Bonaparte
Zbyt krótko bawił w Łomży Imperator Francji , a mimo to przetrwało miejsce zwane Bramą Napoleona, skąd Cesarz mógł opuszczając mazowieckie równiny po raz ostatni nasycić oczy szeroką panoramą ze skarpy Narwi. Dlaczego do dziś nie znalazła się ani jedna cierpliwa osoba, chętna do forsowania wśród miejscowych decydentów pomysłów na szereg atrakcji turystycznych? Od wytyczenia Łomżyńskiego Szlaku Napoleońskiego po Kolekcję Pamiątek Napoleońskich (w Towarzystwie Wagów jest tylko fragment odzieży Cesarza, co wiosny nie czyni). W Łomży nie doceniamy też kopii Groty z Lourdes, wartej częstych odwiedzin - dlaczego nie ma drogowskazu? Nawet inicjatywa prywatna nie myśli choćby o specjalnej Kawiarence francuskiej, bo w opustoszałym mieście nic nie ruszy bez ułatwień podatkowych - czasowych zwolnień. To nie tylko emigracja aktywnej młodzieży a w jej miejsce nadprezentacja z okolicznych wsi bez aspiracji wielkomiejskich (której chwała za przetrwanie i rozwój sztuki ludowej), niestety także zbyt długie poddawanie naszej mentalności „obróbce kulturowej” między młotem niemieckim a kowadłem rosyjskim. Kiedyś szczęśliwcy wyrywający się z niewoli za „wielką wodę” ze łzami w oczach witali Statuę Wolności, której kopia stoi nad Sekwaną - oni wiedzieli, że ten symbol Ameryki skonstruował Gustaw Eiffel, twórca słynnej Wieży w Paryżu. Doceńmy, że w Muzeum Północno-Mazowieckim zapisano pod nr. 72 jeden z pierwszych eksponatów założyciela Adama Chętnika, szczególnie wartościową artystycznie i historycznie pamiątkę związaną z Cesarzem Francuzów! To wybity w mennicy paryskiej w 1838 roku, medal średnicy 52 mm, z napisem wokół popiersia: Imperator Francji Król Włoch. Jak widać, mocno wytarty medal przebył bardzo długą drogę z Paryża. Przekazał ją mieszkaniec Łomży, ciekawe dlaczego sam nie chciał rozwijać prywatnego zbioru godnego prezentacji muzealnej? To dzieło Armanda Auguste Caque, oficjalnego medaliera dworskiego z czasów Napoleona III. Grawer zmarł w 1881 roku, a miał 26 lat gdy w rodzinie Bonaparte przyszedł na świat Napoleon I: żołnierz z godnością Konsula w wieku 30 lat, a Imperator 5 lat później, w roku 1805. Uwiecznioną w brązie historię życia Cesarza mamy na rewersie: od Mediolanu, Turynu, Kairu, Rzymu, Neapolu, Wiednia, Amsterdamu, Berlina, Madrytu, Lizbony, po Warszawę i Moskwę. Widzimy też datę abdykacji po 10 latach godności Imperatora i datę zesłania na Elbę (1815 ) a w końcu mordu na wyspie św. Heleny (1821). Ilu z nas nie zawsze świadomie śpiewa w hymnie, naszym dziarskim mazurku, słowa przetłumaczone na 17 języków: „dał nam przykład Bonaparte jak zwyciężać mamy”. Oto po latach duszenia narodu, doczekaliśmy wolności z nadzieją na uwolnienie od wschodniego despotyzmu. Wbrew przeinaczeniom możemy być dumni, że to Polacy przed Napoleonem pierwsi mieli szansę na ucywilizowanie dzikich obyczajów i opanowali Kreml (inna sprawa, że zaproszeni przez bojarów nie potrafili dyplomatycznie zdobyć ich poparcia, potem upowszechnić faktów historycznych). Prawda jest najciekawsza - Polska zwycięży ostatecznie szanując jeszcze bardziej historyków oraz zapewniając im godne warunki do pracy a zwłaszcza możliwość popularyzacji na całym świecie - w warunkach stałej powodzi kłamstw i fałszu.
