Wielka sobota
Wielka Sobota to w polskiej tradycji dzień ciszy, modlitwy i oczekiwania na Zmartwychwstanie Chrystusa. Tego dnia odwiedzamy groby pańskie i święcimy pokarmy, od dzielenia się którymi rozpoczynamy wspólne, oby rodzinne wielkanocne śniadania.
Od rana we wszystkich kościołach duchowni święcą przynoszone pokarmy. Długie rzędy wiosennie przystrojonych koszyków już budują świąteczny nastrój, szczególnie u najmłodszych. W środku tradycyjnie znajdują się jajka – znak nowego życia, chleb – symbol Ciała Chrystusa, sól – znak trwałości i oczyszczenia, a także wędlina, chrzan i ciasto.
Po godzinie 10:30 w parafii Bożego Ciała w Łomży pokarmy święcił bp Janusz Stepnowski, który życząc diecezjanom obfitości łask bożych, podkreślał rodzinny charakter świąt. Cieszył się, że do rodziców, czy dziadków zjeżdżają rodziny z Polski, a nawet z zagranicy.
Z kolei w parafii Krzyża Świętego, poświęcenia pokarmów dokonał bp. Tadeusz Bronakowski, który przypominał, że tradycja umacnia i ubogaca dziedzictwo narodowe od 1050 lat.
W wielką sobotę sprawowana jest także liturgia Wigilii Paschalnej, uważana za najważniejszą i najbardziej uroczystą liturgię w całym roku kościelnym. Rozpoczyna się ona po zmroku i obejmuje poświęcenie ognia i paschału — wielkiej świecy symbolizującej Zmartwychwstałego Chrystusa. Następnie odczytywane są fragmenty Pisma Świętego, przypominające historię zbawienia, od stworzenia świata aż po zwycięstwo Jezusa nad śmiercią.
Kulminacyjnym momentem liturgii jest uroczyste ogłoszenie Zmartwychwstania, procesja rezurekcyjna oraz pierwsza msza święta Wielkanocy, podczas której wybrzmiewa radosne Alleluja. Wierni w Polsce od pokoleń gromadzą się na tych nabożeństwach, łącząc wiarę z bogatym dziedzictwem narodowych zwyczajów.
Święcenie pokarmów i liturgia Wielkiej Soboty to nie tylko religijne wydarzenia, ale także żywa część polskiej kultury, przekazywana z pokolenia na pokolenie, w duchu wspólnoty i nadziei na nowe życie.