========

2 LIPIEC:

Święty Lidan z Sezze (ok. 1026–1118)

Urodził się około 1026 roku w Antinie, na Sycylii. Wcześnie wstąpił na Monte Cassino do benedyktynów. Potem założył klasztor benedyktyński pod wezwaniem św. Cecylii koło Sezze i był pierwszym opatem. Jako taki przyczynił się walnie do osuszenia błot. Zmarł w 1118 roku. W Sezze obrano go patronem miasta. Wspomnienie obchodzono w dniu 2 lipca, ale w Sezze także 27 kwietnia i 18 lipca.

========

4 LIPIEC:

Święta Berta z Blangy (+725)

Wyszła za mąż za szlachciva w wieku 20 lat i urodziła pięć córek. Gdy umarł jej mąż wstąpiła do klasztoru w Blangy w Artois we Francji, który ufundowała. Dwie jej córki dołączyły do niej. Berta została wybrana ksienią. Była nią przez jakiś czas a potem żyła jak pustelnica.

======

Święty Odo z Canterbury (Dobry) (ok. 880-959)

Urodził się około r. 880 jako syn pogańskiego rodu, przybyłego z Danii. Chrześcijańskie wychowanie otrzymał na dworze króla Alfreda. Około r. 925 został biskupem w Ramesbury. Na to, by potem objął stolicę metropolitalną w Canterbury, nie chciała się zgodzić tamtejsza kapituła. Przystała jednak, kiedy Odo złożył we Fleury profesję benedyktyńską (942). Jako biskup troszczył się o reformy. Okazywał też wiele dobroci serca i wrażliwość na potrzeby innych. Zmarł 2 czerwca 959 r.

======

========

5 LIPIEC:

Święty Wilhelm z Hirsau (+1091)

Pochodził z Bawarii. Wcześnie jako oblat znalazł się w opactwie Św. Emmerama w Ratyzbonie. W 1069 r. został opatem w Hirsau. Na stanowisku tym okazał się mężem rozważnym, dalekowzrocznym, szanowanym przez wielu, na których też wywierał wpływ niemały. Chętnie wstępowano do kierowanego przezeń klasztoru. W latach 1075-1076 przebywał w Rzymie, gdzie od Grzegorza VII uzyskał potwierdzenie przywilejów opactwa. Uczynił zeń ośrodek konfederacji, dla której, czerpiąc z obserwy lotaryńskiej oraz adaptując zwyczaje kluniackie, zredagowałConsuetudines Hirsaugienses. Promulgował je w latach 1083-1088. Odrzucały zdecydowanie inwestyturę świecką, ale przyjmowały kościelną i nie pretendowały do egzempcji. Nie dopuszczały do zawłaszczania kościołów i posług duszpasterskich, a wyborom opata zapewniały swobodę. Nie zdążały też do takiej centralizacji, jaką praktykowano w Cluny. Upowszechniły ponadto instytucję braci-konwersów, tych oboedientarii illiterati. Ruch, zapoczątkowany w tym duchu w Hirsau, rychło przybrał na sile. Wkrótce ogarnął on 120 opactw w Szwabii, Bawarii, Hesji, Turyngii, Alzacji i Austrii. W XII w. zaczął jednak słabnąć. Wilhelmowi przypisywano także zapoczątkowanie budownictwa, które potem określano nieraz jako -szkołę z Hirsau-. Zmarł 5 lipca 1091 r. Jako błogosławionego wspominano Wilhelma w opactwie w Hirsau.

======

Święty Numerian (+666)

Nazywany czasami Memoriae. Był synem wpływowego senatora. Wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego w Remiremont na którego czele stał św. Arnulf. Potem został mnichem w benedyktyńskim klasztorze w Luxeuil. Został wybrany też biskupem w Trier.

========

6 LIPIEC:

Święta Seksburga z Ely (+ok. 699)

Była najstarszą córką króla Esseksu - Anny, a siostrą Etelredy, Etelburgi i Witburgi. W 640 r. poślubiła Erkenberta, króla Kentu. Urodziła mu świętych Ermenhildę i Erkongotę. Po śmierci męża (664) została ksienią w ufundowanym przezeń klasztorze w Sheppey. W 675 r. została z kolei mniszką w Ely, gdzie też w cztery lata później obrano ją ksienią. Zmarła około 699 r. Wspomnienie obchodzono w dniu 6 lipca.

======

Święta Benedykta z Kłodzka (XVI w)

Była ponoć cysterską. Śmierć męczeńską ponieść miała w czasie wojen religijnych XVI stulecia. Bollandyści wspomnieli o niej pod dniem 6 lipca. W konkluzji należy powiedzieć, że była może autentyczną męczennicą, nie przebadano jednak jej historii, może nawet brakuje do tego podstaw źródłowych.

========

7 LIPIEC:

Święta  Etelburga, ksieni benedyktyńska 
w Faremouttieren-Brie (+695)

Była córką króla Anglii Wschodniej. Została ksienią benedyktyńskiego klasztoru Faremouttieren-Brie .Prowadziła życie w dziewictwie i wstrzemięźliwości. Zmarła w 695 r. Wspomnienie  7 lipca.

======

Święty Bonitus (Benoit) z Monte Cassino
(+582)

Czwarty opat na Monte Cassino po św. Benedykcie. Podczas jego posługi  Lombardowie splądrowali opactwo. Bonituj i jego mnisi uciekli do Rzymu i zamieszkali na Lateranie.

======

Święta Erkongota (+660)

Córka króla Kentu i św. Seksburgi. Wstąpiła do klasztoru benedyktyńskiego we Francji i w bardzo krótkim czasie zmarła w młodym wieku.

======

Święty Hedda (+705)

Najpierw był mnichem benedyktyńskim w Glastonbury. 
Tam też zapewne został później opatem. Przy organizowaniu nowych diecezji powołano go na stolicę biskupiąw Dorchesterze, później 
w Winchesterze. Sakry udzielił mu św. Teodor, arcybiskup Canterbury. 
W czasie jego pontyfikatu dokonano translacji z Dorchester do Winchesteru - relikwii św. Biryna, apostoła zachodnich Sasów, to zaś odegrało pewną rolę przy układaniu prawodawstwa, z którego zasłynął Ine, król Wesseksu. Biskup był jego wiernym doradcą. Wiemy też, że odwiedził pustelnika Gutlaka, któremu przy tej okazji udzielił święceń kapłańskich. Zmarł 7 lipca 705 r. Jego sylwetkę upamiętnił m.in. Beda Wielebny.

======

Święty Wilibald z Eichstätt (700 - 787)

Urodził się w Wessex, w płd. Anglii.. Po sześcioletniej podróży, której celem był Rzym, a i Ziemi Świętej , wstąpił do benedyktynów na Monte Cassino, skąd  wysłano go do Niemiec, do pomocy w pracy misyjnej św Bonifacemu. Został pierwszym biskupem w  Eichstätt. Nawrócił wielu pogan i założył wielki klasztor w Heidesheim.  Zmarł 7 lipca 787 roku.

========

8 LIPIEC:

Błogosławiony Eugeniusz III, papież 
(1145-1153)

O jego młodości wiemy niewiele. Prawdopodobnie pochodził spod Pizy. W r. 1134, w czasie zwołanego do Pizy synodu, zetknął się zapewne ze św. Bernardem, porzucił swe dobra i został mnichem w Clairvaux. Spełniał tam bardzo niskie posługi, ale św. Bernard wysłał go wkrótce na czele gromady mnichów do Italii dla objęcia ofiarowanych tam opactw. Zrazu kierował klasztorem pod Farfą, potem z woli Innocentego II przeniósł się do opactwa Św. Anastazego przy Źródłach Salijskich (Tre Fontane) pod Rzymem. Wieczne Miasto było wówczas pełne niepokojów i zamieszek. Po śmierci Lucjusza II kardynałowie zebrani w pośpiechu wybrali jego następcą Eugeniusza, chociaż nie należał on do świętego kolegium i nie był biskupem. Nowo obrany papież musiał oddalić się ze wzburzonego miasta i przyjął sakrę w Farfie. Pośród zmiennych kolei próbował uspokoić Rzym, w czym wspierali go dzielnie kardynałowie oraz ludność Kampanii. Już jednak w roku następnym musiał znowu opuścić miasto. Tymczasem doszły do niego złe wiadomości z Ziemi Świętej; papież zabrał się więc do zorganizowania wyprawy krzyżowej. Walną pomocą był mu w tym jego duchowy mistrz, św. Bernard. W r. 1147 widzimy go dlatego po kolei w Lyonie, Cluny, Dijon, gdzie witał go uroczyście Ludwik VII. Przebywał potem w Paryżu, a może w podparyskich opactwach, a 10 czerwca wręczył królowi proporzec krzyżowców. Następnie poprzez Auxerre, Cîteaux, Verdun pojechał do Trewiru, zawsze w towarzystwie św. Bernarda. Uczestniczył następnie w synodzie w Reims, udał się jeszcze do Clairvaux, wreszcie wrócił do Italii, ale do wzburzonego Rzymu nie dotarł. Na razie zatrzymał się w Viterbo. Tymczasem ogłoszona przez niego krucjata okazała się fiaskiem. Król francuski i św. Bernard poczęli więc robić przygotowania do następnej. Nie było to po myśli Eugeniusza, ale w końcu projekt zatwierdził. I na projekcie wszystko się skończyło... Nie lepiej miały się sprawy w Italii. Nie mogąc osiąść w Rzymie, papież przebywał w Albano, Segni i Ferentino i dopiero pod koniec 1152 r., wezwany przez lud samego Rzymu, wrócił do swego pałacu na Lateranie. Reszta dni upłynęła mu we względnym spokoju. Zużytkował je dla dobra Kościoła, będąc, jak poprzednio, w ścisłej łączności z Bernardem. Jemu to ten wybitny mąż dedykował serię listów zebranych w traktatDe consideratione. Jemu też nie szczędził rad i uwag, które nie zawsze były dyskretne, ale też nie zawsze znajdywały spodziewany posłuch. Korzystając z nich papież zachował wyraźnie niezależność sądu i poczynań. Oddaliwszy się w czasie letnich upałów z miasta, Eugeniusz umarł po krótkiej chorobie w Tivoli 8 lipca 1153 r. Jego kult, żywy zwłaszcza u cystersów, zaaprobowano dopiero w r. 1872.

======

Święty Albert z Genui (+1239)

Cysterski mnich, potem pustelnik, zwany również Lambertem. Albert urodził się w Genui. Wstąpił do pobliskiego opactwa cysterskiego w Sentri de Ponente i był tam bratem laikiem. Później żył jako pustelnik w pustelnii znajdującej się na ziemiach opactwa.

======

Święty Grymbald (+901)

Nazywany był również Grimwald. Został zaproszony przez króla Anglii Alfreda w 885 roku. Grimbald przybył do Anglii, odmówił biskupstwa w Canterbury i został mnichem. Został wyznaczony opatem w opactwie benedyktyńskim New Minister w Winchesterze przez króla Edwarda  Starszego. Grymbald miał swój wkład w odnowniu nauczania w Anglii i był zachęcanu w tym wysiłku przez króla Alfreda.

======

Święta Landrada (+690)

Żyła mniej więcej w tym samym czasie, co wspominani powyżej Landoald i towarzysze. Najpierw była podobno eremitką. Potem w Bilsen, w belgijskiej Limburgii, rządziła założonym przez siebie opactwem. Późna, dwunastowiecznaVita dopatrywała się w niej krewnej Karolingów. Zmarła pod koniec VII stulecia. Ciało jej złożono najpierw w Wintershofen, a w r. 980 przeniesiono do Gandawy. Świętą wspominano w dniu 8 lipca.

======

Święta Witburga (+ok. 743)

Była najmłodszą córką króla Anna we wschodniej Anglii. Po śmierci ojca, który zginął w bitwie udała się do Dereham, gdzie ufundowała klasztor żeński i kościół. Została mniszką w benedyktyńskim klasztorze. Zmarła przed ukończeniem budowy kościoła 17 marca ok. 743 roku. Przy jej grobie w Dereham wytrysło źródło nazwane „studnią Witburgi”.Jej ciało zostało później skradzione przez mnichów i umieszczone w Ely.

========

9 LIPIEC:

Święty Agilolfus (+751)

Nazywany był również Agilulf. Został wybrany opatem w benedyktyńskim opactwie Stavelot a jego życie opisał mnich z benedyktyńskiego klasztoru Malmedy we Francji. Agilolfus pochodził z dobrej rodziny i zyskał dobrą reputację w Stavelot. Został arcybiskupem w Cologne w Niemczech. Próbował przekonać Pepina z Heristal by nie oddawał dziedzictwa swemu nieślubnemu synowi, Karolowi Młotowi.
W odwecie zamordował go. Jego wspomnienie było obchodzone
w kościele Our Lady of the Steps w Cologne, gdzie jest czczony. Otrzymał on także aprobatę od papieża św. Zachariasza w 747 roku.

======

Święta Ewerylda z Everingham (+700)

Nazywana była również Averil. Urodziła się w szlacheckiej rodzinie w Wessex i  była uczennicąśw. Wilfryda z Yorku. Święty Wilfryd dał jej ziemię nazywaną „folwarkiem biskupa” (obecnie Everiingham), gdzie została ksienią benedyktyńskiego klasztoru. Jej towarzyszkami były święta Bega i święta Wulfreda.

========

10 LIPIEC:

Święta Amalberga z Maubeuge (+ok. 690)

Żyła w VII stuleciu w Brabancji. Była małżonką Witgera i matką kilku świętych, m.in. św. Gaduli. Razem z mężem obrała później życie zakonne. Jej mąż został mnichem w Lobbes a ona wstąpiła do opactwa benedyktyńskiego w Maubeuge. Zmarła tam około 690 roku, ale szczątki przeniesiono do opactwa w Lobbes. Wspominana jest 10 lipca.

======

Święta Amalberga z Munsterbilsen 
(+ ok. 772)

Pochodziła z villa Rodingi, położonej w Ardenach. Wychowywała się u św. Laudreda w Bilsen. Welon dziewic poświęconych Bogu przyjęła z rąk św. Wilibrorda. Była mniszką w benedyktyńskim klasztorze w Munsterbilsen we Flandrii. Miała doznać wielu nadzwyczajnych łask. Ostatnie lata spędziła w villa Temsica, w miejscowości Temise, 
we Flandrii. Tam też zmarła 10 lipca ok. 772 roku. Szczątki przeniesiono później w 870 roku do opactwa Św. Piotra w Gandawie, skąd jej intensywny kult promieniował szeroko. Uchodziła za patronkę wieśniaków i ludzi morza, a także za orędowniczkę w czasie katastrof morskich, klęski głodu, w gorączce itp. Niestety, jej późne życiorysy utkano z wątków legendarnych.

======

Święty Piotr Vincioli (+1009 r.)

Pochodził z Perugii. Był mnichem i architektem. To jemu zawdzięczamy wybudowanie w X w. wspaniałego kościoła pod wezwaniem Św. Piotra, a także przyległego klasztoru benedyktyńskiego, którego został opatem i w którym stopniowo, pomimo sprzeciwów, wprowadzał w życie Regułę kluniacką. Wcześniej na tym miejscu były ruiny koścoła służącego jako katedra Perugii. Biskup Onesto powierzył Piotrowi rekonstrukcję świątyni. Niestety, podczas budowy dopuścił się on wielu przypadków rozrzutności. Pomimo tego, ów święty, zmarły w 1009 r., był również przykładem braterskiej miłości wobec biednych oraz obrońcą miasta przed najazdami Cesarstwa Niemieckiego. Wspomnienie obchodzi się 10 lipca

======

Święty Lantfryd (+770)

Razem ze swymi braćmi św. Elilantusem i św. Waltramem wstąpili do klasztoru benedyktyńskiego. Lantfryd został wybrany opatem w klasztorze benedyktyńskim w Bawarii w Niemczech.

========

11 LIPIEC:

Święty Benedykt z Nursji (ok.480-547)

Podstawowymi źródłami do jego biografii są: jego Regula monachorum oraz druga księga Dialogów Grzegorza Wielkiego. Nie posiadają, niestety, wartości historycznej inne, dość liczne utwory hagiograficzne doby późniejszej, które dzieje Benedykta raczej zaciemniły i powikłały, aniżeli ukazały w jasnym świetle historii. Benedykt był synem średnio zamożnego właściciela ziemskiego z okolic Nursji (dziś Norcia w Umbrii, Włochy). Urodził się około r. 480. Wysłany na naukę do Rzymu, rychło zraził się obyczajami tamtejszej młodzieży i wkrótce porzucił miasto. Ale nie był człowiekiem pozbawionym wykształcenia. Wyniósł z sobą orientację we wszystkich podstawowych gałęziach ówczesnej wiedzy oraz nieco głębszą znajomość prawa rzymskiego. Najpierw usunął się w góry Prenestini, gdzie osiadł w przysiółku Enfide (dziś Affile, 60 km od Rzymu) przy kościółku Św. Piotra i Pawła. Może zdobył tam jakieś wykształcenie kościelne. Gdy z czasem stał się w okolicy popularny, schronił się w góry, przyjąwszy zaś z rąk jakiegoś mnicha habit, zamieszkał w grocie na zboczu doliny Anio, nie opodal ruin cesarskiej willi Sulacus (Subiaco). Tam trzy lata trwał w zupełnym odosobnieniu, póki nie odkryli go górale wypasający kozy. Z czasem zwiedzieli się o nim także mnisi z podupadłych klasztorów i inni adepci życia doskonalszego. Ściągnąwszy doń, utworzyli pod jego kierunkiem dwanaście małych klasztorków po dwunastu uczniów w każdym. Sam więc Benedykt, po rozmaitych próbach życia eremickiego, wszedł teraz w okres na wpół cenobityczny. Ale czy zraziła go do tego miejsca niechęć okolicznego kleru, czy też w samej społeczności wystąpiły trudności, o których w sposób anegdotyczny opowiada Grzegorz, czy wreszcie już wtedy powziął myśl stworzenia czegoś nowego, i to w warunkach bardziej odpowiednich od tych, jakie istniały w wąskiej dolinie Anio - dość że pozostawił na czele klasztorków przełożonych, sam zaś z grupą mnichów przeniósł się w ruiny dawnej forteczki na Monte Cassino. Wytrzebiwszy tam ślady pogaństwa, przystąpił od razu do urządzania życia cenobitycznego, którego okazał się genialnym organizatorem. Wówczas to także przystąpił do redagowania swej sławnejReguły. Napisano o niej setki, albo raczej tysiące rozpraw i komentarzy. Jeszcze dzisiaj jest ona przedmiotem intensywnych badań, które po największej części dotyczą jej źródeł oraz powiązań z wcześniejszymi instytucjami zakonnymi i ideałami ascetyzmu. Benedykt pisał ją przez całe lata, modyfikując tekst  i dodając doń nowe rozdziały. Oryginał się nie zachował, bo w r. 896 spłonął w czasie pożaru klasztoru w Teano. Zachowało się natomiast wiele odpisów i wersji, niektóre z nich interpolowane, stąd m.in. tyle studiów i kłopotów, jakie mieli z nią uczeni. Benedykt układając swąRegułę, nie zamierzał -stwarzać- życia mniszego. Znając przeszłość monastycyzmu, raczej go przystosowuje do mentalności zachodniej. Stąd też łagodzi nieco, w porównaniu ze starymi koncepcjami wschodnimi, rodzaj życia w tym, co mogłoby stać się przesadą. We wszystkim: w modlitwie, pracy, pożywieniu i spoczynku zaleca święty umiar. Toteż w jegoRegule na pierwszy plan wysuwa się właściwość, którą jako jej cechę charakterystyczną akcentował już św. Grzegorz. Jest niądiscretio - cnota roztropności i umiarkowania. Benedykt ma także żywe czucie społeczne i zrozumienie dla norm prawnych. Toteż jako pierwszy z zakonodawców kandydatom na mnichów proponuje stabilność i profesję, tym zaś sposobem pragnie z klasztoru uczynić jedną rodzinę, której głową ma być opat. To stanowisko jest dla Benedykta czymś niezwykle doniosłym, dlatego poświęca mu szczególną uwagę. Gdy chodzi o pozostałych mnichów, życie ich dzielić się ma na modlitwę i pracę, przy czym przez pracę rozumie przede wszystkim pracę fizyczną. Niemniej poważną cząstkę dnia przeznacza na lectio divina, a choć nie mówi o przepisywaniu rękopisów i przechowywaniu dzieł dawnej kultury, wiemy jednak z dziejów, jak wielką rolę w europejskiej cywilizacji odegrała benedyktyńska praca, wywodząca się z koncepcji patriarchy.Reguła jego nie jest czymś absolutnie oryginalnym. Jest w niej sporo reminiscencji z dawnych reguł i pism ascetycznych, zwłaszcza z nauki ojców egipskich i Reguły św. Augustyna, które Benedykt niewątpliwie znał. Przede wszystkim jednak jest ona nasycona ideami ewangelicznymi i ożywiona chęcią stworzenia pewnych, choć zarazem elastycznych norm dla prawdziwej służby Pańskiej, do której mogliby wstąpić ludzie o przeciętnym wyposażeniu, ale pełni dobrej woli. Powiedzieliśmy na samym wstępie, że jednym z głównych źródeł do poznania świętego zakonodawcy jest właśnie jegoReguła. W rzeczy samej Benedykt mimo woli sportretował się w niej doskonale. Jest człowiekiem spokojnym i poważnym. Ceni umiar, ład i porządek. Działa refleksyjnie i z rozwagą. Tchnie pewnym autorytetem, ale tę właściwość miarkuje zarazem doskonała dyskrecja i delikatna dobroć. Najwidoczniej jest wyrozumiały i niemal z sympatią odnosi się do ludzkich słabostek. Takim był niewątpliwie w ostatnim okresie swego życia. Takim też widzimy go przy śmierci. Przeczuwając ją, każe się zaprowadzić do oratorium, gdzie przyjmuje Eucharystię, a potem wsparty na ramionach braci, stojąco przeżywa ostatnie chwile agonii. Zmarł 21 marca 547 r. Pochowano go w oratorium Św. Jana Chrzciciela, gdzie spoczywała już jego siostra. Z uwagi na powtarzające się raz po raz napady i zniszczenia - ciało przeniesiono później w inne miejsce, a pod koniec VII lub na samym początku VIII stulecia wywieziono do Francji (Fleury). Wpłynęło to na ustalenie się drugiej daty upamiętniającej świętego, a mianowicie jego translacji w dniu 11 lipca, który w wielu gałęziach zakonu przyjął się jako dzień uroczysty. Bo należy krótko stwierdzić, iż dzieło świętego było już wówczas olbrzymim rozgałęzionym drzewem, w którego cieniu wzrastała cywilizacja, kultura i wiara wielu ludów europejskich. Myśl zakonna patriarchy żyła zresztą potem nie tylko w założonej przezeń rodzinie zakonnej. Kształtowała wiele instytucji mniszych lub przynajmniej silnie na nie wpływała: kamedułów, cystersów, trapistów, walumbrozjanów, sylwestrynów, celestynów, humiliatów, kartuzów, norbertanów i wielu innych, nie mówiąc już o rozlicznych gałęziach żeńskich. Dodajmy jeszcze, że założona przez Benedykta rodzina zakonna dała Kościołowi około 5500 świętych i błogosławionych, 23 papieży, 5000 biskupów oraz jakieś 15 000 pisarzy. Wielki organizator życia zakonnego na Zachodzie osiągnął to, -że blask nowej zorzy zajaśniał dla Europy w tych czasach, gdy część jej na skutek rozkładu rzymskiego imperium zdawała się pogrążać w ciemnościach barbarzyństwa, a druga część tego kontynentu pozbawiona jeszcze była wyższej cywilizacji i kultury duchowej-. Toteż nie dziwimy się, że w r. 1964 Paweł VI, z okazji poświęcenia odbudowanej bazyliki na Monte Cassino, ogłosił Benedykta głównym patronem Europy. Wspomnienie, które do niedawna obchodzono u nas 21 marca, w nowym kalendarzu liturgicznym umieszczono 11 lipca.

======

Święty Hildulf z Moyenmoutier (+707)

Do stanu duchownego wstąpił w Ratyzbonie. Jakiś czas spędził w klasztorze w Trewirze. Około r. 667 został tam współbiskupem, ale po pewnym czasie, tęskniąc za życiem w samotności, złożył urząd i udał się na odludzie w Wogezy. Wkrótce pozyskał uczniów. Zbudowano wówczas klasztor i kilka oratoriów. Pod koniec życia zrezygnował, jak się zdaje, z przełożeństwa, ale gdy jego następca umarł przed nim, podjął je na nowo. Zmarł 11 lipca, może w r. 707. Jego żywoty powstały późno, zapewne nie bez związku z trzykrotną translacją relikwii.

======

Święci Zygysbert i Placyd z Dissentis (+650)

Zygysbert ufundował opactwo benedyktyńskie w Dissentis 
w Szwajcarii około 614 roku i został tam opatem. Te opactwo zostało zbudowane na ziemi podarowanej jemu przez Placyda. Placyd pochodził ze szlacheckiej rodziny. Wstąpił do tego opactwa i był tam michem. Placyd został później zamordowany przez wrogów.

========

12 LIPIEC:

Święty Bruno z Kwerfurtu (974-1009)

Piękna to postać obcokrajowca, który pojawił się na widowni życia polskiego u samego zarania naszych dziejów. Urodził się w r. 974 w rodzinie niemieckiego grafa na zamku w Kwerfurcie (niedaleko Merseburga). Wykształcenie otrzymał w szkole katedralnej w Magdeburgu. Tam też zapewne zetknął się z ideałami św. Wojciecha, którego będzie biografem. W r. 995 mianowano go kanonikiem. Nieco później dostał się na dwór Ottona III i z otoczeniem cesarza przybył w r. 998 do Rzymu. Porzucił wówczas dwór oraz przywiązaną doń perspektywę kariery i wstąpił do kwitnącego klasztoru na Awentynie. Wkrótce związał się ze św. Romualdem i wraz z nim przebywał przez jakiś czas w Pereum pod Rawenną. Nadal też utrzymywał kontakt z otoczeniem cesarza. Nie wiadomo dokładnie, jaką rolę odegrał w organizowaniu na jesieni 1001 r. misji, która zakończyła się męczeństwem pod Międzyrzeczem (zob. Benedykt, Jan oraz ich towarzysze), dość, że obchodziła go żywo, może miał nawet wziąć udział w jej apostolskich wyprawach jako biskup. W rzeczy samej Sylwester II dał mu paliusz, co równało się zgodzie na przyjęcie sakry i na używanie tytułu arcybiskupa. Nie wiadomo jednak, dlaczego zatrzymał się dłużej we Włoszech, a potem przybył na dwór Henryka II. Zapewne wpływ na to miały ówczesne wydarzenia polityczne. Sakrę przyjął w r. 1004 w Magdeburgu i odtąd występował jako episcopus gentium. Trudno wytyczyć dokładnie itinerarium tej działalności, która wypełniła bez reszty ostatnie pięć lat jego życia. Nie wchodząc w dyskusyjne i niejasne szczegóły, powiedzmy krótko, iż apostołował na Węgrzech oraz u Rusinów i Pieczyngów. Sam lub przez uczniów wyprawiał się także, a przynajmniej zamierzał wyprawić na misje w Szwecji. We wszystkich tych poczynaniach znajdował oparcie w Bolesławie Chrobrym, którego zamysły popierał, widząc w nim zapewne kontynuatora idei ottońskich. Z Chrobrym był zresztą złączony wielorakimi więzami, o czym m.in. świadczy pełen gorliwości i zapału list, wystosowany pod koniec 1008 r. do cesarza Henryka II. Nie jedyna to spuścizna piśmiennicza, którą Bruno pozostawił potomności. Już wcześniej sporządził Żywot św. Wojciecha, znany w historiografii pod nazwą Żywota drugiego, a na przełomie 1008/1009 napisał Żywot pięciu braci męczenników. W historiografii polskiej zajął w ten sposób miejsce poczesne i trwałe, tym bardziej, iż pisma te oznaczały się dużymi walorami literackimi, a równocześnie zawierały wiele cennych wiadomości, skądinąd nie znanych, podanych przez naocznego świadka oraz uczestnika samych wydarzeń. Pełne misjonarskiej gorliwości życie zakończył Bruno 9 marca 1009 r., zabity wraz z osiemnastoma towarzyszami w czasie nieudanej wyprawy apostolskiej do Jaćwieży. Miejsca jego męczeństwa nie znamy. Lokalizacje pod Giżyckiem, Drohiczynem lub Łomżą są pomysłem późniejszym, nie opartym na jakiejkolwiek trwałej tradycji miejscowej; wywodzą się zapewne z dowolnych przypuszczeń, błędnie określających siedziby dawnych Jadźwingów. Tych szukać należy na terenie dzisiejszego Pojezierza Suwalskiego, co zdaje się odpowiadać określeniom źródłowym, lokalizującym męczeństwo in confinio Prussiae et Lithuaniae - -na pograniczu Prus i Litwy-. Nie wiemy też, gdzie spoczęło ciało świętego, wykupione przez Chrobrego. Kult Brunona był żywy przede wszystkim w rodzinnym Kwerfurcie, gdzie też zapewne powstał opis męczeństwa, sporządzony rzekomo przez ocalałego uczestnika wyprawy - Wiberta. Do Martyrologium Rzymskiego dostał się Bruno dwukrotnie: jako św. Bonifacy pod 19 czerwca i jako św. Bruno pod 15 października. Ten oczywisty błąd (Baroniusza) sprostował już w r. 1711 bollandysta Jannick, ostatnio zaś identyfikację uzasadnił solidnie W. Meysztowicz. Ponieważ dzień -narodzin- Brunona przypada w marcu, a więc w okresie Wielkiego Postu, dlatego też w nowym kalendarzu liturgicznym diecezji polskich wyznaczono na jego wspomnienie dzień 12 lipca.

Co się tyczy mnie grzeszę jedynie; co się tyczy Pana, skoro chce, prędzej niż słowo wyrzec można, spełnia wszelkie dobro (św. Brunon z Kwerfurtu)

======

Święty Ansbald z Prüm (+886)

Wywodził się podobno z luksemburskich grafów. W połowie IX stulecia byłjużmnichem benedyktyńskim w Prüm. Wykształcenie otrzymał duże, skoro zachowały się jego listy do Lupusa z Ferri-res, 
a w nich prośby o przysłanie mu listów Cycerona i tłumaczenia Aretusa. Wiele natrudził się około powiększenia dóbr swego opactwa, którego przełożonymzostać miał w r. 860. Król Lotar pozwolił mu na bicie własnej monety i urządzanie jarmarków. W r. 882 Normanowie spalili opactwo. Odnowił je przy pomocy Karola Łysego. Zmarł 12 lipca 886 r.

======

Święty Jan Gwalbert (+1073)

Urodził się około r. 1000 (995-) pod Florencją. Podczas kłótni został zamordowany jego starszy brat, Hugon. Pod naciskiem rodziny, Jan postanowił pomścić zbrodnię i zabić mordercę. Do spotkania doszło w Wielki Piątek. Przerażony zbrodniarz zsiadł z konia i ze łzami błagał om wybaczenie. Jan darował mu życie. Tego samego dnia, modląc się w kościele przed krucyfiksem, usłyszał głos Ukrzyżowanego: Ponieważ przebaczyłeś swojemu wrogowi, pójdź za Mną. Jan wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru San Miniato, ale niebawem opuścił go na znak protestu przeciw symoniackiemu wyborowi opata. Udał się wówczas doCamaldoli, stamtąd zaś około r. 1030 przybył do zalesionej doliny Vallombrosa, gdzie też rozpoczął życie pustelnicze. Z czasem przylgnęli doń inni i tak w r. 1039 powstała w Vallombrosie wspólnota mnichów, którzy wiedli surowe życie, kierując się zresztą regułą benedyktyńską. Jan założył później lub zreformował kilka innych klasztorów, którymi kierował jako przełożony powstałej w ten sposób nowej monastycznej społeczności, zwanej walombrozjanami. Zasłużył się też prowadząc dalej walkę z symonią, w czym popierali go papież i lud. Najsłynniejszą stała się jego akcja przeciw arcybiskupowi Florencji, Piotrowi Mezzabarbie. Sam z pokory nigdy nie przyjął święceń kapłańskich. Zmarł dnia 12 lipca 1073 r. w klasztorze Św. Michała w Passignano pod Florencją. Kanonizował Jana w r. 1193 Celestyn III. Pius XII ogłosił go patronem strażników leśnych (1951) oraz miasta S-o Paulo w Brazylii (1958).

Jeżeli mamy w sobie miłość, to ona może zakryć wszystkie nasze grzechy, jeśli sądzimy, że posiadamy wszystkie inne cnoty, to wiedzmy, że nic nie znaczą one bez miłości. Wiele jest dobrych uczynków, ale u podstaw jest zawsze miłość. Nie wytrwają w niej długo ci, którzy źle czynią. (z Listu o miłości, św. Jana Gwalberta)

======

Święty Leon z Lucca (+1079)

Uczeń św. Alferiusza. Został po nim opatem w w benedyktyńskim opactwie La Cava.

========

13 LIPIEC:

Święty Andrzej Świerad (Żurawek)
(+ok. 1030-1034)

Zwano go u nas często -Żurawkiem, ale nazwa ta pochodzi z błędnego odczytania jego imienia, które w przekazach źródłowych zapisane zostało w niezręcznej ortografii łacińskiej. Źródeł tych jest właściwie niewiele. Niewiele też o Świeradzie wiemy. Toteż gdy w XVII stuleciu ożywił się u nas jego kult i gdy w naszych czasach zajęli się nim historycy - zawodowi i z zamiłowania - brak danych zaczęto uzupełniać elementami legendarnymi albo też misternymi hipotezami i konstrukcjami o charakterze czysto spekulatywnym. Właściwie 
o Świeradzie to tylko wiadomo, co w jego Vita podał nam około 1064 roku biskup Pięciokościołów (Pécs), Maurus, który wiadomości czerpał
z relacji ucznia Świerada - Benedykta (zob. Benedykt, towarzysz. A. Ś.). Andrzej Świerad Zył na przełomie X i II wieku. Był pochodzenia wieśniaczego: ex rusticitate. Na Węgry - ciągle według tego samego żywotopisarza - przybył de terra Poloniensi – z terenów obecnej Polski, co jednak nie jest pewne. To ostatnie wyrażenie, występujące w niektórych rękopisach w formie Poliensi, tłumaczono sobie po swojemu. Długosz, a za nim wielu u nas utrzymywało, że pochodził z Polski, gdy tymczasem Bonfini, autor piętnastowiecznych Rerum Hungaricarum decades oraz wielu historyków węgierskich opowiadało się za Polą w Istrii, gdzie ongiś życie eremickie bujnie się rozkrzewiało. Jakkolwiek miałoby być z tym pochodzeniem, Andrzej zasłynał jako mąż wielkich umartwień. Został mnichemw  benedyktyńskim klasztorze Św. Hipolita na górze Zobor koło Nitryotrzymał tam imię zakonne - Andrzej. Prawdopodobnie jakiś czas spędził w samym klasztorze, później zaś osiadł w niedalekiej pustelni. Oddawał się tam niezwykłym surowościom, w czym niektórzy dopatrywali się ascetyzmu wschodniego. Biorąc pod uwagę ówczesną penetrację chrześcijaństwa wschodniego na pobliskie tereny, a także prawdopodobną pielgrzymkę Świerada do Ziemi Świętej, wpływ duchowości wschodniej, a także jakichś form wschodniego eremityzmu nie jest wykluczony. Dość, że niezwykłe umartwienia praktykowane przez świętego przyspieszyły jego śmierć, która nastapiła między 1030 a 1034 rokiem. Wkrótce otoczono go czcią, którą ukoronowała uchwała synodu węgierskiego z 1083 roku, a zapewne także podniesienie jego relikwii. Przechowywano je w kościele Św. Emmerama w Nitrze. Z czasem Świerad stał się patronem tej bazyliki. Kult, który następnie nieco przygasł, ożywił się u progu czasów nowożytnych. Poza Słowacją, Węgrami i Chorwacją oraz zakonami mniszymi i eremickimi (benedyktyni, paulini, kameduli) nastąpił także renesans jego czci w Polsce. Nawiązywała ona do prastarej i bardzo stałej tradycji lokalnej, która w Tropiu nad Dunajcem (dziś u początków sztucznego Jeziora Czchowskiego) widziała miejsce pierwotnej pustelni świętego eremity. Poza tym miejscem, w którym - dodajmy zaraz - cześć ta utrzymuje się po dziś dzień, istniały jeszcze inne ośrodki tego kultu, a mianowicie Oława na Dolnym Śląsku oraz Opatowiec nad Wisłą. Geneza i powiązania tych lokalnych kultów nie są bliżej znane. Pamiątkę świętego obchodzono 16 lub 17 lipca, a także w innych dniach (21 lipca itd.), obecnie w Polsce 13 lipca. Razem ze swoim uczniem św. Benedyktem był pierwszym kanonizowanym Polakiem. Jest patronem Słowacji.

Ten czcigodny mąż Andrzej wstąpił do samotni eremu, z wielkim umęczeniem ciała, a wzmocnieniem życia duchowego, zachowywał zawsze post. Przez trzy dni wstrzymywał się od wszelkiego jedzenia a miłości do Tego, który stawszy się dla ludzi człowiekiem, pościł przez czterdzieści dni. Andrzej nigdy z wyjątkiem czasu przeznaczonego na modlitwę nie przerywał pracy. O, nagrodo świętego męża Andrzeja! Jak szczęśliwe i wieczne będzie życie, stokroć ozdobione koroną, które w niebie stokroć wynagrodzi to, co na ziemi było ciężko okupione (Biskup Maur, Żywot świętych eremitów Andrzeja wyznawcy
i Benedykta męczennika.)

======

Święty Benedykt, pustelnik (+ok. 1037)

Był uczniem i towarzyszem św. Andrzeja Świerada. Maurus, biskup Pięciokościołów (Pécs, Węgry) opisał nam około 1064 roku, życie Andrzeja Świerada oraz jego ucznia Benedykta. Wiemy stąd, że ten mnichbenedyktyńskiego klasztoru Św. Hipolita na górze Zabor pod Nitrą żył przez czas jakiś ze Świeradem w pobliskiej pustelni. Stamtąd to dochodził niekiedy do klasztoru Św. Marcina na Górze Panońskiej- Pannonhalma (Węgry) i wtedy właśnie miał okazję, by opowiadać Maurusowi o cnotach i surowościach swego mistrza. Po śmierci Andrzeja Świerada (około 1034 roku) Benedykt wiódł nadal surowy tryb życia w pustelni. W trzy lata później napadli go zbójcy,  którzy sądzili, że w jego pustelni ukryte są skarby. Zawlekli Benedykta nad rzekę Wag i tam zamordowali, a ciało wrzucili do wody (koło Skały, 
w pobliżu Trenczyna na Słowacji). Odnaleziono je znacznie później
i pochowano obok jego mistrza w kościele Św. Emmerama w Nitrze. Kult obu świętych aprobowano na synodzie węgierskim w 1083 roku. Spisana w tym mniej więcej czasie Legenda s. Stephani regis maior utrzymuje, że Benedykt, podobnie jak jego mistrz Andrzej Świerad, przybył de terra Poliensi. Zaznaczone w ten sposób pochodzenie eremity mało jest jasne (zob. Andrzej Świerad). W liturgii Benedykt wspominany jest razem ze swym duchowym mistrzem Andrzejem 13 lipca.

======

Święta Mildreda (+700)

Była córką św. Ermenburgi i króla Merewalda oraz siostrą
św. Milburgi i św. Mildgythy. Wykształcenie zdobyła w klasztorze koło Paryża. Habit otrzymała od św. Teodora z Canterbury w klasztorze benedyktyńskim w Minster na wyspie Thanet w Anglii. Została wybrana tam ksienią. Po śmierci jej ciało pozostało w Thanet a pielgrzymi wciąż udają się do jej relikwii. Mildreda odbiera cześć z powodu jej troski o ubogich.

======

Błogosławiony Tomasz Tunstal  (+1616)

Tomasz Tunstal albo Helmes, najpierw był księdzem, potem zostałbenedyktynem. Rozpoczął pracę na misjach w Anglii w 1610 roku. Pochwycony i włóczony po różnych więzieniach, został wreszcie powieszony i ćwiartowany za kapłaństwo w Norwich w r. 1616. został beatyfikowany w 1929 r. Wspomnienie obchodzi sie 13 lipca.

========

14 LIPIEC:

Święty Ulryk z Zell (+1093)

Otrzymał habit zakonny z benedyktyńskim opactwie w Cluny w 1061 roku. Potem został przeorem w benedyktyńskich klasztorach : w Marcigny, Peterlingen i Rüggersburg. Założył nowy klasztor benedyktyński w Zell w Czarnym Lesie, któremu nadał konstytucje kluniackie. Zmarł w 1093 roku. Jego wspomnienie obchodzi się 14 lipca.

======

Święty Bonifacy z Canterbury (+1270)

Urodził się około roku 1206 jako jedenasty syn Tomasza I, hrabiego Sabaudii. Wcześnie wstąpił do Wielkiej Kartuzji. W r. 1232 kapituła w Beley powołała go na tamtejszą stolicę biskupią. Potem zarządzał także diecezją w Viterbo, osieroconą po nieoczekiwanej śmierci biskupa Wilhelma, jego brata. Gdy zaś siostra Eleonora poślubiła Henryka III, króla Anglii, powołano go na stolicę metropolitalną w Canterbury. Swą nową diecezję wizytował dopiero w r. 1244. W obronie praw kościelnych okazał teraz dużą niezależność, a przy obsadzaniu stanowisk umiał przeciwstawić się władcy. Sakrę przyjął dopiero w r. 1245 w Lyonie. Naraził się potem swym sufraganom i nie uniknął sporów z kapitułami. Potem znów długo przebywał na kontynencie, załatwiając sprawy rodzinne i porządkując niektóre problemy kościelne w Sabaudii. W r. 1255 uczestniczył nawet w wyprawie swego brata Tomasza przeciw Turynowi. Wróciwszy w r. 1256 do Anglii, przewodniczył biskupom sprzeciwiającym się żądaniom króla. Potem, wmieszany w spory tronu z baronami, ale wierny suwerenowi, uznał za stosowane usunąć się na kontynent. Zmarł w swym zamku Sainte-Hél-ne des Milli-res 14 lipca 1270 r. Niektórzy z potomnych osądzali go surowo. Mimo to jego kult zaaprobował Grzegorz XVI w r. 1838. Pełnej i dociekliwej biografii Bonifacego potąd nie sporządzono.

======

Święty Libert (+783)

Był benedyktyńskim mnichem. Wykształcenie zdobył u św. Rumoldusa. Libert zginął z rąk najeźdźców w opactwie Saint-Trond
we Francji.

======

Święty William z Breteuil (+1130)

Był opatem w benedyktyńskim klasztorze w Breteuil koło Beauvais we Francji. Odbudował klasztor po tym jak zostało zniszczone przez Normanów.

========

15 LIPIEC:

Święty Dawid z Monketorp (+ok. 1082)

Pochodził z Anglii. Był mnichem benedyktyńskim w Cluny. Ze św. Zygfrydem udał się na misje do Szwecji i założył klasztor w Monkentorp. Działał w okolicy Vesteräs. Został biskupem Szwecji. Zmarł ok. 1082 roku.

======

Święty Ansverus (1038 - 1066)

Ansverus pochodził z bogatej rodziny szlacheckiej z Saksonii. Wychowany w wierze chrześcijańskiej, jako piętnastolatek udał się do Ratzeburga i wstąpił do tamtejszego klasztoru benedyktyńskiego. Okolice Ratzeburga od ponad 300 lat były zamieszkane przez pogańskie plemiona słowiańskie. Nieopodal Ratzeburga, na wyspie Ratzeburger Insel, Słowianie oddawali cześć bogini Siwie. Latem 1066 roku doszło do zbrojnego wystąpienia Słowian przeciwko Sasom. Kościół i klasztor w Ratzeburg został częściowo zniszczony, a opat Ansverus razem
z osiemnastoma mnichami dostał się do niewoli. Wszyscy zmarli śmiercią męczeńską, przez ukamienowanie 15 lipca 1066 roku z rąk pogańskich Obodrytów. Ansverus został pochowany w ruinach kościoła św. Jerzego. W 1147 roku został kanonizowany przez papieża Eugeniusza III. W 1170 roku jego szczątki zostały przeniesione do katedry w Ratzeburgu. W katedrze znajduje się 12 tablic z malowidłami przedstawiającymi żywot i męczeńską śmierć Ansverusa. Od poł. XV wieku w Einhaus – domniemanym miejscu ukamienowania – stoi kamienny krzyż z gotlandzkiego wapienia, tzw. krzyż Ansverusa. Od 1950 roku krzyż ten jest celem pielgrzymek katolickich, przybywających tu co roku w drugą niedzielą września.

======

Święty Baldwin z Rieti (+1140)

Był synem Bernarda X, hrabiego Marsi, a bratem Rajnalda, który był opatem na Monte Cassino, następnie zaś kardynałem. Wstąpiwszy do zakonu w Clairvaux, stał się ulubionym uczniem św. Bernarda, któremu przypadł do serca dzięki swemu wyrobieniu duchowemu. Dlatego Bernard posłał go na nową fundację, i tak Baldwin wcześnie został opatem nowego klasztoru cysterskiego San Pastore, niedaleko Rieti. Zachował się list zakonodawcy do swego duchowego ucznia. Baldwin zmarł w r. 1140 i pochowany został w katedrze w Rieti. Cystersi obchodzili jego pamiątkę w dniu 24 sierpnia; nowe martyrologium przesuwa ją natomiast na dzień 21. tego miesiąca. Istnieją jednakże jeszcze inne oznaczenia jego dies natalis (2 października lub 11 sierpnia).

======

Święta Edyta z Polesworth (+926)

Była prawdopodobnie siostrą króla Anglii Athelstana oraz siostrą króla Edgara Spokojnego. Wyszła za mąż za króla Wikingów Sytryka
w Yorku w 925 roku. Po jego śmierci wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego w Polesworth i została tam wybrana ksienią.

======

Święty Egino (+1122)

Urodził się w Augsburgu w Bawarii w Niemczechi został oddany do klasztoru cysterskiego świętych Ulryka i Afry. Został później wybrany tam opatem. Został jednak wygnany kiedy poparł papieża Kaliksta II przeciwko cesarzowi Henrykowi V w dyskusji o inwestyturze. Cesarz domagał się uznania go za jedynego zwierzchnika Kościoła i prawa wybierania biskupów i opatów. Udał się do opactwa św. Błażeja a potem powrócił do Augsburga w 1106 roku i ponownie został wybrany opatem w 1109 roku.  W 1120 roku  Egino uciekł do Rzymu ponieważ przeciwstawił się biskupowi Hermannowi, który praktykował symonię. Powrócił do Augsburga po dwóch latach. Zmarl w Pizie.

======

Święty Haruch (+830)

Opat benedyktyński i biskupem w Werden w Niemczech i żarliwym promotorem ewangelizacji w tym regionie.

======

Święty Plechelm (+775)

Mnich benedyktyński. Plechelm pochodził z Notrumbrii
w Niemczech. Został wyświęcony na księdza. Podróżował razem ze św. Wirem by założyć klasztor w Odilienburgu.

========

16 LIPIEC:

Święty Fulrad z Saint-Denis  (ok. 705 –784)

Urodził się około r. 705 w okolicy położonej między Mozą a Mozelą, w rodzinie spokrewnionej z Welfami. O pierwszych trzydziestu latach jego życia właściwie nic nie wiemy. W r. 749 lub następnym został opatem słynnego królewskiego opactwa benedyktyńskiego w Saint-Denis pod Paryżem. Otrzymał dla niego cenne przywileje i immunitet, a ponadto do dóbr opactwa włączył swe ogromne włości w Alzacji i Alemanii. Przedsięwziął też od razu rekonstrukcję swej siedziby. Z podróży do Rzymu przywiózł relikwie świętych Wita, Aleksandra i Hipolita. Wydaje się, że w r. 777 rządy opackie oddał w ręce swego scholastyka i następcy Maginariusza. Poświęcił się teraz sprawom publicznym i administrowaniu swych dóbr, które w testamencie zapisze opactwu. Nazywany był capellanusiarchipresbyter Franciae. Jako taki poparł reformę Kościoła frankońskiego, przedsięwziętą przez św. Bonifacego. Uczestniczył w kilku synodach i interweniował przy nominacjach biskupów. Swój udział miał również w rozwiązywaniu zagadnień politycznych. Wstąpienie na tron Pepina Krótkiego, jego alians ze Stefanem II, wzmocnienie dominacji frankońskiej w Italii, wreszcie obalenie Merowingów i -legitymizacja- nowej dynastii - we wszystkich tych sprawach uczestniczył w sposób bardzo aktywny. On u granic frankońskiego państwa witał, a potem do siedziby władcy eskortował papieża. Zimę papież spędził w jego opactwie. Miał następnie udział w -restytucji- papieżowi egzarchatu raweńskiego i miast sąsiednich. 
Na tronie w Pawii osadził swego kandydata, księcia Toskanii Dezyderiusza. Razem z Rutardem  i Robertem z Rheingau przyczynił się wreszcie do związania kraju rodzinnego z królestwem Franków. 
Zmarł 16 lipca 784 r. Czczono go raczej w samej Alzacji.

======

Święty Alan z Lille (+1202)

Był nazywany także Doktorem uniwersalnym, urodził się w tym mieście w r. 1128. Studiował w Chartres i w Paryżu. Potem nauczał tamże oraz w Montpellier. Uczestniczył też w III soborze lateraneńskim (1179) oraz walczył z albigensami. W końcu jako brat-konwers wstąpił do Cîteaux i tam w r. 1202 lub następnym zmarł. Pozostawił po sobie sporą spuściznę teologiczną: De arte praedicatoria, De fide contra haereticos, Regula de sacra theologia, De planctu Naturae, Anticlaudianus. Okazał się w nich umysłem otwartym, jednym z największych w XII w. Na potomnych wywarł wpływ niemały. Mniej natomiast miejsca zajmuje w literaturze hagiograficznej i tylko menologia cysterskie umieszczają go wśród świętych i błogosławionych pod dniem 16 lipca.

======

Święty Generosus (+682)

Opat benedyktyński w Poitou we Francji.

========

17 LIPIEC:

Święty Leon IV, papież (+ 855)

Był rzymianinem, synem niejakiego Radualda. Wychował się 
w klasztorze benedyktyńskim Św. Marcina przy bazylice 
Św. Piotra i tam został mnichem. Grzegorz IV wezwał go na Lateran
i uczynił subdiakonem. Sergiusz II wyświęcił go na kapłana, potem uczynił kardynałem. Gdy Sergiusz II zmarł (847), Leona jednogłośnie obrano jego następcą. Liber Pontificalis wychwala jego cierpliwość, pokorę, dobroć, umiłowanie sprawiedliwości, przykładanie się do Pism świętych, ewangeliczną prostotę, miłość ku ludziom. Zwie go nutritor pauperum et contemptor sui.Zajmował się ozdobą kościołów rzymskich, dla obrony przed Saracenami kazał odnowić dawne fortyfikacje i z tą samą myślą zmobilizował oddziały, a z flot Neapolu, Amalfi i Gaety zdołał stworzyć ligę, która pobiła napastnika. W r. 850 namaścił na króla Italii Ludwika, syna cesarza Lotara I, ale wystrzegał się uzależnienia swej władzy od potęg świeckich. Niezależność okazał także wobec Hinkmara z Reims, uchwał synodu w Soissons oraz decyzji patriarchy konstantynopolitańskiego. W r. 853 przewodniczył u Św. Piotra synodowi, zmierzającemu do umocnienia dyscypliny wśród kleru i przy zawieraniu małżeństw. Mimo upomnień i anatem na sławnym Anastazym, którego wyświęcił na kapłana i uczynił kardynałem, nie wymusił tego, aby powrócił do Rzymu. Papież zmarł 17 lipca 855 r. i pod tym dniem wpisany został do Martyrologium Rzymskiego.

======

Święty Ansueris (+1066)

Był szlachcicem. Został wybrany opatem w opactwie benedyktyńskim św. Goergenberga koło Ratzburga w Danii. On i 28 mnichów zostało ukamieniowanych przez Wendsów. Z rozkazu cesarza Henryka III.

======

Święty Benigny z Vallombrosy (+1236)

Urodził się w Montevarchi, między Arezzo a Florencją, w szlacheckiej rodzinie Bennizich lub Visdominich. Wcześnie myślał o stanie duchownym, ale przeszedł też wewnętrzny kryzys i przez jakiś czas oddawał się surowej pokucie. Przyjął następnie habit w opactwie Vallombrosa. Marząc o życiu kontemplatywnym, długo przebywał w eremie w pobliżu klasztoru. W r. 1206 mianowano go wizytatorem kongregacji. Po śmierci naczelnego opata, Marcina, obrano go generalnym przełożonym. Stał się rzecznikiem gorliwości i dyscypliny. W wielkiej estymie mieli go kolejni papieże, cesarze Fryderyk II i Otto IV oraz św. Ludwik, król Francji. W Vallombrosie skromny drewniany kościół zastąpił imponującą budowlą, którą dedykował Najśw. Pannie i archaniołowi Michałowi. Wybudował także drugi kościół pośród pustelni. Od Grzegorza IX przyjął nowe fundacje. Przypisywano mu wiele cudownych interwencji i uzdrowień. Sam pod koniec życia okulał. Zrzekł się wtedy swego urzędu i usunął do eremu. Zmarł, mając około stu lat, w r. 1236. Był autoremClaustrum animae oraz Historii swego zgromadzenia, którą wydrukowano w r. 1500. Jego wspomnienie przypada 17 lipca.

======

Święty Fredegand z Kerkelodor (+740)

Irlandczyk. Towarzysz św. Foillana. Został wybrany opatem 
w klasztorze Kerkelodor koło Antwerpii w Belgii. Nazywany był również Fregaut. Pomagał również św. Willibrordowi w jego straniach misjonarskich.

========

18 LIPIEC:

Święty  Bruno z Segni (ok. 1049-1123)

Urodził się około r. 1049 w Solero (Piemont), a nauki pobierał w Bolonii i Sienie. W tej ostatniej został kanonikiem katedralnym.  W r. 1079 uczestniczył w Rzymie w dyspucie z Berengariuszem z Tours, oskarżonym o herezję. Wkrótce też Grzegorz VII, z którym się zaprzyjaźnił, mianował go biskupem Segni. Przyjaźń łączyła go także z następcami wielkiego papieża: Wiktorem III, Urbanem II i Paschazym II. W r. 1095 towarzyszył Urbanowi II w podróży do Francji. Był wtedy na synodzie w Clermont oraz odwiedził Cluny i Tours. Gdy wrócił, uwięził go Ainulf, pan na Segni. Uwolniony, usunął się na Monte Cassino, gdzie też później obrano go opatem. W r. 1106 znów wyruszył do Francji, tym razem jako legat obarczony zadaniem organizowania krucjaty, do której wzywał Boemund z Antiochii. Gdy Paschazy II chciał się ugodzić z Henrykiem V, jako zdecydowany zwolennik reform gregoriańskich energicznie zaprotestował i na skutek tego popadł w niełaskę. Papież usunął go z urzędu opata i kazał mu wrócić do Segni. Tam zmarł 18 lipca 1123 r. Jego kult zatwierdził w r. 1183 Lucjusz III. Bruno pozostawił po sobie sporą spuściznę literacką: komentarze biblijne, homilie, traktakty liturgiczne, polemiczne pismo De symoniacis oraz dziełka hagiograficzne (BHL 4826 a także 7882-7885). Jego zaś Vita zredagował w Kronice kasyneńskijPiotr Diakon (BHL 1473).

======

Święty Minnborinus (+986)

Urodził się w Irlandii i został opatem w opactwie benedyktyńskim u św. Marcina w Kolonii w Niemczech w 974 roku. Był zwolennikiem monastycznej reformy i uczonych.

======

Święty Robert z Sala (1273-1341)

Urodził się w 1273 r. Mając szesnaście lat, wstąpił do celestynów. Został tam ulubionym uczniem i bliskim współpracownikiem założyciela, który też jako papież (Celestyn V) chciał go mianować kardynałem. W 1298 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Zasłynął z umartwienia i nabożeństwa do Męki Pańskiej. W zakonie spełniał rozmaite doniosłe posługi i współpracował w zakładaniu nowych wspólnot. Zmarł 18 lipca 1341 r. na Monte Morrone di Pacentro. W 1342 r. ciało przeniesiono do Maiella, a w 1807 do rodzinnej miejscowości Sala (Pescara). Wspomnienie obchodzono 18 lipca. Petrarka złożył mu hołd w De vita solitaria (3, 18).

========

19 LIPIEC:

Święty Ambroży Autpert (+ ok. 778)

Pochodził z Prowansji. Zrazu był dworzaninem króla Pepina Małego, ale wcześnie wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru Św. Wincentego w Volturno pod Benewentem, gdzie zasłynął  z nauki i cnoty. W 777 roku mnisi frankońscy wybrali go na opata, ponieważ jednak Lombardczycy opowiedzieli się za kandydatem własnym, udał się do Rzymu, żeby rozstrzygnąć spór, i zmarł w drodze. Pozostawił po sobie bogatą spuściznę pisarską, która dotąd nie jest dostatecznie przebadana. Niewątpliwie on to był autorem wielu pism, które przez długi czas przypisywano świętym Augustynowi, Ambrożemu, Leonowi W. itd. Z wszystkich tych pism przebija wielka pobożność, którą u Autperta podziwiali również współcześni. Stąd też potomni, np. Mabillon, bollandyści i inni, uważali go za świętego, jakkolwiek nie ma na to żadnego potwierdzenia w martyrologiach. Zmarł ok. 778 roku. Był cenionym pisarzem w wiekach średnich. Za dzień poświęcony jego czci uchodzi 19 lipca.

========

20 LIPIEC:

Święty Wulmar (+689)

Nazywany jest również Vulmar, Ulmar i Vilmer urodził się 
w pobliżu Boulogne w Pikardii we Francji. Był żonaty ale później roztał się z żoną i wstapił do klasztoru benedyktyńskiego jako brat laik 
w Hautmont w Hainault. Został wyświęcony na kapłana  i założył klasztor benedyktyński w Samer w pobliżu Boulogne, gdzie został wybrany opatem. To opactwo zostało nazwane Saint-Vulmaire na jego cześć.

======

Święty Ansegiz z Fontenelle  (770 - 833 lub 834)

Urodził się około 770 roku w pobliżu Lyonu. Gerwold, benedyktyński opat z Fontenelle, stawszy się jego przełożonym, przedstawił go Karolowi Wielkiemu. W 807 roku został Ansegiz benedyktyńskim opatem St.-Germer de Flay pod Beauvais. Przyczynił się do wzrostu jego znaczenia. Cesarz wezwał go potem do Akwizgranu, aby mu powierzyć doniosłe misje. Od Ludwika Pobożnego otrzymał ponadto godność opata benedyktyńskiego 
w Luxeuil i w Fontenelle. To ostatnie opactwo odnowił i wzbogacił 
w bibliotekę i „scriptorium”. Tam też spędził ostatnie lata swego życia
i tam z nim się rozstał 20 lipca 833 roku.

======

Święta Eteldwita (+903)

Anglo-Saksońska księżniczka nazywana również Elsita. Wyszła za mąż za króla Wielkiej Brytanii Alfreda. Ufundowała klasztor benedyktyński w Winchester, gdzie po śmierci męża wstąpiła i została wybrana ksienią. Była nią aż do śmieci. Jej córka Etelgiva również została ksienią.

======

Święta Severa (+750)

`Ksieni w benedyktyńskim klasztorze w Trier w Niemczech.

========

21 LIPIEC:

Święci Jan i Benignus z Moyenmoutier (+707)

Dwóch mnichów w benedyktyńskim klasztorze w Moyenmoutier. Byli uczniami ze św. Hidulfa.

====

Święty Konstantyn (+560)

Opat benedyktyński na Monte Cassino i następca św. Benedykta.

========

22 LIPIEC:

Święty Wandregizil z Fontenelle (ok. 600 - 668)

Urodził się około 600 r. w pobliżu Verdun, w rodzinie frankońskich możnowładców. Rychło dostał się na dwór panujących. Przez krótki też czas żył w małżeństwie. W 629 r. został w Montfaucon mnichem. Wiódł następnie życie pustelnicze w górach Jury. Przebywał również w Bobbio i Romainmôtier. Swego marzenia, by odbyć pielgrzymkę do Irlandii, urzeczywistnić nie zdołał. Biskup Audomar udzielił mu święceń kapłańskich. Przebywając na terenie diecezji Rouen zapoznał się z żywymi tam tradycjami, zapoczątkowanymi w Luxeuil przez św. Kolumbana. Objął następnie urząd opata w Fontenelle. Jako taki w dużej mierze kierował się wspomnianymi tradycjami. Zmarł w Fontenelle 22 lipca 668 r. Klasztor od jego imienia nazwano potem Saint-Wandrille. Żywot napisał mnich współczesny świętemu.

========

24 LIPIEC:

Święty Godo (+690)

Znany był również jako Gaon. Urodził się w Verdun we Francji i był bratankiem św. Wandrilla. Wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru. Godo założył opactwo benedyktyńskie w Oye znajdujące się w pobliżu Sezanne-en-Brie i był tam opatem.

======

Święta Sigolena (Zyglinda  (+ok 769)

Jej Vita, jak to wykazał W. Levison, zredagowana została dzięki obfitym zapożyczeniom z żywotów Cezarego z Arles, Kolumbana, Eugenii, Germana z Auxerre, Melanii, Radegundy i Sebastiana. Czerpano także z pism Grzegorza Wielkiego, Izydora z Sewilli i Sulpicjusza Sewera. Mimo to wolno sądzić, że święta żyła w VII lub VIII stuleciu Pochodzić miała z Akwitanii. Po śmierci męża została pierwszą ksienią klasztoru benedyktyńskiego w  Albi (we Farncji), który ufundował jej ojciec. Jest patronką Albi. Wspomnienie przypada 24 lipca.

========

25 LIPIEC:

Święty Teodemir z Kordoby (+851)

Mówi o nim w swym Memoriale Sanctorum św. Eulogiusz. Pochodził z Carmony koło Sewilli. Był mnichem benedyktyńskim w samej Kordobie. Śmierć męczeńską poniósł 25 lipca 851 r., a więc w pięć dni po św. Pawle, diakonie. Ciało pochowano w bazylice Św. Zoila. Niesłusznie czyniono zeń później biskupa Calahorry, który miał występować przeciw Klaudiuszowi, herezjarsze z Turynu. W dawnych martyrologiach nie widniał.

======

Święty Fagildus (+1086)

Opat w benedyktyńskim opactwie św. Marcina de Antealares 
w Composteli w Hiszpanii. Był wzorem doskonałego życia religijnego.

========

26 LIPIEC:

Święty Symeon z Padolirone (+1016)

Mnich i pustelnik w klasztorze św. Benedykta w Padolirone koło Mantui.Według przekazów pochodził z Armenii, wielokrotnie podejmował pielgrzymki, wreszcie osiadł we wspomnianym klasztorze benedyktyńskim, gdzie zasłynął z pokory i czynienia cudów. Zmarł w 1016 roku.

======

Święty Krystyn z Landais (+ok.1145)

Jest postacią w hagio­grafii bardziej znaną. Już w młodości opuścił dom rodzinny i przystał do pustelników w Ga­stines, wśród których przebywał wiele lat. Pociągnięty sławą mniszego ośrodka w Cî­teaux, przylgnął potem do cystersów w zależ­nym od Cîteaux - Aumône. Opatem był tam wte­dy Ulryk (1121-1136), który po pew­nym cza­sie wysłał Krystyna do zależnego odeń klaszto­ru w Landais. Krystyn wiódł tam dalej żywot pełen umartwień i łask niezwykłych. Zaciekawiony sławą jego świętości, opat z Cî­teaux zapragnął mieć go u siebie, wobec czego polecił przysłać go do opactwa macie­rzystego. Ale święty starzec sił już do podróży nie miał i wkrótce (około r. 1145) zmarł. Wówczas to nowy miejscowy opat polecił zebrać świadec­twa tych, którzy bliżej stykali się ze świętym, a zbiór zaopatrzył we własne uwagi. Ten au­tentyczny dokument świętości powstał około r. 1186, opublikowany zaś przez bollandystów w r. 1934, rozproszył wątpliwoś­ci i nieporozu­mienia, na skutek których nasze­go świętego - tak go zawsze nazywano i czczono - mylono uprzednio z innymi Krysty­nami. Pamiątkę Kry­styna z Landais obchodzo­no 26 lipca.

========

27 LIPIEC:

Błogosławiony Bertold z Garsten 
(ok. 1065- 1142)

Wywodził się z grafów znad rzeki Raab i był może dalekim krewnym św. Leopolda. Urodził się około r. 1065. Wcześnie wstąpił do benedyktynów w Sankt-Blasien. Potem był przeorem w Göttweig. W r. 1111 powołano go na urząd opata w Garsten,  w klasztorze benedyktyńskim dopiero, co ufundowanym przez margrabiego Styrii. Urząd piastował ponad trzydzieści lat. Z opactwa uczynił silny ośrodek reformy kościelnej, życia duchowego  i kulturalnego rozwoju. Powiększył też wydatnie klasztorne posiadłości,  a wiele nieużytków pozamieniał w uprawne grunta. Nie stronił od spraw publicznych.  Gdy Konrad, arcybiskup Salzburga, uchodzić musiał przed pomstą Henryka V, przyjął go gościnnie w opactwie. Podobno był też spowiednikiem Konrada III. Gdy zbliżała się śmierć, zwołał mnichów i udzieliwszy im zbawiennych napomnień, zaintonował litanię do wszystkich świętych. Zmarł w czasie jej śpiewu, w nocy z 27 na 28 lipca 1142 r. Pozostawił po sobie pamięć jałmużnika, dzięki czemu lud spontanicznie począł go czcić jako świętego. Tak też określały go wczesne annały i klasztorne nekrologi. Aprobowali ten kult biskupi, którzy wprowadzali Bertolda do liturgii swych diecezji. Aprobaty papieskiej doczekał się ten kult w 1970 r.

======

Święty Teobald z Marly (+1247)

Syn Burcharda z Montmorency. Urodził się w Marly Castle we Francji. Został rycerzem na dworze króla Francji Filipa II. Gdy przeżył nawrócenie opuścił dwór króla i zrezygnował  ze światowych aspiracji i wstąpił do cysterskiego opactwa w 1220 roku. Został wybrany przeorem w 1230 roku a następnie opatem w 1235 roku. Zmarł w 1247 roku.

========

28 LIPIEC:

Święta Ada (Adrehilda) z Mans (+692)

We Francji znana także pod zdrobniałym Adnette, miała być w Mans ksienią benedyktyńskiego klasztoru, a przybyła ponoć ze Soissons. Istnieje dokument z r. 682 z przywilejami dla zakonnic, wystawiony przez miejscowego biskupa, jej krewnego. Trudno natomiast dociec, czy należy ją utożsamiać z Adrehildą, ksienią innego klasztoru w tych okolicach. Zmarła w 692 r. Adę wspomina się w dniu 28 lipca.

======

Święty Lucyd (+938)

Wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru św. Piotra w południowych Włoszech. Spędził jednak ostatnie lata jako pustelnik w Santa Maria del Piano.

======

Święty Lyutis (+1038)

Wstąpił do benedyktyńskiego opactwa na Monte Cassino ale
w późniejszym czasie uzyskał pozwolenie na zostanie pustelnikiem
w pobliżu opactwa La Cava by poświęcić się całkowicie modlitwie.

========

29 LIPIEC:

Błogosławiony Urban II, papież (ok. 1035 - 1099)

Urodził się około 1035 r., prawdopodobnie w Châtillon-sur-Marne. Przed swym pontyfikatem występował jako Odo z Châtillon lub Odo z Lagéry. Studiował pod kierunkiem św. Brunona w Reims. Tam też był następnie kanonikiem i archidiakonem. Przywdziawszy habit benedyktyński, w Cluny został przeorem. Około 1080 r. jako biskup Ostii otrzymał kapelusz kardynalski. W latach 1084-1085 sprawował legację w Niemczech, gdzie jako powiernik Grzegorza VII starał się zakończyć spór o inwestyturę i położyć kres schizmie. Zadania w pełni wykonać nie zdołał, wiele jednak osiągnął i obediencję dla papieża umocnił. Zrazu może wydawał się praktykować pewien oportunizm, potem jednak - zwłaszcza od 1085 r. - zawsze występował jako niezłomny zwolennik reform gregoriańskich.

We wszystkim miał praktyczny wzgląd na potrzeby duszpasterskie. 
W marcu 1088 r., po krótkim pontyfikacie Wiktora III (1086-1087) i po sześciomiesięcznym wakansie, obrano go na papieża. Na stolicę Piotrową wstępował ożywiony duchem reform, dla których tak bliskie były idee, przyswojone w Cluny; towarzyszyły im reformatorskie aspiracje środowisk kanonickich, a chyba także rycerskie ideały, związane z jego francuskim rodowodem. Sytuacja, którą zastał, nie usposabiała jednak do optymizmu. Osiągnął mimo to wiele. Z dyplomatyczną zręcznością doprowadził do większego umiaru i złagodzenia przeciwieństw w polityce krajów europejskich, nawet w Niemczech, chociaż Henryk IV twardo obstawał przy antypapieżu Wibercie z Rawenny, a jego ugoda z papieżem wydawała się iluzją. We Francji w 1092 r. pojawiły się trudności, wynikłe z rozwodowych posunięć Filipa I. Na południu Italii i na Sycylii normandzki system kościelno-państwowy w dużej mierze ograniczał papieską swobodę działania. Mimo to papież w 1098 r. uznał przywilej legacyjny, nadany Rogerowi I. W Hiszpanii Urban II poparł rekonkwistę
i zaaprobował nową organizację tamtejszego Kościoła. Aragonia, Nowarra i Barcelona stały się papieskim lennem tak, jak normandzka południowa Italia i Sycylia. Spór o inwestyturę także się nieco uciszył, ale rozwiązany nie został, a pod względem prawnym miał szanse się zaostrzyć, bo na synodzie w Clermont w 1095 r. uchwalono dla duchownych zakaz składania jakiejkolwiek przysięgi lennej. Papież przewodniczył ponadto synodom w Piacenzy (1095) i w Bari (1098), 
przy czym na tym ostatnim chodziło mu przede wszystkim o unię z Grekami. Natomiast w Clermont stał się inicjatorem doniosłego w swych rozmiarach i następstwach ruchu krzyżowego. Wówczas także marzyła mu się unia kościelna, ale mimo zdobycia Jerozolimy marzenia nadal pozostały dalekie od ziszczenia. Papież posunął także dalej proces centralizacji władzy kościelnej, zarazem zaś przyczynił się do zorganizowania Kurii, uformowania tzw. Kamery Apostolskiej, przeorganizowania kolegium kardynalskiego. Popierał ponadto życie zakonne, a także tworzenie kongregacji mniszych. Przez przywileje, których udzielił, mógł również uchodzić za prawodawcę ruchu kanonickiego. Dodajmy, że na ostatnie miesiące jego pontyfikatu przypadają początki (1098) cystersów. Zmarł 29 lipca 1099 r. Uchodził zawsze za błogosławionego.

========

30 LIPIEC:

Święty Hatebrand z Oldenklooster (+1198)

Był założycielem tego opactwa, nazywanego w średniowieczu Claustrum Vetus.Położone w Felwert, w diecezji Groningen (Holandia), promieniowało na całe połacie Fryzji. O samym założycielu tyle właściwie wiadomo, że był jego pius pater. Miał je założyć w r. 1183. Śmierć Hatebranda przypadałaby tedy na r. 1198, zapewne na dzień 30 lipca. Jego późna Vita mało jest wiarogodna i zapewne powstała bardzo późno. Czczono go jednak bardzo intensywnie w Antwerpii, w której kościół Najśw. Zbawiciela szczycił się posiadaniem relikwii błogosławionego.

======

========

31 LIPIEC:

Błogosławiony Adam z Langheim (+ok. 1150)

Był pierwszym opatem cysterskim w Langheim. Rządził bardzo długo. Dla opactwa wystarał się o cenne przywileje, a po 1140 roku współdziałał w zakładaniu nowego w Plasach (Plass, Plascium), w pobliżu Pilzna, fundacji Władysława II Czeskiego. Zmarł około 1150 roku. U cystersów czczono go jako błogosławionego, a jego wspomnienie umieszczono pod dniem 31 lipca.