ŚWIĘCI NA 27 LUTEGO: - ::4lomza.pl:: Regionalny Portal

====

Święty Jan z Gorze (+976)

                  Posiadał wielkie majątki pod Metz, gdzie odbudował  chylące się do upadki opactwo benedyktyńskie Gorze.  W 960 roku obrany został tam opatem i przeprowadził reformy przyjęte przez wiele innych benedyktyńskich klasztorów. Był posłem z ramienia cesarza Ottona I na dwór Kalifa Abd-er-Rahmana do Kordowy.  Zmarł w 976 roku. Jego wspomnienie obchodzi się 27 lutego.

====

Święty Leander z Sewili (+596)

                   Urodził się Leander w Kartagena, mieście hiszpańskim, z rodziców bardzo dostojnego rodu. Brat jego św. Fulgenty był biskupem w Ecyja, a drugi brat Izydor został po Leandrze następcą na biskupiej stolicy sewilskiej. Siostra Florentyna poświęciła się życiu zakonnemu. Podobnie i Leander wychowany w bojaźni Bożej usunął się do zacisza klasztornego benedyktynów, gdzie spędził kilka lat zdala od niebezpiecznych ponęt świata. Zajaśniał tak bardzo cnotami i nauką, sumiennością obowiązków i bystrością rozumu, że przy nadarzającej się sposobności powołany został na stolicę arcybiskupią w Sewili. Była wówczas Hiszpania pod panowaniem Gotów; z Languedoc posunęli się do Hiszpanii, gdzie założyli około 470 roku państwo Wizygotów, kiedy we Włoszech rozwinęło się pod Teodorykiem państwo Gotów wschodnich. Wizygoci wyznawali herezyą aryanizmu od dwustu prawie lat, a w czasie biskupich rządów Leandra rządy państwa spoczywały w ręku Leowigilda, wielkiego nieprzyjaciela katolicyzmu. Gorliwości Leandra zawdzięczać należy ustępowanie herezyi aryańskiej, a powolny ale stały rozkwit prawdziwej nauki Jezusa. Ta sama wszakże gorliwość sciągnęła na biskupa zacięty gniew króla, który pogodzić się nie mógł z myślą, że nawet syn jego i następca przyszły imieniem Hermenegild uległ Leandrowi i porzucił błędy aryanizmu. Stąd to poszło, że Leander wywołany z kraju musiał opuścić swoją stolicę biskupią; że nadto Hermenegild skazany został przez okrutnego ojca na śmierć, bo nie chciał przyjąć Komunii św. z rąk aryańskiego biskupa. Z wygnania swego Leander dalej obowiązki swe spełniał w listach i pismach przesyłanych wiernym swej dyecezyi. Większa część tych listów zajmuje się wywodami nad fałszywością nauki aryańskiej, która twierdziła, że Jezus Chrystus nie był prawdziwym Bogiem. Tymczasem Opatrzność Boża gotowała powrót biskupa do swej stolicy. Śmierć Hermenegilda nie dawała spokoju Leowigildowi; wyrzuty sumienia sprawiły, że 587 roku przynajmniej Leandra z wygnania powołał znowu do Sewili, a kiedy śmiertelna choroba powaliła go na łoże, polecił biskupowi, aby drugiego syna Rekareda w katolickiem wychował usposobieniu. Do zmiany takiej w zapatrywaniach umierającego króla nie mało się przyczyniły cuda, jakie działy się przy grobie książęcego syna, zmarłego za wiarę prawdziwą. Spodziewać się było można, że i sam Leowigild zechce zostać katolikiem, ale obawa przed rozruchami aryańskich swych poddanych, słabość charakteru nie pozwoliły mu na taki krok stanowczy; umarł aryaninem. Natomiast Rekared gorliwym został katolikiem; powołanych do siebie biskupów aryańskich przekonał o prawdziwości katolicyzmu nie tak majestatem królewskim jak swymi wywodami pełnymi mądrości i namaszczenia.  To też wielka część aryanów za takim przykładem porzuciła dotychczasowe błędy. Nie małą zasługą w zjednaniu aryanów dla Kościoła katolickiego zdobył sobie sam Leander, a wyraźnem uznaniem tej zasługi było pismo papieża Grzegorza Wielkiego, który nawrócenie aryanów nazywa wprost cudem z woli Bożej przez ludzi zdziałanym. Szczytem działalności Leandra przeciw aryanizmowi był synod w Toledo z 588 roku, bo na tym synodzie dokonało się ostateczne pozyskanie zwolenników Aryusza dla Chrystusa. Zasługi Leandra szukać należy i na innych jeszcze polach życia kościelnego. Szczególniejszą bowiem troską otoczył życie zakonne; w tej sprawie skreślił pismo do swej siostry Florentyny, w którem wspaniałe daje nauki o pogardzie świata i o koniecznem zamiłowaniu modlitwy. Leandrowi też przypisują uporządkowanie ceremonii kościoła hiszpańskiego czyli liturgii. Pierwotną bowiem liturgią Hiszpanii była najprawdopodobniej liturgia rzymska z zachodu: lud Gotów wprowadził obrządki wschodu na podstawie przepisów biskupa Wulfili. Leander miał stworzyć z dwóch tych obrządków przy uwzględnieniu liturgii galikańskiej nowy obrządek, udoskonalony później przez Izydora i Ildefonsa. Liturgia ta dostała nazwę mozarabskiej od czasów, kiedy Arabowie zawładnęli Hiszpanią. Istniała do dwunastego wieku, poczem uległa wpływom liturgii rzymskiej. Opiece kardynała Ximenesa na przełomie wieku 15. i 16. zawdzięczamy, że dotąd jeszcze się zachowała w katedrze w Toledo. Dla swej działalności uzyskał Leander nazwę apostoła Gotów, a słuszność tej nazwy stwierdził nietylko wobec ludu ale i wobec króla i papieża, których wspierał radą i czynem  we wszystkich trudniejszych, a nieraz bardzo zawiłych sprawach.  Umarł w końcu dręczony kilku chorobami 596 roku.

====

Błogosławiony Marek Barkworth (+1601)

                   Konwertyta i mnich benedyktyński w Hiszpanii. Wrócił do ojczyzny i tam poniósł śmierć w 1601 roku.