ŚWIĘCI NA 3 WRZEŚNIA: - ::4lomza.pl:: Regionalny Portal

======

Święty Grzegorz I, papież, zwany Wielkim (+604)

Urodził się w Rzymie około r. 540 w rodzinie patrycjuszowskiej. Był już prefektem miasta, kiedy porzucił karierę światową i we własnym domu założył klasztor, w którym żył według reguły benedyktyńskiej. Także
w swoich dobrach na Sycylii ufundował sześć klasztorów. Wówczas to zapewne dopełnił swego wykształcenia teologicznego. W r. 579 Pelagiusz II udzielił mu święceń diakonatu i wysłał go jako swego nuncjusza do Konstantynopola. Po powrocie do Rzymu podjął znów życie zakonne. Ale po śmierci Pelagiusza II wybrano go jednomyślnie na papieża. Daremnie starał się przed tą godnością obronić, próbując nawet ucieczki. Przynaglono go i ostatecznie przyjął sakrę. Stało się to 3 września 590 r. Rządy sprawował odtąd mężnie i wytrwale, starając się o podniesienie znaczenia Kościoła i jego reorganizację. Mądrze gospodarzył tzw. dziedzictwem św. Piotra i kierował zawisłymi odeń bezpośrednio diecezjami. Od Longobardów wyniszczających Italię zdołał uzyskać zawieszenie broni (592, 598 i 603). Strzegł pilnie niezawisłości Kościoła od władzy świeckiej. Wiele razy interweniował w sprawach związanych z patriarchami antiocheńskim i aleksandryjskim, a patriarsze konstantynopolitańskiemu stanowczo odmawiał tytułu -ekumenicznego-. Od r. 596 wykupywał w Galii jeńców anglosaskich, a wreszcie wysłał na Wyspę ekipę misjonarską pod wodzą św. Augustyna (zob. Augustyn z Canterbury). Zdrowie miał zawsze słabe. Pod koniec życia z trudem już tylko wstawał z łoża. Zmarł 12 marca 604 roku. Pozostawił bogatą spuściznę literacką, która wywarła olbrzymi wpływ na kształtowanie się myśli chrześcijańskiej Zachodu, zwłaszcza jego duchowości i prawodawstwa kościelnego. Poza sporą liczbą listów (ponad 800) na uwagę zasługują nade wszystko: Księga reguły pasterskiej, Moralia in Job, Homilie oraz cztery księgi Dialogów. Autorstwo tych ostatnich znów staje się przedmiotem dyskusji. Przez swój anegdotyczny charakter i swoistą naiwność odbiegają one od stylu innych pism Grzegorza. W średniowieczu były niezwykle popularne. Papież Zachariasz przetłumaczył je na grecki, po czym posypały się inne tłumaczenia. Ale w w. XVI z ironią potraktował je wybitny teolog Melchior Cano, a inni zakwestionowali autorstwo Grzegorza. Obecnie w sposób sugestywny zagadnienie odświeżył amerykański badacz F. Clark. Grzegorz dokonał też kilku reform liturgicznych. Nie jest jednak uzasadnione przypisywać mu początki śpiewu i muzyki zwanych gregoriańskimi. Tym mniej uzasadnione są legendy, które w średniowieczu spowiły jego postać. O jednej z nich mówić będziemy z osobna.

Modlitwa:

Boże, Ty opiekujesz się swoim ludem i z miłością nim kierujesz, za wstawiennictwem świętego Grzegorza, papieża, udziel ducha mądrości powołanym do rządzenia Kościołem, niech postępy wiernych w świętości przyczyniają się do wiecznego szczęścia ich pasterzy. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen

======

Święty Ajulf (Ajgulf) z  Lérins (ok. 630–676)

Urodził się około 630 roku. Mając dwadzieścia lat wstąpił do benedyktynów we Fleury (Saint-Benoît-sur-Loire).
Na polecenie opata udał się później na Monte Cassino, dopiero co złupione przez Longobardów. Mnisi z Fleury mieli wtedy zabrać ze sobą relikwie zakonodawcy - opisuje to Historia translationis S. Benedicti, BHL 1116 n. - podczas gdy pielgrzymi z Mans unieśli śmiertelne szczątki jego siostry Scholastyki. Było to wydarzenie, o którym później dyskutowano bez końca. W 671 roku Ajulf został opatem na Wyspach Leryneńskich. Zgromadził wówczas rozproszonych mnichów i rozpoczął dzieło reformy. Zamordowany przez piratów, Maurów w  676 roku. Ajulf wspominany jest jako męczennik 3 września.

======

Święty Frugencjusz (+675)

Był mnichem w benedyktyńskim opactwie we Fleury we Francji. Został zamordowany razem ze św. Ajgulfem, opatem w Lérins znajdującym się na wybrzeżu Cannes. Stało się to na wyspie Capri, niedaleko Korsyki po okrutnych torturach  zadanych prawdopodobnie przez Maurów, którzy patrolowali wody na hiszpańskim wybrzeżu.

======

Święta Hereswita (+690)

Księżniczka Nortumbrii, w Anglii. Była siostrą św. Hildy i matką świętych: Seksburgi, Witburgi i Etelburgi. Gdy owdowiała została mniszką benedyktynką do końca życia.

======

Święty Regul z Reims (+698)

Nazywany był również Reol. Mnich benedyktyński. Około 670 roku został wybrany arcybiskupem w Remis, we Francji. Był jednym z fundatorów sławnego opactwa w Orbais.

======

Święty Remakl (+663)

Prawdopodobnie urodził się pod koniec VI lub na początku VII w. w Akwitanii. Formację zawdzięczał pobytowi w Luxeuil. W 632 r. biskup Eligiusz wezwał go do Solignac, aby zarządzał tamtejszym klasztorem. W dziesięć lat później wraz z kilkoma mnichami udał się na północny kraniec Austrazji, aby założyć nowe ośrodki życia mniszego. Dzięki ich wysiłkom powstały opactwa w Stavelot i Malmédy. Zgodnie z tradycją irlandzką, przeniesioną do Luxeuil, Remakl przyjął sakrę biskupią; chroniło to zarządzane przezeń opactwa od ingerencji sąsiednich biskupów i książąt. W samych opactwach kierowano się zapewne przepisami, które były czymś pośrednim między regułami świętych Kolumbana i Benedykta. W 670 r. starannie wytyczył granice opackich włości. Chciał je widocznie zabezpieczyć przed zachłannością innych. Zmarł 3 września między r. 671 a 676. W 685 r. Godwin, jego następca, przystąpił do elewacji jego szczątków. Kult wzrastał przede wszystkim w Stavelot, ale docierał także do Solignac, Caen, Nadrenii, Luksemburga itd. W IX i X w. powstały żywoty tego świętego, współzależne od siebie. Krytyka historyczna potraktowała je bardzo surowo.