus pontificum cenommanis in urbe degentium, Paduinowi kazano działać w VI stuleciu, a jego zaś fundację podporządkowano jurysdykcji biskupów z Mans. W w. XII mnisi skomponowali Vita, w której nad tymi pretensjami przeszli do porządku dziennego; nie dali jednak utworu cennego, bo żywot utkali z motywów znalezionych w innych żywotach świętych z okolic. Wspomnienie od XII w. obchodzono w dniu 15 listopada. W r. 1900 odnaleziono w absydzie kościoła w Mans grobowiec świętego.

======

Błogosławiony Roger James Wilfryd (+1539)

Benedyktyn w Glastonbury. Za przestępstwo obrazy majestatu (odmowa przysięgi na supremację króla w kwestaich religijnych) powieszony i ćwiartowany w 1539 r.

======

Błogosławiony Ryszard Whiting (+1539)

Urodził się w Wrington, Somerset, w Anglii. Wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego w Glastonbury. Kształcił się w Cambridge. Został wybrany opatem w Glastonbury w 1525 roku. Wtedy wprowadzono likwidację klasztorów. Został aresztowany kiedy odmówił oddania opactwa w ręce króla. Został skazany jako zdrajca i powieszony w Tor Hill, które wznosi się nad Glastonbury, razem z Roger James i Janem Thorne.

========

16 LISTOPAD:

Święta Gertruda Wielka z Helfty (+1302)

Urodziła się 6 stycznia 1256 r. w nie znanej bliżej miejscowości w Turyngii. W piątym roku życia powierzono ją benedyktynkom w Helfcie (niedaleko Eisleben, w Saksonii). Wychowały ją bardzo starannie. Zdobyła więc wysokie wykształcenie humanistyczne i teologiczne. W r. 1281 udarowana została pierwszą, rzec można – wstępną wizją, po której nastąpił długi łańcuch łask mistycznych. Gertruda, zatrudniona w skryptorium, a dla słabego zdrowia niejednokrotnie zwalniana z chóru, cieszyła się teraz nieustannymi nawiedzeniami łaski, które uczyniły z niej jedną z największych mistyczek chrześcijańskich. Nawiedzenia te, dyktowane lub powierzane innym i przez nich redagowane po łacinie, przekazane zostały potomności w kilku księgach:Objawienia, czyli poseł boskiej łaskawości (Revelationes seu Legatus Divinae pietatis), Ćwiczenia duchowne (Exercitia spiritualia) iModlitwy (Preces Gertrudianae).Gertruda napisała ponadto kilka traktacików w języku niemieckim, a wedle wszelkiego prawdopodobieństwa zredagowała także Księgę szczególnej łaski (Liber specialis gratiae), czyli Objawienia swej towarzyszki i powiernicy, św. Mechtyldy. We wszystkich tych pismach odnajdujemy pobożność oraz mistykę na wskroś chrystocentryczną, o szczególnej wymowie afektywnej i szerokiej perspektywie. Są one wyraźnie związane z liturgią. Nie brak tam także pięknych kart poświęconych czci Matki Najświętszej. Przejście zaś od kultu męki Pańskiej do nabożeństwa do Najśw. Serca Jezusowego jest uderzające. Wszystkie wezwania litanii do Najśw. Serca Jezusa w jej formie obecnej znaleźć można już u Gertrudy. Okazała się wręcz prekursorką wielkiego rozwoju pobożności chrześcijańskiej. Ale też jej znaczenie zdaje się przypadać raczej na czasy późniejsze, poczynając od r. 1536, w którym kartuzi z Kolonii po raz pierwszy wydrukowali jej pisma. Posypało się potem wiele edycji i tłumaczeń, także stosunkowo wczesne przekłady polskie. Można powiedzieć, iż równolegle do tego rozszerzania się pism świętej rozwijała się także jej cześć. Gertruda umarła 13 lub 17 listopada 1302 (1301) r., w wieku czterdziestu pięciu lat, ale pierwsze zatwierdzenie jej święta datuje się dopiero od r. 1606. Następują potem dalsze zezwolenia na oddawanie jej czci liturgicznej, dawane różnym zgromadzeniom i krajom. Dodajmy tu jako swego rodzaju ciekawostkę, iż w r. 1606 pozwolenie takie udzielone zostało klasztorom Meksyku, Gertruda zaś równocześnie ogłoszona została patronką Indii Zachodnich (Ameryki). Na cały Kościół święto rozciągnięte zostało w r. 1739, i to na prośbę Augusta II, króla Polski i elektora saskiego. Obchodzono je zrazu 16 listopada, potem 15. tego miesiąca. W r. 1932 przywrócono termin pierwszy, który zachowano także przy reformie kalendarza liturgicznego w r. 1969. Zakończmy ten szkic ostrzeżeniem przed błędami spotykanymi w literaturze naukowej (również u Estreichera): za czasów Gertrudy klasztor w Helfcie był niezależnym ośrodkiem benedyktyńskim, który niewątpliwie ulegał wpływom odnowy cysterskiej, ale cysterskiej jurysdykcji nie podlegał; rządziła nim długo (1251-1292) Gertruda von Hackeborn, siostra św. Mechtyldy. Z nią to właśnie często mylono naszą świętą, nazywając ją błędnie ksienią i cysterką.

======

Święty Alfryk z Canterbury (+1105)

Początkowo był mnichem w opactwie benedyktyńskim w Abington. Potem został opatem w St. Alban. W 990 roku powołano go na stolicę biskupią w Wilton. Współpracował wówczas ściśle ze św. Dunstanem.
Był znany ze swojej dobroczynności. W r. 995 został jego następcą na stolicy metropolitalnej w Canterbury. Widział wtedy inwazję Norwegów na Anglię i doświadczył jej skutków.  Dla wiedzy, jaką posiadał, mylono go nieraz z pisarzem teologicznym i hagiografem Alfrykiem Gramatykiem (- 1020), ale i on był autorem Canones Aelfrici ad Wulsinum episcopum.

======

Święty Edmund z Abingdon (nad Tamizą) (+1240)

Urodził się około r. 1180. Studiował w Oksfordzie i Paryżu. Sam następnie wykładał w Oksfordzie, komentując tam - jako pierwszy - Arystotelesa. Zdaje się, że raz jeszcze przebywał w Paryżu, oddając się z kolei studium teologii, którą także wykładał następnie w Oksfordzie. W r. 1222 objął stanowisko podskarbiego biskupa Salisbury. W dwa lata później wybrano go na wakujące od dłuższego czasu arcybiskupstwo Canterbury. Rządy upływały mu pośród nieustannych sporów z mnichami - członkami kapituły, którzy przypisywali sobie rozmaite uprawnienia i cieszyli się poparciem bądź to króla, bądź pospólstwa. Spraw tych nie zdołał załatwić ani sam Edmund w czasie swojego pobytu w Rzymie (1237), ani legat papieski, kardynał Otto. W jesieni 1240 r. arcybiskup raz jeszcze wyruszył na kontynent, zapewne z zamiarem odbycia wizyty ad limina.W drodze zachorował. Znalazł wówczas gościnę u augustianów w Soisy-en-Brie. Tam zmarł 16 listopada tegoż roku. Okoliczny lud od razu otoczył jego pamięć czcią. Rychło wpisali go też do swych martyrologiów cystersi, z którymi utrzymywał ongiś zażyłe stosunki. Wreszcie Innocenty IV, przybywszy do Lyonu na sobór (1246), kanonizował go. Edmund pozostawił po sobie dwa pisma: Moralitates in Psalmos oraz słynny traktat ascetyczny Speculum Ecclesiae.
W historiografii określany jest często (mylnie) jako Edmund Rich.

======

Święty Otmar z Sankt Gallen (ok. 689 –759)

Urodził się około r. 689, wedle Walafryda Strabona w Thurgowii. Wychowywał się na dworze księcia Wiktora w Chur. Wyświęcony na kapłana, został proboszczem przy kościele Św. Floryna. W r. 719 Waltram z Arbon wymógł na nim objęcie zwierzchnictwa nad mnichami osiadłymi u grobu św. Gawła. Miał wówczas wybudować klasztor. Potem wniósł skargę do Pepina na Waryna i Ruodharda, którzy przywłaszczyli sobie dobra klasztorne. Obrażeni hrabiowie uwięzili go, potem zaś zesłali na wysepkę na Renie w pobliżu Stein. Tam zmarł  18 listopada 759 r. W dziesięć lat później szczątki przeniesiono do Sankt Gallen. W r. 864 dokonano ich elewacji i wkrótce potem złożono w kościele nazwanym jego imieniem. Wspomnienie obchodzi się 16 listopada.

========

18 LISTOPAD:

Święty  Odo z Cluny (ok. 879-942)

Przewodzi on całej –dynastii- opatów, która temu ośrodkowi zapewniła ogromne znaczenie, czyniąc z niego nieoficjalną stolicę chrześcijaństwa, a z zakonu benedyktyńskiego niemal międzynarodową potęgę. 
Odo urodził się około r. 879 w Akwitanii jako syn rycerza Abbona. Wychowywał się ówczesnym zwyczajem na książęcym dworze Wilhelma Akwitańskiego. W wieku zaledwie dziewiętnastu lat został kanonikiem 
u Św. Marcina w Tours. Ale rychło zraził się do godności i życia światowego. Gdy liczył około trzydziestu lat, wstąpił do benedyktynów w Baume,nowozreformowanym opactwie przez opata Bernona. Było to opactwo, które zdołało zachować nieskażone tradycje i ścisłą dyscyplinę. Opat Berno dostrzegł w Odonie niepospolite zalety, które predysponowały go do odegrania znacznej roli w dziele reformy klasztornej. Toteż w r. 924 naznaczył go na swego następcę jako opata sprawującego zwierzchność nad klasztorami w Baume i Cluny. Odo zdołał jednak objąć rządy opackie jedynie w Cluny, które odłączyło się ostatecznie od Baume. Odbudowując Cluny, uczynił z opactwa idealny ośrodek dla dzieła reformy, którą realizował w duchu św. Benedykta 
z Anianu, tu i ówdzie rozwijając lub wychodząc nawet nieco poza jego idee.  Cluny uczynił również ośrodkiem kultury i piśmiennictwa. Dzięki niemu Cluny otrzymało potwierdzenie niezależności i zyskało znaczenie na całym świecie. Jego promieniowanie na inne opactwa sprawiło, że już w r. 937 siedemnaście klasztorów w Burgundii, Akwitanii, północnej Francji i Italii przystąpiło do reformy na wzór kluniackiej, zwłaszcza opactwa św. Pawła za Murami, w Rzymie. Nie utworzyły one jeszcze formalnej kongregacji klasztorów, ale grunt do prawnego usankcjonowania międzyklasztornej więzi był przygotowany. Odo zmarł w Tours 18 listopada 942 r. Tam też został pochowany. Pozostawił po sobie sporą spuściznę literacką. Najcenniejszymi wśród niej są jego Collationes,długi poemat w heksametrach pt. Occupatio, Vita sancti Geraldi Aurelianensis comitis oraz nieco utworów o charakterze liturgicznym (antyfony, hymny.) a także komentarz do Moraliów św. Grzegorza Wielkiego.

Dla św. Odona Chrystus był nie tylko królem, ale i pasterzem; Bogiem pokornym i upokorzonym, wzgardzonym, wyszydzonym, ukoronowanym cierniami, pijącym kileich aż do goryczy zebranej na dnie, niosącym krzyż, barankiem, który przyjmuje upokorzenie. Ten biedak, którym jest Chrystus, znajduje się w absolutnej sprzeczności z ideałem pana feudalnego. Cechami charakterystycznymi Chrystusa są łagodność i litość, czyli dobroć serca; przede wszystkim zaś pokora. 
(K. Halinger OSB, J. Leclercq OSB)

======

Święty Anzelm z Lérins (+750)

Opat w benedyktyńskim klasztorze w Lérins. Przyjaźnił się
z Amandem z Lérins.

======

Święty Mummolus z Lagny (+690)

Nazywany jest również Momble, Mumbol i Momleol. Został wybrany opatem w benedyktyńskim klasztorzew Lagny jako następca św. Fursey’a, z którym się przyjaźnił.

========

19 LISTOPAD:

Święta Mechtylda z Helfty (+1298)

Urodziła się około r. 1241 w szlacheckiej rodzinie w Turyngii. Gdy miała siedem lat, oddano ją na wychowanie do klasztoru w Rodersdorfie, w którym przebywała już jej starsza siostra, Gertruda. Dzięki niej Mechtylda otrzymała niezwykle gruntowne wykształcenie. W 1258 r. klasztor przeniesiono do Helfty. Ksienią była wówczas Gertruda, która na stanowisko kierowniczki szkoły i chóru wysunęła Mechtyldę. Mimo tych zajęć, a może dzięki nim, Mechtylda żyła nieustannie chwalbą Bożą, łącząc w harmonijną całość swe prace, rozważania i udział w liturgii. Stawała się w ten sposób jedną z wielkich późnośredniowiecznych mistyczek niemieckich, o których poniekąd wspominaliśmy, mówiąc o św. Gertrudzie Wielkiej. Ta to właśnie Gertruda stała się jakby jedną z sekretarek naszej Mechtyldy. W 1292 r. ksieni Zofia z Kwerfurtu nakazała Gertrudzie spisywać zwierzenia Mechtyldy, która początkowo nic o tym nie wiedziała, ale zapewne później sama zgodziła się na to. Gertruda też się zatroszczyła o ostateczną redakcję Księgi łaski szczególnej (Liber specialis gratiae), dziełka, które postępując zgodnie z rokiem kościelnym wyrażało głęboką naukę duchowną o charakterze zarówno trynitarnym, jak i chrystocentrycznym. Mechtylda była również autorką wielu modlitw. Poczynając od w. XIV były one wraz z modlitwami ułożonymi przez św. Gertrudę szeroko rozpowszechniane i używane. One to zwłaszcza przyczyniły się do rozwoju i pogłębienia kultu Najśw. Serca Jezusowego. Mechtylda zmarła 19 listopada 1298 r. Przypuszczają niektórzy, iż ją to umieścił Dante w 28 pieśni swego Czyśćca.

======

Święty Atto z Tordino (+1010)

Opat w benedyktyńskim klasztorze w Tordino.

Święty Jakub z Sassesau (+865)

Święty Toton z Ottobeuron (+815)

=======

20 LISTOPAD:

Błogosławiona Maria Fortunata Viti 
(1827–1922)

Urodziła się 10 lutego 1827 r. w Yeroli (na południe od Rzy­mu). 
Na chrzcie otrzymała imiona Anna Felik­sa. Miała czterech braci i cztery siostry. W r. 1841 straciła matkę, która umierając miała zaledwie trzydzieści pięć lat. Odtąd Anna wiele się natrudziła, by wychować sześcioro młod­szego rodzeństwa, zwłaszcza że ojciec lubił zaglądać do szklanicy. Gdy rodzeństwo nieco dorosło, poszła do pracy jako służąca, by zapo­biec zaglądającej do domu nędzy. W r. 1851 wstąpiła do benedyktynek w Yeroli i u nich to jako Maria Fortunata przyjęła welon zakonny. Była konwerską i przez całe niemal dalsze życie spełniała najcięższe i najskromniejsze posługi. Podejmowała je z pogodą, kierując się przekonaniem, że uświęcił je sam Zbawiciel. Często klękała przed tabernakulum i stamtąd czerpała siły. Dużo modliła się o uświęcenie stanu kapłańskiego. Doczekawszy się pięknego wieku, zmarła 20 listopada 1922 r. wypowiada­jąc liturgiczny zwrot: na wieki wieków. Beaty­fikował ją w r. 1967 PawełVI.

======

Święty Bernward (+1022)

Urodził się około 960 roku w rodzinie zamożnego Sasa. Wychowywał go jego wujek Volkmar, biskup Utrechtu, w Holandii, gdyż został sierotą będąc chłopcem. Solidne wykształcenie otrzymał w szkole katedralnej w Heidelberg i Mainz w Niemczech, gdzie jego nauczycielem był ok. Thangmar, jego przyszły biograf. Arcybiskup Willigis udzielił mu święceń kapłańskich, a w r. 987 wprowadził na dwór. On też zaproponował Bernwarda na stanowisko wychowawcy przyszłego Ottona III. W r. 993 udał się do Hildesheim, gdzie został wybrany biskupem. W diecezji rozwinął działalność, która wydała wielorakie owoce. Owocowała zwłaszcza w duszpasterstwie oraz w dziedzinie sztuk pięknych. Jako gorliwy pasterz mnożył więc dzieła chrześcijańskiego miłosierdzia, zwoływał często synody, dbał o wykształcenie kleru, krzewił życie zakonne, a w samym mieście ufundował opactwo, dla którego wybudował wspaniały kościół, dedykowany św. Michałowi (uległ on zniszczeniu w czasie ostatniej wojny, ale odbudowano go w latach 1947-1960). Było to dzieło budownictwa sakralnego, które długo wywierało wpływ na architekturę romańską Europy Środkowej. Ten właśnie wpływ miał się także odzwierciedlić w najstarszych budowlach wawelskich. Sława Bernwarda jako mecenasa i współtwórcy nie przejawiła się jednak w samych tylko dziełach architektury. Z jego inicjatywy, a może nawet przy jego współudziale powstały tam wspaniałe iluminowane rękopisy, słynne spiżowe wrota, artystyczne świeczniki ołtarzowe, kolumna używana jako świecznik na paschał i wiele innych arcydzieł rzemiosła. Mniej szczęśliwe były natomiast jego poczynania w sporach, które wtedy rozgorzały, w długotrwałej kontrowersji o jurysdykcję nad klasztorem w Gandersheim z arcybiskupem Willigisem z Maiz, a także w sprawie sukcesji po śmierci Ottona III. Chwilowo opowiadał się wtedy za Ekkehardem, margrabią Miśni. Wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru przed swoją śmiercią. Zmarł 20 października 1022 roku. Jego ciało złożono w krypcie, którą sam przygotował sobie w kościele Św. Michała. Kanonizowano go w r. 1192. Długo uchodził za patrona złotników. Żywot, zredagowany częściowo przez Thangmara (BHL 1253), oraz inne źródła do jego dziejów (BHL 1254-1262) poddawano ostatnio krytycznej analizie, mimo to pozostają one cennym źródłem do poznania stosunków społecznych i obyczajowości ery ottońskiej.

======

Święty Eudo z Carméry (+760)

Nazywany jest również Eudon, Eudes lub Odo. Był benedyktyńskim opatem. Przypisuje mu się fundację klasztoru, który później nazwano Saint-Chaffre we Francji.

======

Święty Leon z Nonantula (+1000)

Leon wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru na Nonantula
w Modenese, we Francji. Ze wszystkich cnót, szczególnie świecił przykładem w pokorze. Po tym jak został wybrany wbrew swojej woli do opata, po dwóch latach zrezygnował i udał się do Rzymu, gdzie przygotowywał się do śmierci. Na jego grobie ślepiec otrzymał wzrok. Zmarł w 1000 rokuw dniu 20 listopada (Buc).