Historyczny Chińczyk
Ostatnio z historią jest jak z grypą. Tak naprawdę nie da się przed nią skutecznie zaszczepić i wraca jak bumerang. Dla wielu mniejszych czy większych twórców historii to prawdziwy koszmar. O wydarzeniach historycznych nie sposób nie mówić w momencie tak ważnych rocznic. Wszyscy prześcigają się w wynalezieniu sposobu jak zainteresować historią młodzież, która szczególnie w tej dziedzinie nauki prezentuje permanentny tumiwisizm.
Grę planszową "Zaczęło się w Polsce", która ma przybliżać graczom wydarzenia okresu 1939-1989, oraz promować historię Polski i Europy, wydało z okazji 70. rocznicy wybuchu II wojny światowej Narodowe Centrum Kultury – poinformowały media. W komentarzach pojawiała się troska o wierne przedstawienie wątków. Zdarzały się głosy, że jest zbyt mało szczegółowa, albo zbyt podobna do innych tego typu publikacji. Dlaczego nie ma zdjęć tyko komiksowe ilustracje? – zawodzili jedni. Jak to dobrze, że nie ma zdjęć, bo komiks jest bardziej atrakcyjny! – odpowiadali drudzy. Nikt jednak nie zauważył, że zainteresowanie szerszej grupy młodzieży grami planszowymi jest tam samo skuteczne jak wyprawa z mopem na biegun polarny. Żeby wzmocnić atrakcyjność dodano płytę CD z nawiązującymi do historii piosenkami polskich artystów. To akurat może i niezły pomysł, ale ciągle niszowy. Nie ma tam Czesia z „Władców Móch”. Nie da się tego uruchomić na konsoli, ani nawet PlayStation. Wreszcie nie ma tam choćby Hannah Montanny, więc nie ma niczego. Najgorzej, że trudno oprzeć się wrażeniu, że trochę starsi, którzy mogliby przypomnieć sobie dawne wieczory spędzone na grze - w delikatnie mówiąc – Chińczyka, też się nie skuszą na rzucanie kostką po historycznej planszy. Nie chodzi tutaj o tryb rozgrywki, bo kto przebrnie przez instrukcję obsługi ten musi się zainteresować. Chyba, że nie ma szacunku dla spędzania wolnego czasu. Jak wynika z opisu autora, gracz wciela się w jedną z enigmatycznych postaci. Dyplomata, student, duchowny, generał, dziennikarz czy agent funkcjonują w rzeczywistości wojny i PRL-u a wygrywa ten, kto pierwszy dotrze to Okrągłego Stołu. Wątpliwe, żeby starsi mieli ochotę zafundować powtórkę z historii skoro młodszych w ogóle to nie interesuje. Tym bardziej, że nie ma tam opcji żeby samemu wcielić się na przykład w tajnego współpracownika i choćby w tajemnicy przed żoną doprowadzić rozgrywkę do końca. Jest jeszcze jeden fundamentalny problem. Dzisiaj wiemy już, że najciekawsze zaczęło się po okrągłym stole. Nie mamy więc możliwości być ostrym jak brzytwa, popływać Kuną z Żaglem, zarządzać Funduszem Obsługi Zadłużenia Zagranicznego czy choćby wynegocjować długoletni kontrakt na dostawy gazu z Rosji. Omijają nas też możliwości zostania chociaż na chwilę prezesem telewizji publicznej lub zakupu opcji wzorem ITI. Próżno, w mało atrakcyjnej grze, szukać trybu rozgrywki dla bliźniaków. Nie ma też nawet najmniejszej premii za wizytę w Peru. Twórcy gry mają więc spory kłopot. To co stworzyli nie uda się sprzedać. To co można by sprzedać nie uda się stworzyć. Zakład? Prędzej Brytyjczycy otworzą swoje archiwa.
Mariusz Rytel
