REGUŁA świętego Benedykta stanowi prawo, którym rządzą się klasztory naszej benedyktyńskiej Kongregacji pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia szukając Boga według nauk Ewangelii. We wspólnocie czyta się ją i wyjaśnia pod kierunkiem ksieni.

Reguła czytana jest w naszym opactwie podczas wspólnej kolacji.

KONSTYTUCJE, prawnie zatwierdzone, w oparciu o tradycję monastyczną i dokumenty Kościoła, przystosowują niektóre postanowienia Reguły do zmieniających się warunków czasu i miejsca oraz określają strukturę naszej Kongregacji i wzajemne stosunki między jej klasztorami.

REGUŁA i KONSTYTUCJE stanowią normę prawną dla wszystkich członków Kongregacji, aby w Chrystusie prowadzić nas ku wolności dzieci Bożych.

Zachowujemy również uchwały Kapituł generalnych jako żywą wykładnię Reguły oraz inne zbiory przepisów własnych (Rytuał monastyczny, Ceremoniał, Zwyczajnik).

 

W przeciwieństwie do wielu zakonów, które mają jakieś cele szczegółowe założyciel nasz św. Benedykt, takiego celu nie określił. Jesteśmy mniszkami, prowadzimy życie klauzurowe, z rzadka tylko i wyjątkowo podejmując prace na zewnątrz.

Staramy się żyć na wzór pierwszej gminie jerozolimskiej, opisanej w Dziejach Apostolskich.

 

Reguła świętego Benedykta posiada swoją specyfikę i podkreśla następujące cechy formujące życie osoby Bogu konsekrowanej:

- Chrystus jako centrum

- gościnność

- klauzura

- lectio divina (czytanie i rozważanie Słowa Bożego i lektur duchowych)

- milczenie

- modlitwę i liturgię (zwłaszcza Eucharystia- punkty centralne życia mniszego),

- opat (ksieni) – jako zastępca Chrystusa

- pokorę (cnota ta prowadzi do chrześcijańskiej pełni),

- pokuta i asceza

- pokój

- pracę („bezczynność jest wrogiem duszy” – RB 48,1)

- pragnienie życia wiecznego

- słuchanie (odnoszące się do Boga i ludzi),

- śluby benedyktyńskie: stałość, nawrócenie obyczajów i posłuszeństwo (poprzez nie osiąga się pełnię oddania Bogu),

- życie wspólnotowe, zwłaszcza miłość wzajemną,

 

Klasztor dla mniszki jest domem milczenia i modlitwy. Dzień upływa w oratorium, refektarzu, celi oraz miejscu pracy, ciągle w obecności Boga, trwając w powołaniu.

 

 

CHRYSTUS JAKO CENTRUM

Poświęcamy się całkowicie Bogu poprzez oddzielenie od świata i życie we wspólnocie. Chwalimy Boga, ucząc się żyć dla Niego i okazywać Mu miłość swoim życiem przez modlitwę i pracę, tak aby „niczego nie przedkładać nad miłość Chrystusa”.
i „aby Bóg był we wszystkim uwielbiony; po prostu dlatego, że jest On naszym Stworzycielem i Odkupicielem i że Mu należy się nasze uwielbienie i miłość.

(RB Prolog 3b.50; RB 4,1.10.21.41.42.49-50.72.74 ;RB 5,2.13-15; RB 7,32-34 ;RB 36,1-3 ;RB 53,1; RB 57,9 ;RB 72,11;

^{EUCHARYSTIA I MODLITWA}

Centrum każdego dnia i ośrodkiem życia wspólnoty jest Eucharystia, znak jedności
i węzeł miłości. Uczestnicząc w Eucharystii dzięki czynimy przez Chrystusa naszemu Bogu
i w sposób najbardziej pełny stajemy się jednym w Chrystusie. Wspólnota i poszczególne siostry dążą do tego, aby całe życie duchowe było przygotowaniem do Eucharystii i zarazem jej owocem, aby całe było na nią nastawione, a pełne, świadome i czynne w niej uczestnictwo znalazło swój wyraz w postępowaniu. którą oplata wspólna modlitwa chórowa – liturgia godzin (modlitwa brewiarzowa). Zbieramy się na nią kilka razy w ciągu dnia, by śpiewać
i recytować psalmy, słuchać czytania duchowego. Ta przynależność do wspólnoty, która oddaje cześć Bogu codziennie razem, jest jedną z istotnych treści naszego powołania.

 

Życie monastyczne jest oparte również na modlitwie osobistej. Zachęca nas do tego Pismo Święte, gdy mówi: Bądźcie wytrwali w modlitwie. Każdego dnia pół godziny oddajemy się także serdecznej i prostej modlitwie.

 

⁴ Przede wszystkim, gdy coś dobrego zamierzasz uczynić, módl się najpierw gorąco, aby On sam to do końca doprowadził. (RB Prolog, 4)

 

„Często znajdować czas na modlitwę.” (RB 4, 56)

(RB 19 – Jak należy śpiewać psalmy)

(RB 20 – O czci należnej Bogu podczas modlitwy)

 

GOŚCINNOŚĆ

Wszystkich przychodzących do klasztoru gości przyjmujemy jak Chrystusa (RB 53,1)
w duchu wiary i z gościnnością, a zwłaszcza potrzebujących, widząc w nich Chrystusa
i pamiętając o Jego słowach: Byłem gościem a przyjęliście Mnie, byłem głodny
a pożywiliście Mnie.

Siostra od gości i jej pomocnice troszczą się o pomieszczenia dla nich przeznaczonych, czuwając, aby im niczego nie brakowało.

Z gośćmi nie wolno rozmawiać bez pozwolenia ksieni i tylko w czasie na to przewidzianym..

Pobyt gości w klasztorze ponad trzy miesiące wymaga zgody kapituły domowej.

 

 

 

KLAUZURA

Materialne oddzielenie od świata jest zewnętrznym wyrazem monastycznej samotności oraz życia dla Królestwa Bożego. Ułatwia ono szukanie Boga, skupienie i modlitwę. Klauzura jednak odcina nas zupełnie od wielkiej rodziny Chrystusowej ani od społeczności ludzkiej. Uczestniczymy w życiu lokalnego Kościoła, czyli diecezji przez modlitwę i pomoc potrzebującym.

Kontakty z rodziną ograniczają się do odwiedzin w rozmównicy i pisania listów czy rozmów telefonicznych. Siostry mogą odwiedzić swoich najbliższych tylko w razie ich ciężkiej choroby, starości, uczestniczyć w pogrzebie.

 

(RB 4,78)

(RB 48,1.22)

 

LECTIO DIVINA

Do modlitwy prowadzi nas Pismo Święte, pokarm duszy, czyste i wieczne źródło życia duchowego. Rozważanie tego Słowa i zachowywanie go w sercu tradycja monastyczna nazwała lectio divina, ponieważ jest ono doświadczeniem Boga w wierze i miłości.
Nie zaniedbujemy również lektury o życiu duchowym i ascezie.

„Słuchać chętnie czytania duchownego.” (RB 4,55)

„Dlatego też bracia muszą się zajmować w określonych godzinach pracą fizyczną i również w określonych godzinach czytaniem duchownym” (RB 48,1)

 

„ W tych dniach (Wielkiego) Postu każdy otrzyma z biblioteki jedną książkę, którą powinien przeczytać od pierwszej do ostatniej strony w całości. ¹⁶ Książki te trzeba rozdać na początku Wielkiego Postu.(RB 48, 15-16)

 

(RB 73, 2-6)

 

 

^MILCZENIE

^{Poza czasem przeznaczonym na rekreacje zachowujemy milczenie i skupienie, zgodnie
z pouczeniami Reguły. Siostry rozmawiają tylko w sprawach koniecznych oraz w czasie rekreacji. Od komplety (ostatniej modlitwy chórowej) do Mszy św. porannej obowiązuje ścisłe, tzw, kanoniczne milczenie. w razie potrzeby siostry porozumiewają się na piśmie, lub w szczególnych przypadkach rozmawiają bardzo ściszonym głosem. Milczenie pobudza do życia w obecności Bożej i ludzkie relacje podosi na wyższy poziom.}
(RB 6- O milczeniu)

 

OPAT (KSIENI)

Ksieni wspólnoty autonomicznej jest przełożoną wyższą. Powinna liczyć przynajmniej trzydzieści lat życia i siedem lat od uroczystej profesji, a także odznaczać się przymiotami wymienionymi w Regule oraz w prawie ogólnym. Posiada władzę zwyczajną w zarządzaniu
i kierowaniu wspólnotą, przy zachowaniu przepisów prawa ogólnego i Konstytucji.

Urząd ksieni jest ofiarną i pokorną służbą wspólnocie, dla której się poświęca i za której dobro duchowe i materialne jest odpowiedzialna przed Bogiem. Czuwa też nad zachowaniem Reguły i jedności we wspólnocie. Obowiązek nauczania słowem i przykładem wymaga od niej ducha modlitwy, miłości i ofiary, mądrości i wiedzy, roztropności, dobroci i umiaru. Rozważanie Pisma Świętego, czytanie dzieł ascetycznych i studium tradycji monastycznej pomoże jej w przekazywaniu siostrom ducha Reguły oraz w nauczaniu ich, jak mają szukać Boga i odpowiadać łasce powołania. Ukocha je w miłości Jezusa Chrystusa będąc prawdziwie wszystkim dla wszystkich.

Ze swej strony siostry będą się odnosić do ksieni z szacunkiem i miłością, będą jej oddane
i posłuszne, wielbiąc Pana, który je powołał do swojej służby.

 

Wybory ksieni

Ksienię wybiera kapituła domowa klasztoru autonomicznego. W wyborach nie mogą brać udziału tylko te profeski, które na mocy prawa ogólnego zostały pozbawione głosu. Wybierać należy tę, którą w sumieniu uważa się za najbardziej odpowiednią na ten urząd.

Urząd ksieni trwa w zasadzie do granicy wieku, którą w naszej Kongregacji jest ukończony siedemdziesiąty rok życia; gdy przełożona osiągnie ten wiek, składa dymisję na ręce ksieni prezeski, która dymisję tę przekazuje Stolicy

Świętej i stosuje się do wydanej przez nią decyzji. Ksieni prezeska swoją dymisję ze stanowiska przełożonej domu kieruje wprost do Stolicy Świętej; pozostaje jednak prezeską Kongregacji aż do najbliższej kapituły generalnej, jeśli odbędzie się ona w ciągu roku.

Urząd ksieni może też trwać tylko dziesięć lat, jeżeli kapituła domowa klasztoru autonomicznego, przed przystąpieniem do wyborów, wyrazi takie życzenie w tajnymi głosowaniu większością dwóch trzecich głosów. Mandat ten może być odnawiany aż do ukończenia siedemdziesiątego roku życia.

Po wygaśnięciu mandatu, czy to na skutek osiągnięcia granicy wieku, czy ukończonego dziesięciolecia, ksieni pozostaje na stanowisku aż do nowych wyborów.

Jeśli kapituła generalna nie odbędzie się w ciągu roku, miejsce ksieni prezeski zajmuje pierwsza asystentka aż do kapituły generalnej, podczas której odbywają się wybory i w której była ksieni prezeska uczestniczy z prawem głosu.

(RB 2 i 63)

^POKORA

Pokora benedyktyńska ma swe głębokie korzenie w bojaźni Bożej, w nieustannej świadomości Jego obecności oraz w skrusze serca. Pokora nakłania do otwierania przed Ksienią swego serca, do zachowania jedności w życiu wspólnym. Wznoszenie się po szczeblach pokory opisanych przez św. Benedykta w rozdziale 7 jego Reguły, jest łaską Boga, dziełem ducha Świętego, który oczyszcza z grzechów i prowadzi do doskonałej miłości.

„Najprzedniejszym stopniem pokory jest bezzwłoczne posłuszeństwo.”(RB 5,1)

(RB 7- O pokorze)

 

 

POKÓJ

 

Celem, do którego zmierzał św. Benedykt było odzyskanie wewnętrznego, a co za tym idzie i międzyosobowego pokoju. Pokój, o jaki chodziło świętemu Założycielowi benedyktynów jest diametralnie inny od atmosfery rozdartego przez grzech wnętrza. To nie ten, za którym idzie skłócona ludzka społeczność, ale to pokój serca i jedności woli Bożej z wolą człowieka.

 

Życie Benedykta wpisało się w wielowiekową Tradycję Kościoła, która nie tylko pokazywała Boga jako źródło zaprowadzania pokoju, ale także Patriarcha monastycyzmu wpisał się w nią poprzez pozostawiony własny przykład życia. Na podstawie Reguły i Dialogów świętego Grzegorza można stwierdzić, że Święty z Nursji był człowiekiem pokoju, głębokiej wiary i niezachwianej nadziei. W centrum zainteresowania Benedykta stał zawsze rozwój osobowy uczniów.
To osoba ludzka stanowiła dla niego przedmiot troski, o który dbał przede wszystkim. Dopiero na drugim planie stawiał Patriarcha przygotowanie zawodowe, wiedział, bowiem, że gdy człowiek będzie dojrzały, pełen wewnętrznego pokoju, to potrafi porządnie wykonać każdy zawód i odpowiedzialnie pełnić każdą funkcję.

Dla Benedykta ważne było by, człowiek wnosił pokój wpierw przez swoją postawę, czyny a dopiero w ostateczności nawoływał do niego słownie.

 

 

(RB 53, 4-5.15 a)

 

POKUTA I ASCEZA

Święty Benedykt poucza nas, aby co dzień wyznawać Bogu ze skruchą i żalem swoje występki. Ma to miejsce każdego dnia przy południowym i wieczornym rachunku sumienia, lecz przede wszystkim w sakramencie pokuty, który przywraca sercu pokój przez pojednanie się z Bogiem i z bliźnimi.

Nawrócenie się do Boga znajduje swój zewnętrzny wyraz nie tylko w modlitwie, lecz także
w wypełnianiu przykazań, w dobrych uczynkach i w wyrzeczeniu się siebie.

Ascezą monastyczną jest trud podjęty dla Chrystusa, wierność powołaniu i dar z siebie dla drugich. Asceza to również pokuta, wynagrodzenie Bogu za winy własne i grzechy całego świata; wyraża się wtedy w postach, czuwaniach i wyrzeczeniu, ograniczeniu kontaktów
z rodziną.

Oprócz postów ogólnokościelnych, zachowane są posty polegające na dniach bezmięsnych
w środy i soboty.

W okresie Adwentu i Wielkiego Postu nie przyjmujemy gości, nie piszemy listów,
nie prowadzimy rozmów przez telefon, nie jemy również ciast i słodyczy,

^{Raz na trzy miesiące przeżywamy kwartalne dni pokuty połączone z całonocną adoracją Najświętszego Sakramentu. Każda siostra indywidualnie ma wyznaczoną godzinę swojej adoracji, w czasie której odmawia cały różaniec i odprawia drogę krzyżową.}

Wszelkie jednak praktyki pokutne uzgadniane są z ksienią.

 

 

PRACA

Pozwala nam zarobić na życie, utrzymać klasztor w porządku, obsłużyć starsze schorowane siostry. Dzięki niej możemy w miarę potrzeby i możliwości  przychodzić z pomocą innym. Praca w ogrodzie warzywnym i sadzie dostarcza nam także potrzebnych warzyw i owoców,

^{Praca jest też obowiązkiem miłości względem wspólnoty oraz względem wszystkich ubogich
i potrzebujących. Wynagrodzenie za pracę przeznaczamy się na potrzeby wspólnoty, zachowując umiar wynikający z ducha ubóstwa.}

Porządek dnia i zajęć codziennych jest tak ustalony by zachować równowagę między modlitwą i pracą, jak również bierze się pod uwagę warunki lokalne oraz osobiste potrzeby sióstr.

Każdy urząd i każda odpowiedzialność w domu Bożym są służbą wspólnocie i w tym duchu powinny być spełniane. Reguła święta kładzie wielki nacisk na sumienność, obowiązkowość, ofiarność i bojaźń Bożą, które powinny cechować osoby pełniące w klasztorze różne obowiązki. W tym więc duchu siostry przyjmują i spełniają powierzone sobie zadania. Prace wykonywane zbiorowo przyczyniają się również do pogłębienia jedności.

Ksieni, zapewniając sobie czynną współpracę sióstr, z którymi podzieli odpowiedzialności swojego urzędu bierze pod uwagę zarówno możliwości i uzdolnienia poszczególnych sióstr, jak też zdanie rady i kapituły domowej. Wykonujemy prace zgodna z założeniami monastycznymi, tak jak zaleca św. Benedykt: „Klasztor zaś, jeśli to możliwe, tak powinien być zorganizowany, żeby można było znaleźć w obrębie jego murów wszystko, co niezbędne, (…) tak aby mnisi nie musieli włóczyć się na zewnątrz, co nie przynosi zgoła pożytku ich duszom. (RB 66,7).

 

PRAGNIENIE ŻYCIA WIECZNEGO

Życie benedyktyńskie jest znakiem o charakterze eschatologicznym, ponieważ już teraz na ziemi ukazuje dobra Królestwa jako już obecne, chociaż jeszcze ukryte.
Reguła chociaż ukazuje „życie wieczne” jako przedmiot nadziei i gorącego wyczekiwania, to równocześnie mówi, że mnich już teraz zamieszkuje w przybytku Królestwa. Życie monastyczne jest w pewnym sensie zapoczątkowaniem życia wybranego w niebie. Mnisi w stosunku do świata mają postępować na wzór Chrystusa, nie pogardzając nim ani od niego nie uciekając. Raczej stanowią jego przednią straż, uobecniają niejako świat przyszły przez niektóre elementy swego monastycznego życia.

(RB Prolog, 21-28)

„(…) (Chrystus)oby nas razem raczył doprowadzić do życia wiecznego”. (RB 72.12)

(RB 73,8-9)

 

 

^SŁUCHANIE

^{Słuchanie jest warunkiem posłuszeństwa. Nie można dobrze wypełnić polecenia jeśli się wcześniej dobrze nie wsłuchało w jego treść. Słuchanie nie oznacza powierzchownego przysłuchiwania się, lecz wsłuchiwanie się całego człowieka. O naszym stosunku do Boga
i bliźnich rozstrzyga zdolność i gotowość słuchania. Słuchanie uzdalnia do właściwego mówienia.}

 

Słuchaj, synu, nauk mistrza i nakłoń [ku nim] ucho swego serca (Rb Prolog 1)

(RB Prolog , 9-13)

„Wypada bowiem, by nauczyciel mówił i uczył, uczeń zaś powinien milczeć i słuchać”.
(RB 6,6)

 

 

 

 

^{ŚLUBY BENEDYKTYŃSKIE}

^{Profesję uroczystą (wieczystą) poprzedzoną ślubami czasowymi składanymi na rok, odnawianymi co najmniej przez trzy lata a nie dłużej niż sześć lat składa się najwcześniej po
5,5 latach formacji.}

^{Kandydatka wstępująca do klasztoru rozpoczyna postulat trwający od pół roku do dwóch lat.
Po nim jest nowicjat trwający dwa lata}

^{Śluby benedyktyńskie mają swoja specyfikę. Formuła profesji brzmi następująco:}

^{W Imię Pana naszego Jezusa Chrystusa. Amen.}

^{Ja, siostra N.N. z N. w (archi)diecezji N., ślubuję Bogu na zawsze (gdy składa się profesję czasową: ślubuję Bogu na rok) stałość, nawrócenie obyczajów oraz posłuszeństwo według Reguły naszego Ojca świętego Benedykta i Konstytucji Kongregacji Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny Mniszek Benedyktynek w Polsce, we wspólnocie N., na ręce Matki Ksieni N.N., w obecności wszystkich zebranych tu Sióstr.}

^{N. (miejscowość), dnia...miesiąca...roku......}

^{(podpis) S.N.N. OSB}

^{Formułę profesji, własnoręcznie napisaną, podpisuje profeska oraz ksieni klasztoru. Dokument ten przechowuje się w archiwum klasztornym.}

^{Dwa miesiące przed złożeniem profesji uroczystej przyszła profeska rozporządzi posiadaną własnością zgodnie z przepisami prawa ogólnego.}

^{Sprawowany jest także „Obrzęd konsekracji dziewic”, który stanowi zaślubiny duszy
z Chrystusem i Kościołem. Profeski ślubów uroczystych mogą otrzymać konsekrację dziewic łącznie z obrzędem profesji lub oddzielnie.}

^{STAŁOŚĆ (z łac. stabilitas):}

^{Ślub ten wiąże Siostrę z danym klasztorem na zawsze ale również wiąże się z konkretnymi Siostrami zamieszkujący ten klasztor. Uczestniczy w ich cnotach i słabościach, brakach
i dążeniach, dzieląc z nimi warunki w jakich się obecnie znajdują i przyjmuje
współodpowiedzialność za przyszłość wspólnoty.}

^{Ślub stałości zobowiązuje również do wyrobienia i utrzymania w sobie stylu życia naprawdę duchowego.  Największą w tym przeszkodą jest zmienność i niestałość (RB 1,10-13); stałość natomiast ułatwia spełnianie wszelkiego dobra (RB 4,78)}

^{Przez ślub stałości wierność ludzka, w swej odpowiedzi na niezmienną wierność Boga, odbija w sobie obraz tej wierności w szczególny i niezwykle piękny  sposób, podobnie jak Kościół  przez stałość swej wiary niezmiennie trwa przy Chrystusie Oblubieńcu.}

Tak nie odstępując nigdy od nauki Pana, w Jego prawdzie wytrwajmy w klasztorze aż do śmierci, abyśmy przez cierpliwość stali się uczestnikami Męki Chrystusowej* i zasłużyli na udział w Jego Królestwie. (RB Prolog, 50)

^{NAWRÓCENIE OBYZAJÓW (ubóstwo i czystość):}

^{Wyrzeczenie się osobistej własności i czystość stanowią zasadnicze składniki monastycznego stylu życia.}

 

^{Ubóstwo ewangeliczne :}

^{To nie tylko wyrzeczenie się posiadania i dzielenie się, zwłaszcza z ubogimi, lecz także
i przede wszystkim radosny i ofiarny dar z siebie, wolny od wszelkich przywiązań, na wzór Chrystusa.  Tak  pojęte  ubóstwo jest istotną cechą życia chrześcijańskiego i tej jego formy, jaką jest życie monastyczne. Ubóstwo pobudza mnicha do gorliwości i złożenia całej swej nadziei w Bogu oraz sprawia, że używania dóbr doczesnych jest skierowane ku chwale Bożej.}

⁷ Przy ustalaniu zaś ceny nie trzeba dopuszczać do głosu złej chciwości. ⁸ Lepiej jest zawsze sprzedawać nieco taniej, niż to mogą czynić ludzie świeccy, ⁹ aby we wszystkim Bóg był uwielbiony (1 P 4,11).  (RB 57, 7-9)

^{(RB 33; RB 34};)

^Czystość:

^{Czystość należy uważać za szczególny dar łaski. Chociaż bowiem stanowi prawdziwe wyrzeczenie się, to jednak poświęca i oddaje Bogu najgłębsze dążności natury ludzkiej a sercu mnicha zapala taką miłość do Boga, która jest równocześnie i bardziej wyłączna w swym dążeniu do Boga i bardziej otwarta dla wszystkich ludzi. W ten sposób mnich staje się czytelnym znakiem nie tylko Królestwa niebieskiego, ale i dziewictwa Oblubienicy Chrystusa, którą jest Kościół.}

„Kochać czystość”. (RB 4,64)

„Niech darzą się wzajemnie czystą w intencji miłością braterską”. (RB 72,8)

 

^{POSŁUSZEŃSTWO}

Posłuszeństwo zarówno ksieni jak i wzajemne (siostrzane). Przez trud posłuszeństwa mnich w specjalny sposób „idzie za Chrystusem” i ma udział w posłuszeństwie samego Chrystusa względem Ojca. W posłuszeństwie mnich widzi wielorakie dobro duchowe. Posłuszeństwo ma również pewien aspekt wychowawczy, gdyż mnich pozostaje zawsze uczniem w „szkole służby Pańskiej” (RB Prol 2-3.45) i przez posłuszeństwo przełożonemu rozeznaje i wypełnia wolę Bożą.

(RB Prolog 1b- 3 ; RB 5- O posłuszeństwie i RB, 6, 1a)

 

 

^WSPÓLNOTA

^{Miłość siostrzana jest wraz z „szukaniem Boga”, zasadniczym i obowiązującym świadectwem monastycznego życia. Pomaga ona zdobyć takie przymioty jak nieskalana czystość, gotowa do wszelkich usług ofiarność, stałość i wierność. Miłość dostosowuje się do współsióstr
i miłuje ich takimi jakie są.}

(RB 4,2 ;RB 4,8; Rb 36,1; RB 63,10; RB 72,4-8)

 

Rekolekcje wspólnotowe

Idąc za przykładem Chrystusa przebywającego na odosobnieniu, każdego roku przynajmniej pięć dni poświęcamy na rekolekcje wspólnotowe, w czasie których oddajemy się skupieniu, czytaniu i modlitwie szukając światła do odnowy życia u prowadzącego rekolekcje.

Ponadto czy to wspólnie czy indywidualnie, w każdym miesiącu przeznaczamy jeden dzień na szczególniejszy kontakt z Bogiem w modlitwie i czytaniu.

W każdą pierwszą niedzielę miesiąca adorujemy Pana Jezusa wystawionego w  Najświętszym Sakramencie.

 

^{Siostry słabe i chore}

^{Święty Benedykt nakazuje otoczyć troskliwą opieką siostry słabe i chore.}

^{Obowiązek ten ksieni powierza jednej lub paru siostrom.}

^{Rekreacja i wypoczynek}

^{Rekreacje służą pogłębieniu ducha jedności i wzajemnej miłości, a także dają konieczne odprężenie po pracy.}

^{Przy korzystaniu ze środków masowego przekazu pamiętamy o tym, czego wymaga duch monastyczny i użytkowanie czasu. Dozwolone jest ono w tej mierze, w jakiej to jest pożyteczne do właściwej formacji kulturalnej i duchowej.}

 

 

Dwa razy do roku organizujemy również rekolekcje dla dziewcząt w okresie ferii zimowych i wakacji.

 

Zdawać by się mogło, że nasze życie jest monotonne, ale w klasztorze „szkole służby Pańskiej” (RB Prolog) trzeba być stale otwartym na natchnienia Ducha Świętego
i dyspozycyjnym wobec Boga i współsióstr. W ten sposób „postępując naprzód w życiu wspólnym* i w wierze, serce się rozszerzy i pobiegniesz drogą przykazań Bożych z niewysłowioną słodyczą miłości: (por. RB Prolog 49).