ŚWIĘCI NA 20 MARCA:
-Święty Kutbert z Lindisfarne (ok. 634-687)
=
-Święty William z Peňacorada (+1042)
=
Święty Wolfram (Wulfram) z Sens (+ok. 703)
patrz poniżej
====
Święty Kutbert z Lindisfarne (ok. 634-687)
Urodził się około r. 634 w Northumbrii. Później dorobiono mu genealogię, która wywodziła go od królów Irlandii, ale bardziej prawdopodobne jest to, że pochodził z rodziny bardzo skromnej. Przez jakiś czas był żołnierzem w odziałach króla Oswina. Wrócił następnie w rodzinne strony i tam wypasał trzodę. Wizja św. Aidana, pierwszego biskupa Lindisfarne, skłoniła go do obrania życia zakonnego. Wstąpił wtedy do opactwa w Melrose. W r. 661 został razem z innymi wysłany na zakładanie nowego ośrodka w Ripon. Po synodzie w Whitby Eata, opat z Melrose, zabrał go ze sobą do Lindisfarne i tam mianował przeorem. Około r. 675 usunął się, aby wieść życie pustelnicze. W eremie, położonym w pobliżu klasztoru w Farne, spędził dziewięć lat. W r. 684 obrano go nieoczekiwanie biskupem Lindisfarne. W ciągu dwuletnich rządów okazał się pasterzem w stylu dawnych misjonarzy celtyckich. W maju 685 spotkał się jeszcze ze swym przyjacielem Herbertem, który wiódł życie pustelnicze w Derwentwater. Przepowiedział wtedy, że się już nie zobaczą i umrą tego samego dnia. Czując zbliżający się koniec, usunął się do swego dawnego eremu. Zakończył tam życie 20 marca 687 r. Dokonano później kilku translacji jego ciała, do którego pielgrzymowało wielu. W r. 1537 emisariusze Henryka VIII mieli je zniszczyć lub ukryć jako przedmiot kultu. Jeszcze za naszych czasów ich późniejszy los bywał przedmiotem dyskusji toczonych przez katolików angielskich z anglikanami.
====
Święty William z Peňacorada (+1042)
Mnich w klasztorze Sahagún, w León, w Hiszpanii. Musiał ratować się ucieczką w 988 roku z towarzyszami gdy najechali Maurowie. Udał się do Peňacorada i założył tam klasztor Santa Maria de los Valles, który później zmienił nazwę na San Guillermo de Penacorada.
====
Święty Wolfram (Wulfram) z Sens (+ok. 703)
Żył w czasach Merowingów. Urodził się około 647 roku. Jego ojciec był oficerem na dworze francuskiego króla Dagoberta. On sam spędził jako duchowny kilka lat na dworze króla Klotara III, który mimo światowych pokus gorliwie praktykował cnoty. W 682 roku został konsekrowany na arcybiskupa Sens we Francji; zarządzał diecezją przez dwa i pół roku. Przykład misjonarzy angielskich nawracających pogańskich Fryzów skłonił św. Wolframa do rezygnacji z biskupstwa. Po krótkim pobycie w benedyktyńskim klasztorze Fontenellewyjechał do Fryzji jako misjonarz. Udało mu się ochrzcić dużą liczbę pogan. Późniejsze legendy w związku z tym opowiadają o wielu cudownościach oraz o nawróceniu króla Radboda. Zakończywszy po sześciu latach pracę we Fryzji, ponownie udał się do klasztoru w Fontenelle i żył tam jako mnich. Tam przygotowywał się na śmierć. Umarł około 703 roku .Jego wspomnienie obchodzi się 20 marca.
