ŚWIĘCI NA 16 WRZEŚNIA:
-Święta Edyta z Wilton (+985)
=
Święta Eugenia z Hohenburga (+735)
=
Święty Kunibert z Maroilles (+ 680)
=
Święty Rogeliusz z Kordoby (+852)
=
Święty Stefan z Perugii (+1026)
=
Błogosławiony Wiktor III, papież (ok. 1027- 1087)
=
patrz poniżej
======
Święta Edyta z Wilton (+985)
Była córką króla Edgara (959-975) oraz Wulfrydy. Już jako dziewczynka została poświęcona Bogu i przeznaczona do życia klasztornego. Oddna do opactwa benedyktyńskiego w Wilton, żyła tam jako prosta mniszka, a następnie została jego ksienią. Tam też Edyta spędziła niemal całe swe życie. Jej preceptorami z woli króla byli Radbod i Benno, uczeni duchowni. Gdy ojciec proponował jej potem objęcie innych opactw, odmówiła. Później uczestniczyła w translacji szczątków swego brata Edwarda. Ufundowała też kaplicę ku czci św. Dionizego. W czasie konsekracji tej kaplicy, w r. 984, św. Dunstan miał przepowiedzieć jej rychłą śmierć. Nastąpiła ona 16 września 985 r. Wcześnie otoczyła ją cześć wiernych. Świadczyli ją m.in. król Kanut (1016-1035), Emma, matka Edwarda Wyznawcy, oraz jego żona Edyta, która także wychowywała się w Wilton.
======
Święta Eugenia z Hohenburga (+735)
Była krewną, a na stanowisku ksieni następczynią św. Odylii, założycielki benedyktyńskiego klasztoru nazwanego później Mont-Ste-Odile. Żyła w VIII w. Pamiątkę obchodzi się 16 września.
======
Święty Kunibert z Maroilles (+ 680)
Opat benedyktyński i następca św. Huberta w klasztorze w Maroilles, w diecezji Cambrai, we Francji.
======
Święty Rogeliusz z Kordoby (+852)
Mnich w benedyktyńskim klasztorze w Hiszpanii. Został umęczony razem ze swoim młodym uczniem Servus Dei w Cȯrdobie przez Maurów podczas publicznego ataku muzułmanów.
======
Święty Stefan z Perugii (+1026)
Był trzecim opatem w benedyktyńskim klasztorze św. Piotra w Perugii. Zarządzał duchowym centrum i rozpoczął odrodzenie monastycyzmu w Europie.
======
Błogosławiony Wiktor III, papież
(ok. 1027- 1087)
Nosił w swym życiu trzy imiona: najpierw Dauferiusz; po wstąpieniu do benedyktynów otrzymał imię Dezydery; wreszcie jako następca Grzegorza VII zasiadł na tronie papieskim jako Wiktor III. Urodził się około 1027 r. w longobardzkiej rodzinie książąt Benewentu. Wcześnie odczuł pociąg do życia eremickiego i prowadził je nawet przez pewien czas, ale w r. 1048 lub 1049 wstąpił w Benewencie do benedyktynów. Potem jeszcze kilkakrotnie podejmował życie w eremie i dopiero na wyraźne polecenie Leona IX wrócił do klasztoru. W 1053 Wiktor II pozwolił mu na przeniesienie się do opactwa benedyktyńskiego na Monte Cassino. Przez jakiś czas był przeorem zależnego od opactwa klasztoru w Capui. W 1058 obrano go na Monte Cassino opatem. Dokonał wówczas potrzebnej przebudowy, powiększył posiadłości opactwa i sprawił, że zasłynęło ono z działalności literackiej. Biblioteka powiększyła się o siedemdziesiąt woluminów, a ponadto zgromadzono w niej rejestry papieskie. Sam opat zebrał w jedno opisy cudów dokonanych za przyczyną św. Benedykta: Dialogi de miraculis s. Benedicti. Jemu to papieska polityka wobec Normanów zawdzięczała swój decydujący zwrot. Za to, że przewodniczył w zawieraniu przymierza, w 1059 r. mianowany został kardynałem oraz wikariuszem dla klasztorów położonych poza terytorium papieskim. W 1082 r., gdy Henryk IV dokonywał powtórnego najazdu na Rzym, przyłączył się do cesarza i, jak się zdaje, został przez Grzegorza VII skazany na banicję. W późnych miesiącach 1084 r. doszło do pojednania, a Grzegorz VII, uchodząc przed Henrykiem IV, znalazł schronienie na Monte Cassino. Za pontyfikatu Grzegorza VII nie był brany pod uwagę jako ewentualny kandydat na tron papieski; mimo to 24 maja 1086 r. przystano na niego. Na skutek niesnasek z Normanami zgodził się na wybór dopiero na synodzie, który sam jako papieski wikariusz zwołał do Capui, a ostatecznie przyjął wybór 7 marca 1087 r. Wkrótce potem powrócił na Monte Cassino i stamtąd zwołał synod do Benewentu. Surowo potępił na nim świecką inwestyturę i symonię, a antypapieża Klemensa III (Wiberta z Rawenny) po raz wtóry obłożył ekskomuniką. Nie odnowił natomiast deklaracji o depozycji Henryka IV, bo zmierzał ku ugodzie. Książętom i miastom Italii posłał Vexillum
S. Petri oraz obietnicę odpustów: chciał je pobudzić do walki z Saracenami Afryki Północnej. Zmarł na Monte Cassino 16 września 1087 r. Jego kult w osiem stuleci później potwierdził Leon XIII. W 1922 do Martyrologium Rzymskiego wpisano go mylnie pod dniem 16 października. Obecnie wymienia się go już pod dniem właściwym: 16 września.
