ŚWIĘCI NA MAJ:
1 MAJA:
- Święta Berta z Avenay (+680)
Berta była ksienią- fundatorką klasztoru w pobliżu Chalôns-sur-Marne, we Francji. Została zamordowana i jest uważana za męczenniczkę.
=
Święty Teodard z Narbonne (+893)
Nazywany również Audard. Urodził się w Montauban (Montauriol) we Francji. Studiował prawo na Uniwersytecie w Tuluzie i wstąpił do opactwa benedyktyńskiego w Montauban zanim został prawnikiem. Został sekretarzem arcybiskupa Sigebolda z Narbonne; wkrótce został archidiakonem i w końcu został arcybiskupem po Sigeboldzie. Był bardzo oddany staraniom naprawienia szkód psychicznych i duchowych, odbudowania kościołów, wykupienia jeńców, sprzedania skarbów i wydania uzyskanych pieniędzydo nakarmienia biednych i cierpiących. Jego śmierć, która nastąpiła w opactwie św. Marcina (gdzie otrzymał habit), była przyśpieszona prawdopodobnie z powodu surowego stylu życia.
=
Święty Teodulf z St. Thierry pod Reims (+ok. 590)
Był również zasłużonym pionierem kultury w tych stronach. Jego wspomnienie obchodzi się 1 maja.
========
2 MAJ
Święty Konrad z Seldenbüren (+1126)
Konrad pochodził z Seldenbüren (Sellenbüren) w Szwajcarii. W 1120 roku założył w swojej posiadłości słynny klasztor benedyktyński Engelberg, hojnie go obdarował i sam wstąpił do niego jako brat świecki. 2 maja 1126 roku został zamordowany przez krewnego (najprawdopodobniej przyczyną zabójstwa były pretensje spadkowe). Zaraz po śmierci Konrada rozwinął się jego wzmożony kult.
====
Błogosławiona Mafalda z Portugalii (+1252)
Była córką Sancha I, króla portugalskiego. Po unieważnieniu jej małżeństwa z królem Kastylii Henrykiem I z powodu ujawnionej przeszkody pokrewieństwa, wstapiła do klasztoru cystersek w Arouca w Portugalii. Rozdała cały majątek na cele dobroczynne i wiodła życie bardzo umartwione. Zmarła w 1252 roku. Jej kult zaostał dozwolony w 1793 roku. Wspomnienie jej obchodzi się 2 maja.
====
Święty Ultan (+ok. 675)
Był bratem św. Furseusza i Foilana. Został mnichem w Burgcastle. Później został opatem w Fosseo i Péronne. Zmarł ok. 675 roku.
====
Święty Waldebert z Luxeuil (+670)
Urodził się pod koniec VI stulecia w rodzinie frankońskich możnowładców. Wstąpiwszy do klasztoru w Luxeuil, po śmierci św. Eustazjusza został opatem. Trwał na tym stanowisku przez czterdzieści lat. Sławny ośrodek doszedł wtedy do nowego rozkwitu. Wprowadził do niego obserwę benedyktyńską albo może raczej regułę, która elementy benedyktyńskie scalała z dotychczasowymi, pochodzącymi od św. Kolumbana i przyczynił się do świetnego rozwoju życia zakonnego w tym opactwie. Za rządów Walberta rozwijały się też w opactwie nauki biblijne, malarstwo i scriptorium. Zmarł 2 maja 670 r. Gdy opactwu zagroziły najazdy normandzkie, szczątki świętego ukryto. Spalono je w czasie rewolucji francuskiej. Kult szerzył się przede wszystkim w Burgundii,
w okolicach Besançon i Meaux oraz w zachodnich kantonach Szwajcarii. Wspomnienie obchodzono 2 lub 22 maja.
====
Święta Wiborada z St. Gall (+926)
Nazywana była również Guiborat i Weibrath. Urodziła się w Klingna, w Aargau, w Szwajcarii w szlacheckiej rodzinie. Kiedy jej brat Hatto wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego w St. Gall, wstąpiła również do klasztoru. Zajmował się introligatorstwem a potem została pustelnicą. Żyła zamurowana w celi jako anachoretka. Zanim monastyczni liderzy w St. Gall zgodzili się, spotkały ją silne przekonywujące lokalne krytyki. Jej celę odwiedzało wielu, którzy szukali mądrości. Pisano także o surowym trybie życia, świętości i jej darze proroctwa. Jedna z jej wizji ukazała jej własne męczeństwo, które poniosła podczas inwazji Madżarówz Węgier, którzy zamordowali ją w jej własnej celi.
========
3 MAJ
Święty Ansfryd z Utrechtu (+ok. 1008)
Był hrabią Brabancji. W 992 roku ufundował dla żony i córki klasztor w Thorn, a sam został benedyktyńskim mnichem w Heiligemberg. W trzy lata później Otto III mianował go biskupem Utrechtu. Na nalegania wielu biskupów przyjął wówczas sakrę, ale wkrótce potem oślepł i schronił się z powrotem do Hohorst. Zmarł 3 maja 1010 roku.
======
Święty Filip z Zell (+770)
Był Anglo-Saxonem. Wyruszył na pielgrzymkę a potem został pustelnikiem na obszarze dookoła Worms. Spotkał Pepina Krótkiego, króla Franków, został jego przyjacielem i doradcą. Przyciągnął też wielu zwolenników i ufundował benedyktyński klasztor w Zell nazwane tak od ponieważ zaczynał od pojedynczej celi.
========
4 MAJ
Święty Augustyn Webster (+1535)
Jeden z 40 męczenników Anglii i Walii, kanonizowanych w 1970 roku. Augustyn był kartuzkim przeorem w Axholme w Anglii. Został aresztowany w Londynie i zamordowany w Tyburn.
======
Święty Antoni du Rocher
Uczeń św. Benedykta, zakonodawcy. Towarzyszył św. Maurowi na misjach we Francji i ufundował opactwo benedyktyńskie św. Juliana w Tours gdzie był też opatem. Później został pustelnikiem w Le Rocher we Francji i dlatego nazywany jest czasem „du Rocher”.
======
Święty Etelred z Bardney (+716)
Król Mercii. Zrezygnował z tronu i wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru w Bardney w Anglii. Później został tam opatem.
======
Błogosławiony Jan Houghton (+1535)
Był pierwszą ofiarą reformacji w Anglii; powieszony i ćwiartowany w Tyburn (dziś Marble Arch, tuż przy Hyde-Park) 4 maja 1535 roku. Jego wspomnienie obchodzi się 4 maja.
======
Błogosławiona Katarzyna z Parc (+XIII w.)
Córka rodziców żydowskich z Lowanium. Opuściwszy dom rodzinny szukała schronienia wśród chrześcijan; przyjęła chrzest i wstąpiła do cystersek w Parc-aux-Dames (w Brabancji). Miała dar czynienia cudów. Żyła w XIII wieku. Jej wspomnienie obchodzi się 4 maja.
======
Święty Robert Lawrence (+1535)
Jeden z 40 męczenników z Anglii i Walii. Zanim dołączył do kartuzów był przeorem w Charterhouse w Beauvale, Nottinghampshire w czasach gdy król Anglii Henryk VIII złamał potęgę Rzymu i pozamykał klasztory. Robert udał się razem ze św. Janem Houghtonem by zobaczyć Tomasza Cromwella, który został aresztowany i przebywał w Tower w Londynie. Kiedy odmówił złożenia przysięgi supremacji wobec króla został okrutnie torturowany i stracony w Tyburn stając się pierwszym męczennikiem spośród zakonników w Anglii. Został beatyfikowany w 1886 roku a kanonizowany przez papieża Pawła Vi wraz innym i męczennikami w 1970 roku.
========
5 MAJ
Święty Gotard z Hildesheim (960 –1038)
Był opatem klasztoru benedyktyńskiego w Nieder Alteich
w Bawarii. Na życzenie św. Henryka cesarza przeprowadził reformę klasztorów benedyktyńskich w Niemczech. W 1022 roku został biskupem
w Hildesheim i był jednym z najwybitniejszych pasterzy tej diecezji. Zakładał szkoły, klasztory i budował kościoły (ponad 30). Zmarł 5 maja 1038 roku. Został kanonizowany w 1131 roku przełęcz św. Gotarda w Szwajcarii nosi nazwę od hospicjum na tym miejscu zbudowanego ku czci tego świętego.
======
Święty Echa (+767)
Nazywany był również Etha. Był Anglo-Saxonem. Mnich w klasztorze benedyktyńskim znajdującym się blisko Londynu. Został później pustelnikiem. Pustelnicy takich jak Echa byli związani z wczesnymi Ojcami Pustyni w Egipcie. Byli oni ważni we wprowadzaniu monastycyzmu do Kościoła Wschodniego.
======
Święty Mauront z Douai (+701)
Najstarszy syn św. Adalbalda i św. Rychtudy? Z Flanders. Służył królowi Franków Klovisowi II. Wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru w Marchiennes i namówił św. Amanda z Maestricht do ufundowania opactwa na jego własnej posiadłości w pobliżu Therouanne. Jego siostra została ksienią w Marchiennes.
========
6 MAJ
Święty Petronaks z Monte Cassino (+750)
Urodził się około 670 roku w Brescii. Zachęcony przez Grzegorza II, przystąpił do odbudowy słynnego opactwa na Monte Cassino. I był tam opatem przez 30 lat. Rozpoczął ją w latach 717-720 przy pomocy osiadłych na zboczu góry eremitów. Potem wsparli go mnisi z San Vincenzo (Volturno) oraz benedyktyni rzymscy i Wilibald z Eichstätt. W 742 roku papież Zachariasz wręczył mu oryginał reguły św. Benedykta. Wiele dóbr podarował mu także Gizulf II, książę Benewentu. Petronaks zmarł prawdopodobnie 6 maja 750 roku.
========
7 MAJ
Święty Benedykt II, papież (+685)
Rzymianin, mnich benedyktyński. W 684 roku wstąpił na Stolicę Piotrową i rządził Kościołem 11 miesięcy. Przeprowadził uznanie w Hiszpanii uchwał VI soboru powszechnego na synodzie w Toledo oraz zrzeczenie się przez cesarza Konstyntyna IV nieprawnego przywileju zatwierdzania papieży przed ich sakrą. Zmarł 8 maja 685 roku.
======
Święty Adam Gautier (Walter) - (+1243)
W r. 1188 obrano go opatem w Trappe. W kilka lat później kapituła generalna, zebrana w Cîteaux, wezwała go do Clairvaux. W r. 1202 towarzyszył hrabiemu Renaldowi z Dampierre w wyprawie do Ziemi Świętej. Potem znów król Filip August wysłał go do papieża w sprawie swego rozwodu. W dokumentach pojawia się jednak przede wszystkim jako rządca zaabsorbowany sprawami majątkowymi swego opactwa. Zmarł 7 maja, prawdopodobnie w r. 1243.
======
Błogosławiona Gizela Węgierska
(ok. 985 – 1060)
Urodziła się około 985 roku jako córka Henryka II, księcia Bawarii, oraz jego małżonki Gizeli Burgundzkiej. Około 995 roku poślubiona została Stefanowi I, królowi Węgier. Z małżeństwa tego urodziło się prawdopodobnie jedno tylko dziecko, a mianowicie syn Emeryk, który zginął w wieku 24 lat.Obaj z ojcem byli kanonizowani. Nie mając, jak się przypuszcza, więcej dzieci, Gizela była wierną towarzyszką męża w jego niestrudzonej pracy około ewangelizacji kraju. Mówią historycy, iż wprost rywalizowała z nim w rozdawaniu jałmużn, fundowaniu klasztorów i kościołów oraz w wyposażaniu ich w cenne przedmioty. Jej staraniom przypisuje się m.in. powstanie katedry w Veszprém oraz sporządzenie cennego krucyfiksu (przechowywanego obecnie w Monachium) i płaszcza, używanego później w czasie koronacji królów węgierskich. Gdy w 1038 roku Gizela owdowiała, doznała licznych przeciwności i prawdziwych prześladowań ze strony pretendentów do tronu i reakcji madziarskiego pogaństwa. W 1045 roku brat jej, cesarz Henryk II pomógł jej wrócić do Niemiec. Osiadła wówczas w Pasawie, w benedyktyńskim klasztorze Niedernburg, i tam jako ksieni umarła w 1060 roku. Zachował się oryginalny grobowiec z XI stulecia. Pamiątkę błogosławionej obchodzi się 7 maja. W ikonografii bł. Gizelę przedstawia się jako królową w koronie. Jej atrybutem jest model kościoła i różaniec.
======
Święty Jan z Beverly (+721)
Urodził się w Harpham, Yorkshire. Kształcił się w Canterbury u świętych Adriana i Teodora. Został biskupem w 687 roku i przeniósł się na biskupstow do Yorku w 705 roku jako następca św. Bozy. Wyświęcił św. Będę na kapłana i chwalił jego „Historię kościoła (duchowieństwa)”. Jan ufundował opactwo w Beverly gdzie xpędził ostatnie lata. Jego relikwie były popularne w Anglii. Jan został kanonizowany w 1037 roku.
======
Święty Placyd z Autun (+675)
Opat w benedyktyńskim klasztorze w Autun.
======
Święci Serenicus i Serenus z Hyesmes (+669)
Byli członkami szlacheckiej rodziny w Spoleto. Wstąpili do klasztoru benedyktyńskiego a później zostali pustelnikami w Francji, w lesie Charnie. Serenus pozostał pustelnikiem aż do swojej śmierci. Znany jest ze swoich cudów gdy zakończył plagę i suszę. Serenikus później stał na czele wspólnoty, która zgromadziła się pod jego duchowym przewodnictwem w pobliżu rzeki Sarthe. Była w niej przestrzegana reguła benedyktyńska.
======
Święty Villanus z Gubbio (+1237)
Urodził się w Gubbio we Włoszech. Wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru w Fonte-Avellana. W 1206 roku otrzymał biskupstwo w Gubbio.
========
8 MAJ
Święta Iduberga (Ida) z Nivelles (+ 652)
Córka księcia Akwitanii, małżonka Pepina z Landes, matka św. Gertrudy z Nivelles. Po śmierci męża wstąpiła do klasztoru benedyktyńskiego w Nivelles. Zmarła 8 maja 652 roku.
======
Święty Piotr z Tarentaise (+1140)
Nic nie wiemy o jego młodości. Zrazu był może mnichem benedyktyńskim w Molesme. Razem z innymi zakładał potem w lasach pod Cîteaux nowy ośrodek. Stamtąd to w 1113 roku wyruszył na nową fundację do Ferté, gdzie był najpierw przeorem i gdzie około 1120 roku został opatem. Następnie przewodził ekipie zakładającej opactwo w Tiglieto, po drugiej stronie Alp. Podobnie w 1124 roku działał w piemonckim Locedio. Dzięki tym czynnościom znalazł się też w dolinie Tarentaise, na terenie osieroconej diecezji. Poznawszy jego zalety, tamtejszy kler i wierni zażądali, aby objął u nich rządy jako biskup. W 1125 roku zasiadał już na tej stolicy. Razem z hrabią Amadeuszem III starał się potem o założenie opactwa cysterskiego w Tamié, na terenie diecezji Vienne. Interweniował w sporze między kanonikami z Agaune a seniorami z Allinges. Wtedy też kanoników regularnych wprowadził do swej diecezji. Zmarł w 1140 roku. Cystersi wspominali go w swych menologiach pod dniem 29 czerwca.
========
9 MAJ
Święty Grzegorz z Ostii (+1044)
Grzegorz był mnichem benedyktyńskim. Miał znaczne wpływy Navarze i starej Kastylii w Hiszpanii. Dał swoje wsparcie na pierwsze próby Reconquisty przy odzyskaniu Hiszpanii od Maurów, którzy podbijali ziemie w VII i VIII wieku.
======
Święty Adalgar z Bremy (+909)
Był zrazu mnichem w Korbei. Potem towarzyszył biskupowi Rimbertowi. W r. 888 został jego następcą. Działalności misyjnej na północy prowadzić nie mógł, bo paraliżowały ją najazdy Normanów. Bronił natomiast niezależności swego biskupstwa od arcybiskupów Kolonii. Zmarł 9 maja 909 r. w Bremie.
======
Błogosławiony Mikołaj Albergati (+1443)
Urodził się w r. 1375 w Bolonii, w rodzinie szlacheckiej. Do kartuzji San Girolamo di Casara wstąpił w r. 1395. W szesnaście lat później otrzymał święcenia kapłańskie. W r. 1417 powołano go na stolicę biskupią w rodzinnym mieście. W r. 1426 został ponadto kardynałem. Marcin V oraz Eugeniusz IV posługiwali się nim w wielu pertraktacjach pokojowych. Tak więc w latach 1422-1423, 1431 i 1435 działał na rzecz zawarcia pokoju między Anglią a Francją. Pośredniczył także w sporach między Mediolanem, Wenecją i Florencją (1426-1427). W r. 1433 i 1435 jako legat Eugeniusza IV uczestniczył w soborze bazylejskim. Występował wówczas gorliwie w obronie praw papieża. Potem w tym samym charakterze otwierał obrady soboru w Ferrarze i Florencji. W czasie tego zgromadzenia działał znów na rzecz uznania prymatu papieskiego.
Zmarł 9 maja 1443 r. w Sienie. Pochowano go w kartuzji Monte Acuto we Florencji. Kult zaaprobowano w r. 1744.
======
Święty Tomasz Pickering (+1679)
Urodził się w Westomoreland w Anglii. Wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego Douai we Francji jako brat-laik. Sluby zakonne złożył w 1660 roku. Powrócił do Anglii i posługiwał w królewskiej kaplicy dla królowej Katarzyny z Braganza, żony króla AngliiKarola II. Został aresztowany jako członek spisku papieskiego (lub ?) i skazany na powieszenie w Tyburn.
======
Święty Wincent z Montes (+950)
Był uczniem a potem następcą św. Gennadiusza w klasztorze benedyktyńskim św. Piotra de Montes, kiedy Gennadiusz został biskupem w 895 roku.
========
10 MAJ
Błogosławiona Beatrycze I d’ Este (ok.1200- 1226)
Pochodziła z arystokratycznej rodziny. Urodziła się około 1200 roku. Jako młoda dziewczyna uszła z domu na wieść o planowanym dla niej zamążpójściu przez krewnych (była sierotą). Chcieli w ten sposób powiększyć majątek. Schroniła się wówczas w klasztorze benedyktynek w Salaroli. Nieco później założyła sama nowy klasztor na górze Gemola, gdzie pobożne jako skromna mniszka zmarła w 1226 roku w wieku zaledwie 20 lat.. Kult jej potwierdzony został w 1763 roku przez papieża Klemensa XIII. Padwa i Modena obchodzą jej pamiątkę 10 maja, Ferrara natomiast 17 lutego.
======
Święty William z Pontoise (+1192)
Wstąpił do klasztoru Potoise we Francji. Póżniej wybrał życie pustelnicze. Jego pustelnia była bardzo popularna w regionie. Wstąpił do benedyktynów w opactwie św. Marcina.
========
11 MAJ
Święty Gualfrad z Augsburga (+1127)
Nazywany jest czasami Wolfhard. Urodził się w Augsburgu w Austrii. Dobrze mu szło sprzedawanie siodeł w Veronie we Włoszech. Kiedy ludzie zaczęli wychwalać jego dobroć został pustelnikiem nad rzeką Adige by uciec przed pochlebstwami.
W 1117 roku lud Verony nakłoniła Gualfrada do powrotu do miasta. Został on pustelnikiem w kamedulskim klasztorze. Tam pozostał prawdopodobnie aż do śmierci.
======
Święty Illuminat z San Severino (+1000)
Illuminat był mylony często z uczniem św. Franciszka z Asyżu św. Illuminata (+1230)
======
Błogosławiony Jakub Walworth (+1537)
Był mnichem kartuzkim w Londynie. Został powieszony w Yorku przez króla Anglii Henryka VIII, gdyż sprzeciwiał się kościelnej reformie monarchy i rozpadzie wielkiego angielskiego centrum monastycznego. Jakub napisał żarliwą skargę to księcia Norfolku a list został przechwycony. Odmówił podporządkowaniu się Henrykowi VIII i został skazany na śmierć. Papież Leon XIII beatyfikował go w 1886 roku.
======
Błogosławiony Jan Rochester (+1537)
Kartuz Angielski. Powieszony i ćwiartowany w York 11 maja 1537 roku.
======
Święty Majol z Cluny (ok. 915–994)
Urodził się między 906 a 915 rokiem w Auvergne (południowej Francji), w rodzinie bardzo zamożnej. Zniechęcony ciągłymi napadami Saracenów, udał się wcześnie do swego krewnego, który był wicehrabią w Mâcon. Tam to poznał biskupa Bernona, który mianował go kanonikiem katedralnym i zachęcił do kontynuowania studiów. Odbywał je w Lyonie. Po powrocie został archidiakonem i sam zaczął nauczać w szkole biskupiej. Gdy lud Besançon zażądał, aby zasiadł na tamtejszej stolicy arcybiskupiej, odmówił i schronił się w opactwie benedyktyńskim Cluny. W latach 942-948 był tam bibliotekarzem i apokryzjariuszem, potem został koadiutorem opata Aymarda. Gdy ten ostatni w 954 roku rozstał się z życiem, zajął jego miejsce. Pełen gorliwości, pobożności i erudycji, roztropnie rządził teraz opactwem, ale był też zarazem doradcą papieży, cesarzy i innych możnych tego świata. Reformę zawdzięcza mu wiele klasztorów we Francji, Niemczech i Italii. W 972 roku przebywał w tej ostatniej i uczestniczył w uroczystości zaślubin Ottona II z księżniczką bizantyjską Teofano. Gdy wracał, Saraceni porwali go na zboczach Wielkiego Św. Bernarda w Alpach, ale po kilku tygodniach wypuścili w zamian za duży okup. Kiedy w 974 roku zamordowano Benedykta VI, cesarz chciał go osadzić na stolicy św. Piotra. Propozycji nie przyjął. W 959 roku przedsięwziął budowę nowego kościoła przy opactwie. Konsekrowano go w 981 roku. Czując ubytek sił, w dwanaście lat później wybrał Odylona na swego następcę. Resztę czasu poświęcił bogomyślności. Ale na nalegania Hugona Kapeta udał się jeszcze do Saint-Denis, aby zreformować tamtejsze opactwo. Zmarł w drodze, w Sauvigny, w dniu 11 maja 994 roku. Jego życiorysy komponowali Syrus, Odylon i Nagold. Dzieło pierwszego posłużyło za podstawę dla następnych i budzi najwięcej zaufania. Kult Majola był przez stulecia jednym z najbardziej popularnych we Francji.
========
12 MAJ
Święta Rychtruda z Marchiennes
(ok.614- ok.687)
Wedle późnego żywota, zredagowanego przez Hucbalda z Saint-Amand, urodziła się około 614 roku. W 633 roku poślubiła frankońskiego rycerza Adalbalda. W trzynaście lat później, będąc już wdową, usunęła się do klasztoru Benedyktyńskiego założonego przez św. Amanda w Marchiennes. Tam też była ksienią i jako taka w poczet mniszek przyjęła trzy córki: Klotsyndę, Euzebię i Adelsyndę. Zmarła około 687 roku. Wspomniany żywot powstał w 907 roku. Natomiast translacje, opisane w innych tekstach, miały miejsce w latach 1128 i 1164. W diecezjach Cambrai, Arras, Auch i Bayonne wspomina się Rychtrudę dnia 12 lub 13 maja.
========
13 MAJ
Błogosławiona Julianna z Norwich (+1423)
Była pustelnicą w Norwich. W rzeczywistości jednakowo nazywana była Juliana czy Julianna z Norwich. Mieszkała ona przez długi czas w małej chatce w pobliżu kościoła św. Juliana w Norwich, który przynależał do przeoratu w Carrow. Dlatego od położenia swojej celi otrzymała imię. Z jej pism dowiadujemy się, że urodziła się około 1342 roku. Była mniszką benedyktynką. W wieku 30 lat, między 8 a 14 maja 1373 roku ciężko zachorowała i była przekonana o zbliżającej się śmierci. Przypisuje się jej serię objawień Męki Zbawiciela. Miała 15 wizji z powodu czego jej sława szybko się rozchodziła. Jej ostatnie widzenie było całkowitym mistycznym doświadczeniem. Wizje skończyły się gdy Julianna została uzdrowiona i natychmiast opisała to co widziała w „Książka widzeń pustelnicy Julianny z Norwich”. Spędziła następnych 12 lat kontemplując piękno głębokości daru danego przez Boga. Jej książka miała tytuł : „Objawienie Bożego miłosierdzia” i opowiadała o Bożej miłości, Jego Wcieleniu, odkupieniu i Bożym pocieszeniu. Pisała o grzechu, pokucie i innych aspektach życia duchowego przyciągających ludzi z całej Europy. Nigdy nie została oficjalnie beatyfikowana przez Kościół katolicki. O sobie pisała „prosta osoba, niewykształcona. Pozostaje jednak nieoficjalnie wyznaczony dzień jej wspomnienia na 13 maja. Otrzymała specjalne miejsce pośród wielkich mistyków angielskich. Jest również uważana jako jedna z najbardziej wpływowych pisarzy angielskich zasługujących na zaszczytne miejsce przy Chaucer. Do jej osiągnięć należało to, że była pierwszą kobietą piszącą w języku angielskim. Oprócz jej trwałego wpływu na duchowość i mistycyzm pozostawiła głęboki ślad na prawdziwym obrazie angielskich kobiet pisarzy, które podążyły za nią, tak jak Jane Austen.
======
Święta Merewenna (+970)
Nazywana była również Merwenna i Merwinna. Była ksienią w opactwie w Romsey, w Hampshire, w Anglii. Król Anglii św. Edgar Spokojny odbudował opactwo Merewenny.
========
14 MAJ
Święty Erembert z Tuluzy (+ok. 671)
Urodził się na początku VI wieku w Saint-Germain-en-Laye.
Do zakonu wstąpił do benedyktyńskiego opactwa w Fontenelle.
Było przedmiotem dyskusji, czy i gdzie został potem biskupem. Przypuszczali niektórzy, że był nim tylko na użytek opactwa, albo że był jednym z tych episcopi vagantes, którzy wybierali się na ewangelizowanie odległych krain. Bardziej do przekonania przemawia hipoteza E. Delaruelle'a, który sądzi, że mianowany z inicjatywy Chlotara III i Batyldy dla Tuluzy, Erembert napotkał tam opozycję i wrócił do Neustrii. Podjął wtedy na powrót życie zakonne, ale już do Fontenelle nie wrócił. Osiadł w Viliolicors (Saint-Germain-en-Laye). Tam umarł około 671 roku. Wspominano go 14 maja lub 30 kwietnia (translacja).
========
15 MAJ
Święty Britwin z Beverly (+733)
Był przyjacielem św. Jana z Beverly. Bratwin był krzewicielem monastycyzmu i kultury w Anglii.
========
16 MAJ
Święty Adam z Santa Sabina (+1210)
Urodził się w Fermo, we Włoszech. Mieszkał w jaskinii w Mount Vissiano. Przyciągnąl wielu zwolenników i i zachęcał do dołączenia do Zakonu Benedyktyńskiego. Wstąpił do opactwa benedyktyńskiego Santa Sabina. W klasztorze utrzymał swoje życie modlitewne i surowość własnej dyscypliny. Jego przykład życia doprowadził do wyboru na opata.
========
17 MAJ
Błogosławiony Rasso (Ratho) z Grafrath
(ok. 900 - 953)
Urodził się ok. 900 roku, prawdopodobnie w Bawarii (Niemczech). Pochodził ze starego bawarskiego rodu Diessen-Andechs. Początkowo walczył z powodzeniem z najeżdżającymi Bawarie Węgrami. Później opromieniony sławą wódz Rasso wyruszył na pielgrzymki do Ziemi Świętej i do Rzymu. Przywiózł stamtąd cenne relikwie męczenników, dla których u stóp swego zamku wzniósł niewielki klasztor benedyktyński w Werde, do którego tez sam wstąpił. Przywiezione przez hrabiego relikwie dały początek słynnemu „Skarbowi relikwii z Andechsu, przechowywanemu dziś w klasztorze Andechs Am Ammersee (niedaleko Grafrath). Bogobojny fundator zmarł 19 czerwca 953 roku. W Grafrath istnieje kaplica, w której przechowywano jego własne szczątki; bogato przystrojone, leżą w dużej szklanej trumnie nad ołtarzem głównym kościoła noszącego jego imię. Rasso był olbrzymiego wzrostu, mierzył ok. 2,5 m. . Odnowiono ją w 1695 roku. Po dziś dzień jest ona celem pielgrzymek. Ratbod uchodzi za orędownika cierpiących na skutek kamieni żółciowych lub złamania.
========
18 MAJ
Święta Elgiva z Shaftesbury (+944)
Królowa i matka króla Edwy Wiernego I św. Edgara Spokojnego
i żona Edmunda I. zrezygnowała z życia publicznego i wstąpiła do klasztoru benedyktyńskiego w Shaftesbury.
======
Święty Piotr Jednooki (Monoculus) (+1186)
Urodził się na zamklu Marlac, w pobliżu Cluny, w rodzinie spokrewnionej z panującymi. Habit przywdział w Igny, w cysterskim opactwie, które św. Bernard założył w 1126 roku. W 1155 roku został tam przeorem. Potem obrano go opatem w Valroy. Tam to zachorował, na skutek czego postradał oko. Wtedy to przylgnął doń przydomek Jednookiego. W 1169 roku został opatem w macierzystym Igny. W osiem lat później zamordowano Gerarda z Clairvaux za to, że zganił zakonnika, który prowadził gorszące życie. W dwa lata później obrano Piotra następcą Gerarda i Henryka, mianowanego kardynałem i biskupem Ostii. Nie czuł się na tym stanowisku dobrze, ale gdy chciał zgłosić rezygnację, Ludwik VII przynaglił go do pozostania na urzędzie. W 1185 roku papież Lucjusz III obarczył go misją zreformowania kongregacji z Granmont, w której konwersi podnieśli bunt. Potem papież wezwał go do Rzymu, i właśnie Piotr udzielił mu ostatnich sakramentów. W 1186 roku, w towarzystwie dwóch innych opatów, zaczął wizytację opactw afiliowanych do Clairvaux. Zanim przybył do Foigny, zachorował. Zmarł 29 października 1186 roku. Pochowano go w Clairvaux. Cystersi wspominali go 18 maja.
======
Święty Roland (Rotland) z Hasnon (+1084)
Był mnichem w Saint-Amand (koło Valenciennes, departament Nord). Około 1069 r. powierzono mu zakładanie opactwa w niedalekim Hasnon. Tam także piastował potem opacką godność. Zmarł 9 listopada 1084 r. Benedyktyni wspominali go niedie natali, ale 18 maja. Źródła i literatura z Bibl. Ss. 11 (1968), 303.
========
19 MAJ
Błogosławiony Alkuin z Yorku (ok. 735 – 804)
Błogosławiony Alkuin urodził się około 735 roku w Nortumbrii. Wcześnie rozpoczął naukę w szkole katedralnej w Yorku gdzie okazał się zdolnym uczniem. Wstąpił do benedyktynów. W 767 roku zmarł biskup Yorku Ekbert, na jego miejsce wybrany został Elbert, który udzielił Alkuinowi święceń diakonatu. Nowy biskup powierzył mu prowadzenie szkoły katedralnej. Alkuin doprowadził szkołę do wielkiego rozkwitu. Zaczęła do niej napływać młodzież nie tylko z Wysp Brytyjskich, ale z całego kontynentu europejskiego. Nic więc dziwnego, że gdy Karol Wielki, budujący wówczas potęgę państwa Franków, postanowił utworzyć szkołę przy własnym dworze w Akwizgranie, właśnie Alkuina poprosił o pomoc. Ten zgodził się i wkrótce Karolingowie szczycili się jedną z najświetniejszych szkół ówczesnej Europy. W Akwizgranie miał miejsce synod w 799 roku, w którym Alkuin brał czynny udział. Karol Wielki za jego zasługi mianował go opatem benedyktyńskiego klasztoru św. Marcina w Tours. Tutaj Alkuin założył szkołę i tutaj też zmarł 19 maja 804 roku. Bł. Alkuin ma wieki udział w tym, że epokę Karola Wielkiego historycy nazywają czasem renesansem karolińskim. Powstało wówczas wiele przyklasztornych szkół, zakładano je niemal przy wszystkich katedrach. Bardzo wzrósł poziom edukacji kleru, a w wielu miastach powstały też zaczątki szkół powszechnych. Wielką pasją Alkuina było kopiowanie starożytnych manuskryptów i jemu właśnie zawdzięczamy to, że niektóre z nichw kolejnych odpisach dotrwały do naszych czasów. Jego pisma są ważnym źródłem historycznym dla dziejów Kościoła, kultury i edukacji w VIII wieku. Pozostawił dzieła z zakresu filozofii, teologii, matematyki, muzyki, ortografii i poezji.
======
Święci Bellatan i Savin z Montacuto
Pustelnicy zakonu kamedulskiego w Montacuto w Perugii
we Włoszech.
======
Święty Celestyn V, papież (+1296)
Urodził się około r. 1215 w wieśniaczej rodzinie w Abruzzach. Wcześnie wstąpił do benedyktynów, potem zaś osiadł jako pustelnik na górze Morrone. Sława świętości sprawiła, że ściągnęło doń wielu uczniów, co stało się początkiem nowej kongregacji mniszej (1251), określanej później nazwą celestynów. Ten sam rozgłos świętości sprawił, że kardynałowie zebrani w Perugii wybrali go w czerwcu 1294 r. na następcę Mikołaja IV, a w ten sposób położyli kres długiemu wakansowi, który trwał ponad dwa lata. Wybór nie okazał się szczęśliwy. Piotr, który przybrał imię Celestyn, nie był przygotowany do pełnienia funkcji papieskich, a zamiłowanie do samotności, za którą nieustannie tęsknił, nie ułatwiało mu przystosowania się do nich. Doszło do tego, że zaczęto nadużywać jego gołębiej prostoty. Powstał wówczas problem, czy papież może zrzec się swego urzędu. Kwestię rozstrzygnął sam Celestyn i w grudniu tego samego, 1294 r. ustąpił. W kilka dni później wybrano na jego miejsce kardynała Benedykta Gaetani, który przybrał imię Bonifacego VIII. Nowy papież obawiając się intryg, w których by wykorzystywano jego poprzednika, nakazał go inwigilować. Piotr Celestyn zmarł 19 maja 1296 r. w odosobnionym zameczku Castello di Fumone. Kanonizował go w r. 1313 Klemens V. Założona przezeń kongregacja, po okresie dużego rozwiktu, zwłaszcza na terenie Włoch i Francji, z wolna zaczęła podupadać i ostatecznie przestała istnieć na początku XIX w.
======
Święty Dunstan z Canterbury (ok. 909-988)
Urodził się około 909 roku w Baltonsborough, w hrabstwie Somerset. Wcześnie oddano go na naukę do opactwa w Glastonbury. Tam też przyjął tonsurę. W 925 roku znalazł się na dworze swego wuja Athelma, arcybiskupa Canterbury. Odtąd z siedmioma kolejnymi królami będzie w bliskich kontaktach. Przez jakiś czas zamyślał o ożenku, ale po poważnej chorobie i pod wpływem swego krewnego Aedfleaha, biskupa Winchesteru, złożył ślub wstąpienia do stanu zakonnego. Wyświęcony na kapłana, wrócił do Glastonbury. Uprawiał tam m.in. malarstwo, muzykę, kaligrafię i złotnictwo. W 931 roku król Edmund wezwał go na dwór, ale niebawem popadł w niełaskę i wrócił do klasztoru. Został opatem.Odnowił wówczas życie zakonne, wprowadzając na powrót regułę benedyktyńską. Za rządów Edrada (946-955) znaczenie jego znów raptownie wzrosło. Po wyniesieniu Edwuga skłoniono go jednak do upomnienia króla, a to sprowadziło na niego nową niełaskę. Zmuszony był nawet udać się na wygnanie do Flandrii. W Gandawie zapoznał się wówczas z dziełem odnowy zakonnej. Nie pozostał tam długo. W 957 roku Edgar wezwał go do objęcia stolicy biskupiej w Worcesterze. W dwa lata później otrzymał biskupstwo w Londynie, a następnie metropolię w Canterbury. Rządził nią energicznie, zwalczając nadużycia
i rozbudowując organizację kościelną. Równocześnie współpracował
z Ethelwoldem i Oswaldem w odnawianiu życia zakonnego, które m.in. zaszczepiano przy samych katedrach biskupich. W klasztorach -
a z przyjaciółmi założył ich około trzydziestu - krzewiło się teraz życie kulturalne i czynne były skryptoria. W 970 roku synod w Winchesterze zredagował wspólny statut zakonny, Regularis Concordia. Na ten też czas przypada intensyfikacja akcji misyjnej w Skandynawii oraz ożywienie działalności literackiej klasztorów. Trudno w szczegółach wyważyć wpływ, jaki sam Dunstan wywierał na politykę kościelną króla, koronowanego wedle rytu obmyślanego przez biskupa. Po śmierci króla był jeszcze czynny, ale wiek coraz bardziej ograniczał jego wpływy. Wiele się wówczas modlił i wiele jeszcze wygłaszał kazań. Na dwa dni przed śmiercią, w dzień Wniebowstąpienia, wygłosił trzy. Zmarł 19 maja 988 roku, będąc niemal osiemdziesięcioletnim starcem. Bez zwłoki otoczono go czcią. Złotnicy, jubilerzy i ślusarze uznali go za swego patrona.
======
Święty Hadulf (+728)
Był biskupem w Arras-Cambrai we Francji. Był czczony jako uczony i patron dorastających artystów.
========
20 MAJ
Święta Elfryda z Crowland (+ok. 840)
Była córką Offy, króla Mercji. W 794 roku Etelbert, młody władca zachodnich Anglów, przybył, by prosić o jej rękę. Ojciec, podmówiony przez matkę, kazał uśmiercić królewskiego pretendenta. Przerażona tą zbrodnią, Elfryda schroniła się w benedyktyńskim opactwie w Crowland i przywdziawszy habit, zamknęła się w celi przylegającej do kościoła. Nie wiemy, kiedy zmarła, stało się to jednak przed 840 roku. Szczątki razem z relikwiami innych świętych spalili Duńczycy w 870 roku. Wspomnienie obchodzono w dniu 20 maja.
========
21 MAJ
Święta Isberga (+800)
Nazywana również Itisberga. Była mniszka w benedyktyńskim klasztorze w Aire w Artois we Francji i przypuszczalnie siostrą Karola Wielkiego. Jest czczona jako patronka tego regionu.
======
Święty Adalryk (+888)
Staroniemiecki szlachcic. Wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru
w Besue (Besuense), w diecezji Langres, został wraz z wielu innymi mnichami, torturowany i zamęczony na śmierć. Dokonali tego Duńczycy lub Normanie, którzy napadli na jego kraj, nazwani przez kronikarzy "okrutnymi dewastatorami".( S.S.Ansuinus. Mab.)
======
Święty Ageran z Béze (+888)
Mnich w klasztorze benedyktyńskim w Béze Cóte-d’Or we Francji. Stanąl w obronie świętych granic gdy armia Normanów zaatakowała. Towarzyszył czterem innym mnichom: Gerardowi, Genezjuszowi, Rodronowi i Silfradowi i z młodym chłopcem, prawdopodobnie nowicjuszem o imieniu Adalryk. Pozostali mnisi uciekli do klasztoru. Wszyscy z pozostałych dozorców zostali zamordowani ma ołtarzu.
======
Świety Ansuin z Béze (+888)
Był towarzyszem św. Agerana i został mnichem benedyktyńskim
w Béze Cóte-d’Or we Francji podczas inwazji Normanów. Ageranus, Ansuinus i czworo mnichów i młodzieniec imieniem Adalryk zginęli na ołtarzu.
========
22 MAJ
Święty Atton z Pistoia (1070-1155)
Święty Boethian
Był Irlandczykiem. Wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego i był uczniem św. Furseusza. Zbudował opactwo Pierrepoint w pobliżu Laon we Francji. Został zamordowany przez zbuntowanych mnichów.
======
Święta Humilita z Faenzy (1226-1310)
Urodziła się w 1226 roku w możnej rodzinie Negusantich w Faenzy. Mając piętnaście lat, poślubiła patrycjusza Ugoletta dei Caccianenucci. Urodziła mu dwóch synów, którzy jednak wcześnie zmarli. Po sześciu latach pożycia za obopólną zgodą małżonkowie wstąpili do klasztorów. Wtedy to imię Rozanna zamieniła na Humilitas, pod którym przeszła do historii. W 1254 roku zamknęła się w rekluzji w pobliżu klasztoru walumbrozjanów, zwanego San Apolinare. Na nalegania biskupa Jakuba Petrella opuściła później rekluzję po 12 latach, aby kierować nowo założonym klasztorem wallombrozjańskim przy kościele S. Maria Novella w Malcie pod Faenzą. Potem sama założyła klasztor i wybudowała kościół pod wezwaniem św. Jana ewangelisty we Florencji. Wielkie nabożeństwo żywiła do aniołów stróżów. Zmarła 22 maja 1310 roku. Jej kult zaaprobowano w 1720 roku, przy czym na wspomnienie wyznaczono dzień 23 maja. Humilitas zostawiła po sobie nieco pism, przede wszystkim wygłaszane przemówienia. Uległy one rozproszeniu i potąd pozostają w rękopisie.
======
Święty Jan z Parmy (+985)
Jan z Parmy jest do dziś jednym z patronów tego miasta. Urodził się ok. 910 roku w Parmie, na południu Włoch. Podobno aż sześć razy pielgrzymował do Ziemi Świętej. Tam w Jerozolimie wstąpił do benedyktynów. Od 973 roku aż do śmierci, 22 maja 985 roku pełnił funkcję opata klasztoru benedyktyńskiego św. Jana Ewangelisty w Parmie.
========
23 MAJ
Święty Atton z Pistoia (1070-1155)
Święty Boethian
Był Irlandczykiem. Wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego i był uczniem św. Furseusza. Zbudował opactwo Pierrepoint w pobliżu Laon we Francji. Został zamordowany przez zbuntowanych mnichów.
======
Święta Humilita z Faenzy (1226-1310)
Urodziła się w 1226 roku w możnej rodzinie Negusantich w Faenzy. Mając piętnaście lat, poślubiła patrycjusza Ugoletta dei Caccianenucci. Urodziła mu dwóch synów, którzy jednak wcześnie zmarli. Po sześciu latach pożycia za obopólną zgodą małżonkowie wstąpili do klasztorów. Wtedy to imię Rozanna zamieniła na Humilitas, pod którym przeszła do historii. W 1254 roku zamknęła się w rekluzji w pobliżu klasztoru walumbrozjanów, zwanego San Apolinare. Na nalegania biskupa Jakuba Petrella opuściła później rekluzję po 12 latach, aby kierować nowo założonym klasztorem wallombrozjańskim przy kościele S. Maria Novella w Malcie pod Faenzą. Potem sama założyła klasztor i wybudowała kościół pod wezwaniem św. Jana ewangelisty we Florencji. Wielkie nabożeństwo żywiła do aniołów stróżów. Zmarła 22 maja 1310 roku. Jej kult zaaprobowano w 1720 roku, przy czym na wspomnienie wyznaczono dzień 23 maja. Humilitas zostawiła po sobie nieco pism, przede wszystkim wygłaszane przemówienia. Uległy one rozproszeniu i potąd pozostają w rękopisie.
======
Święty Jan z Parmy (+985)
Jan z Parmy jest do dziś jednym z patronów tego miasta. Urodził się ok. 910 roku w Parmie, na południu Włoch. Podobno aż sześć razy pielgrzymował do Ziemi Świętej. Tam w Jerozolimie wstąpił do benedyktynów. Od 973 roku aż do śmierci, 22 maja 985 roku pełnił funkcję opata klasztoru benedyktyńskiego św. Jana Ewangelisty w Parmie.
========
23 MAJ
Święty Guibert (Wibert) z Gorze (+962)
Nie należy go mylić z opatem tego słynnego ośrodka, który żył w latach 1124-1213 i który pozostawił po sobie bogatą spuściznę literacką, w tym korespondencję ze św. Hildegardą z Bingen. Nasz Wibert był synem Lietolda i Osburgi, wielmożów spokrewnionych z panującymi w Austrazji. Urodził się pod koniec IX stulecia. Wykształcenie i ogładę zdobywał na dworach Henryka I i Ottona I, ale do rzemiosła rycerskiego pociągu nie zdradzał. Po śmierci ojca postanowił zostać ubogim dla Chrystusa i swe spore dobra w Gembloux (pod Namur) przeznaczył na fundację opactwa benedyktyńskiego. Do wybudowanego przez siebie klasztoru zaprosił mnichów z Gorze, gdzie w 933 roku odnowiono życie zakonne. Opactwo w Gembloux powstało w 922 albo raczej w 940 roku, może nawet dopiero tuż przed 983 rokiem, natomiast sam fundator usunął się do benedyktyńskiego klasztoru w Gorze. Oskarżony
o samowolne rozporządzenie lennem, jeździł potem do cesarza, który zaaprobował jego darowiznę, a w 946 roku wyposażył ją w nowe donacje. Potem święty dwa razy jeszcze jeździł do Gembloux: by bronić opactwa przed najazdem Madziarów oraz by uśmierzyć spory z jego krewnymi. Miał także w Gembloux założyć bractwo, do którego dopuszczano przedstawicieli laikatu. Zmarł 23 maja 962 roku w Gorze. Ciało przeniesiono na żądanie mnichów do Gembloux. O tym wszystkim dowiadujemy się jednak z żywota, który słynny Sigebert z Gembloux skreślił późno, zapewne w oparciu o tradycje ustne i bez troski o ścisłość czy dokładność chronologiczną. Sigebert był też głównym inicjatorem kultu Wiberta. Ukoronowała go uroczysta elewacja oraz deklaracja (-kanonizacja-), wydana przez biskupa po obradach synodalnych w 1110 roku. W nowym Martyrologium Rzymskim wspomnienie umieszczono w dies natalis.
-----
Święty Honorat z Lacjum (+598)
Był opatem w pobliżu Subiaco, w Lacjum; stał na czele klasztoru, którym wcześniej kierował św. Benedykt. Zmarł w 598 roku.
-------
Święty Siagrusz z Nicei (+787)
Krewny Karola Wielkiego. Wstąpił do benedyktyńskiego opactwa
w Lérins a później założył klasztor w St. Pons w Provence we Francji, gdzie został opatem. Kilka lat później został biskupem w Nicei.
========
25 MAJ
Święty Aldhelm z Sherborn (+ok. 640- 709)
Urodził się około 640 roku w Wessex, prawdopodobnie w rodzinie królewskiej. Za mistrzów miał najpierw Irlandczyka Maildubha, potem arcybiskupa Teodora i opata Hadriana z Canterbury. Od tych ostatnich nauczył się m. in. greki. Wrócił potem do benedyktyńskiego opactwa Malmesbury i tam też został mnichem. W 675 roku obrano go opatem. Około 688 roku pojechał do Rzymu, dokąd zaprosił go Sergiusz I. Natomiast w 705 roku wyznaczono go na biskupa nowo utworzonej diecezji w Sherborn (dziś Salisbury). Dzięki niemu to Brytowie z Devonu i Kornwalii powrócili do jedności rzymskiej. Był doradcą króla Ine. Był pierwszym Anglo-Sasem, który z powodzeniem uprawiał zawód literata oraz pozostawił spuściznę, która odegrała pewną rolę. Obejmowała ona: De laudibus virginitatis, poemat De laudibus virginum, De octo principalibus viciisoraz Epistula ad Aricium.
Był autorem pieśni kościelnych w języku ludowym i rozpraw o dziewictwie; założyciel klasztorów. Zmarł 25 maja 709 roku.
======
Święty Beda Czcigodny (673-735)
Na końcu znakomitej Historii kościelnej narodu angielskiego 58-letni Beda umieścił swą krótką autobiografię oraz wykaz napisanych dzieł. Wiemy stąd w zarysie wszystko. Urodził się w 673 roku niedaleko benedyktyńskiego opactwa w Wearmouth. Mając lat siedem powierzony został jako oblat kierownikowi tego kościelnego i intelektualnego ośrodka, opatowi Benedyktowi Biscopowi. Kiedy zaś św. Ceolfryd wyruszył trzy lata później zakładać filię opactwa benedyktyńskiego w Jarrow, zabrał ze sobą młodego Bedę. W dziewiętnastym roku życia otrzymał diakonat, a po dziesięciu latach święcenia kapłańskie. Nieco później wyjeżdżał, być może, do Lindisfarne i Yorku, poza tym jednak klasztoru w Jarrow nie opuszczał już do śmierci. Przez całe życie był zwykłym zakonnikiem, wzorem benedyktyńskiej pracowitości i wyrzeczenia się świata. Cały czas, jaki pozostawał mu po spełnieniu obowiązków wspólnoty klasztornej (chóru itp.), wypełniał po brzegi zajęciami naukowymi i dydaktycznymi. Wyznał to sam we wspomnianej autobiografii: semper aut discere, aut docere, aut scribere dulce habui. Nie wiadomo, kiedy zaczęto go nazywać Wielebnym (Venerabilis). Dość, że już za życia cieszył się dużym autorytetem, który po śmierci bynajmniej nie zanikł. Świadczy o tym m.in. opinia, jaką w 836 roku wystawił mu synod w Akwizgranie. W średniowieczu zresztą stawiano go zawsze w jednym szeregu z Augustynem, Hieronimem, Ambrożym, Grzegorzem Wielkim Izydorem. Ukoronowaniem tej trwałej czci było nadanie Bedzie tytułu doktora Kościoła. Dokonał tego w 1899 roku Leon XIII. Tytuł jest w zupełności zasłużony. Świadczy o tym przede wszystkim olbrzymia spuścizna naukowa i literacka, która wPatrologii łacińskiej Migne'a wypełnia sześć dużych tomów i która ukazuje się dziś znowu w starannym, krytycznym wydaniu. Obejmuje ona tyle tytułów,
że wymienić ich tu niepodobna. Głównym polem pisarskiej działalności Bedy było komentowanie Pisma Św. Objął nim ten pracowity mnich długi szereg ksiąg zarówno Starego, jak i Nowego Testamentu, a tak stał się największym egzegetą średniowiecza. Kompilował nie tylko teksty patrystyczne w ich ujęciu alegorycznym, ale także, wyposażony w zdrowy zmysł krytyczny, tłumaczył je też w sensie literalnym i był pod tym względem poprzednikiem scholastyków. Podjął także próby studiów pomocniczych, np. toponomastyki biblijnej. Ze studium biblijnym sąsiadowały u Bedy prace homiletyczne. Pozostawił w ogólności około 50 homilii, w których jest wiernym świadkiem tradycji, często przezeń trafnie sformułowanej i syntetycznie ujętej. Dodajmy tu nawiasem, że sporo tych homiletycznych pism Bedy znalazło się w obszernych wyjątkach w ostatnim wydaniu Brewiarza Rzymskiego. Do dzieł egzegetycznych i homilii wypada także dodać część jego korespondencji, bo Beda, upraszany przez swoich przyjaciół (biskupa Akkę z Hexham, opata Albina i innych), wyjaśniał im najrozmaitsze teksty czy kwestie. Drugim, oprócz studium biblijnego, doniosłym polem naukowej aktywności Bedy było dziejopisarstwo. Tu stworzył rzecz pod wielu względami podówczas niezrównaną, najlepsze w VIII w. dzieło historyczne. Mamy na myśli 5 ksiąg wspomnianej już Historii kościelnej narodu angielskiego. Objął nią czasy od Cezara aż po 731 roku, a wykorzystał dotychczasową literaturę i pieczołowicie zbieraną dokumentację tak dobrze, iż przypisać mu zarazem wolno harmonijny układ bogatej treści oraz szlachetną prostotę stylu. Wzbogacił także hagiografię żywotami świętych, których znał osobiście (Benedykta Biscopa, Ceolfryda, Esterwina itd.),i innych. Najcenniejszym dziełem
w tej dziedzinie stało się jednak Martyrologium Bedy, pierwsze z tzw. martyrologiów historycznych. Niestety, późniejsi kontynuatorzy
i kompilatorzy zniekształcili je tak dalece, że dopiero w naszym wieku (Dom Quentin) zdołano dotrzeć do właściwej, pierwotnej redakcji. Okazało się znowu, iż Beda był historykiem skrupulatnym i dokładnym;z dostępnych mu źródeł korzystać umiał z rozwagą i roztropnością. Beda, historyk i egzegeta, był także nauczycielem w najszerszym ówczesnym tego słowa znaczeniu. Sporządził tedy szereg prac, które jego biografowie oznaczają na ogół nazwą dydaktycznych. Wspomnijmy przykładowo takie tematy, jak: tropy, metrykę, ortografię oraz kilka prac z dziedziny komputystyki (obliczania czasu). Wystarczy to, by wyrobić sobie zdanie o rozległości zainteresowań Bedy i wprost encyklopedycznym, jak na owe czasy, zakresie wiedzy tego benedyktyńskiego mnicha. Dodajmy w końcu, że był także poetą i pozostawił potomności szereg hymnów oraz uroczych modlitw. W nich może najlepiej przejawia się jego ujmująca duchowość, którą jego biografom przysłoniła poniekąd jego uczoność i ogrom literackiej spuścizny. Tymczasem skromność, bezgraniczna szczerość
i solidna, powiedzielibyśmy nawet, systematyczna pobożność promieniuje z wszystkich jego pism. Serdecznie przywiązany do NMP, poświęcił jej w swych komentarzach stronice pełne prostoty i jasności. A podobnie jest z jego synowskim przywiązaniem do Kościoła. W końcu jego pobożność jest pobożnością eucharystyczną. Okazuje się, że Beda był zwolennikiem i apostołem Komunii św. częstej, a nawet codziennej, nad zwyczajem zaś komunikowania rzadkiego ubolewał. O zjednoczeniu poprzez jeden niebiański Chleb przypominał też braciom w swej ostatniej mowie przed błogosławioną śmiercią. Zmarł pobożnie 25 lub 26 maja 735 roku, co opisał jego uczeń i naoczny świadek - mnich Cuthbert.
Jego pamiątka, obchodzona do niedawna 27 maja, została ostatnio przesunięta na dzień właściwy, tzn. na 25. tego miesiąca. „Zachód mądrością swoją oświecił „ – powiedział o nim św. Robert Bellarmin. Synod w Akwizgranie w 836 roku nadał mu przydomek „Venerabilis” – „Czcigodny”. Leon XIII ogłosił go w 1899 roku doktorem Kościoła. w ikonografii św. Będą występuje rzadko. Jest przedstawiany w benedyktyńskim habicie. Atrybutami Świętego jest księga, pióro, zwój pergaminu.
======
Święty Bonifacy IV, papież (+ 615)
Mnich benedyktyński w klasztorze św. Sebastiana w Rzymie. Zamienił odstąpiony mu przez cesarza Foksa Panteon na kościół ( S. Maria ad martyres). Zarzucano mu zbytnią łagodność wobec monofizytów, których mimo to pozyskać nie zdołał. Rządził Kościołem od 608 do 615 roku.
======
Święty Egilhard z Cornelimünster (+881)
Został zamordowany przez Normanów w Bercheim (dzisiejsza Belgia).
======
Święty Gennadiusz z Astorgi (+936)
Pierwszą o nim wzmiankę znajdujemy w dokumencie z 880 roku. Był wtedy mnichemw Ageo. W dwa lata później przewodniczył grupie zakonników, wysłanych na odnowę benedyktyńskiego opactwa San Pedro de Montes. Tam też zostałopatem. Gdy w 898 rokuzmarł Ranulfo, biskup Astorgi, Alfons II zaproponował go na następcę. Stał się wtedy najbliższym współpracownikiem króla. Nie ucierpiały na tym ani jego obowiązki biskupie, ani życie mnisze, które wiódł nadal. Pozakładał nowe klasztory i poodnawiał inne. Po dwudziestu dwóch latach rządów złożył dymisję i za zgodą króla Ordo? II schronił się w eremie na Monte del Silencio. Przybywało tam wielu, by zasięgnąć jego rady. Zmarł w 936 roku na rękach św. Urbana, opata z Santiago de Pe-alba?. Pochowano go w kościele tego opactwa, który sam w stylu mozarabskim wybudował. Wspomnienie obchodzi się w dniu 25 maja.
======
Święty Grzegorz VII, papież (1028- 1085)
Hildebrand - takie było jego pierwotne imię - urodził się w 1028 roku w Toskanii. Wcześnie zapewne wstąpił do zakonu benedyktyńskiego w Cluny, zresztą o jego młodości wiemy niewiele. Leon IX i inni papieże wysyłali go w rozmaitych misjach. Był we Francji, u cesarzowej Agnieszki uzyskał uznanie dla papieża Stefana IX, a w 1058 roku stłumił w zarodku rodzącą się schizmę. Jego wpływy na politykę papieży stawały się coraz to znaczniejsze. W tym czasie był już kardynałem diakonem, a za Aleksandra II (1061-1073) archidiakonem, czyli pierwszym ministrem papieża. Sam na ten wysoki urząd obrany został 22 kwietnia 1073 roku. Dopiero wtedy przyjął święcenia kapłańskie oraz sakrę, rozpoczynając pontyfikat wypełniony po brzegi wydarzeniami tragicznymi. Zrazu wydał się kontynuować dążności poprzedników i jak oni walczył z symonią i konkubinatem księży. Ale zdając sobie sprawę z inercji, jaka w tej dziedzinie panowała zwłaszcza w Italii, Francji i Niemczech, doszedł do wniosku, że zwyczajne sposoby nie wystarczą i że należy zmienić same instytucje - źródło tych obyczajów. Na synodzie w 1075 roku potępił inwestyturę. Wezwanie to wywołało oddźwięk. Na początku 1076 roku pseudosynod zebrany w Wormacji uchwalił depozycję papieża. Walka nabrała teraz dramatycznego nasilenia. Na synodzie rzymskim w lutym tegoż roku papież ekskomunikował i z kolei złożył z tronu króla Niemiec, Henryka IV. Na początku roku następnego tenże zjawił się w Canossie i upokarzając się uzyskał zdjęcie ekskomuniki. W Niemczech tymczasem wybuchła wojna domowa między Henrykiem IV a wybranym na jego miejsce Rudolfem Szwabskim. W styczniu 1080 roku ten ostatni poniósł klęskę, ale Grzegorz niezmieszany na nowo ogłosił depozycję Henryka IV i królem uznał Rudolfa. Wielu poczytało mu to za przesadę i przypisywanie sobie zbytniej władzy. Episkopat niemiecki zebrany najpierw Bambergu, a potem w Moguncji zamierzał go usunąć. Wreszcie wespół z biskupami Lombardii zebrał się w Brixen i obrał na jego miejsce biskupa Rawenny, Wilberta. Tego samego roku zginął Rudolf, zaś Henryk IV zwyciężywszy w Niemczech, ruszył do Italii. W marcu 1084 roku jego wojska zdobyły szturmem Rzym i osadziły w nim Wilberta jako Klemensa II. Grzegorz oblężony, przebywał tymczasem w Zamku Św. Anioła. W kilka tygodni później Niemcy w obawie przed nadciągającymi z odsieczą oddziałami normandzkimi wycofali się z Rzymu. Papież został uwolniony, kiedy jednak oddziały normandzkie dopuściły się grabieży i gwałtów, a mieszkańcy ulegli wielkiemu wzburzeniu, poczuł się przynaglony do opuszczenia miasta. Udał się wówczas na Monte Cassino, do Benewentu i Salerno. Pod koniec 1084 roku przewodniczył jeszcze synodowi, który ponowił ekskomunikę na Henryka IV i Wilberta. Sterany walką i wiekiem zmarł 25 maja 1085 roku w Salerno. Na łożu śmierci wypowiedział słowa, które umieszczono w katedrze przy ołtarzu, gdzie spoczywa: „Umiłowałem sprawiedliwość, a znienawidziłem nieprawość, dlatego umieram na wygnaniu”. Potomność oceniła jego postawę i działanie rozmaicie. Nie należy jednak przykładać doń kryteriów dzisiejszych. Idee, których nie wynalazł, z żelazną konsekwencją i nieustraszoną odwagą wcielał w życie. Był rzeczywiście niezachwianym bojownikiem i obrońcą wolności Kościoła- (Mart. Rzymskie). Kanonizował go Paweł V w 1606 roku, a jego pamiątkę - 25 maja - na cały Kościół - nie bez sprzeciwów - rozciągnął Benedykt XIII. W ikonografii Grzegorz VII przedstawiany jest w papieskim stroju, często w tairze. Jego atrybutami są: gołąb, księga, łzy (powodu doświadczanych prześladowań), obraz Matki Bożej, do której miał szczególne nabożeństwo.
========
26 MAJ
Świety Guinizo z Monte Cassino (+1050)
Mnich benedyktyński w Hiszpanii a potem pustelnik na Monte Cassino we Włoszech. Był bardzo czczony jako wzór pustelnika.
-------
Święty Lambert Peloquin z Vence (1080-1154)
Urodził się w Baudun i został mnichem w benedyktyńskim opactwie w Lérins. W 1141 roku wbrew swojej woli został wybrany biskupem w Vence w Provence. Jest znany ze swego nauczania i czynienia cudów.
=====
Święty Oduvald z Melrose (+696)
Urodził się w Szkocji. Wybrał życie monastyczne i został wybrany opatem w Melrose, które stało się jednym z największych duchowych centrów w epoce.
========
27 MAJ
Święty Augustyn z Canterbury (+604/605)
Augustyn z Canterbury, nazywany apostołem Anglii. Grzegorz Wielki. zdecydował się wysłać do Anglosasów wyprawę misyjną (596), Augustyn był zapewne przeorem w benedyktyńskim klasztorze na Monte Celio w Rzymie. Postawiony na czele czterdziestoosobowej grupy, wyruszył posłusznie w drogę, a otrzymawszy prawdopodobnie w Galii sakrę biskupią, na początku 597 roku stanął na wysepce Thanet u ujścia rzeki Stour. Król Kentu, Etelbert, żonaty z chrześcijanką Bertą, przyjął go życzliwie i wprowadził do swej stolicy Canterbury, gdzie ponadto dał mu teren pod budowę opactwa Świętych Piotra i Pawła. Praca misjonarzy okazała się skuteczna, toteż papież wysyłając do Anglosasów następną ekipę misyjną posłał Augustynowi paliusz i zalecił ustanowienie dwóch metropolii. Dzieła tego w pełni Augustyn nie zrealizował, niemniej ustanowił biskupstwa w Londynie i Yorku, jego zaś pracę z powodzeniem kontynuowali uczniowie. Nie udało się Augustynowi pozyskać pierwotnych mieszkańców wyspy, Brytów (po części już chrześcijan), którzy stronili od niego. Nie zdołał też osiągnąć porozumienia z przedstawicielami starodawnej chrześcijańskiej hierarchii celtyckiej (synody -Pod Dębem- w latach 602-603).
Zmarł 25 maja 605 lub 606 roku. Pochowano go we wspomnianym opactwie, które później przemianowano na klasztor jego imienia. Anglicy nazywają go „Austin” i czcą jako apostoła Anglii. Wspomnienie ongiś obchodzono 28 maja, natomiast w kalendarzu rzymskim (1969) widnieje pod dniem poprzednim. W ikonografii przedstawiany jest w stroju biskupim lub jako benedyktyn.
========
28 MAJ
Błogosławiony Lanfranck z Canterbury
(1005 – 1089)
Miał on kiedyś sławę najuczeńszego w swoim czasie, cieszył się tak wielką powagą w Anglii, że liczyli się z nim nawet królowie niechętni Kościołowi. On to przyczynił się, że jego następcą został św. Anzelm, doktor Kościoła. Urodził się w Pawii we Włoszech, w 1005 roku w rodzinie szlacheckiej. Po śmierci swego ojca pełnił obowiązki urzędnika miejskiego.Studiował może w Bolonii, a przez jakiś czas był adwokatem. Gdy Konrad II wziął odwet na zbuntowanych miastach Italii, wyemigrował do Francji. Na życie zarabiał tam nauczaniem dialektyki i literatury. W Tours poznał Berengariusza. Przez jakiś czas przebywał w Avranches i w Rouen. Podobno napad rzezimieszków, z którego wyszedł cało, skłonił go do wstąpienia do klasztoru. W 1045 roku Herluin wręczył mu w benedyktyńskim klasztorze Le Bec habit i wtedy właściwie po raz pierwszy pojawił się na scenie historycznej. Wkrótce w opactwie rozpoznano jego nieprzeciętne uzdolnienia. Wziął najpierw udział w sporze z Berengariuszem, w związku z czym uczestniczył w synodach w Reims (1049) i w Rzymie (1050). Potem jeździł na synody do Vercelli i Brionne. Cieszył się odtąd pełnym zaufaniem Wilhelma, młodego księcia Normandii, oraz samego Mikołaja II. Przede wszystkim kierował szkołą
w Le Bec, która wkrótce wyda znakomitych uczniów: Iwona z Chartres, Anzelma z Aosty, Wilhelma z Rouen, Gilberta z Crespin, Anzelma z Lukki (Aleksandra II), Anzelma z Laon i innych. Gdy w 1058 roku książę Wilhelm zawarł małżeństwo wbrew kanonicznym przeszkodom, Lanfrank o mało co nie popadł w konflikt z władcą, ale zręcznie zeń wybrnął, a na księciu jako pokutę wymógł fundację dwóch opactw benedyktyńskich w Caen : męskiego i żeńskiego. Został w męskim klasztorze opatem w 1066 roku. W 1067 roku papież Aleksander II zamianował Lanfrancka biskupem w Rouen. Zdołał się jednak w swojej pokorze wymówić. Po podboju Anglii przez Wilhelma (zwanego odtąd Zdobywcą) , w 1066 roku, zaproponował Lanfrancka na stolicę prymasowską w Canterbury. Rzym się zgodził. Trudniej jednak było o zgodę Błogosławionego. By jednak nie komplikować sprawy, ofiarowaną sobie godność wreszcie przyjął w 1070 roku. Okazało się, że rządy te nie były łatwe. Najpierw powstały trudności z metropolią Yorku, której arcybiskup Tomasz nie chciał Lanfrancka uznać swoim zwierzchnikiem. Co więcej zbuntował przeciwko prymasowi, również biskupów Worcester, Lichlield i Rochester. Sprawa oparła się o Rzym. Papież Aleksander II zwołał tego samego jeszcze roku (1070), synod do Windsoru, gdzie przez swojego kardynała Huberta przyznał arcybiskupom Canterbury prawa prymasów Anglii. Jako duszpasterz wyróżnił się tym, że rozbudował katedrę, klasztorowi benedyktyńskiemu, który ją obsługiwał, narzucił swą władzę. Króla i jego rycerzy zachęcał do zakładania klasztorów. W latach 1075 i 1076 przewodniczył synodom
w Londynie i w Winchesterze. Reformy gregoriańskie stosował po swojemu, dość niezależnie i z wyczekiwaniem. Wyczekująco zachował się też w czasie, gdy rozgorzała walka o inwestyturę. Zreformował życie kleru diecezjalnego i zakonnego, wprowadził karność kościelną. W tym celu zreformował ustawodawstwo kościelne w Anglii. Po 19 latach rządów (1070-1089) oddał Bogu ducha w dwa lata po śmierci Wilhelma Zdobywcy, w dniu 28 maja 1089 roku. Bł. Lanfranck pozostawił po sobie sporo pism: De sacramentis Corporis et Sangunis Christi, In omnes Pauli apostoli epistolas commentarii, Decreta monachis Cantuariensibus transmissa, Epistolae i inne. Jest sprawą sporną, czy napisał teżLaudes triumphi et gesta Guillelmi oraz Historia ecclesiastica. Wśród nich wyróżnia się rozprawa przeciwko Berengariuszowi w obronie realnej obecności Pana Jezusa w Eucharystii. Napisał także piękne i głębokie w treści komentarze do Psalmów. O jego prawniczej wiedzy świadczą wydane przez niego dekrety odnośnie do życia kapłanów diecezjalnych i zakonnych oraz dotyczące reformy Kościoła. Zostawił cenną księgę o Sakramencie Pokuty, gdzie jest również mowa o tajemnicy spowiedzi. Wreszcie dla historyków najcenniejsze są jego listy, z których można prześledzić rozgrywające się wtedy w Anglii
i w świecie chrześcijańskim wypadki. Jako teolog wkrótce prześcignięty zostanie przez uczniów, zwłaszcza przez Anzelma, swego następcę
w Le Bec i na stolicy prymasowskiej. Chociaż formalnej beatyfikacji Lanfrancka nie było, ale w Anglii zawsze przyznawano mu tytuł błogosławionego. Cieszył się także kultem w niektórych rejonach Italii. Wydane nakładem Akademii Papieskiej w Rzymie ostatnie dzieło Encyklopedia Sanctorum nadaje mu ten tytuł. Jego świeto obchodzono 28 maja.
======
Święty Wilhelm z Gellone (+812)
Urodził się ok. połowy VIII wieku jako syn hrabiego Teodoryka
i Audy, córki Karola Młota. Z drugą żoną Witburgą miał siedmioro dzieci. Gdy zaczęły się niepokoje, wzniecane przez Basków i muzułmanów, Karol Wielki, jego kuzyn, mianował go księciem Tuluzy i margrabią Septymanii. Odparł wówczas niebezpieczeństwo ze strony Basków. Mniej szczęścia miał w starciu z muzułmanami. Gdy w 793 roku siły emira Hishama I pustoszyły ziemie na południe i północ od Pirenejów, nie potrafił ich powstrzymać i pod Villedaigne został pobity. Wokół tych wydarzeń rozwinie się twórczość epicka, w której występować będzie jako Wilhelm Krzywonosy lub Wilhelm Orański. Potem uczestniczył w następnych wyprawach przeciw Baskom i muzułmanom. Brał również udział w obleganiu Barcelony, która padła na początku kwietnia 801 roku. Wtedy to zapewne mianowany został margrabią Hiszpanii. Ufundował następnieopactwo benedyktyńskie w Gellone, do którego ściągnął mnichów św. Benedykta z Anianu. W 806 roku przyjął tam habit. Był potem zakonnikiem przykładnym, wiernym regule. Od biskupa Hermana z Halberstadt otrzymał florilegium tekstów Ojców Kościoła o mistycznym zjednoczeniu duszy z Bogiem. Zmarł może 28 maja 812 roku. Aleksander II kanonizował go w 1066 roku. W XII stuleciu opactwo przybrało nazwę od imienia założyciela. Nowe Martyrologium Rzymskie wspomina go jako gorliwego zakonnika.
========
29 MAJ
Błogosławiony Piotr Petroni (+1361)
Mając 17 lat wstapił do kartuzów w Magggiano pod Sieną. Przyczynił się do nawrócenia Boccaccia. Zmarł w 1361 roku.
====Święty Gerald z Macon (+927)
Był opatem przez 40 lat a potem udał się do innego opactwa, gdzie spedził ostatnie dni swego życia na modlitwie.
====
Święci Feliks, Jan, Votus z Atares (+750)
Votus i Feliks byli braćmi z Saragossy z Hiszpanii. Porzucili oni ziemskie interesy i obrali pustelnicze życie. Udali się do Pyrenees, gdzie dołączył do nich Jan. To miejsce znajdowało się na skale (nazywanej péna). Na tym miejscu powstało benedyktyńskie opactwo św. Jana de la Péna.
========
30 MAJ
Święty Hubert z Noyon (+714)
Nazywany był czasem Hugbert. Został mnichem benedyktyński w Bretigny koło Noyon we Francji w wieku 20 lat.
======
Święty Madelgizyl (+ok. 685)
Jak jego mistrz, św. Furzeusz, pochodził z Irlandii. Był potem mnichem w Burghcastle, w hrabstwie Suffolk. Następnie razem z Furzeuszem zakładał klasztory w Lagny i w Péronne. Po śmierci mistrza schronił się do Saint-Riquier i osiadł w pustelni. Zmarł 30 maja około r. 685. W okolicach Saint-Riquier czczono go dość intensywnie.
======
Błogosławiony Wilhelm Scott (+1612)
Maurus Wilhelm Scott był benedyktynem. Został powieszony
i ćwiartowany za kapłaństwo w Tyburn w 1612 roku.
Został beatyfikowany w 1929 roku. Jego wspomnienie obchodzi się
30 maja.
========
31 MAJ
Święta Mechtylda z Edelstetten (+1160)
Była córką hrabiego Bertolda z Andechs w ówczesnej Bawarii
w Niemczech. Hrabia i jego żona Zofia ufundowali klasztorbw swoim majątku w Diessen w Bawarii. Mechtylda trafiła tam w wieku 5 lat. Została tam mniszką benedyktynką a później ksienią. W 1153 roku biskup Augsburga powierzył jej kierowanie opactwem w Edelstetten. Mech tylda była czczona z powodu jej mistycznych darów i cudów. Zmarła w Diessen 31 maja.
======
Święty Witalis z Asyżu (+1370)
Jego żywot powstał późno i zawarte w nim szczegóły trudno sprawdzić w zachowanych dokumentach. Miał być zrazu jednym z tych rzezimieszków, którzy w XIV stuleciu niepokoili całą nizinę wokół Spoleto. Nawróciwszy się, odbył kilka pielgrzymek do sanktuariów Italii, Francji i Hiszpanii. Osiadł potem w pustelni na górze Subasio (koło Asyżu), u stóp której usadowiło się opactwo benedyktyńskie.W tym właśnie opactwie złożył profesję zakonną. Zmarł 31 maja 1370 roku. Niektórzy przedstawiali go mylnie jako tercjarza franciszkańskiego.
Święta Mechtylda z Edelstetten (+1160)
Była córką hrabiego Bertolda z Andechs w ówczesnej Bawarii
w Niemczech. Hrabia i jego żona Zofia ufundowali klasztorbw swoim majątku w Diessen w Bawarii. Mechtylda trafiła tam w wieku 5 lat. Została tam mniszką benedyktynką a później ksienią. W 1153 roku biskup Augsburga powierzył jej kierowanie opactwem w Edelstetten. Mech tylda była czczona z powodu jej mistycznych darów i cudów. Zmarła w Diessen 31 maja.
======
Święty Witalis z Asyżu (+1370)
Jego żywot powstał późno i zawarte w nim szczegóły trudno sprawdzić w zachowanych dokumentach. Miał być zrazu jednym z tych rzezimieszków, którzy w XIV stuleciu niepokoili całą nizinę wokół Spoleto. Nawróciwszy się, odbył kilka pielgrzymek do sanktuariów Italii, Francji i Hiszpanii. Osiadł potem w pustelni na górze Subasio (koło Asyżu), u stóp której usadowiło się opactwo benedyktyńskie.W tym właśnie opactwie złożył profesję zakonną. Zmarł 31 maja 1370 roku. Niektórzy przedstawiali go mylnie jako tercjarza franciszkańskiego.
