========

3 CZERWIEC:

========

4 CZERWIEC:

Święty Walter z Fontenelle (+ok. 1150)

Urodził się w Anglii. Został mnichem a potem opatem w benedyktyńskim opactwie w Fontenelle we Francji w słynnym benedyktyńskim duchowym centrum. Papież Innocenty II opisał jegp gorliwość i świętość.

=====

Święty Aldegrim (+939)

Był rycerzem. Nawrócił się i wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego gdzie opatem był św. Odo. Później został pustelnikiem. Nazywany jest również Adalgrim.

======

Święty Walter z Serviliano (+ok. 1250)

Ufundował i był pierszym opatem w klasztorze w Servillano na pograniczu Ankony we Włoszech. Ten klasztor był zaangażowany w odrodzenie duchowości. Był  pionierem dla zakonów na tym obszarze.

========

10 CZERWIEC:

Święty Bardo z Moguncji (ok.980 - 1053)

Urodził się około r. 980 jako syn Adalberona i Krystyny. Wcześnie został weFuldzie mnichem. Był potem przeorem  u Św. Andrzeja, a następnie benedyktyńskim opatem  w Kaiserwerth i w Hersfeld. W r. 1031 Konrad II powołał go na stolicę biskupią w Moguncji. W pięć lat później konsekrował nową katedrę. W październiku 1049 r. gościł u siebie papieża Leona IX oraz metropolitów cesarstwa, zgromadzonych na synodzie narodowym. Podjęto uchwały przeciw symonii i konkubinatowi księży. Leon IX mianował go wówczas swym legatem dla Niemiec. Był dobrym mówcą. Zmarł w Dornloh pod Paderborn 25 maja 1053 r. Wspomnienie obchodzono w dniu 10 czerwca.

====

Święta Amelberga (+690)

Była krewną błogosławionego Pepina z Landen i matką świętych Guduli, Emeberta, i Renildy. Kiedy mąż hrabia Witger wstąpił do klasztoru ona także wstąpiła do benedyktyńskiego klasztoru.

---------

Błogosławiony Bogumił (Piotr II) z Dobrowa (+ok. 1203)

Był on już żywy w w. XV, ale sięgał zapewne czasów dawniejszych. W kościele parafialnym znajdował się mianowicie grób Bogumiła, wzniesiony nieco ponad posadzkę, i do tego to grobu w dniu 12 czerwca napływały rzesze ludu wielkopolskiego. Tutaj też miał Bogumił spędzić w surowej ascezie 12 lat swego życia. Był w świadomości ludu pustelnikiem, ale przedtem, zanim na skutek jakichś trudności lub zamiłowania do samotności osiadł w Dobrowie, miał piastować godność arcybiskupa gnieźnieńskiego. Tak głosiła dawna i trwała tradycja ludowa. Tak też chciały życiorysy z XVI stulecia i późniejsze. Te jednak w szczegółach są mało wiarygodne i nie przedstawiają większej wartości. Toteż gdy T. Wojciechowski, jeden z nielicznych naszych historyków, którzy odważyli się na żmudny trud zbadania literatury hagiograficznej, podjął na początku naszego stulecia temat Bogumiła, okazało się, że chronologia jego życia oraz szczegóły tyczące jego biskupstwa przedstawiają trudności nie do przezwyciężenia. Wystarczy powiedzieć, że hipotetyczne daty śmierci Bogumiła, proponowane od tego czasu przez historyków, tworzą długi szereg: 1092, 1179, 1182, 1204-5, 1279... Za tymi datami idą misterne rekonstrukcje, tworzone pośród żmudnych dociekań i analiz nielicznych przekazów źródłowych. W r. 1925 kult Bogumiła, w rozumieniu starodawnej czci oddawanej mu od niepamiętnych czasów jako świętemu lub błogosławionemu, został zaaprobowany przez Stolicę Apostolską. Przy tej okazji na dzień upamiętniający w liturgii Bogumiła wyznaczono 10 czerwca. Mimo badań prowadzonych później postać do dziś nie ukazała się nam w wyrazistym obramowaniu dziejów  i w konkretnej oprawie chronologicznej. Obecnie upowszechniła się bardzo hipoteza W. Semkowicza, utożsamiająca Bogumiła  z arcybiskupem Piotrem II, którego śmierć miałaby przypaść na lata 1203-1204. Rozbudował tę hipotezę w imponującą konstrukcję i wsparł nowymi przypuszczeniami J. Nowacki, znakomity historyk diecezji poznańskiej. Przyjęto ją też do brewiarzowego oficjum, zamieszczonego pośród oficjów diecezji polskich. Ale hipoteza pozostaje hipotezą i niczym więcej. Toteż należy w końcu przyznać rację nawykłym do ostrożności historykom, którzy utrzymują razem z Z. Budkową-Kozłowską, iż Bogumił -jest dotąd dla historyków osobistością zagadkową-, albo razem z B. Stasiewskim, że -pomimo krytycznych badań pozostaje on osobistością do ujęcia historycznego bardzo trudną-.

MODLITWA:

Panie, nasz Boże, wysłuchaj błagania oddanego Ci całym sercem ludu; †przez modlitwy błogosławionego Bogumiła, biskupa, zachowaj go w zdrowiu duszy i ciała * i spełnij wszystkie jego prośby. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

---

Aprobata kultu w AAS 17 (1925), 384-387. Żywot rekonstruowany przez J. Nowackiego w HP 1 (1971), 147-158, gdzie również pełny zestaw bibliograficzny sporządzony przez R. Gustawa. Inne możliwości ujęcia referuje w DHGE 9 (1937), 415-417 P. David, który przedstawia również hipotezę własną. Ostrożne ujęcia Z. Budkowej-Kozłowskiej i B. Stasiewskiego w PSB II 20 n. oraz w LThK 2 (1958), 558. Nowsze przyczynki do historii kultu w Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne t. 6 (1963), 227-237; t. 9 (1964), 37-46, w opracowaniu J. Żelazka. 
Z najnowszych na uwagę zasługuje zwięzłe opracowanie w SSS Supl. (t. VII, 1984), 500 n. Inne, w szczególności wyd. B. Bolza, Proces beatyf.
i kanon. arcbpa B. w XVII w., Poznań 1982, oraz tegoż w t. 11 serii Święci Polscy(1987), 26-34, odświeżają ujęcie z późnej tradycji i nie wnoszą niczego nowego; por. An. Boll. 101 (1983), 451, oraz Studia Źródłoznawcze, 29 (1985), 210-212. Nieco o kulcie ludowym: Baranowski, 59 n.

---------

Święty Eberhard z Salem (Rohrdorf) (+1245)

Urodził się około 1160 roku w Rohrdorf (Badenia- Wirtembergia)
w Niemczech. Od 1191 roku był opatem cystersów w Salem (Badenia- Wirtembergia), który to klasztor doprowadził do rozkwitu. W 1240 roku ustąpił ze swego urzędu z powodów zdrowotnych. Zmarł 10 czerwca 1245 roku, prawdopodobnie w Salem.

---------

Święty Ewermund z Fontenay (+ok. 720)

Pochodził z Bayeux. W r. 690 założył opactwo w Fontenay-l-s-Louvets. Ponieważ zostało ono później zniszczone przez Normanów, 
a jego relikwie przeniesiono do Saint-Evroult d'Ouche, w legendzie była także mowa o założeniu drugiego klasztoru. Fundator zmarł około r. 720. Wspominano go 10 czerwca.

---------

Święty Itamar z Rochester (+655)

Urodził się pod koniec VI wieku w Kencie. Wstąpił do benedyktynów. W 644 roku został  pierwszym z anglosaskich następców św. Paulina z Yorku. Objął biskupstwo w Rochester. Sakrę przyjął z rąk Honoriusza z Canterbury. Wymienionym dorównywał nauką i świętością. Zmarł może 10 czerwca 655 r. Wspomnienie obchodzono w tym lub następnym dniu.

---------

Święty Landeryk z Paryża (+1050)

Mnich benedyktyński. Został utopiony w rzece przez grupę nieskruszonych przestępców, których upominał.

========

11 CZERWIEC:

Święta Adelajda (Aleydis) z  Schaerbeek (+1250)

Do klasztoru cysterskiego w Brukseli wstąpiła w młodym wieku. Dotknięta trądem w wieku 22 lat, została zmuszona do życia w izolacji. Znosiła cierpienie z wielką cierpliwością i poddaniem. Pociechą były jej wizje i ekstazy, którymi Bóg ją nawiedzał. Niedługo przed śmiercią oślepła, a jej ciało było całkowicie pokryte ranami, z wyjątkiem języka, którego nadal używała, by śpiewać Bogu pieśni uwielbienia. Zmarła w 1250 roku. Kult jej zatwierdzony został w 1907 roku.

======

Święty Paryzjusz (ok. 1151-1267)

Urodził się około r. 1151 w Bolonii. Gdy miał dwanaście lat, przywdział habit kamedulski we wspólnocie pod wezwaniem świętych Kosmy i Damiana. Kiedy miał trzydzieści pięć lat, powierzono mu duchowe kierownictwo sióstr kamedułek z klasztoru  Św. Krystyny pod Treviso. Przebywał na tym stanowisku osiemdziesiąt lat. Budował wszystkich, zwłaszcza chorych z pobliskiego hospicjum, którymi się także zajmował. Nigdy nie korzystał z jakichkolwiek dyspens. Zmarł 11 czerwca 1267 r., mając sto szesnaście lat. Dwukrotnie, w r. 1316 
i 1346, wystąpiono o jego kanonizację, ale starań tych sukcesem nie uwieńczono. I dopiero Baroniusz wpisał Paryzjusza do swego martyrologium.

MODLITWA:

Wszechmogący Boże, wysłuchaj łaskawie nasze prośby † i za wstawiennictwem świętego Paryzjusza, pustelnika, * udziel nam daru zbawiennej wstrzemięźliwości. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

======

Święty Rembert (Rimbert) z Hamburga (+888)

Urodził się około 825 roku w rodzinie szlacheckiej na terenie Flandrii. Wykształcenie zdobył w Torhout, pod Brugią. Tam też przyjął benedyktyński habit z rąk św. Oskara, który przybył do klasztoru, aby zdobyć współpracowników dla swej misjonarskiej działalności.  Gdy w 862 roku wielki misjonarz zmarł, Remberta, chociaż był dopiero diakonem, jednogłośnie obrano na jego następcę. Sakry za zgodą Ludwika Niemca udzielił mu Liutbert, arcybiskup Moguncji. Mikołaj I przysłał mu wówczas paliusz. Wydaje się, że nadaremnie usiłował potem apostołować na terenie Danii i Szwecji. Od tych, których ogólnie nazywano Normanami, kilkakrotnie wykupywał chrześcijańskich jeńców, a we Fryzji organizował przeciw nim obronę. Uczestniczył też w obradach episkopatu niemieckiego w Wormacji (868) i we Frankfurcie (873). 
Na synod w Kolonii (887) wysłał już swego reprezentanta. Od 885 r. cierpiał na przewlekłe zapalenie stawów i musiał ograniczać swoją aktywność. Zmarł 11 lutego 888 r. Zawdzięczamy mu żywot św. Oskara (Ansgara), bogaty w informacje o działalności i sposobie apostołowania jego mistrza. Utrzymywał też korespondencyjny kontak z Ratramnem  z Korbei. W średniowieczu wspominano go w dniu 4 lutego. Obecnie  w diecezjach hamburskiej i bremeńskiej jego pamięć czczą 11 czerwca.

========

12 CZERWIEC:

Święty Leon III, papież (+816)

Jego pontyfikat trwający w latach 795-816 przypadł na czasy przełomowe w historii Zachodu. O pochodzeniu i formacji przyszłego papieża nic pewnego nie wiemy. Był Rzymianinem i benedyktynem. 
To natomiast pewne, że od wczesnej młodości zaangażowany był 
w służbie Kościoła. Nie wiemy też dobrze, w jakich okolicznościach wstąpił na stolicę Piotrową po Hadrianie I. Objąwszy ster Piotrowej nawy, dokonał natychmiast posunięcia o niemałym w przyszłości znaczeniu: powiadomił o wyborze Karola Wielkiego i posłał mu symboliczne dary, nazywając króla Franków patrycjuszem rzymskim. Postąpił tak prawdopodobnie dlatego, że w Rzymie miał wielu wrogów, którzy odważyli się nawet na to, że w r. 799 w czasie publicznej procesji znieważyli go i powalili na ziemię. Skłoniło go to, aby udać się osobiście do Karola. W Paderborn nastąpiło spotkanie z królem, który przyrzekł Leonowi poparcie. Papież wrócił do Rzymu mając orszak przydzielony przez Karola, który niebawem sam przybył do stolicy chrześcijaństwa,  aby tam przywrócić ład i pokój. Wedle najnowszych badań nie wydaje się prawdziwe dawniejsze przeświadczenie historyków, jakoby papież oczyścił się wówczas przysięgą ze stawianych mu zarzutów. W Boże Narodzenie 800 r. odwzajemniając się Karolowi za poparcie, Leon dokonał - dość niespodziewanie dla współczesnych, a nawet dla samego króla - jego koronacji na cesarza. Było to wydarzenie brzemienne w skutki. Kiedy w osłabionym wewnętrznymi sporami i obrazoburstwem Bizancjum cesarstwo przeżywało właśnie bezkrólewie, na Zachodzie powstało nowe cesarstwo, niejako dziedzic dawnego cesarstwa rzymskiego, ale zarazem dzieło papiestwa, które nawiązywało do starożytnych idei państwa Bożego. Było to największe dokonanie pontyfikatu Leona. W kolejnych latach swych rządów utrzymywał on nadal stosunki z Frankami, ale nawiązywał je również z anglosaską Brytanią. Zmarł 12 czerwca 816 r. W poczet świętych zaczęto go wpisywać stosunkowo późno, oficjalnie zaś dekretem Kongregacji Obrzędów uczyniono to dopiero w r. 1673. Jego wspomnienie obchodzi się 12 czerwca.

======

Święci Maryn, Vimius, Zimius z Griesstetten (+1100)

Nazywani „Trzema świętymi wygnańcami”. Byli mnichami w benedyktyńskim klasztorze w Regensburgu w Niemczech.Postanowili  jednak opuścić życie wspólnotowe i zostać pustelnikami w Griestatten.

========

13 CZERWIEC:

Święty Gerard z Clairvaux (+1138)

Gerard był starszym bratem Bernarda z Clairvaux. Początkowo wzbraniał się przed wstąpieniem do pierwszego klasztoru cystersów w Citeaux i nadal prowadził życie żołnierskie. Kiedy został ciężko ranny, zmienił zdanie i w 1113 roku przyłączył się do wspólnoty zakonnej. Z czasem stał się zaufanym towarzyszem Bernarda, w roku 1115 współózałożycielem klasztoru w Clairvaux, w którym pracował aż do śmierci, która nastąpiła 13 czerwca 1138 roku. Kult Gerarda zatwierdzono w 1869 roku.

MODLITWA:

Boże, Ty tak zjednoczyłeś w zakonie i w świętości błogosławionego Gerarda ze świętym Bernardem, że tworzyli jedno serce w Chrystusie,† za ich wstawiennictwem zjednocz nasze dusze ze sobą w miłości,*abyśmy wszyscy w jedności ducha służyli Tobie na ziemi i mogli w niebie radować się jedynie Tobą. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

======

Święty Fandila z Penamelaria (+853)

Urodził się w Andaluzji. Później został wybrany opatem w klasztorze benedyktyńskim w pobliżu Kórdoby w Hiszpanii. Zostal porwany przez muzułmańskiego przywódcę Emirę Muhammada I i okrutnie traktowany według muzułmańskich zasad. Został zamordowany razem z innymi chrześcijanami.

========

14 CZERWIEC:

Święty Anastazy z Kórdoby (+853)

Był diakonem. Wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru w Kórdoby 
w Hiszpanii. Anastazy został porwany przez Maurów. Ze św. Feliksem i św. Digną( mniszką benedyktyńską) został ścięty za wiarę.

======

Święta Digna z Kórdoby (+853)

Była mniszką w benedyktyńskim klasztorze w Kórdobie. Została aresztowana i torturowana. Razem z Anastazym i Feliksem  została ścięta gdyż odrzuciła wyparcie się  wiary.

======

Święty Gerwold z Evreux (+806)

Karierę rozpoczynał jako kapelan królowej Bertrady. Dzięki niej wstąpił potem na stolicę biskupią w Evreux. Nieco później zrezygnował z urzędu na rzecz jakiegoś Gerbeda i wówczas został opatem benedyktyńskim w Fontenelle. Z tego tytułu prowadził jakąś działalność dyplomatyczną na dworze Mercji. Oznaczał się gorliwością  w promowaniu wiedzy i liturgii. W opactwie otworzył szkołę, w której najbardziej czynnym nauczycielem był niewątpliwie Harduin (+ 811). Zachowały się rękopisy z jego pismem i kopie sporządzane jego ręką. 
Do Fontenelle wprowadził liturgię rzymską i wiele nowych pieśni. Opactwo zawdzięczało mu także wiele prac budowlanych i renowacji.  Pod koniec życia zdołał odzyskać dla niego dobra, zastawione ongiś dla pokrycia kosztów wypraw Karola Wielkiego. W r. 806 zachorował  w Pierrepont. Tam też 14 czerwca zmarł. W Fontenelle wspominano go  w liturgii. W Evreux zaliczono do grupy świętych biskupów.

======

Święty Lotariusz (+ok. 756)

Był założycielem klasztoru benedyktyńskiego w lesie w Argentan we Francji i był tam nichem. Póżniej został biskupem w Séez przez więcej niż 30 lat. Zmarł wykonując swoje obowiązki.

======

Błogosławiony Ryszard z Saint-Vanne
(+ok. 970–1046)

Urodził się około 970 r. w Bantheville, w rodzinie szlacheckiej. 
Studia odbył w szkole katedralnej w Reims, zapewne pod kierunkiem Gerberta z Aurillac, który zostanie papieżem i przybierze imię Sylwestra II. Jako dziekan i kantor kapituły trzymał się z dala od sporów, które dzieliły wówczas duchowieństwo w Reims. Potem razem z Fryderykiem, hrabią Verdun, wstąpił dobenedyktynów w Saint-Vanne. Gdy stwierdzili, że życie zakonne uległo tam rozluźnieniu, wybrali się do Cluny, ale św. Odylon odesłał ich z powrotem, aby we własnym opactwie przywrócili stosowną dyscyplinę. Dzięki opatowi Heimonowi w r. 1004 Ryszard sam został opatem w Saint-Vanne. Wkrótce potem opactwo doszło pod jego rządami do rozkwitu. Powiększyło także swe dobra oraz budynki klasztorne, a prace około kościoła wyraźnie uintensywniło. Wspomagany przez Baldwina IV, hrabiego Flandrii, Ryszard zreformował następnie opactwo Św. Wedasta w Arras. W 1012 r. powierzył je Popponowi; on zaś zreformuje opactwo w Stavelot-Malmédy. Wykorzystując to, że w Cambrai biskupem był Gerard I (1012-1051), jego uczeń, Ryszard reformował następnie klasztory w tej diecezji. 
Baldwin Pięknobrody, hrabia Flandrii, wspomagał go następnie
w przeprowadzaniu reformy w diecezjach Tournai i Gandawy. W latach 1020-1023 zarządzał również opactwem w Lobbes, z którego wyszło kilku energicznych reformatorów. Reformatorska działalność samego Ryszarda objęła również diecezje najbliższe: Verdun, Châlons, Reims, Beauvais, Noyon, Amiens. Co roku zbierał opatów, którzy musieli zdawać sprawę z tego, czego dokonali. Odegrał ponadto dużą rolę w ustanowieniu Treuga Dei (-Rozejmu Bożego-), a w czasie klęsk głodu śpieszył z pomocą całym rzeszom biednych. Wszystko to nie przeszkadzało mu w odbyciu pielgrzymki do Jerozolimy (1026-1027) i odprawieniu długich rekolekcji w pustelni na Saint-Mont, pod Remiremont. Zredagował ponadto żywot św. Rodinga, założyciela opactwa w Beaulieu. Zmarł 14 czerwca 1046 r.  Jego imię mnisi opatrywali zawsze tytułem błogosławionego.

========

15 CZERWIEC:

Święta Edburga z Winchester (+ ok. 960)

Miała podobno trzy lata, kiedy to ojciec, król Mercji i Wessexu, ofiarował jej cenne zabawki oraz kielich i ewangeliarz. Bez wahania wybrała te ostatnie. Interpretowano później to wydarzenie jako zapowiedź jej przyszłej świętości. Edburgę przyjęto do ufundowanego przez jej babkę benedyktyńskiego klasztoru w Winchesterze. Budowała tam wszystkich pokorą i łagodnością. Urzędu ksieni, jak potem chcieli niektórzy, nie piastowała. Zmarła około r. 960. Pisał o niej przede wszystkim Wilhelm z Malmesbury, autor Gesta Regum Anglorum. Wspomnienie Edburgi obchodzono 15 czerwca.

======

Błogosławiony Abraham

Abraham był opatem w cysterskim klasztorze Pratea 
(prawdopodobnie to klasztor św. Piotra de Pradelle w Langwedocji). Jest przez niektórych zaliczany do błogosławionych a przez innych tylko do pobożnych. Wg Bucelina charakteryzował się łagodnością, czystością serca,  doskonałością oraz przez całe życie zachował nienaruszone dziewictwo.

======

Święty Domicjan z Lobbes (+ok. 686)

Uczeń św. Landelina. Wstąpił do benedyktyńskiego opactwa
w Lobbes w Belgii.

======

Święty Hadelin z Lobbes (+ok. 686)

Uczeń św. Landelina. Wstąpił do benedyktyńskiego opactwa 
w Lobbes w Belgii.

======

Święty Landelin z Crespin (+686)

Był rozbójnikiem przez jakiś czas ale żałował swojego postępowania i został wyświęcony na księdza. Był wychowankiem św. Autberta 
z Cambrai we Francji. Założył opactwo Lobbes w 634 roku i trzy inne opactwa w tym Crespin gdzie był opatem i zmarł.

======

Święty Konstyntyn z Beauvais (+706)

Był mnichem w benedyktyńskim klasztorze w Jumiéges, gdzie opatem był św. Filibert. Został wybrany biskupem w Beauvais, we Francji.

======

Błogosławieni Tomasz Green, Tomasz Reding, Tomasz Scryven (+1537)

Tomasz Green studiował w kolegium św. Jana w Cambidge. Wstąpił  w Londynie do kartuzów w Charterhouse, gdzie złożył śluby zakonne
i święcenia kapłańskie. Został aresztowany przez króla Henryka VIII przypisywał sobie duchowe zwierzchnictwo nad  Kościołem angielskim. Tomasz Green został aresztowany z dwoma innymi kartuzami , bratem laikiem Tomaszem Scryven i Tomaszem Redingiem i czterema innymi towarzyszami. Wszyscy zginęli z głodu w Newgate.

========

16 CZERWIEC:

Święty Benon z  Miśni (ok. 1010-1106)

Syn hrabiowskiej rodziny saskiej, zrazu był kanonikiem w Goslarze. benedyktyn w Hildesheim, na kapłana wyświęcony 1040; rychło mianowany opatem. Na biskupstwo miśnieńskie powołano go w 1066.r. W czasie powstania Sasów (1075-76) zachował rezerwę i Henryka IV nie poparł. Cesarz spustoszył mu za to dobra, a jego samego uwięził. Odzyskał wolność, ale nie wiemy, w jakich okolicznościach.  W r. 1078 poparł Rudolfa Szwabskiego. W latach następnych konsekwentnie opowiadał się za stronnictwem papieskim. W r. 1085 został za to przez synod moguncki zdjęty z urzędu i musiał iść na wygnanie. Po śmierci zaś Grzegorza VII udał się do Italii i poddał się antypapieżowi Guibertowi-Klemensowi. Wróciwszy do Miśni (1088) usiłował godzić zwaśnione stronnictwa. W każdym razie w r. 1097 uznał papieża Urbana II. O dalszym jego życiu i działalności pewnych informacji nie posiadamy. Późne relacje czynią zeń apostoła Wenedów, a podania ludowe, żywe po dziś dzień, inicjatora rolnictwa. 
Zmarł prawdopodobnie 16 czerwca 1106. W r. 1285 podniesiono jego relikwie. Niezależnie od tego w w. XVI wszczęto starania o kanonizację, która nastąpiła w r. 1523. W związku z tym Luter napisał pamflet:
Wider den neuen Abgott und alten Teufel, der zu Meissen soll erhoben werden, co stało się początkiem długotrwałej polemiki między protestantami a katolikami. Z obawy przed profanacją relikwie zabrano w r. 1580 z Miśni i w końcu złożono w monachijskim Frauenkirche. Dzięki temu Benon uznany został z czasem za patrona Monachium i Bawarii. Na obrazach przedstawiają go zazwyczaj z rybą i kluczami, co jest wyraźnym nawiązaniem do starego podania, wedle którego klucze katedry, wrzucone do rzeki z obawy przed cesarzem, po powrocie biskupa odnalezione zostały w podanej mu rybie.

======

Święty Barnaba

Z pochodzenia był Włochem. Do pustelni, lokalizowanej na ogół pod Międzyrzeczem, przybył wprost z otoczenia cesarza Ottona III (1001), wraz z Benedyktem i Janem, od których musiał być znacznie młodszy. Wysłany jesienią 1003 r. do Rzymu, zapewne w związku  z planowaną akcją misyjną, nie stał się uczestnikiem męczeństwa, którego dostąpili Benedykt i jego czterej. Kiedy wrócił, towarzysze już nie żyli. Wkrótce wysłano go znów do Rzymu, tym razem w towarzystwie biskupa poznańskiego Ungera. Gdy złożył Janowi XVIII sprawozdanie  o męczeństwie, papież -bez wahania kazał ich zaliczyć w poczet świętych męczenników-. W drodze powrotnej został w Magdeburgu uwięziony przez Niemców, ale zdołał im ujść i powrócił do eremu, wokół którego rozwinęło się zwolna benedyktyńskie opactwo. Był jego pierwszym przełożonym do r. 1008, a może nawet 1014. W każdym razie musiał umrzeć lub zrzekł się tej godności przed r. 1015, bo wówczas opatem był już doradca Chrobrego, Włoch Tuni (Antoni). W Polsce Barnaba eremita czci chyba nigdy nie doznawał. Nie wpisywali go do swych kompilacji autorzy narodowych zbiorów hagiograficznych. Dlatego pomija go też najnowsza Hagiografia polska, która w dodatku zestawia wspomniane kompilacje. Wciągnęli go natomiast na listę świętych swego zakonu pisarze-kameduli, którzy czczą go 16 czerwca.

======

Święta Lutgarda z Tongern (Tongres) 
(1182-1246)

Urodziła się w r. 1182. Wcześnie umieszczono ją w pensjonacie benedyktynek. Około r. 1200 złożyła u nich profesję zakonną.
W pięć lat później była już przeoryszą. Ale zamiłowanie do kontemplacji sprawiło, że opuściła ruchliwą placówkę i przeniosła się do cysterek w brabanckim mieście Aywières. Zasłynęła tam z daru uzdrawiania chorych i nawracania zatwardziałych grzeszników. Obdarzona łaskami mistycznymi, stała się jednak przede wszystkim prekursorką nabożeństwa do Najśw. Serca Jezusowego.
Zmarła 16 czerwca 1246 r. Belgia czci Lutgardę jako jedną ze swych głównych patronek.

MODLITWA:

Boże, Ty powołałeś świętą Lutgardę, dziewicę, do szukania Twojego królestwa na tym świecie przez praktykowanie doskonałej miłości,†spraw, abyśmy umocnieni za jej wstawiennictwem * czynili postępy na drodze miłości w radości ducha. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, †który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

======

Błogosławiony William Greenwood (+1537)

Był bratem laikiem kartuzem w Londynie w Charterhouse. Został aresztowany bo przeciwstawiał się polityce króla Henryka VIII. Został zamorzony głodem w więzieniu Newgate razem z sześcioma towarzyszami.

========

17 CZERWIEC:

Święty Adeodatus II, papież (+676)

Jego poprzednikiem był Dusdedit zwany również Adeodatusem I. Adeodatus II najpierw był mnichem w klasztorze benedyktyńskim św. Erazmusa na wzgórzu Celiana w Rzymie. Czynnie wspierał reformę monastycyzmu gdy był papieżem i był przeciwnikiem heretyków monoletyzmu. Oprócz reormy kilku klasztorów zwłaszcza opactwa św. Piotra w Canterbury odbudował wiele kościołów, które uległy zniszczeniu.

======

Święty Adulf z Utrechtu (+VII w. )

Pochodził ze szlacheckiej rodziny w Saksonii,  Irlandzkiego pochodzenia. Był bratem św. Botulfa. Wyruszył na misję do Niemiec (a także według pewnych źródeł  do Gaul, we Francji). Został wybrany biskupem w Utrechcie albo Maastricht.

======

Święty Botulf z Ikanhoe (+680)

Pochodził ze szlacheckiej rodziny w Saksonii,  Irlandzkiego pochodzenia. Był bratem św. Adulfa. Wyruszył na misję do Niemiec
(a także według pewnych źródeł  do Gaul, we Francji). Powrócił do Anglii i założył klasztor w 654 roku, gdzie wstąpił. Szeroko była uznana jego świętość. Spoczął razem z bratem w Ikenhoe.

======

Święta Eufemia z Altomünster (+1180)

Eufemia była córką Bertholda, hrabiego Diessen i Andechs (Bawaria, Niemcy). W połowie XII wieku została benedyktynką
w klasztorze Altomünster w Bawarii, później była tam ksienią. Przyczyniła się do znacznego powiększenia dóbr klasztoru. Zmarła w 1180 roku w Altomünster, natomiast pochowana została w Diessen nad jeziorem Ammer, obok swojej siostry Mechtyldy.

======

Błogosławiony Józef Maria Cassant (1878-1903)

Józef Maria Cassanturodził się 6 marca 1878 roku w Lot-et-Garrone w południowej Frnacji. Uczył się w szkole katolickiej w Casseneuil. Mając 16 lat wstąpił do klasztoru trapistów. 24 maja 1900 roku złożył śluby wieczyste, a12 października 1902 roku przyjął święcenia kapłańskie. W tym czasie okazało się, że jest chory na gruźlicę, która postępowała bardzo szybko. Powrócił do domu rodzinnego, gdzie przebywał 7 tygodnia, a nastepnie powrócił do klasztoru. Zmarł 17 czerwca 1903 roku w opinii świętości w klasztorze w Sainte- Marie du Desert. Został beatyfikowany przez Jana Pawła II 3 września 2004 roku.

======

Święty Rajneriusz Scacceri (+1160)

Urodził się w Pizie we Włoszech. Prowadził rozwiązłe życie zanim nawrócił się po pielgrzymce do Jeruzalem. Gdy powrócił do domu  wstąpił do opactwa benedyktyńskiego  św. Andrzeja w Pizie, gdzie był konwentualnym oblatem. Zmarł w opactwie w Pisan San Vito. Rajneriusz miał uznanie z powodu wielu cudów jakie dokonał w ciągu życia. Zasłużył na imię „de Aqua” powodu użycia jego świętej wody do odzyskania zdrowia.

======

Święty Rambold z Ratyzbony (+1001)

Nazywany był również Ramnold lub Ramwold. Był mnichem u Św. Maksymina w Trewirze i miał już 70 lat, gdy św. Wolfgang wezwał go do Ratyzbony, aby opactwo Św. Emmerama oddzielić od mensy biskupiej  i zreformować. W 975 r. Ramwold został więc niezależnym opatem i z energią zabrał się do dzieła. Pod jego rządami opactwo stało się ośrodkiem intensywnego życia religijnego, intelektualnego  i artystycznego. Opat nie znalazł jednak zrozumienia u następcy św. Wolfganga, biskupa Gebharda, który chciał na powrót podporządkować sobie opactwo. Zmarł 17 czerwca 1000 r., mając już sto lat. Pochowano go w krypcie u Św. Emmerama, którą sam przygotował.

======

Święta Teresa z Portugalii (+1250)

Była córką króla Portugalii Sancheza I. wyszła za mąż za kuzyna Alfonsa IX, króla Leónu ale Stolica Święta uznała to małżeństwo za nieważne (zawarte mimo bliskiego pokrewieństwa bez dyspensy).  Teresa wróciła do Portugalii, a następnie wstąpiła do cysterek w Lorvâo, koło Coimbry gdzie też 17 czerwca 1250 roku zmarła. Berengaria, wdowa po Alfonsie otrzymała pozytywne rozstrzygnięcie w sparwie kolejności osadzenia  tronu Leónu. Była długo czczona jako święta z Portugalii a jej kult świętej zatwierdził papież Klement XI. Pochowana razem
z Sanczią, razem też doznawała czci, którą aprobowano w r. 1705.

========

18 CZERWIEC:

Święta Elżbieta z Schönau
(ok. 1129-1165)

Urodziła się około 1129 roku w rodzinie szlacheckiej, która mocno związana była z Kościołem i która wydała wielu duchownych. Wcześnie wstąpiła dobenedyktynek w Schönau (Hesja), gdzie też w r. 1147 złożyła profesję zakonną. Wcześnie też mianowano ją mistrzynią, tzn. przełożoną żeńskiej części podwójnego klasztoru, zarządzanego przez opata. Tym ostatnim został później jej brat Egbert, a jeszcze później bratanek Szymon. Obecność tych dwóch bliskich nie była bez znaczenia dla pisemnej spuścizny Elżbiety, która, poczynając od r. 1152, doznawała niezwykłych przeżyć: wizji, ekstaz, objawień itp. Niektóre mogły mieć pewien podkład patologiczny, bo Elżbieta przez całe życie chorowała, nieraz bardzo poważnie. Nie bez wpływu był przykład św. Hildegardy, z którą korespondowała. Inne wpływy: Biblii, liturgii itp. odegrały swą rolę, ale w ujęciu wizji na piśmie Egbert niewątpliwie miał poważny udział, sam zresztą mocno przekonany o nadprzyrodzonym charakterze doznań siostry. On też wszystko zredagował, ujmując wspomniane doznania w Liber viarum Dei oraz w zbiórVisiones. Z tego ostatniego należy wyodrębnić Liber revelationum de sacro exercitu virginum coloniensium. Tam to odnajdujemy -historię- św. Urszuli i jej towarzyszek, która walnie przyczyni się do rozpowszechnienia i intensyfikacji kultu. Inna grupa wizji opowiadała De resurrectione beatae Mariae matris Christi, a więc o niektórych szczegółach z życia Matki Najśw. oraz o jej wniebowzięciu. Jeszcze inne zawierały gorące wezwania do pokuty i reformy obyczajów w Kościele. Wszystkie, zebrane w dwa zbiory, prędko zdobywały sobie czytelników i ich poważanie. Elżbieta zmarła 18 czerwca 1165 r. Otaczał ją zrazu kult o charakterze bardziej lokalnym, ale w r. 1584 wpisano ją do Martyrologium Rzymskiego.

======

Święty Guy z Baume-les-Messieurs (+940)

Był następcą św. Berna – opata w opactwie benedyktyńskim Baume-les-Messieurs. Tak jak Berno przywrócił opactwu pełną chwałę. Guy odziedziczył tę znakomitą instytucję i użył wszystkich swoich umiejętności do utrzymania silnej duchowości. Stała się ona uczestnikiem  szerokiej reformy kluniackiej klasztorów. Zrezygnował z urzędu opata i został pustelnikiem.

======

Święta Osmanna z Jouarre
(+ok. 700)

Nazywana również Osanna. Wstąpiła do benedyktyńskiego klasztoru w Jouarre we Francji. Guy odziedziczył tę znakomitą instytucję i użył wszystkich swoich umiejętności do utrzymania silnej duchowości. Stała się ona uczestnikiem  szerokiej reformy kluniackiej klasztorów. Zrezygnował  z urzędu opata i został pustelnikiem.

======

Błogosławiony Sebastian Newdigate  (ok. 1490-1535)

Urodził się ok. 1490 roku w Harefield w Middlesex, w Anglii. Został kartuzem i położył podwaliny pod dom zakonny w Londynie. Gdy nie chciał przyjąć przysięgi supremacyjnej (uznającej zwierzchnictwo króla ponad papieska), został 18 czerwca 1535 roku w Tyburnie/Londynie powieszony i poćwiartowany. Został beatyfikowany w 1886 roku.

========

19 CZERWIEC:

Święty Romuald z Rawenny (+1027)

Urodził się około r. 950. Niektórzy uściślają tę datę (952), ale inni utrzymują, że nie jest to zgodne z relacją Piotra Damiani i innymi danymi; są oni za poważnym przesunięciem daty wstecz. Po r. 972 widzimy go już jako mnicha w opactwie Św. Apolinarego w Classe pod Rawenną. Według hagiografów nmiał tam odpokutować zbrodnię  popełnioną przez swego ojca. Długo tam nie zabawił. Spragniony życia doskonalszego, opuścił po trzech latach zasobne opactwo i przyłączył się na lagunie pod Wenecją do pustelnika Maryna. W r. 978 razem z obalonym dożą weneckim, Piotrem Orseolo, opuścił kraj i udał się w stronę Hiszpanii. Zatrzymali się w Katalonii, w klasztorze w Cuxa, z którego opat Gweryn stworzył właśnie ośrodek reformy klasztornej. Przybysze osiedlili się niedaleko opactwa i oddali się surowej ascezie. Romuald przestudiował wówczas dzieła Kasjana oraz żywoty Ojców pustyni. W ten to sposób stworzył sobie pewną koncepcję życia eremickiego, znajdującego swe oparcie we wspólnocie pod przewodnictwem przeora. W r. 987 lub następnym wrócił do Italii. Był teraz bez ustanku zajęty reformą i zakładaniem klasztorów lub pustelni, do których mogli się schronić mnisi spragnieni życia kontemplacyjnego i doskonalszego skupienia. Jednym z najbardziej ulubionych klasztorów-eremów było Pereum pod Rawenną. Znacznie później (1012) założył w Apeninach (na terenie Toskanii), w miejscu podarowanym mu przez hrabiego Maldoli (Casa Maldolo) erem, który stał się macierzą kongregacji mnichów-eremitów, znanych powszechnie pod nazwą kamedułów. Dzięki swej reformatorskiej działalności Romuald zaczął stawać się coraz to bardziej znanym, fascynował wielu możnych tego świata. Coraz więcej też zdążało doń osób wybitnych, pełnych religijnego zapału i entuzjazmu. Wśród wielu innych znaleźli się także późniejsi święci, związani ściśle z naszymi dziejami: Benedykt i Jan, a także Bruno z Kwerfurtu. Ten ostatni przybył do Pereum w otoczeniu cesarza Ottona III, który uległ bez wahania wpływowi potężnej osobowości Romualda. Cesarz skłonił go w r. 998 do objęcia urzędu opata w Classe. Gdy w niespełna trzy lata później Romuald, nie chcąc nadal narzucać mnichom swych surowych reguł, zrezygnował z tego urzędu, cesarz dał mu nowe fundacje; liczył się też z jego zdaniem i przyjął z ust świętego surowe napomnienia. Pod wpływem Romualda zamyślał nawet przez jakiś czas o złożeniu korony i schronieniu się w pustelni. Romuald tymczasem, usunąwszy się z Classe, przebywał na Monte Cassino, potem na życzenie cesarza mieszkał w eremie pod Rzymem. W tym też mniej więcej czasie myślał o wyprawach misyjnych. Poprzez Istrię zamierzał przede wszystkim ruszyć na Węgry, gdzie dostrzegał pole dla swego apostolskiego działania. Przypuszczali niektórzy, że zamierzenia te zostały częściowo urzeczywistnione i że święty przez trzy lata apostołował wśród Madziarów. Jakkolwiek nie odpowiada to historycznym faktom, jest rzeczą oczywistą, że wielki duch Romualda ogarniał tereny pozyskiwane dla chrześcijaństwa. Jednym z nich zaś była bez wątpienia Polska, dla której urabiał misjonarzy i apostołów. W życiorysie, który napisał jego duchowy spadkobierca - św. Piotr Damiani, Polska wymieniana jest wiele razy. Z drugiej zaś strony,Żywot Pięciu Braci Męczenników (zob. pod hasłem Benedykt i Jan) stanie się cennym źródłem do poznania dziejów Romualda. Święty zmarł 19 czerwca 1027 r. w Val di Castro. Ponieważ w tym dniu przypadało wspomnienie świętych Gerwazego i Protazego, Klemens VIII (1595) kazał wspominać Romualda w dniu 7 lutego, w którym relikwie Romualda przeniesione zostały do Fabriano. Nowy kalendarz liturgiczny (1969) przywraca temu wspomnieniu jego właściwe miejsce (19 czerwca).

MODLITWA:

Boże, Ty przez świętego Romualda odnowiłeś w Kościele życie pustelnicze, † spraw, abyśmy zapierając się samych siebie i naśladując Chrystusa, * mogli osiągnąć królestwo niebieskie. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

----

Przebywaj w celi jakby w raju; odrzuć poza siebie i usuń z pamięci cały świat, baczną uwagę zwracając na myśli, jak dobry rybak na ryby. Jedyna droga jest w psalmach. Nie porzucaj jej! Jeśli nie potrafisz wszystkiego, gdyż przybyłeś z gorliwością nowicjusza, usiłuj raz w tym, raz w innym miejscu śpiewać psalmy w duchu i pojmować umysłem, agdy podczas czytania zaczniesz ulegać roztargnieniu, nie ustawaj, nie usiłuj poprawić to przez zrozumienie.  Przede wszystkim staw się w obecnośći Bożej z bojaźnią i drżeniem jak ktoś, kto stoi w obliczu władcy. Wyniszcz się całkiem i zadowolony złaski Bożej siedź jak pisklę, które, jeśli matka mu nie da, bezradne jest i nie ma nic do jedzenia
(słowa św. Romulada przekazane w Żywocie pięciu Braci Męczenników)

======

Święty Hildegrin z Châlons-sur-Marne  (+ok. 827)

Biskup w Châlons-sur-Marne we Francji. Był młodszym bratem św. Ludgera. Później wstąpił do benedyktyńskiego opactwa w Werden
i został tam opatem. Tam też zmarł.

======

Błogosławiony Humprey z Middlemore (+1535)

Mnich kartuzki w Londynie w Charterhouse. Został powieszony w Tyburn z dwoma mnichami ze swojego klasztoru z powodu sprzeciwu wobec polityki króla Henryka VIII,  który skonfiskował klasztory w swoim królestwie.

======

Błogosławiony  Odo z Cambrai  (ok. 1050–1113)

Urodził się około r. 1050 w Orleanie. Przez jakiś czas nauczał w Toul. Od r. 1089 kierował już szkołą katedralną w Tournai i wtedy to stał się sławnym. Czytając traktaty św. Augustyna, odczuł pociąg do życia zakonnego. Schronił się wówczas z kilkoma uczniami  w dawnym klasztorze Św. Marcina. Założył zgromadzenie zakonne na podstawie reguły benedyktyńskiej.Pod wpływem swego przyjaciela Alwiza, opata z Auchin, przyjął obserwę kluniacką. Obejmując w r. 1095 urząd opata u Św. Marcina, stał się drugim założycielem ośrodka. Zorganizował w nim bibliotekę oraz skryptorium. W r. 1105 obrano go pośród niepokojów biskupem w Cambrai. Diecezją zarządzał z Auchin. Zmarł 19 czerwca 1113 r. Nazywano go odtąd błogosławionym, a na nagrobku napisano:Fuit exul, Deo fidus. Odo pozostawił po sobie Expositio in canonem missae, De peccato originali libri tres, Disputatio contra Iudaeum Leonem, De blasphemia in Spiritum Sanctum, De canonibus evangeliorum. Wcześniejsze pisma zaginęły.

======

Błogosławiony William Exmew (+1535)

Z pochodzenia był Anglikiem. Wykształcenie zdobył w Cambridge. Wstąpił do klasztoru kartuskiego a później został wybrany podprzeorem w Londynie w Charterhouse. Z powodu odmowy przyjęcia reformy króla Henryka VIII  został stracony razem z błogosławionym Sebastianem Newdigate i Humpeyem Middlemore. Został beatyfikowany w 1886 roku.

========

20 CZERWIEC:

Święty Adalbert z Magdeburga (+981)

Pochodził z Lotaryngii. Około 950 roku jest już zatrudniony 
w kancelarii arcybiskupiej w Kolonii. W latach 953-958 podobne funkcje spełnia u boku Ottona I. Potem przebywa jako mnich  w zreformowanym benedyktyńskim klasztorze w Trewirze. 
Za radą Wilhelma, arcybiskupa Moguncji, Otto I wysyła go w r. 961 jako biskupa misyjnego na Ruś. Jest to odpowiedź na zaproszenie księżny Olgi, ale realizowana wbrew zdaniu Adalberta. Misja niczego też nie osiąga. W r. 966 cesarz mianuje goopatem w Weissenburgu, gdzie pisze dalszy ciąg Kroniki Reginalda z Prüm. W roku następnym towarzyszy cesarzowi w drodze do Italii. Na synodzie w Rawennie (968) wyniesiony zostaje na nowe arcybiskupstwo w Magdeburgu. Organizuje teraz nową prowincję kościelną i działa na rzecz nawrócenia Łużyczan.  Przyjaciel i opiekun św. Wojciecha, który z wdzieczności przyjął jego imię. Umiera 20 czerwca 981 r. w Zscherben pod Merseburgiem. Ciało złożono w katedrze magdeburskiej.

======

Święty Bain (Bagnus) z  Thérouanne (+ok. 710)

Był mnichem w benedyktyńskim opactwie w Fontenelle. Później został biskupem Thérouanne. Jest patronem miasta Calais. Zmarł ok. 710 roku. Jego wspomnienie obchodzi się 20 czerwca.

======

Święta Benigna z Wrocławia (Trzebnicy)

Nie zachowała się i prawdopodobnie nie powstała żadna większa relacja hagiograficzna o niej (Passio). Przemiany i burze dziejowe przetrwał natomiast jej kult i wczesne jego ślady. Pośród nich szczególnie cenne okazały się pomniki liturgiczne, zwłaszcza rękopiśmienne brewiarze i kalendaria. Wiemy stąd, że czczono ją we Wrocławiu i na Kujawach, a czczono jako męczennicę cysterską z czasu najazdów tatarskich. Zginęła w r. 1241 lub 1259. Prawdopodobnie była mniszką klasztoru w Trzebnicy; wraz z innymi schroniła się przed napadem w mury miasta. Dawne przekazy liturgiczne wiążą wspomnienie jej śmierci z ideą dziewictwa bronionego za cenę życia. W diecezjach polskich wyznaczano na jej wspomnienie różne terminy między 16 a 19 sierpnia, tymczasem tradycja cysterska utrwala jej pamiątkę w dniu 20 czerwca.

======

Święty Goban (+670)

Goban urodził się w Irlandii. Był uczniem św. Furseya. Podążył za nim do Suffolk w Anglii, gdzie został mnichem benedyktyńskim. Póżniej wybrał się razem ze św. Ultanem do Francji. Został pustelnikiem  w lesie położonym w pobliżu Premontre we Francji przy rzece Oise, nazwanym obecnie Saint- Gobain. Tam został zamordowany przez bandytów.

======

Święta Helena (+750)

Nazywana była również Heliada. Była ksienią w opactwie Trier 
w Niemczech.

======

Święty Jan z Pulsano (+1139)

Pochodził z Matery. Został mnichem benedyktyńskim, ale zbytnia surowość życia sprawiła, że nie miał zwolenników. Po długiej wędrówce i przenoszeniu się z miejsca na  miejsce, wśród prześladowań, osiedlił się w Pulsano, w pobliżu Monte Gargano, gdzie założył klasztor, będący przez pewien czas domem macierzystym dla pewnej gałęzi benedyktynów. Zmarł w 1139 roku.

========

21 CZERWIEC:

Święty Engelmund (+ok. 720)

Pochodził z Fryzji, ale wychował się w Anglii. Wcześnie wstąpił do benedyktynów. Potem, jak Bonifacy i inni, opuścił Wyspę i udał się na ewangelizację rodzinnego kraju. Znajomość języka i obyczajów ułatwiała mu zadanie. Nie był, jak chcieli niektórzy, uczniem św. Willibrorda. Zmarł około r. 720 w Velzen, w pobliżu Haarlemu.  W katedrze tego ostatniego miasta spoczęły później jego reliwie. Wspomnienie obchodzi się 21 czerwca.

======

Święty Agofredus z La Croix (+738)

Brat świętego Leutfryda (Leffroi). Był mnichem w benedyktyńskim opactwie Świętego Krzyża. Był znany w całej Normandii we Francjize swej świętości.

======

Święty Leutfryd (+738)

Nazywany był również Leutfrid, Leufroi lub Leufroy. Urodził się w Evreux we Francji. Wykształcenie zdobył w Condat i Chartres a potem nauczał młodych chłopców Evreux. Został później pustelnikiem w pobliżu Rouen gdzie jego przełożonym był święty Sydoniusz. Około 690 roku ufundował opactwo  gdzie był opatem. Zostało ono nazwane później Saint-Leufroy.

======

Święty Ralf z Bourges (+866)

Nazywany był również Raoul i Radulf. Był synem hrabi Raoula z Cahors
i według zwyczajów tamtych czasów został powierzony opiece mnichów
z Solignac we Francji. Uczył go opat Bertrand by mógł zostać mnichem
i okazał się bezcenny przy pomocy kilku opatom zanim został mianowany na opata w kilku klasztorach, w tym u św. Medarda w Soissons. Został wybrany biskupem w Bourges w 840 roku. Uczestniczył w różnych synodach i ufundował klasztory męskie i żeńskie. Ralph znany jest również z nauczania i głębokiej troski wobec mnichów, którymi się opiekował. Uczestniczył w synodzie w Meaux w 845 roku.

========

22 CZERWIEC:

Błogosławiony Eberhard z Salzburga
(1085-1164)

Wywodził się z hrabiów na Biburgu i Hilpoltstein, a urodził w r. 1085. Studia odbył w Bamberdze i Paryżu. W r. 1125 wstąpił w Prüfening do benedyktynów. W kilkanaście lat później objął rządy  w ufundowanym przez rodzinę opactwie w Biburgu. W r. 1147 obrano go arcybiskupem Salzburga. Sakry udzielił mu Otto z Freisingen. Widzimy go następnie na synodach lub w otoczeniu Konrada I. Utrzymując podobne kontakty z Fryderykiem I, umiał jednak trzymać się na uboczu, gdy cesarz i jego otoczenie decydowali się wyprawić na Rzym. W r. 1150 przewodniczył synodowi swej prowincji. Gdy w r. 1159 wybuchła schizma, pozostał wierny Aleksandrowi III i wpływał na zachowanie podobnej wierności w całych południowych Niemczech.
Z powodu choroby na synod do Pawii nie dotarł. Po ekskomunikowaniu Barbarossy zachował daleko idącą rezerwę, zajmując się przede wszystkim sprawami ściśle religijnymi. Wpływał pozytywnie na arcybiskupa Ostrzyhomia i patriarchę Akwilei, ale utrzymywał też kontakty z Eberhardem, biskupem Bambergi, do cesarza zaś słał listy pełne kurtuazyjnych usprawiedliwień. Potem nadaremnie próbował pośredniczyć między skłóconymi stronami. W r. 1163 Aleksander III mianował go swym legatem dla Niemiec. Przez jakiś czas starał się jeszcze godzić, a ponadto zajmował się instalacją kapituły lokalnej w Vorau,  w Styrii. Zmarł 22 czerwca 1164 r. w Rein. Szczątki przeniesiono do Salzburga, gdzie otoczyła go od razu cześć wiernych. W r. 1469 rozpoczęto proces kanonizacyjny, ale przerwano go dla braku jasnego obrazu niektórych posunięć Eberharda, słabo odzwierciedlonych
w dokumentach.

--------

23  CZERWIEC:

Święta Etelreda z Ely (+679)

Była córką króla Wschodnich Anglów. W r. 652 wydano ją za Tonberta, księcia plemienia zwanego Girvii.  W trzy lata później owdowiała. Usunęła się wówczas do swych dóbr na wysepce Ely. W r. 660 poślubiono ją po raz wtóry synowi króla Nortumbrii, Egfrydowi. Nadal jednak żyła w dziewictwie. Wedle Bedy Egfryd obiecywał św. Wilfrydowi wiele za wyperswadowanie królowej tego stanu. W dziesięć lat później separował się od żony, która udała się do opactwa benedyktyńskiego w Coldingham. Potem założyła nowe na Ely. Wiodła tam życie nad wyraz umartwione. Zmarła 23 czerwca 679 r. W szesnaście lat później jej siostra Seksburga, która została ksienią na Ely, przeniosła jej szczątki do kościoła. W średniowieczu była świętą bardzo popularną.

MODLITWA:

Panie Boże, obsypałeś niebiańskimi darami św. Edeldredę. Pomóż nam naśladować jej cnoty w naszym życiu na ziemi i cieszyć się razem z nią szczęściem w niebie. Amen.

======

Święty Hidulf z Lobbes (+707)

Był mężem św. Ale i hrabią w Hainault, w Belgii i dworzaninem na królewskim dworzew Austrazji (współcześnie część Niemiec i Francji). Kiedy Aye wstąpiła do klasztoru, Hidulf również wstąpił do opactwa Lobbes, w Belgii, które wcześniej ufundował.

======

Błogosławiony Piotr z Juilly (+1136)

Anglik z pochodzenia. Przyjaciel św. Stefana Hardinga, z którym razem później był mnichem w w opactwie Molesme. Zmarł jako kapelan zakonnic w Jully w 1136 roku.